Wat moet ik met mijn moeilijke man?
Tjeminee, wat heb ik toch een moeilijke man. Ik las net nog een paar andere draadjes over moeilijke relaties en ik realiseerde me dat er meer zijn zoals mijn man: hij kan heel sociaal, vriendelijk, geinteresseerd doen naar andere mensen (als hij wil), heeft een (hele) goede baan, maar is naar mij toe vaak zoooo kritisch.
Echt, ik doe (bijna altijd) alles fout in zijn ogen. Als ik over iets vertel, kijkt of reageert hij kritisch, omdat ik dan iets fout gedaan heb of verkeerd gereageerd heb (ik vertel dus bijna niets meer aan hem van wat ik meemaak). En als er iets niet op de plek ligt waar hij verwacht, iets niet is/gaat zoals hij het wil, dan raakt hij geirriteerd, boos, en geeft (bijna altijd) mij de schuld. Klaagt dat ik zo'n rotzooi maak in huis, terwijl hij al zijn rotzooi zelf laat liggen. Doet zelf ontzettend weinig in huishouden (moe en/of lui), regelzaken (vakanties) en m.b.t. de kinderen (terwijl ik 4 dagen werk), waardoor ik erg druk ben (ook 's avonds en in weekend). Ziet hij niet. Denkt dat ik alleen maar met mijn eigen dingen bezig ben. Kinderen vragen mij ook veel, want vangen bot bij hem.
Klaagt dat ik geen aandacht aan hem geef en hij te weinig sex krijgt, maar snapt niet dat met al zijn kritiek en negativiteit ik niet echt meer zin heb (en overigens ook niet veel tijd/energie heb) om hem nog aandacht/sex te geven. Ben 's avonds doodmoe en voel me niet geliefd en gewaardeerd.
We zijn ca 25 jaar samen (het is steeds erger geworden, vooral toen de kinderen kwamen) en heeft bij mijn weten nog nooit gezegd dat ik gelijk had (of hij ongelijk) en heeft nog nooit "sorry" gezegd.
Een tijdje geleden had hij bedacht dat we toch eens iets samen moesten doen: samen tennissen. Dus 2 weken geleden weer samen een wedstrijd getennist. Van tevoren had ik gezegd: je weet dat ik (veel) minder goed ben dan jij. Wil je echt met mij tennissen? Ja. Maar dan moet je niet boos worden als ik dingen fout doe. Nee.
Nou, het was dramatisch. En wat zegt meneer: hij was niet boos omdat ik fouten maakte, maar omdat ik niet naar hem (zijn instructies) luisterde en omdat ik niet deed wat hij zei wat ik vervolgens moest doen. Huh? Ik doe mijn best, lukt niet altijd wat ik probeer te doen (was soms al blij als ik ballen terugsloeg en over het net) en krijg ik alleen maar negativiteit van hem over me heen.
Soms loop ik echt op eieren, op andere momenten valt dat wel mee, maar echt leuk is het niet en ik praat zo min mogelijk met hem, kijk hem zo min mogelijk aan, want voor ik het weet zeg/doe ik weer iets verkeerds. Zeg de laatste tijd overigens vaker tegen hem: "als je niets goeds te zeggen hebt over iemand, zeg dan maar niets". Ik hoef niet eens complimenten, als ik maar niet zoveel kritiek van hem zou krijgen.
Onze relatie loopt al jaren niet lekker. Ik ben echt niet perfect (allesbehalve), maar probeer steeds weer met hem in gesprek te gaan dat het er toch om gaat dat we het samen (en met de kinderen) leuk hebben. En dat het dan niet helpt als hij aldoor kritiek levert op mij. Hij wilde tennissen om dingen samen te doen (doen we weinig). Ik vroeg hem: Denk je dat ik het leuk vind om met jou te tennissen als je me de hele tijd afbekt? Als hij dan reageert, gaat hij meteen in de aanval waarom hij zo reageert (omdat ik dus niet luister naar hem etc.), en dat hij baalt dat ik hem dus weer de schuld geef, dat ik dus zeg dat het niet aan mij ligt etc. etc. (hij denkt altijd erg in fouten en wiens schuld het is).
