Wat moet ik met mijn moeilijke man?

AnneJ / boosheid

Ik weet niet of man als het feit dat we gaan scheiden een feit is opeens veel geld gaat uitgeven. Maar ik wil wel weten wat ik dan kan doen.

Reden voor voorlopige maatregelen om hem - tijdelijk - het huis uit te hebben is dat als het een feit is dat we gaan scheiden ik bang ben dat de sfeer echt (nagenoeg) permanent verziekt is en ik dus geen rust heb om dingen voor de echtscheiding voor te bereiden, erover na te denken en te regelen. Heb dat bij een vriendin gezien die ging scheiden. Leed erg onder zijn aanwezigheid in huis tijdens de scheidingsperiode, achteraf bedacht ze dat ze dat anders had moeten doen.

Als ik zelf de stekker eruit trek, kan ik van tevoren een woning regelen. Als hij de stekker er opeens uittrekt kan ik niet op stel en sprong met de kinderen ergens anders terecht (geen familie of vriendinnen in de buurt waar we terecht kunnen) dus wil ik hem dan liever - tijdelijk dus - het huis uit hebben.

Maar je punt is goed. Het zou kunnen dat als hij uit huis gezet wordt dat zoveel boosheid/agressie bij hem teweegbrengt dat dat slechter uitwerkt dan als ik zelf (met de kinderen) zo snel mogelijk tijdelijk ergens anders ga wonen (vakantiehuisje of zo). Ik zal erover nadenken.

Nota bene: mijn man heeft alleen gezegd dat IK het huis uit moet. Hij heeft het niet over de kinderen gehad. Had hij vast nog niet over nagedacht. Ik weet ook niet wat hij wil als hij er wel over zou nadenken. In zijn hart zal hij rust willen. Maar zijn ego zal zeggen dat hij de kinderen wil hebben of in elk geval de helft van de tijd, schat ik. Maar natuurlijk zal hij verwachten dat ik wel alles m.b.t. de kinderen blijf regelen. Wordt dus ook ingewikkeld.

De vraag is hoe je daar mee omgaat als ze 12 jaar en ouder zijn in zo'n tijdelijke situatie - vraag je ook voor een tijdelijke situatie, totdat de ouders permanentere afspraken hebben gemaakt wat ze zelf willen? Of zou ik aan hen moeten voorstellen: we vertrekken met zijn drieën, daarna gaan we nadenken hoe we het verder willen gaan doen en zullen papa en ik (rekening houdend met jullie wensen) verdere afspraken maken?

Maar wat als hij dan - in zijn boosheid - bijv de sloten verandert? Of allerlei dingen van ons/mij weggooit/kapotmaakt?

Ik weet het niet wat er gebeurt. Misschien wordt hij dan niet boos, maar juist heel verdrietig en kwetsbaar. Ik weet het niet, maar moet met boosheid rekening houden.

Ik vind het dus nogal wat praktische consequenties hebben als wij het huis verlaten.

12 september

is de nationale dag van de scheiding.
Geen feestdag uiteraard, maar wel een uitgelezen kans om gratis advies in te winnen. Wie weet kun je daar voor nu je voordeel mee doen.

De kinderen

Bedenk zelf wat voor omgangsregeling je wilt. Het zijn pubers dus die doen uiteindelijk toch wat ze zelf willen. Dus ik zou gaan voor een weekend en dat kan dan wel of niet ingevuld worden.
Ik denk eerder dat het handiger is als de kinderen een om een elke week een keer bij hun vader gaan eten, maar mijn ervaring is dat dat soort 'realistische' regelingen stuiten op een rechtvaardigheidsgevoel.
In geen geval zou ik akkoord gaan met co ouderschap. Pubers zijn daar niet erg toe geneigd. Bovendien ben jij nu al aantoonbaar degene die permanent voor de kinderen zorgt.
Maar dat is van later zorg.

in dat geval

...heeft het niet zoveel zin, voor vrije sectorhuizen is volgens mij geen wachtlijst. Ik denk dat ik je even heb verward met iemand anders want er stond me bij dat je een laag inkomen had, maar dat is dus een vergissing, sorry!

Wat wil je?

Denk je echt dat dit nog goed komt en jullie vanaf nu het gezellige gezinnetje van vroeger gaan zijn?

Ik hoor eigenlijk niets positiefs over je man. Je bent bang voor hem. je loopt op je tenen. De kinderen beginnen het ook in te zien.

Je hebt een goed inkomen waarom ga je niet beginnen om een eigen leven op te bouwen. Zoek een huurwoning. Zorg voor een eigen rekening. Je kan misschien alvast spullen in dozen gaan doen. En als het zover is kan je de kinderen hun waardevolle spullen in een tas laten doen zodat alles in de auto zit en je direct kan vertrekken.

Waar ben je dan zo bang voor dat hij kapot gaat maken? En dat is toch geen reden om dan maar te blijven?

En het geld op de spaarrekeningen? Tja, als je man nu bedenkt dat hij business class rond de wereld wil vliegen en een nieuwe auto koopt dan kan hij dat doen. Jij trouwens ook. Je kan het niet tegen houden. Behalve het spaargeld naar een andere rekening overmaken maar dan doe je hetzelfde als waar je bang voor bent dat je man doet.

precies wat Vlinder zegt

Waar ben je bang voor? Dat hij zijn centen opmaakt? Zolang je niet in de schulden komt is dat wel te overleven, en jij zegt een goed inkomen te hebben. Ik zie qua geld geen problemen.

