Wat moet ik met mijn moeilijke man?

reactie

Oh, sorry, ik vergat de rest van je vragen!

De kinderen waren 7 en 10 jaar. Mijn man reageerde positief, alsof hij blij was dat de knoop eindelijk werd doorgehakt. Nu weet ik dat dat waarschijnlijk ook zo was, want ik deed nu het werk (de scheiding in gang zetten) en hij hoefde niets te doen.
Maar vanwege zijn onvoorspelbaarheid heb ik er ook ontzettend tegenaan lopen hikken.

We zijn nu jaren later en de kinderen hebben er alle begrip voor, vragen zich na al die jaren af waarom ik niet eerder ben weggegaan want zo leuk was het thuis niet.

Je zoekt een manier om minder botsingen te hebben. In een normale situatie is dat een kwestie van geven en nemen, je aan elkaar aanpassen. Maar dat moet van twee kanten komen. Het is niet zo dat één van de twee zich in allerlei bochten moet wringen en de ander gewoon zijn/haar gang kan gaan. In mijn geval zat dat helemaal scheef. Hoe dat bij jou zit kan alleen jij beoordelen.

Natuurlijk moet je wel eens water bij de wijn doen, je aanpassen en ook naar jezelf kijken. Maar waar ligt de grens, en hebben we die grens niet al veell te ver verschoven? Dat is zo ontzettend moeilijk in te schatten...

Het gaat niet om wie de schuld heeft.
Het gaat om gelijkwaardigheid. En gelijkwaardigheid is niet dat één persoon op de tenen moet lopen om de ander maar zoveel mogelijk koest te houden.

Ex-lotgenoot

Fijn dat je nog reageert.

Eigenlijk hoop ik vooral tips te horen van mensen die het herkennen die wel een manier hebben gevonden om ermee om te gaan (dus niet gescheiden), maar dat zijn tot nu toe alleen Herkenbaar en Miekemieke.

Maar alles wat jij schrijft herken ik. Misschien is mijn man ook wel opgelucht als ik het voorstel. Maar jongste gaat naar middelbare school en ik vind het een erg slechte timing .

Dus ik wil het toch nog kijken of het toch beter (acceptabeler) kan worden met de tips van Miekemieke (vooral niet reageren, niet te veel commentaar - jammer alleen dat hij ook boos wordt als ik alleen maar een normale vraag stel of een redelijk verzoek doe).

Maar goed even terug naar jou en jouw ervaring.

Dus jouw man ging ook (nagenoeg) volledig zijn eigen gang?
Bemoeide hij zich ook nauwelijks met het opvoeden van de kinderen?
Liet hij daarnaast ook nog eens alles liggen (servies door hele huis, schoenen, gebruikte schaar of gereedschap - hoewel die van mij nauwelijks klust - dat doet hij helaas ook al niet)?
Oftewel: was die van jou ook nog erg inactief/lui? (of wellicht beter geformuleerd: te moe)

Vond jij het niet moeilijk om te scheiden in de wetenschap dat je je kinderen niet meer aldoor zou zien, omdat ze soms bij hem zijn?
Ik moet huilen als ik eraan denk dat ik mijn jongste zal moeten missen en geen kus voor slapen gaan kan geven (wil hij zo graag).

Hoe hebben jullie dat gedaan met het verdelen van de kinderen?
Zijn de kinderen volledig bij jou gekomen?
Ik vrees nl. dat het zijn eer te na is (nogal eergevoelig) om de kinderen niet samen te delen (nb vanaf 12 jaar hebben ze zelf inbreng, dus zou nog kunnen zijn dat ze er zelf bepaalde ideeën over hebben).

En ik vrees dat ik dan nog steeds ook op afstand nog veel last zal hebben van hem met alles waar we dan nog steeds over moeten overleggen.
Hoe ervaar jij dat (overleggen met je ex)?

