Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Ook

Je kunt het ook proberen met neutraal zeggen: bedenk iets dat je zelf kunt doen om je probleem op te lossen. Iets waar je ons niet of zo min mogelijk bij nodig hebt.
En accepteer dat dan voor zover het de rest van je gezin niet in de war schopt.

Mijntje

Je moet niet overdrijven:

"Ze loopt de hele dag op eieren".
Nee, in posting #1 heb ik geschreven dat ik soms op eieren loop.

En je schrijft: "ze is zich voortdurend aan het aanpassen en aan het schikken."
Ik probeer inderdaad wel rekening te houden met zijn beperkingen, net zoals je dat zou doen als iemand niet zou kunnen lopen (voorbeeld van iemand anders in dit draadje). Dan is het toch ook niet raar dat je daar rekening mee houdt? Waarom is dat raar als je merkt dat iemand andere beperkingen heeft?

De vraag blijft wel of ik bepaalde dingen wel anders kan doen om het voor mezelf prettiger te maken, want inderdaad, zoals het nu gaat, ben ik er niet gelukkig mee.

Miekemieke #19

Ik herken wel dingen in die jij schrijft.

Ik ben een aantal jaren geleden al een aantal sessies bij een therapeut geweest en dat was inderdaad zinvol: heeft erg goed gewerkt voor mijn zelfvertrouwen.

Ik ben niet zo verlegen als jij, maar heb niet graag ruzie (conflictvermijdend), dus dat is niet handig met zo'n man .
Ik weet ook wel dat de frustratie bij hem zit. Ik zal de komende tijd kijken of ik inderdaad (zoals ook anderen hier schreven) als hij boos reageert alleen "oh" kan denken/zeggen en het verder kan laten. Dus me niet mee druk maken over de herrie die hij maakt en de negativiteit die hij uit.

Had jij daar ook last van toen de kinderen nog thuis woonden? Die van mij zijn nog thuis (nog wel een aantal jaren). Voor mezelf kan ik die uitvallen en ergernissen nog wel (leren) accepteren, maar ik vind het niet fijn/goed voor de kinderen. Hoe zat dat bij jou? Was het ook erg bij jou (vaak uitvallen van je man om helemaal niets)? Ook (soms) als de kinderen erbij waren?

Je kinderen zijn nu ouder: weet je of zij daaronder geleden hebben?

Is het nu echt zo dat hij veel minder vaak boos is? Komt dat nou omdat je er minder op reageert of zijn er (ook nog) andere dingen die je wel/niet doet die bij hem gunstig uitwerken?

Naar zeg zo'n ziekte door te maken en dan ook nog met zo'n man. Gelukkig dat je dan anderen hebt voor emotionele steun. Zou dan ook weinig van mijn man verwachten. Gelukkig dat je ziekte nu onder controle is (hopelijk blijvend).

Maar het is jammer, he? Inderdaad dat gevoel van "echt samen" ontbreekt. Dat realiseer ik me steeds meer. Is ook een rouwproces waar ik doorheen moet. Het is er niet en zal er niet komen.

Ik zal op zoek gaan naar een therapeut, kijken of dat nog verbetering kan brengen, maar ik heb vooral ook veel aan praktische tips, hoe wel/niet te reageren op boosheid en ander onwenselijk gedrag. Mocht je nog tips bedenken, ik hoor ze graag. Juist gezien jouw vergelijkbare ervaring en het feit dat het nu kennelijk beter gaat.

Ginny - waarom rekening houden met mijn man...

Dank voor je posting, je hebt gelijk, ik kan beter dingen gewoon naast mij neerleggen. Doe ik ook steeds meer. Met eten laatst vond hij het vlees (restje) niet lekker. Ik dacht: oké, geen punt, dan niet. Wat doet hij dan: pizza bestellen.

Dat is dus het probleem waar ik vaak tegenaan loop. Als ik niet rekening houdt met zijn wensen/nukken, dan gaat hij zijn eigen gang en bestelt hij dus (dure) dingen (wat ik echt doodzonde van het geld vind), doet hij andere dingen die ongezond zijn of die ik vanuit educatief oogpunt voor de kinderen minder wenselijk vindt. Voor een keer vind ik dat vaak geen probleem, maar hij eet gerust de hele week pizza/afhaal/MacDonalds als hij daar zin in heeft. En met een kind dat al aan de zware kant is, wil ik dat niet. En die krijgt het natuurlijk extra moeilijk als hij weer allemaal lekkers haalt.

Ander voorbeeld: ik wil onze kinderen graag opvoeden met het idee dat je dingen doet voor een ander. Dat je elkaar helpt. Dat je rekening houdt met elkaar. Tja, daar is mijn man niet zo sterk in (understatement). Dat lukt denk ik toch beter om de kinderen dat toch mee te geven als ze bij mij wonen (en niet slechts de helft van de tijd).

