Wat moet ik met mijn moeilijke man?

mijntje

Ik speel niet de zwarte piet naar mijn ex toe !!!
zeg alleen dat het van hem afkwam . en dat was zeker niet verwijtend bedoeld . door hem heb ik wel 2 heerlijke kinderen !

mijn dochter heeft veel meer met een duidelijkere naam ze is meervoudig gehandicapt en vind autisme helemaal niet zo belangrijk (al speelde toen wel even een rol om haar beter te kunnen begeleiden !)

ik ben nederlandse en nogmaals er waren toen andere zaken aan de orde dan precies weten hoe het heet. voor mij was lichte vorm van autisme al (erg) goed genoeg voor me om te weten dat ze het hadden..

hoe dan ook toendertijd hebben ze een bloedonderzoek gedaan DNA,gen chromosoon en weet ik het allemaal (ben geen arts) en de geneticus kwam hiermee aan zetten..

en nu klaar het ging over heel wat anders het ging niet over al dan niet autisme !!

ik weet hoe ik het weet en ik weet niet hoe het heet daar het al jaren geleden was, ik het e.e.a daarna nog mee gemaakt heb waardoor ik niet alles onthou. EN ik met mijn dochter kan leven zoals ze is. daarbij ze heeft MEER dingen die ikbelangrijker vind. autisme is bij haar zeer klein aanwezig en mijn ex is mijn ex!!

Johannatroel

Ik bedoelde het niet onaardig, je typt bv geen hoofdletters en dat is lastig te lezen. Ik had al begrepen dat je ex niet voor niks je ex is, fijn dat het intussen goed met jou en je dochters gaat. Daar kan draadjesstarter hopelijk wat aan hebben.

Miekemieke / wel of niet reageren in bijzijn kinderen

Dank voor je reactie!

Ik snap alleen even niet wat je hier schrijft:
"Denk dat je plan heel goed is, je geeft op die manier duidelijk grenzen aan en ook door opmerkingen van je af te laten glijden ziet hij dat hij geen vat meer op je heeft.
Niet reageren is ook een manier van niet over je heen laten lopen. Ik denk dat dat een betere strategie is in de aanwezigheid van kinderen. Je geeft een signaal af dat je het er niet mee eens bent. Er dwars tegenin gaan kan zorgen voor escalatie en daar kunnen kinderen van schrikken. Maar of dat de beste strategie is dat weet ik niet. Goed ruzie maken moet je wel kunnen en als een van de partijen niet die competenties heeft en verbaal met de botte bijl gaat hakken dan lijkt mij het beter om confrontaties uit de weg te gaan."

Mijn idee was om vervelende opmerkingen waar de kinderen niet bijzijn van me af te laten glijden.

En op om vervelende opmerkingen waar de kindereren wel bij zijn juist wel te reageren, zodat de kinderen zien/leren dat ik me niet als deurmat (term is vaker gevallen) laat gebruiken.

Begrijp ik nou dat jij denkt dat niet reageren in aanwezigheid van de kinderen toch beter is? Is het dan niet het slechte voorbeeld naar de kinderen?

Maar begrijp ik ook dat jij dat met jouw kinderen niet zo vaak hebt meegemaakt?

Ik moet wel eerlijk zeggen: gisteren was zo'n incident om iets (vind ik) onbenulligs, waarin ik (toen we thuiskwamen met de kinderen) vroeg of hij zijn auto iets verder naar voren kon rijden (om een praktische reden, zodat fietsen en grijze bak er makkelijker langs kunnen). Werd hij toch boos. Ik ben zelf rustig gebleven en heb gewoon uitgelegd waarom ik iets wilde en waarom ik iets anders (daarmee verband houdend) niet had gedaan. Maar hij dus fel reageren. Genant naar de kinderen. Hij gaat dan hard schreeuwen en zeggen dat HIJ gelijk heeft, terwijl het werkelijk nergens op sloeg.