Tjee

Ik krijg toch steeds meer het beeld dat jij nou ook niet bepaald de makkelijkste bent. Waarom mag je man geen hogere rommel tolerantie hebben dan jij en moet hij zich aanpassen aan jou standaarden? En als hij te moe is om bv te klussen waarom noem je dat in de eerste aard inactief/ lui? Heeft hij in jouw mening geen recht op vermoeidheid? En dan nog: klussen is toch geen standaard voorwaarde als echtgenoot?
Volgens mij heb jij een plaatje in je hoofd van hoe het huwelijk/ gezinsleven zou moeten zijn volgens jou en kun je daar maar geen afscheid van nemen. Dat noemen we hier het Bona reclame syndroom.
Ik zou eerlijk gezegd ook chagarijnig worden als mijn partner me bekritiseerde op alle punten die jij noemt over je man; de auto staat niet goed geparkeerd, de deur staat open, hij ruimt niet voldoende op, klust niet vaak genoeg ....

Aanhakend op Sjaan

Doet hij weleens iets goed? En zeg jij dat dan ook tegen hem?

Als ik het zo nalees lijkt het toch vooral te gaan om een reeks futiliteiten. Kan zijn dat de essentie niet helemaal overkomt, maar toch.... Wat je aandacht geeft groeit!

Vlinder

Dank voor je reactie. Ik zal je oudere postings nog eens nalezen .

Ik had eerder geschreven wat ik van plan was te veranderen in mijn reacties (weet niet of je het gelezen hebt), maar niets zeggen over dingen die ik erger zal ik eraan toevoegen .

Maar overigens, er zijn echt heeeeel al veel dingen bij hem waar ik me aan erger (al die rotzooi die hij maakt, niet opruimt, lichten/tv aanlaten etc etc, echt heel veel, en daar baal ik wel van, maar daar zeg ik al juist niets van omdat ik juist niet steeds negatief wil doen).

Ik beperk me juist tot dingen die consequenties hebben voor anderen (mij of de kinderen of de hulp of zo), zoals die auto die zo staat dat de bak er niet langs kan en er een redelijke kans is dat de kinderen met de fiets krassen op de auto maken als ze zich er langs moeten wurmen. Toch toch best onhandig omdat dat echt (bijna) dagelijks voorkomt. En die bak moet toch geleegd worden anders past het dus niet meer. En dan gaan de vogels de zakken ernaast open maken.

Vlinder - niet jouw schuld?

Een ding triggert me nog.

Je schrijft: "En nee, dat betekent niet dat het mijn schuld is."

Je bedoelt het misschien niet zo, maar ik vraag me wel af: heeft jouw man voorheen wel aangegeven dat jullie problemen hadden en dat het jouw schuld was?

Dat is nl. mijn probleem bij mijn man: hij vindt dat onze moeizame relatie mijn schuld is.

Ik denk dat dat het cruciale probleem in onze relatie is.

Ik denk dat als een relatie niet goed loopt dat beide partijen daar schuld aan hebben en dat beide partijen daar iets aan moeten doen om de relatie te verbeteren. Mijn man vindt dat het aan mij ligt. Hij ziet (echt) niet dat hij (ook) iets zou kunnen/moeten veranderen.

Daar zit de hele onevenwichtigheid die ex-lotgenoot ook zo beschreef: "Je zoekt een manier om minder botsingen te hebben. In een normale situatie is dat een kwestie van geven en nemen, je aan elkaar aanpassen. Maar dat moet van twee kanten komen. Het is niet zo dat één van de twee zich in allerlei bochten moet wringen en de ander gewoon zijn/haar gang kan gaan."

Niet jouw schuld

Ik benadruk dat omdat als er staat dat jij je gedrag moet aanpassen het net lijkt alsof het allemaal jouw schuld is. Dat is niet zo. Jullie moeten allebei anders leren reageren. Jij kan niet je man veranderen maar wel jezelf.

Mijn man heeft mij volgens mij nog nooit ergens de schuld gegeven. Hij zanikt en zeurt gewoon helemaal uit zichzelf

Vlinder - je andere postings #126, 136 en 140

Ik heb nog even je andere postings gelezen.