En dat is mede reden dat ik niet wil scheiden (afgezien van het feit dat het sowieso niet fijn voor de kinderen is als ze een deel van de tijd hun ouders niet zien): ik ben bang dat de tijd dat ze bij hem doorbrengen echt op bepaalde vlakken niet goed voor de kinderen is. Dat moet ik dan natuurlijk loslaten, maar als ik zie hoe hij zich soms onverantwoord gedraagt (helemaal niet bezig met het zijn van een voorbeeld voor de kinderen en dus soms je eigen behoeftes niet volgen omdat dat voor de kinderen beter is als je dat niet doet), dan vrees ik dat dat na een scheiding nog meer gebeurt. Nu kan ik daar nog redelijk wat in sturen, hem afremmen, de kinderen wel opvoeden.

En even voor de duidelijkheid: ik probeer hier niet mee te zeggen dat ik alles perfect doe en een lichtend voorbeeld voor de kinderen ben, maar op veel vlakken gaat hij gewoon zijn eigen gang en is echt niet bezig met het opvoeden van de kinderen.

Trouwens: wat je zei over dat erotisch moment. Misschien heb je daar wel gelijk in, dat de wederkerigheid wegvalt. Ik zal het een volgende keer eens anders proberen. Weet niet of hij het gaat begrijpen en zijn gedrag op gaat aanpassen, maar het valt te proberen.

Je slaat een paar stappen over

Waarom staat loslaten (want dat bedoel ik eigenlijk) meteen gelijk aan scheiden? Je noemt het namelijk zowat in één adem.

Je hebt hem niet onder controle, en dat gaat ook nooit gebeuren. En hoe vaak komt het dan voor dat hij pizza bestelt? Is dit een wekelijks terugkerend ritueel? Of maakt ie ook weleens een boterham voor zichzelf, of bakt hij een ei? Je kunt er ook voor kiezen om het maar te laten en je richten op het menu van je kinderen. Ik snap dat dit verwarrend werkt en scheve ogen geeft. Dat is vervelend. Maar is dat vervelender dan jezelf in allerlei bochten wringen om het hem naar de zin te maken? Als dat pizza bestellen echt regelmatig voor zou komen zou ik er voor kiezen om de kinderen vooruit te laten eten, zodat hij dan zijn eigen eetmoment heeft. En dat hij dan kiest voor ongezond en duur, tja.... Iedere dag pizza gaat op een gegeven moment ook vervelen.

Niet afzeiken

Soms denk ik dat meehuilen naar de maan niet de enige methode is die iemand kan helpen. Maar ja, welke methode werkt is natuurlijk persoonsafhankelijk. Maar ik kon het proberen .
Mijn post was niet bedoeld als afzeiken. Wel een poging tot andere kant belichten. Ik geloof dat ik niet de enig ben die vind dat dat geen kwaad kan. Maar wat niet werkt, werkt niet.

Het beeld wat je schetst van jullie relatie en gezinsleven komt niet heel fijn over. Ik ben over het algemeen van mening dat je zo lang mogelijk voor je huwelijk moet vechten (als er kinderen zijn) maar vind jouw argumenten daarin niet heel sterk. Als ik het goed lees geeft hij nu ook al niet het goede voorbeeld mbt dingen voor elkaar over hebben. Alleen ben jij erbij om er een dansje omheen te doen.

Maar het gaat niet om dat soort argumenten, het gaat niet om afgebakken brood (want dat had je met een goed verhaal alsnog in de oven kunnen doen ipv opknagen, mits zijn ego gespaard met het goede verhaal). Het gaat om jouw gevoel. En alleen jij weet hoe je voelt. Misschien niet nu zo 123 maar het antwoord ligt in jouw hart. Zit er nog rek in het elastiekje? Kun je het opbrengen om met liefde en sympathie anders naar deze man te gaan kijken en je daardoor anders naar hem te gedragen? Of denk je eigenlojk: ja dag, ik heb mijn best gedaan?

Daar kunnen wij niks over zeggen. Jij wel. Je hoeft het niet te rationaliseren. Daar ligt het antwoord niet. Rationaliseren is voor het stukje nadat je weet wat je hart zegt. Of je het nog kan opbrengen. Wat jij echt wilt of durft. Wat je tegenhoudt. Wat je trekt. Jouw leven. Geen generale repetitie. Dit is t. Nu. Vandaag. Hopelijk morgen. Volg je hart. Zoek daar evt goede hulp bij.

Maar dat is slechts mijn mening. Succes in ieder geval. Ik snap dat het niet makkelijk is.

Je wilt wel scheiden, alleen niet dat hij de kinderen ook krijgt

Tja, ff zo. Uit je berichtjes krijg ik het idee dat je eigenlijk wel van je man af wilt, maar niet wil scheiden omdat hij dan teveel invloed op de kinderen krijgt die jouw idee van opvoeding door de war sturen. Dat is een klassieker bij moeilijke scheidingen; allebei de ouders zijn er zo vol van overtuigd dat alleen zij het het beste voor de kinderen weten dat ze totaal uit het oog verliezen wat ze bij hun strijd om gelijk de kinderen werkelijk aandoen.