Ik ben maar rustig gebleven (weet zelf hoe het zat en het was te onbenullig om daar een welles nietes discussie over te voeren), maar de vraag is wat beter is voor de kinderen? Rustig reageren en dus niet over me heen laten lopen zoals ik nu deed of bij eerste irritatie maar niets meer zeggen zodat hij eerder stopt met geirriteerd of boos reageren?

Niet over je heen laten lopen

Ik vind het allemaal wel herkenbaar. Mijn man kan ook over onbenullige dingen ontploffen. Maar hij is nooit onaardig naar mij toe. Het is meer een bepaalde toon en het gecommandeer. Een beetje op de manier. Waar is .... of ..... en dan een hoop gemopper als hij het niet kan vinden. Want blijkbaar word ik geacht om als een alwetende alles in huis te kunnen vinden.

Mijn ervaring is om er op dat moment niets van te zeggen. Maar ik zeg het later wel. Meestal 's avonds in bed of juist een keer 's morgens.

Ik maak hem duidelijk dat ik vier kinderen heb en niet vijf. Dat ik natuurlijk voor de kinderen zorg. Maar dat ik niet weet waar hij al zijn spullen laat en dat ik dat ook niet in de gaten ga houden. En dat ik dat gecommandeerd niet prettig vindt omdat ik er onzeker van wordt.

Dit is natuurlijk maar een klein voorbeeld.

Dat met die auto had ik anders gedaan. Ik had gekeken of ik zijn autosleutel zou zien liggen en dan was ik naar de auto gelopen en had ik gezegd dat ik de auto een klein stukje naar voren zet zodat alles er makkelijker langs kan. Grote kans dat mijn man dan alsnog de auto verzet had. Zou ik tegen hem zeggen "verzet die auto even" dan was er waarschijnlijk gezucht en had ik te horen gekregen dat hij dat straks wel zal doen of inderdaad dat het niet nodig was.

Commentaar bij voetbalwedstrijden. Gewoon niet doen. Of stel een belangstellende vraag. Als je tenminste echt iets wil weten. Wil je alleen je eigen stem horen doe het dan later. Ik vind het ook irritant als ik een film zit te kijken en er komen vragen/commentaar tussendoor.

Waar is...

Ha herkenbaar. Ik word hier in huis blijkbaar ook gezien als een lopende encyclopedie. Rete-irritant vind ik dat soort vragen. Ik zeg dan altijd: geen idee.... Is namelijk gedrag dat ik niet echt wil stimuleren en belonen door met het juiste antwoord te komen. Maar blijkbaar is het idee van de alwetende Ginny nog al hardnekkig. Het neemt namelijk niet echt af....

Vlinder

Dank voor je reactie.

Jammer genoeg is mijn man niet alleen van het ontplofferige, maar is hij ook (te) vaak niet aardig naar mij toe. Blijft ook lang in boosheid hangen, is dan niet aanspreekbaar.

Sowieoso is hij nogal wisselvallig. Het is altijd afwachten of hij zin heeft om antwoord te geven op een vraag. En als ik iets zeg, weet ik nooit of ik het op de goede manier gezegd heb (wat wel of niet goed is voor hem, welteverstaan). Het is al snel fout.

Ik probeer de incidenten de laatste tijd wel te analyseren (alleen, met hem erover praten is moeilijk schat ik in, hoewel ik het misschien toch binnenkort probeer). Ik denk dat ik vaak te veel zeg, hoewel ik al weinig tegen hem zeg (als het niet hoeft, zeg ik niets), en als ik al iets zeg, doe ik het zo kort mogelijk. Maar vermoedelijk nog te lang, zeker als ik dan reageer op iets wat hij weer zegt.

Of hij reageert, en ik reageer daar te snel op (weer met - teveel - woorden). Pfff, echt moeilijk, maar heb het voornemen te proberen dat minder te doen.

