Wat moet ik met mijn moeilijke man?

ego - extreem mannelijk brein

http://www.mariekekolkman.nl/autisme-is-extreem-mannelijk-denken/
Volgens Simon Baron-Cohen is autisme ook een extreem mannelijk brein. Met als gevolg een groot ego, denk ik dan. Ik merk aan mijn kinderen ook dat ze zaken al snel te persoonlijk nemen. Maar ook dat is bespreekbaar. Maar voetbal is emotie, en met emotie kunnen mensen met autisme ook lastiger omgaan.
Toch, het is allemaal te leren, zie ik aan mijn kinderen. Dit soort dingen, autisme centraal momentjes volgens zoon, kun je bespreken, want mensen met het syndroom van Asperger zijn vaak ook meer dan gemiddeld intelligent, en met hun analytische brein kunnen ze 'becijferen' dat het profijtelijker is om meer relativerend, nuancerend, en beetje afstand van jezelf, situaties te benaderen.
Ik krijg hier ook niet altijd mijn openlijke gelijk, soms wel indirect, en soms als ik er een gesprekje aan waag.
Want heel vaak denkt mijn gezin dat ik er vast niets van weet omdat ze er niet bij geweest zijn in mijn leven voor huwelijk en kinderen, en ze er nog steeds niet bij zijn als ik kennis tot mij neem of opdoe. Ze zien mij dan alleen thuis een kopje thee zetten, en dat maakt nou eenmaal niet de geweldige indruk die ik zelf op ze wil maken. Dus dat moet ik uitleggen.
Maar voetbal zou ik toch maar met een vriendin kijken. Emotie en ego zitten je man in de weg om daar een gezellige wedstrijd met jou van te maken.
Normaal zou je toch gewoon even in discussie gaan over zo'n bal-hand verhaal zonder dat er winnaars of verliezers moeten zijn. Echt een ego dingetje.

Mijn twee adviezen

Voor wat ze waard zijn )))

1) hou op met op elke slak zout te leggen en gebruik humor/luchtigheid (vooral voor jezelf bedoel ik dan, ook jij hoeft jezelf niet zo serieus te nemen, hem te kakken zetten is wat contraproductief vrees ik)
2) verdiep jezelf in transactionele analyse en zie welke 'games' jullie spelen. Jullie communicatie gaat volgens mij vaak niet meer over de inhoud maar over de games daaronder (niet denken dat TA alleen over de dramadriehoek gaat, er is meer).

Maar in de basis vraag ik me nog steeds af wat je nou echt wilt/voelt. Hij is wie hij is, autisme, ander label of niet. Jij hebt zelf voor hem gekozen (toch?) en kinderen met hem gekregen. Dit is de situatie. Misschien niet wat je voor ogen had maar ja.... dat is het leven. Wil je nu echt het Handboek Soldaat gaan svhrijven of als je dit heb geprobeerd kun je in ieder geval zeggen dat je 'alles hebt geprobeerd'?
Ik zeg dit weer niet om je af te zeiken (zoals iemand al eens poëtisch schreef) maar omdat ik het idee hebt dat je zelf eerst iets moet realiseren voordat je echt iets kunt.
Maar hee, wie ben ik )

Voetbal kijken

AnneJ zegt dat ik maar voetbal met een vriendin moet kijken.
Nou hoef ik die wedstrijden (behalve van Nederland) niet per se te zien. Maar omdat mijn man klaagt dat we zo weinig samen doen en zich stoort aan het feit dat ik vaak achter de computer zit (allerlei regeldingen regelen en 's avonds laat vaak OO) en ik dan denk "goh, laat ik maar even gezellig bij hem gaan kijken" ben ik even bij hem gaan zitten.

Maar dan gaat het dus ook niet goed, ondanks mijn goede bedoelingen. Echt erg.

Ik kan het me voorstellen

Als je net zo praat als je schrijft kan ik me wel een beetje voorstellen dat je man zich ergert. Misschien vond hij het getetter vroeger wel charmant, of misschien nam hij het op de koop toe. Maar als de liefde verdwijnt worden ergernisjes als snel ergernissen.

