Verder na ontrouw - deel 8

blauwgeel schreef op 15-10-2023 om 19:09:

Wat fijn dat er in het topic weer meer ruimte is voor steun aan elkaar.

Ik denk regelmatig; is dit wel de juiste keuze. Is er niet gewoon teveel kapot? Maar als ik denk aan een scheiding, waarbij ik mijn kinderen minder ga zien, waar ik nog de komende x jaren in contact blijf met mijn man, waar er waarschijnlijk weer een andere vrouw in het leven van mijn man komt en wellicht ook een rol krijgt in de verzorging van mijn kinderen? Dan weet ik dat mij dat ook niet gelukkig gaat maken. Om altokd geconfronteerd te worden met iets dat ik niet meer heb. Dan vecht ik liever samen en hoop dat we over een aantal jaren kunnen zeggen dat we er beter uit gekomen zijn.

Zijn jullie Truus weleens tegen gekomen? Ik ben daar zo bang voor. Als ik in de stad loop. Als ik aan het sporten ben. In de supermarkt. Ik voel boosheid maar ook schaamte. Dat zij zoveel 'macht' had dat mijn man met haar vreemdging, dat zij samen geheimen hebben gedeeld. Dat ik mijn man nog een kans geef. En ook over mezelf. Ik voel me oud en door alle stress ben ik er nog slechter uit gaan zien

Ik denk dat Truus eerder bang is dat ze mij gaat tegen komen 😉 

De macht die ze had, had ze alleen zo lang ik niet op hun geheime toneel verscheen. Vanaf de eerste seconde dat ik meespeelde, heeft ze het podium mogen verlaten. En zo moet je dat bekijken. Truusjes weten ook dat ze de macht alleen kunnen behouden door alles in het geniep te doen zonder een andere deelnemer in het spel.  Daarom dat de meeste Truusjes het geheim mee bewaken en het niet naar buiten brengen, behalve op het einde van de affaire (wraak/wanhoop) of als ze voelen dat hun macht toch al aan het afnemen is als een soort chantagemiddel. Ze komen het nooit vertellen uit de goedheid van hun hart 😇 

Jij hebt niks waarover je je moet schamen. Je was ter goeder trouw.

Ik heb ook gedacht dat het afzien mij heeft verouderd en getekend. Was tijdelijk. Ik bloei weer als nooit tevoren. 
Dat komt terug. Als je het maar laat om je te schamen. Doe dat niet. Nergens voor nodig. Negeer haar. Ze is … niets eigenlijk… een willekeurige vrouw zoals duizenden anderen. 
Geef haar geen rol meer in je leven. 

En schaam je ook zeker niet als je voor je relatie kiest. Niemand heeft zich daarmee te bemoeien. Jij hebt je eigen redenen die voor jou belangrijk zijn. Ik lees hier soms dat er “legitieme” redenen zijn en “niet-legitieme” redenen zijn om je partner nog een kans te geven. Naast het feit dat het dikwijls niet heel duidelijk/eenduidig is, is dat gewoon onjuist. Elke reden die voor jou belangrijk is, is legitiem. Zoals voor anderen de redenen om ermee te kappen ook legitiem zijn. Je kan iemand voorzichtig eens een ander geluid laten horen, zelfs al is er niet naar gevraagd, maar altijd met respect voor de keuze van de ander. 

Theekannetje schreef op 16-10-2023 om 15:23:

[..]

Ik denk dat Truus eerder bang is dat ze mij gaat tegen komen 😉

De macht die ze had, had ze alleen zo lang ik niet op hun geheime toneel verscheen. Vanaf de eerste seconde dat ik meespeelde, heeft ze het podium mogen verlaten. En zo moet je dat bekijken. Truusjes weten ook dat ze de macht alleen kunnen behouden door alles in het geniep te doen zonder een andere deelnemer in het spel. Daarom dat de meeste Truusjes het geheim mee bewaken en het niet naar buiten brengen, behalve op het einde van de affaire (wraak/wanhoop) of als ze voelen dat hun macht toch al aan het afnemen is als een soort chantagemiddel. Ze komen het nooit vertellen uit de goedheid van hun hart 😇

Jij hebt niks waarover je je moet schamen. Je was ter goeder trouw.

