Wat moet ik met mijn moeilijke man?

ik zeg dit niet vaak maar

wat moet je met een man die jou niet wil? Echt hoog tijd voor hulp voor jezelf en misschien maar aan het idee wennen om te scheiden, hoe pijnlijk ook.

Pfff...

Ik word er al moe van als ik lees. Ben het eens met Mijntje. Ik denk dat je toch moet wennen aan scheiden inderdaad.Dit is trekken aan een dood paard en je komt zelf totaal niet meer aan bod. Je bent ook een mens met eigen voorkeuren en die cijfer je m.i. nu totaal weg. Lijkt me niet gezond...

effe terug....

waarom wilde je ook weer perse niet van hem scheiden?

ik zou doen

Wat ik zou doe is moeilijk te zeggen want een situatie staat zelden alleen.

Een aantal van de situaties die je schetst zie ik uberhaupt niet als probleem. Bv de was. Als ik een vies shirt zie gooi ik het in de was. Dat vraag ik zelden. En als ik het vraag dan doe ik wat met het antwoord. Mag het in de was? Nee, dan dus niet. Daar komt geen gesprek over.

Mij in gezelschap dom noemen zou ik wel echt over vallen. Maar ik zou denk ik niet meer doen dan melden dat ik het jammer vind dat hij dat als dom beschouwt.

Op mij mopperend iets zoeken mag. Zal hoogstens vragen of het oplucht en aanbieden te helpen zoeken.

Het ligt misschien aan mij

Maar ik vind jou in de voorbeelden ook niet echt positief over komen.
Je man regelt een hele bbq en jij zevert over verkeerd brood?
Als jij iets vraagt over een overhemd en het is hem niet duidelijk welk kun je toch ook even naar hem toe lopen?
En hoezo mag er niks van gezegd worden dat jij niet de moeite neemt het wel en wee van de wereld bij te houden? Jouw keuze (te druk geloof ik niet, niet structureel, je komt ook hier), prima om dat te kiezen maar je zet jezelf wel op een bepaalde manier neer, dat is de consequentie. Ik kan me voorstellen dat dat bij een partner die dat wel van belang vindt ergernis oproept, sterker nog, ik ken meerdere stellen bij wie dat speelt.
Eigenlijk vind ik dat jij ook negatief naar/over hem bent. Wat je hier schrijft straal je (onbewust) vast ook uit.
Ik denk dat je wellicht iets kunt bereiken aks je bereid bent naast hem te gaan staan ipv tegenover hem. Maar ik heb eigenlijk beetje de indruk dat je permissie/rechtvaardiging zoekt om te scheiden. Als hier wordt gezegd dat het idd een moeilijke man is en het echt niet aan jou ligt is dat wel zo makkelijk. Maar het gaat om de interactie tussen jullie tweeën. Jij bent ook een partij. Natuurlijk zijn sommige mensen moeilijker in de omgang dan anderen maar jij hebt wel voor deze man gekozen, daarmee ben je medeverantwoordelijk voor de relatie.

Sjaan

Even een paar reacties.

Jammer dat je zo negatief/veroordelend reageert (het zal bij mij wel harder binnenkomen dan bij een ander, ben inmiddels een beetje allergisch voor onterecht commentaar , vooral omdat je mijn laatste post (en de eerste van mij?) niet goed gelezen hebt (of misschien niet goed begrepen).

"Je man regelt een hele bbq en jij zevert over verkeerd brood?" Voor alle duidelijkheid: naar hem toe heb ik er niets over gezegd. Of bedoel je dat ik over verkeerd brood zever op dit forum?

Allereerst: ik heb de voorbeelden gegeven (allemaal in korte periode) waar ik me aan erger (zit natuurlijk veel meer achter dan enkel deze voorvallen) en om een beeld te schetsen in hoe korte tijd hij allerlei dingen doet en zegt die ik niet leuk vindt, en ik heb Herkenbaar (die ervaring heeft met een soortgelijk reagerende man gevraagd of en hoe zij daarop zou reageren).
Ten tweede: En ik heb/had geen probleem met het brood dat hij gekocht had (afbakbrood), maar het feit dat hij dat gewoon uitdeelt op de borden zonder dat het afgebakken was en op een vraag van een kind gewoon zegt dat het goed is, niet in de oven hoeft, terwijl dat dus niet klopt en het brood vervolgens niet te eten blijkt.
Dat gedrag: keihard iets beweren wat niet klopt, doet hij vaker. En daar heb ik moeite mee.

Dat van het overhemd heb je niet goed begrepen (heb ik mogelijk niet goed beschreven): ik liep op de overloop, zag 1 overhemd hangen en liep toen naar hem in de slaapkamer - liep dus naar hem toe! Hij kon de overloop niet zien maar beweerde weer keihard dat er 2 overhemden hingen (1 over de paal, andere over de balustrade). Dat was (weer) niet waar.

