Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Ook de inzet en steun van je man vind ik geweldig. Fijn dat je deze man hebt uitgekozen.
Tsjor
Ik heb er even op moeten wachten maar dan heb je ook wat. Hij is echt mijn steun en toeverlaat. Ik vraag me soms ook wel af hoe hij het in vredesnaam met me uithoudt en op slechte momenten vind ik ook wel dat hij beter verdient. Maar ik weet ook dat we vanaf moment één een hele goede klik hadden, iets wat ik nog nooit met iemand anders heb gehad. En dat hij me ook echt wel waardeert zoals ik ben, met mijn goede en mijn slechte eigenschappen.
Er zijn nog steeds momenten dat ik me heel verdrietig voel over de situatie waar ik in zit en mijn onvermogen om op een goede manier met mezelf en het leven te dealen. Vooral als mijn kind er verdriet om heeft. Het voelt soms alsof ik haar een stukje onbezorgdheid afneem.
Maar er zijn ook elke dag wel lichtpuntjes en dankbaarheid voor alles wat er wel is en voor wat er goed gaat. Ik merk dat het even niet werken en niets hoeven me goed doet. Dat die rust er ook voor zorgt dat ik minder spanning ervaar en liever kan zijn voor mijn gezin en mezelf. Ik kon altijd al slecht tegen druk en stress en verwachtingen, maar ik dacht altijd dat ik dat best kon trainen. En dat is ook wel zo, maar er zijn grenzen. Blijkbaar ligt mijn grens lager dan die van sommige andere mensen. Dat durf ik inmiddels wel toe te geven. Beter accepteer ik dat en ga ik er naar leven zodat ik in de toekomst niet meer in deze situatie terecht kom.
Wat ik wel echt nog lastig vind is als mijn kind me ziet huilen. Ze komt me dan wel heel lief troosten, veegt mijn tranen weg en geeft me een knuffel. Maar ik vind eigenlijk ook dat ze wel genoeg heeft aan zichzelf op het moment en wil haar niet onnodig belasten met mijn shit.
Ja maar toch Nox: het geeft ook wederkerigheid in de relatie met je dochter. Fijn dat jij niet alleen voor haar, maar zij ook voor jou kan zorgen!
Natuurlijk is het wel belangrijk dat de balans goed blijft, jij bent de moeder en zij de dochter, ze moet zich niet verantwoordelijk voor je gaan voelen. Maar 'zorgen voor elkaar' lijkt me prima!
Een vriendin van me hield haar zorgen weg voor haar kinderen. Ik vond dat altijd een soort van oneerlijk. Zij hebben ook het 'recht' om van waarde te kunnen zjjn als troostgever. En .... als zij zich niet openstelt naar hen, waarom zouden zij zich dan wel openstellen naar haar?
Kortom, het lijkt me prima dat jouw dochter jouw verdriet en struggle ziet en dat ze jou daarbij kan helpen op haar manier. Passend bij de relatie en haar leeftijd natuurlijk, maar het klinkt of je die verhouding prima bewaakt.
Die wederkerigheid is ook wel fijn ja. Vooral voor mijn dochter, het geeft haar het gevoel 'iets' te kunnen doen. En een fijnere troost is er niet. Toch wil ik niet dat ze zich verantwoordelijk gaat voelen voor mij en mijn welzijn. Ze betrekt mijn situatie voor mijn gevoel al te zeer op zichzelf of heeft in ieder geval de overtuiging dat alle ellende die haar is overkomen er mede debet aan is. Het is voor haar nog lastig om samenhang en schuld los van elkaar te zien. Dat heeft mijn man wel duidelijk gemaakt afgelopen weekend. Ik hoop dat het beklijft en dat ook zij wat liever voor zichzelf wordt. Want ik zie ook dat we in dit soort situaties op elkaar lijken en ik wil haar leren om daar op een gezonde manier mee om te gaan. Dat is vooral een kwestie van voorleven, maar daarvoor heb ik zelf ook nog behoorlijk wat stappen te zetten en in te leren.
Over openstellen gesproken...dochter stelt zich over het algemeen makkelijker open naar mijn man dan naar mij als het gaat om gevoelens en als ze ergens mee zit. Stof tot nadenken. Die balans vind ik heel belangrijk. Het moet niet zo zijn dat ze dingen gaat verzwijgen om mij niet te belasten of het gevoel krijgt dat ze ook al mijn lasten moet dragen.
