Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Vraag

is hij zich überhaupt dat hij zo kritisch naar jou is? Is hij zo ook naar de kinderen en andere mensen?

Omdat jullie al zo lang samen zijn verwacht ik niet dat je snel bij hem binnendringt. Daarvoor heeft hij al te lang zijn eigen plan kunnen trekken. Heb jij mensen in jouw omgeving die jou wel als mens, vrouw, vriendin oid accepteren om wie jij bent? Probeer daar dan wat meer werk van te maken.

de negativiteit van hem verander je niet snel, maar als jij er beter tegen bestand bent hoef je je er ook minder aan te ergeren en als je heel veel geluk hebt verandert er beetje bij beetje iets.

Sterkte erbij. Het is een heel lastig proces.

De liefde is ver te zoeken.

Houdt hij eigenlijk nog wel van jou? En jij van hem? Als je het voor de kinderen vervelend vindt dat ze een scheiding moeten meemaken terwijl ze nog thuis wonen c.q. op school zitten, ga dan zoveel mogelijk je eigen gang. Ga niet tennissen met hem maar met een vriendin. Zoek je vertier elders. Blijf beleefd tegen je man en zit de jaren uit. Op eieren lopen... ik moet er niet meer aan denken. Heb genoeg op eieren gelopen bij diverse partners. Nooit meer. Dan ben ik liever alleen.

Relatietherapie

Ik zou mijn poot stijfhouden en relatietherapie eisen. Hij kan moeilijk volhouden dat jullie een goede relatie hebben en met slimheid heeft het verder weinig te maken. Als je er na 25 jaar met z'n tweeen niet uitkomt is het tijd om er hulp bij te halen.

Eventueel ga je eerst zelf naar een therapeut en kijkt wat die zegt. Als die relatietherapie aanraad (lijkt me onvermijdelijk) heb je een extra argument naar je man.

wat mij opvalt....

Is dat jullie beiden bezig zijn met wat de ander moet veranderen. En elkaar willen veranderen: het lukt gewoon niet met een relatie dan. Dus vergeet dat en kijk alleen naar wat je bij jezelf kan veranderen om zo min mogelijk last te hebben van de ergernissen.
Zoals dat je nu al minder vertelt dat is een stap. Maar ook meer mindfull denken kan je misschien helpen. Niet de behoefte om steeds weer overal op in te gaan. Hem zijn kritiek laten geven en vervolgens gewoon alles weer van je af te laten glijden. Maar goed: verwijdering zou dat kunnen geven. Het kan ook zijn dat het de verhoudingen juist ontspant.
Als je echt samen iets wil veranderen, dus als hij dat ook wilt, dan is realtietherapie een optie.

Wat ik ook bijzonder vind is dat je het hebben van sex met hem blijkbaar als iets als een gunst ziet. Iets wat jij aan hem geeft. Geeft hij ook iets terug of is het inderdaad een soort dienstverlening naar je man?

Urslau

Je vraagt of hij zich überhaupt bewust is dat hij zo kritisch naar jou is?

Goeie vraag: ik denk niet dat hij beseft HOE kritisch hij is en hoe vervelend ik dat vind.

Hij redeneert altijd erg vanuit zichzelf (hij heeft een probleem - met mij) en daar "moet" hij kennelijk wat over zeggen. Dus als ik hem vraag "Snap je dat ik dat niet niet leuk vindt?" reageert hij niet op die vraag maar begint over zijn probleem. Hij heeft echt een beperkt inlevingsvermogen.

Je vraagt:
Is hij zo ook naar de kinderen en andere mensen?
Ja, hij kan ook naar anderen zeer kritisch zijn, of - wat ik dan merk: dat hij over andere mensen zeer kritisch naar mij toe is. Hij kan erg veroordelend zijn over hoe mensen doen. Inmiddels zeg ik ook regelmatig "andere mensen denken wel eens anders over iets dan jij". Hij leeft erg met zijn waarheid en denkt dat dat DE waarheid is.

Is ook altijd erg stellig, ook als hij iets - aantoonbaar - fout heeft!

Hij houdt er niet van als ik hem op fouten van hem wijs (doe ik dan ook zo min mogelijk, wordt hij toch alleen maar geirriteerd/boos door en heeft ook vaak geen toegevoegde waarde - tenzij kinderen bijv. last van zijn fouten hebben)

"Heb jij mensen in jouw omgeving die jou wel als mens, vrouw, vriendin oid accepteren om wie jij bent? "
Ja natuurlijk! Gelukkig wel. Zonder familie en mijn vriendinnen had ik het nooit zo lang met hem uitgehouden. Ik weet inmiddels dat er niets mis is met mij (daar waar ik jaren geleden vaak aan mezelf getwijfeld heb, omdat hij altijd zo stellig vertelde wat ik allemaal niet goed deed), afgezien van het feit dat ik natuurlijk ook mijn beperkingen en eigenaardigheden heb .

Herkenbaar

Ik herken heel veel van het verhaal. De kritische opmerkingen, het zwart-wit denken, het beperkt er over kunnen praten en ook de beperkte sex (@bulletje, als ik steeds kritiek op mijn doen en laten krijg is de zin in sex bij mij weg. Hoe fijn ik het op zich ook vind).