"te druk geloof ik niet, niet structureel, je komt ook hier"
Dan geloof je het niet. Ik zeg je dat ik het erg druk heb (en ja, structureel), en ben blij dat ik nog gaatjes tijd kan vinden om hier af en toe te posten (lezen doe ik vaak op het toilet , in de hoop dat ik hier suggesties voor omgang met mijn man kan vinden.

"Eigenlijk vind ik dat jij ook negatief naar/over hem bent. Wat je hier schrijft straal je (onbewust) vast ook uit." Mijn man heeft echt wel goede eigenschappen, anders was ik natuurlijk echt allang bij hem weggeweest. Ik vraag hier advies hoe ik met zijn vervelende gedrag/reacties om kan gaan. Als jij over je heen had gekregen wat ik de afgelopen 20-25 jaar over me heen had gehad (nb de laatste 10 jaar wel erger dan daarvoor) dan had ik het knap gevonden als jij alleen maar positief over hem was geweest.
Ik doe al jaren mijn best zo positief mogelijk te blijven naar hem toe (of in elk geval neutraal) JUIST omdat ik het vreselijk vind dat hij aldoor zo negatief naar mij toe doet. Maar als dat af en toe niet lukt, tja kan zijn.

"Ik denk dat je wellicht iets kunt bereiken als je bereid bent naast hem te gaan staan ipv tegenover hem." Dit is een goede opmerking van je, daar zou ik iets mee kunnen. Het vervelende is, dat ik dit al jaren probeer, elke keer weer bij problemen een gesprek proberen te houden waarbij ik het "samen"-gevoel probeer te voeden bij hem, en hem probeer duidelijk te maken dat al dat commentaar (op die manier!) niet goed is voor onze relatie of dat ander gedrag van hem niet goed is voor de kinderen. Maar ja, er verandert niet echt iets. Daarom dat ik zoek naar ideeën hoe ik met hem om kan gaan (die mogelijk wel helpen).

"Maar ik heb eigenlijk beetje de indruk dat je permissie/rechtvaardiging zoekt om te scheiden."
Dat is raar, dat ligt dan aan jou. Als je mijn eerste posting goed hebt gelezen, heb je juist kunnen lezen dat ik juist NIET wil scheiden. Ik heb jouw goedkeuring (of van anderen hier op OO) echt niet nodig om te scheiden, en wil dat juist niet. Dus als ik dat zeg, geloof me dan, anders ben je met verkeerde aannames bezig en help je me niet (als dat is wat je wil).

nee, Sjaan

is echt druk op zoek geweest naar dingen om jou effe lekker af te zeiken.Jammer alleen da ze inderdaad niet goed leest.
De situatie met dat brood was duidelijk: kind zei er iets over; TS niet. verder ging dit over zijn houding naar dit kind: TS stond er zelfs zelfs helemaal buiten. (buiten het feit om dat ze ongaar brood heeft zitten eten.....☺)
Het hele verhaal over het overhemd heeft Sjaan inderdaad ook niet goed gelezen. Hoewel ik op zich wel snap dat je van dat voorval op zich zou kunnen denken 'waar gaat het helemaal over' dat overhemd had ook door iemand anders weggehaald kunnen zijn, of eraf gewaaid en je kunt ook iets luchtiger reageren.(gut, dan issie doorzichtig geworden, vannacht)Maar het punt is dat het om de houding op zich gaat van die man en niet om of dat overhemd daar wel of niet hangt.
Ik vind het ook een beetje gek om er een probleem van te maken in hoeverre je partner wel of niet op de hoogte is van allerlei nieuwszaken. En dan vervolgens te gaan verwijten bijna dat TS ook tijd heeft voor deze berichten dus ook wel beter op de hoogte had kunnen zin..... om even te illustreren dat ze toch meer haar man hierin tegemoet zou moetn komen............duh. Echt maf hoor.

Bulletje

Dank voor je reactie.

Prima als iemand met suggesties komt waar ik kritisch naar mij kan kijken, maar graag met opbouwende suggesties( of creatieve ideeën) en na mijn postings goed gelezen te hebben .

Van afzeiken heb ik al genoeg gehad . Vind ik sowieso in zijn algemeenheid storend op een forum waar mensen om hulp vragen.

Ff zo

We begrijpen gewoon ook niet zo goed waarom je per se niet wilt scheiden. Die man klinkt niet echt als een lot uit de loterij, en ik heb het idee dat jullie elkaar allebei een beetje zat zijn.
Of zit je stiekem te wachten tot hij eens een keer de stekker eruit wil trekken?

