Verstoorde relatie man - mijn moeder
Goedenavond allemaal,
Helaas heb ik al jarenlang last van de verstoorde relatie tussen mijn man en mijn moeder. In het verleden zijn er een aantal heel vervelende situaties geweest, waarin mijn moeder toen heel naar heeft gereageerd en met name mijn man de boeman is geweest. We praten over jaren geleden.
Wat mij betreft zijn die kwesties allang verleden tijd en is mijn moeder voor onze dochter een lieve oma, maar mijn man houdt zich aan zijn principes. De deur is dicht en blijft dicht wat hem betreft.
Het hele jaar door gaat dit verder wel. Mijn moeder is bij mij nog steeds welkom.
Alleen die verstoorde relatie treft elk jaar weer onze dochter’s verjaardag. Mijn man wil gewoon niet in één ruimte met mijn moeder zijn. Hij zal er niet zijn op het moment dat mijn moeder er is.
En daar word ik heel verdrietig van. Ik voel me zo rot naar onze dochter toe, ik zou het zo teleurstellend voor haar vinden als óf haar vader óf haar oma niet op haar verjaardag zouden zijn!!
Daarbij voel ik me erg schuldig en verantwoordelijk voor het gedrag van hen beiden. Met de mening van andere visite heb ik minder moeite.
Eigenlijk moet ik kiezen tussen mijn man en mijn moeder en dat is al jaren zo. Ik wil niet kiezen, ik heb met geen van beiden ruzie en onze dochter houdt ook van hen allebei.
Wat zouden jullie doen?
" Mensen moeten niet tussen een relatie in gaan staan; niet je kinderen, maar ook niet je ouders."
Bedoel je dan alleen de relatie tussen ouders? Want vader gaat hier tussen de relatie staan die bestaat tussen zijn dochter en haar oma.
En het is niet zo dat oma dingen doet die schadelijk zijn voor zijn kind, althans dat blijkt nergens uit.
Flanagan schreef op 03-07-2024 om 14:30:
Wat wordt de man toch aan de schandpaal gebonden! Ik ben vroeger door de moeder van mijn man net zo benadeeld; ik was volgens haar ondankbaar en terwijl man en ik al 30 jr een relatie hadden ( met kinderen), werd ik zwart gemaakt en werden woorden verdraaid zodat dit in haar voordeel werkte. Manipulatie van familie door haar om mij kwetsbaar te maken in de hoop dat ik voor haar zou buigen. Eigenlijk was dat ook de wens van mijn man, dat ik haar zou vergeven terwijl ze geen sorry kon te zeggen. Iets dat ze weigerde want dan moest ze erkennen fout te zijn geweest in de wijze waarop zij mij zwart maakte. Ik ben door het hele gebeuren waarin ik mij heb afgevraagd wat die 30 jr eigenlijk voorstelde als iemand zo je gezin op de kop kan zetten en je man staat toe te kijken. Ik ben erdoor harder geworden en afstandelijker naar diegene die mij de rug toekeerden.
Ik voelde na het gesprek waarin ik haar uitlegde hoeveel pijn die jaren mij gedaan hadden en zij haar kaken stijf op elkaar hield en mijn man bij dat gesprek aanwezig was maar wederom zijn heil zocht in het zwijgen, geen binding meer met hen. De familieband had voor mij geen waarde meer; het waren voor mij niets meer dan stadsgenoten die je in de tram tegen komt.
In geval van TO zou contact met een coach misschien nog kunnen werken; hoe wel verder in de toekomst met ruimte voor ieders gevoelens. Hoe geen verdere manipulatie meer door moeder, TO en haar man. Want heus, de man is niet bepaald de enige die manipuleert; weglaten van informatie om zo lezers op de hand te krijgen is ook een vorm van manipulatie.
Flanagan, je kunt jouw situatie situatie niet 1 op 1 op die van TO projecteren. Dit topic gaat niet over jouw probleem.
