Moeders zonder moeder

Lieve mama

je bent alweer zo lang weg van ons, maar het lijkt wel gisteren. Ik kan me nog zo het geluid van je rinkelende armbanden voor me halen...

Gelukkig heb ik papa nog, maar weet niet voor lang, het lijkt of hij voelt dat hij niet lang meer heeft, hij heeft me gevraagd welke spulletjes ik wil hebben als jullie er allebei niet meer zijn....

Maar daar wil ik helemaal niet over nadenken. Mijn grootste goed hangt 24 uuur om mijn nek, jouw kettinkje met hangertje. Die je zelf op de dag voor je stierf bij mij om hebt gedaan....
Ja, kon ik nog maar even bij je zijn, mijn kinderen aan je showen, wat zal je trots geweest zijn!

Nikus

mijn kettinkje heeft de afgelopen jaren al veel doorstaan. Ik ben hem twee jaar geleden in Frankrijk kwijtgeraakt en wonder boven wonder heeft iemand op de camping het gevonden en is het weer terug gekomen.

Afgelopen zomer deed ik mijn kettinkje af omdat er een pluk haar in gedraaid zat en zag ik dat er één schakeltje bijna door was... het ketiinkje heeft een complete revisie gehad net als het hangertje.

Laatst was er iemand die het hangertje herkende, "dat droeg je moeder toch altijd?" ik werd helemaal warm van binnen!

Voor jou een dikke knuffel, wanneer wordt je moeder begraven/gecremeerd? Dan zal ik een kaarsje branden en in gedachten bij jullie zijn!

Mijn mamma

Mijn mamma is alweer ruim 5 jaar overleden..... Het laatste wat zij tegen mij zei door de telefoon om 10 uur 's avonds, is dat ze zo graag naar mijn vader wilde :o( (mijn vader was toen al ruim 24 jaar niet meer onder ons) Had ik toen geweten dat ze de volgende ochtend om 9 uur (zo'n 11 uur later dus) zou komen te overlijden, was ik dezelfde avond nog naar haar toegegaan. Ze overleed op het moment dat ik met mijn kinderen de deur uit zou gaan om naar haar in Lelystad te gaan.
Ik heb 3 van haar ringen gekregen (en een ketting met een stierenhanger (sterrenbeeld), maar die bewaar ik voor mijn dochter) Helaas kan ik de ringen niet altijd dragen want om de een of andere reden voelt het niet goed¿¿ Net als de hanger met mijn moeders as erin. Ik kan hem niet dragen want om de een of andere vage reden slaap ik dan niet en ben ik rusteloos..... Raar he?
Mijn meissie gaat steeds meer op haar lijken en soms is dat best confronterend hoor :o(
Ik mis mijn moeder bij vlagen heel erg en ben dan ook 'blij' dat het verdriet in 'fases' komt en niet zo in 1x op mijn dakje....
Meiden, sterkte met de momenten van gemis!
Liefs, Christa.

Fijn draadje

Mijn moeder is 3 jaar geleden overleden, ze was 59. Wat mij nog erg bijstaat is dat ze op t laatst d'r kleinkinderen niet meer wilde zien. Ze wilde hen niet confronteren met haar ziekzijn en alle ellende. Vond ik wel heel lief van d'r, mijn jochies waren toen ook nog maar 5 jaar. Ze zei tegen me: Meid, laat ze lekker thuis, ik heb al afscheid van ze genomen. Vond ik zoooo sterk, dat ze dat heeft gekund. Ik heb ook wat sierraden van haar. Ooit had ik ook 1 van haar ringen, maar die ben ik kwijt geraakt. Dat heeft me zoveel verdriet gedaan. Eigenlijk weet ik zeker dat die ring nog ergens in huis moet zijn en dat 'ie ook weer opduikt.

Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan d'r denk. Vanmorgen was ik even op bezoek bij mijn tante, haar zus. Die zat vol verhalen over háár kleinkinderen, hoe ze daarvan geniet. En dan denk ik tjee, mijn moeder is maar 5 jaar beppe geweest. Wat hád ze genoten van alle fases die de jongens nu nog doormaken. En dan mis ik dr weer even wat meer dan anders.

Het idee dat ze alleen nog een foto en een schat een mooie herinneringen is doet me wel veel verdriet. Het "nooit meer" vind ik nog steeds erg moeilijk te bevatten.

Sterkte en veel liefs voor alle moeders zonder moeder hier!

