Verstoorde relatie man - mijn moeder
Goedenavond allemaal,
Helaas heb ik al jarenlang last van de verstoorde relatie tussen mijn man en mijn moeder. In het verleden zijn er een aantal heel vervelende situaties geweest, waarin mijn moeder toen heel naar heeft gereageerd en met name mijn man de boeman is geweest. We praten over jaren geleden.
Wat mij betreft zijn die kwesties allang verleden tijd en is mijn moeder voor onze dochter een lieve oma, maar mijn man houdt zich aan zijn principes. De deur is dicht en blijft dicht wat hem betreft.
Het hele jaar door gaat dit verder wel. Mijn moeder is bij mij nog steeds welkom.
Alleen die verstoorde relatie treft elk jaar weer onze dochter’s verjaardag. Mijn man wil gewoon niet in één ruimte met mijn moeder zijn. Hij zal er niet zijn op het moment dat mijn moeder er is.
En daar word ik heel verdrietig van. Ik voel me zo rot naar onze dochter toe, ik zou het zo teleurstellend voor haar vinden als óf haar vader óf haar oma niet op haar verjaardag zouden zijn!!
Daarbij voel ik me erg schuldig en verantwoordelijk voor het gedrag van hen beiden. Met de mening van andere visite heb ik minder moeite.
Eigenlijk moet ik kiezen tussen mijn man en mijn moeder en dat is al jaren zo. Ik wil niet kiezen, ik heb met geen van beiden ruzie en onze dochter houdt ook van hen allebei.
Wat zouden jullie doen?
Dat lijkt me een pijnlijke situatie. Ik begrijp dat je graag wil dat je man erbij is en je moeder ook. Hoe doen jullie het nu op de verjaardag van je dochter, komt je moeder dan op een moment dat je man niet thuis is?
Vorig jaar was hij er wel. Toen waren er ook anderen bij. Maar hij zegt nu dat dat hem nu niet uitmaakt. Hij is er echt niet als mijn moeder er is.
Onze dochter houdt ook van haar oma. Ze vindt het leuk om haar te zien. De problemen tussen mij en mijn moeder heb ik allang achter me gelaten. Het voelt heel naar voor mij en ik vind het rot voor ons meisje.
Mijn gevoel zegt ‘gewoon oma uitnodigen’ maar toch blijf ik er verdrietig om.
Zal ik het accepteren dat mijn man er dan niet is? Zal ik de verantwoordelijkheid van zijn gedrag bij hem laten?
Hij legt die verantwoordelijkheid bij mij neer. Het is volgens hem dan mijn keuze.
Tuurlijk je moeder uitnodigen. Je man moet maar even z'n ego aan de kant zetten voor zijn dochter.
We weten natuurlijk niet wat er is gebeurd tussen je man en je moeder. Maar een volwassen vent die het belang van zijn dochter en in mindere mate ook zijn vrouw (het is wel je moeder) niet boven zijn eigen belang kan stellen vind ik ook merkwaardig. En nee, hoe hij reageert als je toch je moeder uitnodigt is niet jouw verantwoordelijkheid of keuze maar die van hem.
Wat ontzettend lastig lijkt het mij voor jou dat je man zo hardnekkig en koppig is. Een punt is wel dat hij niet vast houdt aan principes (hoe standvastig en geweldig dat ook klinkt) maar hij houdt vast aan ouderwetse denkbeelden die al lang niet meer actueel zijn. Misschien moet je dat naar hem en naar je zelf eens anders gaan benoemen.
Het is pure trots waarmee hij 3 levens eigenlijk in zijn greep houdt. Jullie 3 hebben last van zijn gedrag.
Ik zou voorstellen aan man om er serieus over na te denken om hier een punt achter te zetten. Vertel hem wat het met jou doet, wat het met je dochter doet. Vraag hem om een oplossing.
En welke verantwoordelijkheid legt hij precies bij jou neer? Moet jij ervoor zorgen dat zij elkaar niet treffen? In elk geval: stop daar mee. Deze manier van doen is niet jouw pakkie aan. Maar als je het al die tijd gedaan hebt; kondig dan wel duidelijk aan dat jij daar mee stopt en dat het zijn verantwoordelijkheid is om zijn dochter wel of niet met zijn afwezigheid teleur te stellen.
Ik wil hier onze dochter niet mee belasten, ze wordt pas 6 jaar, maar ze denkt al over zoveel dingen na. En zij vindt echt iedereen even lief, dat zijn haar eigen woorden. Zij wil iedereen die ze lief vindt op haar verjaardag, oma en papa allebei. Zij hoeft hierin voor mij niet te kiezen.