Lang geleden zijn mijn schoonouders ook heel ongelukkig uit de hoek gekomen in een zware periode in mijn leven. Zo erg dat ik ze een half jaar niet wilde/kon zien. Dan had ik "toevallig" een andere afspraak als ze langskwamen. Want ik wilde niet tussen man en zijn ouders instaan of de kinderen hun grootouders onthouden. Toen ik het aankon is het uitgepraat, hebben ze spijt betuigd en daarna was het aan mij om te vergeven en te proberen het achter me te laten. Over dat laatste ging een tijdje heen, en er was heus nog wel eens wat, maar ik denk nu met genegenheid aan ze terug.
Deze man wil een wig drijven tussen zijn vrouw en haar moeder. Terwijl zij wel wat steun kan gebruiken. Hij voedt al tien jaar zijn eigen rancune . Dat is geen instelling waar je erg gelukkig van wordt.
TO, sterkte, ik heb met je te doen. Lees de postings van Temet maar goed door, die zegt verstandige dingen.
@Kenfan, ik projecteer niets, ik neem alleen niet alles voor zoete koek aan.
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 09:18:
MRI, dat heb ik ook zitten bedenken. Als ik mijn moeder op een tijdstip kan uitnodigen waarop mijn man er niet is, dan kan hij de rest van de dag er wel zijn voor zijn dochter. Dat zal de enige praktische oplossing zijn.
Hopelijk zonder iemand te kwetsen? Mijn moeder moet zulke manieren al jaren accepteren van mijn man. Ik hoop dat ze dat nu ook doet.
Ik hoop echt dat het goed komt, maar ik ben zelf ook niet zo goed in het plannen van visite wat dat betreft. Vorig jaar kwam de grootste groep op hetzelfde tijdstip. Misschien kan ik het dit jaar beter verdelen.
Zal ik loslaten dat ik een slechte moeder ben en er niet meer over piekeren?
Meestal verwacht ik grote rampen die nooit gebeuren. Ik ben echt een doemdenker.
Dus misschien nu juist niet doen? Ik kan mijn man's gedrag en dat van mijn moeder niet beïnvloeden, er alleen maar er op een goede manier op reageren. Dat vind ik erg lastig.
Dat lijkt me een heel goed idee. Jouw man is hier degene die zich nogal hoekig en manipulatief gedraagt. Daar niet in meegaan maakt jou geen slechte moeder. In tegendeel zou ik zeggen.
To je geeft aan dat je moeder en man op elkaar lijken en een lijst met zeer negatieve eigenschappen die ze beiden in jouw ogen bezitten , waarom omring jij jezelf met mensen die in jouw ogen zo zijn?
kenfan schreef op 03-07-2024 om 15:03:
[..]
Flanagan, je kunt jouw situatie situatie niet 1 op 1 op die van TO projecteren. Dit topic gaat niet over jouw probleem
Jij projecteert jouw ervaring net zo hard.
Ik denk ook dat dit verhaal twee kanten kent. En normaal wordt inderdaad altijd gezegd dat partners solidair met elkaar moeten zijn en dat ze geen wig moeten laten drijven door (schoon)familie.
Wat mij opvalt Tientje84 is dat dit probleem al járen bestaat. En temidden van dat wordt een kind geboren die dit erft.
Volgens mij ben je heel goed in pappen nathouden. Maar deze gezinswond ettert door en wordt alleen maar erger naarmate jullie kind ouder wordt.
Zoek hier hulp bij, relatietherapie?
Dit gaat zich niet vanzelf oplossen en gaat in keer écht knallen. Als in: het kan jullie je relatie kosten. Werk aan de winkel!
Courage schreef op 03-07-2024 om 16:42:
[..]
Jij projecteert jouw ervaring net zo hard.
TO wordt gegaslight door een manipulerende man en twijfelt daardoor aanzichzelf. Ik probeer haar een spiegel voor te houden dat het ook anders kan. Dat het niet aan haar ligt. Vind ik toch net iets anders dan roepen dan te roepen dat het jou ook is overkomen en dan tig regels uitsluitend aan je eigen sores te wijden.