Of ben je bang dat hij het je moeilijk gaat maken? Vechtscheiding? Dat hij je kinderen af gaat nemen? Je zwart gaat maken?

Wat is je echte angst? Wat houdt jou nog gevangen in deze situatie?

Hortensia; Mijn echte angst

Ik lees jullie postings en reageer nu wat snel, kan zijn dat ik later er nog andere gedachten over krijg.

Mijn gedachten over het ons huwelijk zijn:
1. Ik schrijf niet veel positiefs over mijn man, maar dat is er natuurlijk wel. Hij is bij periodes vrolijk, aardig, geinteresseerd (niet in alles, mn in mijn sport). Kan heel enthousiast zijn, kinderen meenemen naar sportactiviteiten (vinden ze ook leuk).

In boze buien zegt hij nare/domme dingen, dat is vervelend. Op andere momenten heeft hij daar denk ik wel eens spijt van, maar excuses aanbieden ziet hij (denk ik) als zwakte. Dus doet hij dat niet.

Maar als het alleen ellende was geweest was ik natuurlijk al lang weggeweest.

2. Ik denk dat het weer beter kan worden (minder boze buien van hem), zeker als de kinderen het huis uit zijn (druk van de ketel qua weerwoord pubers en sowieso minder drukte in huis). Ik weet niet of we het gaan redden met de pubertijd die we nog doormoeten van de kinderen, maar wellicht met hulp dat het beter wordt (hulp heb ik nu gezocht).

3. Ik heb gekozen voor kinderen en vind dat het mijn verantwoordelijk is om datgene te doen wat voor hen het beste is.
Ik denk dat het voor hen zo beter is dat als we gaan scheiden en mijn man boos is, het een vechtscheiding wordt en hij mogelijk een nieuwe relatie begint (hij zal niet alleen willen blijven, wordt natuurlijk graag verzorgd). Wat er dan allemaal kan gaan gebeuren (verhuizen naar een andere stad), samenwonen met een andere vrouw (wellicht met kinderen) - ik weet het niet of dat fijn is voor onze kinderen. Ik wil het ze niet aandoen.

Mijn grote angst is dus dat een scheiding meer nare effecten heeft voor onze kinderen dan ons huwelijk.

Ik snap wel dat er veel bij jullie zitten die zelf gescheiden zijn en daar of echt blij mee zijn of anders in elk geval mij/zichzelf willen overtuigen dat het beter is (geweest) voor hun kinderen (snap ik, vind ik logisch, zeker als je zelf de stekker eruit getrokken hebt), maar ik ben daar in onze situatie met mijn kinderen nog niet van overtuigd. Ik hoor te veel hoe kinderen er erg onder lijden of hun vader minder gaan zien door de scheiding en weet niet of dat een voordeel is.

NB: nu kan ik zijn moeilijke gedrag richting de kinderen soms nog wat bijsturen, kinderen daar meer mee helpen. Ook dat wordt moeilijk als we gescheiden zijn en zij alleen bij hem zijn. Of misschien krijgen ze dan zo de balen van hem dat ze hem niet meer willen zien (hoorde daar laatst weer van). Ik vind dat geen goed vooruitzicht. Hoe onmogelijk hij soms ook kan doen, ik hoop dat ze toch wel zoveel mogelijk leuke momenten met hun vader houden. Echt, dit huwelijk is niet ideaal, maar ik denk dat een scheiding dat zeker ook niet is.

Het geld (en het kapot maken van spullen) is bijzaak, maar ik denk graag vooruit . Zou het overigens wel vervelend vinden, maar uiteindelijk gaat het mij om het welzijn van onze kinderen.

En nee, ik ben niet bang dat hij mij de kinderen gaat afnemen. Ze zijn 12 jaar en ouder, hebben zelf ook inspraak.

Dus als ik het goed lees

Zit je terughoudendheid om te gaan scheiden vooral in twee dingen:
1) angsten voor wat mogelijkerwijs, wellicht, eventueel maar wat jou betreft waarschijnlijk kan gaan gebeuren. (Maar ook jij hebt geen glazen bol dus zeker weten doe je het niet. Jullie zijn niet eerder in zo'n situatie geweest)
2) je wilt graag het gedrag van je man kunnen blijven beïnvloeden, of t althans proberen.

Daarnaast zit er je iets dwars qua geld maar die zit geloof ik in de 'cd van mij, cd van jou' hoek. Gelukkig verdien je zelf erg goed dus gaat het om geld voor extra's en niet dat er potentieel de situatie is dat jij amper nieuwe kleren kan kopen en hij de kinderen vijf keer mee op vakantie neemt - als jullie zouden gaan scheiden. Dat is natuurlijk een hele fijne uitgangspositie.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het top dat je kiest voor je kinderen en wat het beste voor hen is. Ik kan alleen je gedachtekronkels slecht volgen

therapeut

Ik ben gescheiden maar ik vind het nog steeds heel erg jammer en ik houd ook nog steeds van ex. Ik denk ook weleens dat we het mogelijk wel gered hadden als ik eerder had begrepen hoe het met autisme gaat.
Door mijn onbegrip heb ik ook onbedoeld bijgedragen aan onnodig drama.
In een drama kunnen je kinderen niet leven.
Er zijn relaties die het wel redden. Hopelijk heb je een goede therapeut gevonden met verstand van relaties waar autisme een rol speelt.
Het handigste is een therapeut waarbij je ook terecht kunt als je daar bij nieuwe situaties in je gezin behoefte aan hebt.
En nog beter is natuurlijk als bij je man het kwartje valt en de relatie werkelijk bespreekbaar wordt. Maar die kans is erg klein en daar moet hij zelf mee komen.

een lang verhaal

Wat ik nu ga schrijven is geen pleidooi om absoluut te gaan scheiden. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt als jij en ik reageer vanuit die situatie. Misschien is jouw situatie toch anders. Vergeef me het op mijzelf betrekken, maar ik kijk er nu heel anders op terug dan toen ik nog getrouwd was en in een soortgelijke situatie zat. Klik het maar weg als je er niks mee kan, of wil. Je hoeft niet te reageren. Maar ik wil het toch kwijt.