Paar dingen:
Je schrijft (#126) dat jouw nooit onaardig tegen jou doet.
Die van mij wel, heel vaak. Dus niet alleen gemopper, maar zegt echt onaardige dingen tegen mij (over wat ik doe of zeg) of zegt onaardige dingen tegen onze kinderen over mij.

Maakt veel uit!

Je schrijft (#136) "wij hebben allemaal andere prioriteiten. Die van mij liggen in huis bij de was en rommel en die bij mijn man bij klusjes en andere dingen."

Dat is een interessante.
Mijn prioriteit is opvoeding van de kinderen, zorgen dat alles loopt.
Zijn prioriteit: uitrusten en lekker zijn eigen gang gaan met sport doen en veel sport kijken.

Zie je het verschil?
Zijn prioriteit ligt nergens bij het huishouden, klusjes en zelfs de kinderen (op wie hij gek is, hij kan echt leuk met ze doen hoor!) komen op het tweede plan (in elk geval in de uitvoering). Hij doet wel dingen met de kinderen, maar dat is veelal sportgerelateerd, zodat hij lekker met zijn eigen prioriteit (sporten of sport kijken) bezig kan zijn. Oke, hij praat ook wel met ze over school, maar daar is hij niet veel tijd aan kwijt.

Je schrijft (#140) dat ik geen ruzie moet zoeken.
Hoe kom je erbij dat ik dat zou doen? Ik wil juist ruzies voorkomen, ben juist conflictvermijdend. Jarenlang reden om juist heel veel dingen niet te zeggen tegen hem, bang voor ruzie...

Punt is dat als ik bijv. een redelijk verzoek doe, op een rustige toon zeg dat ik iets van hem niet leuk vind omdat ....., hem vraag waarom hij iets doet (dat kan ook in verbazing uitgeroepen worden), hij boos kan reageren.
Hij voelt alles meteen als een aanval op hem (alsof hij iets FOUT doet en dat heel erg is) en gaat meteen in de verdediging door een keiharde tegenaanval.

Ik zoek dus geen ruzie en als hij boos wordt stop ik met praten (en loop soms ook maar weg als hij blijft stomen), zodat er zo kort mogelijk ruziesfeer is.
Hij is echt zelf de ruziemaker. Vanuit zijn onmacht, ik weet dat wel, maar toch is hij het.

Vlinder p.s. - geen autistische man

Ik vergat nog een ding: je schreef dat jouw man zeker niet autistisch is.

Ik denk dat dat het grote verschil is.

Je kunt je er geen voorstelling bij maken hoe mijn man is en doet. Het is denk ik echt heel moeilijk om je dat voor te stellen. Daarom is het voor jou en anderen ook moeilijk om goede adviezen te geven, jij gaat/jullie gaan uit van een andersoortige man dan die van mij met wie je een gesprek kan voeren. Wat bij jouw man werkt, werkt echter bij mijn man niet.

Ik kan je tips wel proberen, maar ze zijn tegenstrijdig (geen ruzie zoeken, niet zeuren, wel aanspreken op zijn gedrag), althans als je samenleeft met mijn man. Zodra ik iets vriendelijk vraag (waar hij geen zin in heeft of geen raad mee weet) of iets (vriendelijk) zeg dan vindt hij het zeuren en zegt gewoon nee. Aanspreken op zijn gedrag werkt bij hem niet, helaas. Ik probeer het af en te wel, maar krijg hem met boosheid over me heen.

Ginny - iets goed doen?

"Doet hij weleens iets goed?"

Ja, ik kan echt dingen bedenken die hij goed doet, ik zie ook echt zijn kwaliteiten/goede kanten. Als hij wil, kan hij nl. heel veel dingen goed doen. Wilde hij maar wat vaker .

"En zeg jij dat dan ook tegen hem?"
Ja, dat doe ik heel bewust. (ik doe dat juist om wat positiviteit erin te brengen, hem positieve aandacht te geven - dat wat ik graag van hem wil).

Denk je dat hij wel eens positieve dingen tegen mij zegt?
Je mag raden.....
Oke, niet nooit, maar echt heeeeel erg zeldzaam.