Maar goed, ik heb met mijn verhaal aan willen geven dat het niet nodig is om alles maar te herkauwen en je vast te bijten in een conflict, dus ik laat het hierbij.
Temet schreef op 03-07-2024 om 14:45:
Flanagan, ik lees nergens dat TO wil dat man haar moeder vergeeft. Het enige wat ze zo te zien wil is dat hij niet probeert om haar te dwingen haar moeder buiten de deur te houden tijdens de verjaardag van dochter.
Man maakt er een machtsspelletje van: je moet doen wat ik wil want anders vind je je moeder belangrijker dan je man. Vanwege iets dat tien jaar geleden is gebeurd, als ik het goed begrijp. Man hoeft oma niet aardig te vinden, of te vergeven. Hij hoeft alleen maar geen drama te schoppen als oma op de verjaardag van zijn dochter komt. Maar dat is kennelijk teveel gevraagd, en dat lijkt me niet terecht.
Ik schrijf ook niet dat zij dat van haar man vraagt; in mijn ervaring vroeg de familie en mijn man dat van mij. Maar het gaat niet zo om mijn geschiedenis, mijn geschiedenis is voor mij een waarschuwing dat topics soms niet helemaal volledig zijn; ik mis info over de wijze waarop de uitnodiging voor moeder op verjaardag kleindochter gestart is. Als de aanpak van Trijntje niet zo subtiel was, terwijl het juist gevoelig ligt, ook na 10 jr, kan dat wel de oorzaak zijn van zijn onvriendelijke uitspraken.
Daarom verwees ik ook naar een coach.
kenfan schreef op 03-07-2024 om 16:52:
[..]
TO wordt gegaslight door een manipulerende man en twijfelt daardoor aanzichzelf. Ik probeer haar een spiegel voor te houden dat het ook anders kan. Dat het niet aan haar ligt. Vind ik toch net iets anders dan roepen dan te roepen dat het jou ook is overkomen en dan tig regels uitsluitend aan je eigen sores te wijden.
Maar goed, ik heb met mijn verhaal aan willen geven dat het niet nodig is om alles maar te herkauwen en je vast te bijten in een conflict, dus ik laat het hierbij.
Fijne reactie Kenfan, terwijl ik de regels nodig had om uit te leggen waarom mijn reactie anders luidde dan de reactie van een ieder die de man afkraakte. Nogmaals ik projecteer niet op mijn geschiedenis maar ik neem er wel wat van mee als lesgeld. Misschien was ik ook milder geweest als hier ook spijt was uitgesproken, in bijzijn van haar familie zodat ik niet meer met de nek werd aangekeken.
Meteen de vraag aan Trijntje hoe de rest van de familie van Trijntje haar man aankijkt?
MRI schreef op 03-07-2024 om 09:27:
[..]
Maar weet je moeder van zijn opstelling jegens haar?
nou ik zou de gedachte dat jij een slechte moeder bent, niet eens in mijn brein toelaten. Hij manipuleert je, daar zou ik me druk om maken.
Mijn moeder weet van mijn man’s houding naar haar. Ze kan het maar moeilijk accepteren. Alleen op verjaardagen en speciale gelegenheden is het een vervelend geheel.
Volgens mij laat ik gewoon al jaren enorm over me heen lopen door allebei. Puur om de lieve vrede te bewaren en te zorgen dat het niet stuk gaat aan beide kanten.
Ik wil mijn man liever niet verliezen. Ondanks zijn gedrag nu is hij wel een
leuke vader en hou ik van hem.
Hetzelfde geldt voor mijn moeder.
Ik heb net mijn schoonmoeder gesproken. Zij staat er hetzelfde in als ik. Ze adviseert me boven mijn man’s gedrag te staan en mijn moeder wel gewoon uit te nodigen. mijn moeder is toch onze dochter’s oma.
Mijn schoonmoeder kent onze situatie helemaal en ze weet hoe mijn man in elkaar zit.