Ik roep niet meteen "scheiden", ik roep normaliter "eerst samen praten, eventueel professionele hulp zoeken". Maar soms werkt dat niet.

Ik heb dezelfde argumenten gebruikt als jij om mijn huwelijk te redden, en daar kwam ook angst voor geld bij omdat ik toen zonder inkomen zat in een periode van flinke werkloosheid (zo'n 12 jaar geleden) en vaak ziek was.
Achteraf weet ik: het was gewoon angst. Angst van "ga ik het redden (geld en ziekte)", angst van "wat zal hij doen als ik weg wil", en ook: "De kinderen!"

Hij reageerde bijna enthousiast toen ik na de zoveelste schreeuwpartij (hij was toen ook werkloos, zat de hele dag thuis en reageerde dat op ons af) de stekker eruit trok. Ik heb wel alles moeten regelen want hij deed geen fluit, maar mijn angst voor zijn nukken en grillen bleek in dit geval onterecht. Het enige dat de scheidingsperiode rekte was het gebrek aan huurwoningen, maar daar kwam ook een oplossing voor.

Ik geloof direct dat hij ook leuke kanten heeft. Die heeft iedereen namelijk. Ook mijn ex. We hadden zeker raakvlakken! En het is een geweldige manier om de ogen mee te sluiten voor de minder goede kanten. Die ook iedereen heeft. Maar je verschuilt je achter de kinderen en zijn goede eigenschappen. Jouw grootste angst lijkt mij het geld (waarom? Je hebt toch zelf inkomsten? Soms kun je beter denken "hou het maar, dat is mijn prijs voor een beter leven!") en het kapotmaken van dingen.

Ik hing ook teveel aan zijn goede kanten, hield mezelf voor: "Maar ik doe ook wel eens wat fout en ben niet de makkelijkste" en zo sleepte de situatie zich voort van incident naar incident. De opluchting als hij weer een tijdje "normaal deed", de stille hoop dat het nu altijd zo zou blijven, als ik mijn best maar deed hem niet teveel te prikkelen en de kinderen flink in toom hield (onbegonnen werk).

De angst dat hij dingen kapot gaat maken, de angst daarvoor, laat me schrikken. Vanuit de eigen herkenbaarheid, al was hij geen vernieler, maar wel heel impulsief en soms wel eens handtastelijk (niet dat hij me door het huis sloeg, maar achteraf valt het aan de oren trekken van kleine kinderen en je arm blauwknijpen ook onder mishandeling). Het viel mee, zijn reactie toen ik had besloten te scheiden, maar ik had uit ervaring alle reden om voorzichtig te zijn. Maar ik heb het nooit mogen gebruiken als excuus om de situatie zo te laten zoals het was.

Zijn houding houdt jou als het ware gevangen. De kinderen zijn jouw excuus, hoewel dat natuurlijk ook meetelt. En je vermoed dat hij na hun puberteit wel weer bijdraait. Dus jij wil blijven bij een man die zo is? Waarvoor je bang bent en die jou zo in zijn macht heeft met geld en mogelijke vernielingen?
Pas op dat je jezelf niet onbewust in een opofferende martelaarspositie dwingt met "ik bescherm mijn kinderen tegen zijn buien en geef daarvoor mijn eigen leven op". Dat voelen je kinderen echt wel, en het is geen mooi voorbeeld van moederschap. Mijn kinderen hebben het gemerkt, terwijl ik het me niet eens bewust was. De oudste was nog geen tien! En toch wisten ze het.

Je hebt wel een punt als je zegt dat je de kinderen nu beter tegen zijn buien kunt beschermen. Eigenlijk érg, dat dat nodig is... En als je bij hem weg bent heb je daar geen controle meer over.

Dat klopt, en ik kan dat uit eigen ervaring onderschrijven. Pas nadat mijn kinderen met hem braken hoorde ik wat ze meegemaakt hebben.

Maar daar staat wel tegenover dat ze, als jullie uit elkaar zouden zijn, dan wel een veilige plek hebben bij jou. Die hebben ze nu sowieso niet. Want echt, de spanning en zijn buien hakken er heel diep in.
Stel dat jij van hem weg gaat, dan kom jij ook tot rust (al zal je nog genoeg aan je hoofd hebben, scheiden is geen lolletje). Niet meer continu die dreiging. En dan mag hij je spullen vernielen, die zijn vervangbaar, desnoods schakel je de politie in als hij het doet. En dan mag hij het geld opmaken, jij hebt een goede baan, zie het maar als een prijs voor de vrijheid.

Mijn kinderen hebben niet veel plezier gehad bij hun vader, zeker niet de laatste paar jaar. Mijn kinderen zijn bestolen door hun eigen vader. Mijn kinderen hebben enorm te lijden gehad onder zijn woede-uitbarstingen. Maar ik kon ze rust geven omdat ik niet meer hoefde te leven in die situatie. Dit hebben mijn kinderen pas geleden nog gezegd.
Inmiddels is de boel bij hun vader dusdanig uit de hand gelopen dat ze alle contacten hebben verbroken. Omdat ik inmiddels al langere tijd bij hem weg ben kon ik ze hierin helpen en begeleiden.

