Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
De pijn is soms onhoudbaar. Ik wist niet dat zoiets kon bestaan ..
Bedankt alledrie.
Natuurlijk is het mijn beeld en perceptie. En natuurlijk doet alle bedrog pijn. Maar voor mijn gevoel is er echt wel verschil tussen iemand die een eenmalige uitglijder maakt (al dan niet dronken). En wat versta je onder vreemdgaan? Er zijn erbij die al vallen over stiekem porno kijken. Anderen vinden zoenen nog prima. Dat is zo verschillend en helaas maken veel mensen daar geen afspraken over binnen relaties. Ze gaan er maar vanuit dat
Ik weet dat hier mensen zijn die langdurig en veelvuldig vreemdgaan hebben geaccepteerd. Dat moet ieder voor zich weten. Voor mij is dat absoluut geen optie. Zoiets zegt mij teveel over het karakter en de persoonlijkheid van iemand (jarenlang liegen en bedriegen, totale dubbellevens etc). En ik hoor gewoon te vaak dat de kans op herhaling er dan is. Je bent gewend aan zo'n leven, de spanning de dubbele aandacht etc. Daarbij zou het jaren van enorme pijn en herstel kosten (als dat al komt want echt vertrouwen en onvoorwaardelijkheid is wel weg). Die tijd zou ik liever in mijzelf stoppen. En wellicht in een nieuwe relatie (of niet). Het moeten leven in een bubbel of het geheim moeten houden voor de omgeving (of misschien net zo erg dat velen het weten). Dat is niets voor mij. Maar nogmaals dat is hoe ik erin sta. En voor iedereen anders.
elledoris schreef op 06-09-2023 om 20:16:
[..]
In Japan hebben ze daar een mooie techniek voor, Kintsugi. Misschien kan je 't op die manier benaderen. Bij sommigen hier lijkt dat ook zo te zijn, die geven aan dat ze er eigenlijk beter/sterker uitkomen.
Zijnde als iemand van de "sommigen hier", hebben wij het inderdaad op die manier, van Kintsugi, benaderd. Zowel in gedachtengang als in realiteit.
Die realiteit was een ritueel wat we samen uitgevoerd hebben. Op een moment waarop ik vooral voor mezelf zoiets had van ik wil er nu eigenlijk graag een duidelijke streep onder zetten. Een ijkpunt zetten om van daaruit verder te gaan zonder alle gedachten en gevoelens rondom mans affaire steeds nog/steeds maar weer te laten interfereren in onze hernieuwde relatie samen. Ik had al eens wat gelezen over Kintsugi, over de gedachtengang daarbij en zelf toen ook een soort link gelegd met de in relaticrises door ontrouw zo vaak genoemde "gebroken en gelijmde vaas waarbij de barsten voor altijd zichtbaar zullen zijn", mijn eigen hart wat er in gedachten nu als zo'n vaas uitzag en ik voor mezelf bedacht dat die barsten vanwege ons in positieve zin vorderende herstelproces eigenlijk ook best zichtbaar mochten zijn, gezien mochten worden, door ze figuurlijk al een gouden randje te geven. En toen kwam ik een soort van, voor diverse situaties in een mensenleven, uitvoerbaar Kintsugi-ritueel tegen. Dit ritueel hield in een aardewerken hart (wat hol van binnen is), wat je in complete, gave toestand in handen hebt bij het begin van het ritueel. Dat mooie, hele hart (denkbeeldig mijn hart vóórdat man het brak door zijn ontrouw; om het tastbaar te maken hielden we het samen ook eerst even zo vast), wikkel je dan in een doek en gooit het vervolgens op de grond/tegen de muur/slaat erop met een hamer. En dan is het dus stuk (Samen hierbij ook bewust gekozen om dat man juist te laten doen).
Dan vouw je het doek openen ziet het hart in scherven liggen. Zoals je (mijn) eigen hart ook in scherven lag na het uitkomen van de affaire. Confronterend, vooral voor man om het zo "letterlijk" onder ogen te moeten zien. Maar ook een moment om daar even bij stil te staan, te overdenken en bewust te worden van de gevolgen die de affaire had veroorzaakt. Best intens.
Vervolgens kun je ervoor kiezen om op de binnenkant van de scherven wat dingen op te schrijven. Gedachtes, conclusies, oude en nieuwe inzichten. Wederom moment van bezinning, samen bepalen wat benoemd/omschreven mag (moet?) worden omdat dat voor altijd in dat hart zal blijven staan.
En dan ga je kijken hoe de scherven weer zodanig in elkaar passen, dat het hart weer terug in de vorm komt zoals het was voordat het brak, voordat het stuk ging. De scherven lijm je vervolgens aan elkaar met een goudkleurige lijm. Heel geconcentreerd en met veel beleid. Mag wat tijd kosten. Niet overhaasten, anders wordt het een knoeiboel, een zooitje, een onooglijk geheel.