Katniss

Ik verdenk mijn man van autistische kenmerken en dat hij daardoor in al zijn onmacht (bijv. moeilijk om kunnen gaan met plotselinge veranderingen, drukte, veel logistieke dingen, dingen die anders gaan dan hij verwacht/wil) het onaangename gedrag vertoont wat hij vertoont.

Ik hoop een manier te vinden dat ik beter om kan gaan met zijn gedrag, dat ik er minder last van heb (en de kinderen ook) en - bij voorkeur - dat dat mogelijk helpt dat hij het minder vertoont.

Als ik zeker zou weten dat scheiden beter zou zijn voor de kinderen zou ik gaan scheiden. Maar ik twijfel serieus of dat zo is. Mijn man heeft ook goede kanten, en de kinderen hebben ook leuke momenten met ons.

Een scheiding betekent dat de kinderen zowel hem als mij minder zien. En ook ik zal de kinderen minder zien. Dat is niet wat ik wil en ik wil dat ook niet voor de kindren.

Als het echt, echt niet meer gaat, dan zal ik scheiden, maar ik ben nog niet zover. Dus alle tips (vooral mensen die ervaring hebben met dit soort mannen - bijv. Herkenbaar) hoor ik graag en dan kan ik proberen om te kijken of het beter wordt met hun tips en een echtscheiding zo voorkomen kan worden.

Ik weet dat het aan hem ligt in de zin van dat hij "rare" dingen doet, rare reacties heeft. Zoveel ligt (voor mij) nu wel vast (en kennelijk ook bij diversen van jullie). Mijn zelfvertrouwen is wat dat betreft goed. Hoe negatief hij ook doet, ik word er niet kleiner van, weet dat het bij hem en zijn beperkingen vandaan komt. Het is alleen jammer en verdrietig als het zo moet, dus ik hoop een mogelijkheid te vinden dat het beter gaat.

Wel grappig trouwens. Jullie vinden hem maar een hork, en dat gedrag vertoont hij ook. Maar als jullie hem tegen zouden komen in een sportsetting (hij is nogal van sport), zouden jullie hem waarschijnlijk een aardige en enthousiaste man vinden.

Fenix

Jouw vraag "'Wat zou je er van vinden als ik dit bij/tegen jou deed/zei?" is inderdaad beter dan die van mij. Hij kan zich niet in mij inleven, dus dat moet ik ook niet van hem vragen! Eye opener .

Weet niet of jouw vraag wel een antwoord van hem oplevert (vrees dat hij nog steeds gaat draaien en weer in de tegenaanval gaat), maar het valt te proberen.

Gezien jouw ervaring .... heb je niet nog meer tips?

Of eigenlijk: heb je ook ervaring met (onterechte/overdreven) boze reacties? Zo ja, hoe ga jij daar mee om?

Nonima

Jij schrijftL "Ik lees ook dat hij contact zoekt met jou, door een voorstel te doen om iets samen te doen. En als dat je niet bevalt, doe je hem geen tegenvoorstel om iets anders te doen."

Mijn posting was al lang, kan niet alles wat er gebeurd is en wat ik gedaan heb vertellen .
Toen hij voorstelde te tennisen, ben ik er wel op ingegaan, ondanks mijn twijfels (eerdere slechte ervaring, maar door het expliciet te bespreken dat hij niet boos mocht worden, wilde ik het nog wel een keer proberen). Daarnaast kom ik af en toe met voorstellen om iets samen te doen (theater, sauna). Soms zegt hij ja, soms zegt hij nee. Ik wil graag met hem een film (bioscoop of thuis) kijken, maar hij wil dan nooit iets kijken wat ik leuk vind om te zien (met hem), dus daarin is hij star, ik moet me dan naar zijn wensen voegen. Ik doe niet continu voorstellen om iets samen te doen, want hij heeft periodes dat hij erg negatief is en dan heb ik echt geen zin om iets met hem te doen. Hij moet dan eerst weer een beetje normaal doen voordat ik weer iets wil voorstellen. Ik hoop dat je je daar iets bij kunt voorstellen.

Je schrijft: "De hele post komt op mij erg passief over, als van een vrouw die het al een tijd geleden heeft opgegeven en geen moeite meer doet voor haar huwelijk. Waar is jouw inbreng? Welke moeite doe je nog voor hem, en dus niet voor huis, tuin en kinderen? voelt hij zich geliefd en gewaardeerd? Het is een wisselwerking."

