Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Ik doe mijn best. Het is niet makkelijk maar ik zet stappen. Deze nacht was erg onrustig. Kon niet in slaap komen, warm, veel piekeren en tranen. Maar elke ochtend kruipt mijn lieve meisje bij me in bed om samen te knuffelen en wakker te worden en die momenten zijn echt goud waard.
Gisteren had mijn dochter een mindere dag. Veel verdriet om 'gewoon alles' zoals ze het zelf zei. Het is me gelukt om simpelweg naast haar te zitten en haar te laten huilen, zonder haar echt te troosten of te bemoedigen of af te leiden en ook zonder ongeduldig of boos te worden. En dat vond ze heel fijn, zei ze in de avond. Het geeft me vertrouwen in mezelf en mijn kind dat we het best wel kunnen met zijn tweeën.
Komende week gaan we lekker op vakantie. Mijn man heeft het gips inmiddels van zijn pols, dus hij kan weer zwemmen. Ik kijk er echt naar uit.
Nox schreef op 13-08-2022 om 11:27:
Gisteren had mijn dochter een mindere dag. Veel verdriet om 'gewoon alles' zoals ze het zelf zei. Het is me gelukt om simpelweg naast haar te zitten en haar te laten huilen, zonder haar echt te troosten of te bemoedigen of af te leiden en ook zonder ongeduldig of boos te worden. En dat vond ze heel fijn, zei ze in de avond. Het geeft me vertrouwen in mezelf en mijn kind dat we het best wel kunnen met zijn tweeën.
Komende week gaan we lekker op vakantie. Mijn man heeft het gips inmiddels van zijn pols, dus hij kan weer zwemmen. Ik kijk er echt naar uit.
Wat mooi Nox, klinkt goed!!
Nox schreef op 13-08-2022 om 11:27:
Gisteren had mijn dochter een mindere dag. Veel verdriet om 'gewoon alles' zoals ze het zelf zei. Het is me gelukt om simpelweg naast haar te zitten en haar te laten huilen, zonder haar echt te troosten of te bemoedigen of af te leiden en ook zonder ongeduldig of boos te worden. En dat vond ze heel fijn, zei ze in de avond. Het geeft me vertrouwen in mezelf en mijn kind dat we het best wel kunnen met zijn tweeën.
Komende week gaan we lekker op vakantie. Mijn man heeft het gips inmiddels van zijn pols, dus hij kan weer zwemmen. Ik kijk er echt naar uit.
Fijne vakantie alvast!
Dankjewel, die vakantie komt vast goed.
Het is inderdaad heel fijn om een keer te ervaren dat soms niets zeggen maar er gewoon zijn ook een oplossing is en misschien nog wel beter dan dat eeuwige geanalyseer van mij. Er is van alles voorbij gekomen, van alle fysieke ellende die haar is overkomen tot het ongeluk van mijn man, mijn situatie en ook de ruzies en botsingen die we hebben gehad. Zo alles bij elkaar is het heel logisch dat ze daar verdriet om heeft.
Ik heb ook veel geleerd over hoe ik in het vervolg beter met haar kan omgaan.
Ouders vinden het vaak lastig om te zien dat hun kind verdriet of pijn heeft en willen dat op een of andere manier wegnemen. Maar dat kan niet altijd. Soms moeten ze er gewoon doorheen en die signalen heeft dochter al vaker afgegeven. Maar dan wilde ze ook niet getroost worden, niet aangeraakt worden. Nu wel. Ik heb nu het gevoel dat ik haar eindelijk heb kunnen geven wat ze nodig had.
Nox, wat klinkt dat goed! Fijne vakantie!
We zijn terug van onze vakantie en het is echt ontzettend fijn geweest. Lekker genieten van elkaar, leuke dingen doen, ontspannen. De hele week geen botsingen en ruzies gehad. Dochter zei al 'mama, we zijn al de hele week lief voor elkaar, ik denk dat we maar op vakantie moeten blijven wonen'. Maar het sterkt me wel in het vertrouwen dat dat thuis ook moet kunnen.
Dochter heeft één keer even een flinke huilbui gehad gisteravond. Een vervelende opmerking van een ander kind was de trigger maar vermoeidheid en overprikkeling speelden ook mee. Ze liet zich gelukkig wel troosten.
Er was ook ruimte voor hele fijne en goede gesprekken met mijn man. Het feit dat hij, ondanks dat ik afgelopen tijd niet altijd even gezellig en met momenten ook een hele lelijke versie van mezelf ben geweest, toch trots is op mij en hoe ik met mezelf aan de slag ben, is voor mij heel veel waard. Ik ben met momenten echt wel bang geweest dat hij het niet meer zou trekken en dat zou ik mezelf nooit vergeven hebben.