Je kunt zelfs nog wat in het hart doen voordat je de laatste scherven vastlijmt (wij hebben de uitgeprinte mail waarmee de affaire aan het licht kwam, in stukjes gescheurd in het hart gedaan - man wilde dat dat stuk papier niemand ooit nog onder ogen zou kunnen komen).
En dan is het hart weer "heel". Je ziet de barsten, je ziet dat het stuk was en weer gelijmd is, maar door het goud hebben de barsten in het geheel een andere uitstraling. Niet direct onprettig en niet alleen maar lelijk en negatief. Het gedeelde hart hebben we vervolgens ook nog een tijdje samen vastgehouden en onze intenties erbij uitgesproken naar elkaar voordat we het een mooi plekje in onze huiskamer hebben gegeven.
Het heeft ons goed geholpen in ons proces van verwerking, om weer met groot vertrouwen naar een toekomst voor ons samen te kunnen kijken. Geholpen bijv. in de zin van om niet te veel/te vaak met de instelling van "fout bekend, zand erover dus kunnen we nu weer verder", waar man wel eens de neiging toe had. Ook geholpen in de zin van het "er een streep onder zetten" voor mijzelf, dat is ook gelukt. Dat geeft een heel stuk rust. Triggers zijn en blijven er (helaas), maar als ze er zijn dan praten we er samen over als dat nodig is. Of als ik toch nog eens een vraag heb. Ook al heb ik die vaker al gesteld. De antwoorden die ik krijg, blijven consistent. We praten veel meer en beter met elkaar over dit soort zaken en onderwerpen. Dat helpt ook om er steeds meer weer op te durven vertrouwen dat zoiets niet zomaar weer zal gebeuren.
Izza schreef op 11-09-2023 om 09:03:
Natuurlijk is het mijn beeld en perceptie. En natuurlijk doet alle bedrog pijn. Maar voor mijn gevoel is er echt wel verschil tussen iemand die een eenmalige uitglijder maakt (al dan niet dronken). En wat versta je onder vreemdgaan? Er zijn erbij die al vallen over stiekem porno kijken. Anderen vinden zoenen nog prima. Dat is zo verschillend en helaas maken veel mensen daar geen afspraken over binnen relaties. Ze gaan er maar vanuit dat
Ik weet dat hier mensen zijn die langdurig en veelvuldig vreemdgaan hebben geaccepteerd. Dat moet ieder voor zich weten. Voor mij is dat absoluut geen optie. Zoiets zegt mij teveel over het karakter en de persoonlijkheid van iemand (jarenlang liegen en bedriegen, totale dubbellevens etc). En ik hoor gewoon te vaak dat de kans op herhaling er dan is. Je bent gewend aan zo'n leven, de spanning de dubbele aandacht etc. Daarbij zou het jaren van enorme pijn en herstel kosten (als dat al komt want echt vertrouwen en onvoorwaardelijkheid is wel weg). Die tijd zou ik liever in mijzelf stoppen. En wellicht in een nieuwe relatie (of niet). Het moeten leven in een bubbel of het geheim moeten houden voor de omgeving (of misschien net zo erg dat velen het weten). Dat is niets voor mij. Maar nogmaals dat is hoe ik erin sta. En voor iedereen anders.
Helemaal prima hoor, dat je langdurig vreemdgaan niet accepteert. Dat dat geen optie is voor jou.
Je benoemt dat het jou teveel zegt over het karakter en de persoonlijkheid van iemand. Dat iemand die jarenlang een dubbelleven heeft geleid en al die tijd liep te liegen en bedriegen, gewend is geraakt aan die manier van leven, de spanning, de dubbele aandacht, met veel te veel kans op herhaling.
Maar ook dat is dan weer jouw beeld en perceptie, die niet op alle langdurige vreemdgangers van toepassing hoeft te zijn.