Ik heb ook gedacht dat het afzien mij heeft verouderd en getekend. Was tijdelijk. Ik bloei weer als nooit tevoren.
Dat komt terug. Als je het maar laat om je te schamen. Doe dat niet. Nergens voor nodig. Negeer haar. Ze is … niets eigenlijk… een willekeurige vrouw zoals duizenden anderen.
Geef haar geen rol meer in je leven.

Ik snap je punt. Maar zie het wel anders dat Truus al die macht heeft. Die macht heeft ze ook gekregen. Als je het dan zo wil noemen. Er zijn 2 partijen bij betrokken. Kijk als mijn Truus niet verliefd was geweest op mijn man dan had het niet gebeurd. Maar het had sowieso niet moeten gebeuren. Man had moeten zeggen. Ik ben getrouwd. Ongeacht of je relatie wel of niet goed is. Als je een monogame relatie hebt zorg je er eerst voor dat die ingelicht of afgerond is. Zo zou het horen te gaan

En je schamen als begrogene. Nee kom op zeg. Ik weet nog dat het uitkwam bij ons.  Nu zijn wij direct uit elkaar gegaan en ik had niets maar dan ook niets te verbergen. En zo denk ik er nog steeds over. 

Ik schaam me nergens voor. Laatst bij toeval vertelde ik het tegen een collega . Die schoot meteen in de modus van..ik heb er geen oordeel over. Ze bedoelde dat ik w.s. verder ging met man. Maar dat maakt me ook niet uit. Het voornaamste is dat ik niets hoef te verbergen. En dat weet man ook. Die weet dat ik het niet voor me hou. Waarom zou ik. Ik heb geen geheimen. En hun geheim was/ is niet mijn geheim. Het is zijn pad in het leven waar hij mee om moet gaan en wat ik niet voor hem kan bewandelen of mooier kan maken. Het is zijn keuze geweest toendertijd. 

Schamen.... Dat moeten zij doen omdat ze het vertrouwen hebben geschonden. Ongeacht of man wel of niet verleid is. Hij heeft eraan mee gewerkt.

Ben het wel met je eens dat je haar geen rol moet toe bedelen maar denk dat dat nog lastig is als het net allemaal uit gekomen is.

Feit is en blijft dat het wel een persoon is ( man of vrouw) die een soort van relatie met jouw man/ vrouw gehad heeft. Dus ja het blijft in mijn ogen toch lastig om diegene meteen uit je gedachten te bannen. 

Theekannetje schreef op 16-10-2023 om 15:43:

En schaam je ook zeker niet als je voor je relatie kiest. Niemand heeft zich daarmee te bemoeien. Jij hebt je eigen redenen die voor jou belangrijk zijn. Ik lees hier soms dat er “legitieme” redenen zijn en “niet-legitieme” redenen zijn om je partner nog een kans te geven. Naast het feit dat het dikwijls niet heel duidelijk/eenduidig is, is dat gewoon onjuist. Elke reden die voor jou belangrijk is, is legitiem. Zoals voor anderen de redenen om ermee te kappen ook legitiem zijn. Je kan iemand voorzichtig eens een ander geluid laten horen, zelfs al is er niet naar gevraagd, maar altijd met respect voor de keuze van de ander.

Niemand heeft het volgens mij over legitiem of niet legitiem hoor. Er zijn alleen situaties waarbij doorgaan destructief naar jezelf toe kan zijn en andere situaties waarbij het meer terecht is hoop te hebben op heling. Iedereen moet voor haarzelf bepalen waar de relatie naar neigt. Maar bij meer destructieve tendensen maar blijven ondersteunen is voor mij persoonlijk geen optie

Peet52! schreef op 16-10-2023 om 15:59:

[..]

Ik snap je punt. Maar zie het wel anders dat Truus al die macht heeft. Die macht heeft ze ook gekregen. Als je het dan zo wil noemen. Er zijn 2 partijen bij betrokken. Kijk als mijn Truus niet verliefd was geweest op mijn man dan had het niet gebeurd. Maar het had sowieso niet moeten gebeuren. Man had moeten zeggen. Ik ben getrouwd. Ongeacht of je relatie wel of niet goed is. Als je een monogame relatie hebt zorg je er eerst voor dat die ingelicht of afgerond is. Zo zou het horen te gaan

En je schamen als begrogene. Nee kom op zeg. Ik weet nog dat het uitkwam bij ons. Nu zijn wij direct uit elkaar gegaan en ik had niets maar dan ook niets te verbergen. En zo denk ik er nog steeds over.

