Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
‘Maar het leven valt niet geheel te plannen of te controleren. Zoals een ongeluk of ziek worden. Dat snap ik wel, maar dat zijn wel situaties waarin ik moeite heb om mezelf dan te handhaven. En als er te veel van dat soort situaties bij elkaar komen in korte tijd, zoals een paar weken geleden, dan lukt dat dus geheel niet meer.’
ik werk veel met mensen in een rolstoel. Toen ik paar jaar geleden een knieoperatie onderging, zo voor het eerst onder narcose, heb ik mij afgevraagd of er complicatie konden optreden die mijn mobiliteit drastisch op zijn kop kon zetten en wat dat zou betekenen voor mij en gezin. De vele mensen in rolstoel ( zo ook mijn moeder) op het werkvloer en die toch in staat waren hun hoofd niet te laten hangen, of een deels verlamde jongeman waarmee mijn dochter trainde voor een Paralympische onderdeel, deden mij relativeren dat het aan mij was er iets van te maken als het niet goed ging om toch van het leven iets waardevols te maken. Het klinkt erg zweverig, maar dat was mijn doel mocht het verkeerd gaan.
Ik kwam tot dat besef omdat het heel dicht bij mijzelf kwam. Het deed mij inzien niet alles te kunnen oplossen.
Het vrijwilligers werk met de mensen on zorgcentrum helpt mij met accepteren. Misschien kan dat ook voor jou werken? Soort van werktherapie in totaal andere omgeving. Het is bekend dat mensen met een drukke baan, baat hebben bij een middag iets doen in totaal andere omgeving?
Relativeren kan ik op heldere momenten echt wel. Op momenten dat het in mijn hoofd heel vol en chaos is wat minder. Zoals ik al schreef heb ik op de neonatologie veel ellende gezien die ons bespaard is gebleven. Als je ergens leert wat dankbaarheid is en accepteren wat je in het leven toevalt...
We hebben haar nog, ze is over het algemeen gezond, gelukkig, ontwikkelt zich goed. Dat is alles om dankbaar voor te zijn. Datgene wat ons kind aan haar slechte start heeft overgehouden valt in het niet bij sommige andere kinderen.
Als dat niet zo had mogen zijn hadden we daar samen ook een weg in moeten vinden. Dan was ik waarschijnlijk wel veel eerder al in de situatie gekomen waar ik nu in zit.
Ik heb wel moeite met me over te geven aan bepaalde situaties en met het écht accepteren van situaties zoals ze zijn. Dat weet ik van mezelf en daar werk ik aan. Dat lukt allemaal niet van vandaag op morgen, maar het gaat wel al beter.
Mijn man heeft nu zijn pols in het gips. Desondanks maakt hij er het beste van dus wat dat betreft heb ik een prima voorbeeld hier.
@Nox, ik hoop dat het hier van je afschrijven ook bijdraagt aan de zoektocht naar wie je wilt worden.
Flanagan schreef op 26-07-2022 om 09:24:
@Nox, ik hoop dat het hier van je afschrijven ook bijdraagt aan de zoektocht naar wie je wilt worden.
Dat helpt zeker. Inzichten en adviezen van buiten kunnen heel verhelderend zijn en het ontlast ook mijn gezin een beetje. Ik heb wel het vertrouwen dat ik er wel ga komen, alleen is dat niet van vandaag op morgen gerealiseerd.
Vanochtend helaas een complete ontploffing van dochter gehad. Ze verstapte zich bij de laatste traptrede en botste vervolgens met het litteken van de operatie tegen de tafelpunt en dat was al genoeg aanleiding voor dochter om totaal uit haar plaat te gaan. Intense woede in haar ogen, alsof ze dwars door ons heen keek. Boosheid over alles in het leven, niks was goed, alles was oneerlijk, hele nare veronderstellingen over wat ik allemaal van haar zou vinden en zelfs de bewering dat we beter de stekker eruit hadden kunnen trekken toen ze in de couveuse lag. Ik zat er zelf een soort van bevroren bij, maar mijn man werd echt heel erg boos. Ik heb hem nog nooit zó boos gezien en zeker niet op dochter. Hij heeft haar met de tranen in zijn ogen met één arm opgepakt en op haar kamer gezet om af te koelen. En duidelijk gemaakt dat het écht veel te ver ging wat ze allemaal geroepen heeft. Dat ze ons allebei heel veel pijn heeft gedaan en dat we daar zeker nog een appeltje over te schillen hebben.
Eenmaal beneden hebben we samen even gehuild. Het was ook voor hem even te veel. Wetende dat ze dit niet meende, maar alleen de gedachte al was ontzettend pijnlijk.