Ik ga er niet op in of je man nou autist is of niet, omdat ik van mening ben dat deze zelfdiagnose die automatisch de hele schuld op de partner gooien en de moeder als een soort heldin in de opofferende rol stoppen in werkelijkheid weinig goeds doen.
Het is me duidelijk dat jij zijn manifestaties van liefde totaal niet begrijpt en als zodanig herkent en hij niet die van jou en er zodoende maar weinig tot niets van over is. Ik betwijfel dat zelfs met behulp van een relatietherapeut je dat zal lukken en dat je daar genoeg aan zal hebben. Ik krijg het idee dat je er al klaar mee bent en een manier zoekt om de tijd uit te zitten zodat je de meeste controle kunt houden dat de kinderen zoveel mogelijk op de manier die voor jouw het beste is worden opgevoed.

Wat je hier echter bij uit het oog verliest is dat hierdoor jij ook verantwoordelijk bent dat je kinderen in deze gespannen situatie opgroeien en deze ongezonde relatie later als rolmodel zullen nemen voor hun eigen relaties. Jij bent namelijk bang voor je man, niet voor hem als persoon, maar voor zijn reacties en leert je kinderen dat ze op eieren moeten lopen om vooral hun vader niet te irriteren of hardop ongelijk te geven.
Het valt me op bij die scène over dat afbakbrood. Kind vraagt en jij zwijgt. Hier zou het helemaal niet in vraagvorm worden gegoten, maar gelijk gezegd worden, aan, dat is afbakbrood en als vader zou ontkennen zou een kind zelf wel even de verpakking op zoeken om te kijken wat daar nou op staat en ik zou bevoordeeld gezegd hebben dat hij zijn brood moet eten zoals hij wil, maar ik het toch even in de oven of op de grill leg.
Als je echter al 25 jaar zwijgt en ruzies uit de weg gaat zal dat je man die kennelijk is gewend dat hem nooit een strobreed in de weg wordt gelegd wat rauw op z'n dak vallen. Hij is er nu aan gewend dat hij met extreme reacties de baas kan spelen en denkt kennelijk dat dat zijn recht is omdat hij het werkelijk beter weet.

Met een potje tennis wat verpest wordt door vervelende kritiek zou ik er gelijk halverwege mee ophouden. Aan de andere kant vraag ik me ook af of je wel tegen kritiek kunt. Misschien is de boodschap die je aan je man doorbrengt wel degene dat je helemaal geen kritiek kunt hebben, terwijl hij het als suggesties ziet om je te verbeteren en dus als een uiting van dat hij om je geeft. Misschien moet je hem uitleggen dat het je niet zozeer om de kritiek gaat, maar om de vorm en in welke vorm je die kritiek wel zou accepteren.

Persoonlijk denk ik dat een week afhaal eten voor je kinderen een stuk minder schadelijk is dan te leren dat ze beng moeten zijn voor hun vaders reacties en steeds op eieren moeten lopen om die te voorkomen. Wat zo'n gespannen situatie geeft dat de uitbarstingen natuurlijk om steeds minder komen. Echt de relatie zoals die nu is lijkt me verre van gezond voor jullie kinderen en ik denk dat je prioriteit daar zou moeten liggen.

Sjaan (o.t.)

"meehuilen naar de maan". Nog nooit gehoord maar ik vind 'm wel sterk!

nog maar eens

In aanvulling op de posting van Primavera- goed verwoord: Ik vraag me af of je mijn vorige reactie op jouw verhaal wel gelezen hebt. Ik heb ouders die zijn zoals jij en je man zijn. Ik vond het vreselijk thuis. Ik krijg het idee dat je, op dit moment, heel erg met jezelf bezig bent en hoe je met je man om moet gaan. Probeer je nou toch eens even in te leven in je kinderen. Hoe moeten zij met zulke mensen als jullie omgaan? Zij kunnen niet kiezen om weg te gaan, ja ooit wel gelukkig. Ik kan me niet voorstellen dat je niet weet wat dit met ze doet. Het kan goed zijn dat ze liever hebben dat jij en je man apart gaan wonen. Dus bij elkaar blijven omdat dat beter zou zijn voor de kinderen; nee, dat is een smoes hebben om er zelf niet aan te hoeven.

kinderen

Autisme is erfelijk. Het is niet per se handig om kinderen weg te halen bij hun ouder met autisme. Bewust en onbewust is er dan ook vaak meer begrip voor elkaars manier van denken en functioneren. En vader heeft naast dysfunctioneel gedrag ook functioneel gedrag dat hij kinderen kan laten zien, met name hoe hij sommige overgevoeligheidsproblemen of keuzeproblemen of overprikkelingsproblemen, organisatie en emotionele en sociale problemen of vraagstukken wel weet op te lossen.
Je kunt soms zelfs goed tips krijgen van je partner als je goed oplet.