Ik schaam me nergens voor. Laatst bij toeval vertelde ik het tegen een collega . Die schoot meteen in de modus van..ik heb er geen oordeel over. Ze bedoelde dat ik w.s. verder ging met man. Maar dat maakt me ook niet uit. Het voornaamste is dat ik niets hoef te verbergen. En dat weet man ook. Die weet dat ik het niet voor me hou. Waarom zou ik. Ik heb geen geheimen. En hun geheim was/ is niet mijn geheim. Het is zijn pad in het leven waar hij mee om moet gaan en wat ik niet voor hem kan bewandelen of mooier kan maken. Het is zijn keuze geweest toendertijd.

Schamen.... Dat moeten zij doen omdat ze het vertrouwen hebben geschonden. Ongeacht of man wel of niet verleid is. Hij heeft eraan mee gewerkt.

Ben het wel met je eens dat je haar geen rol moet toe bedelen maar denk dat dat nog lastig is als het net allemaal uit gekomen is.

Feit is en blijft dat het wel een persoon is ( man of vrouw) die een soort van relatie met jouw man/ vrouw gehad heeft. Dus ja het blijft in mijn ogen toch lastig om diegene meteen uit je gedachten te bannen.

Dit keer 100 ja. Nu ben ik, met het oog op de kinderen, wel heel voorzichtig geweest met wie ik wel en niet in vertrouwen genomen heb in die periode. We wonen in een klein dorp, waar al 4 generaties van mijn famillie hun geschiedenis liggen hebben. Dat is voor veel mensen hier het geval, dus je gaat snel over de tong. Ik wil niet dat die informatie bij mijn kids komt te liggen. 

Mijn vrouw vond het verschrikkelijk dat ik het met mijn beste vrienden gedeeld had. De vrouwen van onze vriendengroep zijn ook een vriendengroep met elkaar en daar moest ze best met de billen bloot. Maar ik heb haar dat toen heel duidelijk gemaakt: Jij bepaald niet hoe ik daar mee om ga. Dat jij je er voor schaamt, is je eigen schuld. Dan had je het maar niet moeten doen. Je kunt niet verlangen, zeker in die periode niet, waar je er niet was en niet thuis gaf, dat ik niet steun zoek bij mijn vrienden. 

Die vriendinnen hadden het overigens eerder in de gaten dan dat ik het had, omdat er iets voorgevallen was op een avondje uit. Dat vond ik dan wel jammer: Had mij in vertrouwen genomen. Maar goed, dat terzijde. 

Peet52! schreef op 16-10-2023 om 15:59:

[..]

Ik snap je punt. Maar zie het wel anders dat Truus al die macht heeft. Die macht heeft ze ook gekregen. Als je het dan zo wil noemen. Er zijn 2 partijen bij betrokken. Kijk als mijn Truus niet verliefd was geweest op mijn man dan had het niet gebeurd. Maar het had sowieso niet moeten gebeuren. Man had moeten zeggen. Ik ben getrouwd. Ongeacht of je relatie wel of niet goed is. Als je een monogame relatie hebt zorg je er eerst voor dat die ingelicht of afgerond is. Zo zou het horen te gaan

En je schamen als begrogene. Nee kom op zeg. Ik weet nog dat het uitkwam bij ons. Nu zijn wij direct uit elkaar gegaan en ik had niets maar dan ook niets te verbergen. En zo denk ik er nog steeds over.

Ik schaam me nergens voor. Laatst bij toeval vertelde ik het tegen een collega . Die schoot meteen in de modus van..ik heb er geen oordeel over. Ze bedoelde dat ik w.s. verder ging met man. Maar dat maakt me ook niet uit. Het voornaamste is dat ik niets hoef te verbergen. En dat weet man ook. Die weet dat ik het niet voor me hou. Waarom zou ik. Ik heb geen geheimen. En hun geheim was/ is niet mijn geheim. Het is zijn pad in het leven waar hij mee om moet gaan en wat ik niet voor hem kan bewandelen of mooier kan maken. Het is zijn keuze geweest toendertijd.

Schamen.... Dat moeten zij doen omdat ze het vertrouwen hebben geschonden. Ongeacht of man wel of niet verleid is. Hij heeft eraan mee gewerkt.

Ben het wel met je eens dat je haar geen rol moet toe bedelen maar denk dat dat nog lastig is als het net allemaal uit gekomen is.