Ginny - futiliteiten en essentie

Ginny, je hebt gelijk, al die voorbeeldjes zijn futiliteiten. Maar heeeel veel futiliteiten maken het leven wel zwaar. Maar als de essentie/basis goed zou zijn, had ik hier ook niet zo lang over die futitiliteiten gepost . Als de basis goed is (ik heb het er regelmatig met een vriendin over), dan is de rest (alle kleine ergernissen) niet zo erg.

Waar het echt om zou moeten gaan is dat je samen een relatie hebt en er samen aan wilt werken om het beter te maken als het niet lekker loopt. En dat je dan beiden kijkt wat je daar allebei aan kunt doen.

En daar zit precies het probleem.

Ik herhaal volgens mij mezelf, maar ik heb vaker geprobeerd het gesprek te voeren dat we toch beiden willen dat het beter gaat en dat we dan moeten kijken hoe we het beter kunnen krijgen.

Maar het komt er voor hem op neer: het ligt aan mij. Ik ben irritant, ik doe het verkeerd, ik word steeds vervelender. Hij wil/kan niet naar zichzelf en zijn eigen aandeel kijken. En al helemaal niet wat hij zou kunnen bijdragen om onze relatie te verbeteren.

Dat is de harde waarheid, en die moet ik accepteren.

En misschien is er ook maar een uitweg.

Maar ik zal nog wat dingen proberen (ik geef niet snel op), je weet nooit hoe een koe een haas vangt.

Boeken

Hij heeft zelf een zeurende vrouw gecreëerd, en jij hebt een man gecreëerd die steeds in de aanval/verdediging gaat. Volgens mij staat daarover een stuk in het relatieboek van Annette Heffels (Praten met je partner).
Ander goed boek is Houd me vast van Sue Johnson, want de liefde en veiligheid is ver te zoeken in jullie relatie.
Maar desondanks klinkt het aardig hopeloos. Bedenk ook dat jij hem dat autisme hebt toebedeeld, misschien heeft hij heel iets anders (of helemaal niets).

autistisch

Ik had niet begrepen dat je man autistisch is. Niet iedere moeilijke man is immers een Autist. Hebben jullie dan na de diagnose gesproken over de problemen waar jullie tegenaan lopen. En kreeg je toen geen goede tips.

Is hij dan altijd al zo geweest? Ook toen jullie elkaar net kenden? Zo niet, wanneer veranderde dat?  

Hierboven geef je aan dat je man jou irritant vindt en dat jij steeds vervelender doet (volgens hem dan). Wat zou je dan volgens hem anders moeten doen zodat hij je niet meer vervelend vindt?

Ik zou er overigens heel snel klaar mee zijn als mijn man op zo'n manier over/tegen mij zou praten. Als iemand mij de hele tijd irritant vindt dan gaat hij maar weg.

Lieve ffzo

Nee het ligt niet aan jou. Jouw man, autistisch of niet, heeft gewoon heel veel tijd voor zichzelf nodig. Die gaat nooit huishoudelijk worden, een voortrekker voor de kinderen worden, de kar trekken bij jullie. Kun je die verwachtingen niet loslaten? En dat gemopper op jou met een korrel zout nemen. De sleutel is acceptatie. Hij gaat echt niet veranderen!

het gezin

Een mens met autisme kan door een gezin overbelast raken. Gecombineerd met een veeleisende baan is dat constant overleven en van overleven wordt een mens chagrijnig en kortaangebonden. Tenminste dat is wat ik aan mijn ex kon zien. Hij was op een gegeven constant in 'overload' en in paniek. Er kon gewoon echt niets bij, geen verzoek om iets anders te doen dan in zijn 'agenda' stond. Omdat hij zijn eigen agenda al niet vol kon houden en dat toch met veel doorzetten deed. Jij haalt hem dan uit zijn concentratie.
Ik denk dat er alleen opties zijn als het lukt om de stress te verminderen. En ja, waarom doet iemand dat dan niet zelf?

Ginny

Dank voor je lieve bericht, doet me goed na alle verwijten die ik soms hier over me heen krijg van mensen die geen idee hebben waar ik mee te maken heb (gelukkig maar als je het je niet kunt voorstellen!).