Bij gebrek aan informatie kan je dit denken. Geloof me, ik doe al JAAAREN moeite om onze relatie te verbeteren. Gesprekken, brieven/mails aan hem geschreven (kan hij het even laten bezinken, en kan ik een keer uitspreken, want in een gesprek laat hij me dan niet uitspreken, voelt zich dan aangevallen en gaat dan al snel keihard in de tegenaanval), wel proberen dingen samen te doen. Iemand schreef "trekken aan een dood paard". Dat omschrijft goed wat ik af en toe voel, en toch blijf ik proberen (ik start niet voor niets dit draadje!! - hoe kom je er dan bij dat ik geen moeite voor mijn relatie doe - ik zou willen dat HIJ een keer zo'n draadje zou starten !).

Je hebt wel gelijk, dat ik de laatste tijd (zeg laatste 4 maanden) zowel met werk als prive heel erg druk was en inderdaad minder tijd en aandacht had voor hem. Daar had ik echt geen tijd en energie voor. Hij doet nogal weinig aan huishouden/onderhoud/tuin, kinderen, vakantiegeregel dus dat komt allemaal op mij neer (plus nog wat andere dingen) en alles wat ik met hem moet afstemmen gaat super moeizaam (hij wil dan opeens niet beslissen of is eerdere akkoord vergeten om onverklaarbare redenen) en kost daardoor extra tijd en energie. Onder die omstandigheden heb ik dus een periode minder aandacht en energie voor hem gehad. Ik ben ook geen supervrouw.

Maar ja, hij voelt zich beslist te weinig gewaardeerd en geliefd. Het is alleen jammer dat hij mijn positieve uitlatingen tegen hem en over hem (naar de kinderen toe) niet lijkt te horen. En zo vaak zo negatief doet tegen en over mij, dat ik het moeilijk vind lief tegen hem te doen.

maar volgens mij

probeer je al jaren jullie relatie te verbeteren door een manier te zoeken HEM te veranderen. Maar wat doe je zelf, lukt het jou wel je in te leven, durf je te zoeken naar wat werkt bij hem, durf je naar je eigen aandeel te kijken.
Als je hem wegzet als maf en jezelf als de reddende engel heb je vast gelijk, maar kun je ook ophouden want leuk wordt het dan echt niet meer.

brinta

Precies, alle suggesties om eens goed in de spiegel te kijken lijkt ze handig te negeren. Want een ding staat als een paal boven water: het ligt voor 100% aan haar man.

twee

Bij een relatie zijn er altijd twee.
Niet leuk om te horen natuurlijk, maar ik denk dat je juist een therapeut moet zoeken die niet met jou meepraat.

training autisme

Natuurlijk moet je werken aan je eigen houding. Maar in dit geval heeft het meer zin om jezelf te scholen op het gebied van autisme. Je kunt naar bijeenkomsten gaan van de NVA, zie daar, er zijn autismecafe's of inloopochtenden. Je kunt trainingen doen bij Autismecentraal. Dat gaat over ontwikkelingsgerelateerde zaken maar dat is ook de achtergrondkennis op het gebied van het autisme van je partner.
Er zijn fora met relatieverhalen, maar dat vind ik soms moeilijk te lezen omdat je er toch vaak onhandige opmerkingen vind alsof de 'gewone' adviezen hier gaan helpen.
Handig is als je je partner mee kunt krijgen naar een ggz waar ze partners samen helpen te werken aan de relatie. Soms zijn er groepssessies. Je steekt er allicht iets van op.
Het blijft een moeilijke materie. Maar ik denk dat sommige 'eenvoudige' adviezen al veel kunnen betekenen.
Bijvoorbeel deze: beperk de tijd die je met elkaar doorbrengt. Alleentijd is voor iemand met autisme belangrijk om weer de overprikkeling te laten zakken.
Beperk het aantal te verrichten taken. Vraag niet de ene keer een ding en de volgende dag een ander ding om te doen.
Bouw goede routines op van zaken. Ga uit van wat je al hebt en de interesses en de kunde van je partner. En accepteer de beperkingen op een neutrale manier.
Wees scherp op zogenaamde sociale conventies als samen aan tafel eten of iets samen doen. Dat kan wel wenselijk zijn maar ook in de weg staan van een rustige relatie. En dan gaat de kwaliteit van de relatie gewoon voor en niet de sociale conventie.
Wees praktisch en blijf inderdaad niet hangen bij mensen die vinden dat jij ook weleens iets fout doet of fout bent of zelf de oorzaak bent van de slechte relatie. Dat is niet concreet genoeg en alleen maar ondermijnend om met frisse moed aan technische oplossingen te werken. Het valt echt niet mee. Je moet er echt anders tegenaan gaan kijken en uitgaan van originaliteit en praktische oplossingen niet van gezever over interne dynamiek van relaties. Je probeert wat en ziet of het kwartje valt. En altijd 1 project tegelijk anders wordt het verwarrend wat voor resultaat je krijgt.
Ik denk ook nog weleens als ik eerder had geweten hoe het was met mijn expartner was het mogelijk allemaal niet zo uit de hand gelopen.
Leuk is anders, maar het was een stuk makkelijker geweest als iemand mij wat meer de weg had gewezen. Maar misschien moet je daar ook wel naar toegroeien. Je kunt eerst niet geloven dat het zo is als het is en je blijft 'oude' vanzelfsprekende oplossingen zoeken als 'praten' en 'sociale conventies' vervolmaken. Maar dat is de oplossing niet en daar moet je eerst blijkbaar achter komen.