@Nox, bemerk je het zelf ook? Bespeur je een verandering/groei bij jezelf door bv minder snel te oordelen of aannames te doen en jezelf tijd gunnen om te overwegen of je mening/ idee over iets terecht is?
Juist omdat ik geen zin had iets te moeten glas strijken, ben ik mijzelf meer tijd gaan toe-eigenen. Ik bemerk dat het mij goed doet omdat ik voorheen te snel voor een ander dacht. Ik kan nog wel vragen of iemand hulp nodig heeft. Maar als deze nee zegt, laat ik het los.
Nu merk ik hoe anderen zelf ook prima in staat zijn hun twijfels te kunnen oplossen.
Zo’n groei maakt dat je veerkrachtiger eruit komt.
"ook een hele lelijke versie van mezelf ben geweest"
En nu op zoek naar de beste versie van jezelf!
Mét alle beperkingen die er bijhoren natuurlijk.
Fijn je bericht te lezen, al die liefde, het is je van harte gegund!
Flanagan schreef op 22-08-2022 om 09:01:
@Nox, bemerk je het zelf ook? Bespeur je een verandering/groei bij jezelf door bv minder snel te oordelen of aannames te doen en jezelf tijd gunnen om te overwegen of je mening/ idee over iets terecht is?
Juist omdat ik geen zin had iets te moeten glas strijken, ben ik mijzelf meer tijd gaan toe-eigenen. Ik bemerk dat het mij goed doet omdat ik voorheen te snel voor een ander dacht. Ik kan nog wel vragen of iemand hulp nodig heeft. Maar als deze nee zegt, laat ik het los.
Nu merk ik hoe anderen zelf ook prima in staat zijn hun twijfels te kunnen oplossen.
Zo’n groei maakt dat je veerkrachtiger eruit komt.
Glas=glad
Er is nu heel veel rust en ruimte en dat vind ik heel fijn. Over twee weken begin ik met reïntegreren op mijn werk. Te beginnen met twee halve dagen per week. Dat vind ik wel spannend. Ik heb wel het vertrouwen dat ik geen collega's meer ga slaan, maar ik heb niet de illusie dat er geen effect is op de onderlinge omgang en van mijn wekenlange afwezigheid. Daar is gewoon ook nog het een en ander te herstellen.
Ik merk wel dat ik met meer mildheid en mededogen kan kijken naar (het gedrag van) anderen én mezelf. Dat ik - ook mezelf - makkelijker kan vergeven als het een keer mis gaat. Dus ja, in die zin ben ik zeker wel gegroeid en veranderd. Hoewel deze periode/situatie in het algeheel niet fijn is en met momenten zelfs zwaar klote, zijn er ook hele fijne, intieme momenten en kan en durf ik wel voorzichtig te zeggen dat ik er ook veel van geleerd heb en sterker ben geworden.
Ik heb altijd de behoefte om te denken in laadjes; ieder laadje zijn eigen sores. Tijd om dit laadje dicht te schuiven en met goede moed toekomst binnen te stappen?
Ik denk dat het daar nog te vroeg voor is, om het echt af te sluiten. Ik ben zeker op de goede weg, maar ik ben er nog niet. Het traject met mijn coach is pas net begonnen. Op mijn werk sta ik nog aan de start van reïntegreren. Het lijkt me niet slim om te snel te denken dat ik er wel ben. Het leven gaat verder, mijn kind wordt ouder, mijn relatie duurt voort, er komen ongetwijfeld nog nieuwe kansen en tegenslagen op ons pad.
Ik heb vandaag voor het eerst weer een halve dag gewerkt en dat was fijn.
Ik had wel wat spanning vooraf, maar het was goed om mijn collega's weer te zien, in een werkomgeving te zijn, weer rustig op te starten met werk.
Ook in het algemeen gaat het al stukken beter dan toen ik dit topic opende. Ik ben emotioneel veel stabieler, heb weer meer geduld, kan meer hebben en heb ook weer de ruimte en de energie om iets voor een ander te doen.
Ik heb de hoop en het vertrouwen dat ik deze positieve trend kan voortzetten en hoop nooit meer te belanden op het punt waar ik voor de zomer was, want die versie van mezelf wil ik niet zijn.
Wat fijn, en wat fijn dat je dit hier deelt. Veel (zelf)liefde en geluk gewenst!