Overigens: als ik probeer een gesprek met hem te voeren, lukt dat niet. Hij kan geen lange gesprekken voeren. En begint al snel te zeggen dat hij wanhopig van mij wordt, dat hij dingen al eindeloos geprobeerd heeft, maar dat ik maar niet wil veranderen, steeds meer op mijm moeder ga lijken, alleen maar met mezelf bezig ben (feitelijk dus echt niet waar, zucht, zou ik wel willen!). En hij wordt boos, dus dan kan ik beter aftaaien, komt toch niets meer bij hem binnen (sluit zich af). Eigenlijk verwijt hij mij wat hij zelf doet (nl. alleen maar zijn eigen plan trekken en absoluut niet open staan om iets te veranderen, samen naar een oplossing te zoeken om het leuker samen te krijgen). Ooit relatietherapie voorgesteld, maar huh? Hij heeft er geen vertrouwen in dat die flapdrollen iets kunnen toevoegen, is zelf slim genoeg (niet dus op dit vlak, maar ja, dat zal hij niet toegeven).
Heeft iemand een idee wat ik kan doen om tot hem door te dringen? Zodat hij een keer stopt met aldoor kritiek geven. Misschien een andere aanpak?
Vanwege de kinderen (middelbare schoolleeftijd) wil ik (nog) niet scheiden van hem. Het kan goed zijn dat als de kinderen groter zijn/uit huis, het beter met hem gaan, want ik denk dat het allemaal te druk voor hem is. Trekt zich ook vaak terug om rust te pakken. Maar ik vind het af en toe erg moeilijk om zo samen te leven met zo'n moeilijke man. Het is al zwaar genoeg om nagenoeg alles (regeldingen, huishouden, vakanties, kinderen) te doen, maar die negativiteit van hem is het ergste.
nou je zegt
dat je man de was niet doet als jij ziek bent dus die doe je toch ook en dan laat je die toch doen? Dan heb jij meer tijd voor die andere zaken die een hulp niet kan doen. Of overdrijf je het allemaal nu een beetje? Denk gewoon na en laat lekker die hulp zoveel mogelijk uit jouw handen nemen, daarmee vergroot je de kans dat je het redt in dit huwelijk.
Het zit in je hoofd
Ik snap wel wat je bedoelt met dat er nog heel veel blijft liggen, ook met hulp. Same here namelijk.
Maar wat Triva zegt klopt wel. Wordt het leven lichter en goedkoper als je je man buiten de deur zet?
Herkenning en tips
Hoi lieve vrouw.
Zo veel herkenning dat ik blij was je post te lezen. !!
Wat belangrijk is te gaan doen. Ik ben ervaringsdeskundig 
.
Ik geef je wat tips over hoe ik er mee om ga.
Als hij zeurt of zeikt. En dat zijn dingen zoals hmm je hebt de vaatwasser niet goed ingeruimt tot kun je mijn was ff doen.
Je antwoord: Oh is het weer niet goed??, schatje doe je het voortaan maar lekkerr zelf.veel succes ( en act like it!)
Het gaat er eigenlijk om dat je zelf gaat veranderen want dit zijn mannen die nemen en nemen en nemen totdat jij een keer ho zegt. Als je niet oppast ben je straks een leeggezogen snoepje..gerimpeld en oud en sad, ga af en toe dus ook gewoon ff een dagje weg. Als hij vraagt waarom dan kun je zeggen , dan kan ik je gezeur daarna weer aan.
Werk aan jezelf. Verandert je haar, vind een nieuwe hobby.
Vooral hou hierin absoluut geen rekening met hem!
Loop jij weer je eigen koers en verander jij je slavinnen gedrag.. dan zal hij zijn ogen opendoen als vanzelf zal hij gaan merken hey.. ze doet anders.... wat mannen onbewust intrigeert. !