Sjaan

Ik leg nu op elke slak zout, omdat ik juist heel erg kijk wat er tussen ons gebeurt. Ook met het doel juist dingen met jullie te delen, zodat jullie en beeld krijgen hoe hij en ik naar elkaar doen en daardoor concreet op situaties kunnen reageren. (en evt. een therapeut als ik die gevonden heb.) Ik doe het dus meer vanwege het leereffect. Als ik alleen maar in algemene termen praat zijn jullie tips, naar ik vrees, te algemeen of niet voor mij toepasbaar in concrete situaties.

Maar als je bedoelt: probeer je niet zo druk te maken over al die vervelende reacties/boosheden van hem. Doe alsof het het weer is waar je je ook niet zoveel van aantrekt, dan ben ik dat wel met je eens. Dat wil ik juist wel meer gaan doen, dat had ik in een van mijn laatste postings toch al aangegeven?

Ik denk dat je gelijk hebt dat het gedoe te maken heeft met een diepere laag. Ik heb het dieper liggende probleem wel proberen te zoeken in gesprekken met mijn man, maar omdat het echt onmogelijk blijkt gesprekken met hem te voeren (ik zal het wel fout doen, maar echt na een paar keer heen en weer praten wordt hij boos - hij heeft sowieso nooit zin om over "moeilijke dingen" zoals dingen in onze relatie/communicatie te praten) kom ik daar niet doorheen.

Als ik tijd kan vinden (heb net even op internet gekeken, maar daar kan ik maar weinig over vinden, behalve dat er allerlei cursussen over zijn of boeken) is het inderdaad wel interessant om daarover te lezen en te kijken of ik me anders op kan stellen en dat er daardoor iets verandert tussen ons. Het zal toch bij mij moeten beginnen als ik wil dat er iets tussen ons zou moeten veranderen....

Ik merk wel dat ik er erg moe van word, de gedachte om me helemaal in iets te verdiepen, dat mogelijk kan helpen. Waar moet ik de tijd vandaan halen (wil me ook nog meer in autisme/asperger verdiepen, lijkt me erg nuttig) en heb al zoveel geprobeerd (trekken aan een dood paard gevoel) en zou dit dan wel helpen?

Katniss

Haha, ik kan me jouw reactie wel voorstellen.

Naar mijn man toe zeg ik vrij weinig hoor, al zal het soms wel net wat meer zijn dan superkort. Maar geen lange verhalen, want ik weet dat hij daar niet tegen kan. Maar kan kloppen dat het dan nog te veel voor hem is. Dat is dan inderdaad een probleem.

Naar jullie toe probeer ik dingen uit te leggen. Als ik dat in 3 zinnen doe, missen jullie veel informatie (denk ik) en heb ik niet zoveel aan jullie reacties.

Sjaan - gekozen voor hem

Sjaan, je schrijft "Maar in de basis vraag ik me nog steeds af wat je nou echt wilt/voelt. Hij is wie hij is, autisme, ander label of niet. Jij hebt zelf voor hem gekozen (toch?) en kinderen met hem gekregen. Dit is de situatie. Misschien niet wat je voor ogen had maar ja.... dat is het leven. Wil je nu echt het Handboek Soldaat gaan svhrijven of als je dit heb geprobeerd kun je in ieder geval zeggen dat je 'alles hebt geprobeerd'?"

Ja, ik heb voor hem gekozen, maar ik heb al een paar keer geschreven dat hij niet zo was toen ik hem leerde kennen. Pas toen de kinderen geboren waren werd het vervelender (door de drukte). Ik heb de overtuiging dat het (veel) beter wordt als de kinderen uit huis gaan.

En ja, het is zoals het is, maar ik wil het beter hebben. Ben zijn negativiteit zat, maar wil niet scheiden.

En zoek dus naar ideeën hoe het beter kan worden. Of door dingen te accepteren (de tip om zijn buien met het weer te vergelijken was een hele goede), of door tips van AnneJ door meer over autisme te weten te komen, of door (toch) mijn eigen gedrag te veranderen (tip van Katniss: zo min mogelijk praten tegen hem, nog minder dan ik nu al doe - eigenlijk anders worden dan ik zelf ben? pfff) of door juist toch te reageren op zijn gedrag als het onbeschoft is (dan maar woedeuitvallen, maar misschien toch beter richting de kinderen dan voor hun idee alles maar over mee heen te laten komen/zijn negatieve gedrag te accepteren).

Hmmm nee

Van mij hoef je niet minder tegen hem te praten. Ik denk dat hij je toch al zat is en dat dat niet meer beter wordt. Ik denk dat je trekt aan een dood paard en dat dit huwelijk heel erg schadelijk is voor jou en je kinderen.