We hebben veel gepraat, de kinderen en ik, over ons huwelijk en de scheiding. En ze hebben me verteld hoe ze hebben geleden onder de situatie. Hoe respectloos we behandeld werden. Dat ik hen niet tegen zijn buien kon beschermen. We hadden geen vechtscheiding, maar elk kind ervaart een scheiding als afschuwelijk. Maar ze begrepen dat het het beste was. Mijn oudste zoon zei dat hij niets aan mij had toen ik nog bij mijn man was, omdat ik zelf ook slachtoffer was. Pas toen ik weg was, was ik in staat er echt voor ze te zijn.

En ik had het juist nog zo lang volgehouden uit angst voor "het belang van de kinderen", zijn reactie (hij vond het prima, als ik alles maar regelde) en ook geld, want ik had geen werk in die tijd.

Ja, we zijn belazerd met het geld, zowel de kinderen als ik. De studierekening heeft hij opgemaakt, de alimentatie heeft hij nooit geïndexeerd en betaalt hij inmiddels al langere tijd niet meer (LBIO zit erop maar kan niks doen, zijn schuld is nu behoorlijk hoog opgelopen) en alles kwam op mij neer financieel. Dat was zwaar - maar ik was wel vrij!

En achteraf bleek ik met nog wel meer dingen belazerd te zijn.

Ik heb moeten knokken om mijn leven op de rit te krijgen, omdat ik pas ná de scheiding goed besefte wat we meegemaakt hadden en hoe ik het heb gebagatelliseerd, werk moest zoeken en met twee behoorlijk beschadigde kinderen zat die toch elke week weer naar hun vader moesten. Ik heb er zelfs therapie voor nodig gehad en het heeft jaren geduurd voor ik kon zeggen: "Dit was een heel schadelijke situatie."
Maar ik ben nu eindelijk vrij, ik mag mezelf zijn, mijn kinderen hoeven niet meer op hun tenen te lopen en ik hoef niet meer bang te zijn voor zijn uitbarstingen. Het is voorbij, en sinds de kinderen het contact hebben verbroken leven we in een ongekende rust!

Ik heb maar van één ding spijt: dat ik niet eerder ben vertrokken. Juist in het belang van de kinderen. Want ik ben dan wel geen supermoeder, maar ik kan ze in ieder geval sinds de scheiding een schreeuw- en intimideerloos huis geven zonder dreiging van onverwachte uitbarstingen en andere onaangename zaken.

Wat Anne zegt.

Ze heeft gelijk. Ik hoop dan ook echt dat er een mogelijkheid is voor een gesprek met een therapeut!

Bij ons was dat absoluut onbespreekbaar. En dan houdt het op.

Ik hoop dat het bij jou anders gaat!

Zo herkenbaar

Dag opstartster,

Ik heb niet alles gelezen hoor, maar jouw verhaal is voor mij zo herkenbaar! Ik heb ook een man die constant kritiek uit en zijn eisenpakket zeer hoog legt. Maar ook een goed hart heeft..... Heeft jouw man ook zeer scherpe zintuigen? Mijn man hoort ruis in muziek waar anderen gewoon van genieten, ziet pixels op een computerscherm bewegen, waar anderen zonder problemen hele dagen aan werken.... Dus hij streeft ook op die gebieden naar perfectie. Maar het is soms zo verdomd vervelend en af en toe ga ik er eens hard tegenin en hebben we een mini- oorlog in huis ( zoals gisteren). Soms lach ik er ook mee... Als hij bvb zegt " de rasp ligt een schap te laag" dan antwoord ik " oei, sorry, je weet dat ik dat niet kan onthouden, misschien moet je plakkertjes op de kasten plakken..."
In ieder geval was het wel fijn om te zien dat er zo nog mannen zijn, want in mijn omgeving heb ik er nog geen ontmoet...

Veel sterkte,

myra

Myra

Dank voor je reactie. Fijn de herkenning. Zeg maar: gedeelde smart is halve smart .

Nb Inderdaad lijkt m.n. zijn zicht en gehoor heel goed. De laatste tijd merk ik het mn bij gehoor. Hij stoort zich als ik dingen met de kinderen bespreek (ook als ik verder weg ben, bijv in de gang, hij in de kamer). Maar gelukkig hebben we dat beiden door, dus als ik eraan denk doe ik de deur dicht en anders doet hij het. Scheelt weer.

Verder gaat het nu na een roerige periode in de zomer al een tijd goed, met maar een enkele kleine ergernis.

In zijn algemeenheid en met de therapie (pas net begonnen en 2x geweest) wel een vermoeiende periode. Veel mee bezig in mijn hoofd (situaties observeren en analyseren) maar verder ook erg druk met allerlei drukte in het begin van het schooljaar.

Maar eens kijken hoe het gaat de komende tijd.

Ben vooralsnog erg blij dat ik de stekker er nog niet uitgetrokken heb. Ik zie dat vooral jongste erg geniet van ons beider aanwezigheid. Handig in deze spannende periode van de brugklas.

Hortensia

Dank voor je verhaal.

Ik snap jouw overwegingen en ben blij dat het voor jullie nu goed ia, al is het zonder contact met hun vader.

Je schreef:
Pas op dat je jezelf niet onbewust in een opofferende martelaarspositie dwingt met "ik bescherm mijn kinderen tegen zijn buien en geef daarvoor mijn eigen leven op".