Man heeft inderdaad ook een meerjarige affaire gehad. Maar was het liegen en bedriegen echt wel beu geworden, de spanning van in het geheim afspreken en dingen met een andere vrouw doen terwijl hij een getrouwde man was, was ook al lang niet meer zoals toen de affaire begon. En dat die iemand anders juist constant meende dat zij het meeste recht had op het krijgen van zijn aandacht en niet zijn vrouw en gezin, terwijl als er iets met man was, zíj dan geen aandacht voor hem had, daar werd man alleen maar heel moe van. Dus aangename dubbele aandacht daar was ook niet echt sprake van. En kans op herhaling acht ik (en man overigens) ook niet heel groot, het kostte hem namelijk op den duur alleen nog maar zo veel energie en heel veel stress om met zijn affaire bezig te zijn, dat hij oprecht "blij" was dat het voorbij was doordat het uitkwam en dat hij zei dit nooit meer zo mee te willen maken, een geheime affaire naast een bestaande relatie. Dan kun je jezelf afvragen waarom iemand dan niet "gewoon" veel eerder kapt met zo'n affaire, als deze als een blok aan het been is geworden. Heb ik ook gedaan, mezelf dat afgevraagd. Man die vraag ook meermaals gesteld. Maar het kan ook een gevaarlijk spel zijn waar je niet zomaar gemakkelijk uit kunt stappen. Doordat er bijv. dreigementen ingebracht worden, er gemanipuleerd wordt en je je hoofd ondertussen breekt om een oplossing te bedenken hoe je uit dat moeras kunt geraken zonder al te veel schade. En dat is niet om man goed te praten en te verdedigen, want hij heeft telkens weer, vanaf begin af aan, zelf zijn keuzes gemaakt om aan het "spel" mee te doen. Hij had ook "nee" kunnen zeggen, er was niemand die van hem vroeg of hem opdracht gaf om een affaire aan te gaan. Maar hij is er in meegegaan en behoorlijk in verstrikt geraakt, in geval van zijn affaire dan. Want ook hiervoor geldt dat niet alle affaires gelijk aan elkaar zijn.
Ik kan het me daarintegen ook echt wel voorstellen dat er zeker mensen zullen zijn die inderdaad gewend raken aan zo'n leven en niet goed meer zonder de dubbele aandacht en de spanning die dat met zich meebrengt, kunnen leven en daardoor in herhaling vallen. Dat dat nu eenmaal ook een soort karaktertrek zou kunnen zijn waardoor/omdat je steeds die spanning nodig hebt en/of ernaar op zoek gaat zonder daar je partner van op de hoogte te willen brengen. Maar toch is dat niet over iedere langdurige vreemdganger te zeggen. Ze hebben niet allemaal die karaktertrek of persoonlijkheid.
Het kost behoorlijk wat tijd om te herstellen van zo'n relatiecrisis, inderdaad. En in het begin doet het ook echt verd*md veel pijn. Maar dat herstel kan er echt wel van komen en die hevige pijn wordt ook wel minder, gaandeweg het proces. Vertrouwen komt ook wel weer terug, wanneer je merkt en ziet dat de vreemdganger heel erg zijn best wil doen ook doet en laat zien dat er geen redenen meer zijn om wantrouwend te zijn. En dat het er nooit meer voor 100% is, dat is dan jammer, maar goed mee te leven. Ik zal door dit gebeuren niemand meer volledig 100% durven te vertrouwen. Dat is voor altijd stuk gemaakt door deze ervaring. En wat de onvoorwaardelijkheid betreft, door voortaan duidelijke, heldere afspraken over bepaalde zaken te maken en je die met regelmaat blijft bespreken met elkaar, dan kun je echt wel weer voor elkaar door het vuur gaan, om het zo maar te zeggen.
Over het "moeten leven in een bubbel" ofwel het geheim moeten houden wat er is gebeurd voor de omgeving, is voor mij minder erg dan dat iedereen het zou weten. Ongewild wordt er dan toch al snel heel veroordelend gedaan. Hetzij naar de vreemdganger, hetzij naar degene die blijft ondanks dat de partner hem/haar heeft bedrogen. De omgeving weet lang niet altijd wat je samen opgebouwd hebt, meegemaakt hebt, hoeveel liefde er nog is om de crisis te overwinnen en of dat allemaal de moeite waard is om ervoor te kiezen om samen verder te gaan. Iedereen heeft al snel een oordeel klaar, maar iedere situatie is anders en heel persoonlijk. Ieder moet dat voor zichzelf kunnen beslissen zonder waardeoordeel vanuit de omgeving wat je eigen keuze zou kunnen beïnvloeden. Het is in een situatie zoals dit ook echt niet verkeerd om er toch een aantal mensen over in te lichten, zodat je ook eens ergens je verhaal kwijt kunt als dat dat nodig is (en dat is af en toe hard nodig!) maar ik denk dat je dat dan het beste kunt doen bij mensen die dicht bij je staan en die je al jaren kent; die door dik en dun er voor je zijn.
En zo zie je maar dat er verschillende manieren zijn om erin te staan. Is inderdaad voor iedereen anders.
