Verstoorde relatie man - mijn moeder
Goedenavond allemaal,
Helaas heb ik al jarenlang last van de verstoorde relatie tussen mijn man en mijn moeder. In het verleden zijn er een aantal heel vervelende situaties geweest, waarin mijn moeder toen heel naar heeft gereageerd en met name mijn man de boeman is geweest. We praten over jaren geleden.
Wat mij betreft zijn die kwesties allang verleden tijd en is mijn moeder voor onze dochter een lieve oma, maar mijn man houdt zich aan zijn principes. De deur is dicht en blijft dicht wat hem betreft.
Het hele jaar door gaat dit verder wel. Mijn moeder is bij mij nog steeds welkom.
Alleen die verstoorde relatie treft elk jaar weer onze dochter’s verjaardag. Mijn man wil gewoon niet in één ruimte met mijn moeder zijn. Hij zal er niet zijn op het moment dat mijn moeder er is.
En daar word ik heel verdrietig van. Ik voel me zo rot naar onze dochter toe, ik zou het zo teleurstellend voor haar vinden als óf haar vader óf haar oma niet op haar verjaardag zouden zijn!!
Daarbij voel ik me erg schuldig en verantwoordelijk voor het gedrag van hen beiden. Met de mening van andere visite heb ik minder moeite.
Eigenlijk moet ik kiezen tussen mijn man en mijn moeder en dat is al jaren zo. Ik wil niet kiezen, ik heb met geen van beiden ruzie en onze dochter houdt ook van hen allebei.
Wat zouden jullie doen?
kenfan schreef op 04-07-2024 om 21:47:
[..]
Wacht effe ...je moeder is net haar man verloren, en jouw man gaat tegensputteren als jullie een half uur voor aanvang van de uitvaart aanwezig moeten zijn? Iets wat niet meer dan normaal is bij de uitvaart van een naast familielid. En dan zou ZIJ manipuleren? Echt ik weet niet wat ik lees. Wil jij dan niet zelf bij haar zijn om haar te steunen op dat moment? Misschien begrijp ik het niet goed hoor, maar mijn kaak hangt zowat op m'n knieen.
Ik gun je een goede therapeut die je wat meer zelfvertrouwen geeft en je bevrijdt van die vreemde gedachtenkronkels waarin je nu verstrikt raakt.
Ik heb gelukkig mijn moeder die week tussen overlijden en uitvaart wel kunnen steunen. En uiteindelijk kon ik dat op de uitvaart zelf ook, omdat ik voet bij stuk hield. Ik denk steeds dat ik degene ben die alles verkeerd ziet en zo’n manipulatief monster ben, maar ik ben dus niet de enige.
Ik ben geen heilige, ik doe ook veel dingen fout en vind praten ook moeilijk en zeker probeer ik ook mijn punt te maken en mijn man te overtuigen van mijn gelijk. Als het op mijn familie aankomt wel. Maakt dat mij manipulatief? Vast wel. Ik probeer ook mijn zin te krijgen.
Maar wel met de goede bedoelingen, en die ziet hij nu niet. Ik ga nu even stoppen met reageren en de zaken op een rijtje zetten.
Even loslaten en rust pakken. Ik kom snel weer terug. Bedankt in ieder geval!
Je hoeft je man niet te overtuigen. Hou het bij je eigen gevoel. Wat het met JOU persoonlijk doet deze slepende ruzie. Dat het JOU verdriet doet. Dan is het geen kwestie van gelijk of ongelijk.
Wat goed trouwens dat je voet bij stuk hebt gehouden rond dat overlijden. Je bent sterker dan je zelf denkt.
Laat je niet wijsmaken dat opkomen voor je zelf en de mensen van wie je houdt manipulatie is.Sterkte hoor.
Goed dat je alles eens op een rijtje gaat zetten.
Ik vraag me af waar jouw gevoel vandaan komt dat je veel fout doet, dat je niet kan praten en sta je manipuleert.
Is er een kiem gelegd in je opvoeding die je man feilloos aanvoelt en uitbuit? Ik krijg wel dat idee.
Is het een idee eens met de POH te praten? En te kijken of hij/zij je verder kan helpen of adviseren.
Eerlijk gezegd heb ik me vanaf kinds af aan altijd een beetje raar gevonden. Ik was als kind timide, dromerig en vrij rustig. Op school en thuis heb ik me eigenlijk altijd een buitenbeentje gevoeld. Geen aansluiting en zo. Ik ben ook een beetje raar.
Kan moeilijk communiceren en ik pieker over alles, dat deed ik als kind eigenlijk ook al.
Het voelt alsof mijn familiegeschiedenis zich bij ons herhaalt.