Verder kijk veel filmpjes over verschillen tussen mannen. En vrouwen. Heeft mij geholpen.
Maar even terug naar de stappen.. doe uberhaubt zijn was niet als hij zeikt! ! Waar is je zelfrespect. Leg zijnn was netjes op een aparte stapel.. gaat hij zeiken erover.. uiteraard Dan zeg je , je kan het zelf toch beter. . Ga je gang. Met een kusje en knipoog erbij en een grote smile. Wees vrouwelijk , sharme maar blijf bij je grens! Gaat hij erover bam. Je gedrag of houding laat dat zien.
Ik heb ontdekt dat mijn man.. ( waar ik geen kids mee wil)
Ook een enorme zeurbehoefte heeft. Het zit in hem. Ik ken hem nu al 8 jaar en had het er ook erg moelijk mee. Ik heb aan mezelf wat zaken veranderd, zodoende me staande te houden in zo'n situatie. Belangrijk is dat je hem niet meer geeft dan hij jou! In alles!
Maar we kunnen. Ook lachen, maar het zeuren is soms wel zwaar. En negatief. Maar dat heeft hij nu eenmaal. Het uiteindelijke doel wat ik heb kunnen bereiken door naar mezelf te kijken is dat we er nu samen over kunnen lachen.
Hij komt thuis . Zeurt over stank in huis of troepjes of de kat of wat dan ook. . Iets.. dan zeg ik simpelweg. Ahh schat moet je weet ff zeuren, this maar goed dat er wat is om tegenaan te zeuren..
Hij geeft nu zelf ook ff aan, ja ik had weer ff een zeurmomentje.. en daar lachen we dan om.
Aksnog is het soms zwaar, maar hij is een totaalpakket en dat hoort er nu eenmaal ook bij. De sex ook hetzelfde. Ik herken alles. Maar ik zeg het hem. Gewoon heel bod, je moet hem onzeker maken en juist niet! ! Naar de benen dansen. . Of hoe heet het..
Het is een karakter spel en hij staat nu behoorlijk voor. . Deze man heeft een grote bek met humor terug nodig. Dat werkt heel goed bij mij. V
Tuurlijk wordt ik soms ehh geregeld echt gek vh gezeur.. maar dan ga ik ff 2 daagjes weg naar mijn chalet ofzo. Tip investeer in iets voor jezelf erbij.. kun je ff tot jezelf komen. Je hoeft niet meteen te gaan scheiden om tot jezelf te kunnen komen. Begin nu direct meteen.! Past hij daar niet in , in jou geluk om een moment, door zijn gedrag, laat het hem dan voelen door even weg tegaan of iets leuks te doen.
Koop een eigen plek om ff alleen te zijn. Of huur iets af en toe. Je moet alleen kunnen opladen en aan jezelf werken om anders met hem om te gaan anders ga je er inderdaad kapot aan.
Dus aanvaard dat hij iedere dag een aantal x moet zeuren en aanvaard ook dat Hoe meer jij doet om dat te voorkomen
Hoe erger het wordt en Hoe minder respect hij zal hebben voor je.
Speel met woorden, of verras hem door onbekend onvoorspelbaar gedrag.
Vraagje. . Heeft hij een hobby..? Beetje autistische mannen hebben vaak een mannen hobby, waar hij geheel induikt. Laat hem aub een nieuwe hobby oppakken
Vraag hem eens wat hij graag zou willen. . Stimuleer hem en miss kan hij daarin de kids betrekken. Miss aquarium hobby. ? Technisch? Vissen?
Je man moet gewoon afleiding hebben en iets leuks gaan doen dan ben jij ook ff van dat gezeur af.
Je moet slim worden als vrouw, mannen zijn nu eenmaal zeer irritante egoïstische wezens (althans de meeste). Jij moet de grens bepalen!
Maar vooral dus vraag jezelf af hoeveel hij jou geeft en jij hem, kwa energie! En neem. Dus heel wat stappen terug, geef hem net zo veel of nog zelfs iets minder van jou tijd/ aandacht en energie als hij jou heeft. En blijf daar op letten! Pas je gedrag aan want je bent geen deurmat en bij dit soort mannen! ! Praat daar niet over maar act!!