Anna

Inderdaad

Mijn moeder is overleden nog voordat ik zwanger raakte, het raakt me erg dat ze nooit mijn kinderen heeft mogen meemaken. Het is alweer 10 jaar geleden.
Dat nummer van Karin Bloemen, daar krijg ik nog altijd tranen van. En als ik mijn moeders favoriete nummer hoor ook.

Inderdaad wat een mooi draadje

Mijn moeder overleed 7 jaar geleden, net 59 jaar oud. Ik was toen ruim 4 maanden zwanger van onze oudste dochter en haar 1e kleinkind. 3 jaar voor haar overlijden, kreeg ze te horen dat ze kanker had. Ruim een jaar later was ze 'schoon'om vervolgens 3 kwart jaar later te horen te krijgen dat het terug was met uitzaaiingen. Haar grootste wens was nog om oma te worden. Dat werd later bijgesteld met dat ze weten zou dat ze oma zou worden. Gelukkig heeft ze dat nog mogen meemaken, maar het doet mij enorm veel verdriet dat ze haar kleinkinderen niet heeft gekend en geen oma heeft kunnen zijn. Weet zeker dat ze geweldig van ze had genoten. Ik draag de trouwring van haar moeder (mijn oma), die zij weer geerfd had en waar ze een steentje in heeft laten zetten. Verder heb ik nog een armbandje met kinderkopjes en een hangertje met hertentandjes erin. Deze laatste droeg ze ook altijd. Deze bewaar ik met liefde, zonder hem te dragen. Het is fijn om jullie verhalen te lezen, omdat ze zo herkenbaar zijn.
Lieve groetjes Mirjam

Jeetje

Mijn moeder was ook pas 59 jaar.
Ik zat daarstraks op you tube een liedje van Tante Leen te luisteren "o Sjonnie" en zag meteen mijn moeder voor me die het nummer altijd mee zong (voor zover ze kon zingen en de tekst wist haha)
*zucht* ik mis haar.....
Christa.

Mijn moeder

was net geen 66 geworden. Na het overlijden van mijn moeder (die overigens nooit heeft geweten dat ze oma zou worden) ging mijn zorg naar mijn vader, die wat verloren rondliep daarna. Hij is negen maanden na mijn moeder overleden en we hebben zo goed en zo kwaad als het ging geschift tussen wat we wilden houden en wat helaas toch weg moest. Heel veel spullen zijn jaren in dozen blijven staan of zaten ergens onderin laatjes ed.
Onlangs zijn we verhuisd en moest ik kijken wat ik wel en niet wilde meenemen. Ik heb nu al een paar keer cadeautjes van mijn moeder gehad, een hele doos met sieraden waarvan ik niet meer wist dat ik die had, een envelopje met haar haren, alle liefdesbrieven van mijn ouders (twee dikke ordners!), dagboeken, kettingen, van alles kwam in stapjes boven water. En vaak net op een moment dat ik er een beetje doorheen zat, net alsof ze me steunde.
Ik heb echt het gevoel dat er regelmatig contact is, soms voel ik me ineens zo geborgen, het is net alsof ze dan in de buurt is. Maar die cadeautjes, die waren extra speciaal.
We hadden ook nog wat ringen en horloges, en de trouwringen van mijn ouders in een gewoon sieradenlaatje liggen, en die zijn jammer genoeg bij een inbraak ook alweer jaren terug gestolen. Dat vond ik zo erg!
Wat ik misschien nog wel het meest jammer vind is dat ik nooit mijn opvoedvragen, mijn twijfels en mijn vreugde over mijn kinderen bij haar heb kunnen neerleggen. Ik mis iemand die, behalve mijn partner natuurlijk, mijn kinderen net zo lief en speciaal vindt als ik. Ik heb een hele leuke schoonmoeder, maar ik merk toch dat er verschil is tussen haar gevoel naar de kinderen van mijn schoonzus en die van ons. Dat begrijp ik wel, maar ik vind het gewoon zo jammer dan dat mijn moeder nooit oma heeft kunnen zijn.
Ze is nu alweer dertien jaar dood...

Inderdaad een mooi draadje...

Vandaag dacht ik in een keer 'nu heeft het lang genoeg geduurd, nu heb ik haar alweer een paar weken niet gezien, nu wil ik haar weer zién'. En dan besef je dat dat gewoon nooit meer gaat gebeuren.... En dan is nooit zo verschrikkelijk lang...