Feit is en blijft dat het wel een persoon is ( man of vrouw) die een soort van relatie met jouw man/ vrouw gehad heeft. Dus ja het blijft in mijn ogen toch lastig om diegene meteen uit je gedachten te bannen.

Ik had het in dit stuk alleen het over Truus omdat daar de vraag over ging. De rol van man heb ik niet belicht omdat de vraag in deze over Truus ging. Maar over de rol van de man  kan ik ook eenopendoen, wees gerust 😄 Truus en man zijn twee verschillende mensen met twee verschillende rollen en ik beoordeel hen apart. 

Theekannetje schreef op 16-10-2023 om 16:20:

[..]

Ik had het in dit stuk alleen het over Truus omdat daar de vraag over ging. De rol van man heb ik niet belicht omdat de vraag in deze over Truus ging. Maar over de rol van de man kan ik ook eenopendoen, wees gerust 😄 Truus en man zijn twee verschillende mensen met twee verschillende rollen en ik beoordeel hen apart.

Oke...duidelijk. alhoewel ik zelf echt wel een periode gehad heb dat ik de schuld naar haar toe schoof...ik vond het een vreselijk .......( vul zelf maar in) kan het nu meer in perspectief zien ook omdat de pijn minder is. Of bijna geheel weg.

Peet52 en Elpisto, ik kan mezelf heel erg vinden in jullie bijdragen. Ik lees zeker wel de pijn en verdriet hetgeen heeft aangericht, maar ook veel realiteitszin en zelfreflectie.

Dat bijv de Truusjes, zoals Theekannetje omschrijft, hun macht verloren, al vind ik persoonlijk het woord macht niet juist gekozen, toen de affaire uitkwam lees ik ook niet overal terug. Hoe vaak bleek of blijkt dat er later tóch nog/weer stiekem contact was al kwam het (nog) niet tot (daadwerkelijk weer) afspreken? Hetgeen Peet52 in haar laatste alinea dus ook helder beschrijft. 

MRI schreef op 16-10-2023 om 16:01:

[..]

Niemand heeft het volgens mij over legitiem of niet legitiem hoor. Er zijn alleen situaties waarbij doorgaan destructief naar jezelf toe kan zijn en andere situaties waarbij het meer terecht is hoop te hebben op heling. Iedereen moet voor haarzelf bepalen waar de relatie naar neigt. Maar bij meer destructieve tendensen maar blijven ondersteunen is voor mij persoonlijk geen optie

Ook enorm eens met deze post van MRI, vooral haar laatste zin.

En jezelf schamen als bedrogene is absoluut niet nodig, al begrijp ik heus wel hoe dit wordt bedoeld. Jammer dan als de vreemdganger het binnenshuis wil houden, had daar maar eerder over nagedacht dan. Als het voor die ander helpt hierover te praten met goede vrienden, dan heeft hij/zij dit maar te accepteren, part of the deal lijkt mij!

Elpisto schreef op 16-10-2023 om 15:56:

[..]

Ik ben het daar niet helemaal mee eens, eerlijk gezegd. Ik mis daarin namelijk toch vooral ook het stukje woede die bij een "Affairepartner" kan komen bovendrijven, als blijkt dat man ( of vrouw) aan beide kanten probeert de boel te flessen.

Mijn vrouw was WOEDEND toen bleek dat die lul de behanger er meerdere affaires op na hield. Woedend over het feit dat ze alles op het spel gezet had voor zijn "lieve woordjes" en een toekomst met hem, terwijl bleek dat dat vanuit hem allemaal gebakken lucht was. Nu was zijn partner al op de hoogte van alles, dus ze kon die partner niks meer maken in dat opzicht. En toch heeft ze nog geprobeerd om die partner duidelijk te maken dat het bewijs wat zij van een ontmoeting gevonden had, niet een ontmoeting met haar was, maar hoogstwaarschijnlijk met een ander.

Ik heb een neef, die tot in het schandalige af, zijn vrouw bedonderde. 1 vd velen kwam uiteindelijk aan de deur om de vrouw in te lichten. Maar dat had geenzins te maken met het feit dat zijn vrouw ergens vanaf wist, of dat de affaire op zijn eind was, maar ze had eindelijk in de gaten gekregen dat zijn ziekelijke leugens niet alleen voorbestemd waren voor zijn vrouw, maar ook voor zijn affairepartners.