Je hebt gelijk hoor. Ik verwacht ook helemaal niet dat hij op dat vlak verandert. Ik denk echt dat hij dat niet aan kan.

Wat me nekt, en wat ik wel zou willen proberen te veranderen is dat hij daarnaast aldoor bij het minste geringste boos wordt en aldoor zo negatief over mij doet, ook naar de kinderen.

Helemaal zou mooi zijn als hij nog wat vaker lief of gewoon aardig zou doen.

Maar zelfs zonder dat laatste zou ik al blij zijn, want al zijn inactiviteit en egocentrisme kan ik nog wel behappen, maar die negativiteit erbij maakt het zo zwaar.

moeilijk

Ik denk dat jouw man inderdaad best gecompliceerd is. Ik herken mijn moeilijke vader er gedeeltelijk in. Jouw man gedraagt zich regelmatig als een onredelijk kind en jij bent de uiterst redelijke en verstandige moeder van hem. Dat irriteert hem natuurlijk ook weer want hij wil niet als een lastig kind aangesproken worden. Mijn advies is onorthodox; word zelf ook eens lekker onredelijk en minder verstandig. Vergeet te koken, doe geen boodschappen en leef er nonchalant op los. Laat zien dat je een eigen leven hebt buiten het gezin. Ga op vakantie en overleg het niet maar ga! Zorg wel dat je goed contact houdt met de kinderen maar laat hem lekker in zijn sopje gaarkoken. Durf je dit? Daarna is hij zoo blij als je er weer bent! En dan niet terugvallen in moederlijke redelijkheid maar je eigen dingen belangrijk blijven vinden zonder eindeloos gepraat. Succes.

Jutta

Ik heb er al vaker over nagedacht om eens een tijdje te vertrekken, zodat hij ervaart hoe het is als ik er niet ben.
Maar dan moet ik lang wegblijven, want van 1 a 2 weken, laat hij de boel de boel, de was versloffen, dingen mbt school en clubjes (voor de kinderen te regelen) lekker liggen dus heb ik er last van als ik terug kom.

Daarnaast voorzie ik inderdaad knallende ruzie tijdens mijn vertrek/vakantie en helemaal als ik terugben.

Als ik het al zou doen, dan zou ik het wel aankondigen en onder het mom van "ik trek het echt niet meer, het is te zwaar en ik heb rust nodig"(wat overigens ook wel aardig klopt).

Maar belangrijker, ik weet niet of het echt helpt. Zoals ik beschreef zit het probleem volgens mij in dat het allemaal teveel is voor hem, de drukte van een verantwoordelijke baan en de drukte van een gezin/huishouden. En daarnast - niet de capaciteit (of toch wil?) naar zichzelf te kijken.

Eerst toch maar kijken of met nog wat meer positiviteit naar hem, nog minder commentaar en andere reacties op zijn negativiteit er iets verandert. Ik houd jouw advies wel in mijn achterhoofd (in aangepaste vorm dan). Kan altijd nog, maar vind ik nu niet het moment.

NB Ik vind mijn eigen dingen belangrijk en die doe ik ook (werk, sporten, vriendinnen, vrijwilligerswerk), maar inderdaad in zijn algemeenheid heb ik te weinig tijd om rust te nemen en heb ik te veel stress door onze moeizame relatie. En dat is mijn grote zorg. Ik word ook een dagje ouder en wil niet opbranden.

AnneJ

Bedankt voor al je postings. Heb er misschien niet (vaak) expliciet op gereageerd, maar lees ze altijd met grote interesse, omdat wat jij schrijft altijd zeer herkenbaar is.

Helaas ben ik bang dat veel van jouw adviezen die jij geeft en die jij toepast op jouw kinderen voor mij niet toe te passen zijn op mijn man. Het is toch anders als moeder om op een bepaalde manier met je kinderen om te gaan dan voor mij om met mijn man zo om te gaan.

Zeker zolang autisme niet is vastgesteld en dat zal niet gebeuren, want hij is niet gek (het ligt immers aan mij...).