Hombre, Brinta, Mijntje

Pfff, Hombre "het ligt voor 100% aan haar man."
Getver, dat zeg ik juist niet. Ik ben niet perfect, weet dat ik mijn beperkingen en eigenaardigheden heb. Wil juist tips wat IK kan doen om het leven leuker te maken.

Lees mijn postings nou eens goed: o.a.
#1 “Ik ben echt niet perfect (allesbehalve), maar probeer steeds weer met hem in gesprek te gaan dat het er toch om gaat dat we het samen (en met de kinderen) leuk hebben.
#1: “Heeft iemand een idee wat ik kan doen om tot hem door te dringen? Zodat hij een keer stopt met aldoor kritiek geven. Misschien een andere aanpak?”
#7: “afgezien van het feit dat ik natuurlijk ook mijn beperkingen en eigenaardigheden heb .”
# 44: Onder die omstandigheden heb ik dus een periode minder aandacht en energie voor hem gehad. Ik ben ook geen supervrouw.

Brinta “probeer je al jaren jullie relatie te verbeteren door een manier te zoeken HEM te veranderen. Maar wat doe je zelf, lukt het jou wel je in te leven, durf je te zoeken naar wat werkt bij hem, durf je naar je eigen aandeel te kijken.” Ik doe al jaren niets anders, Brinta, daar word ik juist zo moe van (trekken aan een dood paard gevoel).

Wat ik misschien nog niet duidelijk schreef: ik ben al jaren bezig mijn gedrag aan te passen (dus ik probeer MIJZELF te veranderen) zodat hij minder irritatie (overprikkeling) krijgt en het leven prettiger is, zoals:
- hem niet overvallen met vragen waar hij meteen een antwoord op moet geven of, nog erger, een beslissing op moet nemen (vindt hij niet fijn)
- ik mail hem regelmatig met dingen, zodat hij er rustig over na kan denken,
- ik praat niet zoveel tegen hem (want na een dag praten op zijn werk heeft hij geen zin meer om thuis veel te praten – behalve als hij het zelf wil natuurlijk)
- als ik praat met hem probeer ik dat zo kort mogelijk te zeggen, en niet langer dan een gesprek van een paar zinnen heen en weer, anders is het te lang voor hem, raakt hij geïrriteerd of boos of sluit hij zich ervoor af
- als ik hem iets vraag reageert hij vaak niet. Soms vraag ik nogmaals, maar soms laat ik hem maar even, kom ik er op een ander moment op terug als hij meer open staat voor een vraag. Als ik doorga dat ik een antwoord wil (kan voor een “normaal” iemand iets heel simpels zijn, bijv. de vraag “kan ik nog iets meenemen van de supermarkt?” of “heb je nog wensen voor het eten” of “heb je nog dingen ’s avonds te doen deze week? ” – daar geeft hij dan regelmatig gewoon geen antwoord op) kan dat opeens tot grote irritatie bij hem leiden
- als hij tv kijkt (nogal vaak), en ik wil/moet toch iets met hem bespreken dan stoor ik hem niet tijdens het programma (raakt hij meteen geïrriteerd), maar wacht tot een pauze of na afloop (punt is dat hij vaak vroeg gaat slapen, dus ook nog probleem dat ik dingen soms niet kan bespreken met hem omdat hij eerst tv kijkt – niet gestoord wil worden - en dan gaat pitten)
- ik vraag hem niet teveel regelzaken te regelen (huishouden, onderhoud, kinderen, vakantie), want dan heeft hij teveel aan zijn hoofd, raakt hij overprikkeld en geïrriteerd (dat is dus mede de oorzaak dat ik het zo druk heb, want alles komt op mijn bordje).
NB Ik probeer hem al zo min mogelijk te vragen, maar bijv. met het eten: hij klaagt continu dat het niet goed is (kookt zelf ook niet of nauwelijks en niet bijzonder) maar kan dus zelf (op een vraag van mij – dat vraag ik om die reden dan toch maar wel af en toe) niet aangeven wat hij dan wel wil eten of wat hij wel lekkere dingen vindt. Best vermoeiend hoor.

Mijntje: “ik denk dat je juist een therapeut moet zoeken die niet met jou meepraat.”

