Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Nox schreef op 05-08-2022 om 08:56:
De coach heeft kinderen. Mijn probleem is dat ik dus überhaupt niet wil dat kind op school of sport of bij vriendinnetjes dit gaat vertellen. En dat ik haar niet wil belasten met mijn shit, want dat heb ik al te veel gedaan. Concreet maken waar ik moeite mee heb en haar handvatten geven kan wel. Doen we ook al, maar dan vooral als we botsen en het daarna uitpraten.
Is openheid per definitie nodig voor acceptatie?
Dan zou ik het verder zo laten.
Dan zou ik nogmaals met de coach jouw bezwaren bespreken. En als ze in jouw ogen geen goede argumenten heeft om het te vertellen... dan vertel je het niet!
Jouw dochter past zich sowieso aan aan wat jij nodig hebt, door de ervaringen die ze met jou heeft. Het kan nuttig zijn haar te vertellen dat jij iets andere behoeften hebt dan andere mensen, en welke. Zo weet zij dat het niet aan haar ligt, want de meeste kinderen zijn geneigd zichzelf de schuld te geven. En dat doet ze al... Door erover te praten, ontlast je haar wellicht.
Je ouders hebben jouw diagnose voor je verzwegen, misschien is het ergens toch wel nuttig het zwijgen te doorbreken. Dat kan, zoals gezegd, ook zonder de naam te noemen.
Dit is maar een overweging. Neem jouw eigen besluiten hierover.
Ik had al heel jong in de gaten dat sommige reacties van mijn moeder anders waren dan gemiddeld, nl rond mijn 6e.( geen autisme, wel psychiatrisch en niet zichtbaar).
Had ik , in mijn geval, geweten dat mijn moeder een aandoening had, dan had ik daar mijn voordeel van gehad. Meer begrip, minder angst voor onverwachte zaken, minder gepieker van: er klopt iets niet en dat was toen mijn moeder nog niet eens gediagnosticeerd was, dus ze kon me dat nog niet vertellen.
Ik ben dus wél voor vertellen, maar niet per se met de diagnose, maar op haar niveau.
Ik ben benieuwd, voel je vrij om daarop wel of niet te antwoorden, waarom je zo'n groot geheim hebt, terwijl de hele diagnose tegenwoordig bijna is ( heel zwart wit) oh...heb jij het niet??? Even gewoon als brillen en beugels tegenwoordig, bij wijze van.
Heel waarschijnlijk merken mensen in de omgeving best dat je iets anders dan het gemiddelde bent ( wat is eigenlijk anders, we zijn zo uniek als ieder ander), maar nu blijft het een onuitgesproken gissen.
Je legt jezelf zo'n druk op op die manier en dan denk ik: leef. Leef zoals je bent met hen die van je houden en de rest: het telt niet.
Ik ben open in mijn omgeving over mijn moeder, over mijn eigen aandoeningen( klopt, meervoud). Het kan verlichting geven, begrip, duidelijkheid, rekening houden enz. Natuurlijk komen daarmee ook nadelen of oordelen, maar dan nog?Draag je autisme met trots dat je ondanks je hobbel al best heel ver gekomen bent.
Ik sluit me aan bij de reactie van Max88 en maak het daarbij niet te zwaar.
Het kán meer begrip opleveren van anderen en zeker wanneer mensen weten dat je er niet op uit bent om er misbruik van te maken maar dat is in jouw geval beslist niet zo!
Zelf ben ik naar sommige mensen, degenen die ik vertrouw, best open maar over bijvoorbeeld lichamelijke kwalen juist weer erg gesloten. Ik werk in een groep, een team kan ik het echt niet noemen, waarbij een aantal mensen weinig voor elkaar over heeft. Snel bang dat ze harder moeten lopen als ik (of een ander) aangeef zich echt niet lekker te voelen. Zich niet lekker voelen betekent bij mij beslist niet dat een ander mijn werk maar moet overnemen maar alleen dat ik er op dat moment liever geen extra taken bij wil terwijl ik daar in andere situaties juist niet moeilijk over doe.