Vlinder; autisme

Zoals je hierboven hebt kunnen lezen: hij heeft wat mij betreft autistische kenmerken. Ik herken veel aspecten in zijn gedrag die daar op wijzen. Niet vastgesteld, maar gezien zijn (bijna) totaal gebrek aan inlevingsvermogen in mij, het feit dat hij alles vanuit zijn eigen perspectief ziet en doet en nog veel meer dingen, ben ik er echt van overtuigd.

Je vraagt: Is hij dan altijd al zo geweest? Ook toen jullie elkaar net kenden? Zo niet, wanneer veranderde dat?

Nou, toen ik hem lang geleden leerde kennen was hij heel aardig en een rustig en bedachtzaam type.

We zijn jaren samengeweest voor de kinderen kwamen. Terugkijkend zie ik nu dat hij toen ook al erg op zichzelf gericht was (bijv. ook met de sex), maar had ik het niet helemaal door en leverde het niet grote problemen op (we hadden wel eens ruzie, maar echt niet te vergelijken met nu).

Pas vanaf dat de kinderen er waren werd het leven natuurlijk een stuk drukker en is de druk op ons beide toegenomen. Daarna werd het steeds erger. Nu zijn ze wat ouder, gaan ook wat puberen. Veel plotselinge veranderingen, meer weerwoord (van de kinderen), het wordt denk ik steeds drukker voor hem. Misschien ook door zijn verantwoordelijker baan.

Als hij zo was geweest als ik hem had ontmoet was ik er natuurlijk nooit aan begonnen . Maar ja, nu hebben we kinderen en die wil ik niet een scheiding aandoen tenzij het natuurlijk echt niet meer gaat. Overigens, al 6-8 jaar geleden hadden we ook een periode dat het moeizaam ging. Toen een boek van dr. Phil gelezen met een checklist of je "rijp voor scheiding" was en ik zat er dichtbij. Toch nog lang volgehouden .

En nu maar hopen dat de kinderen niet later zeggen dat dat heel dom was van mij .

Moeilijk hoor om in te schatten wat goed is voor je kinderen. Maar als ik zie hoe de jongeste (gaat nu naar middelbare school - daarom erg slechte timing om het nu te beslissen of op de spits te drijven) aan ons beiden hecht, dan kan ik het echt niet over mijn hart verkrijgen om de kinderen een scheiding (en het missen van hun ouders) aan te doen. Voor jongste zou het nu denk ik echt een heel slecht besluit zijn. Voor oudste misschien niet. Die vindt de ruzies maar niets.

Update

Ik weet niet of er mensen geinteresseerd zijn, maar hier even een update wat er sinds mijn laatste postings is gebeurd.

De druk loopt duidelijk op bij mijn man.
Al voor mijn laatste postings bleek mijn man weer om allerlei dingen erg boos te worden en heeft hij in een gesprek (een maand of anderhalf geleden) aangegeven dat hij echt moeite had met mij en zelfs had gegoogled op echtscheiding.
Ik heb geprobeerd daarna wat meer interesse in hem te tonen (een van zijn bezwaren) maar hij liet dat moeizaam toe.
Daarnaast ben ik (in verband met het goede voorbeeld naar de kinderen) wat meer weerwoord gaan geven als hij onterecht of onaardig commentaar naar mij toe (of over mij) had als de kinderen erbij waren. Ik denk dat dat de spanning verhoogde bij hem.
Daarnaast is de oudste steeds mondiger aan het worden en heeft geen zin om hem steeds zijn zin te geven (vooral als hij weer eens onredelijk is, eerst het een zegt, en dat toch het andere wil en bovendien aldoor zijn zin wil doordrammen zonder wat meer in overleg met oudste te gaan). Ik denk dat het gedrag van oudste vooral de stress erg heeft verhoogd bij hem.