Wat een mooi draadje

De dag dat mijn moeder overleed ligt inmiddels al ruim 8½ jaar achter ons, maar ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was net voor de 2e keer zwanger, daar was ze zo blij om, ze wilde nog gaan breien voor het kindje dat zou komen, maar kon dat niet meer. Ze is een half jaar ziek geweest voor ze overleed, een maand voor haar 62e verjaardag.
Helaas heeft mijn moeder nog net meegemaakt dat die zwangerschap misging, daar was ze heel verdrietig om. Het is een periode waar ik niet graag aan terugdenk, ik was in een week tijd mijn zo gewenste kindje én mijn moeder kwijt.
Mijn moeder heeft alleen onze oudste gekend, en naast die ene zwangerschap ook niet geweten van de keren dat ik daarna nog zwanger ben geweest. Zeker weten dat ze genoten zou hebben van haar kleinkinderen, en ik vind het ook heel jammer dat zij hun oma alleen maar kennen van de foto's en van verhalen. Onze oudste heeft gelukkig nog wel herinneringen aan haar oma.

Ruim 4 jaar later overleed ook mijn vader, voor hem een opluchting denk ik, hij vond het leven niet meer leuk nadat mijn moeder er niet meer was. Hij heeft ook al die tijd niets van haar weg willen doen, pas nadat mijn vader overleden was hebben we het huis leeg geruimd. Sindsdien draag ik mijn moeders horloge, en heb nog een paar dingen van haar die me dierbaar zijn. De meeste bewaar ik gewoon, maar dat horloge heb ik dagelijks om, en dat voelt goed.

Net als jullie heb ik er lang over gedaan om te beseffen dat 'nooit meer' wel heel erg definitief was... en zelfs nu nog zijn er momenten dat ik denk: ik wil even mijn moeder bellen. Om me dan te realiseren dat dat al heel lang niet meer kan. De hoogtijdagen in ons leven, daar had ze gewoon bij moeten zijn, en mijn vader natuurlijk ook.
Ik steek een kaarsje aan voor alle dochters zonder moeder.

Liefs, Mickey

Kippevel

Ik krijg helemaal kippevel van jullie berichtjes. Ik hoor hier niet thuis, maar ik wil toch even laten weten dat ik blij ben dat jullie je gevoelens hier kunnen delen. Fijn......
En vanmiddag ga ik mijn mams nog maar eens een dikke knuffel geven......
Liefs, Isabel

En weer

zit ik huilend achter de computer. Ik ben zo'n sterk mens; in alle maanden dat mijn moeder ziek was heb ik niet gehuild (of in ieder geval de eerste dag 24 uur, maar daarna eigenlijk niet meer...) en nu doe ik niet anders. Ik vind ook wel dat ik het opzoek door naar dit soort draadjes te gaan, maar ik denk dat het me ook kan helpen in het verdriet dat ik voel. Ik sta niet alleen; jullie kennen mijn verdriet! Dat snapt mijn man niet, die is zo broodnuchter. Hij probeert het wel, maar heel veel dingen snapt hij niet...

Gelukkig heeft mijn moeder 9 jaar oma mogen zijn. Ze was zo trots op haar kleindochter en later op haar kleinzoon. Het breekt me echt als ik me bedenk dat ze nooit meer hun rapport aan oma kunnen laten zien...
Dat "nooit meer" is voor mij al niet te bevatten; laat staan voor mijn kinderen...

Karin Bloemen is idd een topper, maar nummer 5 op de nieuwe cd van Marco Borsato is ook een mooi nummer. Anders dan die van Karin, meer een leidraad voor ons verdere leven zonder moeder...
Ga volgende week maandag naar zijn concert; ben wel heel erg bang voor de tranen die dan zullen vloeien...

Mijn vorige bericht teruglezend nog even een reactie

Ik bedoel in de eerste alinea absoluut niet te zeggen dat mensen die wel veel huilen dus niet sterk zouden zijn... Een goede vriendin maakte zich al veel zorgen om me, juist omdat ik niet huilde en er zo nuchter over kon praten... Nu zit ik, voor mij totaal onverwacht, aan de oxazepam...
Nogmaals, ik wil er niemand mee voor het hoofd stoten, dat was absoluut niet mijn bedoeling!

Dan ben ik jaloers op je nikus,

Ik jank wat af. Ga nu naar mijn vader toe; hij maakt zich zorgen om me en ik om hem... Wat is die man sterk zeg!
Wanneer is de uitvaart van je moeder? Dan zal ik aan je denken....