Hoi Nox, ik denk met TrefleQ dat je kwetsbaar opstellen naar je dochter best voordelen kan hebben. Een goed voorbeeld dat je maar een mens bent en dat je soms niet doet zoals je zou willen doen en daar verdrietig over kunt zijn. Maar je bent maar een mens en je doet je best. Meer dan dat kun je niet doen.
Wel voel ik met jou mee dat je moet uitkijken dat je je niet te vaak en te zeer kwetsbaar opstelt bij je dochter, om te voorkomen dat zij zich teveel zorgen om jou gaat maken (dat lijkt mij niet goed
voor een jong kind), en dat zij zich veel te verantwoordelijk voor jouw welzijn gaat voelen. Dat lijkt mij ook niet wenselijk.
Dus als ik jou was zou ik jouw zwakke momenten toch iets meer proberen te doseren. Dus niet te vaak je dochter ermee confronteren en belasten.
Laat haar vooral zoveel mogelIjk kind zijn.
En probeer jouw problemen wat meer zelf, met je man, vriendinnen of een professional aan te pakken.
Ik vind wel dat je al erg snel veel goede inzichten hebt. Echt knap. Goed bezig! Sterkte ermee.
ArianneH schreef op 20-07-2022 om 19:19:
Hoi Nox, ik denk met TrefleQ dat je kwetsbaar opstellen naar je dochter best voordelen kan hebben. Een goed voorbeeld dat je maar een mens bent en dat je soms niet doet zoals je zou willen doen en daar verdrietig over kunt zijn. Maar je bent maar een mens en je doet je best. Meer dan dat kun je niet doen.
Wel voel ik met jou mee dat je moet uitkijken dat je je niet te vaak en te zeer kwetsbaar opstelt bij je dochter, om te voorkomen dat zij zich teveel zorgen om jou gaat maken (dat lijkt mij niet goed
voor een jong kind), en dat zij zich veel te verantwoordelijk voor jouw welzijn gaat voelen. Dat lijkt mij ook niet wenselijk.
Dus als ik jou was zou ik jouw zwakke momenten toch iets meer proberen te doseren. Dus niet te vaak je dochter ermee confronteren en belasten.
Laat haar vooral zoveel mogelIjk kind zijn.
En probeer jouw problemen wat meer zelf, met je man, vriendinnen of een professional aan te pakken.
Ik vind wel dat je al erg snel veel goede inzichten hebt. Echt knap. Goed bezig! Sterkte ermee.
Deze balans is precies waarnaar ik zoek en ook wel mee worstel. Het fenomeen dingen doen die je eigenlijk niet wilt, daar heeft mijn dochter ook last van als ze het moeilijk heeft.
Ik zit nu in een periode waarin er helaas veel zwakke momenten zijn. Ik probeer dat wel te beperken tot de momenten waarop dochter op school zit en dan ongegeneerd alles eruit huilen, schreeuwen en vloeken als dat nodig is. Volgende week is het vakantie. We zullen dus meer op elkaars lip zitten. Maar gelukkig heeft mijn man ook vakantie. Dat maakt het makkelijker om indien nodig even afstand te nemen.
Die inzichten in mezelf en mijn gedrag zijn niet allemaal van de afgelopen paar weken. Ik ben al langer met mezelf aan de slag, maar een paar weken geleden lukte het niet meer om alle ballen in de lucht te houden, stortte ik in en is de urgentie om aan mezelf te werken groter dan ooit. Het is nog zoeken naar een nieuwe balans in mijn leven, maar ik heb wel het vertrouwen dat het goed gaat komen.
Donderdag heb ik het eerste gesprek bij een coach gericht op mijn diagnose en ik vind het heel spannend. Vooral omdat ik dan echt moet gaan toegeven dat ik niet 'normaal' ben. Ter voorbereiding ben ik nu bezig om alle dossiers/onderzoeken van vroeger te lezen en dat is heftiger dan ik dacht. Ik voel het verdriet en de zorgen van mijn ouders.
Maar goed, het is nodig om te voorkomen dat ik nog ooit zo vast ga lopen als nu en in het kader van 'de gifbeker moet helemaal leeg' worstel ik me dan maar met tranen over mijn wangen door de stukken heen. Mijn man leest mee en dat is fijn. Hij troost me als het even niet gaat en hij helpt me ook om te zien van hoe ver ik al ben gekomen.