Iets van 1,5 week geleden heeft hij in een boze bui gezegd dat hij wil scheiden. Hij wilde er ook meteen over praten hoe we het gingen doen: "jij gaat het huis uit". Hmmmm, dat is dus zijn wens, maar nee, volgens hem was het geen wens of onderhandelbaar, ik zou het huis uit gaan, een feit.
Anyway, zoals ik eerder heb aangegeven wil ik niet scheiden en als het al zover komt, dan lijkt me dit niet het moment om uit elkaar te gaan. Echt bijzonder slecht voor jongste die net naar de middelbare school gaat. Dus ik heb maar weer rustig en rationeel gereageerd (was ook te murw om nog in huilen uit te barsten of zo). Uiteindelijk heeft hij de volgende dag aangegeven het toch nog wel te willen proberen, maar ik moest wel 2 dingen echt veranderen.

Een ervan is dat ik volgens hem altijd het laatste woord wil hebben - laat dat nou net iets zijn waarvan ik vind dat hij dat altijd wil hebben, haha. Is hij echt erger in dan ik, ik houd nl. al snel mijn mond omdat zijn boosheid anders nog erger wordt .

Het andere is dat ik niet aldoor zo moet fel reageren als hij wat zegt. Ik vermoed dat dat het feit is dat ik de laatste tijd meer weerwoord heb gegeven als de kinderen erbij zijn. Werkt dus niet goed, want werkt stressverhogend bij hem.

Hoewel een scheiding dus (nog niet) aan de orde is, heb ik besloten nu echt actie te ondernemen. Ik wil echt nog steeds vechten voor onze relatie, op sommige momenten is hij gewoon ontspannen, leuk, lief en vrolijk en op een ander moment slaat de stress weer bij hem toe en heeft hij weer commentaar of wordt boos. Ik heb nu een therapeut gezocht en ga daar binnenkort langs. Een gespecialiseerd in autisme. Hoop dat ik daar tips en begeleiding kan krijgen. Ook hoe ik oudste hierin kan begeleiden die het steeds moeilijker krijgt met mijn man.

Daarnaast wil ik toch niet te naief zijn en (een beetje) rekening ermee houden dat hij het opeens toch in zijn bol krijgt en wil scheiden. Dus ook daar wil ik me toch een beetje op voorbereiden. M.n. wil ik een advocaat zoeken voor als hij opeens doorslaat. Dan denk ik dat het verstandig is om te zorgen dat er zo snel mogelijk voorlopige maatregelen getroffen kunnen worden dat hij tijdelijk het huis uit kan (wat hij niet zal willen), zodat ik even rustig met de kinderen in ons huis kan blijven om te gaan bekijken hoe we verder moeten. Daarbij ga ik ervan uit dat de kinderen (meer) bij mij willen blijven, wat ik natuurlijk niet zeker weet.

Maar uiteindelijk heb ik nog steeds hoop. Hoewel het echt niet fijn is, is het nog niet zo erg dat ik zelf de stekker eruit wil trekken. In elk geval niet nu.

onvermogen

Ik zou toch uitgaan van het onvermogen van je man.
Mocht het op scheiden aankomen dan is het handiger als je zelf een ander onderkomen vind.
Ik weet niet waarom je denkt dat je man het geld in dat geval zou uitgeven of verdonkeremanen.
Ik weet wel dat mijn ex al tijdens ons huwelijk nooit 'redelijk' met geld omging. Natuurlijk wel redelijk volgens zijn eigen termen.
Al tijdens ons huwelijk was ik degene die de hele tijd de onverwachte en onberedeneerbare uitgaven voldeed. Ex maakte het me met zijn gedoe onmogelijk om een beheerst uitgavenpatroon te handhaven. Alleen al daarom moesten wij scheiden.
Maar dat wil niet zeggen dat je dan bij een scheiding er een 'eerlijkheid' in kunt brengen die je tijdens je huwelijk nooit gehad hebt.
Ik heb dan ook zoveel mogelijk de situatie voor de scheiding voortgezet na de scheiding. Dat was ook geen alimentatie.
Ex draagt bij op zijn manier, nog steeds. En ik kan nog steeds niet op hem rekenen. Wat hij bijdraagt is meegenomen.
Ex heeft een andere woning gezocht zodat we na een jaar bij mijn ouders bivakkeren weer terug konden. Maar om verdere paniek te voorkomen, daar heb je als gezin niets aan in zo'n heftige scheidingsperiode, kwam het niet in me op om ex eruit te zetten. Ook voor ex moesten zaken juist zoveel mogelijk voorspelbaar blijven.

