Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Jullie hebben gelijk. Ik heb even terug gelezen naar wat ik eerder schreef, o.a. dat ik minder moest gaan analyseren. En dat ik mijn kind niet te zeer wilde belasten met mijn problemen en haar ook de ruimte te geven om gewoon kind te zijn met alles wat daarbij hoort. En vooral ook ruimte voor gevoelens. Dat is gisteren bepaald niet echt geslaagd.
Eigenlijk alle ruimte die ik mezelf veel te lang ontzegd heb, heb ik haar ook ontzegd.
Vandaag had ik mijn eerste gesprek met mijn coach. Dat was een fijn en goed gesprek, ik heb wel het idee dat ik daar wat aan ga hebben. De eerste stap is toch echt nog acceptatie. Ik merk wel dat dit soort gesprekken even moeten bezinken. Ik heb een hele poos gewandeld daarna. En gehuild van opluchting, omdat ik eindelijk deze stap heb durven zetten en het mezelf gegund heb om te mogen leren en groeien.
In ieder geval heeft mijn dochter vandaag een leuke dag gehad op de vakantie bso en hebben we gisteren bewust achter ons gelaten.
Fijn om te lezen!
Nox, bespaar je schuldgevoel over wat er is gebeurd. Wat ik zo lees is dat de bodem van de put was bereikt en dat het goed was dat dat even duidelijk werd.
Je kunt zelf wel kijken naar wat het voor jou moeilijk maakt om om te gaan met boosheid van je dochter.
fijn dat je een goede coach hebt gevonden.
Tsjor
Het is nooit mijn/onze bedoeling geweest om haar te belasten met onze gevoelens. Ik baal er ook van dat dat wel gebeurd is. Ik weet dat het een kind is, en ik wil ook heel graag dat ze onbezorgd kind kan zijn, ook al is dat niet altijd gelukt.
Ik ben er overigens -ook in andere situaties- wel voor om kinderen bewust te maken van de impact van hun gedrag op andere mensen. Niet omdat ze verantwoordelijk zijn voor het welzijn van anderen, maar omdat dat in mijn ogen wel hoort bij opgroeien. Woorden hebben impact, dus dat betekent dat je niet alles zomaar kunt roepen naar iedereen, ook niet als je heel boos bent.
Ik denk dat Rhonda mijn dochter misschien wel beter begrijpt dan ik zelf. Haar gevoelens over haar pijn, verdriet en ander fysiek ongemak zijn geen afwijzing van een ander. Het is een gevoel van onrecht en boosheid op de situatie. Overigens is het niet zo dat mijn dochter dingen niet kan of mag, hooguit tijdelijk. Maar dat is voor een kind soms ook al vervelend. En die ruimte om te voelen en te ervaren wil ik haar niet ontzeggen. Dat betekent ook niet dat ik alles hoef te accepteren.
Het is net alsof ze als ze het moeilijk heeft, even een stapje terug doet in haar ontwikkeling en zich weer wat jonger gaat gedragen. Ze is ook heel aanhankelijk en knuffelig, zoekt veiligheid bij ons. Ze heeft dat vaak nodig om daarna een sprongetje te maken.
"Ik denk dat Rhonda mijn dochter misschien wel beter begrijpt dan ik zelf. Haar gevoelens over haar pijn, verdriet en ander fysiek ongemak zijn geen afwijzing van een ander. Het is een gevoel van onrecht en boosheid op de situatie."
Precies. Zij is verdrietig om haar lichamelijke tegenslagen en riep dat ze maar liever niet geleefd had. Jij en misschien je man ook, vatten dat op als een persoonlijk verwijt, alsof jullie een verkeerde beslissing hebben genomen. Maar zo heeft ze het vast niet bedoeld, al zei ze het wel. Het is verschrikkelijk om gezondheidsdingen te hebben die je beperken. Ik heb nog een ander ding naast mijn ogen dat een gigantische impact heeft op mijn dagelijkse leven en ik ben nu 55 en hoop dat ik niet heel oud zal worden. Als de kinderen gesetteld zijn, dan ben ik er wel klaar mee. Dus ik snap je dochter goed en zij heeft nog een heel leven voor zich.
Maar goed, jij komt over als een superlieve vrouw en iedere ouder klooit ook maar wat aan met zijn kinderen. Een paar mensen hier (en ik ook) hebben wat kritiek op je gesprekken met je dochter. Daarover kun jij besluiten of je het ermee eens bent en het aanpassen, of je bent het er niet mee eens en doet hoe jij het wil. Het is jouw leven, jullie dochter en je moet doen waar jullie je goed bij voelen. Wij roepen ook maar wat vanaf de zijlijn en ook wij hebben de wijsheid niet in pacht! Ik zou wel willen voor jou dat je het leven wat lichter zou kunnen nemen, maar dat lijkt niet in je aard te liggen. Fijn weekend.
Ik vind het echt heel verdrietig om te lezen dat jij daadwerkelijk wel zo'n beetje klaar bent met het leven, Rhonda. Ik denk dat ik, omdat ik niet meemaak en voel wat jij doormaakt, oprecht niet in staat ben om dat gevoel helemaal te begrijpen en misschien moet ik dat ook wel helemaal niet willen.