Gewoon maar niet reageren en alleen luisteren en dan zeggen: ik zal erover nadenken of alleen vragen stellen. Wel moeilijk voor mij, ik wil graag dingen snel regelen (nadat ik er soms wel eerst van tevoren goed over nagedacht heb en dingen heb uitgezocht, maar soms ook niet), met elkaar van gedachten wisselen (hoe denk jij erover, hoe ik, voors, tegens, laten we samen kijken wat we doen). Maar dat gaat denk ik te snel voor hem.

Vlinder; mopperen

NB Dat mopperen als hij iets zoekt, is nog niet zo erg. Maar inderdaad, misschien ga ik er te serieus op in, misschien vaker zeggen "weet niet". Dat doet hij omgekeerd ook altijd! Ik vind het wel vervelend dat hij bij dat zoeken dan vaak wel echt verwijten naar mij toe maakt, alsof ik het altijd verstopt heb. Terwijl ook iemand anders (of hij zelf) het ergens gelegd kan hebben (dat is meestal het geval).

Vlinder; auto

Je schrijft: "Dat met die auto had ik anders gedaan. Ik had gekeken of ik zijn autosleutel zou zien liggen en dan was ik naar de auto gelopen en had ik gezegd dat ik de auto een klein stukje naar voren zet zodat alles er makkelijker langs kan. Grote kans dat mijn man dan alsnog de auto verzet had. Zou ik tegen hem zeggen "verzet die auto even" dan was er waarschijnlijk gezucht en had ik te horen gekregen dat hij dat straks wel zal doen of inderdaad dat het niet nodig was."

Tja, goed idee, kan het eens proberen. Punt is alleen dat hij erg veel dingen niet doet in huis (zijn eigen spullen ruimt hij vaak niet op, gebruikte dingen legt hij niet terug etc etc.). Als ik dan ook nog weer eens steeds (het komt erg vaak voor) zijn auto moet verzetten, dan blijf ik bezig. In dit geval had ik het meteen na binnenkomst kunnen doen, dat is waar, maar vaak zit hij boven en zou hij het niet eens doorhebben. En de vraag is of het blijvend helpt (want het is een dagelijks terugkerend probleem). Maar ik kan het eens proberen. Overigens, het had zomaar gekund, dat als ik in de auto niets gezegd had en bij binnenkomst zijn sleutel had gepakt en had gezegd: ik ga je auto even verzetten, dat hij dan alsnog heel boos was geworden. Hij voelt zich dan terecht gewezen, voelt zich aangevallen en reageert dan altijd met boosheid (en helaas voelt hij zich altij erg persoonlijk aangevallen, dus daarom veel boze uitvallen).

Vlinder; voetbal

Je schrijft "Commentaar bij voetbalwedstrijden. Gewoon niet doen."

Haha, helaas is dat niet zo gewoon voor mij. Ik doe mijn uiterste best stil te zijn en te blijven (ik weet dat hij en soms ook anderen dat vervelend vinden), maar bij zo'n voetbalwedstrijd word ik door de spanning meegesleept en floept er af en toe wat uit (gewoon impulsief), maar echt niet continu en ik praat dan echt niet lang. Dat is echt mijn fout en irritant.

Alleen jammer dat hij dan zo ontploft en boos blijft.

Ik vind het echt te ver gaan als ik dan niet meer met het gezin of bij hem tv kan kijken omdat soms wat uitfloept (zo ben ik en ik doe echt mijn best). Hij doet ook wel vervelende dingen. Ik verban hem dan ook niet naar een andere ruimte - hoewel, misschien een idee? .

Bemoederend

Eerlijk gezegd klinkt het wel bemoeizuchtig / bemoeierig? Als je dan zoekt naar dingen die jij kunt veranderen, is dat misschien iets waar je iets mee kunt. Het klinkt in mijn oren alsof je je man ook aan het opvoeden bent, alsof hij een van jouw kinderen is (en jij dus zijn moeder en niet zijn vrouw/partner). Zou je bij een andere volwassene ook de auto gaan verplaatsen? Inmiddels zitten jullie misschien wel in een patroon waarin jij steeds bezig bent met zijn ontploffingen en onaardige gedrag naar jou toe en hij steeds bezig is met het feit dat je hem behandelt als een klein kind? Dat houdt elkaar lekker in stand! En je wilt zijn moeder toch niet zijn? Je wilt jezelf zijn en je wilt graag dat hij jou leuk vindt.

