Verder na ontrouw - deel 8

Dankjewel. ❤️ 
Nee, een psychopaat is hij niet. Ook niet echt de leukste, denk ik. Maar voor mij was hij dat wel. Ik hield van hem. 
Dat er hier begrepen wordt hoe verschrikkelijk ontredderd ik me voelde is fijn. Je beschrijft het precies zoals ik het ook voel. En velen hiervoor al. Dat begrip is fijn voor mij dan, niet voor degene die het ook meemaakte. Je gunt het je ergste vijand niet. In mijn eigen omgeving is er eigenlijk niemand die het echt kan begrijpen. Mensen willen vervolgens liever iets positiefs horen of tegen me zeggen, terwijl ik daar eerder nog láng niet aan toe was. Ik kon er niks mee. Nu kan ik weer een beetje normaal functioneren voor de buitenwereld, een beetje filteren wat iemand zegt en bedoelt, maar van binnen heb ik het nog niet op een rijtje. Gelukkig kan ik wel weer ongeveer normaal nadenken, want ik had eerst een mist in mijn hoofd.. echt drama.. Nu nog vergeet ik van alles, ik moet echt met een elastiekje aan mijn agenda vast zitten en leef op een to do list. 
Ik denk misschien dat ik mezelf een beetje vasthou in dat gevoel. Als ik er aan terugdenk, zit ik er meteen weer helemaal in. Het duurt steeds iets korter misschien, maar het is dan niet minder.
Ik vraag me dus eigenlijk af: moet ik mezelf afleiden zodat ik niet denk?
Of moet ik net zo lang nadenken totdat ik het snap? Tot ik het hele plaatje helder heb? (Dit is wat ik eigenlijk wil, maar ja dat is alleen mijn kant en inzicht. Dus is niet perse waarheid waardoor ik maar in cirkeltjes blijf gaan.) 
Of gaat er iets mis in mijn denkpatronen. Volgens mij volgt mijn hoofd steeds hetzelfde olifantenpaadje richting negatief over mezelf. Dat ik het beter had moeten doen, beter begrijpen, meer vragen had moeten stellen enz. Hoe zou je dat aan kunnen pakken? 
Iemand tips? 

Bir_F schreef op 16-10-2023 om 19:42:

Ik denk misschien dat ik mezelf een beetje vasthou in dat gevoel. Als ik er aan terugdenk, zit ik er meteen weer helemaal in. Het duurt steeds iets korter misschien, maar het is dan niet minder.
Ik vraag me dus eigenlijk af: moet ik mezelf afleiden zodat ik niet denk?
Of moet ik net zo lang nadenken totdat ik het snap? Tot ik het hele plaatje helder heb? (Dit is wat ik eigenlijk wil, maar ja dat is alleen mijn kant en inzicht. Dus is niet perse waarheid waardoor ik maar in cirkeltjes blijf gaan.)
Of gaat er iets mis in mijn denkpatronen. Volgens mij volgt mijn hoofd steeds hetzelfde olifantenpaadje richting negatief over mezelf. Dat ik het beter had moeten doen, beter begrijpen, meer vragen had moeten stellen enz. Hoe zou je dat aan kunnen pakken?
Iemand tips?

Weet je dat steeds maar hetzelfde denken hoort erbij. En überhaupt er steeds aan denken. Misschien is het goed te beseffen dat dat een manier is van je hoofd om chocola te maken van iets wat voor je hart onbegrijpelijk is. Als ook een manier om toch nog iets van verbinding te voelen misschien. 

Val je zelf niet te hard dat je dat doet. Het hoort bij traumatische gebeurtenissen meemaken. Het is een vorm van rouwverwerking, en ook een manier om iets wat heel erg pijn doet en je gekwetst heeft hanteerbaar te willen maken: als ik nou maar zo had gedaan, had ik het misschien kunnen voorkomen. 

Het zal overgaan, en intussen kun je  misschien het beste als het ware 'kijken' naar dat je weer bezig bent zo te denken en daar compassie mee te hebben. Probeer het een beetje te accepteren. Je hebt iets heel rots meegemaakt en alles in je probeert het iets te begrijpen dat je niet had verwacht.

Sterkte hoor

@Bir_F ik herken je klachten van PTSS dat ik een paar jaar geleden overgehouden heb aan een trauma. EMDR heeft hier goed en snel bij geholpen. 
Veel sterkte. Wat een ontzettend zware tijd heb je! 