Katniss

Hmmm. Ik zat net een beetje verdrietig te peinzen, dat dit toch wel een moeizame toestand is. Nu lees ik jou posting. En mijn gevoel zegt dat dat toch niet zo is. Ik denk niet dat hij mij helemaal zat is. Dan zou hij niet af en toe trotse dingen over mij vertellen of opeens leuk/gek doen met mij.
Ik weet niet of mijn gevoel klopt, hoor, maar jij leest hier natuurlijk alle vervelende situaties met hem, en ik maak ook andere mee, waarin hij wel normaal of vrolijk doet.

Maar dat maakt het zo moeilijk. Hij is onvoorspelbaar.

Ik geloof wel dat het helpt als ik hem met zijn boze buien zou accepteren en hem me minder zou aantrekken.

Ik vrees dat je me verkeerd begrijpt

Mijn advies is niet om dieper te gaan met je man maar bij jezelf. Sorry als het hard overkomt maar op mij komt het over alsof je niet eerlijk bent tegenover jezelf. Met die zoektocht naar leefregels.

En daarbij; je zegt dat je 'nou eenmaal zo bent' en dat je eigenlijk niet ziet hoe je moet veranderen. En hij dan?
Blijkbaar werkt het niet zo. Jij zegt dat hij is veranderd toen de kinderen kwamen. Wellicht ben jij dat ook (gebeurt wel vaker zullen we maar zeggen). En nu krijg ik het beeld dat jij als een soort enthousiaste puppy door het huis stuitert, je inhoudend waar hij bij is maar ja... En hij de serieuze brombeer die zich blijkbaar ergert aan dat puppy gedrag. En nu? Jij zegt dat je niet kunt veranderen, ik lees tussen de regels door dat je dat ook niet wilt (want je was altijd al zo). Hij is wie hij is en andere mensen veranderen is sowieso onmogelijk. Dus...

De bal ligt bij jou.
Maar bén je echt zo? Enthousiast? Altijd druk? Geen nieuws bijhoudend? Of is het gewoon een beetje zo gegroeid? Dóe je vooral zo?
Ik realiseer me dat ik een beperkt beeld van je heb hier. Voor de volledigheid.

neurotypical

Mijn probleem in de communicatie met mijn kinderen is dat ik vaak te vaag voor hen ben. Ik praat in het algemeen, niet zo heel precies. Als je dat dan bespreekt blijkt dat zij, omdat ze vaak de context missen of niet beseffen wat er nog meer bij een verhaal hoort, blijven hangen op een detail van mijn verhaal.
Een voorbeeld. Mijn sleutelbos zat binnen in het slot van de voordeur.
Echter zoon zou zo thuiskomen met zijn eigen sleutel.
Ik vraag dochter de 'deur even open' te maken.
Ik bedoel natuurlijk de sleutels uit het slot te halen. Dan veronderstel ik dat zij het verband legt met zoon die nog thuis moet komen en zijn sleutel niet kan gebruiken als mijn sleutel aan de binnenkant erin zit.
Even later kom ik in de gang en zie de deur naar het portiek wagenwijd open staan.
De meeste mensen hebben niet zoveel concrete informatie nodig om te snappen wat je bedoelt maar mensen met autisme wel.
Als ik er op ga letten blijkt pas hoe mijn manier van communiceren voor velerlei uitleg vatbaar is. Normaal niet erg, de context en de intuitie en de inschatting van de ander doen de rest. Niet bij mijn gezin.

En precies om wat AnneJ zegt

komt bij ons de uitspraak 'assumptions are the mother of all f*ck-ups' op een Delftsblauw tegeltje aan de muur te hangen.

Ik vraag ook bijna standaard na bij man en kinderen wat ik gezegd heb, en krijg dan soms de meest wonderlijke interpretaties te horen. Dan dus verduidelijken, nog 's vragen, en vaak zitten we dán pas op 1 lijn.

Sjaan - hoever moet ik gaan met mijn drukke gedrag aanpassen?

"Maar bén je echt zo? Enthousiast? Altijd druk? Geen nieuws bijhoudend? Of is het gewoon een beetje zo gegroeid? Dóe je vooral zo?
Ik realiseer me dat ik een beperkt beeld van je heb hier."

Ja, je hebt een beperkt beeld .