Izza schreef op 11-09-2023 om 09:03:
Ik weet dat hier mensen zijn die langdurig en veelvuldig vreemdgaan hebben geaccepteerd. Dat moet ieder voor zich weten. Voor mij is dat absoluut geen optie. Zoiets zegt mij teveel over het karakter en de persoonlijkheid van iemand (jarenlang liegen en bedriegen, totale dubbellevens etc). En ik hoor gewoon te vaak dat de kans op herhaling er dan is. Je bent gewend aan zo'n leven, de spanning de dubbele aandacht etc. Daarbij zou het jaren van enorme pijn en herstel kosten (als dat al komt want echt vertrouwen en onvoorwaardelijkheid is wel weg). Die tijd zou ik liever in mijzelf stoppen. En wellicht in een nieuwe relatie (of niet). Het moeten leven in een bubbel of het geheim moeten houden voor de omgeving (of misschien net zo erg dat velen het weten). Dat is niets voor mij. Maar nogmaals dat is hoe ik erin sta. En voor iedereen anders.
Ik ben ook wel van overtuigd dat het veelvuldig of langdurig vreemdgaan niet veel goeds zegt over de het karakter van de persoon. Het in staat zijn keihard te liegen en zichzelf op de hoogste plaats te zetten, zit in je, of niet. Wel geloof ik er in dat wanneer de waarheid wordt blootgelegd, er ook iets wezenlijks kan veranderen voor de bedrieger, waardoor iemand daar niet naar terug wil. Maar misschien slijt dit gevoel bij voor de bedrieger wel net zo als de pijn bij de bedrogene. En wanneer er weer een avontuur op zijn/haar pad komt, stappen ze er misschien wel weer net zo egoïstisch in, om vervolgens weer het idee te krijgen dat ze compleet in de tang zitten en niets anders kunnen dan blijven liegen.
Hier ben ik nog niet zo over uit. Maar hij krijgt slecht 1 kans. En ondertussen kan ik prima tijd en energie in mezelf stoppen. Want moeten verhuizen naar misschien wel ergens 3 hoog achter, met 2 erg drukke kinderen, knap ik ook niet zo van op.
Haaika schreef op 11-09-2023 om 14:58:
[..]
Ik ben ook wel van overtuigd dat het veelvuldig of langdurig vreemdgaan niet veel goeds zegt over de het karakter van de persoon. Het in staat zijn keihard te liegen en zichzelf op de hoogste plaats te zetten, zit in je, of niet. Wel geloof ik er in dat wanneer de waarheid wordt blootgelegd, er ook iets wezenlijks kan veranderen voor de bedrieger, waardoor iemand daar niet naar terug wil. Maar misschien slijt dit gevoel bij voor de bedrieger wel net zo als de pijn bij de bedrogene. En wanneer er weer een avontuur op zijn/haar pad komt, stappen ze er misschien wel weer net zo egoïstisch in, om vervolgens weer het idee te krijgen dat ze compleet in de tang zitten en niets anders kunnen dan blijven liegen.
Hier ben ik nog niet zo over uit. Maar hij krijgt slecht 1 kans. En ondertussen kan ik prima tijd en energie in mezelf stoppen. Want moeten verhuizen naar misschien wel ergens 3 hoog achter, met 2 erg drukke kinderen, knap ik ook niet zo van op.
Dat blijft natuurlijk altijd lastig. Is iemand er van doordrongen dat zoiets niet nog een keer gebeuren kan, of zit het nou eenmaal in je.
Ik had het ook niet zo verwacht van mijn partner eerlijk gezegd. Diegene waarmee ze het gedaan heeft wel. Maar goed. Ik snap in die zin wel wat Izza zegt, als iemand dit jaar in jaar uit doet, dan zit er wat niet helemaal lekker in je persoonlijkheid. Ik vond het liegen en blijven liegen veruit het vervelendste: Dat die pleister er niet in 1 keer af gaat, maar het een periode van een half jaar is, waarin je constant weer achteruit getrokken werd. Als ik partner moet geloven, was dat voor haar andersom net zo: Het moeten liegen (in haar ogen) viel haar ontzettend zwaar. Fysiek 15 kilo afgevallen van alle stress die ze daar van ervoer.
Het is wat het is. Ik kan het niet meer terugdraaien. Zij ook niet.
Pippeltje schreef op 06-09-2023 om 16:31:
[..]
Hoor ik hier nu in de verte die stem van de begripvolle vrouw:'Hij kan er niets aan doen; het zijn zulke primitieve wezens?'
Je hoort vooral wat je wil horen, denk ik.
GekkeHenkie100 schreef op 10-09-2023 om 07:31:
Waar ik erg mee heb geworsteld (en soms nog) is de vraag: waar was ik?
Ik accepteer de uitleg die ik krijg en geloof het ook. Maar kan me er zo moeilijk in inleven. Hoe gaan anderen hiermee om? In hoeverre kunnen jullie je hierbij inleven?
Ja, worstel ik ook heel erg mee. Nu al een jaar. Steeds dezelfde vragen, waar dit er 1 van is. Soms lukt het me om me in te leven, soms totaal niet. Ik beland dan in een lawine van negatieve gedachtes.