Ik zoek niet iemand die met mij meepraat. Ik zoek iemand die mij kan helpen, tips kan geven hoe ik met mijn moeilijke man kan omgaan.
Dus graag niet afzeiken en in zijn algemeenheid zeggen wat ik niet goed doe en dat ik zeg dat het alleen maar aan hem ligt (in jullie ogen), daar help je me niet mee. Ik doe al jaren mijn best, maar met nog te weinig succes. Dus graag concreet aangeven wat ik misschien WEL of ANDERS kan doen. Dan kan ik dat proberen.

En ja, ik overweeg naar een therapeut te gaan, maar voordat ik een goede gevonden heb, zijn we zo weer een tijd verder, en in die tussentijd hoor ik graag tips wat IK zou kunnen proberen te doen.

Alvast bedankt voor iedereen die mij (wel) probeert te helpen. Ik ben met alle tips blij.

vliegtuigmaaltijden?

Voor sommige mensen met autisme is de wisselende structuur van voedsel, dat voor jou juist de kwaliteit daarvan aangeeft, te afleidend en onrustig. Dan kun je overwegen om van die IGLO diepvriesmaaltijden te geven (bestaan die nog, dat ken ik van zoveel jaar geleden).
Of anders kan hij op zijn werk eten? En dan kan hij 's avonds alleen nog zijn favorieten eten.
Je kunt ook nog even 'scoren' hoe de klachten zijn. Bij een maaltijd waarbij je niets hoort kun je er mogelijk vanuit gaan dat dat goed is. Maar ik denk ook dat je man door onbekendheid met zijn eigen autisme niet goed kan benoemen waar hij last van heeft laat staan hoe hij zelf kan puzzelen om dat op te lossen. Misschien heeft hij eerst wel jou hulp nodig om onder woorden te brengen wat hem niet bevalt aan het eten. Te kruidig? Te weinig zout? Te hard, kort gekookt? Te zacht, lang gekookt? Het kan zin hebben om daar specifiek aandacht aan te besteden.
Vraagt wel weer een hoop geduld, maar het zit hem toch vaak in de details. Vermoeiend voor iemand zoals ikzelf die meer van de grote lijnen is.

helpen

Je kan er wel vanuit gaan dat iedereen die hier de moeite neemt wat te typen jou wil helpen, of dat nu kort of lang is en of het je nou wel of niet aanspreekt. Als ik jou lijst lees hoe jij je al hebt aangepast doorlees, word ik eerlijk gezegd alleen maar moe. Volgens mij kan je er veel beter er werk van maken iemand te zoeken om mee te praten (zo lang hoeft dit niet te duren).
En dan face tot face en niet met een beeldbuis ertussen. Dan kan je veel meer de diepte in.

Ik heb het idee dat de koek nu op is. Je hebt al alles geprobeerd, je bent volgens mij totaal jezelf kwijt in deze relatie en je past je volledig aan aan hem en hij nul punt nul aan jou. Wat er mist is contact tussen jullie, en liefde. Misschien eerst maar eens even heel goed voor jezelf zorgen.

Liefde

Helemaal eens met de eerste alinea van Mijntje. Als ik zie wat je allemaal al veranderd hebt in je manier van omgaan met je man dan is er beslist een kwartje gevallen.
Maar ik heb beslist niet het idee dat je jezelf kwijt bent. En met liefde heeft het niets te maken.

Ook al is het natuurlijk van een kinderlijk soort niveau dat je je vrouw met negatief commentaar onderschoffelt en dan verwacht dat ze dan begrijpt wat je nodig hebt en daar voor zorgt. Normaal een houding waar alleen babies mee wegkomen. Dit zou ik kunnen uitleggen aan mijn zoon met autisme, of hij aan mij, maar ik weet niet of je man dat kan snappen zonder zich extreem te verweren. Hij weet blijkbaar nog weinig van autisme en wat je dan mogelijk zou kunnen doen om jezelf beter te begrijpen en te helpen.

AnneJ

Je schrijft: "dan is er beslist een kwartje gevallen."
Wat bedoel je precies? Dat ik begrepen heb dat hij anders communiceert (door zijn autistische kenmerken) dan andere/"normale" mannen?

Ja, dat klopt, ik heb eerst onbewust mijn gedrag aangepast en realiseer me sinds ca 1,5 jaar of zo dat er vermoedelijk sprake is van autistische kenmerken en pas dus nog meer gedrag aan om daarmee rekening te houden. Omdat ik zo druk ben (helaas) kan ik slecht tijd vinden om me er echt goed in te verdiepen, dus daar hoop ik de komende maanden een slag in te kunnen slaan. Ik wil ook een therapeut vinden die echt veel weet en ervaring heeft met autisme (Asperger), want ben bang dat het anders helemaal niets wordt.