Ik heb tien keer getwijfeld of ik nog wel met deze relatie verder wilde gaan. Op een gegeven moment heb ik me gerealiseerd dat ik het niet als een persoonlijke aanval mijn kant op moet zien, maar als een beperking van mijn partner. En dus moet ik daar naar handelen. Als mijn partner een been had gemist had ik niet verwacht van hem dat hij de avondvierdaagse ging lopen, nu mijn partner op sociaal gebied een beperking heb moet ik niet verwachten dat hij door veel te praten minder zwart-wit gaat denken en handelen.

Ik begrip/goedkeuring/overeenstemming tussen ons krijgen daarom op een lager pitje gezet. Niet dat ik alles zomaar over mee heen laat komen. Ik vertel het zeker wel als hij iets doet wat ik niet leuk vind, maar ik ga er geen (diepgravend) gesprek over aan. Agree to disagree zeg maar. Dit scheelt echt een slok op een borrel. In je eentje kan je geen discussie voeren.

En ik ben meer aandacht gaan schenken. Een eye opener was voor mij een radio interview waar iemand vertelde dat we vaak meer aandacht besteden aan vreemden dan aan onze eigen partner. Als je vrienden komen zorg je voor een opgeruimd huis, bied je ze wat te eten/drinken aan en luister je naar wat ze te vertellen hebben. Als je partner binnen komt zeg je hoi en ga je door met wat je aan het doen was. Ik probeer mijn partner nu dus wat meer als een vreemde te behandelen

Brunette - houden van en mijn eigen gang gaan

"Houdt hij eigenlijk nog wel van jou? En jij van hem?"

Ik denk dat hij ergens wel nog steeds van mij houdt. Op sommige momenten kan hij opeens bezorgd zijn om mij. Maar als hij in een bozige bui is dan wordt hij altijd erg negatief en kan hij niets positiefs van mij bedenken. En de laatste tijd is hij (te) vaak/snel in een negatieve bui.

En of ik nog van hem hou? Tja, als hij leuk en vrolijk doet (hoeft niet eens naar mij, kan ook als hij met anderen praat) dan zie ik echt wel wat ik leuk aan hem vindt. Maar door zijn continue kritiek, zoeken naar alles wat ik fout doe en mij, voor mijn gevoel, nooit met rust laten en al helemaal bijna nooit iets liefs zeggen of doen, worden mijn gevoelens van liefde voor hem niet echt aangewakkerd .
NB Gisteravond gaf hij me opeens een lekkere fruitshake, erg lekker en lief. Maar dat is wel uitzonderlijk.

".... ga dan zoveel mogelijk je eigen gang". Dat zou ik ook het liefste zo doen. Hij lekker zijn gang, ik lekker mijn gang (overigens: ik vind het dan wel netjes het een beetje op elkaar af te stemmen en elkaar te informeren, maar in principe elkaar een beetje vrij laten), maar het probleem is dat hij dan weer gaat zeuren dat we te weinig samen doen. Maar als we dan iets samen doen (zoals dat tennissen), dan wordt het weer drama en echt niet leuk. Dan doe ik inderdaad liever niets samen.

Volgens mij moeten we alleen dingen samen doen als naar de film gaan of tv kijken, als ik gewoon kijk naar wat hij wil kijken (dus hem film/tv laten kiezen) en dan vooral niets zeg en geen geluiden maak, maar braaf naast hem zit.

Dan heeft hij misschien het gevoel dat we iets samen doen, maar hoeft hij ook geen commentaar te leveren (maar als ik te hard snuif of smak als ik iets eet, kan dat al reden zijn voor commentaar van zijn kant). Mmmm valt te proberen. Probleem is dat ik door mijn werk en het vele geregel (hij doet dus weinig, er is redelijk wat te regelen voor het gezin/kinderen en komt steeds weer wat bij en ik heb ook wel eens dingen die ik voor mezelf wil doen) niet heel veel tijd heb om braaf naast hem te gaan zitten om zijn dingen te kijken.

In plaats van te vragen

of hij iets snapt van hoe jij je voelt (nee dus) zou je kunnen proberen om te situatie te spiegelen.
'Wat zou je er van vinden als ik dit bij/tegen jou deed/zei?

Werkt hier meestal beter, want ook hier mensen met gebrek aan inlevingsvermogen....

de andere kant

Tja, als ik het zo lees dan lees ik:

"Ik vertel dus bijna niets meer aan hem van wat ik meemaak.
Hij snapt niet dat met al zijn kritiek en negativiteit ik niet echt meer zin heb (en overigens ook niet veel tijd/energie heb) om hem nog aandacht/sex te geven.
Ik praat zo min mogelijk met hem, kijk hem zo min mogelijk aan.
En hij wordt boos, dus dan kan ik beter aftaaien, komt toch niets meer bij hem binnen."

Ik lees ook dat hij contact zoekt met jou, door een voorstel te doen om iets samen te doen. En als dat je niet bevalt, doe je hem geen tegenvoorstel om iets anders te doen.