Later ben ik naar dochter toe gegaan. Ze lag ineengekrompen, intens huilend als een hoopje verdriet op haar bed. Zoveel verdriet, zoveel spijt en ze begreep niet waarom ze zo naar gedaan had. Het duurde echt een half uur voordat ze enigszins aanspreekbaar was, daarvoor was het alleen maar huilen.
We hebben daarna heel lang met haar gepraat. Een verrassend open en volwassen gesprek. Over alles wat ze heeft geroepen, hoe ze daarbij kwam, hoe het echt zit, en wat het met ons gedaan heeft. Dochter en ik vonden dat bij tijd en wijle best even lastig en maar man stond er op dat alles tot de wortel werd uitgesproken om te voorkomen dat dit soort escalaties vaker voor gaan komen. Het raakte hem ook echt tot in zijn ziel en dat heeft dochter wel gemerkt.
Ze wil nu alleen maar onze nabijheid voelen en ligt afwisselend tegen man en mij aan. Ze slaapt regelmatig even, huilt af en toe en verder staart ze vooral een beetje voor zich uit en heeft ze nergens zin in. Ze is heel druk bezig in haar hoofdje volgens mij.
Om alles weer een beetje op een rijtje te krijgen. Ik vind het vooral heel verdrietig dat deze escalatie is gebeurd, ook al was het niet te voorkomen. Dochters emmer stroomde ook even over en zelfs die van mijn man. En dat vind ik op de een of andere manier eng, want leun ik in deze periode heel erg op mijn man. Hij is de stabiele factor in mijn leven op het moment. Tegelijkertijd voel ik ook een zekere opluchting na ons gesprek.
Dochter is ook aan het groeien en aan het leren. Ze wordt ouder, wijzer, begrijpt meer, maar is daar ook in haar hoofdje mee bezig en weet nog niet altijd de dingen juist te interpreteren. Blijkbaar horen dit soort buien daarbij. Ook zij strugglet met de situatie.
Maar ondanks alles is er in de basis een diepe liefde voor elkaar en dat voelen we allemaal wel en koesteren we ook.
Ik ben inmiddels wel weer rustig en helder, maar qua gemoedstoestand is het een vreemde mix tussen verdriet, angst en opluchting. Ik merk wel dat deze dag me ontzettend veel energie heeft gekost. Maar dat geldt voor man en dochter net zo goed.
wat rot en opluchtend tegelijk; je dochter is nu meer te weten gekomen over haar start en hoe jullie voor haar vochten en hoe veel ze voor jullie betekent. Daarnaast liet je man zien ook kwetsbaar te zijn.
Eigenlijk een bom die daar al lang lag en op springen stond. Hopelijk heeft die ervaring jullie alledrie ook iets gebracht; acceptatie.
Wat naar dat dit is gebeurd maar ik snap niet dat je man zo boos werd. Blijkbaar denkt ze echt de dingen die ze zei. Ze heeft ook nogal wat lichamelijke ellende meegemaakt, ik snap wel hoe ze denkt. Ik ben slechtziend en heb vroeger ook weleens mijn bril op de grond gesmeten en huilend geroepen dat het oneerlijk was dat ik iets niet mocht wat mijn broer en zus wel mochten omdat ik het niet kon zien.
Ik snap ook de zin ‘hoe het echt zit’ niet goed. Gaat dat over haar of over de toestand waarin jij nu verkeert? Dan snap ik het wel.
hopelijk kunnen jullie vannacht goed slapen en is er morgen weer een nieuwe dag.
Ach lieve Nox, ik krijg toch ook het gevoel dat je erg op je dochter leunt. Té veel van haar vraagt, eigenlijk. Ze is je grote steun en liefde, maar een kind, dat heb je even te ‘leen’ in dit leven, daar mag je voor zorgen en verder is het kind vooral van zichzelf.
Je dochter maakt een hoop mee en dat ze zich dan als een klein kind (!) gedraagt is niet meer dan normaal. Kinderen mógen zich dwars, onredelijk, onhebbelijk, pijnlijk etc gedragen. Daar zijn ze kind voor.
En natuurlijk mogen ze daarin ook begrensd worden.(als je dat echt wil)
Maar ik denk dat het niet wenselijk is dat hun gedrag zo’n enorme (emotionele) impact heeft op de volwassenen om zich heen. Dat is echt te zwaar.
Ik weet niet of je het op kunt brengen, maar ik zou proberen even lief te zorgen voor je partner. Niet gek dat het hem te veel is, als hij ook voor jou zorgt?