Dat heeft me nog wel aan het denken gezet.
Momenteel is het rustig, dus hoef ik op dat punt niet zoveel te beschermen. Wel word ik er soms heel moe van dat ik erg veel in het huishouden, onderhoud huis en opvoeding doe. Daar kan ik me inderdaad wel slachtoffer door voelen als het me teveel wordt.

Dus punt van aandacht.

Neemt niet weg dat ik echt, echt, echt, zo geniet van de kinderen. Ik ben zo blij dat ik die dagelijks om me heen heb. En ik denk dat de kinderen dat ook fijn vinden (weet het zeker van de jongste). Dat geeft me ook wel heel veel plezier in het leven en energie.

Maar het blijft balanceren tussen blij zijn met de goede dingen en moeilijk hebben als hij onredelijk is of boos. En de voordelen zien van bij elkaar blijven en van uit elkaar gaan.

De balans valt nu voor mij nog duidelijk uit naar bij elkaar blijven.

Ik merk de laatste tijd wel heel duidelijk dat mijn man zijn best doet. Soms wat onhandig en onbeholpen, maar hij doet echt zijn best en dat is fijn.

Ik doe ook mijn best positief naar hem toe te zijn, wie weet dat dat toch helpt om het gezelliger te houden.

Geluid enzo

Dag ff zo,

Dat van die geluiden: dat heeft hij hier ook. Als we een dobbelspel spelen en hij leest de krant, dan moeten we proberen de dobbelstenen zacht op tafel te laten landen. Ook de deur moet zachtjes gesloten worden... Hij heeft eens een decibelmeter op zijn ipad geïnstalleerd om onze geluiden in kaart te brengen.
Naast het feit dat wij er last van hebben, van zijn streven naar perfectie, heeft hij er zelf vooral last van. Hij begrijpt de wereld ook niet altijd. Domme politieke beslissingen, de vervuilende maatschappij,... Hij kan niet vatten dat mensen niet gewoon logisch nadenken en juist handelen. Daar wordt hij zelf moedeloos van.... Hij heeft soms het gevoel dat de wereld hem niet begrijpt en dat hij er niet in past. En eerlijk... Met wat hij zegt heeft hij wel gelijk.... Alleen leven wij natuurlijk niet in een perfecte wereld. In zijn commentaar maak ik me ondertussen al lang niet meer druk: het ene oor in, het andere uit. Ik geef hem , op het belachelijke af, ook altijd gelijk en blijf gewoon rustig. Ik verspil er mijn energie niet meer aan. ( wellicht geregeld ook tot zijn ergernis). Heel af en toe komt het nog eens tot een ontploffing.
Geen haar op mijn hoofd dat hier aan scheiden denkt trouwens. Daar wordt hier werkelijk niemand beter van. De zoon niet, ik niet ( zowel financieel als gevoelsmatig als praktisch en mijn man ook niet)
Ik hoop dat we elkaar hier tips kunnen geven om onze weg wat te vinden en ook een beetje steun bij elkaar kunnen vinden. Dat zou wel fijn zijn, want in mijn omgeving komt zo een " fenomeen" als mijn man niet voor en ik wil hem natuurlijk ook niet zwart maken bij vrienden....
Groetjes!
Myra

Heel herkenbaar, ook de tweestrijd

Hallo FF zo,

Zo te zien is dit topic niet meer zo actief, maar het zal evengoed nog steeds erg herkenbaar zijn voor velen. Zo ook voor mij.

Ik ben ten eerste erg benieuwd hoe het nu gaat. Dus ik hoop dat je vanuit dit forum een notificatie krijgt dat er weer iemand in jouw topic heeft geschreven.

Ten tweede kreeg ik natuurlijk ook de behoefte iets (heel veel!!) te zeggen hier, omdat ik het zo herken.
Ik heb niet alle pagina's gelezen (zo veel tekst!) maar ik kan de meesten wel invullen. Heb er zelf al zoveel over geschreven en gelezen in de afgelopen jaren. Heb ook de nodige (?) negatieve onbegrijpende reacties gehad, een ook veel begrijpende.

Ook al ben ik inmiddels bijna twee jaar bij hem weg (na een relatie van bijna 5 jaar en een kindje) ik ben er nog elke dag mee bezig.
Helaas...
Voor mij dus niet echt dat gevoel van opluchting en bevrijding...
Dat zit ook een beetje in je karakter denk ik, hoe je daar mee omgaat. En ook hoe de situatie en omstandigheden exact waren, op welk moment in je leven dit gebeurt en natuurlijk de man in kwestie.

Wat mij opvalt in dit topic zijn een paar dingen.
Toen ik jouw opening posts las, Ff zo, herkende ik zoveel, maar wat me opviel was dat nergens het woordje narcistisch genoemd werd. Ook niet in de posts erna. Ik lees al jaren over narcisme en als je dat zou lezen, herken jij waarschijnlijk ook heel veel.

Natuurlijk heb ik inmiddels ook gemerkt dat narcisme een 'populaire' term geworden is en niet meteen erg serieus genomen wordt. Alsof je zegt, iemand is arrogant of iemand is pessimistisch. Maar narcisme is een serieuze persoonlijkheidsstoornis uit de DSM-II.

Daarnaast ben ik tegenwoordig ook voorzichtiger met de term narcisme omdat er nu al snel geroepen wordt dat de ander (de vrouw) dan wel borderliner had...

Maar eigenlijk alleen als je zelf hebt meegemaakt om met zo'n man te leven, weet je wat het is. De meeste mensen, zeker in gelukkige relaties, zullen niet begrijpen waar je het over hebt en zullen het bagatelliseren.