De hele post komt op mij erg passief over, als van een vrouw die het al een tijd geleden heeft opgegeven en geen moeite meer doet voor haar huwelijk. Waar is jouw inbreng? Welke moeite doe je nog voor hem, en dus niet voor huis, tuin en kinderen? voelt hij zich geliefd en gewaardeerd? Het is een wisselwerking.

Mijntje

"En wat zegt hij ervan, als jij zegt dat je je niet geliefd en gewaardeerd voelt? Dat je je onzeker en verdrietig voelt over alleen maar negativiteit. "

Als ik zoiets zeg, dan begint hij meteen over hoe erg het wel niet is voor hem. Dat HIJ zich niet gewaardeerd voelt etc. Wat ik allemaal wel niet fout doe richting hem. Hij reageert dus meestal niet op dit soort vragen, geeft geen antwoord. In zijn algemeenheid geeft hij vaak geen antwoord op vragen. Het lijkt alsof hij er geen zin in heeft om antwoord te geven, of gewoon niet weet wat hij moet antwoorden, dus zegt hij maar niets. Of begint dus over iets anders, de "tegenaanval".

Er komt dus geen inlevende, liever reactie of iets van "sorry, dat was niet mijn bedoeling" of iets dergelijks. Nee, dat krijg ik niet van hem.

Mijntje - meer praten?

"Jullie moeten meer tijd nemen voor een echt gesprek, elke dag, over wat er in jullie hoofden omgaat. Jij hebt geen idee waar zijn negativiteit vandaan komt en door er niet over te praten komt hij daar nooit uit."

Nee, ik geloof niet dat daar de oplossing ligt. Hij wil niet praten! Hij heeft dat jaren geleden ook wel eens gezegd "Ik praat al genoeg op mijn werk, ik heb 's avonds geen zin om te praten". Dat ik daar behoefte aan heb, is voor hem geen reden om dat te doen, want hij kan zich niet inleven, en gaat dus uit van wat HIJ wil en dat is juist NIET praten. Zeker niet over dingen als onze relatie, gevoelens, en daar waar we van mening over verschillen. Hij wil wel (af en toe) praten over dingen die hem interesseren, sport en zo of iets met zijn werk wat hij kwijt wil.

Ik heb het echt vaak genoeg geprobeerd. Maar gesprekken proberen te voeren al hij geen zin heeft eindigen standaard in boosheid van zijn kant. Hij kan geen gesprek voeren langer dan een paar zinnen heen en weer als het ingewikkelder is (tenzij hij iets vertelt wat hij leuk vindt, en ik leuk met hem meepraat of braaf luister).

"Evt eens samen een weekend er tussen uit, iets romantisch, waarbij je je zelf niet hoeft te bewijzen (dus niet dat jij de tent moet opzetten ."
Vorig jaar geprobeerd een weekend weg te gaan. Had hij overigens zelf gezegd dat we eens samen weg zouden moeten gaan. Toen ik er na een tijdje over begon om het te plannen, zei hij dat het toch te druk was. Dus niet gegaan. Laatst was er weer een aanleiding waardoor we samen een weekendje weg konden gaan (via zijn werk). Vroeg hij of ik meewilde. Ik enthousiast. Moest alleen wel praktisch wat regelen ivm de kinderen. Toen werd het denk ik te ingewikkeld en zei hij dat ik maar niet mee moest gaan. Dingen zijn al snel te moeilijk voor hem en dan heeft hij er geen zin meer in. Het was vooral jammer dat hij dat ook op een rottige manier zei. Als hij nou gezegd had "goh, het wordt toch wel ingewikkeld, vind je het oké als ik toch maar alleen ga", dan had ik het geen punt gevonden, maar hij zei het weer geirriteerd, alsof ik weer iets verkeerd had gedaan. Niet zo leuk en vermoeiend.

Hombre - relatietherapie

"Ik zou mijn poot stijfhouden en relatietherapie eisen."

En wat als hij nee zegt? Dan toch maar gaan scheiden?

Wat ik dus niet wil?

Maar inderdaad, ik zou het wel willen, maar weet niet of het werkt bij hem, omdat hij geen zin heeft om te praten over emoties, gevoelens, dat hij zich moet gaan inleven in mij (kan hij niet) en moet praten over "moeilijke" dingen. Dus ik weet ook niet of dat überhaupt zou gaan werken. Ik wil wel kijken of ik een therepeut kan vinden die met dit soort type mensen ervaring heeft, en dan kijken of ik mijn man mee kan krijgen, maar ik vrees van niet. En eisen zit er niet in als ik niet de consequentie (scheiden) wil.

patroon

Zo te horen zitten jullie vast in een patroon van reageren naar elkaar. Dat zal ongetwijfeld wederzijds niet (meer) bewust gaan. Ik zou er ook niet zo maar vanuit gaan dat je man dit prettig vindt. Uit zo'n vast patroon kom je alleen als een van beiden consequent anders gaat reageren. Dat kun je denk ik alleen als je dat ook echt zo voelt, daarom zou ik als ik jou was, juist alleen met iemand gaan praten. Richt je op jezelf. Zoek in je eigen netwerk naar ervaringen (het hoeft niet meteen via de huisarts als 'therapie' namelijk) en zoek iemand bij wie jij een goed gevoel hebt. En gebruik dat om je vastgeroeste reacties te veranderen.