Karin

Goed punt.

Ben ik me van bewust.

Probleem is, dat als ik hem gewoon iets vraag (zoals je andere volwassenen iets vraagt), bijv. (een tijdje terug al wil je jouw auto voortaan meer naar voren zetten, zodat de bakken en de fietsen er makkelijker langs kunnen?, of, een ander voorbeeld (toen hij in de winter de voordeur een tijdje wijd liet Open staan voor hij weg ging, terwijl hij eerst nog naar boven ging, en alle koude lucht naar binnen kwam waar ik last van had): wil je de voordeur niet Open laten staan, want dan komt al die koude licht binnen.... Dan anteoordt hij gewoon: Nee.

Hij reageert vaak negatief op gewone verzoeken. Ik probeer het dan nog eens een keer op een later moment (in de hoop dat hij dan een minder dwarse bui heeft) en dan krijg je dus dat hij vindt dat ik zeur.

Ik weet niet of je vindt dat ik me daar dan helemaal niet mee mag bemoeien? Maar mag ik dan niets vragen aan hem waar ik/de kinderen last van hebben? Hij gaat nogal zijn eigen gang, houdt bij voorbaat al erg weinig rekening met anderen (dat zijn die autistische kenmerken die ik bij hem herken), en ik kan dat niet allemaal steeds maar zo laten.

Overigens: de laatste dagen heeft hij zijn auto nu toch maar voren gezet.

het kan helpen

om autisme (autistische kenmerken) als kapstok te gebruiken. Maar volgens mij alleen als je bereid bent je eigen autistische kenmerken (die iedereen heeft) onder de loep te nemen. Door alles bij hem te leggen (wellicht pikt hij dat op) wordt het niet leuker en beter.
Misschien zit er bij jou ook een stukje onvermogen om je in te leven in je partner, een stukje onvermogen om goed aan te voelen wanneer je iets al dan niet kunt zeggen en op welke manier. Een stukje onvermogen om kritiek mooi in te pakken, zonder aanvallend over te komen of te zeuren. Een stukje onvermogen om je aan te passen aan hem, flexibeler met dingen om te gaan.
Wat betreft die auto bijv: misschien snapt hij echt niet hoe dat moet? Misschien kunnen jullie handvaten zoeken om de auto op de juiste plek te krijgen? Heel concreet de plek markeren bijv?
En last hebben van hem, zoals de tocht met de deur. Je kunt overal over blijven vallen (waardoor hij het steeds maar weer fout doet) je kunt je ook afvragen hoeveel zin dat heeft. Blijkbaar ben je in een relatie met een niet-zo-handige man, dat betekent dat zaken dus ook soms niet zo handig gaan. Dat accepteren en je eraan aanpassen kan het allemaal een stuk leuker en minder krampachtig maken denk ik. Pick your battles, dat zou je met een zorgenkind toch ook doen. Dat je man onhandig is is niet alleen zijn 'fout', net zo goed de jouwe want je hebt hem uitgekozen, jullie moeten er het beste van maken.

Pfff

Ik dacht dat een relatie geven en nemen was/is hoe houd je dit vol? Je wringt je werkelijk in alle bochten. Kijk maar uit dat je straks niet helemaal opgebrand bent.

Waarom

Waarom doet je man zo. Dat is de belangrijkste vraag. En echt niet alle mannen zijn autistisch. Die van mij is dat zeker niet maar kan ook totaal onredelijk zijn.