Even voorstellen... ik ben nieuw hier. Al wel even aan het inhalen met lezen en al heel veel herkenning, goede tips gelezen.
Altijd gedacht dat alles goed zat tussen ons, maar was een illusie. Achteraf heb ik wel van alles gevoeld, ben vrij hoog sensitief. Maar kon het niet plaatsen. Dacht soms ook dat het angstige en onzekere gevoel dat mij overviel aan mij lag. Hij was namelijk altijd heel lief, trouw (dacht ik), behulpzaam en bezorgt over mij en zijn gezin (2 kids).
Blijkt dat hij bijna heel ons huwelijk besmet heeft met bedrog. Emotioneel stelde het niet heel veel voor (tenminste als ik hem moet geloven en dat doe ik inmiddels een beetje...blijft nog lastig).
Gelukkig kon ik rustig blijven na het ontdekken van het bedrog. Deels door ontdekking van mijn kant, deels zelf bekend, deels eruit moeten trekken na veel leugens. Leugens om mij te beschermen en de pijn te verzachten. Maar dit maakt het alleen erger natuurlijk. Daar is hij nu ook achter.
Las ook ergens dat je verleden in 1 klap anders is dan je altijd dacht. In begin was ik alle foto's en filmpjes terug aan het kijken op zoek naar aanwijzingen.
Heb inmiddels al 10 boeken gelezen over dit onderwerp. Er zitten zoveel kanten aan. Tenminste bij ons is het heel ingewikkeld. Er is altijd veel liefde gevoeld, van 2 kanten. Veel meegemaakt o.a. met kinderen, ziekte, stress werkEr is bij man ook sprake van een onveilige hechting, door te weinig aandacht voor hem als kind (middelste van 3). In puberteit ontdekte hij dat hij veel aandacht kreeg van meisjes. Eindelijk iets wat wel lukte (in zijn ogen). In zijn jeugd had hij al snel verkering, maar ging dan ook makkelijk vreemd als iemand hem veel aandacht gaf.
De therapeut ontdekte dat hij zijn grens helemaal niet kan aangeven. Daar schrok hij wel van en ik ook want ik ken hem al bijna een halve eeuw. Maar puzzelstukjes vallen wel langzaam in elkaar hoe het zo gruwelijk fout kon lopen.
Man zegt: het voelt als een soort rad waar ik in terecht kwam en waar ik niet uit geraakte. Was wel regelmatig bezig met stoppen, maar lukte niet. Hij had het gevoel dat hij er een soort controle over moest houden omdat hij dacht dat het anders bij mij terecht zou komen en hij wilde mij niet kwetsen. Naarmate het langer duurde werd het steeds meer een last en gaf steeds meer stress. Het aantal fysieke afspraakjes is door de jaren heen steeds minder geworden. Maar heeft alles bij elkaar 16 jaar geduurd...
Ik had vanaf de bekentenis meteen het gevoel: we gaan er samen aan werken. Mijn man was dolblij dat ik er zo instond en is zelf in therapie gegaan. Hij is eigenlijk nooit zichzelf geweest. Altijd maar bezig iedereen te pleasen, inclusief mij en ook op het werk. Zijn gezondheid heeft er erg onder geleden. Hij heeft allerlei stress gerelateerde klachten gehad de afgelopen jaren.
We praten heel veel, bijna elke dag. Het is heel zwaar vind ik, maar voel ook dat we dichter bij elkaar zijn dan ooit. We huilen samen, lachen samen (gevoel van humor is ook terug, dat was door stress en steeds lager zelfbeeld helemaal weg bij hem)
Hij is zo opgelucht dat hij er vanaf is. Maar ik ben zo teleurgesteld dat dit zo allemaal heeft moeten gebeuren om er pas nu achter te komen en aan de oorzaak te kunnen werken. Ik huil bijna elke dag. Werk geeft afleiding gelukkig. Verder proberen we ook zoveel mogelijk nieuwe herinneringen te maken.
Ik weet dat ik ook gelukkig zou kunnen worden met een andere man. Maar wil ik dat? Er is een hele diepe band met deze man, ondanks wat er gebeurd is.
Dank je wel voor alles wat ik de afgelopen weken heb gelezen op het forum. Voelt als een warm bad. Ik kan er met niemand over praten, dus wat fijn dat dit bestaat!!!
Yessie2000 schreef op 11-09-2023 om 17:18:
[..]
Ja, worstel ik ook heel erg mee. Nu al een jaar. Steeds dezelfde vragen, waar dit er 1 van is. Soms lukt het me om me in te leven, soms totaal niet. Ik beland dan in een lawine van negatieve gedachtes.