FF zo

"En wat als hij nee zegt? Dan toch maar gaan scheiden?

Wat ik dus niet wil?"

Als je dat niet wilt zou ik het zeker niet doen, maar wees je ervan bewust dat als je de dingen op z'n beloop laat het vroeg of laat toch op een scheiding uit kan draaien.

"Maar inderdaad, ik zou het wel willen, maar weet niet of het werkt bij hem, omdat hij geen zin heeft om te praten over emoties, gevoelens, dat hij zich moet gaan inleven in mij (kan hij niet) en moet praten over "moeilijke" dingen. Dus ik weet ook niet of dat überhaupt zou gaan werken. Ik wil wel kijken of ik een therepeut kan vinden die met dit soort type mensen ervaring heeft, en dan kijken of ik mijn man mee kan krijgen, maar ik vrees van niet. En eisen zit er niet in als ik niet de consequentie (scheiden) wil."

Vandaar het idee om eerst zelf een therapeut te zoeken en die je probleem voor te leggen. Laten we eerlijk zijn: een deel van het probleem zit ook in jezelf, zo gaat dat met relaties. Desnoods maak je er tegenover je man 'jouw probleem' van, misschien voelt hij zich dan minder voor het blok gezet. Jij hebt een probleem en jij zoekt hulp. Als dan tijdens die hulp je relatie ter sprake komt heb je wellicht een beter verhaal tegenover hem.

Therapeuten die met dit type mensen ervaring (of moet ik zeggen dit type stellen) hebben zijn er waarschijnlijk in overvloed. Als ik dit forum de afgelopen jaren heb gevolgd zijn dit type relaties schering en inslag. De vicieuze cirkel van wrok en gebrek aan intimiteit en zich terugtrekkende mannen. Redelijk klassiek volgens mij, en lastig om alleen op te lossen. Want je komt er alleen uit door te communiceren en dat lukt nou net niet.

therapeut

Ja, dat lijkt me wel wijsheid, voor jezelf iemand zoeken. Zoek iemand waar je je vertrouwd mee voelt en die goede inzichten heeft.
En daarna relatietherapie om weer 'te leren met elkaar te communiceren'. Anders ontploft het hoe dan ook ooit want dit is moeilijk vol te houden.
heel veel sterkte

relatietherapie

Voor ex had ik een langdurige relatie die ik niet zomaar op wilde geven. Onder druk van mijzelf gingen we in relatietherapie. Echter, mijn partner vond het zo niets om in die gesprekken over emoties en relaties te praten dat hij nog liever uit elkaar ging om er vanaf te zijn.
In de relatie met ex en mijn kinderen, met autisme, heb ik ook geleerd dat het soms juist handig is om niet te praten maar te observeren en je houding bij te stellen. Het kort en praktisch te houden.
Iets vragen van iemand dat die persoon niet kan laten zien is niet handig.

lijkt de mijne wel

Het lijkt wel of je met mijn man getrouwd bent ha ha. Ik herken heel veel in hoe de relatie tussen mijn man en mij was. Ik ben jaren bij een psycholoog geweest en ik heb hier heel veel aan gehad.
Ik ben best door een diep dal gegaan. We hadden een relatie waarin we beide van hem hielden, zo voelde dat. Terwijl ik denk dat hij best van mij houdt of hield. Het probleem was dat ik niet genoeg van mijzelf hield.

Toen er bij mij kanker geconstateerd werd was hij hier zelfs wat bozig om tegen mij en hij wou ook niet mee naar de dokter. Verder was hij ook wel erg vrolijk want hij solliciteerde op een baan waar hij veel zin in had. Ik heb toen gelukkig veel steun gehad van collega's en vriendinnen. Het was een wankel evenwicht mijn werk bood mij houvast maar af en toe werd ik bijna gek van angst. Ook naar de kinderen toe probeerde ik mij sterk te houden. De baan heeft hij niet gekregen en toen viel hij in een zwart gat, ik heb hem zoveel mogelijk gesteund maar communiceren lukte niet.

Bij de psycholoog heb ik leren communiceren en ook praktische handvatten aangereikt gekregen. Bijv. dat als mijn man boos is dat dat waarschijnlijk niets met mij te maken heeft maar met iets in zichzelf. Mijn man is nooit naar de psycholoog mee geweest. Hij heeft ook nooit gevraagd hoe dat in zijn werk gaat bij de psycholoog, mijn man heeft ook nog nooit aan mij gevraagd hoe het met mij gaat, of hoe de controles bij de oncoloog zijn e.d. Ik ben zelf verlegen van nature en durf(de) niet zo goed aan hem te zeggen dat hij dat soort dingen moet vragen (ook weer angst voor zijn boosheid).

De ziekte is nu al een hele tijd zover onder controle dat ik de toekomst met een tamelijk gerust hart tegemoet zie. Ik geniet van mijn (inmiddels grote) kinderen, mijn werk, mijn vriendinnen, mijn hobbies. Doordat ik meer van mijzelf ben gaan houden dwingt dat meer respect af bij mijn man. Ik respecteer hem omdat hij de vader van onze kinderen is en omdat hij mij de ruimte geeft om mijn eigen leven te leven. Als hij boos wordt om iets onbenulligs dan hoor ik dat geeneens, kan er zelfs een lolletje om maken.
Voor de kinderen is het ook fijn dat er een stabiel thuisfront is waar ze eventueel op terug kunnen vallen.