Wat me dus ook opvalt is de onschuldigheid waarop je je man omschrijft. Je voelt dat er iets echt niet oké is, dat je op je tenen moet lopen, maar je zoekt het nog niet zo in een 'ziekte' (hoewel ik ook ergens autisme heb gelezen). En je vergoeiilijkt voor mijn gevoel ook nog veel. Bijvoorbeeld dat jij eigenlijk best veel tekort komt en veel te verduren hebt met hem, wat het leven gewoon zwaar maakt, als dat idd voortdurend aan de hand is.

Het kan zijn dat jouw man voorheen heel anders was en dat je daarom nog een bepaalde basis hebt om aan terug te denken.
In mijn geval was dat niet zo. Hij was meteen zo. Maarrr idd, naast de nare dingen, ook mooie nieuwe avontuurlijke dingen die ik met de man daarvoor (een gewone normale man) die het loslaten zo moeilijk maakten.

Ik word ook wel een beetje verdrietig als ik dit topic lees omdat het ook zo gaat over willen blijven en volhouden. Dat is dus ook iets wat me sterk opvalt.
En ik lees ook allemaal goede redenen om idd te blijven (met name het welzijn van de kinderen, maar ook jouw eigen gemis van de kinderen als ze bij hem zijn als je gescheiden zou zijn etc. Heel herkenbaar!).

En nu ik de hele tsunami heb meegemaakt van me losmaken uit wat toen voor mij langzamerhand de hel werd, het opnieuw beginnen, hele nare mediationsessies, het mooie huis dat ik heb ontworpen achter laten, het toe zien dat er een nieuwe (onsympathieke) vrouw introk, het elke week moeten missen van mijn zoon en geen communicatie hebben met mijn ex over hoe het daar gaat of überhaupt, nu denk ik..... had ik me niet moeten aanpassen?
Net als sommige dames hier dat doen met enig succes.

Daarom doet het me verdriet dat ik nu zoveel meer weet dan toen; dat de dagelijkse vernederingen er voor zorgden dat ik geen pas op d eplaats meer kon maken. (Mijn ex bleek sowieso een dubbelleven met veelvuldig naar de hoeren gaan te hebben en toen ik dat wist kreeg ik het nog niet voor elkaar om weg te gaan dus ging het van kwaad tot erger.

Maar ik had het waarschijnlijk al veel eerder anders moeten aanpakken, toen hij mss nog niet zo'n dubbelleven had of ik het iig niet (zeker) wist. Mss had hij dan ook niet vreemdgegaan als ik al zijn kritiek en boosheid beter b=van mij had kunnen laten glijden ipv zijn aanvallen zo persoonlijk te nemen. Ik was zoiets alleen helemaal niet gewend! Ik was 10 jaar met een man die gelijkwaardig en eerlijk was en lief en behulpzaam. Ik dacht dat iedereen uiteindelijk wel zo was of kon worden, als je maar van elkaar houdt. Dan kun je samen grote verschillen overbruggen.

Maar ik kreeg steeds meer het gevoel dat ik de enige was die de verschillen aan het overbruggen was. Je loopt idd op eieren, leeft eigenlijk je eigen leven niet meer en bent alleen nog maar bezig met die relatie en met overleven.

Nu ik twee jaar verder ben heb ik er nog erg veel last van.
Ik ben erg blij dat die dagelijkse stress, spanning en ruzie weg is, maar.... het klinkt heel gek, ik mis hem ook. Er is iets onverklaarbaars aan hem waardoor ik gewoon bij hem wilde zijn.
Daarom kostte me het oa ook zoveel moeite om weg te gaan.

Waar ik nu ook erg tegenaan loop, Ff zo, en ik vind het wel knap dat jij dat al zo herkent en bereid om die reden met hem te dealen, is de situatie van gescheiden zijn. Je kinderen elke week moeten missen, je kinderen die geen vader en moeder meer op hetzelfde moment hebben.
Ik weet NU hoe zwaar ook dat is.

Elke week zie je elkaar om je kind uit te wisselen en elke keer gaat die wond weer een beetje open. het helingsproces is daardoor dus ook heel langzaam.
Hij heeft sinds een ruim jaar een ander en ook al hoor ik soms dat het ook niet echt pais en vree is met haar, ik ben ook bang dat zij wel begrijpt hoe ze met een man als hij om moet gaan en dat hij ook geleerd heeft van zijn fouten en dat zij daar beiden nu de vruchten van plukken. En neem ik mezelf dus kwalijk dat ik niet meer heb kunnen accepteren dat hij was zoals hij was; dat dat veel nadelen had voor mij en dat ik daardoor veel zou ontberen, maar dat ik me ook volledig had kunnen richten op de paar positieve dingen, wat meteen ook wel grote positieve dingen zijn, zoals idd mijn zoon elke dag kunnen zien of de man waar ik zoveel voor voelde (ook al deed hij nog zo naar) bij me hebben, ons mooie huis etc etc

Maar ik kon het toen niet meer. Ik woog niets meer omdat ik niet meer kon eten van de spanning, mijn werk leed eronder, mijn vriendschappen, mijn familie...
Dat vreemdgaan was natuurlijk het ergste... dat was niet meer uit te houden. Het erge was ook dat hij mij uiteindelijk, toen hij eindelijk toegaf na veel gelieg dat hij idd naar de hoeren ging, de schuld er van gaf; ik zou hem niet gesteund hebben... terwijl ik alles deed voor en aan zijn zaak, ons huis, mijn eigen werk, ons kind en zelf deed hij bijna niet. En... hij zei in een ruzie ook dat hij er ook niet mee zou stoppen.
Maar dat was natuurlijk op het punt dat het al geëscaleerd was en er geen normale weg meer terug was.