Praren heeft inderdaad weinig zin, deze man kan miss 10 min per week een soort diep gesorek aan em thats it. Wees in die 10 min dan ook kort en bondig en positief of streng, maar geen voetveeg!
Je hebt toch zeker niet zijn beoordeling nodig zeg! Alaof hij jou waarde als vrouw bepaald door zijn beoordeling. Nee nee! Dat gaan we anders doen!
zeuren hoort bij hem en jij gaat ophouden te pleasen. Met humor en sharm.
Dit grote kind ff opnieuw opvoeden, met daden zonder all te veel woorden.
Liefs v lotgenoot!
Kipjes
Even los van de inhoud van je reacties, vermeld ik maar even dat de laatste reactie van een klein jaar geleden is. Ik weet dus niet hoe actueel het onderwerp nog is voor de startster van dit draadje.
Kaaskopje
"Ik weet dus niet hoe actueel het onderwerp nog is voor de startster van dit draadje."
Ik ben de startster van dit langlopende en al een tijdje stilliggende draadje 
.
Helaas, mijn man is nog steeds moeilijk en ik ben nog steeds niet gelukkig in mijn relatie met hem.
Kipjes
Dank voor je reactie.
"Als hij zeurt of zeikt. En dat zijn dingen zoals hmm je hebt de vaatwasser niet goed ingeruimt tot kun je mijn was ff doen.
Je antwoord: Oh is het weer niet goed??, schatje doe je het voortaan maar lekkerr zelf.veel succes ( en act like it!) "
Dat zeg ik ook inderdaad wel eens, maar ik zal eraan proberen te denken het vaker te doen.
Hij klaagt niet over de was, dus helaas, die kan ik om die reden niet laten liggen . Heb er wel eens aan gedacht in een boze bui, maar heb het denk nooit gedaan.
"Koop een eigen plek om ff alleen te zijn. Of huur iets af en toe. Je moet alleen kunnen opladen en aan jezelf werken om anders met hem om te gaan anders ga je er inderdaad kapot aan."
Iets kopen of huren gaat wel erg ver! Bovendien hebben we kinderen. Ik heb niet zo'n behoefte om weg te gaan van de kinderen, anders dan sociale afspraken die ik sowieso regelmatig maak of een keer en tripje met een vriendin.
Ik doe erg veel voor mezelf, en zorg er dus inderdaad goed voor dat ik vooral leuke dingen (zonder mijn man) doe waar ik energie van krijgt. Als ik dat niet al die jaren gedaan had was ik denk ik depressief geworden! Ik heb veel vriendinnen en die hebben mij wat dat betreft "gered" of eigenlijk, ik heb mezelf gered door mijn vriendschappen goed te onderhouden en veel leuke dingen te doen .
Vervolg
"Vraag hem eens wat hij graag zou willen. . Stimuleer hem en miss kan hij daarin de kids betrekken. Miss aquarium hobby. ? Technisch? Vissen?
Je man moet gewoon afleiding hebben en iets leuks gaan doen dan ben jij ook ff van dat gezeur af. "
Hij heeft al een hobby en besteedt daar al genoeg tijd aan. Ik heb geen behoefte dat hij nog een andere hobby oppakt en daar nog meer tijd aan besteedt
"Maar vooral dus vraag jezelf af hoeveel hij jou geeft en jij hem, kwa energie! En neem. Dus heel wat stappen terug, geef hem net zo veel of nog zelfs iets minder van jou tijd/ aandacht en energie als hij jou heeft. En blijf daar op letten!".
Dit is inderdaad een punt waar ik nu ben. Ik geef hem weinig aandacht, want ik heb er geen zin meer in. Ik doe veel (leuke en niet leuke) dingen voor/met de kinderen en ik doe veel met vriendinnen, maar weinig meer met hem.
Ik vindt hem gewoon vaak niet zo leuk meer.