Bir_F schreef op 16-10-2023 om 17:15:

Hij wilde niet verder praten, nergens verder op in gaan, geen therapie, in het kort kwam het er op neer dat het allemaal mijn eigen schuld was en dat hij eigenlijk nooit van me hield. Hij had het allemaal alleen al besloten terwijl ik de laatste jaren op mijn tenen liep (en overliep) en hij ging. 

Ik zou het nadenken over wat je anders had kunnen doen compleet losmaken  van wat hij zegt. Bedenk dat het heel goed kan dat hij dit zegt niet omdat het de waarheid is en ook wellicht niet eens om je te kwetsen maar omdat hij dit graag zo wil zien er er in wil geloven om in zichzelf te kunnen blijven geloven. 

Mensen die deze ‘techniek’ toe passen om zo verschoond te blijven van enige schuld en schuldgevoel zijn ernstig gemankeerde mensen. Neem hem niet serieus, maar wel je verdriet over dit alles. Neem jezelf serieus en ga vertrouwen op hoe jij de zaken ziet, laat dat niet ook nu nog overnemen door hoe hij graag wil dat je het ziet. 

Wat ontzettend lief dat jullie me willen helpen en wat inzichten willen geven! ❤️ Begrip, medeleven, uitleg, aanmoediging, tips. Geen enkel woord wat lijkt op wijzen naar mij, wat ik het afgelopen jaar op zoveel manieren verpakt heb gehoord. Ik draaide er nog verder op vast, of het nou zo bedoeld was of niet. Ik weet het niet eens. Het klonk wel zo voor mij in ieder geval.  
Ik denk dat ik inderdaad wel op weg omhoog ben uit het diepste dal, maar als ik ‘s nachts wakker word dan gaat mijn hoofd wel regelmatig met me aan de haal. Inderdaad chocola proberen te maken van wat mijn hart niet begrijpt. 
Compassie voor mezelf en zelfliefde, daar moet ik mee aan de slag. Zover was ik ook, maar ik weer nog niet goed hoe. Dat boek ga ik opzoeken. 👍🏼 Meditatie heb ik nog nooit gedaan. Ik weet niet of dat wat voor mij is. 
En proberen meer bewust te kijken naar wat wèl weer lukt of zelfs goed gaat. Ik ben weer aan het werk, eerst viel dat me heel zwaar, langzaam opgebouwd, inmiddels op driekwart van mijn normale werktijd, en nu merk ik dus dat mijn collega’s oprecht waarderen dat ik er weer ben. Dat is fijn!
Ik praat ook met een coach. Dat is via HR opgestart ivm dat ik al op het 2 spoor terecht ging komen. We kleuren een beetje buiten de lijntjes tijdens die gesprekken, want ik ben natuurlijk niet op zoek naar een andere baan. Ik ben een heel eind op weg om gewoon terug te keren in mijn functie. Zij geeft me ook goede tips. Praktisch en uitvoerbaar, niet te grote stappen. Het blijkt dat ik op mijn werk wel grenzen aan kan geven, maar privé.. Niet richting mijn ex-man (ik haat dat woord!), niet (meer?) richting mijn puber kinderen. Daar schiet ik meteen door in emotie. Bij de kinderen lukt het gelukkig iets beter om eerst even mezelf halt toe te roepen nu en te denken ‘klopt deze grote emotie wel?’ voor wat er nu daadwerkelijk gebeurt. 
Ik heb net samen met mijn jongste dochter een spelletje gedaan. Daar genoot ik ook van! Niks geen gezeur gedaan of emotie gevoeld over de was niet in de wasmand en de sportkleding nog in de tas enz. 

Allemaal bedankt.. ❤️ Ik vind het zo knap wat hier in dit draadje gebeurt. 
En even nog speciaal voor Flanagan: ik vind jouw metafoor van spartelen en de slag weer te pakken krijgen treffend en bemoedigend. 

blauwgeel schreef op 16-10-2023 om 21:15:

@Bir_F ik herken je klachten van PTSS dat ik een paar jaar geleden overgehouden heb aan een trauma. EMDR heeft hier goed en snel bij geholpen.
Veel sterkte. Wat een ontzettend zware tijd heb je!