Maar toch...ik blijf tegen de weerstand aanlopen van niet willen zien, weg willen stoppen, ontkennen dat ik 'anders' ben. Ik maak het mezelf onnodig moeilijk op deze manier. Ik weet het, ik zie het en toch lukt het me niet om door mijn eigen blokkades heen te breken.
Nox schreef op 25-07-2022 om 12:23:
Maar toch...ik blijf tegen de weerstand aanlopen van niet willen zien, weg willen stoppen, ontkennen dat ik 'anders' ben. Ik maak het mezelf onnodig moeilijk op deze manier. Ik weet het, ik zie het en toch lukt het me niet om door mijn eigen blokkades heen te breken.
Precies daarom verdien en krijg je hulp. Want ook met jouw diagnose mag en kun je een gelukkig leven leiden.
Anders is niet slechter. En zeker niet minderwaardig! Anders is... anders. Ik hoop dat je je dat ook gaat realiseren. Mensen op het spectrum hebben ook dingen die ze juist heel goed kunnen. Er zitten zeker ook voordelen aan. Ben je bv. erg gevoelig voor geluiden? Dikke kans dat je dan ook meer van muziek geniet dan de gemiddelde mens. Ben je extra gevoelig voor visuele prikkels? Waarschijnlijk waardeer je kunst dan ook meer. Heb je veel behoefte aan orde? Waarschijnlijk waarderen ze jouw precisie op je werk. Ga samen met je coach op zoek naar je beperkingen én je talenten. Er bestaat niet voor niet zoiets als auti-pride: jij bent jij, met al je plussen en minnen (en daarin ben je heel normaal), en daar mag je trots op zijn. Ik hoop dat die trots snel doorbreekt.
IMI-x2 schreef op 25-07-2022 om 12:33:
[..]
Precies daarom verdien en krijg je hulp. Want ook met jouw diagnose mag en kun je een gelukkig leven leiden.
Anders is niet slechter. En zeker niet minderwaardig! Anders is... anders. Ik hoop dat je je dat ook gaat realiseren. Mensen op het spectrum hebben ook dingen die ze juist heel goed kunnen. Er zitten zeker ook voordelen aan. Ben je bv. erg gevoelig voor geluiden? Dikke kans dat je dan ook meer van muziek geniet dan de gemiddelde mens. Ben je extra gevoelig voor visuele prikkels? Waarschijnlijk waardeer je kunst dan ook meer. Heb je veel behoefte aan orde? Waarschijnlijk waarderen ze jouw precisie op je werk. Ga samen met je coach op zoek naar je beperkingen én je talenten. Er bestaat niet voor niet zoiets als auti-pride: jij bent jij, met al je plussen en minnen (en daarin ben je heel normaal), en daar mag je trots op zijn. Ik hoop dat die trots snel doorbreekt.
Het is niet zo dat ik tot nu toe niet gelukkig was. Het is alleen op dit moment zo dat er teveel shit bij elkaar kwam waarmee ik moeilijk kan omgaan en daarin tegen mijn eigen beperkingen en onvermogen aan loop. Ik weet dat het goed is dat er hulp komt en dat dat geen schande is. Ik weet ook dat anders niet minder of slechter is. Maar soms voelt het wel zo. Omdat ik voor mijn gevoel daardoor mezelf en mijn geliefden niet altijd kan bieden wat ze verdienen.
Ik ben overigens helemaal niet zo prikkelgevoelig (behalve dat ik soms even een momentje alleen nodig heb om af te schakelen, maar daar had ik al heel jong mijn oplossingen voor zoals uitgebreide toiletsessies) en heb ook niet echt dat dingen per se op mijn manier moeten. Het enige dat ik echt nodig heb om te functioneren is overzicht, wat niet per se hetzelfde is als orde.
Ik wist niet van het bestaan van auti-pride, maar om eerlijk te zijn trek ik mensen die hun identiteit ontlenen aan hun diagnose en daar overal mee te kopen lopen best wel slecht. Klinkt niet aardig, maar mensen zijn zoveel meer dan alleen dat.
Ik wil graag leren om trots te zijn op wie ik ben (soms is dat ook wel zo, soms ook helemaal niet), maar dan los van dat label. En om realistische verwachtingen van mezelf te hebben.
Ik ben inmiddels moe van het lezen over mezelf. Het is goed en ook nodig dat ik dit doe, maar het kost heel veel energie. Ik ga zo even wandelen om mijn hoofd weer rustig te krijgen en dan gaat mijn man uitgebreid koken.
Nox schreef op 25-07-2022 om 15:52:
[..]