Hij heeft wel betere periodes, is dan vrolijker en aardiger, maar ik weet dat er weer slechtere periodes aankomen, dus de lol is er bij voorbaat alweer af.
herkenning
FFzo, ik had deze draad eerder nog niet gelezen (en nu ook nog niet helemaal) maar ik herken veel.
Ik was tot nog toe best wel gericht op: hoe moet ik het beter krijgen tussen ons. Maar ik ben er een beetje zat van. En eigenlijk komt dat wel goed uit. Want dan is het makkelijker om je op jezelf te richten. Het scheelt ook wel dat ik op het moment veel leuke dingen te doen heb. Een soort opdrachten (niet als werk) waar ik veel plezier aan beleef, veel van mezelf kwijt kan en wat een uitdaging is. Eerder had ik dan wel dat ik dacht, ik moet daar niet al mijn aandacht aan geven, mijn man komt anders aandacht te kort. Maar hij negeert mij voor de zoveelste keer. En dit keer gaat het mij lukken om hem in zijn sop gaar te laten koken.
Ik weet dat hij eigenlijk graag heeft dat ik dat negeren probeer te verbreken. Met wat drama. En dan krijg ik daar de schuld van. Maar ik ga het niet doen.
Hoe had jij dat? Was het moeilijk voor je om te leren je eigen gang te gaan en eigenlijk niks meer van hem te verwachten? Als ik nu terugkijk dan denk ik, tjonge wat heb ik daar lang over gedaan...
Thera
Ja, gezien andere draadjes begrijp ik wel dat jij veel herkent .
Het is triest dat we allebei in zo'n troosteloze relatie zitten.
"Ik was tot nog toe best wel gericht op: hoe moet ik het beter krijgen tussen ons. Maar ik ben er een beetje zat van."
Ik ook. Ik heb jaaaaaren (meer dan 10 jaar) eindeloos mijn best gedaan het beter te krijgen tussen ons, mij aangepast, geprobeerd te praten om te kijken of het beter zou gaan, maar hij wil niet praten. Hij wil alleen maar praten over dingen die hem bezighouden (vooral zijn werk). Niet over dingen die mij bezighouden, waar ik mij zorgen om maak, of dingen die ik leuk vind, die ik gedaan heb. Boeit hem niet.
Ik kwam eens thuis van een lang weekend weg. Man en toen nog wat jongere kinderen zaten in de woonkamer. Ik kwam binnen. Hij vroeg niet eens hoe ik het gehad heb. Ik voelde me zo leeg, dat hij totaal niet geïnteresseerd was. En het is ook niet zo dat hij er een uur later naar vroeg. Nee, hij vroeg er gewoon helemaal niet naar.
Hij heeft periodes dat hij mij regelmatig vraagt hoe het met mij gaat, maar hij is niet eens geïnteresseerd in het antwoord. Het is meer een soort maniertje, alsof hij positief probeert te doen. Maar het is niet echt gemeend. Na zoveel jaar, geef ik niet eens meer serieus antwoord.
Eigen gang gaan
"Hoe had jij dat? Was het moeilijk voor je om te leren je eigen gang te gaan en eigenlijk niks meer van hem te verwachten? Als ik nu terugkijk dan denk ik, tjonge wat heb ik daar lang over gedaan..."
Het is gaandeweg gegaan. Bij mij ook een proces van jaaaaren.
Weet je, na zoveel jaren keihard werken (en dan bedoel ik niet alleen op mijn werk, maar ook de zorg voor de kinderen, het huishouden, onderhoud huis, uitzoeken vakanties, sociale afspraken, echt bijna alles) en na zoveel jaren zoveel geven en zorgen en zo enorm weinig steun en liefde terug te krijgen ben ik gewoon op. Ik heb jarenlang gegeven in de hoop wat terug te krijgen, maar nee, dat zit er niet in. Hij snapt het niet, wil het niet of kan het niet, ziet het niet. Is alleen met zichzelf bezig en vindt dat hij meer dan genoeg doet door hard te werken en veel geld te verdienen. Dat hij ook een gezin en huis(houden) heeft en dat het fijn is daar ook tijd en energie in te steken (en dan ook in dingen die je niet leuk vindt, maar die moeten gebeuren), daar heeft hij geen puf in.