Ik denk eigenlijk dat ik niet de juiste psycholoog voor mij heb getroffen. Ik denk niet dat ze niet goed is in haar werk, ik denk wel dat ze mij niet begreep. Het gebeurde regelmatig dat ze herhaalde wat ik zei om te kijken of ze het goed begrepen had en dan legde ze het net anders uit dan ik bedoelde. Dat gaat frustreren, je komt daar specifiek voor hulp, volgens mij ben ik heel duidelijk (welbespraakt zelfs 🫣) en dan begrijpt ze me steeds net verkeerd. Daar had ik helemaal geen energie voor. Misschien stak ik zelf een spaak in mijn wiel, maar een goede klik was er helaas niet. Ik denk er nog over na of ik misschien met de huisarts hierover ga praten. Misschien heeft die wel een goed idee. 

Ik heb lang nog niet alles gezegd waar ik verder mee worstel, volgens mij is er van alles op elkaar gestapeld van mijn jeugd, een IADH kind, mijn lichamelijke gezondheid, tot nu dit. Maar daar kan ik niet verder op in gaan zonder echt veel te herkenbaar te zijn. Ik denk wel dat ik nog wat professionele hulp kan gebruiken. 

Thera schreef op 16-10-2023 om 22:53:

[..]

Ik zou het nadenken over wat je anders had kunnen doen compleet losmaken van wat hij zegt. Bedenk dat het heel goed kan dat hij dit zegt niet omdat het de waarheid is en ook wellicht niet eens om je te kwetsen maar omdat hij dit graag zo wil zien er er in wil geloven om in zichzelf te kunnen blijven geloven.

Mensen die deze ‘techniek’ toe passen om zo verschoond te blijven van enige schuld en schuldgevoel zijn ernstig gemankeerde mensen. Neem hem niet serieus, maar wel je verdriet over dit alles. Neem jezelf serieus en ga vertrouwen op hoe jij de zaken ziet, laat dat niet ook nu nog overnemen door hoe hij graag wil dat je het ziet.

Dit zegt mijn verstand ook! Als ik er rustig over nadenk en niet in de negatieve spiraal over mezelf zit. Ik hink dus steeds op 2 benen, heen en weer en rond en rond. Maar ja, dat hij verschoond wil blijven van enige schuld en schuldgevoel is absoluut waar. Dat zie ik wel. Verantwoording nemen voor zijn deel in onze relatie is er niet bij, alles lag bij mij.
Ik begríjp dus werkelijk niet, krijg er mijn verstand niet om heen, dat hij gezien heeft hoeveel verdriet hij me deed, hoeveel keer ik huilde dat het niet waar was wat hij zei, ik oneindig heb uitgelegd dat hij dingen bewust verkeerd interpreteert zijn eigen straatje schoonvegend, hoeveel vragen ik gesteld heb (oké, geen begripvolle vragen. Het was vúúr) en dan niet bedenkt: hé, hier gaat iets mis. Misschien klopt het niet wat ik zeg. Maar dat hij verder zwijgt en volhoudt. Oh, en ook nog zei dat ik begripvoller had moeten reageren. 😵‍💫
En nu is het te laat natuurlijk, veel te laat, mocht er ooit een inzicht bij hem ontstaan. 
Iedereen denkt zo’n man wil je toch niet? Maar zo werkt het helaas niet bij mij. Nog niet dan. Misschien soms even. 

Ja ik snap het. Aan de ene kant is dit het verhaal van die zogenaamde traumabond, maar aan de andere kant is er denk ik ook iets echts aan dat je van hem houdt. Ik heb wel eens gehoord dat je als vrouw kan zien hoe zo’n man zou kùnnen zijn. En zullen er ook goede momenten geweest zijn natuurlijk. Maar ik denk vooral dat loslaten van je voorstelling van wat hij zou kunnen zijn (als hij niet zo geplaagd werd door gebrek aan zelfinzicht) zo moeilijk is. En dan bedoel ik niet een soort onrealistisch ideaalbeeld.

Bir ik heb ook een tijd last gehad van die malende gedachten zoals ik ze noemde. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waarom deed hij dit en dat, Wat had ik anders kunnen doen etc? Tot iemand mij leerde dat die antwoorden nooit zouden komen. En zelfs als ik al antwoorden zou krijgen is dat dan wat ik wil horen? Waar ik daadwerkelijk wat aan heb? Waarschijnlijk niet. Ieder mens heeft zijn eigen waarheid. Het enige wat echt helpt zijn die vragen naast je neer te leggen. Accepteren dat jij geen (bevredigende) antwoorden zult krijgen. En omdat het intussen gelukkig je ex is hoef je daar ook niet meer verder mee aan de slag. Concentreer je daarom op jezelf. Nu ben je nog enorm bezig met hem. Zonde van de tijd die je beter aan jou! kunt besteden. Bedenk jezelf bij iedere boze gedachte "is hij het waard dat ik mij hier nu druk over maak?" Nee dus stop je energie in iets anders wat jou kan afleiden of gelukkig maakt. Ga wandelen, muziek luisteren, sporten of dingen met je kinderen doen. 