Al met al ben ik heel tevreden met mijn leven maar zoiets als een gevoel van echt samen dat ontbreekt maar dat accepteer ik. Per slot van rekening is een huwelijk een economische overeenkomst, dat is wat hij letterlijk zei toen we gingen trouwen ha ha, ik was daar toen zo van slag van maar nu denk ik ja inderdaad, het is een economische overeenkomst.
Ik hoop dat ik duidelijk heb kunnen maken hoe het inschakelen van een psycholoog de kwaliteit van leven kan verhogen. Waar het toe leidt dat zal je dan vanzelf wel zien, scheiden of blijven en wie weet wordt de relatie zelfs goed, dat komt ook voor. Heel veel succes!!!

zo is mijn vriend ook.

Mijn vriend is exact hetzelfde als jij beschrijft. Ik ben vaak moeier van hem en alles te doen zoals hij het wil en het commentaar erop dan dat ik ben van mijn nog jonge kids. Ik denk dat het een mannen ding is. Ze moeten gewoon zeggen wat ze vinden, en hoe ouder ze worden hoe meer ze dat gaan doen heb ik het idee.

NIet zozeer een mannending

Maar een relatieding. Hoe je er zelf instaat maakt een wereld van verschil, dat zie je in het verhaal van MiekeMieke. Je partnerkeuze maak je zelf en hoe je vervolgens je relatie vormgeeft bepaal je samen. Je kunt het beste uit elkaar halen of het slechtste en dat levert een heel ander eindresultaat op.

MiekeMieke: "Als hij boos wordt om iets onbenulligs dan hoor ik dat geeneens, kan er zelfs een lolletje om maken."

Dat is waarschijnlijk precies wat hij nodig heeft. (werkt ook bij kinderen trouwens, volwassenen zijn ook net kinderen)

Hombre - relatieding

Over dat het een relatieding is. Je zult vast gelijk hebben (niet cynisch bedoeld).

Maar ik ben niet zo adrem dat ik steeds een lolletje kan maken van zijn boosheid of geirriteerde opmerking. Ik kan het wel negeren. Maar dan wordt hij (soms) ook weer boos.

Moet ik anders worden dan ik ben (dus wel grappen erover maken)?

En daarnaast: zelfs als ik zijn zuchten en negatieve opmerkingen negeer dan nog vind ik het niet leuk. Ik geloof ook niet dat dat overgaat. Moet ik dus accepteren of moet ik mezelf veranderen dat ik het wel oke ga vinden?

accepteren

Ff zo, zijn zuchten en negatieve opmerkingen moet je op dezelfde wijze beschouwen als het weer. Je wordt toch ook niet boos als het regent of waait? Het is even oefenen maar dan kun je het helemaal langs je heen laten glijden.
Het is wel zo dat je je steeds minder met hem verbonden zal gaan voelen maar dat geeft ook lucht.

Zoek jezelf zuster

Wat de oplossing ook is, je zult hem in jezelf moeten zoeken. Da's makkelijker gezegd dan gedaan. Een therapeut lijkt me een goed begin. Als je een goeie treft kan hij (of zij) je confronteren met je eigen bijdrage in je relatie. Misschien komt daar iets uit waar je iets mee kunt. Misschien ook niet. Misschien is een echtscheiding beter voor jullie, maar het blijft een zwaktebod. Dit was ooit de man waarmee je je leven wilde delen, wat is er veranderd in die tijd? Hoe is het zo gelopen? Met 'mijn man is moeilijk geworden' geef je geen antwoord op die vraag.

Lastig

als je eenmaal in zo'n situatie zit. ALs mijn man op zo'n respectloze manier een kritische opmerking tegen mij zou maken, zou ik stomverbaasd zijn en heel hard "WAT?!?" roepen. Gevolgd door: "Hoe haal je het in je hoofd om zo tegen mij te praten." Maar dat gebeurt dus echt nooit. Andersom zou ik het ook nooit doen, het komt niet in me op. We plagen elkaar wel, en dan hebben we weer stoom afgeblazen. Dit klinkt dus niet zo prettig, ik zou niet zo snel weten wat je moet doen als je hier eenmaal allebei aan gewend bent geraakt. Zeker als er geen gesprek over mogelijk is. Beginnen bij een therapeut voor jezelf lijkt me inderdaad een goeie.

bombardement

Ik had een man die uit de rails liep en mij steeds meer ging bombarderen met negatieve kritiek. Op een gegeven moment werd het pesten en slaan uit onmacht.
Ik heb alles geprobeerd. Ook grapjes. Ik scoorde op een schoolbord hoeveel beledigingen aan mijn adres hij in 5 zinnen kon scoren. Gewoon streepjes zetten.
Ik had ook de standaardzin dat als het niet leuk was dat het binnen moest blijven in zijn hoofd. Zeg iets leuks iets aardigs tegen elkaar. Het is hier nogal uit de hand gelopen en een goede waarschuwing geweest.
Negeren en van je af laten glijden, prima. Maar het tast je aan. Ook van collega's ben ik minder gaan accepteren. Ik ga niet op een kamer zitten met iemand die diezelfde gewoonte heeft. Ik kan zo iemand niet veranderen en het is echt niet leuk om je steeds zo te moeten wapenen en afschermen.