Miekemieke #23, Herkenbaar en anderen (over mijn gedrag)

Iedereen bedankt voor de reacties. Ben even te druk geweest om op al jullie reakties te reageren. Hopelijk komende dagen weer wel tijd te vinden. Naar aanleiding van jullie reactie heb ik wel besloten wat andere dingen te proberen richting mijn man. Eens kijken hoe dat werkt.
Mijn plan is:
- als de kinderen erbij zijn en hij doet negatief tegen mij of over mij: dan wel een weerwoord geven (dat hij zo niet hoeft te doen)
- hij is nogal eens van het commanderen (is op zijn werk gewend te delegeren en doet dat mij ook graag): dan ga ik hem laten weten dat hij het moet vragen anders doe ik het niet (of zeggen "commandeer je hond en blaf zelf")
- als we alleen zijn en hij doet alleen maar nukkig, geirriteerd, dan maar zoveel mogelijk langs me heen laten glijden (ben bang dat ik anders alleen maar overal op reageer, en dan wordt het echt niet gezelliger)
Hij is momenteel voor zijn doen redelijk relaxed, dus heeft de laatste dagen niet heel veel commentaar gehad, maar ben al iets tegen hem ingegaan (ging goed), dus iets minder gelegenheid om te oefenen .

Ik reageer nu nog wel op Miekemieke in posting #23 over accepteren, omdat ik dat wel een interessante reactie vond.
"Ff zo, zijn zuchten en negatieve opmerkingen moet je op dezelfde wijze beschouwen als het weer. Je wordt toch ook niet boos als het regent of waait? Het is even oefenen maar dan kun je het helemaal langs je heen laten glijden.
Het is wel zo dat je je steeds minder met hem verbonden zal gaan voelen maar dat geeft ook lucht."
Dit klinkt wel als iets wat kan werken. Heb het toevallig ook gehoord van iemand anders met een man met autisme en zij zei ook dat het beter ging door niet overal op in te gaan.

Maar ik vraag me af: jij hebt geen kinderen meer in huis? Heb jij ook al dit gedrag vertoont ("van je af laten glijden") toen de kinderen nog thuis woonden en als hij dergelijke dingen zei waar zij bij waren? Hoe denk jij daarover in verband met (het goede voorbeeld richting) de kinderen?

Dat is mijn grote zorg. Als ik alleen met hem ben, wordt de druk bij hem sowieso minder (minder te doen, minder drukte van de kinderen etc.), dus dan is hij sowieso relaxter. Maar dan zou ik ook kunnen reageren zoals ik zelf zou willen: negeren, dwars er tegenin of wat dan ook.

Maar als ik jouw advies op zou volgen (wat ik op zich denk dat heel goed kan werken als ik het me minder aantrek) terwijl hij negatief naar mij doet of geïrriteerd/boos zou uitvallen waar de kinderen bij zijn en ik reageer gewoon niet, hoe komt dat dan over op de kinderen? Is dat een goed voorbeeld naar de kinderen toe? Anderen hier adviseren juist wel tegen hem in te gaan, om de kinderen het voorbeeld te geven dat je niet over je heen laat lopen.

Even voor de meelezers: ik heb nog even nagedacht waarom ik dit gedrag (niet overal steeds tegenin gaan) ben gaan vertonen (al jaren terug). Dat is eigenlijk een bewuste keuze geweest. De kinderen waren nog klein toen het steeds meer begon te spelen dat hij boos werd. Als ik dan wel er tegenin ging, dan kregen we knallende ruzie (of hij werd in elk geval nog bozer) waar de kinderen bij waren. In die tijd heb ik begrepen dat het helemaal niet erg is als ouders ruzie maken, als ze het ook maar weer goed maken en dat de kinderen dat dan zien. Probleem was vervolgens dat mijn man en ik het nooit goedmaakten, want man bleef veel te lang boos (en zegt nooit sorry, dus om het goed te maken zou ik altijd moeten zeggen dat hij gelijk had etc. - beetje kort door de bocht, maar feit is dat we problemen vaak niet konden uitpraten, omdat hij niet lang over een "moeilijk" onderwerp kan praten).

Kort gezegd: wel ruzie maken en het niet goedmaken vond ik juist schadelijk voor de kinderen, dus ben ik ruzies met mijn man gaan vermijden, zeker in het bijzijn van de kinderen, maar ook daarbuiten (want als hij maar boos genoeg wordt en hard praat maakt hij ook bijv. 's avonds veel lawaai en konden de kinderen dan horen.

Ik denk wel dat nu de kinderen ouder zijn en meer doorhebben wat er aan steken onder water (of boven water) worden gegeven en, denk ik, nog meer spanningen voelen, en nu het daarnaast voor hen inderdaad misschien niet goed is om het voorbeeld te zien dat je nooit tegen iemand die zijn zin doordrijft en boos wordt moet ingaan, het een moment is om eens ander gedrag te gaan vertonen, maar dat was dus de achtergrond van mijn gedrag - ook weer juist om de kinderen te beschermen. Misschien dat het niet goed is geweest, maar heb het wel met de beste bedoelingen gedaan .

Maar ik hoor graag reacties van Miekemieke, Herkenbaar en AnneJ hoe zij over wel reageren op onwenselijk gedrag van mijn man denken in het licht van het - vermoedelijke - autisme van mijn man (of zij dat slim of niet slim vinden) en in verband met de kinderen.