Ik heb jarenlang gevraagd om zijn hulp, ben boos geworden als hij
hielp (of "nee" zei als ik een keer om hulp vroeg - uit zichzelf doet hij sowieso bijna niets) of heb aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij wat zou doen. Ook geprobeerd samen te gaan zitten om te bespreken wat er allemaal gedaan moet worden (takenlijst). Wilde hij niet.
Dus tja, ik heb in de loop der jaren vanzelf gemerkt dat ik niets, nou ja, heel weinig, van hem heb te verwachten. Niet qua feitelijke hulp en niet qua morele steun. Ik voel me vaak heel alleen.
Maar doordat ik van hem niet kreeg wat ik wel wilde hebben ben ik het bij vriendinnen gaan zoeken. Soms wil je toch je verhaal kwijt. Of wil je problemen/zorgen rond bijv. de kinderen met iemand bespreken. Aangezien ik met mijn man niet tot een serieus gesprek over problemen kon komen, heb ik dat bij vriendinnen gevonden.
Dus was het moeilijk je eigen gang te gaan? Enerzijds niet, omdat ik niet anders kon. Ik kreeg/krijg zo weinig van mijn man, ik *moet* het wel ergens anders vandaan halen. Anderzijds is het soms wel moeilijk geweest, want hij snapt mijn behoefte aan het regelmatig zien of spreken van vriendinnen totaal niet. Heeft zelf nauwelijks vrienden en ziet bovendien ook bijna nooit (dus wat houdt zo'n vriendschap eigenlijk in?). En bovendien heeft hij mij liever thuis om hem een drankje te geven of om het huis te vullen. Of om naast hem op de bank te zitten om te kijken naar een tv programma dat hij leuk vindt (interesseert hem niet of het mij niet boeit - wil zich niet aan mij aanpassen). Dus hij vond en vindt het zeker niet altijd leuk als ik weg was/ben, maar ach, ik wil het ook gezellig hebben en heb vriendinnen nodig.
Ik ben wel altijd mijn gang gegaan, zelfs toen de kinderen klein waren. Dat deed hij ook, alleen was het verschil dat hij gewoon deed wat hij wilde en ik altijd voor de oppas moest zorgen (moest ik ook dus weer regelen). Als hij zich er al eens aan ergerde, zei ik gewoon dat hij dat misschien niet snapt, maar dat vriendinnen heel belangrijk voor mij zijn. En dus deed en doe ik het gewoon. Wel wat minder vaak dan als hij er niet moeilijk over zou doen, maar nog steeds regelmatig.
Als je trouwens bedoelt met "je gang gaan" dat je niets meer van hem verwacht qua steun, dus meer "emotioneel alleen je gang gaan" dan ben ik met je eens dat het ook bij mij lang geduurd heeft voor het kwartje echt viel dat ik niets van hem hoef te verwachten. Ik denk dat het zo lang geduurd heeft, omdat het voor jou en mij (of vrouwen in een vergelijkbare situatie) zoooo moeilijk is te begrijpen dat iemand echt niets te geven heeft qua echte steun. Ik denk dat jij en ik aldoor hebben gedacht, we moeten iets anders doen, we moeten het beter uitleggen, dan snapt hij het wel en komt het er wel uit. Maar na zo lang heb ik ontdekt: nee, het zit er niet in, het komt er dus ook niet uit.
Eigenlijk is het zo'n troosteloze situatie. Dat ik hier al zo lang in zit. En ik vind het zelf eigenlijk heel verdrietig, omdat ik het zo lang heb doorstaan vanwege de kinderen (omdat ik denk dat het allemaal ingewikkeld was geworden als we waren gescheiden), maar ik nooit zal weten of ik er goed aan heb gedaan.