Ik heb zelf geen diagnose, maar wel veel trekken van ADD en autisme. Dat benoem ik gewoon op mijn werk. Niet als excuus, wel als uitleg hoe sommige dingen bij mij lopen en om aan te geven wat ik nodig heb om mijn werk goed te kunnen doen. Ook richting man en kinderen en mijn ouders en brussen ben ik er open over. Ik vind het bijvoorbeeld lastig om initiatief te nemen in contact. Dus dat komt wat vaker dan de anderen dan van mij. Helemaal prima.
Ik heb een zoon (22 jaar) die wel beide diagnoses heeft. Hij is daar selectief open over. Op school was het vanzelfsprekend bekend, ook bij klasgenoten. Hij heeft er in groep 6 nog eens een geweldige spreekbeurt over gehouden 
. Op zijn werk heeft hij het, nadat hij zijn proeftijd door was, verteld. Bleek zijn leidinggevende zelf een autistische zoon te hebben, die had dus al wel een vermoeden, maar gaf aan blij te zijn dat zoon er open over was. Nu kon hij zijn verwachtingen hier en daar bijstellen en werkzaamheden aanpassen. Dus dat werkte heel positief uit. Zoon heeft er 4 jaar naar volle tevredenheid gewerkt, het laatste jaar als vaste kracht. Recent is hij in een nieuwe baan begonnen, waar er als het goed is geen belemmeringen zijn door zijn ADD en autisme. Dus daar heeft hij het niet verteld, en gaat dat denkt hij ook niet doen.
Kortom, ik ben geen voorstander van het geheim houden van zo'n belangrijke diagnose. Je hoeft er niet mee te koop te lopen, je hoeft het beestje ook geen naam te geven, maar het is in veel situaties wel handig als men rekening kan houden met jouw gebruiksaanwijzing. Je zorgt er daarmee ook vooral voor, denk ik, dat je zelf niet meer doorlopend op je tenen hoeft te lopen. Want ik heb wel het vermoeden dat je nu zo diep zit omdat je de lat voor jezelf zo ontzettend hoog legt, op alle vlakken van je leven. Omdat je letterlijk coute que coute wil bewijzen dat je ondanks je diagnose 'normaal' kunt functioneren. Dat is heel loffelijk, maar je ondervindt nu aan den lijve dat het niet gezond is. Daarom wil je in overweging geven om toch, gedoseerd en om te beginnen alleen bij mensen die je vertrouwt, wat meer open te zijn over je ASS of je gebruiksaanwijzing.
Als het nodig is, wil ik er best open over zijn. Maar wat ik niet wil, is dat mijn kind in haar onschuld, juist omdat ze het als normaal ziet, dat op school, bij vriendinnen of op sport gaat vertellen. Selectieve openheid dus. Ouders van klasgenootjes en sportgenootjes hebben er simpelweg niks mee te maken dus die hoeven dat van mij niet te weten. Ik wil niet dat dat zo ongeveer het enige is dat mensen van me weten.
Mijn kind weet best dat ik het soms lastig vind om op de juiste manier te reageren en met bepaalde situaties om te gaan. Ik vind haar ook nog te jong om echt goed uit te leggen wat allerlei labels inhouden.
Verder merk ik toch ook dat het verdriet, de schaamte, de pijn, de onmacht en de houding van mijn ouders nog een rol spelen. Zij hebben er nooit over willen praten, ook nu niet. Als dat rond gaat in het dorp (kleine gemeenschap), zullen ze dat zacht gezegd niet waarderen. Ik weet dat ik me daar niks van aan moet trekken en mijn eigen keuzes maken, maar als het bij hun veel pijn en verdriet naar boven brengt, vind ik dat wel heel vervelend.