Bij je dochter echt kort en krachtig houden hoor, en dan weer over tot de orde van de (vrolijke!) dag. Niet teveel praten etc.
Pinokkio schreef op 27-07-2022 om 23:16:
Ach lieve Nox, ik krijg toch ook het gevoel dat je erg op je dochter leunt. Té veel van haar vraagt, eigenlijk. Ze is je grote steun en liefde, maar een kind, dat heb je even te ‘leen’ in dit leven, daar mag je voor zorgen en verder is het kind vooral van zichzelf.
Je dochter maakt een hoop mee en dat ze zich dan als een klein kind (!) gedraagt is niet meer dan normaal. Kinderen mógen zich dwars, onredelijk, onhebbelijk, pijnlijk etc gedragen. Daar zijn ze kind voor.
En natuurlijk mogen ze daarin ook begrensd worden.(als je dat echt wil)
Maar ik denk dat het niet wenselijk is dat hun gedrag zo’n enorme (emotionele) impact heeft op de volwassenen om zich heen. Dat is echt te zwaar.
Ik weet niet of je het op kunt brengen, maar ik zou proberen even lief te zorgen voor je partner. Niet gek dat het hem te veel is, als hij ook voor jou zorgt?
Bij je dochter echt kort en krachtig houden hoor, en dan weer over tot de orde van de (vrolijke!) dag. Niet teveel praten etc.
Ik denk dat je soms ook teveel kunt praten en analyseren. Zelf heb ik die neiging namelijk ook dus ik weet waarover ik het heb.
Ja, ook eens met Pinokkio. Ik ben er natuurlijk niet bij, maar ik vind het vaak klinken alsof jij/jullie haar als een volwassene behandelen. En dat is ze niet. Mijn inmiddels jongvolwassenen hebben volgens mij niet de concentratiespanne en het begrip om zulke verhandelingen van/over mij en mijn gevoelens aan te horen, laat staan dat ze er wat mee kunnen. Lijkt me voor zo'n jong kind dus echt teveel gevraagd.
Natuurlijk hoef je ook van een 7-jarige (toch?) niet alles te accepteren, al is ze nog zo boos. Maar aan de andere kant, ze heeft wel al heel erg veel op haar bordje in haar jonge leventje. Het lijkt mij heel erg gezond als ze alle angsten, frustraties en verdriet er regelmatig uit kan gooien. En dat ze dat op haar leeftijd nog niet beheerst kan, en dat het er dus nogal ongenuanceerd uit komt is alleen maar logisch. Dus dat je haar daarover een preek geeft lijkt mij juist heel erg contraproductief. Want dan leg je er nog een schep schuldgevoel bovenop. Maak je haar mede verantwoordelijk voor jouw/jullie geestelijk welzijn. Dat is echt echt teveel voor haar schoudertjes.
Haar begrenzen was misschien wel noodzakelijk, maar dat had ik dan denk ik gezocht in haar stevig vasthouden en kalmeren. Ik zou juist samen met haar op zoek gaan naar manieren waarop ze haar ellende eruit kan gooien. Een buurjongetje had vroeger zo'n grote ballon die je niet kapot kunt krijgen. Daar werd tegen geslagen en geschopt. Later werd dat een boksbal. En een nichtje heeft op kickboksen gezeten. Werkte ook heel goed. Dus, help haar om haar frustraties op een acceptabele manier te kanaliseren. Daar heeft ze voor nu en later veel meer aan.
En dan kun je het eventueel als de gemoederen weer bedaard zijn met haar hebben over wat haar opmerkingen met jullie doen, maar ik zou dat helemaal niet zo benoemen eerlijk gezegd.
Ik herken het wel hoor, ik heb ook zo geprobeerd mijn kinderen in te laten zien dat wat ze zeiden mij pijn deed. Maar écht begrijpen doen ze dat toch niet. Toen ik inzag dat hun intentie niet was mij pijn doen, maar lucht geven aan hun frustratie, was voor mij die noodzaak ook eigenlijk weg. Dat deed onze relatie goed.
Wel nog even een dikke knuffel, want het is allemaal wel heel pittig voor jullie alle drie!
Ik denk bij nader inzien ook wel dat we toch te veel van haar gevraagd hebben gisteren, zeker voor haar leeftijd.
Mijn man zag dat later ook wel in. Had spijt dat hij boos werd en vond zelf dat hij te hard was geweest. De ziekenhuisperiode destijds is voor hem heel belastend, angstig en heel eenzaam geweest. Het is voor zowel dochter als mij kantje boord geweest, dat doet iets met je. Als je kind dan zegt 'joh, had al die moeite maar gelaten', toen knapte er iets in hem.