En ja, mijn man ziet het zelf niet of wil het niet zien. Ik ben ook nog zoekende naar een manier om hem duidelijk te maken dat ik vermoed dat autisme bij hem speelt. Ik zoek eigenlijk een goed artikel wat zo herkenbaar is, dat ik hem dat kan geven en kan zeggen "Goh, ik herken hier wel heel veel van jou in. Ik vermoed dat dit bij jou speelt". Dan kan ik dan mailen. Dan kan hij daar rustig naar kijken en over nadenken (en hopelijk thuis niet exploderen).

Maar als ik het een keer noem (wel onderbouwt, het moet echt keihard MET FEITEN onderbouwd worden, anders argumenteert hij me zo weer een andere richting op ) kan ik daar dan ook vaker aan refereren als hij op een autistische manier reageert en kan ik hopelijk zijn ogen openen, zodat hij het zelf wellicht een keer gaat inzien. En dat dat inzicht hem kan helpen zichzelf beter te begrijpen, want uiteindelijk zit hij er zelf natuurlijk ook enorm mee.

Dank voor je reactie, ik waardeer jouw bijdragen zeer (zeer herkenbaar en praktische tips). Ik ben mezelf inderdaad niet kwijt, maar ben nog steeds zoekende naar de sleutel om hem te helpen minder overprikkeld te raken.

beter van niet

Je hoeft hem dat niet te zeggen, als je dat denkt. Dat lijkt me beter van niet ook, tenzij je toch liever wilt scheiden
Hoe zou jij het vinden om een artikel over bv. borderline onder je neus te krijgen: 'schat, herken je hier iets in?' Ik denk dat je dan heel erg gaat steigeren.
En over de mail al helemaal niet.

Beter is het te accepteren. Hij is zo.
Autisme gaat niet over (als dat het al is, maar kennelijk helpt een 'diagnose' jou. Hopelijk ligt nu niet alles aan hem).
Je kan dus wel kijken of je wat hebt aan de tips om anders met hem om te gaan. En dan ben ik wel benieuwd hoe je het verder volhoud, want alles staat in het teken van 'hoe ga ik met hem om' en waar ben jij dan in deze relatie?

waarom?

In alle reacties die ik lees zie ik ffzo heel erg in de moederkloek rol springen.

-Ik moet met mijn man praten zodat hij begrijpt waarom ik dingen niet fijn vind
-Ik moet mijn man helpen met zorgen dat het weer gezellig wordt
-Ik moet mijn man aan het handje nemen bij het (h)erkennen van de autisme kenmerken.

Op die manier zit je niet meer in een gelijkwaardige relatie. Je bent zijn moeder niet. Je hoeft hem niet meer op te voeden of te veranderen.

Waarom niet accepteren dat hij is zoals hij is. Ik lees nergens in het verhaal dat hij er last van heeft (behalve de zin 'want uiteindelijk zit hij er zelf natuurlijk ook enorm mee' waarvan ik vermoed dat dit niet een zin is die de partner van ffzo heeft gezegd, maar dat dat interpretatie is).

Waarom wil je per se begrip krijgen. Maakt het uit dat hij weet waarom je iets niet leuk vindt. Het lijkt mij voldoende dat hij dat weet. Zeker als er inderdaad sprake is van autistische kenmerken lijkt me dat een utopie omdat het veel vraagt van vaardigheden die dan juist lasting zijn (inleven in een ander, emoties duiden).

En waarom moet hij zijn autisme kenmerken (h)erkennen. Wat verandert er dan? Is het niet voldoende om zelf te (h)erkennen dat je partner beperkingen heeft. Hij neemt niet makkelijk initiatief, hij houdt niet van veranderingen (vakantie, tv kijken wordt onderbroken). Zorg dat je zelf vaardigheden hebt om daar mee om te gaan en accepter dat het leven soms andere dingen biedt dan je zou willen. Of vertrek als je daar niet mee om kan gaan.

Als voorbeeld: wij gaan al 15 jaar naar het zelfde adres op vakantie omdat partner en kinderen slecht tegen verandering kunnen. Ik kan wel een 3 weekse rondrit door azie willen, maar daar raakt iedereen van in de stress, dus dat doen we niet. Dan kan ik begrip proberen te vragen voor het feit dat ik het jammer vind dat we dat niet doen, maar dat begrip gaat er nevernooit niet komen. Het is alsof je iemand probeert uit te leggen dat je hondenpoep het allerlekkerste van de wereld vindt. Een ander kan accepteren dat het zo is, maar echt begrijpen of het zelf proberen zit er niet in.

Wrong Planet

http://www.wrongplanet.net/postt241024.html
"If a dx had been pushed on me I would not have accepted it at all and I would not have listened to them. I would just be really insulted.

It was my own conclusion, and that's the only way that would have worked for me. There can be strength in not knowing."