Ik ben echt bereid om aanpassingen te doen om mezelf tegemoet te komen, maar dan moet het wel een doel dienen.
Mijn kind weet best dat ik het soms lastig vind om op de juiste manier te reageren en met bepaalde situaties om te gaan.
In dit geval kun je er ook voor kiezen er verder niks over te zeggen tegen je dochter.
Poezekat schreef op 05-08-2022 om 16:45:
[..]
In dit geval kun je er ook voor kiezen er verder niks over te zeggen tegen je dochter.
Mijn kind weet dit vooral uit ervaring helaas. Uiteraard houdt ze desondanks toch van mij
Vandaag gaan we met zijn tweetjes een dagje weg. Helemaal zin in. Waardevolle tijd samen, leuke dingen doen maar ook op elkaar aangewezen zijn.
Eens, tijdens een zwaar weer fase tussen mijn ouders, had mijn moeder op de tafel een briefje geschreven met de tekst dat mijn vader een ... was. Ze had een woordenboek ernaast gelegd. Ik zat nog op de basisschool en kwam als eerste het briefje tegen. Ik heb mijn moeder bedankt voor die actie waar ik niet opzat te wachten. Ik heb de woordenboek in de kast gelegd en het briefje tot een prop gevouwen, waar ze bij was.
Mijn band met mijn vader wilde ik door niemand anders beïnvloeden.
In geval van Nox; ik zou het niet met haar bespreken. Als de dochter vragen heeft, kan ze dat aan haar vader vragen. Zo haal je gelijk de emoties uit de lucht; geen tranen bij Nox, want gesprek nu tussen vader en dochter. Verder is het van groot belang dat de man van Nox blijft laten zien dat hij veel van Nox houdt, ook als ze het zwaar heeft, dat kan voor haar dochter een bron van geruststelling zijn.
Nu heb je mij wel heel benieuwd gemaakt naar dat ene woord op dat briefje, Flanagan. 
Maar het gaat me natuurlijk geen ene donder aan; zoals dat dan heet.
Flanagan schreef op 06-08-2022 om 16:30:
Eens, tijdens een zwaar weer fase tussen mijn ouders, had mijn moeder op de tafel een briefje geschreven met de tekst dat mijn vader een ... was. Ze had een woordenboek ernaast gelegd. Ik zat nog op de basisschool en kwam als eerste het briefje tegen. Ik heb mijn moeder bedankt voor die actie waar ik niet opzat te wachten. Ik heb de woordenboek in de kast gelegd en het briefje tot een prop gevouwen, waar ze bij was.
Mijn band met mijn vader wilde ik door niemand anders beïnvloeden.
In geval van Nox; ik zou het niet met haar bespreken. Als de dochter vragen heeft, kan ze dat aan haar vader vragen. Zo haal je gelijk de emoties uit de lucht; geen tranen bij Nox, want gesprek nu tussen vader en dochter. Verder is het van groot belang dat de man van Nox blijft laten zien dat hij veel van Nox houdt, ook als ze het zwaar heeft, dat kan voor haar dochter een bron van geruststelling zijn.
Ik durf mijn hand ervoor in het vuur te steken dat mijn man zoiets nooit zou doen. We houden van elkaar, ook als het even moeilijk is. Dat hij het soms ook even niet meer weet hoe met mij en de situatie om te gaan lijkt me volkomen menselijk en doet niets af aan onze liefde voor elkaar. En als hij een probleem met me heeft, gaat hij dat niet bij ons kind neerleggen.
Ik denk wel dat hij het goed uit zou kunnen leggen. Mochten we ooit op het punt komen dat dat nodig of wenselijk is, dan zou ik hem daar wel bij willen hebben. Vooral omdat ik het zelf (nog) moeilijk vind om erover te praten.
