Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Theekannetje schreef op 11-09-2023 om 19:44:
[..]
Ja hoor. Heel herkenbaar. Maar ook ik maakte de bedenking dat ik dat een andere vrouw dat niet wil aandoen. En ik zou waarschijnlijk eventuele kandidaten wegjagen omdat ik zou willen weten wat hen drijft en of ze wel beseffen waar ze mee bezig zijn. Van mij zouden ze een preek krijgen in plaats dat ik er opgewonden zou van worden. Eerst eens zien hoe gemakkelijk ze te vangen zijn en hen dan met de broek op de enkels naar huis sturen. Seks valt er inderdaad genoeg te rapen. Vroeger vanalles meegemaakt. Mensen zijn zo onnozel soms in het najagen van hun genot of wat ze denken dat genot is. Heel dikwijls is het een lege doos. Uitpakken vol verwachting, en teleurgesteld zijn door wat er maar inzit. Er zitten niet veel goede minnaars tussen. Geen wonder dat hun vrouw soms minder enthousiast wordt. Ook bij ons leefde ons seksspel op na het vreemdgaan omdat ik meer aan mezelf dacht. Geen schroom meer. Hij vond me vroeger “te wild” en zei altijd te verlangen naar een rustig seksleven. De zak. Echt, hij heeft zijn tenen mogen uitkuisen om me bij te houden. 😄
Eigenlijk vind ik dit maar een hele trieste post!
Haaika schreef op 11-09-2023 om 18:45:
[..]
Yessie, van dit soort posts ga ik me altijd heel treurig en boos voelen.
Ik krijg wel heel sterk het gevoel dat je de schuld vooral bij jezelf aan het leggen bent. Of jezelf wegcijfert.Iedere man zou het hele gebeuren willen hebben terugdraaien, als het kon. Maar altijd pas nadat er stront aan de knikker is. En tuurlijk stoppen deze mannen het gebeuren heel erg diep weg, want dat is inherent aan dit type man (of vrouw). Ze liegen en ontkennen liever dan dat ze een diepzinnig of pijnlijk gesprek moeten aan gaan.
Jouw man heeft 16 jaar een enorm zwaar leven gehad?? En jij dan? Die al die jaren met dat heimelijke gevoel heeft moeten leven? En ik weet hoe dat is hoor!
Tuurlijk geeft het stress zo'n dubbelleven, maar toch waren de afspraakjes het hoogtepunt van de dag, en gaf het hem vast en zeker het gevoel dat ie echt leefde. En in ieder geval was het leuk genoeg om er zo lang als het duurde mee door te gaan.Gelukkig heeft ie veel geduld met jou? Ik krijg niet echt het idee dat je hem het vuur aan zijn schenen legt. Hij zou in doodsangst zich af moeten vragen of jij net zo veel geduld hebt met hem! In plaats daarvan stel je spannende triootjes voor. Goh wat een straf voor hem en wat voor signaal geef je daar dan ook weer mee af? Doe dan gewoon lekker iets voor jezelf denk ik dan. Of laat hem toekijken, terwijl hij op zijn handen mag zitten.
Sorry voor de toon, maar hier kan ik met mijn verstand gewoon niet bij.
Haaika, ik snap je reactie.
Is ook maar een deel van mijn gevoelens en gedachten die ik in mijn post opschreef. Als ik het teruglees snap ik de reactie. Maar is ook zoveel te vertellen. Heel mijn hoofd en hart zit er van vol. Gaat erg op en neer. Als ik alles moet verwoorden wat ik voel dan heb ik een heel dik boek vol.
Er zijn ook momenten geweest dat ik hem heel hard wilde slaan. In plaats daarvan maakte ik dan een oerkreet, zo hard ... wist niet dat ik dit in me had.
En keihard huilen, met veel geluid. Was ook nieuw voor mij... Mijn man gaat dan kapot. Zo raar inderdaad dat hij pas voelt wat het doet en kapotmaakt als hij het voor zich ziet.
Vind het zelf ook heel gek dat ik vanaf het uitkomen van het grote geheim niet twijfelde dat ik met hem verder wilde. Terwijl ik voor ik van dit alles wist en alles nog rozengeur en maneschijn leek, echt 100% zeker wist dat ik meteen weg zou zijn.
Blijkbaar weet je pas hoe het voelt en wat je dan wil en doet als je het echt zelf meemaakt. Vroeger dacht ik ook dat ik dit zou merken. Met terugwerkende kracht zie ik meer dingen die niet helemaal lekker liepen. Hij uitte zijn gevoel niet en was naar mij toe altijd te toegeeflijk (misschien uit schuldgevoel).
De Truus is ook helemaal niet zo leuk en spannend. Dacht zelf ook echt: had je niets beters kunnen scoren ☺️ (gelukkig heb ik mijn gevoel voor humor nog) En hij heeft ook nooit overwogen met haar verder te gaan en mij te verlaten. Hij had vooral de aandacht nodig dacht hij.
Wij zijn ook bij een systeemtherapeut geweest, heel interessant. Was een hele wijze vrouw die goed kon luisteren en ze kon de vinger er precies opleggen. heel verhelderend. Dat de opvoeding die we bijna hadden best verschillend was en dat dit ook gevolgen had voor onze band. Nu we dit weten en hier meer begrip voor hebben wederzijds helpt ook wel.
De triggers die vaak besproken worden heb ik ook heel erg. Heb het boek dat in het forum aangeraden werd van Marian Mudder: "Wat ik eerder had willen weten" ook gelezen en dit heeft mij wel geholpen om de gedachten stroom die door de triggers op gang komen te stoppen.