Het kan helpen om op Wrong Planet reacties te lezen op dit soort vragen als je man informeren over zijn autisme.

Mensen die zelf autisme hebben kunnen vaak veel beter onder woorden brengen waar de valkuilen zitten en hoe je het kunt zien en soms zelfs hoe je het het beste kunt aanpakken. Het helpt je vooruit in overzicht en oplossingsvaardigheden.

uiteraard

heeft de man er zelf geen last van. Want volgens mij wordt alles continu gladgestreken voor hem. Dat gaat veel verder dan 'rekening houden met'. Ik verdenk mijn eigen partner ook van autisme, en ik wil niet beweren dat het makkelijk is, maar volgens mij ben je jezelf wel degelijk goed kwijt aan het raken als je je bijv. zelfs tijdens een erotisch moment laat afbekken en dan weer gezellig verdergaat. En weet je, als je jezelf kwijtraakt heb je een ander ook niets meer te bieden.
En sorry, maar ergens lijk je mijn partner wel. Je lijkt me (en anderen hier) niet te snappen. Ja, je werkt hard voor je relatie, maar volgens mij vooral hard om hem te veranderen. En misschien werk je ook wel gewoon te hard, wat zou er gebeuren als je het eens losliet?

Herkenbaar

Hetgeen jij schrijft is voor mij heel herkenbaar...ik heb uiteindelijk voor mezelf gekozen.

Welk advies zou jij een ander geven, die in deze situatie zou zitten?!

brinta

"zelfs tijdens een erotisch moment laat afbekken en dan weer gezellig verdergaat. En weet je, als je jezelf kwijtraakt heb je een ander ook niets meer te bieden."

Dat is nou iets dat heeft helemaal geen zin om je druk te maken. Het onbegrip van je partner doet zich ook voor als je sex hebt. Door daar emotioneel op te reageren los het niets op. Een van de dingen die ik van ex en van mijn kinderen geleerd heb.

Dat wil niet zeggen dat je jezelf kwijtraakt, maar dat je anders communiceert dan gemiddeld.

Ik had daar overigens aanvankelijk ook veel weerstand tegen. Ik had het idee dat ik mezelf moest corrumperen. Maar eigenlijk vind ik het nog wel zo makkelijk om niet meer overal met emotie op te reageren. Even een argument en dan weer over, niet zo in de emoties blijven hangen. Eigenlijk best fijn.

Dat zijn toch onlogische dingen om dan te denken dat je 'jezelf kwijtraakt'. Je past alleen maar je communicatiestijl aan.

voortdurend aanpassen = niet gezond

"Dat zijn toch onlogische dingen om dan te denken dat je 'jezelf kwijtraakt'. Je past alleen maar je communicatiestijl aan."
Draadjesstarter is zich voortdurend aan het aanpassen en aan het schikken. Ze loopt de hele dag op eieren en krijgt er ook nog steeds naar haar hoofd gegooid. Lijkt me toch niet zo gezond, hoe je het ook wil noemen.

Doe ook maar eens een poging...

Hij is je kind niet. Dus waarom is het jouw probleem als hij het eten niet lekker vindt? Kan ie het zelf beter? Nee? Nou jammer dan.... In plaats van je steeds aan hem en zijn wensen aan te passen zou je er ook voor kunnen kiezen om wat dingen naast je neer te leggen. Verwacht geen dankbaarheid, verwacht geen begrip, maar doe je best en laat het daarbij. Sommige dingen kun je niet voor hem oplossen. En zou je ook niet moeten willen oplossen voor hem. Want dan loop je inderdaad het risico dat je jezelf kwijt raakt. Je accepteert hem zoals hij is, als je zijn ontevredenheid voor kennisgeving aanneemt. Zonder verwijten, zonder discussie, zonder uitleg. Gewoon oh....

Hetzelfde geldt volgens mij voor het erotisch moment. Door daar zo in mee te veren, verlies je alle wederkerigheid uit het oog. Je biedt iets aan, het bevalt hem niet, tja volgende keer beter. Waarom ben jij de enige die hiervoor moet werken?

Autisme hebben is geen excuus voor onbeschoft zijn.

Dat je rekening houdt met hoe je met hem communiceert, wanneer, en in welke vorm, is denk ik heel goed. Maar dat je alleen maar bezig bent met, ten koste van jezelf, alle plooien voor hem glad te strijken, kan niet goed zijn. Voor jezelf niet, voor hem niet, en voor jullie relatie zeker niet. De oplossing zit meer in het accepteren dat hij je wijze van koken niet lekker vindt, dat het voor jou moeilijk is om hem seksueel een plezier te doen, etc. En je te realiseren dat dat niet betekent dat jij het dan ook slecht doet. Alleen anders dan hij wil. Soit...