Anderen mogen natuurlijk ook reageren , alleen graag niet afzeikend of veroordelend, maar met tips/overwegingen/ideeën van jullie.

apart nemen

Toen ik nog met de kinderen thuis woonde was het drama wat de klok sloeg. Wat ik deed was iedereen isoleren. Je ziet het op een gegeven moment aankomen en wordt steeds handiger in het 'regisseren' van de scenes. Ik liet vader zoveel mogelijk doen wat hij wel kon en beperkte wat hij niet kon. Als hij opgewonden was hield ik hem overal buiten en bleef met de kinderen op hun kamer of bleef bij hem om hem te kalmeren. De kinderen gingen dat overnemen.
Vader las altijd voor, maar dochter waarschuwde mij: vader is te driftig hij kan vandaag niet voorlezen. En dan gaf ik dat tijdig b gwn door. Lastiger was het als het mij overviel en je hebt maar 1 paar handen. Dan was het razendsnel kiezen wie er eerst naar zijn of haar plek gemanouvreerd moest worden.
Uiteindelijk zat ik ook vaak alleen met ex aan tafel. Zoon was 'hikikimori' op zijn kamer waar hij ook at. Dochter at voor het eten klaar was al rauwkost, fruit en haar stukje vlees en ging dan bij ons in de kamer spelen op de achtergrond. Dan kon ik eten en ex kalmeren. Daarna trok ik me met de kinderen terug in het slaapgedeelte om te badderen en het avondritueel te doen. Als het kon riep ik vader dan om voor te lezen. Fysiek scheiden is een goede optie.
Maar confrontaties waren steeds minder te voorkomen. Uiteindelijk kwam ik thuis met de kinderen en peilde dan hoe ex was, was hij dramatisch dan gingen we weer weg om elders te eten en hield ik telefonisch contact of ex weer rustig was geworden.
Was er een kind ziek aan het overgeven in zijn bed stond vader er in paniek bij te tieren dat het kind's eigen schuld was, mijn schuld, was niet warm gekleed, moest wel morgen weer naar school. Dan moest ik kind laten om eerst die grote man de kamer uit te zetten en iets nuttigs te laten doen en af te spreken dat we later samen spraken, voor ik weer kind kon helpen.
Zo was ik constant sturend bezig. Steeds vaardiger. Helaas verergerde ex, het was gewoon te laat, hoewel hij zich opmerkelijk genoeg, wel vaak door mij liet sturen. En nog.

voorbespreken

Ex is al heel lang heel negatief over zoon. Zoon rookt en gaat om met 'foute' vrienden volgens ex. Dat ontaard in scheldpartijen en goed bedoelde campagnes om zoon op het goede pad te krijgen. Met Sinterklaas kregen we allemaal een surprise met gedicht van hem waar in het gedicht ieder op zijn eigen wijze gemaand werd zoon van het roken af te helpen. Alles wat hij met zoon doet wordt voorwaardelijk. Mits zoon stopt met roken. Uiteindelijk heeft hij zoon een paar weken geleden 'onterfd'. Nou ja. Goed bedoeld maar ergerlijk.
Ik ga zelf regelmatig langs bij ex en heb hem ingesproken hoe hij nu moet meegenieten dat zoon zijn diploma heeft gehaald en zich heeft ingeschreven. Niet alleen altijd tegen andere mensen opscheppen over je zoon maar ook zoon laten merken dat hij het goed doet.
Gisteravond hebben ze elkaar na lange tijd weer gezien. Zoon meldde dat er geen onvertogen woord viel, dat was knap van ex, zoon merkte wel op hoe zijn vader zijn best deed. En zoon hield zich ook in, want je pantsert je toch tegen zo'n potentiele negatieveling. Maar het was goed afgelopen.
Bij allebei, en bij mij, een zucht van verlichting. Het is hard werken.

sorry tip

Omdat ex heel letterlijk denkt ben ik steeds beter mijn taalgebruik gaan aanpassen.
Ik kan snel 'sorry' zeggen uit beleefdheid maar bij ex bleek mijn 'sorry' te betekenen dat ik mijn door hem geconstateerde 'fout' erkende, en ik had blijkbaar nogal wat fouten.
Dus ben ik gestopt met 'sorry' zeggen. Ik ging wat beter opletten en melden dat dat 'mijn' zaak was. Dan kon ex er zijn handen vanaf trekken want anders voelde hij zich ook nog verantwoordelijk voor mijn gedrag. Vreemde zaken.
Net als cadeautjes. Ik overlegde vroeger met ex over cadeautjes maar dan was het altijd fout, er mankeerde altijd wat aan, of ik moest het bonnetje bewaren of zaken terugbrengen. Natuurlijk deed ik dat niet en dan was er bonje.
Later werd ik slimmer. Ik meldde gewoon wat ik ging geven en dat was mijn zaak, hij moest zelf maar bedenken wat hij gaf of gewoon met mij meedoen. Toen was het bonnetjesgedoe en het terugbrengen over.

Ervaring?

Nee, helaas niet.
Mijn exemplaar wordt niet boos. Die laat alles van zich afglijden als het hem niet past/interesseert/aanstaat/nuttig lijkt.
Meestal ben IK degenn die boos word.... ; )

Ik kan je dus helaas niet verder helpen dan met die ene tip...

