Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Sterkte Titiv,
Laat het allemaal maar eens los. Je weet nooit in de toekomst hoe sterk jullie liefde is voor elkaar maar voor nu het beste wat je kan doen. Je boosheid/verdriet moet je kwijt. Het huwelijk is feitelijk ook maar een papiertje. En het is geen schande als je weer gaat twijfelen dus wees niet bang om dat hier te delen.
Ruud1971! schreef op 04-09-2023 om 08:32:
Sterkte Titiv,
Laat het allemaal maar eens los. Je weet nooit in de toekomst hoe sterk jullie liefde is voor elkaar maar voor nu het beste wat je kan doen. Je boosheid/verdriet moet je kwijt. Het huwelijk is feitelijk ook maar een papiertje. En het is geen schande als je weer gaat twijfelen dus wees niet bang om dat hier te delen.
Een sterke liefde is niet altijd ook een gezonde liefde.
Titiv schreef op 03-09-2023 om 20:03:
hier trouwens ook de knoop doorgehakt en besloten dat ik wil scheiden.
Man gister verteld en wil niet luisteren, zegt niet akkoord te gaan...
Ik heb hem weer betrapt op iets via via, niet vreemdgaan maar toch weer iets wat hij verborgen hield. Opeens was ik er klaar mee. Al zou ik willen blijven dan nog kan t niet, ik moet van hem scheiden want mijn liefde en respect voor hem is nu echt 0.
Hartbrekend en ik ben er stil van, mn hart voel ik gwn echt pijn doen, een steek de hele tijd.... maar ik ga niet nog meer jaren verspillen aan hem, heb nu 2 jaar echt gwn weggegooit maar ja ik zie t maar als dat ik tenminste gevochten heb en er alles aan heb gedaan.
Je moet doen wat je hart je ingeeft. Je hebt ervoor gevochten. Hij is niet overtuigend. Ik begrijp je beslissing. Ik wens je veel sterkte, maar eigenlijk weten we al dat je heel sterk bent. 😘
miss1984 schreef op 02-09-2023 om 12:31:
Ennei op jou laatste regel wil ik graag reageren "- ik ben er nog (hoe is momenteel nog iets anders) en hij zal enkel beseffen wat hij zou missen als ik er niet meer zou zijn in zijn leven. Dus dat gemis gevoel ervaart hij niet."
Voor jou voelt dat zo hé en dat mag er zijn hoor en deze gedachte.
Maar vanuit mijn ervaring en zicht op man kan dat gemis " naar het oude" er zeer zeker zijn.
Omdat je nu blijft lijkt dat zo en word dat vanuit de maatschappij vaak gezegd: tjah niet mauwen je blijft toch?
Maar zo werkt het niet, mijn man moet veel meer zelf doen, ik ben die miss die ik was niet meer, en dat vind hij soms een gemis. Heel veel is niet meer zoals het was, ik ben veranderd. Dat heeft de situatie met mij gedaan.
Ik zeg hierbij niet dat ik hem niet vertrouw of niet meer geloof maar hij mag veel meer zaken zelf opknappen. Het extreem zorgzame wat ik was ben ik bijvoorbeeld niet meer.
Bepaalde moeilijke zaken mag hij voortaan zelf opknappen. Ik realiseerde mij door in therapie te gaan hoeveel mensen op mij leunde en dat is meer dan gehalveerd en zorg ik eerst dat ik mijn eigen zaken op orde heb.
Ik vermoed zomaar als jij aan jou herstel los van man werkt dit in de toekomst ook kunt ervaren en man weldegelijk " het oude mist omdat het jou veranderd heeft als mens".
Herkenbaar. Mijn man mist ook hoe het vroeger was. Dat heeft hij nooit voldoende ingeschat van tevoren. Dat hij de relatie voor altijd zou veranderen. Want ik heb er voor gezorgd veel onafhankelijker te zijn van hem, emotioneel en financieel. En hem (be)dienen die ook niet meer. Hij voelt dat natuurlijk ook. Dat hij niet langer een vrouw heeft die achter hem aanloopt of er altijd vanzelfsprekend zal zijn. Hij dacht dat het zou opgelost zijn door tijdelijk op de blaren te zitten en dan verder als usual, maar nooit verwacht dat zijn act zo diep zou ingrijpen in zijn eigen leven. Hij moet echt beter zijn best doen nu.