Ik kan me best voorstellen dat je kracht haalt uit het feit dat je het een soort van "gewonnen" hebt van deze vrouw, maar ik denk niet dat je voor jezelf de illusie moet wekken dat dat komt omdat jij ten tonele verscheen.

Misschien projecteer ik daarmee te veel, want mijn eigen situatie daarin was allemaal wat precairder: Ik begrijp zelf heel goed dat het feit dat we nu nog bij elkaar zijn en ze niet ergens richting zijn woonplaats woont met deze eikel, enkel en alleen toe te wijzen is aan het feit dat er 6 weken zomervakantie zaten tussen het vreemdgaan en het uitkomen.

Waren zij niet die eerste 3 week op zomervakantie gegaan en wij de 2e 3 week, dan was die affaire al zo vergevorderd geweest, dat ik niet denk dat ik nog enkele indruk gemaakt had op mijn vrouw. Ze spraken al over samenwonen halverwege om de reistijd van de kinderen te beperken voor beide gezinnen. Ik heb niet de verbeelding dat ik daar echt van invloed op ben geweest. Hoe ik het vanaf het moment tot uitkomen heb aangepakt absoluut wel. Maar goed, die kans had ik niet meer gekregen als die zomervakantie er niet tussen gezeten had.

Dat is misschien nog hetgeen, als ik daar zo over nadenk, waar ik dan af en toe nog wel eens mee in de knoop zit. Ik heb eigenlijk heel erg weinig last van wat er gebeurd is. Ik huil niet, ik denk er niet veel aan terug, ik krijg geen spontane moordneigingen bij zijn naam ofzo. Maar heel soms dan denk ik wel eens: Wat als die zomervakantie er niet tussen in gezeten had. Wat als ze in die 6 weken nog een paar keer afgesproken hadden? Als ik zie hoe hevig invested mijn vrouw nu al was in een tijdsbestek van een aantal weken, dan vraag ik me wel eens af of dit poepmazzel geweest is qua timing. En ergens denk ik stiekem dat ze dat zelf ook wel ziet. Zonder die vakantie en het volgen van mij gevoel mbt wat ze aan het doen was, had de wereld er voor ons heel anders uit gezien. Dat is eigenlijk het enige waar ik misschien van kan zeggen: Daar ben ik nog niet helemaal over uit.

Misschien projecteer je inderdaad teveel. Maar dat mag 😄 

Je bevestigt wel wat ik schreef, namelijk dat het inlichten van de partner vooral gebeurt als je je als minnares ook bedonderd voelt. Ga je dat dan gaan vertellen om de bedrogene te “helpen”? Nee, je doet dat om wraak te nemen op je lover die je bedonderd heeft. 

Tijd of timing is geen issue, denk ik. Mijn man had 3 jaar zijn minnares. Nooit vermoedens gehad aan mijn kant. En zij is het wel degelijk mogen aftrappen vanaf de eerste dag toen het uitkwam. Hij wist vanaf de eerste seconde, omdat hij me kent, het mijn lief of mijn vrouw. En vanaf de eerste seconde was zijn keuze toen gemaakt, voor mij.  Ik heb het al eens vermeld hier … mannen die zo lang liegen doen dat om de basisrelatie juist NIET te verliezen. Dat lijkt me de logica zelve. En anders zijn ze op korte tijd gewoon weg. Denk ik.En de (slimme) minnaressen weten dat.
Ik bekijk het ook niet alsof ik heb “gewonnen”, ik vind alleen maar dat we hebben verloren, alle partijen. Al meermaals geschreven. Als ik al gewonnen heb, dan is het toch een twijfelachtige podiumplaats in een wedstrijd waarvan ik niet eens wist dat ik eraan deelnam. Ik voel het niet als winst, eerder verlies. 

Theekannetje schreef op 16-10-2023 om 16:38:

[..]

mannen die zo lang liegen doen dat om de basisrelatie juist NIET te verliezen. Dat lijkt me de logica zelve. En anders zijn ze op korte tijd gewoon weg. Denk ik.En de (slimme) minnaressen weten dat.

.

Dit denk ik persoonlijk ook. Dat áls een vreemdgaander al de intenties heeft om te gaan, dan gebeurt dit binnen het jaar. Uitzonderingen daargelaten misschien, omdat die ‘ander’ ook dezelfde stap tegelijkertijd zou moeten willen/kunnen zetten (mits zij ook gebonden zijn uiteraard).