Annej

Heb jij je tijdens dat overleven wel eens afgevraagd hoe de kinderen zich daarbij voelden. Jullie 'wisten niet beter', maar ik kan mij heel goed voorstellen dat er bij instanties alarmbellen gaan rinkelen als ze horen hoe het er in je gezin aan toe ging.

Katniss

Stupide was dat ik alles al in banen had geleid, uit huis gegaan, scheiding in gang gezet, kinderen hulp, zoon inmiddels een diagnose, en dat we toen een nieuwe psychologe kregen en opvoedingsondersteuning en toen ging het fout.
Had ik me toch een hoop goed werk verricht. Naast wanhopig was ik ook gewoon woedend!

apart

Apart was dat ik voor de scheiding al in gesprek was met vrouwenhulpverlening, die dus wel wisten hoe het er bij mij thuis aan toeging, ook niet in detail, maar zoon was zelfs voor een speciaal gesprek geweest in hoeverre zijn gedrag te maken kon hebben met de druk/geweld in het gezin. Nooit sprake geweest van melding.
Ik denk dat deze mensen zagen dat ik er stevig in stond. De nieuwe mensen die we kregen kenden mij niet en hadden waarschijnlijk net een workshopje 'kindermishandeling' achter de rug of zo.
Of vonden mij maar irritant, dat kan ook nog. En toen sloeg de fantasie op hol.

Dossier

Dan denk je misschien dat daar wel een dossier van zou kunnen zijn dat de melders of de kinderbescherming ingezien had?
Geen sprake van. Het vreemde is dat regelmatig bleek dat deze mensen helemaal geen dossiers lezen maar zelf van alles bij elkaar bakken.
Als je dan zelf wel goede 'dossierkennis' hebt kun je dat ook pareren.

Onkunde

De melders hadden ook gewoon last van onkunde en dat verwacht je niet van een derdelijns autismepoli, maar het gebeurt. Kon ook zo gepareerd worden.
Dat is ook bekend fenomeen dat als hulpverleners of scholen uit de opties lopen dat ze dan de zwarte piet bij jou gaan leggen, want het kan natuurlijk niet aan hun onkunde liggen dat ze jou niets te bieden hebben. De opvoedingsondersteuning vond mijn vragen maar 'hogeschool'. Wist ik veel dat ik voor echte kennis bij Autisme Centraal moest zijn en niet bij de academische specialisten.

Waarschuwing FF zo

Er is een nieuw protocol dat bij psychiatrische problematiek er ook gemeld wordt. Ik zou in elk geval voor jezelf op zoek gaan naar een vrijgevestigde therapeut.

Je bent geen voetveeg (zei de stuurvrouw die aan wal stond)

Op eieren lopen, je aanpassen. Ik herken het allemaal van vorige relaties dus wat ik nu zeg is niet vanuit een hyperassertieve houding. Maar ik zou nooit met die massage zijn doorgegaan. Wat onbeschoft van hem om daar zo op te reageren! Je kunt toch ook vriendelijk zeggen dat het niet is wat je wilt? En dan ga jij je ook nog verontschuldigend gedragen. Niet dat je meteen uit je vel moet springen maar je kunt op een normale toon zeggen dat je er op zo'n manier geen zin meer in hebt hem een massage te geven. Hoe meer je je aanpast, hoe vanzelfsprekender het voor hem wordt. Hij heeft je grenzen al ruimschoots overschreden.

Waar twee kijven, hebben twee schuld. En dan denk ik niet aan het ongebakken brood of de overhemden waarbij je kunt discussiëren over of de manier waarop je hebt gereageerd wel adequaat was. Jouw schuld ligt in het alsmaar aanpassen. Dat moet je niet doen. Als ik jou was, zou ik meer mijn gang gaan. Doe iets gezelligs met je kinderen, al dan niet met hem erbij. Spreek af met vriendinnen. Lust hij het eten niet? Zorg dat er wat kant-en-klaar maaltijden in de diepvries liggen. Probeer je leven zo leuk mogelijk in te vullen. Als hij erover gaat zeuren, zeg je dat er niets anders op zit zolang hij zich zo onvriendelijk gedraagt. Probeer wel vriendelijk en beleefd te blijven dus niet op een kattige toon.

Brunette

Fijn je reactie, vooral gezien je ervaring en hyperassertieve houding .

Ja, ik ga echt proberen nu meer - wel op rustige toon - te laten blijken dat ik zijn gedrag niet aardig/netjes vindt. Moet daar wel mezelf in oefenen, want ik ben niet zo assertief/snel. Realiseer me vaak pas later dat hij toch wel onaardig reageerde, OF ik realiseer me dat wel, maar weet niet zo snel er op te reageren in bewoordingen dat ik het onaardig vind.

Vandaag trouwens weer zoiets: hij had vanochtend (rijkelijk laat) gezegd dat hij niet mee zou eten. Vanochtend wel gezeg dat hij dat beter eerder kan zeggen, dan kan ik daar met het eten rekening mee houden. Dus dat heb ik al gedaan (schouderklopje voor mezelf ).

