Verstoorde relatie man - mijn moeder
Goedenavond allemaal,
Helaas heb ik al jarenlang last van de verstoorde relatie tussen mijn man en mijn moeder. In het verleden zijn er een aantal heel vervelende situaties geweest, waarin mijn moeder toen heel naar heeft gereageerd en met name mijn man de boeman is geweest. We praten over jaren geleden.
Wat mij betreft zijn die kwesties allang verleden tijd en is mijn moeder voor onze dochter een lieve oma, maar mijn man houdt zich aan zijn principes. De deur is dicht en blijft dicht wat hem betreft.
Het hele jaar door gaat dit verder wel. Mijn moeder is bij mij nog steeds welkom.
Alleen die verstoorde relatie treft elk jaar weer onze dochter’s verjaardag. Mijn man wil gewoon niet in één ruimte met mijn moeder zijn. Hij zal er niet zijn op het moment dat mijn moeder er is.
En daar word ik heel verdrietig van. Ik voel me zo rot naar onze dochter toe, ik zou het zo teleurstellend voor haar vinden als óf haar vader óf haar oma niet op haar verjaardag zouden zijn!!
Daarbij voel ik me erg schuldig en verantwoordelijk voor het gedrag van hen beiden. Met de mening van andere visite heb ik minder moeite.
Eigenlijk moet ik kiezen tussen mijn man en mijn moeder en dat is al jaren zo. Ik wil niet kiezen, ik heb met geen van beiden ruzie en onze dochter houdt ook van hen allebei.
Wat zouden jullie doen?
Maar wat nou als er iets gebeurd is dat echt ver, vér over de grenzen van die man heen is gegaan?
Het klinkt inderdaad kinderachtig en manipulatief wat deze man doet, maar zolang we niet weten wat er nou is voorgevallen is dat eigenlijk niet eerlijk te beoordelen
Het gaat om een kwestie van ongeveer 10 jaar geleden. Ik zat toen in een heel zware depressie / angststoornis. Er is toen OCD bij mij geconstateerd. De details zijn te pijnlijk, maar kort gezegd voelde ik me toen compleet mislukt en stond ik op het punt om in waanzin mijn man te verlaten. Dat was voor onze dochter er was.
De stoornis speelt nog steeds een rol in mijn leven, maar ik leer er zo goed mogelijk mee omgaan.
Mijn man kreeg destijds praktisch de schuld toegeschoven van mijn waanzin en dat was zeker heel naar en kwetsend voor hem.
Mijn man en moeder hebben toen serieus met elkaar gepraat, maar sinds die tijd is de deur wat mijn man betreft dicht. Er is geen speld tussen te krijgen.
Uiteindelijk tien jaar later heb ik die hele zwarte periode achter me gelaten. Ik ben nu waar ik wil zijn. Ik wil graag op een positieve manier omgaan met mijn moeder, ook omwille van onze dochter, maar mijn man kan dat echt niet opbrengen.
Normaal gesproken kan ik hier goed over praten met mijn schoonmoeder en vriendin. Zij staan er ongeveer hetzelfde in als ik. Maar ik ben nu bang dat het bij mijn man terechtkomt. Dat wil ik liever niet.
Mugs schreef op 03-07-2024 om 09:19:
Ik weet het niet, het hangt er heel erg vanaf wat er is voorgevallen...
Dit hoe vaak zien we niet topics over schoonmoeders en roepen de meeste dat de man achter zijn vrouw hoort te staan
Nu ik dit lees, vind ik dat je man zich echt vals gedraagt. Je bent kennelijk al psychisch kwetsbaar. De zwartste periode heb je gelukkig achter je gelaten. Je voelde je destijds volkomen mislukt, maar gelukkig gaat het nu beter.
Dat je man dan nu roept dat jij het allemaal fout doet, dat vind ik gemeen. Hij kan ook zeggen "ik kan je moeder nu eenmaal niet uitstaan, ik ga wel een paar uur de hond uitlaten" - maar nee, hij maakt jou verantwoordelijk, en hij verwijt jou egoïsme, en hij stelt dat jullie dochter daarvan de dupe zou zijn, waarmee hij je precies daar pakt waar jij kwetsbaar bent: het idee het niet goed te doen (nu dan: als moeder).
Vals. Misschien niet eens bewust vals, maar nog steeds vals.
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 10:56:
Het gaat om een kwestie van ongeveer 10 jaar geleden. Ik zat toen in een heel zware depressie / angststoornis. Er is toen OCD bij mij geconstateerd. De details zijn te pijnlijk, maar kort gezegd voelde ik me toen compleet mislukt en stond ik op het punt om in waanzin mijn man te verlaten. Dat was voor onze dochter er was.