Elpisto schreef op 16-10-2023 om 16:05:

[..]

Dit keer 100 ja. Nu ben ik, met het oog op de kinderen, wel heel voorzichtig geweest met wie ik wel en niet in vertrouwen genomen heb in die periode. We wonen in een klein dorp, waar al 4 generaties van mijn famillie hun geschiedenis liggen hebben. Dat is voor veel mensen hier het geval, dus je gaat snel over de tong. Ik wil niet dat die informatie bij mijn kids komt te liggen.

Mijn vrouw vond het verschrikkelijk dat ik het met mijn beste vrienden gedeeld had. De vrouwen van onze vriendengroep zijn ook een vriendengroep met elkaar en daar moest ze best met de billen bloot. Maar ik heb haar dat toen heel duidelijk gemaakt: Jij bepaald niet hoe ik daar mee om ga. Dat jij je er voor schaamt, is je eigen schuld. Dan had je het maar niet moeten doen. Je kunt niet verlangen, zeker in die periode niet, waar je er niet was en niet thuis gaf, dat ik niet steun zoek bij mijn vrienden.

Die vriendinnen hadden het overigens eerder in de gaten dan dat ik het had, omdat er iets voorgevallen was op een avondje uit. Dat vond ik dan wel jammer: Had mij in vertrouwen genomen. Maar goed, dat terzijde.

Ja snap je punt. Vooral in een dorp is dat lastig.

Hier was het toch wel lastig om de kinderen er geheel buiten te houden vooral omdat man de biecht kwam doen terwijl ik bij mijn moeder aan het eten was met de kinderen.

 En ook omdat wij meteen uit elkaar gingen. De kinderen weten niet alles . Maar zijn hier ook wat ouder en hebben zelf ook veel door. Weten dat man wel iets met een ander gehad heeft. Ze hebben een telefoon gesprek gehoord de volgende dag die ik met man had en waarin ik helemaal overstuur was.

Maar heb er toen wel heel erg mijn best ervoor gedaan om dat gescheiden te houden. Hij als vader van onze kinderen. En dat los zien van zijn relatie met mij. En we hadden het eigenlijk ook best leuk en gezellig.  Eigenlijk voelden we ons heel erg vrij. Want zo leuk en gezellig was man de laatste maanden niet. Er viel ook wel een last van ze af. Mijn mening is dan ook dat ik nooit en te immer bij iemand zal blijven voor de kinderen. Denk dat als de sfeer in huis niet goed is dat ook zijn weerslag heeft op de kinderen.

Ik heb er wel voor gewaakt dat ze nooit enige details te horen hebben gekregen. Vooral het online gedeelt vond ik erg gênant voor de kinderen en mochten ze nooit te weten komen. Je wilt toch niet dat ze weten dat hun vader bepaalde delen op foto zet en naar iemand anders stuurt. En je je kinderen daar zelf zo voor waarschuwt.

En dat vrienden niets doorvertellen. Ja dat is een lastige. Vooral als je een vrienden groep bent. Wordt de vriendschap ook nog eens op de proef gesteld. Is wel anders denk ik als je vrienden hebt los van je partner . Bijv ik had ook een vriendin die vreemd ging maar ik was geen vrienden met haar man. Dan vertel je dat toch niet aan iemand. Vriendschap is later wel stukgelopen omdat ze altijd aandacht nodig had van mannen en ja...zij als moeder van 2 kids is dat toch gedrag wat op een gegeven moment irriteert of niet meer aansluit.

Ik heb het aan 3 mensen verteld die ik vertrouw. Mijn huisarts (ook vriend van de familie), mijn beste vriendin en mijn zus. Die nemen dat mee in hun graf. Vertellen dat zelfs niet aan hun eigen partner. Dat zijn 3 mensen waarvan ik weet dat ze afstand kunnen nemen, mijn keuzes respecteren (zonder daarom te laten om mij ook eens een spiegel voor te houden). Ik wilde het niet aan de grote klok hangen omdat je nooit aan iedereen de nuances kunt uitleggen en het verhaal dan zijn eigen leven gaat leiden met onnodige commentaar en veroordelingen. Ik wilde mijn man zeker ook niet voor een “rechtbank” brengen of zo. Het is een keuze die ik gemaakt heb, al weet ik van mezelf dat ik geen schaamte voel. Ik zou er geen moeite mee hebben om er wel met mijn vrienden over te spreken. Maar ze zouden mijn man misschien toch wel een stuk veroordelen. Hij vroeg om een kans, en die wil ik hem niet ontzeggen. 