Maak het bespreekbaar. Niet op het moment dat hij ontploft maar op een ander moment. Bij mij is dat 's avonds vlak voordat wij gaan slapen. Vraag het gewoon. Bijvoorbeeld door te zeggen. Het valt mij op dat je de laatste tijd zo vaak boos op mij bent. Is er misschien iets? Zegt hij dan nee, geef dan aan dat jij het zo vervelend vindt omdat jij er onzeker van wordt. Hoe het bij jezelf. Maar luister ook naar hem. Je hoeft zijn buien echt niet te pikken. Vraag aan hem wat je moet doen maar kijk wel of dat realistisch is. En luister. Niet doortetteren met je eigen verhaal. En vraag af en toe eens hoe het op zijn werk gaat. En hou het kort. Mijn ervaring is dat de meeste mannen niet geinteresseerd zijn in ellenlange analyses.

En dan de rommel. Tja, als jij daar last van hebt dan is dat jouw probleem. Ik werk regelmatig op zaterdag. Kom ik dan thuis dan is het een grote bende in huis. Overal speelgoed, jongste zoon nog in pyama, overal borden en bekers in huis. Natuurlijk ben ik dan boos. Ik loop dan al chagrijnig het huis in. Mopper de mopper. Heel gezellig. Maar later blijkt dat hij terwijl hij thuis was wel alle kapotte lampen gemaakt heeft, een wekker gekocht heeft voor onze jongste zoon, het vuil naar de vuilstort heeft gebracht en zijn auto door de wasstraat heeft gereden. En dat duurt veel langer dan de keuken even snel opruimen. Dus dat heb ik dan toch maar zelf gedaan. En daarna natuurlijk in het algemeen geroepen dat ik blij ben dat alle lampen het weer doen. Les voor mij. Niet boos thuis komen. Dat is voor niemand gezellig.

wij hebben allemaal andere prioriteiten. Die van mij liggen in huis bij de was en rommel en die bij mijn man bij klusjes en andere dingen.

mijnenveld

Ik lees je verhalen en herken het zo ontzettend. Echt tot in detail.

Ook ik heb tot in het extreme alles bij mijzelf gezocht. Wat kan IK doen om het te verbeteren? Wat kan IK doen om hem maar niet te laten ontploffen? Wat kan IK doen om de sfeer nog enigszins leefbaar te houden?

Natuurlijk is het goed om naar je eigen aandeel te kijken. Maar er zijn grenzen. Autisme of niet. Jij hoeft niet de rest van je leven op je tenen door een huwelijk als een mijnenveld te lopen. Dat doe je nu wel, je kunt niet anders.

Als je overal op je woorden en je daden moet letten wegens explosiegevaar van je partner heb je geen leven. En je kinderen ook niet. Wat voor voorbeeld geef je je kinderen? "Pa brult, ma buigt"?

En autisme vind ik geen excuus om hierin te blijven.

Ik ben al jaren gescheiden van precies zo'n man. Het lag altijd aan mij, alles kwam op hem neer.

Het was heel moeilijk te verwoorden wat er nou precies mis was, want het was zovéél en zo ingewikkeld. En dan kom je al snel met de voorbeelden die jij noemt. En vervolgens worden er oplossingen aangedragen hoe JIJ het zou moeten aanpakken.

NEE!!!

Die voorbeelden die jij noemt zijn maar een onderdeel van een veel groter probleem: een man die duidelijk niet overweg kan met het gezinsleven en het huwelijk. Die zijn overprikkeling/frustraties op jou botviert. En wat je ook doet, in welke bochten je je ook wringt, je zult het NOOIT goed kunnen doen. Sorry, maar zo is het.

En af en toe heeft hij weer een goed moment en kun jij weer opgelucht adem halen: gelukkig, hij kan ook aardig zijn, zie je wel? En schuif je de werkelijkheid weer voor je uit.

Want de werkelijkheid is keihard. Hij zal niet veranderen, integendeel.

Het is goed om het bij jezelf te zoeken, je eigen aandeel te zien. Maar er zijn grenzen. Dit gaat niet goed komen.

En stop alsjeblieft met het excuus van "blijven voor de kinderen". Mijn kinderen zijn nu volwassen en bijna volwassen en geven aan behoorlijk veel last te hebben gehad van hun vader en de manier waarop die met mij om ging. We zijn al jaren gescheiden, maar zo jong als ze waren, ze hebben het allemaal meegekregen. Het was niet makkelijk om te scheiden, vooral omdat ik er zelf niet goed aan toe was en nul zelfvertrouwen had, maar ik heb het gered.