Kortom... heeeel lang verhaal van mij...

Ik HOOP voor jou dat het voor jou/jullie idd nog niet te laat is. Ik begrijp heel goed je motivaties om te blijven. Want zoals ik al zei, gescheiden zijn, je kinderen moeten missen, je kinderen die jouw regelmatig moeten missen, het is een drama....

Ik maak uit jouw verhalen niet op dat hij vreemd gaat (hoewel ik geen enkele man meer vertrouw, zeker niet als ze langere tijd geen sex meer willen, dat was met mijn ex ook. Maar ondertussen piepte hij regelmatig scrupuloos een kwartiertje ergens anders naar binnen).
Ik HOOP voor jou dat dat niet zo is. Want dat zou alles ws anders maken toch?

Als het niet zo is, en je kunt relaxt je leven leven en genieten en je thuis toch betrekkelijk veilig voelen, dan is het het afzien wellicht waard....

Maar anders... je leeft maar 1x hé! Ik ken er inmiddels genoeg die hun hele leven wegcijferen en liefdeloos door het leven gaan doordat ze zo'n man naast zich hebben. En maar bij hem blijven uit angst om het financieel niet te redden en/of emotioneel of vanwege de kinderen...
Maar idd , wat ik ook ergens las, onderschat niet wat dit met kinderen doen. En zorg er voor dat je evengoed een krachtige vrouw bent waarmee je het goede voorbeeld geeft aan je kinderen, ipv eentje die zich als stront laat behandelen. Vergeet niet dat je zoon dan mogelijk dezelfde kant op gaat als je man.

Mijn ex schoonvader was nl ook zo en zijn vrouw heeft alles over zich heen laten komen, kwijnde weg en stierf jong. Wat een boosheid moet mijn ex daarover hebben gehad. Jegens zijn vader, maar ook jegens zijn moeder! Waarom heeft zij hem niet bescherm tegen zijn vader? Waarom heeft ze zichzelf niet beschermd? En wat zijn vrouwen een zwakke wezens..
Voor je het weet kweek je een man die vrouwen haat en als ondergeschikte wezens ziet..

Nou, kan nog wel een tijdje door gaan haha..... pfff, zit nog diep.

Laat wat van je horen. Ben benieuwd hoe het gaat!

Oh enne, met deze van ex-lotgenoot ben ik het toch wel erg eens hoor:

"Het gaat om gelijkwaardigheid. En gelijkwaardigheid is niet dat één persoon op de tenen moet lopen om de ander maar zoveel mogelijk koest te houden."

Dat

lijkt me nou niet zo handig. Met je kop op TV gaan uitleggen wat je man allemaal verkeerd doet (en hij wat jj allemaal verkeerd doet). Een soort vervolg op Boer zoekt vrouw ?

Myra

Ik heb niet eerder gereageerd, maar vind jouw posting heel herkenbaar! Andere keer kom ik er nog even op terug.

Mini70

Dank voor jouw posting - n.b. geen notificatie, maar ik lees hier (erg) regelmatig .

Even heel kort: het gaat de laatste maanden (over het algemeen - een enkel incident daargelaten) eigenlijk heel goed! Vraag me soms ook af hoe dat nou eigenlijk komt . Maar ben er wel blij mee.

Nu geen tijd voor langere posting, maar kom er nog op terug.

Ik begrijp je enorm en ik heb dezelfde man serieus ik had het zelf kunnen schrijven hoe is het nu met je

ik begrijp echt niet waarom je met kinderen op de middelbare school niet zou kunnen scheiden. Als dit huwelijk zo slecht is als je nu beschrijft, wat voor voordeel heeft het dan voor hen dat jullie bij elkaar zijn? Wat voor voobeeld geef je hen?

Het enige wat ik lees is een ellenlange lijst van hij is een overkritische chargrijn en niks is leuk. Al jaaaaren niet. Waarom zou je je leven dan in vredesnaam vergallen door in zo'n situatie te blijven? Wat haal jij daar uit?

En als ik die hele ipsommingen lees van wat hij deed en wat hij zei bekruipt mij ook ergenis t.o.v. jou. Allemachtig zeg, je bent een volwassen vrouw, geen vier. Als jij dat brood niet te eten vindt dan stop je het toch in de oven? En als hij zijn ovehemd niet gwassen wil dan laat je hem toch fijn vies. Sterker niog, als hij geen poot uitsteekt in het huishouden, dan zou ik zijn was gewoon helemaal laten liggen. Je zegt dat hij nou niet respecteert, maar eerst en vooral respecteer jij jezelf niet door zulke dingen te laten gebeuren keer op keer.

Geef jezelf een schop onder je kont, kies voor jezelf, als je perse wilt binnen de relatie en stop met het kind zijn tegen wie pappie niet lief is terwijl ze het toch al 25 jaar probeert met het hem naar de zin maken en hij maar zo onredelijk is en zij zo teleurgesteld.

Hou op het hem naar de zin te maken, dat blijkt toch niet mogelijk, en maak het jezelf naar de zin. Verander van sloof in een vrouw die haar eigen plan trekt. Ga lekker een weekend weg met een vriendin, lees een hele dag de krant, als ie kritiek heeft op je spel lach dan heel hard en ga een glas bier drinken aan een tafeltje met een leuke vent.