Nou, daar heb ik dan eindelijk ook een account aangemaakt. Ik heb alle draadjes verder na ontrouw gelezen afgelopen jaar. Prachtige inzichten alle kanten op, hoe het zou moeten gaan in een goede relatie. Ik lees ook wel mee in de topics over kinderen. Ik ben een vrouw van begin 40 jaar oud, 2 kinderen. 
Mijn man, nou bijna ex-man dan eigenlijk, wil niet met mij verder. Hij vertelde me vorig jaar dat hij vreemdging. Eerst was het verhaal 1 x, maar dat bleek natuurlijk niet de waarheid te zijn. Ik was in eerste instantie verlamd, maar wilde er alles aan doen om het weer goed te krijgen. Voor mij leek het als een donderslag bij heldere hemel, nou niet helemaal helder, maar niet dìt. Maar hij vertrok binnen een paar weken na de mededeling, liet de kinderen bij mij (godzijdank, hoewel ik totaal niet begrijp hoe je als vader zomaar kunt vertrekken en ze achterlaten) en ik ben helemaal ingestort. Ik sliep amper tot niet, zat hele dagen maar na te denken en te huilen, kwam amper buiten omdat ik me zo schaamde en ieder woord me deed overlopen. Ja, mijn verstand weet wel dat ik me niet niet schamen, maar het was/is er toch. Ik denk niet alleen schaamte wat betreft vreemdgaan, maar ook niet eens waardevol genoeg zijn om moeite voor te doen. Schoonfamilie en onze vrienden doken onder voor mijn heftige emoties die ik niet binnen kon houden. Ik was zo gewond dat ieder woord verkeerd binnenkwam, denk ik. Ik wantrouwde iedereen, voor mijn gevoel kon iedereen in mijn gezicht zitten te liegen en ik zou het niet zien. Ik was verblind door de pijn en ze wilden niet zonder oordeel luisteren voor mijn idee. Ik voel me zo in de steek gelaten door ze. Het enige wat er wel was, was zullen we met een groep iets leuks doen. Dat kon ik echt helemaal niet, er was niks van me over dan een hoopje ellende.
Jullie lijken allemaal, of in ieder geval op den duur, te kunnen stoppen en nadenken voor de emoties eruit bulderen en het respectvol te kunnen verwoorden, maar dat lukt mij helemaal niet. Ik ga van 0 tot 100 in een seconde. Nou oké, inmiddels iets minder maar ik ben er nog niet trots op. 
Hij wilde niet verder praten, nergens verder op in gaan, geen therapie, in het kort kwam het er op neer dat het allemaal mijn eigen schuld was en dat hij eigenlijk nooit van me hield. Hij had het allemaal alleen al besloten terwijl ik de laatste jaren op mijn tenen liep (en overliep) en hij ging. Ik wilde nog overal naar luisteren, proberen te zien of er waarheid in zat, professionele hulp zoeken enz. 
Ik heb maanden bij een psycholoog zitten praten en ik sta weer een beetje op nu, maar echt gezond voel ik me nog niet. (Zij was denk ik niet de juiste persoon voor mij, maar ik weet nu even niet wat ik verder moet) Er is iets in mij kapot. Ik blijf maar malen wat ik beter had moeten doen, vooral ‘s nachts. Maar ondertussen begin ik ook langzaam te zien, dat er van alles niet klopte. Ik bedekte alles met de mantel der liefde en was er al die tijd blind voor.
En toch.. Ik wilde zo graag dat hij voor mij koos. 
Veel informatie in een kort stukje. 🫣 
Ik hoop dat ik ook advies, wat begrip en een hart onder de riem kan krijgen hier. 