De stoornis speelt nog steeds een rol in mijn leven, maar ik leer er zo goed mogelijk mee omgaan.
Mijn man kreeg destijds praktisch de schuld toegeschoven van mijn waanzin en dat was zeker heel naar en kwetsend voor hem.
Mijn man en moeder hebben toen serieus met elkaar gepraat, maar sinds die tijd is de deur wat mijn man betreft dicht. Er is geen speld tussen te krijgen.
Uiteindelijk tien jaar later heb ik die hele zwarte periode achter me gelaten. Ik ben nu waar ik wil zijn. Ik wil graag op een positieve manier omgaan met mijn moeder, ook omwille van onze dochter, maar mijn man kan dat echt niet opbrengen.
Heeft jouw moeder destijds excuses aangeboden aan jouw man voor het feit dat zij hem de schuld gaf van iets waar hij niks aan kon doen? Heeft zij daarna moeite gedaan om dichter tot elkaar te komen? Dat lijkt mij in geval belangrijk.
Los daarvan vind ik jouw man ook manipuleren. Hij maakt jouw verantwoordelijk voor iets waar hij ook kan zorgen dat hij jou ontziet en de relatie met je moeder gunt, en jouw dochter met haar oma (ook als hij haar niet mag).
Vertoont jouw man vaker dit soort gedrag? Dat hij jou verantwoordelijk maakt voor zijn welzijn of humeur?
Jouw man moet ophouden met zeuren over een kwestie van 10! Jaar geleden. Hij hoeft geen beste vrienden te worden met jouw moeder maar kan zich normaal gedragen in het belang van jouw dochter en van jou. Er komen meerdere mensen o8p zo'n verjaardag en daar kan hij zich mee bezig houden.
Daarnaast legt hij de keuze nu bij jou terwijl dit natuurlijk absoluut niet kan. In dit soort gevallen (als Pietje komt kom ik niet!) Ben ik heel duidelijk. Ik nodig gewoon iedereen uit op mijn feestje. Mensen maken zelf een afweging of ze wel of niet komen. Maar ga absoluut geen 2e feestje alleen voor man of zijn familie houden. Hij kiest (en niet jij) ervoor niet te komen. En dat weten alle genodigden dan ook. Zijn eigen belang en principes boven dat van kind en gezin zetten is gewoon egoïstisch en schadelijk.
Ik schrik best wel van hoe man zich opstelt. Dat is geen goede vorm van discussie voeren! Hij zet jou klem en dat getuigt van weinig respect.
Kan je normaal gesproken wel een discussie met hem voeten en er samen uitkomen?
kaatjecato schreef op 03-07-2024 om 12:00:
[..]
Heeft jouw moeder destijds excuses aangeboden aan jouw man voor het feit dat zij hem de schuld gaf van iets waar hij niks aan kon doen? Heeft zij daarna moeite gedaan om dichter tot elkaar te komen? Dat lijkt mij in geval belangrijk.
Los daarvan vind ik jouw man ook manipuleren. Hij maakt jouw verantwoordelijk voor iets waar hij ook kan zorgen dat hij jou ontziet en de relatie met je moeder gunt, en jouw dochter met haar oma (ook als hij haar niet mag).
Vertoont jouw man vaker dit soort gedrag? Dat hij jou verantwoordelijk maakt voor zijn welzijn of humeur?
In zijn ogen heeft mijn moeder nooit echt excuses aangeboden voor wat er is gebeurd, volgens mij is dat ook niet zo. Die tijd is als een waas langs me heen gegaan toen.
Er is in mijn beleving één keer sorry gezegd in dat gesprek van 10 jaar geleden, maar mijn moeder weet hier nu ook weinig meer van zegt ze. Ze weet niet wat ze echt verkeerd heeft gedaan, zegt ze. Ze doet nu ook geen moeite meer om de verhouding te verbeteren. Ze heeft het opgegeven lijkt het.
In feite lijken mijn man en mijn moeder in gedrag een beetje op elkaar. Mijn moeder kan ook heel subtiel manipuleren en dingen zo verdraaien dat zij er goed vanaf komt. Nu is dat niet zo aan de orde, maar 10 tot 20 jaar geleden zeker wel. Zij weet ook precies hoe ik in elkaar zit en wat mij raakt. Niet zo fijn om er al zo lang tussen te zitten!