AnneJ, je combineert twee draadjes

Is niet zo handig.

De draadjes

Ik reageer op het bericht boven mijn reactie. De moeilijke man en de scheiding lopen nou eenmaal door elkaar denk ik. Tenminste ik kan ze niet 'scheiden'.

Maar AnneJ

AnneJ, ik vind je de-escalatiemethoden vaak heel goed, maar nu begrijp ik even niet waarom het precies handiger zou zijn als EventjesZo het huis uit zou moeten als haar man dat eventjes wenst. En hem telkens maar zoveel mogelijk tegemoet moet komen omdat hij waarschijnlijk nogal slecht tegen veranderingen kan.
Tsja, dat is dan jammer, maar hij wil dan toch echt zelf een verandering: haar weg. Eventueel ook (deels) de kinderen weg, of eigenlijk: vrijwel zeker op zijn minst ook de kinderen weg. Maar hij is toch echt ooit met haar getrouwd en hij heeft (met autistische trekken of niet) die kinderen bij bewustzijn gekregen, die kun je niet even elimineren. Er moet als het echt niet gaat gewoon worden gekeken wat het beste is. In eerste instantie voor de kinderen.
Zij wil niet scheiden (met name vanwege de kinderen), zij wil niet verhuizen, zij wil de kinderen zo veel als kan stabiliteit bieden. Als hij dat niet volhoudt zoekt hij toch gewoon een kamer/flatje?
Lijkt me trouwens bijzonder vervelend om met hem te zijn en altijd op je tenen te moeten lopen en de strijd tussen hem en je kinderen ook nog eens te zien zonder daar iets aan te kunnen doen. Hij doet me denken aan een van mijn twee bazen, die is ook zo wispelturig en je weet niet wat er nu weer verkeerd is, of hoe hij nu weer zal reageren. Ook dat vertellen dat hij nu wel erg veel moeite met je heeft en dus op scheiden is gaan googelen. Bah. Wat een methode om dat te vertellen, zo neerbuigend en ongelijkwaardig.
Veel sterkte.

de escaleren

Het gaat er niet om of het eerlijk is maar het gaat erom de scheidingsperiode met zo min mogelijk kleerscheuren door te komen.
Eerlijk is het allemaal niet maar daar gaat het ook niet over.
"Maar om verdere paniek te voorkomen, daar heb je als gezin niets aan in zo'n heftige scheidingsperiode, kwam het niet in me op om ex eruit te zetten. Ook voor ex moesten zaken juist zoveel mogelijk voorspelbaar blijven."
Man van effe zo heeft al te kennen gegeven dat het voor hem een feit is dat zij er uit moet gaan met de kinderen, ik zou ze ook beslist niet bij man laten. Wil je oorlog kun je krijgen.
Dat is geen pesten van de man van effe zo, maar blindheid en paniek.

Gevolgen voor de kinderen

http://www.npo.nl/kruispunt/07-04-2013/RKK_1607973

praktisch vraagje

Ben je ingeschreven bij de woningbouwvereniging? Je kunt je niet overal op een wachtlijst laten zetten, maar als dat mogelijk is: doen. Ik heb in jouw situatie gezeten, uiteindelijk draaide het uit op een scheiding. Wat was ik blij dat ik me enkele jaren eerder had ingeschreven voor een woning! Want in veel plaatsen is scheiding echt geen reden meer voor urgentie.

Lid worden van de woningbouw kost niet veel, en kan een boel ellende voorkomen.

Hortensia / woningbouwvereniging

Ik weet niets van woningbouwverenigingen. Is dat voor mensen met een laag/lager inkomen?

Ik heb nl. een (zeer) goed inkomen. In dat geval heeft het dus sowieso geen zin voor mij.

Ik zit naar mijn idee in de vrije sector.