Even voorstellen... ik ben nieuw hier. Al wel even aan het inhalen met lezen en al heel veel herkenning, goede tips gelezen.
Altijd gedacht dat alles goed zat tussen ons, maar was een illusie. Achteraf heb ik wel van alles gevoeld, ben vrij hoog sensitief. Maar kon het niet plaatsen. Dacht soms ook dat het angstige en onzekere gevoel dat mij overviel aan mij lag. Hij was namelijk altijd heel lief, trouw (dacht ik), behulpzaam en bezorgt over mij en zijn gezin (2 kids).
Blijkt dat hij bijna heel ons huwelijk besmet heeft met bedrog. Emotioneel stelde het niet heel veel voor (tenminste als ik hem moet geloven en dat doe ik inmiddels een beetje...blijft nog lastig).
Gelukkig kon ik rustig blijven na het ontdekken van het bedrog. Deels door ontdekking van mijn kant, deels zelf bekend, deels eruit moeten trekken na veel leugens. Leugens om mij te beschermen en de pijn te verzachten. Maar dit maakt het alleen erger natuurlijk. Daar is hij nu ook achter.
Las ook ergens dat je verleden in 1 klap anders is dan je altijd dacht. In begin was ik alle foto's en filmpjes terug aan het kijken op zoek naar aanwijzingen.
Heb inmiddels al 10 boeken gelezen over dit onderwerp. Er zitten zoveel kanten aan. Tenminste bij ons is het heel ingewikkeld. Er is altijd veel liefde gevoeld, van 2 kanten. Veel meegemaakt o.a. met kinderen, ziekte, stress werkEr is bij man ook sprake van een onveilige hechting, door te weinig aandacht voor hem als kind (middelste van 3). In puberteit ontdekte hij dat hij veel aandacht kreeg van meisjes. Eindelijk iets wat wel lukte (in zijn ogen). In zijn jeugd had hij al snel verkering, maar ging dan ook makkelijk vreemd als iemand hem veel aandacht gaf.
De therapeut ontdekte dat hij zijn grens helemaal niet kan aangeven. Daar schrok hij wel van en ik ook want ik ken hem al bijna een halve eeuw. Maar puzzelstukjes vallen wel langzaam in elkaar hoe het zo gruwelijk fout kon lopen.
Man zegt: het voelt als een soort rad waar ik in terecht kwam en waar ik niet uit geraakte. Was wel regelmatig bezig met stoppen, maar lukte niet. Hij had het gevoel dat hij er een soort controle over moest houden omdat hij dacht dat het anders bij mij terecht zou komen en hij wilde mij niet kwetsen. Naarmate het langer duurde werd het steeds meer een last en gaf steeds meer stress. Het aantal fysieke afspraakjes is door de jaren heen steeds minder geworden. Maar heeft alles bij elkaar 16 jaar geduurd...
Ik had vanaf de bekentenis meteen het gevoel: we gaan er samen aan werken. Mijn man was dolblij dat ik er zo instond en is zelf in therapie gegaan. Hij is eigenlijk nooit zichzelf geweest. Altijd maar bezig iedereen te pleasen, inclusief mij en ook op het werk. Zijn gezondheid heeft er erg onder geleden. Hij heeft allerlei stress gerelateerde klachten gehad de afgelopen jaren.
We praten heel veel, bijna elke dag. Het is heel zwaar vind ik, maar voel ook dat we dichter bij elkaar zijn dan ooit. We huilen samen, lachen samen (gevoel van humor is ook terug, dat was door stress en steeds lager zelfbeeld helemaal weg bij hem)
Hij is zo opgelucht dat hij er vanaf is. Maar ik ben zo teleurgesteld dat dit zo allemaal heeft moeten gebeuren om er pas nu achter te komen en aan de oorzaak te kunnen werken. Ik huil bijna elke dag. Werk geeft afleiding gelukkig. Verder proberen we ook zoveel mogelijk nieuwe herinneringen te maken.
Ik weet dat ik ook gelukkig zou kunnen worden met een andere man. Maar wil ik dat? Er is een hele diepe band met deze man, ondanks wat er gebeurd is.
Dank je wel voor alles wat ik de afgelopen weken heb gelezen op het forum. Voelt als een warm bad. Ik kan er met niemand over praten, dus wat fijn dat dit bestaat!!!
Allemaal andere en toch gelijklopende verhalen. Heeft ook mij veel deugd gedaan, dit forum. Het heeft me ook geleerd dat zwart/wit niet bestaat. Hoeveel pijn de liefde kan doen. Maar ook hoe mooi ze is en hoe sterk ze kan zijn. Dus ook van mij een dankjewel aan iedereen hier. Ook aan jou, voor het delen van je verhaal. x
Nog even een aanvulling. Het verleden kan je niet terugdraaien. Als hij dat kon zou hij daar alles wat hij bezit voor over hebben. Het valt hem heel zwaar om onder ogen te zien wat het met mij en ons gezin doet en deed.