Het is niet zo dat ik tot nu toe niet gelukkig was. Het is alleen op dit moment zo dat er teveel shit bij elkaar kwam waarmee ik moeilijk kan omgaan en daarin tegen mijn eigen beperkingen en onvermogen aan loop. Ik weet dat het goed is dat er hulp komt en dat dat geen schande is. Ik weet ook dat anders niet minder of slechter is. Maar soms voelt het wel zo. Omdat ik voor mijn gevoel daardoor mezelf en mijn geliefden niet altijd kan bieden wat ze verdienen.
Ik ben overigens helemaal niet zo prikkelgevoelig (behalve dat ik soms even een momentje alleen nodig heb om af te schakelen, maar daar had ik al heel jong mijn oplossingen voor zoals uitgebreide toiletsessies) en heb ook niet echt dat dingen per se op mijn manier moeten. Het enige dat ik echt nodig heb om te functioneren is overzicht, wat niet per se hetzelfde is als orde.
Ik wist niet van het bestaan van auti-pride, maar om eerlijk te zijn trek ik mensen die hun identiteit ontlenen aan hun diagnose en daar overal mee te kopen lopen best wel slecht. Klinkt niet aardig, maar mensen zijn zoveel meer dan alleen dat.
Ik wil graag leren om trots te zijn op wie ik ben (soms is dat ook wel zo, soms ook helemaal niet), maar dan los van dat label. En om realistische verwachtingen van mezelf te hebben.
Ik ben inmiddels moe van het lezen over mezelf. Het is goed en ook nodig dat ik dit doe, maar het kost heel veel energie. Ik ga zo even wandelen om mijn hoofd weer rustig te krijgen en dan gaat mijn man uitgebreid koken.
Ach lieverd, wat maak je het jezelf weer moeilijk! Je maakt jezelf volgens mij nog veel meer 'anders' dan je eigenlijk bent. Ik weet zeker dat er maar weinig mensen helemaal geen beperkingen hebben. Ik denk zelfs dat dat niet bestaat. En ik geloof ook niet dat er ook maar iemand is die altijd zichzelf en zijn geliefden kan bieden wat ze verdienen. Ik in ieder geval zeker niet! Ik herken die worsteling, het jezelf nooit goed genoeg vinden. En helaas heb ik ook de oplossing niet, ik kan er met vlagen ook heel erg verdrietig en chagrijnig en soms zelfs boos van worden. Gaat er iets mis, vergeet ik iets, laat ik wat uit mijn handen vallen, ben ik niet attent genoeg, heb ik niet alle 70 dingen van mijn to-do-list afgevinkt, dan kan ik ontzettend balen van mezelf. En zeker als man mij op zo'n moment een stevige knuffel geeft en zegt dat hij van me houdt zitten de waterlanders of een sneer erg hoog. En soms is alles bij elkaar gewoon even teveel. Je bent de laatste tijd erg bezig geweest met je diagnose, het accepteren en uitvogelen hoe je nu eigenlijk in elkaar zit. Tel daarbij alle ellende die je dochter mee moet maken en dan ook nog een ongeluk van je man, ja, dan is soms gewoon even de rek uit het elastiekje.
Groeien gaat met sprongen en kost bakken met energie. Dat weet je vast nog wel van toen je dochter een baby was. Een periode van slecht slapen en gejengel was toch meestal een teken dat er in dat hoofdje of dat lijfje van alles gaande was, en was het voorbij dan kon ze ineens weer meer dan daarvoor. Volgens mij ben jij ontzettend aan het groeien geweest de afgelopen maanden. Maar ondertussen ben je wel door blijven rennen, zorgen voor je dochter, werk, noem maar op. En dan is het helemaal niet gek dat je ineens vast lijkt te zitten. Geef daar nou maar even aan toe. Even de focus op jou. Ontspannen, even contacten met mensen die energie kosten (je ouders en zus bijvoorbeeld) even op een laag pitje. En dus even niet werken. Is geen schande! En hoe beter jij nu weet te ontspannen, hoe sneller je weer op zult krabbelen.
Ga maar lekker eten zo!
Ik gun je zo dat je jezelf gaat accepteren, gaat waarderen. Aan iederéén mankeert toch wel iets? Of heb jij alleen maar volmaakt fijne mensen in je omgeving?
TrefleQ schreef op 25-07-2022 om 16:35:
Ga maar lekker eten zo!