Bir_F schreef op 16-10-2023 om 17:15:

Nou, daar heb ik dan eindelijk ook een account aangemaakt. Ik heb alle draadjes verder na ontrouw gelezen afgelopen jaar. Prachtige inzichten alle kanten op, hoe het zou moeten gaan in een goede relatie. Ik lees ook wel mee in de topics over kinderen. Ik ben een vrouw van begin 40 jaar oud, 2 kinderen.
Mijn man, nou bijna ex-man dan eigenlijk, wil niet met mij verder. Hij vertelde me vorig jaar dat hij vreemdging. Eerst was het verhaal 1 x, maar dat bleek natuurlijk niet de waarheid te zijn. Ik was in eerste instantie verlamd, maar wilde er alles aan doen om het weer goed te krijgen. Voor mij leek het als een donderslag bij heldere hemel, nou niet helemaal helder, maar niet dìt. Maar hij vertrok binnen een paar weken na de mededeling, liet de kinderen bij mij (godzijdank, hoewel ik totaal niet begrijp hoe je als vader zomaar kunt vertrekken en ze achterlaten) en ik ben helemaal ingestort. Ik sliep amper tot niet, zat hele dagen maar na te denken en te huilen, kwam amper buiten omdat ik me zo schaamde en ieder woord me deed overlopen. Ja, mijn verstand weet wel dat ik me niet niet schamen, maar het was/is er toch. Ik denk niet alleen schaamte wat betreft vreemdgaan, maar ook niet eens waardevol genoeg zijn om moeite voor te doen. Schoonfamilie en onze vrienden doken onder voor mijn heftige emoties die ik niet binnen kon houden. Ik was zo gewond dat ieder woord verkeerd binnenkwam, denk ik. Ik wantrouwde iedereen, voor mijn gevoel kon iedereen in mijn gezicht zitten te liegen en ik zou het niet zien. Ik was verblind door de pijn en ze wilden niet zonder oordeel luisteren voor mijn idee. Ik voel me zo in de steek gelaten door ze. Het enige wat er wel was, was zullen we met een groep iets leuks doen. Dat kon ik echt helemaal niet, er was niks van me over dan een hoopje ellende.
Jullie lijken allemaal, of in ieder geval op den duur, te kunnen stoppen en nadenken voor de emoties eruit bulderen en het respectvol te kunnen verwoorden, maar dat lukt mij helemaal niet. Ik ga van 0 tot 100 in een seconde. Nou oké, inmiddels iets minder maar ik ben er nog niet trots op.
Hij wilde niet verder praten, nergens verder op in gaan, geen therapie, in het kort kwam het er op neer dat het allemaal mijn eigen schuld was en dat hij eigenlijk nooit van me hield. Hij had het allemaal alleen al besloten terwijl ik de laatste jaren op mijn tenen liep (en overliep) en hij ging. Ik wilde nog overal naar luisteren, proberen te zien of er waarheid in zat, professionele hulp zoeken enz.
Ik heb maanden bij een psycholoog zitten praten en ik sta weer een beetje op nu, maar echt gezond voel ik me nog niet. (Zij was denk ik niet de juiste persoon voor mij, maar ik weet nu even niet wat ik verder moet) Er is iets in mij kapot. Ik blijf maar malen wat ik beter had moeten doen, vooral ‘s nachts. Maar ondertussen begin ik ook langzaam te zien, dat er van alles niet klopte. Ik bedekte alles met de mantel der liefde en was er al die tijd blind voor.
En toch.. Ik wilde zo graag dat hij voor mij koos.
Veel informatie in een kort stukje. 🫣
Ik hoop dat ik ook advies, wat begrip en een hart onder de riem kan krijgen hier.

De immense pijn en verlorenheid die je voelt is perfect te begrijpen. En volledig herkenbaar. Heel veel liefs en een warme knuffel. De grond heeft zich onder jou geopend, je denkt dat je niet meer op jezelf kan vertrouwen. Maar dat kun je wel. Op die manier in de steek gelaten worden is eigenlijk misdadig en absoluut niet jouw schuld. Hij heeft je totaal verrast. Zijn blinde verliefdheid vertroebelt zijn geest. Geloof hem niet als hij zegt dat hij nooit van jou heeft gehouden, dat heeft hij wel. Alleen is hij het tijdelijk vergeten in de roze wolk van feromonen waar hij nu in zweeft. We hebben het met velen hier gedacht “Was er dan niets echt?” Behalve als hij een rasechte psychopaat zou zijn, was het natuurlijk echt. Het is echt een ongelooflijke klotestreek en uitermate laf om op deze manier iemand achter te laten. Het ligt NIET aan jou! Het heeft tijd nodig want je bent alle houvast kwijt. Maar je komt terug. Hou moed. Kom hier af en toe eens je hart luchten. En maak je ook maar eens flink boos over de manier waarop je bent behandeld.❤️