Mijn ouders konden ook lang niet altijd goed samen overweg. Er was veel ruzie of negeren thuis en daar kon ik toen heel slecht tegen. Ik vluchtte ervan weg.
Tijdens mijn moeder's depressie zat ik zelf ook slecht in mijn vel. Mijn middelbare schoolperiode was erg naar, veel pesterijen en buitensluiten enzo.
Dat samen met mijn moeder's depressie en de latere scheiding van mijn ouders heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben.
Een pleaser, doemdenker (met OCD) en iemand die zich altijd anders voelt dan de rest. Zowel mijn man als mijn moeder kennen mij daarin feilloos.
Dit is voor mij geen excuus om dan maar alles daarop te schuiven en hen de schuld te geven van de verhouding tussen mijn man en mijn moeder.
Ik speel daar ook een rol in, dat weet ik.
Als ik wat rustiger, luchtiger en minder emotioneel zou reageren zouden de verhoudingen wellicht ook beter zijn. Het is echt heel moeilijk om dat gestress af te leren.
Tientje, waarom ga je zelf in ieder geval niet eens wat coachingsgesprekken doen? Ik heb dat gedaan ooit bij een psychotherapeut en het was zo verhelderend om met die vrouw te praten. Mijn problemen voor te leggen, doornemen hoe ik dingen aan kon pakken, en gewoon een even je verhaal kunnen doen, iemand die luistert, doorvraagt en je echt een andere kijk kan laten geven op de dingen die je overkomen. Ik heb er zoveel aan gehad dat ik toen regelmatig zei 'iedereen zou een keer therapie moeten doen' 
Ik heb tien jaar geleden wel cognitieve gedragstherapie met exposure gehad. Toen was het echt de oplossing om uit dat diepe dal te komen.
Eigenlijk zou ik weer bij de huisarts moeten aankloppen voor hulp, ook voor onze dochter en ons gezin.
Even kort door de bocht..
Je moeder en je man willen jou beschermen tegen teleurstellingen. Alleen hun aanpak werkt niet want je hebt een objectief iemand nodig.
Misschien helpt deze constatering bij het minder hard oordelen over hen die het ergens goed bedoelen. Dat maakt het eenvoudiger om meer bij jezelf te blijven; zo van ‘hé, moeder en man, jullie bedoelen het goed maar stop met denken voor mij!’
Cognitieve gedragsthrrapie en exposure was waarschijnlijk om de ocd onder controle te krijgen. Maar je gevoeligheid voor depressie en je gevoelens van tekortschieten (waar anderen dan soms ge/misbruik van maken), daar is waarschijnlijk wat anders voor nodig -nou ja, dat vermoed ik, ik ben ook maar een leek
Zeker een goed idee om daarmee aan de slag te gaan. Niet alleen voor jezelf, ook je dochter kan daar uiteindelijk profijt van hebben. Hopelijk steunt je man je dan ook daarin
Ik lees het anders dan sommige , relatie tussen je man en moeder is al verstoord voor de geboorte van je dochter , dus dat dit haar negatief kan beinvloeden natuurlijk maar dit was al bekend , vervolgens een stuk over een tijd die veranderde van een uitvaart
waar man zich gewoon naar aanpaste, en dat hij dit later in een gesprek noemt doet daar niets van af, to vroeg in dat gesprek schijnbaar wat hem irriteert aan haar moeder en dat zal waarschijnlijk alles zijn na haar uitspraken naar hem
Anoniemvoornu schreef op 05-07-2024 om 13:52:
Ik lees het anders dan sommige , relatie tussen je man en moeder is al verstoord voor de geboorte van je dochter , dus dat dit haar negatief kan beinvloeden natuurlijk maar dit was al bekend , vervolgens een stuk over een tijd die veranderde van een uitvaart
waar man zich gewoon naar aanpaste, en dat hij dit later in een gesprek noemt doet daar niets van af, to vroeg in dat gesprek schijnbaar wat hem irriteert aan haar moeder en dat zal waarschijnlijk alles zijn na haar uitspraken naar hem
Ja sinds die tijd irriteert hij zich aan alles wat ze doet. Het klopt dat ik hem dat specifiek zo heb gevraagd. Het tijdstip van de uitvaart was de avond ervoor een discussiepunt, niet erna pas.
To hoe komt het dat je zo bezig bent wie wie manipuleerd , als je man het niet is ben jij het zelf maar ? Hoe komt dat dit zo'n groot onderwerp in je relaties is? je maakt het jezelf heel moeilijk lijkt het . Terwijl je al 10 jaar weet dat je man en moeder niet samen door de deur gaan heel jammer maar zeker mee te leven, spreek gewoon lekker af met je moeder zonder man