Ik gun je zo dat je jezelf gaat accepteren, gaat waarderen. Aan iederéén mankeert toch wel iets? Of heb jij alleen maar volmaakt fijne mensen in je omgeving?
Ik denk altijd maar zo: aan mij mankeert zeker het nodige, laat wel eens steken vallen, ben niet altijd even geduldig. Maar aan elk mens mankeert wel iets dus waarom zou ik dan volmaakt moeten zijn?
Ja, ik ben op dit moment veel bezig met mezelf, acceptatie, hoe ik in elkaar zit en dus ook mijn diagnose. Ik heb dat te lang niet of te weinig gedaan en krijg daar nu de rekening van gepresenteerd. En ja, dat kost heel veel energie, die ik op het moment maar beperkt heb. Die vergelijking met jonge kinderen die bij de sprongetjes in de ontwikkeling slecht slapen en veel huilen, die herken ik wel.
Ik denk de laatste tijd veel terug aan de alles behalve onbezorgde babytijd van dochter. Mijn ouders zeiden altijd 'kleine kinderen, kleine zorgen; grote kinderen, grote zorgen'. Nou, totdat je op de neonatologieafdeling komt. Daar geldt precies het omgekeerde. We hebben daar ook gezien dat baby's het helaas niet hebben gehaald en kinderen die er toch fors meer schade/beperkingen aan over hebben gehouden dan onze dochter.
De mensen in mijn omgeving zijn ook echt niet perfect hoor. Alleen zie ik dat ze vaak een beetje een blinde vlek hebben voor hun eigen tekortkomingen of iets hebben van 'zo ben ik nu eenmaal' (en dat vind ik lang niet altijd een excuus om er niks aan proberen te veranderen).
Die vergelijking van het elastiekje heb ik gek genoeg wel voor mijn dochter gebruikt de laatste tijd, maar niet voor mezelf. Maar het is wel waar. Er was te veel wat energie kostte, waardoor niks volledig en volwaardig lukte, met een gevoel van falen en het verliezen van mijn overzicht, controle, zelfbeheersing, en waardigheid als gevolg.
Komend weekend ga ik een weekend weg met mijn familie. Mijn ouders vieren hun huwelijksjubileum en dat uitje stond al lang gepland en is al betaald. Zij kijken er enorm naar uit. We hebben wel per gezin een eigen stacaravan en ze weten van mijn situatie en dat ik niet in staat ben om hele dagen alles samen te doen. Daar lijkt gelukkig begrip voor te zijn. In ieder geval wilden ze zelf heel graag dat wij er op een of andere manier toch bij zouden zijn.
@Nox, heeft het te maken met onzekerheid en schuldgevoel of met het vasthouden aan de controle als een manier van werken en omgaan met mensen zodat je niet onaangenaam verrast wordt? Het lijkt hetzelfde maar het verschil zit in de timing; schuldgevoel is meestal achteraf als gevolg van iets niet goed doen terwijl controle iets preventiefs is waarbij je op eieren loopt. Dat laatste is in wezen nog lastiger en vermoeiender dan het maken van fouten door bv onkunde.
Vroeger wilde ik ook controle nastreven omdat dat voor mij persoonlijk tijdwinst opleverde daar ik geen onhandigheid hoefde weg te werken. Je had het leven ook in ‘eigen hand’. Het streven van controle is een onderdeel van mij en zit geworteld in mijn vezels, juist vanwege die winst er zeker van te zijn dat het dan ook op rolletjes verliep.
Tot ik een situatie belandde waarbij een kink in de kabel kwam. Toen heb ik de mate van controle moeten aanpassen en de vertraging omdat het niet meer op rolletjes verliep, moeten herzien. Moeilijk als je decennia gewend was het voortouw te nemen. Maar het heeft mij ook doen inzien dat het voortouw ergens ook gelijk stond aan pleasen van diverse mensen. Dat pleasen heb ik aangepast waardoor ik meer tijd creëerde voor datgeen dat voor mij belangrijk was en minder energie ben gaan steken in bepaalde contacten, die toch niet hetgeen opleverde ten opzichte van wat ik er in stak. Die veranderingen gaan niet vanzelf, ik heb er zelf ook aan moeten wennen, aan die nieuwe ik en aan de kritiek die ik heb mogen incasseren.