Ik geloofde in onze afspraken over monogamie. Ik geloofde dat wij speciaal en exclusief waren samen. Mijn man stapte echter volledig bewust die hotelkamer met haar in. Hij had echt bewust besloten om sex te gaan hebben. Ze wilden het beiden. Beiden getrouwd. Kinderen. Draaiden al tijden om elkaar heen. Geilden elkaar op. Lust. Hij voelde zich erna schuldig maar de sex was lekker. Het werd een soort gewoonte. Friend With Benefits. Hij was wel bang voor mijn verdriet bij uitkomen. Dat onze dochters het zouden kunnen ontdekken dacht hij nooit aan. Dat hij het zijn moeder moest gaan uitleggen. Dat het vriendschapoen zou veranderen. Ik zou vertrekken. Hij dacht daar niet aan. Hij dacht alleen aan sex. En dat geheim houden.
Dat ik vervolgens zo intens verdrietig was en niets meer van hem geloofde, het met terugwerkende kracht een enorm effect had op mijn beeld van hem én ik zo enorm boos was - en zo lang - had hij niet bedacht. Dat zelfs houden van hem een vraagteken werd. Wel dat ik hem lang niet meer zou vertrouwen. Maar dat ik ook veranderde qua persoonlijkheid had hij echt nooit kunnen bedenken. Hij mist de oude Anna. Ik ook.
We kunnen niet meer terug. Hij kan niets ongedaan maken. En de veranderingen in mij zijn onomkeerbaar. En deels nog niet eens uitgekristalliseerd. Onze prachtige unieke vaas is kapot gevallen. De scherven lijmen is een pittige klus. Hetgeheel wordt nooit meer als voorheen.
En dát had hij ook nooit bedacht.
Anna Cara schreef op 06-09-2023 om 06:29:
Ik geloofde in onze afspraken over monogamie. Ik geloofde dat wij speciaal en exclusief waren samen. Mijn man stapte echter volledig bewust die hotelkamer met haar in. Hij had echt bewust besloten om sex te gaan hebben. Ze wilden het beiden. Beiden getrouwd. Kinderen. Draaiden al tijden om elkaar heen. Geilden elkaar op. Lust. Hij voelde zich erna schuldig maar de sex was lekker. Het werd een soort gewoonte. Friend With Benefits. Hij was wel bang voor mijn verdriet bij uitkomen. Dat onze dochters het zouden kunnen ontdekken dacht hij nooit aan. Dat hij het zijn moeder moest gaan uitleggen. Dat het vriendschapoen zou veranderen. Ik zou vertrekken. Hij dacht daar niet aan. Hij dacht alleen aan sex. En dat geheim houden.
Dat ik vervolgens zo intens verdrietig was en niets meer van hem geloofde, het met terugwerkende kracht een enorm effect had op mijn beeld van hem én ik zo enorm boos was - en zo lang - had hij niet bedacht. Dat zelfs houden van hem een vraagteken werd. Wel dat ik hem lang niet meer zou vertrouwen. Maar dat ik ook veranderde qua persoonlijkheid had hij echt nooit kunnen bedenken. Hij mist de oude Anna. Ik ook.
We kunnen niet meer terug. Hij kan niets ongedaan maken. En de veranderingen in mij zijn onomkeerbaar. En deels nog niet eens uitgekristalliseerd. Onze prachtige unieke vaas is kapot gevallen. De scherven lijmen is een pittige klus. Hetgeheel wordt nooit meer als voorheen.
En dát had hij ook nooit bedacht.
ach wat verdrietig toch allemaal... velen zullen het herkennen...
En ja als hij de impact van zijn daden had kunnen bevroeden had hij het misschien niet gedaan. Of had hij het zeker niet gedaan, ik ken hem niet natuurlijk. Maar men gaat ervan uit dat het wel niet uit zal komen of zo en dat het ook wel meevalt. Men wil de ander niet kwetsen, alleen zelf plezier hebben.
Toch begrijp ik niet goed hoe mensen die vreemdgaan niet kunnen bedenken dat ze hiermee alles op het spel zetten. Is dat nou niet een beetje gebrek aan empathie?
Anna Cara schreef op 06-09-2023 om 06:29:
Ik geloofde in onze afspraken over monogamie. Ik geloofde dat wij speciaal en exclusief waren samen. Mijn man stapte echter volledig bewust die hotelkamer met haar in. Hij had echt bewust besloten om sex te gaan hebben. Ze wilden het beiden. Beiden getrouwd. Kinderen. Draaiden al tijden om elkaar heen. Geilden elkaar op. Lust. Hij voelde zich erna schuldig maar de sex was lekker. Het werd een soort gewoonte. Friend With Benefits. Hij was wel bang voor mijn verdriet bij uitkomen. Dat onze dochters het zouden kunnen ontdekken dacht hij nooit aan. Dat hij het zijn moeder moest gaan uitleggen. Dat het vriendschapoen zou veranderen. Ik zou vertrekken. Hij dacht daar niet aan. Hij dacht alleen aan sex. En dat geheim houden.