En ophouden jezelf schuldig te voelen. Het lijkt erop dat hij je enorm klein en onzeker heeft gemaakt en daar heb je nog steeds last van. Ondanks dat hij weg is. In jouw hoofd lijkt hij er nog te zijn en dasr moet je vanaf. Juiste therapie kan daarbij helpen. En een paar betrouwbare lieve mensen in je omgeving ook. Beperk contact met hem zoveel mogelijk om los te komen. En stel hem geen vragen meer. Richt je op jezelf en je eigen leven ipv maar met hem bezig te zijn. 

Bir_F schreef op 16-10-2023 om 19:42:

Ik vraag me dus eigenlijk af: moet ik mezelf afleiden zodat ik niet denk?
Of moet ik net zo lang nadenken totdat ik het snap? Tot ik het hele plaatje helder heb? (Dit is wat ik eigenlijk wil, maar ja dat is alleen mijn kant en inzicht. Dus is niet perse waarheid waardoor ik maar in cirkeltjes blijf gaan.)
Of gaat er iets mis in mijn denkpatronen. Volgens mij volgt mijn hoofd steeds hetzelfde olifantenpaadje richting negatief over mezelf. Dat ik het beter had moeten doen, beter begrijpen, meer vragen had moeten stellen enz. Hoe zou je dat aan kunnen pakken?
Iemand tips?

Och, Bir_F, wat een ellende. Ik herken mezelf bijna volledig in jou, alleen is het bij mij ruim 12 jaar geleden. Ook nam niet mijn man maar ik de beslissing om uit elkaar te gaan toen zijn vreemdgaan uitkwam, maar jouw gevoelens herken ik volledig. Ik was een compleet wrak.

Wat ik me van die eerste periode (die best lang duurde, helaas) vooral herinner, is wat jij hierboven schrijft: het maar in kringetjes ronddraaien in mijn hoofd, op zoek naar antwoorden op de miljoenen vragen die ik had. Ik dacht namelijk dat als ik het maar zou begrijpen, ik het zou kunnen accepteren en verwerken. Die antwoorden op die vragen kwamen natuurlijk nooit, en zeker niet van hem want hij was zo boos dat ik hem eruit gegooid had dat hij ook niet meer wilde praten, en als-ie al wat zei dan vertrouwde ik het antwoord uiteraard niet want zijn woorden bleken immers weinig waard. En dus maalde ik de hele dag door, in mijn hoofd - ik werd dood- en doodmoe.

Jij vraagt of je je gedachten misschien moet afleiden, en dat is een goede vraag maar mij lukte dat niet. Mijn gedachten hebben geen uit-knop. Als ik al eens even NIET aan het malen was omdat ik even iets anders deed dat mijn aandacht nodig had, haalde ik die verloren maal-tijd dubbel en dwars in tijdens slapeloze nachten. En omdat ik geen sluitende antwoorden kon verzinnen voor wat er allemaal gebeurd was, eindigden alle piekerijen in dezelfde conclusie: als hij mij dit kon aandoen na al die jaren huwelijk, na alles wat we meegemaakt hadden, dan MOEST ik wel een unlovable monster zijn. En de domste vrouw van Nederland bovendien, want ik had alle signalen die me naderhand ineens opvielen, eerder echt nooit gezien. Ik voelde me letterlijk alsof ik stikte in mijn verdriet en gepieker.

Ik herken dus wat je schrijft. En dan nu het goede nieuws: dit gaat over. Het malen en piekeren en denken dat je verder kunt als je de zaken eenmaal begrijpt: dat gaat over. Niet omdat je op enig moment ineens alles zult begrijpen, maar omdat de vraag "waarom" je niet meer interesseert. Dat is wat mij gebeurde: ik realiseerde me op een gegeven moment dat ik eigenlijk helemaal geen antwoorden meer nodig had. Ik vond het namelijk helemaal niet meer belangrijk waarom hij deed wat hij deed: ik voelde tot diep in mijn wezen dat ik niet met iemand samen wil zijn die tot dat soort dingen in staat is. De reden WAAROM hij daartoe in staat was, interesseerde me geen fluit meer.