Hij stopte het al die tijd weg ergens heel diep in zijn brein. Op den duur waren het echt 2 sporen. Nu hij weet waarom dit allemaal gebeurd is en hoe het heel anders had kunnen lopen heeft hij heel veel spijt. Hij heeft de afgelopen 16 jaar een enorm zwaar leven gehad. Niemand heeft dit gemerkt. Ik niet, zijn familie niet, zijn vrienden niet. Koste enorm veel energie en stress om dit leven te leiden. Hij voelt zich heel erg dom dat hij dit zelf niet zag, maar er een therapeut (die hem spiegel voorhield) voor nodig had.
Gelukkig heeft hij heel veel geduld met mij. Ik ben soms echt heel erg bokkig en boos, maar vooral verdrietig. meer gehuild in een jaar dan in rest van mijn leven (en ben al bijna een halve eeuw oud 😊.
Er zitten ook paar voordelen aan: ik ben als uitlaatklep gaan sporten en ben nog nooit in mijn leven lichamelijk zo fit geweest. En ben zelf ook aan het ontwikkelen naar een betere versie van mezelf. En het is niet saai...
Ons sexleven is enorm verbeterd, zowel kwaliteit als kwantiteit. Lijkt wel of ik wat in te halen had. Heb dat wel gemist. Was ook een beetje ingedut in de loop der jaren en het overspel zal daar ook nadelige invloed op gehad hebben.
Vlak na het uitkomen had ik extreme ideeën. Heb me zelfs ingeschreven op SecondLove, schrok me rot hoeveel mensen daar rondhangen. Kreeg veel reacties, en begrijp uit de reacties dat er vooral veel mannen op deze site zitten. Heb nooit een afspraakje gemaakt, durfde dat niet. Ik wil dit namelijk geen andere vrouw/partner aandoen. Mijn idee was een trio met een koppel... misschien kreeg ik daarom zoveel reacties, blijkt nogal populair te zijn. 😊 Ik had dit trouwens wel tegen man verteld, was misschien ook beetje om hem bang te maken. Beetje kinderachtig natuurlijk, maar ik was echt even de weg kwijt, was heel heftig in het begin na ontdekking. Echt een achtbaan 🎢 hoge pieken en diepe dalen.
Heb wel geluk dat ik een enorme optimist ben. Daar zat ook een klein deel van de oorzaak. Ik ga heel makkelijk met tegenslag om en ga meteen in aktie modus en mijn man is echt een binnenvetter. Daar hebben we elkaar ook beetje verloren tijdens ons huwelijk. Maar deze tegenslag kwam binnen als een mokerslag en daar kon zelfs ik heel lastig mee omgaan. Ben mezelf echt beetje kwijt en langzaam aan het terugkrabbelen.
Herkend iemand dit: extreme ideeën? Leek beetje op vergeldingsdrang. Heb er wel iets over gelezen ergens, dat er meer kans op risicogedrag is na ontdekken vreemdgaan.
Ach ja sexsites. Seen it. Done that. Had een lekker fancy naam bedacht haha. Uiteindelijk nooit afgesproken. Ik was een soort van overtuigd dat hubby zijn minnares vast zo lang had gehad (járen) omdat ik niet leuk/sexy/lief en spannend (meer) was. Dus ik wilde aantrekkelijk gevonden worden. Een enorme behoefte aan weten hoe ik de markt lag? Het is niet eerlijk gevoel? Ontdekken wat nou zo leuk is aan vg? Er ging van alles door mijn hoofd. Ik ging online na weer iets ontdekken. Pijn. Nou, als je sex zoekt ben je snel voorzien. Maar ik besefte dat ik dat eigenlijk niet wilde. Sex. En zeker niet vg. Maar het was errrrrug goed voor mijn ego. Maar niet wat ik zocht. En wilde.
Yessie2000 schreef op 11-09-2023 om 17:59:
Nog even een aanvulling. Het verleden kan je niet terugdraaien. Als hij dat kon zou hij daar alles wat hij bezit voor over hebben. Het valt hem heel zwaar om onder ogen te zien wat het met mij en ons gezin doet en deed.
Hij stopte het al die tijd weg ergens heel diep in zijn brein. Op den duur waren het echt 2 sporen. Nu hij weet waarom dit allemaal gebeurd is en hoe het heel anders had kunnen lopen heeft hij heel veel spijt. Hij heeft de afgelopen 16 jaar een enorm zwaar leven gehad. Niemand heeft dit gemerkt. Ik niet, zijn familie niet, zijn vrienden niet. Koste enorm veel energie en stress om dit leven te leiden. Hij voelt zich heel erg dom dat hij dit zelf niet zag, maar er een therapeut (die hem spiegel voorhield) voor nodig had.