Het is op dit moment voor ons allemaal niet makkelijk en we moeten goed zorgen voor elkaar en ons zelf. Dat vraagt inzet, flexibiliteit en vergevingsgezindheid van ons allemaal.
Ze had ook wel door dat ze ons pijn had gedaan en ze meende het ook niet. Het is meer dat het af en toe even zo voelt als ze helemaal klaar is met alles.
Dat inzicht, dat het frustratie afreageren is en niet moedwillig een ander kwetsen, vind ik heel waardevol, dankjewel. Ik zal dat zeker onthouden.
Dochter wilde vannacht bij ons slapen. We zijn op tijd naar bed gegaan en hebben een lange nacht gemaakt. Vanmorgen was de sfeer al heel anders; ontspannen, fijn en liefdevol.
Met 'hoe het echt zit' bedoel ik dat dochter zich soms overtuigingen in haar hoofd haalt over wat/hoe wij (met name ik) denken. Ze voelt dan wel dat ik ergens mee zit, maar interpreteert het verkeerd. Bijvoorbeeld dat ik even wegliep toen ze boos werd in het ziekenhuis, vanwege mijn onvermogen om op dat moment goed te reageren en er voor haar te zijn. Dat interpreteert ze dan als 'mama vindt mij maar lastig en ze wijst mij af'.
Zo hebben we alle verwijten even geduid naar haar toe. Was misschien beter van niet, achteraf, maar het heeft de lucht wel geklaard.
Ik begrijp nog steeds niet hoe ze jullie pijn heeft gedaan. Het zijn haar gevoelens over haar lichaam. daar mag je in principe helemaal niet boos over worden als ouder.
verder ben ik het met de auteurs hiervoor eens. Jullie analyseren alles kapot. Het kind is 7 a 8, laat haar lekker kind zijn. Ik sprak met mijn kinderen van die leeftijd niet over mijn gevoelens. Zij is niet verantwoordelijk voor jouw gevoelens.
Rhonda schreef op 28-07-2022 om 17:24:
Ik begrijp nog steeds niet hoe ze jullie pijn heeft gedaan. Het zijn haar gevoelens over haar lichaam. daar mag je in principe helemaal niet boos over worden als ouder.
verder ben ik het met de auteurs hiervoor eens. Jullie analyseren alles kapot. Het kind is 7 a 8, laat haar lekker kind zijn. Ik sprak met mijn kinderen van die leeftijd niet over mijn gevoelens. Zij is niet verantwoordelijk voor jouw gevoelens.
Ik begrijp wel dat bepaalde opmerkingen pijnlijk overgekomen zijn bij TO en haar man. Maar ik kan me de uitbarsting van hun dochter ook wel voorstellen, ze bezeerde zich en er kwam van alles los bij haar. Dat kan iedereen op zo'n moment overkomen, ook mij als er iets verkeerd loopt terwijl ik al minder goed in mijn vel zit. Maar ik denk dat ze niet elke opmerking en elke uitbarsting van wie dan ook uitgebreid moeten analyseren.
Nox, als je merkt dat je dochter dingen dwars zit dan lijkt het me niet verkeerd om die te duiden, zeker niet als het zaken voor haar verduidelijkt.
Maar ik zou haar wel de ruimte gunnen boos te zijn. Zelf vind ik het dan ook wel belangrijk dat kinderen leren dat ze alles mogen zeggen. En mogelijk krijgen ze dan wel een correctie of terechtwijzing, maar zo’n emotionele lading zou het niet moeten hebben.
Niet vreemd dat het gelopen is zoals het is gelopen (en dat is ook echt geen ramp) maar ik zou dat stuk wel aanpakken (je eigen betrokkenheid naar kind toe) en eea voor je kind corrigeren.
Het moet veilig genoeg voor haar zijn om zich te mogen misdragen.
Het is volgens mij ook inherent aan ouderschap dat je gekwetst wordt door je kinderen.
Eens met de voorgaande schrijfsters. Ik krijg echt een beetje medelijden met dat meisje dat steeds maar mee moet in het geanalyseer van haar ouders. Hoe goed bedoeld ook. Daar is ze echt veel te jong voor, dat kan ze helemaal niet aan. Laat haar gewoon kind zijn. Misschien een idee om dit met je hulpverlener te bespreken, hoe je zorgt dat je je kind niet belast met allerlei volwassen problemen en zorgen. Niet als verwijt bedoeld hoor, want het is duidelijk dat je het beste met haar voor hebt. Maar ik denk dat de ouder- en kind rollen bij jullie afentoe door elkaar heen lopen en dat zij voor jou gaat zorgen in plaats van andersom.