@Nox, ik weet niet of je dit herkent, het stilstaan bij welke vanzelfsprekende acties meer van je vragen dan bieden? Maar dat hoeft ook niet in één keer duidelijk te zijn. Ik denk dat je ook nog te moe bent voor die ‘scherpte’. In een tijd dat ik zware hoofdpijn kreeg, heeft een fysiotherapeut diverse weken nodig gehad mijn nekspieren los te krijgen. Alles zat vast, van de schouder- tot achterhoofdspieren, meer dan ik wist dat ik daar spieren had. Als ik op die behandelbare lag, kon ik heel wat tranen laten vloeien. Ik zag dat als verwerken.
Dus een aanpak van de spieren dmv massage en een aanpak om die controle een andere invulling te geven zodat wat ik deed minder vanzelfsprekend werd, maar meer wederkerigheid inhield. Ik had veel bij bij mindfulness vanwege het aanname en oordeel-gehalte.
Ik heb de keuze gemaakt om mijn tijd te steken in contact met gezin en de studies waar ze moeite mee hadden en minder tijd in mensen daarbuiten. Onlangs is een van de twee met veel gekreun geslaagd een bachelor aan de universiteit behaald. Dat vind ik zo knap en daar ben ik dan heel dankbaar voor; dat doel heeft de student bereikt, rest is niet belangrijk. En ik kan meer ontspannen wat goed is, want het lichaam ging steeds meer tegenwerken, pijn in knie en rug door stress in het lijf als gevolg van nevenobstakels en te weinig bewegen.
Omdat dat doel bereikt is, merk ik nu hoe wij allen door de sfeer in huis onszelf niet waren. Student heeft niet alleen de studie succesvol afgerond, wij zijn ook meer open en betrokken naar elkander; soort sneeuwbaleffect.
sorry voor lange verhaal maar daarbij kan je je afvragen of het bedrijf waar je werkt, nog wel bij je past. Terug keren zal je wrs blijven herinneren aan de oude Nox, dan wel niet via je collega’s. Eens bij bedrijf gewerkt en naar veel genoegen behalve met die ene collega. Op gegeven moment vertrokken en ergens anders gaan werken. Daar merkte ik pas hoe een verandering ook heel gezond kan zijn.
Hou je taai en weet dat je man en kind veel van je houden. En dat is toch in wezen het eerste wat telt?
Veel vragen Flanagan. Allereerst gefeliciteerd met het behalen van de studie van je dochter. Fijn dat het ondanks alles gelukt is en dat je nu weer meer kunt ontspannen.
Voor mij is overzicht waar alles mee staat of valt in mijn leven. Als ik het overzicht verlies, verlies ik de controle over mijn leven en mezelf en raak ik in paniek. Dat is echt een stuk zelfbescherming. Maar het leven valt niet geheel te plannen of te controleren. Zoals een ongeluk of ziek worden. Dat snap ik wel, maar dat zijn wel situaties waarin ik moeite heb om mezelf dan te handhaven. En als er te veel van dat soort situaties bij elkaar komen in korte tijd, zoals een paar weken geleden, dan lukt dat dus geheel niet meer.
Schuldgevoel heb ik ook wel. Over waar ik tekortschiet naar mijn gezin toe, maar ook naar mijn werkgever toe. Ik ben nu al voor de tweede keer in mijn carrière voor langere tijd uit de running (de eerste keer was bijna een jaar, na de geboorte van dochter). En ik krijg wel gewoon doorbetaald van mijn werkgever. Voor mijn gevoel is het dan niet netjes om daarna te zeggen 'nou, ik ben weer beter, de groetjes'. Ik sluit echter niet uit dat ik ooit nog ergens anders ga werken. Daarnaast is ziek uit dienst gaan ook niet altijd mogelijk. Plus dat mijn hoofd nu allerminst naar solliciteren staat en ik eerst moet herstellen.
Ik heb ook echt nog wel tijd nodig om uit te rusten, te ontspannen, dingen nog meer helder te krijgen (zoals waar ik energie van krijg en wat energie kost).
Maar dingen die mij veel -negatieve- energie kosten zijn bijvoorbeeld ook dingen die ons overkomen, zoals ziekte en pech en de buien van mijn kind die daarbij horen. Dat zijn geen dingen waarvan ik kan zeggen 'dan doe ik dat niet meer'.
Maar over pleasen heb je ook wel gelijk; ik ben enorm conflict mijdend (behalve op slechte momenten, dan maak ik ruzie om alles, vooral met de mensen die mij het liefste zijn in het leven) en wil mensen geen pijn doen.
Maar de liefde van mijn gezin is wel een stabiele factor in mijn leven en het allerbelangrijkste. Maar met houden van alleen kom je er niet.