Lief

draadje, dank Petra-!
Hier is het ook alweer een tijd geleden, 1996... Toch ook net gisteren. Het gevoel van toen kan ik zo oproepen, maar gelukkig 'slijt' het ook wel steeds meer.
Wat ik moeilijk vind is dat mijn moeder maar 40 jaar is geworden (mijn mans moeder is 42). We gaan zelf steeds meer richting die leeftijd. Mijn man is 38 en ik 34.
Nu pas besef ik hoe kort zij hier hebben mogen zijn. En hoewel ik weet hoe zwaar het leven voor haar was (en dus voor ons), weet ik ook dat ze als ze niet ziek was een ontzettend leuk, vrolijk, optimistisch mens was. Echt een levensgenieter. Ik had haar zo graag nog een lang leven van genieten gegund.
Mama, een dikke kus in de wind; vang je hem? (Ik voel je zoo dichtbij nu ik dit schrijf.)
Lin

Nikus

Heb je al bij blokker, hema, xenos gekeken? Of een tuincentrum? Succes met het vinden van een kandelaar. En anders een heel mooi schoteltje voor eronder ipv een kandelaar?
Sterkte morgen! Ik zal aan je denken.
Knuf, Christa.

Wat een verdriet

had ik gister nog enige twijfel over het starten van dit draadje, nu weet ik het zeker, het is goed. Er zijn zoveel, net als ik, die hun mama moeten missen.

Ik was 22 toen mijn moeder overleed, zij was toen 52. In een paar maanden waren we haar kwijt. En het ergste vind ik misschien wel dat ze mijn man niet heeft gekend en mijn kinderen nooit gezien heeft....

Sterkte nikus

Ik zal aan je denken, morgen! Ik was vorige week heel blij dat het voorbij was, maar denk wel met een heel warm gevoel terug aan de crematie...

Lieve nikus

Mocht ik morgen niet online zijn, ik zal aan jullie denken, hier brandt een mooi kaarsje voor jullie!
Dikke knuffel!

10 jaar geleden alweer

Hallo,

Ben redelijk nieuw hier op dit forum. Dit is de eerste keer dat ik eens reageer. Mijn moeder is 10 jaar geleden overleden aan kanker. Ze was 52. Ook bij mij is er soms het verdriet dat zij haar 2 kleinkinderen nooit gekend heeft. Tot op het laatst van haar ziekte gaf zij mij injecties voor de vruchtbaarheidsbehandelingen, maar helaas het heeft niet meer zo mogen zijn. Ik denk dan altijd maar, dat ze soms glunderend van trots op haar kleinkinderen, vanaf een mooi wolkje naar beneden zit te kijken.

Vlagen

Het verdriet van het missen komt bij vlagen he. Vanmiddag was er weer zo'n moment. Via Hyves een oude schoolvriendin opgespoord, even wat dingen uitgewisseld en dan komt dat moment dat ik dus moet vertellen dat mijn moeder is overleden. Meestal kan ik dat wel zonder tranen, maar vanmiddag was 't weer even helemaal mis.

Och en wat ben ik dan gelukkig dat mijn zoon, die pas 8 is, maar het zoooo goed snapt, meteen naar me toe rent voor een dikke knuffel. Heel bijzonder.

Moontje, ik zal heel hard aan jullie denken morgen.

Liefs voor allemaal,
Anna

Sterkte nikus,

Vorige week is om 14.00 de uitvaartdienst begonnen voor mijn moeder. Ik weet wat voor gang je moet maken vandaag en ik zal zeer zeker een kaarsje in mijn hart branden voor je...

Is het nog gelukt met je kandelaars?

Lieve groet, de derde Petra hier op dit forum...

Och nikus

jeetje wat lees ik nu (kom hier niet zo vaak)...Meisje wat vreselijk dat je moeder er niet meer is.
Heel veel sterkte vandaag, op de een of andere manier, denk ik, dat je de kracht zult krijgen om te zeggen wat je nog tegen haar wilt zeggen. Ik brand een kaars voor jullie allemaal!

Jawel nikus

dat kun je wel! Ik heb het ook gedaan en ook al kennen we elkaar niet; ik weet zeker dat als jij de moed bezit om zelfs maar er aan te denken iets tijdens de plechtigheid te zeggen, dat je dat dan ook kan! Het lukte mij ook; zag er erg tegenop, de laatste regel ging in mijn tranen verloren, maar ik heb het gedaan!