Het dagje uit met mijn dochter was echt heel fijn en waardevol. Leuke dingen gedaan, genoten van elkaar en ook wel verrassend goede gesprekken gehad. Voor mijn gevoel ben ik langzaam weer uit het dal aan het klimmen. Ik heb weer meer geduld, kan meer hebben, huil stukken minder en kan ook weer iets voor een ander doen. Dat wil niet zeggen dat ik er al ben. Mijn energieniveau is nog niet wat het ooit was en er zijn nog genoeg stappen te zetten naar een duurzame vormgeving van 'passend leven' om het zo maar even te zeggen.
Mijn post was niet bedoeld om je man te bekritiseren. Het was om duidelijk te maken dat een kind een beeld van iemand heeft en dat een kind niet dat beeld wenst te veranderen. Je dochter heeft ook een beeld van jou; lieve zorgzame moeder, die altijd haar best voor haar doet. Ik vraag mij af of je dochter er wel blij mee zou zijn wanneer haar beeld over jou onder bepaalde spanning komt te staan door externe info, die er in haar ogen geen bijdrage hebben.
Dat ze een moeder heeft met een bepaalde gevoeligheid, dat weet ze al. Moet ze ook nog weten hoe die ‘eigenschap’ heet? Zou ze dan meer rekening met jou gaan houden dan ze nu doet?
Werkt aan het omgaan met die gevoeligheid, maar doe dat buiten je kind om.
"Werken aan 'duurzame vormgeving van 'passend leven"
Ha! Dat klinkt alsof meer mensen dat zouden moeten doen, waaronder ikzelf, zonder enige twijfel 😅.
Tegelijkertijd denk ik dat dat nog niet meevalt.
Ik snap/denk dat je bedoelt: een leven waarin je leeft naar wat er mogelijk is, beperkingen en moeilijkheden waar je geen invloed op hebt accepteren of zelfs lievdevol omarmen.
Nou, zover ben ik nog niet. En sommige dingen blijven moeilijk, en soms blijf ik een tikje lastig voor mijn omgeving.
Maar... ik doe m'n best en ben tóch gelukkig en de mensen om me heen zijn meestal ook blij met me.
Nou ja, misschien bén ik er dan eigenlijk al: leef ik nu al mijn best passende leven?!
Wow, dat is mogelijk een snel gekomen inzicht 
. Ik ga er nog even over nadenken....
Dankjewel Nox.
Wat jij schrijft is precies wat ik bedoel met passend leven, trefleQ. Die zoektocht is niet makkelijk, maar dat hoeft ook niet. Ik wil in ieder geval voorkomen dat ik ooit nog zo vastloop als nu. Dat gun ik mezelf en mijn omgeving niet.
Dochter heb ik gisteren op haar eigen verzoek uitgelegd waar die coaching/gesprekken voor zijn. Ze is oud genoeg om het bewust mee te krijgen en ik wil daar niet geheimzinnig over doen. Ik heb dat uitgelegd aan de hand van voorbeelden waarin het me niet lukte om goed te reageren, en dat dat komt doordat ik soms situaties niet goed overzie omdat er dan teveel ineens gebeurd en mijn hoofd dan te vol raakt. En dat de coach me helpt om beter te leren zien aankomen wanneer dat gebeurt zodat ik hulp kan vragen daarbij en daardoor beter kan reageren en bijvoorbeeld haar wel kan bieden wat ze nodig heeft.
Dat snapte ze wel en is voor nu voor mijn gevoel meer dan voldoende. Ze pakte mijn hand, kwam met haar hoofd tegen me aan liggen, keek me aan, veegde een verdwaalde traan van mijn wang en zei 'je vindt het moeilijk om over te praten hé mama'. Ik knikte. Zegt zij: 'maar je hebt het wel gedaan dus wees maar gewoon trots op jezelf'.
Ja, zo voelt het, zoaks jij je zoektocht en struggels beschrijft: wees maar gewoon trots op jezelf!🍀