Dat traject duurde wel lang, maar wat ik me er ook nog over herinnerde: niet alle dagen blijven zoals ze nu voelen. Je zult gaan merken dat je je echt langzaam beter gaat voelen, en je zult jezelf er op een bepaald moment op betrappen dat je zomaar een paar uurtjes ergens van hebt zitten genieten zonder die maalstroom aan gedachten in je hoofd. En daarna ga je misschien weer vol in de pieker-modus en dan denk je dat je weer terug bij af bent, maar dat is niet waar. Ik heb geleerd dat het echt een proces is van 2 stappen vooruit, 1 stap terug etc en dat is pijnlijk en het is rauwe rouw, maar je zult zien dat er wel degelijk vooruitgang in zit. Echt waar, dat beloof ik je.

Ik raadde een vriendin die een poos geleden hetzelfde meemaakte aan om een soort aftel-kalender op haar telefoon te zetten. Daarin had ze een datum ergens in het voorjaar opgenomen en we spraken af op die datum met een glas wijn in de tuin te gaan zitten, en ik beloofde haar dat ze zich dan echt beter zou voelen. Niet compleet geheeld, maar wel beter. In de tussentijd zouden er rotdagen zijn, en soms ENORME wanhopige rotdagen maar ook OK-e dagen en soms zelfs een goede dag. Ze zou de rotdagen accepteren, genieten van de OK-e en goede dagen en zich vasthouden aan die datum in het voorjaar.

Dat voorjaar zaten we dus zoals afgesproken in haar tuin. Met champagne. Want hoewel ze zich nog helemaal niet compleet geheeld voelde, voelde ze zich wel goed. Blij dat die man waarover ze zo'n verdriet had gehad weg was, opgelucht dat ze steeds meer onverschillig was over het "waarom" en vol vertrouwen in de toekomst.

Dat wens ik jou ook toe, nee sterker nog: dat gaat echt gebeuren. En in de tussentijd is het gewoon kaa uu tee en zwaar, maar heus: het wordt echt beter.

Persephone schreef op 17-10-2023 om 09:48:

[..]

Och, Bir_F, wat een ellende. Ik herken mezelf bijna volledig in jou, alleen is het bij mij ruim 12 jaar geleden. Ook nam niet mijn man maar ik de beslissing om uit elkaar te gaan toen zijn vreemdgaan uitkwam, maar jouw gevoelens herken ik volledig. Ik was een compleet wrak.

Wat ik me van die eerste periode (die best lang duurde, helaas) vooral herinner, is wat jij hierboven schrijft: het maar in kringetjes ronddraaien in mijn hoofd, op zoek naar antwoorden op de miljoenen vragen die ik had. Ik dacht namelijk dat als ik het maar zou begrijpen, ik het zou kunnen accepteren en verwerken. Die antwoorden op die vragen kwamen natuurlijk nooit, en zeker niet van hem want hij was zo boos dat ik hem eruit gegooid had dat hij ook niet meer wilde praten, en als-ie al wat zei dan vertrouwde ik het antwoord uiteraard niet want zijn woorden bleken immers weinig waard. En dus maalde ik de hele dag door, in mijn hoofd - ik werd dood- en doodmoe.

Jij vraagt of je je gedachten misschien moet afleiden, en dat is een goede vraag maar mij lukte dat niet. Mijn gedachten hebben geen uit-knop. Als ik al eens even NIET aan het malen was omdat ik even iets anders deed dat mijn aandacht nodig had, haalde ik die verloren maal-tijd dubbel en dwars in tijdens slapeloze nachten. En omdat ik geen sluitende antwoorden kon verzinnen voor wat er allemaal gebeurd was, eindigden alle piekerijen in dezelfde conclusie: als hij mij dit kon aandoen na al die jaren huwelijk, na alles wat we meegemaakt hadden, dan MOEST ik wel een unlovable monster zijn. En de domste vrouw van Nederland bovendien, want ik had alle signalen die me naderhand ineens opvielen, eerder echt nooit gezien. Ik voelde me letterlijk alsof ik stikte in mijn verdriet en gepieker.