Ik hoop te horen hoe het gegaan is!

Dikke knuffel voor je meid!

Sterkte, en je kan het hoor!

Het maakt niet uit als je even niets meer kunt zeggen. Natuurlijk kijk je er enorm tegen op, verdorie... natuurlijk... Maar je kunt het wel, heus!

Heel veel kracht voor jou, en voor ieder om je heen! Hoop dat het een mooi afscheid wordt.

Liefs, Beertje(s)

Nikus en petra

Heel veel sterkte vandaag! Ik weet zeker dat je het kunt ook al zal het niet makkelijk zijn. Geef je tranen de ruimte...
Mijn moeder is twee jaar geleden overleden aan darm kanker na een periode van 8 maanden ziek zijn. Op 19 mei 2006 is bij haar euthanasie toegepast, een wens die zij al haar hele leven met zich meedroeg en nu dus vervuld werd. Ze kon ook niet meer, haar leven de laatste weken was niet het leven zoals zij dat wilde. Ze kon niets meer eten, drinken, liet alles lopen, kon zelf helemaal niets meer, had met alles hulp nodig, was bedlegerig, praten ging nog wel maar een minuut later wist ze al niet meer waar we het over hadden. Ze was op! Tot de laatste minuut hebben we nog wel met haar kunnen lachen. Toen het slaapmiddel werd ingespoten stak ze haar hand nog op, zwaaide naar ons, zei "doeg"
gaapte en viel in slaap. 20 minuten later was ze overleden. Het was mooi, het was goed, het was haar wens. Hoe verdrietig ook, dit was haar wens. Verder lijden is haar bespaard gebleven. Ze heeft zelf alles wat haar crematie betreft geregeld. De kaart, de tekst welke kleur rozen van pa, welke van haar kinderen, en wist dat wij namens de kleinkinderen (4)een bloemstuk met gekleurde roosjes in de vorm van hart zouden laten maken. Zelfs wat mijn zus zou gaan zeggen heeeft zij samen met haar opgesteld.Ze had tot het laatst toe de regie in handen. Met zijn allen hebben wij de kist gesloten, haar kleinkinderen waar zij zo trots op was hebben haar het rouwcentrum uitgedragen. Haar afscheid was mooi, precies zoals zij dat gewild had, alleen de kist hebben wij gesloten, die wilde zij openhouden maar dat vonden wij geen goed plan. Onze moeder was onze moeder niet meer. Een foto voor de kist kwam er voor in de plaats. Tijdens de plechtigheid heb ik het niet droog kunnen houden, pas toen kwamen al mijn tranen er uit. Vooral toen wij als familie voor de laatste keer om haar heen stonden en mijn oudste dochter (haar oudste kleinkind) een roos op haar kist legde, toen brak mijn hart!!
Nu zijn we 2,5 jaar verder, en mis ik haar nig iedere dag. Ik zou haar zoveel willen zeggen, nog zoveel met haar willen doen. Wat zou ze trots geweest zijn op haar kleinkinderen.
Ik huil nog wekelijks om haar. Vooral bij het horen van haar favoriete muziek (Peer Gynt). Een deel van haar as hebben we hier in huis in een speciaal voor haar ontworpen mini urn staan. Haar kettinkje en armbandje doe ik nooit meer af. Mijn meiden hebben van haar een gouden kettinkje met een hartje als hangertje gekregen, nog geen dag hebben ze die afgedaan. Zo is Oma alle dagen van ons leven dicht bij ons. Vergeten doen wij haar nooit, het leven gaat verder ook zonder haar, maar missen doen wij haar ieder dag.

Petra, ik ben blij dat je dit draadje hebt opgestart. het is zo fijn om even van je af te kunnen schrijven. Weten dat je je niet hoeft te schamen dat meerder met hetzelfde verdriet kamepn. Het voelt goed. Ik ben blij Petra!!

Liefs, Lea

Op het moment

denk ik even speciaal aan Nikus... veel sterkte als je weer thuis bent en dit leest! Op deze zware dag.

Nikus

Ik lees hier en besef dat je een andere nicknaam hebt,
net zo als ik gister dacht een kaart te gaan sturen en alleen je oude adres heb.
Ik denk aan je en aan je mams, vandaag een moeilijke rotdag voor jou en je gezin, heel veel sterkte en heel veel liefs van mij!!
((((((((((((((((((((( ))))))))))))))))))
gr roompie