Dat ik vervolgens zo intens verdrietig was en niets meer van hem geloofde, het met terugwerkende kracht een enorm effect had op mijn beeld van hem én ik zo enorm boos was - en zo lang - had hij niet bedacht. Dat zelfs houden van hem een vraagteken werd. Wel dat ik hem lang niet meer zou vertrouwen. Maar dat ik ook veranderde qua persoonlijkheid had hij echt nooit kunnen bedenken. Hij mist de oude Anna. Ik ook.
We kunnen niet meer terug. Hij kan niets ongedaan maken. En de veranderingen in mij zijn onomkeerbaar. En deels nog niet eens uitgekristalliseerd. Onze prachtige unieke vaas is kapot gevallen. De scherven lijmen is een pittige klus. Hetgeheel wordt nooit meer als voorheen.
En dát had hij ook nooit bedacht.
Perfect verwoord. Exact hoe ook wij het ervaren. Hoe dan ook verlies voor beiden. En het daarmee gepaard gaande verdriet. ❤️
MRI schreef op 06-09-2023 om 12:29:
[..]
ach wat verdrietig toch allemaal... velen zullen het herkennen...
En ja als hij de impact van zijn daden had kunnen bevroeden had hij het misschien niet gedaan. Of had hij het zeker niet gedaan, ik ken hem niet natuurlijk. Maar men gaat ervan uit dat het wel niet uit zal komen of zo en dat het ook wel meevalt. Men wil de ander niet kwetsen, alleen zelf plezier hebben.
Toch begrijp ik niet goed hoe mensen die vreemdgaan niet kunnen bedenken dat ze hiermee alles op het spel zetten. Is dat nou niet een beetje gebrek aan empathie?
Ze zijn stijf van de hormonen, letteren figuurlijk en dat maakt echt blind, blind voor alles. Trouw blijven moet je echt bewust doen, er je kop bijhouden als heel je lijf schreeuwt DOEN. En inderdaad, velen zijn daar niet op voorbereid en dan hebben ze het gevoel dat het hen overkomen is. Terwijl dat natuurlijk niet zo is. Een mens hoeft geen willoos slachtoffer van zijn hormonen te zijn. Maar ze beseffen het te laat. Als het kalf al verdronken is.
*letterlijk en figuurlijk
Theekannetje schreef op 06-09-2023 om 14:18:
[..]
Ze zijn stijf van de hormonen, letteren figuurlijk en dat maakt echt blind, blind voor alles. Trouw blijven moet je echt bewust doen, er je kop bijhouden als heel je lijf schreeuwt DOEN. En inderdaad, velen zijn daar niet op voorbereid en dan hebben ze het gevoel dat het hen overkomen is. Terwijl dat natuurlijk niet zo is. Een mens hoeft geen willoos slachtoffer van zijn hormonen te zijn. Maar ze beseffen het te laat. Als het kalf al verdronken is.
Hoor ik hier nu in de verte die stem van de begripvolle vrouw:'Hij kan er niets aan doen; het zijn zulke primitieve wezens?'
stijf vd hormonen.... tja ik zie ook soms een hele mooie man maar ik heb dan echt nog wel een verstand en voor er gevoelens betrefd sex komen moet er echt wel wat aan voorafgaan en daar ga je al over de streep en volgens mij sta je dan nog lang niet stijf vd hormonen.
Monogamie is gewoon niet voor iedereen.
en dankjulliewel voor alle sterkte wensen! Die heb ik wel nodig.
❤️
Pippeltje schreef op 06-09-2023 om 16:31:
[..]
Hoor ik hier nu in de verte die stem van de begripvolle vrouw:'Hij kan er niets aan doen; het zijn zulke primitieve wezens?'
Ja inderdaad: ik had een groter libido dan de meeste mannen die ik heb mogen ontmoeten, maar ik ging ook niet vreemd.
"Is dat nou niet een beetje gebrek aan empathie?
Ik heb altijd wel twijfels gehad over monogamie als concept. Zie het als een sociale en religieuze (opgelegde) norm. Waar mensen bewust een keuze voor zouden moeten maken. In de praktijk denken velen daar eigenlijk niet over na. Laat staan een diepgaand wederzijds gesprek of afspraken. Men gaat er vanuit dat de ander wel dezelfde normen zal hebben. Laatst een discussie met vriendinnen over wat vreemdgaan nu werkelijk was. Meningen liepen geheel uiteen. Van zoenen moet kunnen hoor tot porno kijken is al niet ok.
Hier was het vreemdgaan echt wel een shock. Maar ondanks dat ook weer niet de illusie gehad dat het mij nooit zou kunnen overkomen. Of dat wij of ik te speciaal zou zijn. Zoiets kan helaas altijd gebeuren bij iedereen.