Dit gaat niet beter worden, al doe je nog zo je best.

Bespreekbaar maken

"Maak het bespreekbaar."

Waarschijnlijk ligt daar al het probleem. Om het bespreekbaar te kunnen krijgen heb je twee personen nodig.

minder samen doen

Aansprekend in de voorbeelden zijn dat er al een conflict ontstaat over gewone huiselijke zaken waar het sop de kool niet waard is. Daar kun je steeds beter mee omgaan en dat zie je steeds beter aankomen. Maar helemaal goed krijg je het nooit. In dit huishouden met mensen met autisme komt inmiddels weleens het gevoel boven hoe het was in een tijd dat niet alles lastig was en een gedoe, en dat ik overal flexibel tussendoor zeilde. Veranderen de omstandigheden? veranderen de mensen, dan verander ik de planning en de puzzel. Zonder nadenken.
En het leven gaat de hele tijd op en neer, met name in die kleine futiele dingen. Mensen met autisme kost het heel veel moeite en energie om die puzzel steeds opnieuw te leggen en daar kalm bij te blijven. Goed omgaan met emoties is bij autisme meestal ook een ontwikkelingsvraag.
Ben je in een relatie met iemand met autisme en dan heb je daar gewoon mee te maken. Met het harde werken dat ze moeten doen om goed te reageren om veranderen zaken en daarbij goed om te gaan met hun emoties. Dat vraagt inlevingsvermogen en je daarop instellen en je prioriteiten stellen.
Je kunt niet de hele tijd ze op foutjes wijzen, daar zou iedereen vervelend van worden. Maar je kunt je ook niet de hele tijd 'inleveren' daar wordt je zelf vervelend van. Het is en blijft balans zoeken.
Maar soms kan het helpen om gewoon veel minder samen te doen.
Het ligt toch vaak ook in praktische oplossingen.
Als mijn kinderen hier overprikkeld zijn dan eten ze op eigen verzoek op hun kamer. Zijn er drukke dagen dan stuur ik iedereen op een bepaalde tijd naar zijn/haar kamer. En dan is het niet de bedoeling om nog tegen elkaar te praten of nog even iets te regelen, toch nog even met gebaren en tekst elkaar voorbij te gaan. Dan is het de stilte van het klooster. Zo worden we allemaal weer ons zelf.

stekker eruit trekken

"Maak het bespreekbaar."

"Waarschijnlijk ligt daar al het probleem. Om het bespreekbaar te kunnen krijgen heb je twee personen nodig"

Het zal toch geprobeerd moeten worden. Andere optie is de stekker eruit te trekken want op deze manier is het geen doen.

Maar ik blijf erbij dat ff Zo ook zelf dingen kan veranderen. Geen ruzie zoeken. Eerst even denken of het wel nodig is om te zeuren. En wel degelijk je man aanspreken op zijn gedrag. Je hoeft immers niet in huis op eieren te lopen. Realiseer je dat je zelf een eigen leven hebt. Je bent niet afhankelijk van je man. Je bent niet zijn voetveeg.

Lukt het niet. Dan kan je altijd nog besluiten om weg te gaan.