Maar ja, ik ben - van nature - enthousiast. Natuurlijk NIET elke minuut van de dag!
Altijd druk? Nee, natuurlijk niet altijd. Maar op sommige momenten, met andere mensen in de buurt, in bepaalde situaties kan ik inderdaad nogal druk (en enthousiast) worden.
Geen nieuws bijhoudend? Nou ja, wel wat, lees wel wat en zie journaal wel (niet elke dag), maar lees al jaren niet meer serieuze kranten en kijk weinig tv (en dus ook geen discussieprogramma's - nee, geen tijd).

Dus deels ben ik zo (maar niet aldoor) en deels is het gegroeid.

En ik probeer steeds aan te geven dat ik juist al veel veranderd heb in mijn gedrag, ben vaak al veel minder druk en enthousiast thuis dan ik van mezelf ben en zou zijn (als mijn man niet zo snel kritisch zou zijn). Praat meestal veel minder dan ik zou willen (gewoon voor de gezelligheid praten zou ik wel leuk vinden, maar doe ik dus niet). Ik vraag me serieus af of ik nog meer kan en wil veranderen. Gewoon helemaal nooit meer iets zeggen uit mezelf, als er iets is waar ik enthousiast van kan worden (bijv. spannende voetbalwedstrijd o.i.d.), moet ik dan maar snel de kamer uit om niemand tot last te zijn, mezelf maar onzichtbaar maken?

Ik vind dat wel ver gaan.

Maar goed, ik heb me voorgenomen op bepaald gedrag van mijn man anders te gaan reageren. Momenteel is het wat rustiger, dus niet zo heel veel situaties, maar ik ga kijken hoe dat gaat werken. Ik denk dat dat beter is, dan dat ik nog extremer mijn "puppy-gedrag" ga proberen aan te passen. Dan ga ik mezelf geweld aan doen. En van de gedachte alleen al word ik erg, erg verdietig.

Niet aanpassen

Wat ik probeer te zeggen en dat je juist niet zo hard je best moet doen om je gedrag aan te passen. Gedrag is maar het topje van de ijsberg. Daaronder zit zoveel meer. En ik leef in de overtuiging dat als we anders naar onszelf en/of onze relatie(s) kijken, we vanzelf ook ons anders gaan gedragen. Zonder dat het voelt alsof je jezelf geweld aan doet. Dus ik probeer (onhandig blijkbaar ) je uit te dagen eerst eens bij jezelf ten rade te gaan: wat ie belangrijk voor jou? Welke dingen zijn voor jou essentieel? Waar zit ruimte? En dan naar je relatie met dezelfde soort vragen. Niet op het niveau van wat hij doet of zegt. Maar dieper in de basis.
Ik denk dat je vanuit daar eventueel de verschillen kunt accepteren. En pas dan, na dat accepteren, zal er wat veranderen. Maar niet in de trant van ; jij die bewust niet praat tijdens een wedstrijd maar in jullie dynamiek.
Ik heb zelf ook relatie die als een handschoen past. En ook door de jaren heen mijn twijfels gehad. Maar ergens zijn het juist de verschillen die mij ook iets bieden. Alleen het staat of valt wel hoe ik ernaar kijk.
Leg ik het een beetje goed uit?

Ff zo

Ik vroeg je of hij nog wel van je houdt en je denkt van wel. Heb je het hem weleens gevraagd? Of durf je dat niet? Dat hij een fruitshake voor je maakt is wel heel lief maar ook weer niet zó speciaal. Zoiets kun je ook voor een kennis, collega of buurvrouw doen. Hij ergert zich aan je ademhaling. Zorgwekkend.

antwoord

Beste ff zo,

Reactie op je vragen in post 65.
Mijn kinderen zijn tamelijk laconiek maar hebben wel eens gezegd dat ik wat steviger moest zijn. Het gebeurde gelukkig ook vaak buiten hun gehoor of gezichtsveld. De opmerkingen en boosheid zijn nooit zo zeer tegen de kinderen gericht geweest. Wel eens irritatie over rommel of zo maar dat is niet meer dan normaal. Ik denk niet dat zij eronder geleden hebben, ze maken een evenwichtige en gelukkige indruk. Ze zijn wel vlot het huis uitgegaan, misschien dat dat ook meegespeeld heeft.