Mijn man kan vaker bot en heel direct uit de hoek komen. Dat is vaak wel prettig, maar soms ook best pijnlijk. Ik ben wat dat betreft best overgevoelig voor sfeer, humeur en gedrag van anderen. Best regelmatig wisselvallig en labiel ook nog. Zeker als ik het druk heb en me suf pieker over veel dingen (zoals nu). Ik ben zo slecht in zaken en emoties loslaten en ze laten waar ze vandaan komen! Dat is mede mijn OCD (hardnekkige rampgedachten en overmatig piekeren).
waarom ben je samen met een man die manipuleerd en verdraaid?
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 08:59:
Man zei gisteren dat ik de egoïstische ben, omdat ik mijn belang (mijn moeder uitnodigen) boven zijn belang stel en daarmee onze dochter de dupe laat zijn daarvan.
Hij zei ook dat hij het tegen onze dochter zou zeggen, dat ik oma liever op haar verjaardag heb dan papa. Dat voelt zo gemeen!
Het uitnodigen van je moeder is niet JOUW belang, maar dat van je dochter! Je man probeert echt jou dingen in de schoenen te schuiven die niet terecht zijn. En die 2e zin klinkt voor mij echt als van een kindje van de kleuterschool 'en dan ga ik het tegen die en die zeggen dat jij...' Kom op, zeg?!
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 13:16:
[..]
Mijn man kan vaker bot en heel direct uit de hoek komen. Dat is vaak wel prettig, maar soms ook best pijnlijk.
Nee. Je man is je aan het gaslighten. Dat is nooit prettig.
Ik zou moeder uitnodigen en man hoeft niet meer binnen te komen.
Wat wordt de man toch aan de schandpaal gebonden! Ik ben vroeger door de moeder van mijn man net zo benadeeld; ik was volgens haar ondankbaar en terwijl man en ik al 30 jr een relatie hadden ( met kinderen), werd ik zwart gemaakt en werden woorden verdraaid zodat dit in haar voordeel werkte. Manipulatie van familie door haar om mij kwetsbaar te maken in de hoop dat ik voor haar zou buigen. Eigenlijk was dat ook de wens van mijn man, dat ik haar zou vergeven terwijl ze geen sorry kon te zeggen. Iets dat ze weigerde want dan moest ze erkennen fout te zijn geweest in de wijze waarop zij mij zwart maakte. Ik ben door het hele gebeuren waarin ik mij heb afgevraagd wat die 30 jr eigenlijk voorstelde als iemand zo je gezin op de kop kan zetten en je man staat toe te kijken. Ik ben erdoor harder geworden en afstandelijker naar diegene die mij de rug toekeerden.
Ik voelde na het gesprek waarin ik haar uitlegde hoeveel pijn die jaren mij gedaan hadden en zij haar kaken stijf op elkaar hield en mijn man bij dat gesprek aanwezig was maar wederom zijn heil zocht in het zwijgen, geen binding meer met haar. De familieband had voor mij geen waarde meer; het waren voor mij niets meer dan stadsgenoten die je in de tram tegen komt.
In geval van TO zou contact met een coach misschien nog kunnen werken; hoe wel verder in de toekomst met ruimte voor ieders gevoelens. Hoe geen verdere manipulatie meer door moeder, TO en haar man. Want heus, de man is niet bepaald de enige die manipuleert; weglaten van informatie om zo lezers op de hand te krijgen is ook een vorm van manipulatie.
De moeder van mijn man kon ook haar zin doordrijven. Zaten de kinderen in een belangrijke examenperiode en hadden we afgesproken de verjaardagen even op te schuiven, belde ze doodleuk aan want ze vond dat ze recht had haar kleinkind alsnog op te zoeken. Man was dan te week om haar weer naar huis te sturen. Manipulatie in haar belang want zij kreeg haar zin en als ze later weer naar haar eigen huis vertrok, waren man en ik boos op elkaar. Mensen moeten niet tussen een relatie in gaan staan; niet je kinderen, maar ook niet je ouders.
Flanagan, ik lees nergens dat TO wil dat man haar moeder vergeeft. Het enige wat ze zo te zien wil is dat hij niet probeert om haar te dwingen haar moeder buiten de deur te houden tijdens de verjaardag van dochter.
Man maakt er een machtsspelletje van: je moet doen wat ik wil want anders vind je je moeder belangrijker dan je man. Vanwege iets dat tien jaar geleden is gebeurd, als ik het goed begrijp. Man hoeft oma niet aardig te vinden, of te vergeven. Hij hoeft alleen maar geen drama te schoppen als oma op de verjaardag van zijn dochter komt. Maar dat is kennelijk teveel gevraagd, en dat lijkt me niet terecht.