Ff zo Inderdaad, helemaal niet mee bemoeien

Dat klinkt misschien wat extreem maar in de basis vind ik inderdaad dat als jouw man in zijn huis zijn deur wil laten open staan dat dit moet kunnen. En als hij zijn auto op een onhandige plek wil parkeren, dan moet dat kunnen. Als je er dan zo'n last van hebt dan is dat jouw probleem. En heb je er nou echt zo veel last van dat het de moeite waard is in zo'n negatieve spiraal te blijven?
Het kan helpen om te kiezen voor een heel andere aanpak. Gewoon besluiten dat je je aan dat soort dingen niet ergert en het ook niet persoonlijk tegen jou is. Mijn ervaring met mijn scheldende man. Na jaren gezeur, geruzie en ergernis (ik vind het zelf vreselijk, het kwetst mij, waarom houdt hij daar geen rekening mee, ik vind het gênant, het hoort niet, het is een slecht voorbeeld voor de kinderen, de kinderen nemen het over) 'besloten' dat dit nu eenmaal bij mijn man hoort. En er nonchalanter over gedaan, niet verborgen of verzwegen overigens. Nu is het zo dat als zich iets voordoet dat mijn kinderen en ik er soms toch een grap van maken (hetgeen natuurlijk ook weer ergernis bij hem oproept) en bijvoorbeeld 'wedden' hoe lang het duurt voor het eerste scheldwoord eruit komt. Of ik zeg 'o, daar gaat ie weer'. Ook ben ik naar de kinderen toe gaan benoemen hoe ik me erover voelde: nou zeg, ik geneer me dood dat hij zo staat te schreeuwen met de deur open. Lekker, als de buurman dat zou doen. Ook zeg ik gewoon dat ik hem niet kan en wil opvoeden maar hen wel. Zij mogen dus niet schelden, en daar zeg ik wat van. Dat papa het ook doet is geen argument. Ik drink wijn, mogen zij ook niet.
Overigens: toeval of niet: schelden is een heel stuk minder!

Karin #132 bemoederen?

Nog even terugkomend op jouw posting em jouw vraag of ik te bemoederend ben:
"Zou je bij een andere volwassene ook de auto gaan verplaatsen?"

Allereerst: de auto (zelf) verplaatsen was juist een suggestie van iemand anders.

Maar waar het om gaat: in dit soort situaties zou ik verwachten dat als je aan een andere volwassene vraagt: Goh, wil je je auto iets naar voren zetten, want dan kunnen de bak en de fietsen er langs?, dat diegene dan zegt: Oké.

Of evt: nou, nu even geen zin (als je bijv. net uitgestapt bent), maar voortaan zal ik proberen erop te letten.

(Laten we zo zeggen: als mijn man mij iets redelijks vraagt, dan reageer ik zo! En als ik mijn kinderen iets dergelijks vraag, zij - meestal (pubers) - ook)

En dat diegene dat dan soms eens vergeet, ach, alle begrip. Ik vergeet ook dingen die ik wel wil doen (om rekening te houden met anderen!). Maar de intentie is goed, en vaak zal, soms met nog eens een reminder, het bij de meesten goed gaan om dingen te doen, die een ander mens je in redelijkheid vraagt.

Maar zo reageert mijn man niet.

Als ik iets heel vriendelijk vraag dan nog voelt hij zich aangevallen, gaan de stekels overeind en zegt hij al snel "nee" of, nog erger, wordt boos.

En dat is niet altijd zo, maar (te) vaak en onvoorspelbaar, en vaak volledig onterecht o.g.v. het onderwerp waar het eigenlijk om gaat.

Ex-lotgenoot; #137 mijnenveld / druk type?

Dank je wel voor je reactie, ik kreeg er tranen van in mijn ogen van de herkenbaarheid en je conclusie. Jammer dat het jou niet gelukt is. En misschien heb je gelijk dat het bij mij ook niet gaat lukken.

Even een vraag:
Ben jij (ook) een druk type?

Ik denk dat daar (mogelijk) een deel van het probleem ligt (maar misschien is dat helemaal niet zo).

Ik ben nogal druk. Niet de hele tijd, kan ook heel stil ergens zitten lezen . Maar ben wat actief, heb een wat harde stem, gebruik wat veel woorden etc. Heb ik altijd gehad, vermoedelijk vroeger nog meer dan nu.

Maar met het gezin erbij (je sloeg de spijker op zijn kop met je opmerking: "Die voorbeelden die jij noemt zijn maar een onderdeel van een veel groter probleem: een man die duidelijk niet overweg kan met het gezinsleven en het huwelijk. Die zijn overprikkeling/frustraties op jou botviert. En wat je ook doet, in welke bochten je je ook wringt, je zult het NOOIT goed kunnen doen. ") is het voor hem te druk geworden, wellicht in combinatie met mijn - voor hem - te drukke gedrag.