Hij is eigenlijk nooit meer boos, ik denk omdat ik er op een andere manier mee om heb leren gaan. (ik raakte altijd van slag, trillen, rooie kop e.d.) De psycholoog heeft mij aangeraden om bij onredelijke opmerkingen over mijn gedrag of bezigheden gewoon te antwoorden met: nou en? En nog meer van dat soort trucjes zoals goed realiseren dat de boosheid niets met jou te maken heeft maar met hemzelf, het heeft goed geholpen. Vooral dat 'nou en?'

Ik ben naast mijn gewone werk meer gaan doen aan verenigingen en vrijwilligerswerk en uitstapjes met vriendinnen. Daardoor werd ik zelfverzekerder, ik ben meer aandacht aan mijn uiterlijk gaan besteden en maak plezier. Ik denk dat hij daar toch een beetje ontzag voor heeft.

Hij heeft zich teruggetrokken, leeft in zijn eigen kamer waar hij ook een tv heeft, heeft geen vrienden maar eh dat is zijn eigen keus he. We eten nog wel samen en gaan beleefd met elkaar om. Ik organiseer op regelmatige basis bezoekjes aan onze kinderen. Meestal met een activiteit erbij en dat is heel gezellig. Verder heb ik niet veel behoefte aan uitstapjes met hem alleen, hij ook niet denk ik. We leven echt ons eigen leven en ik ben er nu ook blij mee. Ik denk dat ik ook niet meer geschikt zou zijn om echt met iemand samen te leven. Om je verbonden te voelen met een partner e.d. ik denk dat ik dat vermogen kwijt ben geraakt. Jammer ja maar ik ben al met al heel tevreden met mijn leven. Ik heb heel wat overwonnen en overleefd!!!

Reactie op post 75.
Denk dat je plan heel goed is, je geeft op die manier duidelijk grenzen aan en ook door opmerkingen van je af te laten glijden ziet hij dat hij geen vat meer op je heeft.
Niet reageren is ook een manier van niet over je heen laten lopen. Ik denk dat dat een betere strategie is in de aanwezigheid van kinderen. Je geeft een signaal af dat je het er niet mee eens bent. Er dwars tegenin gaan kan zorgen voor escalatie en daar kunnen kinderen van schrikken. Maar of dat de beste strategie is dat weet ik niet. Goed ruzie maken moet je wel kunnen en als een van de partijen niet die competenties heeft en verbaal met de botte bijl gaat hakken dan lijkt mij het beter om confrontaties uit de weg te gaan.

Zorg goed voor jezelf, maak het leuk voor jezelf, daarmee geef je ook een goed voorbeeld aan je kinderen. Sterkte en succes!

herkenbaar

OP vele punten met mijn exman

Ik werkte 40 a 70 uur in de week (voor de kinderen erwaren) hij werkte 24 uur (ivm studie)

als ik om 20 uur thuis kwam verwachte hij van mij dat ik ging koken.
ik zei jij had het al klaar kunnen hebben.

op zaterdag moest ik nog het huishouden doen als ik al wilde dat het schoon en opgeruimd was.
(ik woonde al vanaf mijn 15 op mij zelf en hij is van huis uit bij mij gekomen)

niets wat ik deed was goed . strijken dat deed zijn moeder zo, ramen wassen deed zijn moeder zo.

en eigenlijk alles was moeder deed dat anders en of mijn taak als vrouw het huishouden en voor eten zorgen.

op en gegeven moment
heb ik zijn koffers gepakt en zei kom we gaan even wat rijden.
hij ?? ik zei als je zo graag mij wil veranderen in je moeder kan je beter naar haar terug gaan want dat nooit.

hij beloofde beterschap!.

TOT 10 jr later onze dochter geboren werd (zo nu en dan wel wat kritiek maar acceptabel) dochter was 1 dag thuis en mijn ex zei . ZO nu heb ik je waar ik je hebben wil. thuis!

ineens mocht ik niet meer werken (wat ook niet kon ivm handicap dochter en hij ondertussen 45 uur werkte en ik maar 20 uur) ineens was alles weer zoals in het begin van onze relatie!.