Ik herken dus wat je schrijft. En dan nu het goede nieuws: dit gaat over. Het malen en piekeren en denken dat je verder kunt als je de zaken eenmaal begrijpt: dat gaat over. Niet omdat je op enig moment ineens alles zult begrijpen, maar omdat de vraag "waarom" je niet meer interesseert. Dat is wat mij gebeurde: ik realiseerde me op een gegeven moment dat ik eigenlijk helemaal geen antwoorden meer nodig had. Ik vond het namelijk helemaal niet meer belangrijk waarom hij deed wat hij deed: ik voelde tot diep in mijn wezen dat ik niet met iemand samen wil zijn die tot dat soort dingen in staat is. De reden WAAROM hij daartoe in staat was, interesseerde me geen fluit meer.

Dat traject duurde wel lang, maar wat ik me er ook nog over herinnerde: niet alle dagen blijven zoals ze nu voelen. Je zult gaan merken dat je je echt langzaam beter gaat voelen, en je zult jezelf er op een bepaald moment op betrappen dat je zomaar een paar uurtjes ergens van hebt zitten genieten zonder die maalstroom aan gedachten in je hoofd. En daarna ga je misschien weer vol in de pieker-modus en dan denk je dat je weer terug bij af bent, maar dat is niet waar. Ik heb geleerd dat het echt een proces is van 2 stappen vooruit, 1 stap terug etc en dat is pijnlijk en het is rauwe rouw, maar je zult zien dat er wel degelijk vooruitgang in zit. Echt waar, dat beloof ik je.

Ik raadde een vriendin die een poos geleden hetzelfde meemaakte aan om een soort aftel-kalender op haar telefoon te zetten. Daarin had ze een datum ergens in het voorjaar opgenomen en we spraken af op die datum met een glas wijn in de tuin te gaan zitten, en ik beloofde haar dat ze zich dan echt beter zou voelen. Niet compleet geheeld, maar wel beter. In de tussentijd zouden er rotdagen zijn, en soms ENORME wanhopige rotdagen maar ook OK-e dagen en soms zelfs een goede dag. Ze zou de rotdagen accepteren, genieten van de OK-e en goede dagen en zich vasthouden aan die datum in het voorjaar.

Dat voorjaar zaten we dus zoals afgesproken in haar tuin. Met champagne. Want hoewel ze zich nog helemaal niet compleet geheeld voelde, voelde ze zich wel goed. Blij dat die man waarover ze zo'n verdriet had gehad weg was, opgelucht dat ze steeds meer onverschillig was over het "waarom" en vol vertrouwen in de toekomst.

Dat wens ik jou ook toe, nee sterker nog: dat gaat echt gebeuren. En in de tussentijd is het gewoon kaa uu tee en zwaar, maar heus: het wordt echt beter.

Eo mooi verwoord en zo waar. 

Thera schreef op 17-10-2023 om 00:21:

Ja ik snap het. Aan de ene kant is dit het verhaal van die zogenaamde traumabond, maar aan de andere kant is er denk ik ook iets echts aan dat je van hem houdt. Ik heb wel eens gehoord dat je als vrouw kan zien hoe zo’n man zou kùnnen zijn. En zullen er ook goede momenten geweest zijn natuurlijk. Maar ik denk vooral dat loslaten van je voorstelling van wat hij zou kunnen zijn (als hij niet zo geplaagd werd door gebrek aan zelfinzicht) zo moeilijk is. En dan bedoel ik niet een soort onrealistisch ideaalbeeld.

Ik denk inderdaad dat ik zie hoe hij zou kunnen zijn. Maar 💡: zo ìs hij niet. Wat ik zie, wat hij zegt en wat hij doet is niet gelijk. 
Ik vind het ook zo oneerlijk (bij gebrek aan een beter woord even) dat ik alles tussen ons tot op de laatste draad zit te analyseren, ongeveer het hele internet heb gelezen over vreemdgaan/trauma/relaties/patronen enz, en dat ik vervolgens in m’n eentje die patronen moet gaan aan zitten pakken. Want zonder twijfel ontstonden die foute patronen niet alleen door hem. En dan denk ik dus: ik zou ook wel eens een keer wat hulp en steun van hem kunnen gebruiken. Maar dat was er niet en dat komt er niet, dat moet ik uit mijn hoofd zetten. Ik heb veel te veel geïnvesteerd en ik zag niet dat het niet wederzijds was.