Maar ik ben dus benieuwd of jij ook een druk type bent, of helemaal niet.

En nog andere vragen:

Hoe oud waren jouw kinderen toen jullie uit elkaar gingen?

En hoe reageerde je man toen je zei dat je uit elkaar wilde gaan?

Ik ben bang voor zijn onvoorspelbare reactie... Maar voor alle duidelijkheid: als ik zeker zou weten dat het voor de kinderen beter zou zijn, zou ik dat risico nemen. Ik twijfel echter nog steeds of de kinderen in een scheiding (ons beiden moeten missen) beter af zijn.

Maar zoek vooral een manier om minder botsingen te hebben (voor zover die manier er is).
En

ffzo #143

Natuurlijk zou je normaal gesproken zo als volwassenen op elkaar reageren. Maar jullie zijn nu in een patroon van over en weer naar elkaar reageren waar je moet zien uit te komen. En steeds maar zeggen wat de ander verkeerd doet is in ieder geval totnutoe niet de oplossing gebleken. Ik denk dat (soms) juist een heel andere benaderingswijze jezelf helpt om er luchtiger over te zijn en ook nog eens kan bewerkstelligen dat de manier van reageren veranderd. De steen die je verlegt in het water?

nooit goed doen

Misschien heeft je man ook wel het gevoel het nooit goed te doen?

antwoord

Nee, ik geloof niet dat ik zo druk ben.

Brinta

Misschien voelt hij dat zo, maar is dat automatisch háár schuld?

ex-lotgenoot

Het punt is dat het niet relevant is wiens schuld het is. Als je dat niet kunt loslaten gaat er nooit iets veranderen. Het is inmiddels een patroon, een vicieuze cirkel.

het is maar wat je kiest

Als je de schuld bij hem legt, kun je wel gaan scheiden. Ik zeg niet dat ze dat niet moet doen, zeker niet. Maar kiest ze voor samenblijven worden het geheid hele akelige jaren als ze zo zwart wit blijft denken. Je kunt nu eenmaal ook (altijd) meer met je eigen aandeel dan met dat van de ander. Dat is geen schuld naar je toetrekken. Dat is ook niet meer slikken, accepteren, aanpassen. Liever niet juist, in deze situatie lijkt me. Maar een beetje accepteren (en hem niet verantwoordelijk houden voor je welzijn maar daar zelf meer achteraan gaan) waar dat mogelijk is lijkt me heel gezond voor deze relatie. Ik ben zelf ook niet altijd de leukste en de handigste. Ik zou ook zomaar een deur open kunnen laten staan als ik nog iets moest pakken, en zou het ook gezeur vinden als mijn partner daar over zou vallen.
En mijn partner doet bijv ook zeer irritante dingen. Zoals spullen heel vaak in hey midden van een ruimte leggen, ipv netjes aan de kant zodat er heel wat meer ruimte overblijft om te lopen zonder te slalommen. Wat ik allemaal wel niet uit de kast heb gehaald om dat te veranderen. Allemaal verspilde moeite want hij snapt het blijkbaar gewoon niet. De focus komt zo op het negatieve te liggen als je er over door blijft gaan. Bij mij ook, neem me heilig voor echt anders tegen hem aan te gaan kijken. (en de spullen zelf even aan de kant te schuiven)

tja

Een huwelijk is nou ook weer niet een gesloten systeem. Als jij je beter opstelt gaat hij dat ook doen en zo komt het wel goed.
Mijn ex is nog steeds een hele moeilijke man om mee om te gaan, met name voor intimi, de rest houd hij liever te vriend. En we wonen allang niet meer bij elkaar.

ex-lotgenoot

Dank voor je reactie. Hmmm, is dat drukke dus niet onze overeenkomst.
Ik had in #144 nog een paar vragen aan jou. Zou je die ook willen beantwoorden?