En aan de andere kant, ik kan heel verdrietig zijn als ik over onze relatie nadenk, dat het gewoon niet werkt en zo totaal niet is wat ik zou willen van een relatie. En op gezette tijden ben ik echt niet blij. Maar ook heel vaak ben ik in zijn algemeenheid wel gelukkig. Maar dan dus niet dankzij hem, maar ondanks hem. Omdat ik mijn geluk uit andere dingen haal.
Hoe is dat bij jou? Ben jij nou meestal wel gelukkig?
Meestal wel gelukkig
Ja, meestal ben ik wel gelukkig. De laatste tijd ben ik gelukkig om dat het erop lijkt dat m'n man heeft geaccepteerd dat pubers pubers zijn en dat je er maar het beste van moet maken. Dat vind ik al heel knap van hem. Niet dat hij vindt dat hij dat eerst niet goed deed hoor. Nee, hij heeft alles goed gedaan. Nee, ik ben nooit te boos geweest, zei hij bij het intakegesprek bij de ggz voor onze dochter.
Ik ben gelukkig als ik besef dat ik er ook aan onder door had kunnen gaan, maar dat dat niet gebeurt is en ik goede reden heb om te denken dat dat nu ook niet meer gebeurt.
Ik ben gelukkig met de dingen die ik doe, dat ik me daarin niet altijd (soms wel) laat belemmeren door mijn man. Ik ben gelukkig met contacten die mij waarderen.
De laatste ruzie die we hadden (en sinds wanneer hij niet meer tegen mij praat) was 2 weken geleden. Onze dochter was later thuis dan ze gezegd had. Later bleek dat ze daar niet zoveel aan had kunnen doen. Hij bleef maar boos praten over haar met ook allerlei negatieve dingen erbij halen. Na een tijdje zei ik: ik wil niet dat je nog langer zo boos over haar tegen mij praat. Hij bleef het toch doen. Toen kregen we daar ruzie over. Ik kan dan op zich nog wel heel lang denken: heb ik het niet verkeerd gedaan, dat gesprek. Maar het was meer zo, dat hij de confrontatie leek te zoeken en mij de schuld gaf van de ruzie. Het lukt mij voor het eerst om het probleem dat hij mij negeert helemaal bij hem te laten. En omdat dat zo vaak niet lukte, al probeerde ik het op het laatst wel, ben ik daar dan ook weer gelukkig om.
Gekke redenen eigenlijk om gelukkig om te zijn. Tenminste die redenen waarbij ik dan vergelijk met hoe moeilijk het geweest is.
Ik heb nog wel veel vragen over hoe het verder moet.
Ik ben bijna klaar met deze pagina's lezen, dan wil ik ook nog graag op wat dingen reageren uit jouw verhaal.
wat ik vooral herken
Een opvallend iets is dat hij je vergeleek met je moeder. Dat doet mijn man ook en hij weet dat ik dat vreselijk vind, omdat ik geen goed contact met haar heb. Ik heb het hem ook regelmatig verboden. En toch deed hij het dan weer. Hij noemde mij zelfs een keer met haar naam. Als we ruzie hadden. Zo laag...
Het gaat om macht ofzo.
En dan die keer dat hij het over scheiden had. Terwijl hij later er van schrok als jij het deed. Zo gaat het hier precies hetzelfde. Hij wil helemaal niet scheiden, maar omdat hij weet dat ik het ook niet wil, gebruikt hij het ook om macht uit te oefenen. Maar dat lukt hem nu niet meer. Heel herkenbaar ook dat hij toen punten noemde die jij moest veranderen. Ik heb zo vaak zoiets gehoord. Ik heb samen met hem een lijst gemaakt. En dat geprobeerd realistisch te bespreken. En ook had hij wel uitgesproken dat er dan niets meer tussen ons in stond. Maar dat kon zo weer veranderen. En dan zei hij dat hij nu een volledige lijst zou maken van alles. Ik zei toen: maar je had toch al een lijst. Maar dit wordt een toplijst, zei hij.