Vanavond toen we klaar waren met eten zag ik zijn smsje dat hij toch thuis zou eten en hij vroeg (zowaar - hij beveelt nl. nogal eens wat, maar nu dus wel een vriendelijke vraag) of ik een bord voor hem klaar kon zetten. Op zo'n vriendelijke vraag wilde ik dat wel doen (is ook niet veel moeite). Ik was nog druk met de kinderen die van alles aan mij vroegen en ik had net bedacht dat ik even een sms zou sturen met de tekst "Zo'n vriendelijke vraag kan ik natuurlijk niet weigeren " (een beetje in de hoop dat hij gaat snappen dat als hij dingen vriendelijk vraagt dat dat positiever effect heeft), maar voor ik dat kon doen kwam hij al binnen.

Dus ik zeg dat op een lieve beetje grappende toon tegen hem en ook dat zijn bord dus klaar staat. En wat zegt hij?

"Had je niet even een sms kunnen sturen?" Ik zeg iets van "ik was nog druk met de kinderen", maar hij gaat gewoon door: ""Ja" sms-en is echt niet veel werk."

Op zo'n moment sta ik echt even met mijn mond vol tanden en kan ik niet meteen schakelen om te zeggen dat dat wel een heel onaardige reactie is op wat ik gedaan had. Ik heb gezegd "Ik ben blij dat je blij bent met je bord".

Maar goed, op dit soort dingen wil ik mezelf wel trainen, maar ik vraag me serieus af of het gaat helpen. De tijd zal het leren.

En mocht er nog een volgende massage komen, met vervelende opmerking, dan ga ik kijken of ik wel meteen assertief (maar rustig) kan zeggen dat ik er op die manier geen zin in heb.

Overigens: ik heb echt een leven buiten mijn man hoor, anders had ik het nooit zolang volgehouden. Ik werk 4 dagen, sport regelmatig (alleen of met vriendinnen), spreek af met vriendinnen, doe af en toe leuke dingen met de kinderen en heb in zijn algemeenheid veel lol met de kinderen, geniet erg van ze.

Mijn gedrag nu aanpassen

NB. Ik heb aangegeven mijn gedrag nu (in het belang van mijn kinderen en ook als ik eerlijk ben, omdat ik zijn negatieve gedrag zat ben) te willen aanpassen.

Maar ik geloof niet dat ik bij elk negatief gedrag van hem er iets van ga/moet zeggen. Er zijn zoveel dingen waarbij hij negatief reageert (zuchten, negatieve opmerking tegen mij, negatieve opmerking over mij etc), of waar hij ergerlijke dingen doet (bevelen geven aan mij ipv vriendelijk vragen, niet meehelpen afruimen, servies elders in huis laten staan, dingen niet opruimen die hij gebruikt heeft, als ik iets vraag te doen - hij doet al heel weinig - gewoon "nee" zeggen als hij geen zin heeft etc) dat ik voor mijn gevoel "continu" commentaar op hem zou leveren als ik overal bovenop zou zitten.

En aangezien ik me juist eraan dooderger dat hij aldoor commentaar op mij geeft, denk ik dat ik niet nu hetzelfde bij hem moet gaan doen.

Daarom wil ik gedoseerd gaan reageren en vooralsnog vooral maar reageren op negatieve opmerkingen tegen of over mij (tegen de kinderen) en bevelen.

Als iemand nog ideeën daarover heeft?

negatief gedrag

Negatief gedrag kan voortkomen uit diverse zaken. Angst, endemisch bij mensen met autisme, voortdurend op zoek naar foutjes, zaken die onmiddelijke attentie behoeven omdat de wereld anders dreigt te vergaan. Sinds mijn dochter wat angstmedicatie heeft is dat toch een stuk verbetert. Haar glas is inmiddels weer halfvol in plaats van halfleeg.
Omdat ze makkelijk onbegrip en weerstand oproepen bij anderen hebben ze in hun jeugd zelf heel wat 'zuchten' en negatief gedrag over zich heen gehad en dat kan erin zijn gaan zitten dat je met 'negatief' gedrag reageert als zaken onduidelijk zijn. Mensen met autisme imiteren meer dan anderen omdat het ze aan verbeelding ontbreekt. Sommige kinderen met autisme zie je dan ook afreageren en negatief doen zoals volwassenen dat kunnen: 'wat heb ik nou gezegd! wat hadden we nou afgesproken! Nou heb je alweer niet gedaan wat je beloofd had!
Maar dan van kind naar volwassene.
Je kunt je bijna niet voorstellen wat een bak aan onbegrip en negativiteit kinderen met autisme soms over zich heen krijgen. Gepest worden is ook endemisch bij kinderen met autisme en dat wakkert weer hun angst aan.
Dat neem je mee naar de volwassenheid.
En dan nog de focus op details waar meer 'normale' mensen meer de grote lijnen volgen en hun intuitie en routine. Mensen met autisme moeten door voortdurend na te denken en informatie te ordenen en weer op te sporen een beeld samenstellen van de werkelijkheid. Dan is elk 'foutje' een ontbrekend stukje van de puzzel en krijgt dan extra aandacht. Omdat het beeld ook opgebouwd wordt vanuit de details in plaats vanuit het globale overzicht.
De veranderingen en 'foutjes' vallen dan als eerste op.
Het is belangrijk om zelf het goede voorbeeld te geven. Niet voortdurend geergerd en emotioneel te reageren maar neutraal, concreet, informatie en kort. Het is al snel een overdosis aan woorden en informatie. Een ding tegelijk.
Zelf het goede voorbeeld geven en uitleggen wat belangrijk is aan goed en aangenaam gedrag kan helpen om het negatieve gedrag terug te dringen. Zelf geduldig zijn en tot tien tellen voor je reageert kan helpen om te spiegelen hoe iemand met autisme kan reageren.