Ik gun haar zo een leuk feestje zonder teleurstellingen! Maar ik kan het op deze manier niet voorkomen ben ik bang!
En dat is precies het punt waar het me het meeste pijn doet. Voor mezelf kan ik er wel mee omgaan. Het is niet leuk, maar het zij zo. Maar voor onze dochter is het wel verdrietig 😥
Waarom kan het niet één keer per jaar even gewoon zonder drama?
Mijn man hoeft mijn moeder maar één keer per jaar te zien, hooguit twee keer in nood.
Maar zelfs dat is heel moeilijk zo blijkt.
Man zei gisteren dat ik de egoïstische ben, omdat ik mijn belang (mijn moeder uitnodigen) boven zijn belang stel en daarmee onze dochter de dupe laat zijn daarvan.
Hij zei ook dat hij het tegen onze dochter zou zeggen, dat ik oma liever op haar verjaardag heb dan papa. Dat voelt zo gemeen!
Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd en moet ik naast mijn man gaan staan en voor hem kiezen. Ik heb tenslotte ook voor hem gekozen om samen te leven. Maar mijn gevoel zegt nee.
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 08:59:
Ik wil hier onze dochter niet mee belasten, ze wordt pas 6 jaar, maar ze denkt al over zoveel dingen na. En zij vindt echt iedereen even lief, dat zijn haar eigen woorden. Zij wil iedereen die ze lief vindt op haar verjaardag, oma en papa allebei. Zij hoeft hierin voor mij niet te kiezen.
Ik gun haar zo een leuk feestje zonder teleurstellingen! Maar ik kan het op deze manier niet voorkomen ben ik bang!
En dat is precies het punt waar het me het meeste pijn doet. Voor mezelf kan ik er wel mee omgaan. Het is niet leuk, maar het zij zo. Maar voor onze dochter is het wel verdrietig 😥
Waarom kan het niet één keer per jaar even gewoon zonder drama?
Mijn man hoeft mijn moeder maar één keer per jaar te zien, hooguit twee keer in nood.
Maar zelfs dat is heel moeilijk zo blijkt.
Man zei gisteren dat ik de egoïstische ben, omdat ik mijn belang (mijn moeder uitnodigen) boven zijn belang stel en daarmee onze dochter de dupe laat zijn daarvan.
Hij zei ook dat hij het tegen onze dochter zou zeggen, dat ik oma liever op haar verjaardag heb dan papa. Dat voelt zo gemeen!
Maar misschien zie ik het helemaal verkeerd en moet ik naast mijn man gaan staan en voor hem kiezen. Ik heb tenslotte ook voor hem gekozen om samen te leven. Maar mijn gevoel zegt nee.
Jij belast je dochter er niet mee, dat doet je man. Tijd dat je man volwassen wordt. Ik zou er snel klaar mee zijn.
Best flauw van je man, al weet ik niet wat er voorgevallen is. Maar is het niet praktisch op te lossen? Ik bedoel moet iedereen de hele dag bij elkaar zijn? Als het bijvoorbeeld op een zondag valt, kan vader er de hele ochtend zijn, in de middag weg en vanaf etenstijd vader weer erbij en moeder weg. Zou je moeder daar okay mee zijn? Ik denk niet dat een kind van zes er veel van heeft/ merkt als haar vader een paar uurtjes in de middag weg is maar de rest van de tijd er wel bij.
Hm ik lees nu nu dit: "Man zei gisteren dat ik de egoïstische ben, omdat ik mijn belang (mijn moeder uitnodigen) boven zijn belang stel en daarmee onze dochter de dupe laat zijn daarvan.
Hij zei ook dat hij het tegen onze dochter zou zeggen, dat ik oma liever op haar verjaardag heb dan papa. Dat voelt zo gemeen!"
Zowee, die man van jou is een partijtje manipulatief! Trap er niet in hoor. Hij drijft dit op de spits. Zoek die praktische oplossing maar vraag je tegelijkertijd af of je het niet eens met je man moet hebben over zijn manipulatieve move. Het zal stellig niet de enige zijn
MRI, dat heb ik ook zitten bedenken. Als ik mijn moeder op een tijdstip kan uitnodigen waarop mijn man er niet is, dan kan hij de rest van de dag er wel zijn voor zijn dochter. Dat zal de enige praktische oplossing zijn.
Hopelijk zonder iemand te kwetsen? Mijn moeder moet zulke manieren al jaren accepteren van mijn man. Ik hoop dat ze dat nu ook doet.
Ik hoop echt dat het goed komt, maar ik ben zelf ook niet zo goed in het plannen van visite wat dat betreft. Vorig jaar kwam de grootste groep op hetzelfde tijdstip. Misschien kan ik het dit jaar beter verdelen.