Mijn man is een intelligente man. En ik weet dat dit heel raar klinkt en heel dom. Mijn reactie lijken denk ik ook wat raar. Nu is het zo dat ik van alles uitprobeer en dat ik in mijn reacties ook aan het zoeken was hoe hij nou toch in elkaar zat.
Je zegt een keer dat je denkt dat als je over scheiden begint, hij misschien heel boos zal worden. Maar dat het ook kan zijn dat hij heel verdrietig wordt. Als het klopt dat jouw en mijn man narcistisch zijn, dan zou dat laatste heel goed het geval kunnen zijn. En niet zomaar verdrietig, maar als het ware van binnen uit elkaar vallen. Eigenlijk zijn het van binnen uit elkaar gevallen mensen, maar ze doen een heleboel om dat niet te voelen. En op momenten dat al die manieren niet meer lijken te werken, kunnen ze een heel vreselijke confrontatie ervaren met hun binnenste dat eigenlijk niet bestaat.
Als het klopt dat het bij jouw man dus meer narcisme dan autisme is. Het lijkt mij wel, maar ik ben maar een leek.
Wat er in dit draadje gebeurt met vaak tegengestelde adviezen dat herken ik ook heel erg. Je moet niet zo meegaand zijn, tjonge stel je grenzen.. en dan weer: ja, als je man zoveel slecht van aan jou en jij vind dat lastig, dan is er vast iets met jou... zucht.
Heb dit ook zo gemaakt. Ben al 21 jaar gescheiden. En dat is het beste wat mij is overkomen als je over je verdriet heen bent. Heb het heerlijk nu! Heb leuke en lieve mensen nu om mij heen die mij als persoon wel leuk vinden en niet dom. Dus echt de kinderen redden zich wel, kies voor je eigen geluk! Succes!
Jammer dit nu te lezen. Mijn man is precies zo. Misschien na al die jaren dat je een paar hintjes kan uitwisselen om het tot een goed einde te brengen. Ik sta al met mijn hoofd onder water...nog één streepje wil ik er niet bij. Zit nu mijn derde jaar zo...heb veel geduld..de liefde van mijn man naar de kinderen toe is perfect..maar naar mij laat te wensen over..zelfs mijn kookkunsten zijn plots ondermaats terwijl het altijd subliem was. Ik weet niet wat er verkeerd loopt. Hij zegt ik hou van jou maar hoe moet ik dat vatten als hij alles wat ik doe en zeg afkraakt.
Zeg Hulpeloos, dit draadje is nogal oud, je kunt misschien eens meeschrijven bij 'Mijn man is een narcist'. Dat leeft nu ook niet erg, maar ik zocht erg naar anderen die dit kennen. Thera is er een, MRI en meer.
Zeg Hulpeloos, dit draadje is nogal oud, je kunt misschien eens meeschrijven bij 'Mijn man is een narcist'. Dat leeft nu ook niet erg, maar ik zocht erg naar anderen die dit kennen. Thera is er een, MRI en meer.
vrouw/exvrouw van bedoel ik.
Ik herken dit heel erg... En zit er momenteel vol in. Hoe is het jullie nu vergaan? Alvast bedankt.
Rex821 schreef op 27-04-2022 om 08:37:
Ik herken dit heel erg... En zit er momenteel vol in. Hoe is het jullie nu vergaan? Alvast bedankt.
Zo iemand moet je gewoon buiten zwieren.
Heb ook zo'n relatie gehad. In het begin was ik de hemel op aarde. Maar al vrij snel viel z'n masker af.
Werkelijk alles wat ik (of mijn kinderen) deed leverde commentaar op. Wilde ook nergens meer mee naar toe. En als ik 'm al eens ergens mee naar toe kreeg, dan vond hij het meteen saai, was hij moe, had hij allerlei pijntjes. Of m.a.w. hij wist niet hoe snel hij ging zeuren dat het tijd was om te gaan.
In het huishouden deed hij niks. Op een vrije dag boodschappen doen was al teveel gevraagd.
Uiteindelijk heb ik 'm buiten gezet.