Mijn ouders zijn nu 70 en ik hoop eigenlijk toch wel dat ze er nog een tijdje mogen zijn, ook al zijn mijn zus en ik al lang en breed volwassen en gesetteld.
Maar tegelijkertijd...niet tegen elke prijs. Als het leven een lijdensweg is en meer overleven dan leven, dan snap ik ergens wel dat je denkt 'alsjeblieft niet nog dertig jaar'. Knuffel voor jou ook, jouw man en kinderen zullen ongetwijfeld ondanks alles van je houden.
Mijn dochter heeft doorgaans juist heel veel levenslust, ze vindt bijna alles wat er te doen is in het leven leuk en geniet overal van. We gaan zo een weekend weg en na het zien van de website is ze al helemaal enthousiast over het zwembad en de speeltuin die daar zijn. Ze meende ook niet echt wat ze zei, maar op dat moment voelde het even zo.
Ze kan en mag eigenlijk alles, alleen soms tijdelijk even niet. De timing daarvan is niet altijd even gunstig geweest, maar dat is het eigenlijk nooit want er is toch altijd wel iets.
En inderdaad, we doen eigenlijk allemaal maar wat naar ons eigen goeddunken. Je krijgt er immers geen handleiding bij bij de geboorte.
En kritiek is ook geen probleem, ik vind andere inzichten juist waardevol. Het gaat immers niet alleen om ons zelf, maar vooral om ons meisje, hoe we haar kunnen steunen en tegelijkertijd haar ontzien zonder haar overal buiten te houden. Die balans blijven we zoeken.
Nox, kinderen worden zich op heel veel manieren bewust van hun impact op anderen. Ook zonder dat je als ouder daar altijd heel bewust mee bezig bent.
Een kind dat haar eigen emoties goed leert reguleren heeft hoe dan ook veel meer ruimte voor dat soort zaken.
Het kan ook ‘gewoon’ zijn dat ze reageert op júllie crisis die jullie nu doormaken. Ook niet vreemd of erg, maar dan kun je proberen net wat meer alert te zijn op haar behoeften nu. Misschien heeft ze wat meer nood aan bevestiging of hier en daar idd een (korte) verduidelijking. Of wat afleiding en ontspanning, plezier, ontlading. Kijk anders even goed naar hoe ze reageert op dingen die je probeert. Hoe reageert ze als je grapjes maakt, met haar stoeit.
Het kan beangstigend zijn als je ziet en/of voelt dat je moeder niet goed in haar vel zit. Maar jij kunt haar helpen ervaren dat dat (voor haar) geen ramp hoeft te zijn en dat ze gewoon mag doorleven.
Ik heb momenteel een meningsverschil met mijn coach. Die is namelijk van mening dat het goed zou zijn om mijn kind te vertellen over mijn diagnose en waar ik daardoor moeite mee heb etc. Ik wil dat niet. Ten eerste omdat ik denk dat ze daar nog te jong voor is en niks met die informatie kan. En ik wil niet dat ze zich gaat aanpassen aan of voor mij, maar gewoon kind kan zijn.
Ten tweede ben ik als de dood dat ze het ter kennisgeving aanneemt, maar het vervolgens ergens benoemt waardoor die informatie onbedoeld terecht komt bij mensen die daar in mijn ogen geen recht op hebben en ik wil niet dat het een soort eigen leven gaat leiden. Maar ook niet dat ze een geheim over mij moet gaan bewaren.
Ik vind het lastig...
Ik zou het ook niet bij naam noemen, hooguit wat uitleg maar alleen als je dat zelf wil. En dat hoeft toch ook niet meteen?
Poezekat schreef op 05-08-2022 om 08:08:
Ik zou het ook niet bij naam noemen, hooguit wat uitleg maar alleen als je dat zelf wil. En dat hoeft toch ook niet meteen?
Precies. Je kunt wel benoemen waar jij moeite mee hebt en wat je nodig hebt, zonder de naam te noemen.
Nox schreef op 05-08-2022 om 08:04:
Ik heb momenteel een meningsverschil met mijn coach. Die is namelijk van mening dat het goed zou zijn om mijn kind te vertellen over mijn diagnose en waar ik daardoor moeite mee heb etc. Ik wil dat niet. Ten eerste omdat ik denk dat ze daar nog te jong voor is en niks met die informatie kan. En ik wil niet dat ze zich gaat aanpassen aan of voor mij, maar gewoon kind kan zijn.
Ten tweede ben ik als de dood dat ze het ter kennisgeving aanneemt, maar het vervolgens ergens benoemt waardoor die informatie onbedoeld terecht komt bij mensen die daar in mijn ogen geen recht op hebben en ik wil niet dat het een soort eigen leven gaat leiden. Maar ook niet dat ze een geheim over mij moet gaan bewaren.
Ik vind het lastig...
Heeft die coach kinderen? Klinkt als stomme vraag maar het gaat in dit geval om het welzijn van het kind (of je het wel of niet vertelt) en niet om jouw welzijn. Als jouw welzijn volgens die coach posutief beïnvloedt wordt door diagnos met haar te delen dan lijkt me dat in onverstandig en te groot voor het kind.