Gelukkig heeft hij heel veel geduld met mij. Ik ben soms echt heel erg bokkig en boos, maar vooral verdrietig. meer gehuild in een jaar dan in rest van mijn leven (en ben al bijna een halve eeuw oud 😊.
Yessie, van dit soort posts ga ik me altijd heel treurig en boos voelen.
Ik krijg wel heel sterk het gevoel dat je de schuld vooral bij jezelf aan het leggen bent. Of jezelf wegcijfert.
Iedere man zou het hele gebeuren willen hebben terugdraaien, als het kon. Maar altijd pas nadat er stront aan de knikker is. En tuurlijk stoppen deze mannen het gebeuren heel erg diep weg, want dat is inherent aan dit type man (of vrouw). Ze liegen en ontkennen liever dan dat ze een diepzinnig of pijnlijk gesprek moeten aan gaan.
Jouw man heeft 16 jaar een enorm zwaar leven gehad?? En jij dan? Die al die jaren met dat heimelijke gevoel heeft moeten leven? En ik weet hoe dat is hoor!
Tuurlijk geeft het stress zo'n dubbelleven, maar toch waren de afspraakjes het hoogtepunt van de dag, en gaf het hem vast en zeker het gevoel dat ie echt leefde. En in ieder geval was het leuk genoeg om er zo lang als het duurde mee door te gaan.
Gelukkig heeft ie veel geduld met jou? Ik krijg niet echt het idee dat je hem het vuur aan zijn schenen legt. Hij zou in doodsangst zich af moeten vragen of jij net zo veel geduld hebt met hem! In plaats daarvan stel je spannende triootjes voor. Goh wat een straf voor hem en wat voor signaal geef je daar dan ook weer mee af? Doe dan gewoon lekker iets voor jezelf denk ik dan. Of laat hem toekijken, terwijl hij op zijn handen mag zitten.
Sorry voor de toon, maar hier kan ik met mijn verstand gewoon niet bij.
Haaika schreef op 11-09-2023 om 18:45:
[..]
In plaats daarvan stel je spannende triootjes voor. Goh wat een straf voor hem en wat voor signaal geef je daar dan ook weer mee af? Doe dan gewoon lekker iets voor jezelf denk ik dan. Of laat hem toekijken, terwijl hij op zijn handen mag zitten.
Sorry voor de toon, maar hier kan ik met mijn verstand gewoon niet bij.
Misschien iets minder uit emotie reageren en wat beter lezen? Ging nl niet om een trio met haar man erbij.
Yessie2000 schreef op 11-09-2023 om 17:59:
Herkend iemand dit: extreme ideeën? Leek beetje op vergeldingsdrang. Heb er wel iets over gelezen ergens, dat er meer kans op risicogedrag is na ontdekken vreemdgaan.
Ja hoor. Heel herkenbaar. Maar ook ik maakte de bedenking dat ik dat een andere vrouw dat niet wil aandoen. En ik zou waarschijnlijk eventuele kandidaten wegjagen omdat ik zou willen weten wat hen drijft en of ze wel beseffen waar ze mee bezig zijn. Van mij zouden ze een preek krijgen in plaats dat ik er opgewonden zou van worden. Eerst eens zien hoe gemakkelijk ze te vangen zijn en hen dan met de broek op de enkels naar huis sturen. Seks valt er inderdaad genoeg te rapen. Vroeger vanalles meegemaakt. Mensen zijn zo onnozel soms in het najagen van hun genot of wat ze denken dat genot is. Heel dikwijls is het een lege doos. Uitpakken vol verwachting, en teleurgesteld zijn door wat er maar inzit. Er zitten niet veel goede minnaars tussen. Geen wonder dat hun vrouw soms minder enthousiast wordt. Ook bij ons leefde ons seksspel op na het vreemdgaan omdat ik meer aan mezelf dacht. Geen schroom meer. Hij vond me vroeger “te wild” en zei altijd te verlangen naar een rustig seksleven. De zak. Echt, hij heeft zijn tenen mogen uitkuisen om me bij te houden. 😄
Ik heb ook wel eens gedacht om een trio voor te stellen aan mijn man, namelijk wij met een extra man van mijn keuze. Als een soort “compensatie”. Zodat hij ook de beelden op zijn netvlies zou zien van mij aan het genieten met een ander. Maar ik heb daar zelf niet zoveel zin in en waar zijn we dan mee bezig? Met wraakneming of zo? Als ik dat doe moet het uit interesse zijn en in een vroeger leven viel dat meestal tegen. Dus niet uitgevoerd.