TOT ik helemaal niets meer deed in huis of wat dan ook.
waarom koken ? was toch nooit goed dus waarom zou ik nog?
waarom huis opruimen of iets schoonmaken als het toch niet goed was?
waarom nog wat vertellen als er toch niet geluisterd word?
het enige dat ik deed was voor mijn kind zorgen (die ik in zijn ogen gehandicapt had gemaakt en haar een stempel voor het leven gaf!)

hij zag in dat hij verkeerd bezig was en wilde relatie therapie.
en weer ging het goed TOT onze zoon geboren werd. en ik ernstig ziek
hij nam 2 jr zorgverlof. en was helemaal niet meer te genieten. hij was toch thuis omdat ik zo nodig gehandicapt moest worden (zat in rolstoel) en dan heeft hij nog een gehandicapt jank kind van 3 en dan ook nog zo'n pleuriskind (zijn woorden dat ik vaak te horen kreeg) die alles onder schijt (sorry voor taalgebruik ) hij kon beter gaan werken daar liepen in ieder geval nog lekkere wijven rond die wel een huishouden en kinderen konden onderhouden.

zodra ik uit rolstoel kwam ging ik van hem scheiden!
ik was gebleven omdat ik de zorg van mijn kinderen niet eerder aan kon!.
IK besefte in die jaren. hij wilde mij veranderen in iemand die ik niet kon/wilde zijn. en ik wilde hem min of meer veranderen in zijn gedachte en gedrag. maar je kan iemand tijdelijk (vaak maar 3 mnd) laten veranderen een karakter is en blijft een karakter zowel de goede als de slechte.

ik denk probeer eens een keer helemaal niets te doen! (voor hem dan) als het toch niet goed is wat je doet of zegt. gewoon negeren kijken of hij er wat van zegt (kijken of hij het doorheeft)
en vraag maar waarom zou ik er is toch niets goed!.

daarbij waarom een sport doen dat jou niet ligt? iets samen doen hoeft geen sport te zijn. iets samen doen kan al een date maken alsof je elkaar net kent. even naar de kapper, dat ene leuke jurkje aan.lekker uit eten (of laten komen) kids de deur uit werken. tv uit tel uit. heerlijk wandelen evt strand of bos.

of gewoon lekker met zijn 2 een hotel waar een wellnes en dan gezamenlijk maar wel apart zodat jij echt kan genieten !
ach ja hoe dan ook ik was met een narcist gehuwd (zei de relatietherapeut tegen mij) die de druk op zijn werk niet aan kon en daardoor op mij af reageerde!.

succes

haha

grappig zat nu pas de rest van reacties te lezen. en daar staat wat in over autisme. mijn ex man heb ik vaak voor zijn voeten gegooid dat het lijkt of het autisme heeft en hij heeft zich doordat mijn dochter gehandicapt is. zijn DNA na laten kijken hij heeft autisme (zo zijn er vele vormen) ex is onderdirecteur bij een groot bedrijf (3400 werknemers)
dat kan je ex ook zomaar hebben haha..

MAAR dan nog geen excuus voor het gedrag dat ze tonen, JIJ bent ook een mens! en niemand heeft het recht om de ander af te zeiken!.

ieder mens is uniek, doet wat goeds en doet wat slechts maar wil niet zeggen dat je alles slecht doet omdat de andere het anders ziet!
je bent niet op de wereld om je eigen af te laten zeiken door een persoon die zelf niet wil veranderen enz.

dna?

autisme is niet 'vast te stellen' via dna
gr Angela

NOU angela

er is hoe dan ook een onderzoek geweest naar DNA en gen en wat ze ook doen! En er kwam uit dat hij autisme heeft.

dus hoe ze daar dan op komen NA een zeer uitgebreide bloedonderzoek (uitslag pas na 4 mnd gekregen) geen idee
een genetische onderzoek is gedaan door specialisten neem aan dat die wel weten hoe en wat!

nee

johannatroel,
echt het kan niet, geloof me.
het heeft wel erfelijke componenten maar het is niet aan te tonen in genen. je hoeft dit niet aan specialisten te vragen, je kunt dit zelf ook vinden.
gr angela

nou ik heb gekeken

ik keek voor jou even naar autisme erfelijkheid en ik kwam dit tegen

Fragiele X syndroom kan worden vermoed op grond van de bovenstaande kenmerken.

Het wordt vastgesteld met DNA onderzoek. op deze site http://www.erfelijkheid.nl/content/autisme?gclid=CPyt9OHwl78CFfMgtAodsXgApg

daar staat toch echt
Soms is autisme onderdeel van een syndroom, zoals het fragiele X syndroom.