Bulletje Bliep

“Wat mij opvalt is dat jullie beiden bezig zijn met wat de ander moet veranderen. En elkaar willen veranderen: het lukt gewoon niet met een relatie dan. Dus vergeet dat en kijk alleen naar wat je bij jezelf kan veranderen om zo min mogelijk last te hebben van de ergernissen.”

Bulletje, goed punt! Het grappige is dat ik zelf eigenlijk denk van: hij wil aldoor dat ik verander. Hou toch op! Want zelf wil hij niets veranderen. Maar je hebt gelijk, hoewel ik steeds heb gedacht dat ik hem wel wil accepteren zoals hij is, is dat niet echt zo: ik erger me groen en geel aan allerlei dingen die hij doet (of die hij laat – hij doet nogal weinig in huishouden en mbt opvoeding van de kinderen), dus van acceptatie is nog niet echt sprake. Daarnaast dacht ik altijd: hij hoeft niet zo te veranderen van mij als hij maar stopt met mij steeds kritiek te geven.
En nu ik daarover nadenk: dan wil ik dus toch dat hij verandert.

“Maar ook meer mindfull denken kan je misschien helpen. Niet de behoefte om steeds weer overal op in te gaan. Hem zijn kritiek laten geven en vervolgens gewoon alles weer van je af te laten glijden.”

Ik vind het een goed advies. Ik ga het proberen. Wel moeilijk, hoor, want hoewel ik inmiddels (al jaren) weet dat zijn reacties voor het grootste deel bij hemzelf liggen (dus niet zozeer aan mij liggen als wel aan hemzelf) en ik het me dus niet persoonlijk aantrek, is het gewoon niet leuk dat hij zo vaak zoveel kritiek geef en daarbij ook vaak nog eens onterecht of volkomen overtrokken (om de meest onbenullige dingen kan hij zich opwinden, soms). Heb je misschien nog ideeën wat ik kan doen om zo min mogelijk last te hebben van die ergernissen? Dat ik het echt van me af kan laten glijden? Dat zou ik graag willen. Lukt me heel soms, maar vaak doet het me toch pijn, hoewel ik weet dat het onterecht is, het is zo vervelend continu kritiek over me heen te krijgen.

“Als je echt samen iets wil veranderen, dus als hij dat ook wilt, dan is relatietherapie een optie.”

Zou ik wel willen, maar wil hij niet, dus gaat hem denk ik niet worden. Hij wil geen therapie, ze kunnen hem, slim als hij is, toch niets leren. En bovendien: het ligt aan mij! Hij is perfect. Zegt hij niet met zoveel woorden, maar komt er wel op neer, want het ligt altijd aan mij – het woord zelfreflectie kent hij niet, of geldt niet voor hem.

“Wat ik ook bijzonder vind is dat je het hebben van sex met hem blijkbaar als iets als een gunst ziet. Iets wat jij aan hem geeft. Geeft hij ook iets terug of is het inderdaad een soort dienstverlening naar je man?”

Als ik eerlijk ben, geeft hij mij inderdaad al jaaaaren erg weinig terug met de sex. Hij kan me lekker masseren, dat vind ik fijn (maar dat doet hij niet vaak, heeft hij niet altijd zin in), maar klaarkomen is moeilijk en duurt hem al snel te lang. Dat helpt natuurlijk niet, het gevoel dat het hem al snel te lang duurt. Ik heb er herhaaldelijk over gesproken (maar ja, hij heeft geen zin om te praten), en soms doet hij even zijn best, maar dat is dan maar van korte duur. Dus sex is soms wel fijn of oké, maar meestal niet echt super voor mij, dus ik doe het meer voor hem – hij heeft die behoefte en ik wil het hem ook niet continu onthouden, maar voor mij hoeft het vaak niet (ook omdat ik vaak moe ben, omdat ik zoveel doe, omdat hij zo weinig doet. Beetje vicieuze cirkel ook. Maar hij snapt niet dat ik veel doe, heeft geen idee, bagetelliseert alles wat ik doe en vindt sowieso dat ik (veel) meer moet doen (huishouden/kinderen) omdat ik minder werk (4, hij 5 dagen) en hij (redelijk) wat meer verdient dan ik.) Dus terugkomend op je vraag: ja, sex voelt voor mij als een dienstverlening aan hem. En hij is er alleen maar ontevreden over (ook dat nog, doe ik het voor hem, is het nog niet goed), omdat ik het niet vaak genoeg doe, omdat ik niet zelf het initiatief neem, omdat ik niet sexy kleding draag etc etc. Echt met al die kritiek (over sex en daarbuiten) krijg ik niet zo heel veel zin meer in intimiteit en sex met hem. Gek,he?