Hij misdraagt zich en jij zorgt dat hij zich kan blijven misdragen door te jammeren in plaats van grenzen te stellen.
Stop met dit gedrag. Echt. Voor jezelf, voor je kinderen en uiteindelijk ook voor je vent.

Ik heb niet echt tijd om te reageren i.v.m. einde schooljaar, druk werk, voorbereidingen voor vakantie. Maar even kort.

Ik was er helemaal klaar mee, de reacties in dit draadje hebben daar aan bijgedragen. Wilde dus scheiden. Heb dat tegen mijn man gezegd. Hij is eeg geschrokken en sindsdien erg veranderd.

Hij is vooral veel positiever, liever, vrolijker tegen mij en positiever over mij tegen de kinderen. We kunnen meer dingen bespreken en trekken meer een lijn richting de kinderen.

Nog niet alles is "perfect" en dat zal het ook niet worden natuurlijk. We moeten nog wel meer praten, maar het is echt al een heel stuk beter. Ik merk dat ik minder bang ben om dingen tegen hem te zeggen en dat voelt een stuk beter. Toch doseer ik nog steeds dingen (waarvan ik weet dat die bij hem gevoelig liggen) omdat ik merk dat hij niet teveel tegelijk kan hebben.

Het was in elk geval een goede beslissing om te willen scheiden en dat te zeggen, want toe kwam eindelijk de boodschap bij hem aan dat ik het zo echt niet langer meer wilde.

Hoe gaat het nu?

Jou/jullie verhaal lijkt heel erg op dat van ons. Het grijpt me heel erg aan. Ook mijn man wordt vaak boos, op mij en op de kinderen. Vroeger was heel lief en vriendelijk. Vorig jaar kreeg ik te horen dat ik ziek ben. Op zich gaat het redelijk goed met me maar ik heb zo weinig energie en dat verwijt hij mij.
Heb jij de scheiding doorgezet? of zijn jullie bij elkaar gebleven? Hoe gaat het met jou? je man en de kinderen?

Moed

Ach Moed, ook weer zo herkenbaar die reactie van hem op het feit dat jij ziek/moe was/bent. Mijn man is ook zo, zij het dat hij het me niet expliciet verwijt (ik was ook een periode erg moe), maar hij vindt aldoor dat ik alle leuke dingen die ik doe moet laten, zodat ik meer tijd/energie heb om bij hem te zijn, voor hem te zorgen en andere nuttige dingen (huishouden en onderhoud) te doen (zegt hij ook niet zo expliciet, maar daar komt het feitelijk op neer). Terwijl die leuke dingen mij juist energie geven en ik al genoeg met alle nuttige dingen bezig ben.

Anyway, we zijn nog getrouwd. Het gaat beter. We hebben relatietherapie al een tijdje en dat helpt wel. Hij is veel minder vaak boos (dat vind ik heel fijn!), hoewel het soms nog wel mis gaat. Nam laatst ook wat lekkers voor me mee, doet zijn best.

Toch is het niet helemaal naar mijn zin en dat zit hem vooral in het feit dat hij te weinig echt in mij geïnteresseerd is, te weinig energie kan opbrengen om zich echt in mij te verdiepen (is teveel met werk bezig en hobby's). En veel zorgdingen (kinderen, huishouden, onderhoud, vakanties regelen etc) liggen bij mij. Zwaar en vermoeiend, vooral het gevoel dat hij echt geen verantwoordelijkheid neemt voor veel dingen. Maar ja, als ik gescheiden ben moet ik het ook allemaal alleen doen.

Met de kinderen gaat het goed. Voor nu is het acceptabel voor mij. Een echtscheiding zou denk ik teveel ellende geven voor de kinderen. Ik ga het aankijken hoe het de komende tijd gaat. Het kan zijn dat als de kinderen het huis uitgaan, ik er toch een einde aan brei. Het kan ook dat hij dan meer rust heeft (kinderen geven veel onrust) en daardoor weer leuker wordt. De tijd zal het leren.

Ik hoop niet dat ik ziek word. Als ik echt weinig zou kunnen, dan vrees ik dat het een kleine ramp wordt bij ons. Naast zijn werk ook zorgtaken erbij hebben gaat hij niet trekken. Als ik een tijdje ziek ben, zal hij al niet de was doen, bijvoorbeeld. Laat hij rustig liggen voor mij.

Het enige wat je kan doen is heel duidelijk zijn als je er ongelukkig bent onder de situatie. Niet subtiel, maar heel duidelijk. En geef het liefst concreet aan wat je wel wilt, behalve wat je niet wilt (niet boos worden bijvoorbeeld).

Veel sterkte.

Ffzo

Niet om te pretenderen dat in zo'n langlopende, ingewikkelde situatie kant en klare oplossingen zijn, maar een werkster laten komen terwijl hij niet thuis is, zou dat niet wat lucht geven? Voor zeg 35 euro twee tot drie uur hulp?
Gr Angela

Angela

We hebben gelukkig al een hulp.

En er is echt nog heel veel wat overblijft om te doen (naast mijn werk).

maar

Ik zou toch meer hulp nemen of kan bruin dat niet trekken?

want

Een scheiding kost meer geld.

Triva

Onze hulp komt al aardig wat uren, maar er blijven toch dingen die je zelf moet doen.

Ik kan moeilijk een dienstmeisje in huis nemen die continu alle rotzooi van de huisgenoten opruimt en de kinderen achter hun broek aan zit om bepaalde dingen te doen.

En ook de afspraken/communiceren met huisarts, fysio, school (docenten, mentor), huiswerkbegeleiding, administratie, onderhoud, vakanties etc. etc. kan je niet allemaal uitbesteden.