Zal ik loslaten dat ik een slechte moeder ben en er niet meer over piekeren?
Meestal verwacht ik grote rampen die nooit gebeuren. Ik ben echt een doemdenker.
Dus misschien nu juist niet doen? Ik kan mijn man's gedrag en dat van mijn moeder niet beïnvloeden, er alleen maar er op een goede manier op reageren. Dat vind ik erg lastig.
Ik weet het niet, het hangt er heel erg vanaf wat er is voorgevallen...
Tientje84 schreef op 03-07-2024 om 09:18:
MRI, dat heb ik ook zitten bedenken. Als ik mijn moeder op een tijdstip kan uitnodigen waarop mijn man er niet is, dan kan hij de rest van de dag er wel zijn voor zijn dochter. Dat zal de enige praktische oplossing zijn.
Hopelijk zonder iemand te kwetsen? Mijn moeder moet zulke manieren al jaren accepteren van mijn man. Ik hoop dat ze dat nu ook doet.
Ik hoop echt dat het goed komt, maar ik ben zelf ook niet zo goed in het plannen van visite wat dat betreft. Vorig jaar kwam de grootste groep op hetzelfde tijdstip. Misschien kan ik het dit jaar beter verdelen.
Zal ik loslaten dat ik een slechte moeder ben en er niet meer over piekeren?
Meestal verwacht ik grote rampen die nooit gebeuren. Ik ben echt een doemdenker.
Dus misschien nu juist niet doen? Ik kan mijn man's gedrag en dat van mijn moeder niet beïnvloeden, er alleen maar er op een goede manier op reageren. Dat vind ik erg lastig.
Maar weet je moeder van zijn opstelling jegens haar?
nou ik zou de gedachte dat jij een slechte moeder bent, niet eens in mijn brein toelaten. Hij manipuleert je, daar zou ik me druk om maken.
En het onderling uitpraten is ook geen optie? Jij, je man, je moeder en eventueel een buitenstaander (relatietherapeut, gezinstherapeut) o.i.d.? Iedereen kan zijn verhaal doen, er kunnen dingen uitgelegd/opgehelderd worden, vervolgens excuses en door met het leven. Ze hoeven geen beste vrienden te worden, maar samen even in een ruimte zitten moet dan toch niet teveel gevraagd te zijn?
Ben het trouwens eens met de schrijvers hierboven, je man doet moeilijk en kinderachtig.
_Anoniem_ schreef op 03-07-2024 om 09:39:
En het onderling uitpraten is ook geen optie? Jij, je man, je moeder en eventueel een buitenstaander (relatietherapeut, gezinstherapeut) o.i.d.? Iedereen kan zijn verhaal doen, er kunnen dingen uitgelegd/opgehelderd worden, vervolgens excuses en door met het leven. Ze hoeven geen beste vrienden te worden, maar samen even in een ruimte zitten moet dan toch niet teveel gevraagd te zijn?
Ben het trouwens eens met de schrijvers hierboven, je man doet moeilijk en kinderachtig.
Ja moet TO ook daarbij zijn? Ze wordt al gemangeld door die twee (alhoewel: hoe staat haar moeder er eigenlijk in?).
Het zou heel mooi zijn als er uitgepraat kon worden. Maar op basis van wat TO schrijft, schat ik in dat manlief daar sws niet aan begint. n
Ik neem aan dat de verjaardag al snel is. Ik zou een praktische oplossing nastreven zoals hierboven omschreven - oma komt een paar uurtjes als papa er niet is - want inderdaad, ik neem ook aan dat dochter de afwezigheid van vader amper opmerkt.
Maar dan na de verjaardag snel naar een relatietherapeut oid, want vader is kinderachtig en manipulatief bezig. En als er niets gebeurt, zal hij daar niet mee stoppen, want het werkt: TO wringt zich in bochten om toch vooral de kool en de geit maar te sparen (en dat is geen kritiek, ik zou precies hetzelfde doen). Dus verwacht in de toekomst nog veel meer dingen waar hij zich niet overheen kan zetten en waarbij hij TO verantwoordelijk maakt voor de "oplossing", die er uiteindelijk dan altijd uit moet bestaan dat hij zijn zin krijgt.
Nu even snel een oplossing verzinnen om de schade te beperken, maar daarna werken aan nieuwe verhoudingen waarin hij inziet dat hij niet altijd zijn zin krijgt. Want als het aan hem ligt, verliest dochter haar oma, en dat gaat echt te ver. Bovendien: nu is het oma, straks is het weer iemand anders waar meneer moeite mee heeft, en iedereen zich maar in bochten wringen. Hoe eerder hij volwassen wordt, hoe beter 