hmm

Ik weet niet of ik het er mee eens ben wat velen schrijven dat jij alleen maar kan veranderen. Ik ben het er wel mee eens dat je niet de rest van je leven moet proberen hem te veranderen. Hij kan best leren meer respect te tonen en zich meer in te zetten om de relatie goed te houden. Dat kan je toch niet alleen doen. En ik denk als hij dat nu niet doet dan gaat hij dat later ook niet doen- ook niet als de kinderen uit huis zijn.
Verder zou ik het heel erg belangrijk vinden in wat voor situatie jouw kinderen opgroeien. Zoals ik het lees lijkt hoe jij en je man met elkaar om gaan erg op hoe mijn ouders het vroeger deden. Mijn vader wist ook altijd alles beter en mijn moeder was maar dom. Mijn vader zat mijn moeder altijd enorm af te zeiken, ze hadden veel ruzie (niet altijd luid en wild maar erg onderhuids- steken onder water, elkaar manipuleren, katten- zulke dingen) en de sfeer was vreselijk. En ik vond het vreselijk dat mijn moeder niet in verweer kwam. Als het erg was en er kwam weer een negatieve lading dan kon ik daar slecht tegen en ging weg. Ook later toen ik uit huis was en als ik dan eens op bezoek kwam was het soms zo erg dat ik meteen weer vertrok. Ook hiervoor telt dat ik (en jouw kinderen dus ook) mijn ouders niet kon veranderen: maar ik kon wel zelf wat doen- me afsluiten en weggaan. Ik wenste dat ze zouden scheiden maar dat deden ze niet. Nu is het wel wat rustiger: ze zijn over de tachtig maar mijn moeder kan nog maar steeds weinig goed doen en mijn vader aarzelt geen moment om dat er meteen in te wrijven. Echt fijn is het dus in mijn ogen nooit geworden- en ook voor mij niet, niet leuk om er te komen. Dus bedenk ook goed wat je je kinderen aandoet.

Hmm

Ik hoop dat je je er van bewust bent dat op deze manier en door deze man steeds meer van jezelf en je zelfbeeld (en geluk) wordt afgebroken. Tot er niets meer van je over is, je jezelf kwijt bent, en door het op eieren lopen ook bent vergeten wat je zelf van dingen vindt.

mmhh

Hij zegt steeds dat de problemen bij jou liggen, maar ik hoor (ahum lees) jou dat toch ook steeds zeggen; het ligt aan hem. Misschien dat jij door jullie patronen (zijn bombardementen aan kritiek) ook niet meer naar hem luistert? Bijv het feit dat hij liever meer sex wil, doe je daar iets mee of neem je het puur voor kennisgeving aan? Kunnen jullie issues nog wel gezamenlijk zien en aanpakken? (zonder oeverloze gesprekken)
Misschien kun je eens proberen wat meer aan hem tegemoet te komen, eens uit te vinden wat hij nodig heeft en fijn vindt. Misschien is hij ook wel reuze overprikkeld, zo klink je iig wel wat. En daarbij manieren zoeken om zelf minder op je tenen te lopen (bij jezelf zoeken, niet bij hem) Jij bent natuurlijk lekker veilig voor hem om zich op uit te kuren, maar dat betekent niet dat je je als een voetveeg hoeft te laten behandelen. Blijkbaar straal je toch uit dat dat kan.
Ik heb zelf ook zo'n ouders, bij mijn vader is het puur onvermogen. Wat me altijd erg gestoord heeft is de houding van mijn moeder, ze liet het altijd toe. (uiteindelijk is er idd niets meer van haar over, dat ligt net zo goed aan haar als aan hem)
Meer je eigen leven leiden, prima als hij er slecht tegen kan dat je smakt, dan gaat hij maar ergens anders zitten. Niet gaan tennissen, als je weet dat dat niet werkt. Zoek iets anders samen. Het klinkt alsof jullie geld genoeg hebben, besteed (meer) van je huishouden uit, zodat er stress factoren wegvallen. Zoek praktische oplossingen, probeer het leuk te hebben, kom uit de verwijtende sfeer.

Herkenbaar

Dank voor je reactie, Herkenbaar. Ja, inderdaad, wat jij schrijft is zeer herkenbaar, fijn.

Jij schrijft: "Ik begrip/goedkeuring/overeenstemming tussen ons krijgen daarom op een lager pitje gezet. Niet dat ik alles zomaar over mee heen laat komen. Ik vertel het zeker wel als hij iets doet wat ik niet leuk vind, maar ik ga er geen (diepgravend) gesprek over aan. Agree to disagree zeg maar. Dit scheelt echt een slok op een borrel. In je eentje kan je geen discussie voeren."

Dat begrip/goedkeuring/overeenstemming krijgen doe ik ook zo min mogelijk, maar er blijven toch dingen waarbij ik dat wel noodzakelijk vindt (vakantie bijv.) en dat is dat soms ook weer een zeer vermoeiende aangelegenheid, omdat ij eigenlijk bij voorbaat al met dwars gedrag begint (net een puber, de ergste hier in huis ;-(, eigenlijk).