IK ga er vanuit dat als een specialist zegt meneer u heeft een vorm van autisme en dat is erfelijkbepaald ga ik er vanuit dat zij het wel weten hoe..

sorry angela ik wil geen welles niettus van maken ik ga gewoon ervan uit dat de specialisten weten hoe en wat.

hmm

Fragiele X syndroom is een syndroom met als belangrijkste kenmerk dat er in veel gevallen sprake is van een verstandelijke handicap. Het komt niet vaak voor en is daardoor in het algemeen niet erg bekend. Toch is fragiele X syndroom de meest voorkomende erfelijke oorzaak van een verstandelijke handicap. De naam fragiele X verwijst naar een breekbare (fragiele) plaats in een van de geslachtschromosomen, het X-chromosoom. Die afwijking is zichtbaar te maken onder een microscoop. Je ziet dan een versmalling in het chromosoom.

ik denk dat je ex-echtgenoot dan ook wel andere kenmerken zou hebben.

gr angela

klopt

hij had meerder kenmerken daarom werd ook bij hem gekeken en niet bij mij naar erfelijkheids van onze gehandicapte dochter!!

ECHTER bij hem was het in een zachte vorm hij kon wel leren (later bleek alleen dat wat hij geleerd had iets anders kon hij niet aan)
hij kon leiding geven (maar daar was hij blijkbaar eerst weken over aan het nadenken voordat hij het gaf. en bleef ook hangen in hoe het altijd was . iets nieuws in bedrijf kon hij niet aan. (maar hij kon dan wel weer een ander laten doen. hij is immers onderdirecteur heeft mensen genoeg die het voor hem kan doen)

hij was meteen van slag als iets anders in huis lag, hij was meteen boos,agressief als er iets gelijk moest gebeuren ( hij heeft tijd nodig om het in zijn hoofd te krijgen dan nog hoe te doen en dan ook nog het weer tijd nodig om het uit te voeren, ECHT een 5jaren plan man) en zo was er (achteraf) vele kenmerken zichtbaar...

het is net als bij down in verschillende gradaties en hij had een lichtere vorm.

hij was op zijn best als alles liep zoals hij gewend was. (zoals mijn moeder deed het zus en zo) en nog wel meer .

maar heeft hij officieel dat syndroom dan?

?

geen idee

eerlijk gezegd. toen wij het hoorde dat hij autisme had. (in begrijpend Nederlands werd het ons verteld)
en dat het erfelijk was en dat onze dochter samen met hem de drager ervan is .. en dat ze naast autisme nog meer had maar hij niet!

was al nieuws op zich .. ik heb me verder alleen maar verdiept hoe ik met ze om moest gaan en hoe mijn toekomst eruit zou zien met mijn dochter!.

het staat wel ergens op papier hoe het precies heet (nogmaals Nederlandse taal licht vorm van autisme) maar dat papiertje is bij de scheiding of bij hem gebleven of bij mij op de zolder!

het was al een klap opzich. en ik richtte me op mijn dochter!.
het enige dat ik dus nog weet dat er na zoveel mnd eindelijk duidelijk werd wat mijn dochter had EN dat mijn ex de (over)drager was . zodat ik wist welke kant ik op moest voor mijn dochter.

iets staat me bij

er was iets van afkortingen net als adhd maar dan anders

dcm mcd cdm maar kan net zo goed alle andere letters van het alfabet zijn...

maar het kan ook zijn dat dit mijn dochter heeft. (ze hadden lichte vrom van autisme maar dan wel weer een andere naam )

beide gelijk

Johannatroel: Angela heeft wel gelijk: autisme is niet te zien in de genen. Nog niet althans, ze zijn er hard mee bezig. Wel is het zo dat bij bepaalde genafwijkingen autistiforme kenmerken horen. Maar dan is er dus wat meer aan de hand.
Autisme is inderdaad erfelijk (alleen niet duidelijk waar het in de genen zit) en wordt vaak via de vader overgedragen, en dan kan de stoornis 'erger' of 'minder erg' zijn. Maar daarmee is je ex natuurlijk nog niet de zwarte piet.
Je was er zelfs mee 'getrouwd' (al dan niet officieel).

Johannatroel

MCDD (ex) en PDD NOS (dochter) bedoel je waarschijnlijk. Ben wel verbaasd dat je de term wat je dochter heeft niet kent. Maar misschien ben je niet Nederlands?