Maar als het erom gaat dat het prettig is voor jouw omgeving dat ze iets meer gebruiksaanwijzing krijgen over jou dan kan het prima, aangepast aan leeftijd van kind. Op het niveau van 'schoolspreekbeurt' zeg maar, dus alles wat je je kind verteld moer het ook op school kunnen vertellen.
Gr Angela
De coach heeft kinderen. Mijn probleem is dat ik dus überhaupt niet wil dat kind op school of sport of bij vriendinnetjes dit gaat vertellen. En dat ik haar niet wil belasten met mijn shit, want dat heb ik al te veel gedaan. Concreet maken waar ik moeite mee heb en haar handvatten geven kan wel. Doen we ook al, maar dan vooral als we botsen en het daarna uitpraten.
Is openheid per definitie nodig voor acceptatie?
Even iets over coaches. Je hebt goede en je hebt slechte. Coach is geen beschermd beroep dus iedere debiel kan een coachpraktijk beginnen, en dat gebeurt in grote mate. Er is de laatste jaren een wildgroei aan coaches. Vooral mensen die zelf iets meemaken. Tien kilo afgevallen? Hoppa, ze worden afvalcoach. Drie weken de sportschool bezocht? Hoppa, ze worden sportcoach. Hebben ze autisme, hoppa bordje autismecoach op de deur. Ja, er bestaan zelfs wandelcoaches. Dan ga je dus wandelen met iemand, beetje kletsen en aan het einde: mag ik even zes tientjes vangen.
een coach is een gesprekspartner die jou door vragen te stellen ZELF op goede ideeën brengt. Ze zijn geen therapeut! Al gedragen ze zich vaak wel zo. En daar gaat het mis. Jouw coach gaat nu al haar boekje te buiten door te vinden dat jij iets moet. Ze moet een luisterend oor zijn, die jouw gedachten op een rijtje kan zetten door de goede vragen te stellen en de goede gesprekstechnieken te gebruiken. Niet door jou te dwingen iets te doen wat je niet wil.
Dus het is vrij simpel: in het volgende gesprek
1: vraag je of je coach is aangesloten bij een van de organisaties die in dit artikel worden genoemd, bijvoorbeeld NOBCO (https://www.intermediair.nl/persoonlijke-groei/coaching/coaches-schieten-als-paddenstoelen-uit-de-grond-vier-keer-zoveel-in-vijf-jaar?referrer=https%3A%2F%2Fwww.google.nl%2F) . Is ze dat niet, dan wegwezen.
2: zeg je dat je het niet tegen je dochter zegt.
Zo simpel kan het leven zijn, je bepaalt zelf wat je wel en niet tegen je dochter zegt. Net als met de adviezen hier. Je bepaalt zelf wat je wel en niet van meepikt. Dit kan je ook naast je neerleggen natuurlijk, maar dan heb je dat zelf besloten.
Volgens mij ben je ook langzaam tot het inzicht gekomen door alle postings hier dat jullie best wel veel aan jullie dochter vertellen en alle situaties van tien kanten bekijken en eindeloos doorspreken met haar haar en kwam je toen zelf tot het inzicht dat dat misschien wel wat minder kon. In die zin zijn de mensen hier ook een coach voor je geweest daarin. We sturen wel even een Tikkie 😜
Nox schreef op 05-08-2022 om 08:56:
De coach heeft kinderen. Mijn probleem is dat ik dus überhaupt niet wil dat kind op school of sport of bij vriendinnetjes dit gaat vertellen. En dat ik haar niet wil belasten met mijn shit, want dat heb ik al te veel gedaan. Concreet maken waar ik moeite mee heb en haar handvatten geven kan wel. Doen we ook al, maar dan vooral als we botsen en het daarna uitpraten.
Is openheid per definitie nodig voor acceptatie?
En dan je vraag: nee, zeker niet met een kind. Je hebt geen gelijkwaardige relatie met je kind, zij moet kind zijn en jullie ouders. Ze accepteert je toch wel, ze zal wel moeten want ze woont bij je en houdt het meeste van je in de hele wereld. Iedere ouder heeft z’n gebruiksaanwijzingen, kinderen weten niet beter.
Ik ben naar deze coach verwezen door de POH. Ze heeft zelf overigens geen autisme. Dat vind ik ook niet per se nodig trouwens. Als je iets lichamelijks hebt, heeft je behandelaar dat ook niet per se (gehad).
De coach bepaalt uiteraard niet of iets moet, maar adviseerde dat wel. Terwijl ik juist door dit forum ook wel met mijn neus op de feiten ben gedrukt dat het een kind is en dat niet alles uitgelegd en geanalyseerd hoeft te worden. Sowieso wil ik het nooit als excuus gebruiken. Als ik een fout maak, dan kan ik gewoon zeggen dat het fout was en excuses aanbieden, los van de oorzaak. Ik wil ook niet dat kind gaat denken dat ze alles maar moet accepteren omdat ik er niks aan zou kunnen doen.