"Ik vertel het zeker wel als hij iets doet wat ik niet leuk vind, maar ik ga er geen (diepgravend) gesprek over aan."
Doe jij dat bij alles of ook maar zeer beperkt? En doe je dat alleen als hij iets onaardigs doet tegen jou of onaardigs zegt tegen jou of ook bij andere dingen? Ik kan nl. wel bezig blijven, want hij doet/zegt zoveel suffe dingen.
Ben dus benieuwd hoe jij er mee omgaat. Hoor het graag!
Voorbeelden van gisteravond/vanochtend:

1. hij heeft de bbq verzorgd en heeft afbakbrood gekocht (dat wist ik op dat moment niet 100% zeker maar vermoedde het wel). Gaf ons vervolgens allemaal een stuk van dat brood ZONDER dat het afgebakken is. Een van de kinderen zegt "Dat is niet goed, moet het niet nog in de oven?" Hij (heel stellig): "Nee, dat is goed zo, dat hoeft niet". Niet te eten.... (heb er niets over gezegd, maar dacht er het mijne over en zag vanochtend dat het inderdaad afbakbrood was).

2. hij kon gisteravond iets niet vinden. Liep de kamer in (waar 1 of beide kinderen waren) en ik hoorde hem iets zeggen op negatieve toon "... of heeft mama die weer verstopt?" (zodra iets niet gaat zoals hij wil, geeft hij vrijwel altijd mij de schuld)

3. gisteravond werd er gesproken over iets wat ik niet wist omdat ik bijna geen tv kijk en ook niet uitgebreide kranten lees (geen tijd om alle nieuws bij te houden). Een van onze gasten zei daar iets over en ik vroeg wat dat precies was? Reageert hij weer zeer negatief in de zin van dat het wel heel dom was dat ik dat niet wist.

4. we hebben de afgelopen tijd (1 maand of 1,5 schat ik) geen sex gehad. Geen gelegenheid, ik te moe, hij op de geschikte momenten sachrijnig). Vanochtend heb ik tijd, ben ik uitgeslapen, dus ik denk "ach, nu kan het wellicht". Kan ik hem een plezier doen en tegemoet komen (en aandacht geven, zoals jij en anderen adviseren), wie weet helpt het voor onze relatie.
Dus ik vraag "zal ik je eens lekker masseren?" Dat wil hij wel. Dus ik begin. Al snel komt hij weer met kritiek "Denk je dat dat lekker is als je dat zo doet?!" Echt, als ik bij mezelf zou blijven zou ik op boze toon zeggen "Doe nou eens normaal, als iets niet naar je zin is, kan je dat best zeggen, maar vraag het nou eens vriendelijk", maar ik heb dat niet gedaan. De kans was dan te groot dat hij door mijn irritatie ook weer geirriteerd raakt en dan wordt het niets meer. Op zich zou ik de sex wel kunnen missen, maar dan zijn we zo weer weken verder en wordt hij nog sachrijniger (waarschijnlijk). Dus ik hem maar vriendelijk gevraagd hoe hij het dan wel wil. Iets later gaf hij weer op redelijk onaardige toon aan dat ik het niet geweldig deed, maar he daar ook maar niet moeilijk over gedaan.
Uiteindelijk wilde hij ook nog wel vrijen. Toen hij iets wilde doen waar ik geen zin in had (vind ik niet prettig, maakt het nog moeilijker voor mij zelf om van de sex te genieten of klaar te komen), zei ik "doe dat maar niet, dat leidt mij af". Zei hij "ja, maar dat vind ik juist geil". Ik heb er geen discussie over gevoerd (dan wordt de sex ook niets meer), en hij heeft het gelukkig niet gedaan, maar ik denk dan echt: Hij snapt echt nog steeds niet hoe moeilijk het voor mij is om te genieten/klaar te komen (terwijl ik dat al vaker gezegd heb) en denkt alleen aan zijn eigen genot en wensen. Zucht.

5. Vanochtend wil ik een witte was erin gooien. Ik zie nog een wit overhemd over de balustrade hangen. Vraag dus (hij ligt nog in bed, kan overloop niet zien): zal ik dat maar even meewassen? Nee, zegt hij. Ik zeg "Maar de boord is vies, echt niet?" Hij: Er hangen 2 overhemden, eentje over de paal, de andere gewoon over de balustrade, die andere mag je wel meewassen, die ene over de paal niet. Ik zeg: er hangt er maar een wit overhemd hier. HIj (heel stellig op een toon alsof ik dom/gek ben): nee, er hangen er 2, die andere mag meegewassen worden.
Erg vermoeiend, aldoor maar op een toon alsof ik dom ben terwijl hij op dat moment onzin uitkraamt.

Ik ben echt benieuwd of jij in deze situaties iets zou doen/zeggen en wat dan. En hoe dat dan verder gaat? Want als ik er steeds iets van zou zeggen denk ik dat de sfeer er niet gezelliger op wordt.

En zo gaat het dus aan een stuk door met negativiteit (zuchten, opmerkingen, verwijten, onzin uitkramen). Al je tips zijn welkom hoor, want als het bij jou goed werkt, lukt het bij mij wellicht ook wel, dus ik wil het zeker proberen, maar vraag me af wat ik dan wel en niet "moet" laten blijken/zeggen.