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 17:11:
Ik heb net mijn schoonmoeder gesproken. Zij staat er hetzelfde in als ik. Ze adviseert me boven mijn man’s gedrag te staan en mijn moeder wel gewoon uit te nodigen. mijn moeder is toch onze dochter’s oma.
Mijn schoonmoeder kent onze situatie helemaal en ze weet hoe mijn man in elkaar zit.
Dat is fijn, dat je mans moeder je steunt. Misschien schat zij in dat het niet zo'n vaart zal lopen met haar bozige zooon. Hopelijk sterkt dat je zelfvertrouwen om je gaslightende man wat tegengas te geven. Een aanvaring hoeft niet het einde van een relatie te betekenen, al lijkt het gedrag van je man daar haast wel op te wijzen. En die lieve vrede die je denkt te moeten bewaren, is niet zo lief als jij eraan onder doorgaat. Het wordt na 10 jaar wel eens tijd dat je man inziet dat mensen fouten kunnen maken zonder dat ze meteen in-en inslecht zijn.
Jij hoeft je niet schuldig en verantwoordelijk te voelen. Ik hoop dat je de moed vindt om tegen je man te zeggen wat je ook hier hebt gezegd: jij wilt niet kiezen, jij hebt geen ruzie,en je dochter houdt van allebei.
kenfan schreef op 03-07-2024 om 17:44:
[..]
Dat is fijn, dat je mans moeder je steunt. Misschien schat zij in dat het niet zo'n vaart zal lopen met haar bozige zooon. Hopelijk sterkt dat je zelfvertrouwen om je gaslightende man wat tegengas te geven. Een aanvaring hoeft niet het einde van een relatie te betekenen, al lijkt het gedrag van je man daar haast wel op te wijzen. En die lieve vrede die je denkt te moeten bewaren, is niet zo lief als jij eraan onder doorgaat. Het wordt na 10 jaar wel eens tijd dat je man inziet dat mensen fouten kunnen maken zonder dat ze meteen in-en inslecht zijn.
Jij hoeft je niet schuldig en verantwoordelijk te voelen. Ik hoop dat je de moed vindt om tegen je man te zeggen wat je ook hier hebt gezegd: jij wilt niet kiezen, jij hebt geen ruzie,en je dochter houdt van allebei.
Mooi geschreven kenfan. Dat laatste heb ik gisteravond al zeker twee keer aangegeven. Het overtuigde mijn man helemaal niet. Zijn standpunt en mijn standpunt staan lijnrecht tegenover elkaar en wij geven allebei geen strobreed toe.
Praktisch gezien probeer ik mijn eigen familie en die van mijn man op verschillende tijdstippen uit te nodigen, zodat onze dochter er niet te veel van merkt en mijn man er een gedeelte toch bij kan zijn (als hij wil).
Praten kan ik zelf ook niet goed, ik besef heus dat ikzelf ook een deel van het probleem ben. We verzanden steeds in dezelfde discussie en komen er samen niet echt uit.
Ik please iedereen en kom zo niet goed voor mezelf op. Bovendien maak ik vaak van een klein ding een enorm probleem. Het zou helpen als ik er zelf luchtiger over zou denken, maar dat lukt me steeds weer niet. Hoe zouden jullie dat doen?
Gewoon maar wat doen en dan hopen dat het goed komt en er niet meer over piekeren?
Wat mij heeft geholpen was een mindfulnesstraining, aangeboden door de gezondheidscentrum/ POH. De training leerde mij minder snel te oordelen of reageren, mijzelf te tijd te gunnen stil te staan bij wat ik belangrijk vond zodat anderen maar eens mochten wachten op actie of reactie, want dan was ik even ‘ niet thuis’. Het hielp mij een rem te zetten op pleasen.
Verder las ik de twee boeken van Brene Brown; de kracht van de kwetsbaarheid en de moed van imperfectie. Twee boeken die mij leerden over de psyche bij mensen en dat we helemaal niet zoveel van elkaar verschillen; ook die mensen met een grote mond zijn soms van binnen zo klein.