Voetbalincidentje

Graag jullie mening over volgende incident. Het is maar een klein incidentje, maar zo zijn er meer, en vraag me af wat jullie zouden doen/adviseren aan mij.

Eergisteravond keken we met gezin voetbal en kreeg NL een penalty tegen omdat Australië een bal tegen de hand/arm van de verdediger in de cirkel schopte (verdediger kon er niets aan doen). Onterecht in de ogen van verslaggever (en ons), te zware straf.

Ik zei: Het heeft toch ook te maken met bal naar de hand of juist hand naar de bal? Ik zei ook dat ik niet meer wist waar ik het vandaan heb (heb nl. ooit een scheidsrechterscursus hockey gevolgd, dus misschien kwam het daar vandaan). Mijn man zei dat dat niet van belang was.

Gisteravond keek ik weer even voetbal, andere wedstrijd. Man zat er bij (kinderen niet). Was weer een situatie met hand en bal en de reporter zei iets van "de hand ging duidelijk naar de bal". Dus ik reageerde met "zie je wel, toch iets met "hand naar de bal"!"

Wordt mijn man toch in een keer heel boos dat ik nou toch "echt moest ophouden". Echt draafde weer behoorlijk door. Ik heb maar niets meer gezegd (als ik op dat moment wel zou reageren zou hij helemaal ontploffen is mijn ervaring).

Graag jullie reactie hoe jullie vinden dat ik in zo’n situatie zou moeten handelen (dus rekening houdend met hoe mijn man zal reageren - niet hoe je eigen man in zo'n situatie zou reageren !):

- niet eens die opmerking maken over “zie je wel....”? (dan ben ik dus niet mezelf, bovendien weet ik niet eens of ik zo’n opmerking binnen zou kunnen houden, kan soms wat impulsief reageren)
- als hij zo boos wordt: toch meteen wel wat ervan zeggen dat hij daar toch niet zo boos over hoeft te worden (dan maar explosie)? Op rustige of boze toon?
- later er nog wat van zeggen (als hij gekalmeerd is) dat hij overdreven boos werd om zo’n opmerking van mij? (kan ik doen, maar dan als enkele opmerking en dan wegwezen, want ik voorzie dat hij dan net zo goed weer behoorlijk boos kan worden als hij de situatie (en daarmee zijn emotie) terughaalt)
- niets zeggen (zoals ik gedaan heb)? (oftewel: zijn boosheid als het weer zien, waar je je ook niet zo over opwindt en maar laat voor wat het is)
- iets anders?

glad ijs

Als je man een voetballiefhebber is begeef je je op glad ijs met opmerkingen daarover. Alles wat je zegt wekt al gauw de irritiatie, zeker als hij vindt dat je er geen verstand van hebt. Hij voelde zich persoonlijk aangevallen (door zie je wel, ook al bedoelde je niet hem) of ergerde zich aan jouw (in zijn ogen non-kennis).

Ik zou dus minder praten, en vooral niet de hele tijd je mening geven, vrouwen praten te veel En zeker als hij verdiept is in voetbal op tv, dan stoor je hem..

Nou ben ik geen voetballiefhebber en zou sowieso wat anders gaan doen als mijn man voetbal zou kijken. Als hij boos is zou ik gewoon rechtsomkeert maken en me ergens anders me vermaken.
Als je de wedstrijd wel uit wil zien kan je -behalve niks zeggen ook een grapje maken (ik heb geen verstand van voetbal)

Ffzo

Hands is hands, ook als het per ongeluk gebeurt.

Nooit op boze toon!

Als hij zo onterecht (of terecht, maakt eigenlijk niet uit) uit z'n slof schiet, heeft het geen nut om daar boos om te worden. Dat gooit alleen maar meer olie op jet vuur. Mijn man wordt niet zo snel boos, maar mijn dochter wel. Ik probeer dan wat relativerend te reageren. In het geval van je man zou ik gezegd hebben: nou je trekt het je nogal aan, relax een beetje wil je. Zo belangrijk is het toch allemaal niet?

Ik zou sowieso geen zie je wel opmerkingen maken, trouwens. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen. Waarom is het voor jou zo belangrijk dat je man je gelijk geeft? Persoonlijk zou ik na zijn reactie:van dat bal naar de hand of andersom niet van belang was, denken of zeggen: Oké, als jij het zegt. Is hij de autoriteit of zo? Prima als hij dat zo stellig verkondigt, maar dat wil dan nog niet zeggen dat jij daar iets mee moet. Je hoeft niet elke discussie aan te gaan.

Inderdaad zoals het weer dus....