Ik heb in het begin ook heel erg alles zitten checken en controleren, was er hele dagen mee bezig. Gelukkig kan ik dat al beter loslaten. Want ik wil niet de rest van mijn leven in angst leven. Ik wil nog meer dan ooit met volle teugen genieten.
Ik ben in voorjaar in mijn eentje op wintersport geweest, was echt geweldig en heel spannend. Ik had net als Anna Cara echt even de bevestiging nodig dat ik nog aantrekkelijk, spannend en gewild was. Ik heb een heerlijke vakantie gehad en veel aandacht gehad in de kroeg. Gesjanst met leuke man die wel meer wilde, uiteindelijk bij zoenen gestopt, voelde voor mij toch niet helemaal goed. Mijn man weet dit en snapt dit heel goed. Hij geeft mij echt de vrijheid om te doen en laten wat ik zou willen. Ik deel ook alles met hem, maar dat deed ik altijd al.
Mij heeft het nooit enige moeite gekost om trouw te zijn. Ik hield zielsveel van hem en vind hem na al die jaren nog steeds aantrekkelijk. Ik stond totaal niet open voor andere mannen al die jaren. Dat straal je dan ook uit denk ik.
Ja, ik had ik zo mijn bedenkingen bij de vaak zielige types op Second Love. Inderdaad de neiging om ze te gaan behoeden voor deze foute keuze. Een keuze die alleen ellende brengt. Ben eerlijk tegen je vrouw en steek je energie in je eigen relatie. Dan bloeit deze waarschijnlijk ook op tot een next level.
Theekannetje schreef op 11-09-2023 om 19:44:
[..]
Ja hoor. Heel herkenbaar. Maar ook ik maakte de bedenking dat ik dat een andere vrouw dat niet wil aandoen. En ik zou waarschijnlijk eventuele kandidaten wegjagen omdat ik zou willen weten wat hen drijft en of ze wel beseffen waar ze mee bezig zijn. Van mij zouden ze een preek krijgen in plaats dat ik er opgewonden zou van worden. Eerst eens zien hoe gemakkelijk ze te vangen zijn en hen dan met de broek op de enkels naar huis sturen. Seks valt er inderdaad genoeg te rapen. Vroeger vanalles meegemaakt. Mensen zijn zo onnozel soms in het najagen van hun genot of wat ze denken dat genot is. Heel dikwijls is het een lege doos. Uitpakken vol verwachting, en teleurgesteld zijn door wat er maar inzit. Er zitten niet veel goede minnaars tussen. Geen wonder dat hun vrouw soms minder enthousiast wordt. Ook bij ons leefde ons seksspel op na het vreemdgaan omdat ik meer aan mezelf dacht. Geen schroom meer. Hij vond me vroeger “te wild” en zei altijd te verlangen naar een rustig seksleven. De zak. Echt, hij heeft zijn tenen mogen uitkuisen om me bij te houden. 😄
Precies ook mijn gedachten, ik snap je wel ☺️
Ja, inderdaad meer aan jezelf denken doe ik nu ook. En besteed ook meer tijd aan mijn uiterlijk. Niet voor hem, maar voor mezelf. Ik heb gemerkt dat ik mezelf toch meer sexy voel als ik er moeite voor doe om er leuk uit te zien. Is een soort voorspel voor mij.
En sex met echte diepe liefde is echt het allerfijnste, zonder stress en gedoe
Welkom Yessie! Weer zo’n slecht verhaal… Maar verademend hoe je aan de ene kant schrijft over de rauwe kant en tegelijk voelde ik iets van lichtheid bij het lezen van de berichten.
hey Yessie...wat een verhaal idd. Herken het pleasen in het huwelijk. Van beide kanten. Wat dat te maken heeft met vreemdgaan weet ik nog steeds niet maar het is wel iets wat naar boven komt als je verder gaat met elkaar.
Het op zoek gaan naar jezelf en wie jezelf bent en wie je samen nog bent is iets wat ik met beide handen aangegrepen heb.
Je eigen voorop stellen wie jij bent in de relatie. En dat is een zoektocht om dan de balans te vinden. Dat je beide jezelf kunt zijn.
Het is bij ons nog steeds een zoektocht na 2.5 jaar. Want ik merk dat man..en dat geeft hij ook aan de perfecte man voor mij wil zijn. Terwijl ik geen perfecte man wil maar iemand die zichzelf is en kan zijn.
Ik weet dat ik zonder deze crissis nooit wakker geschud zou zijn. Nooit de motivatie gehad zou hebben om met mezelf en issues in mijn leven aan de slag te gaan. Het is heel zuur dat dit ervoor nodig was maar helaas is dit wel de bittere waarheid.
Dat wij uit elkaar waren ging ik meteen op tinder. Want ja ook ik wilde gezien worden. Maar nee..helemaal niets voor mij. Sex zonder connectie is niets voor mij. Ik heb meer nodig. Maar had ook wel heel veel gevoelens. Ik voelde me levendiger dan ooit.. en idd...meer aandacht voor jezelf. Je uiterlijk. Best raar hoe dat werkt. Dat dit ervoor nodig is om dat stuk weer belangrijk te vinden. Ik heb ook vaak geroepen in het begin...ik mag nu ook vreemd gaan. Heb denk een vrijbrief voor meerdere keren met toestemming van man. Maar eerlijk gezegd moet ik er niet aan denken. Want eerlijk gezegd heb ik al eerder geschreven hier in dit topic. Vreemdgaan oke..dat kan eenmalig nog gebeuren maar neem daarna de consequentie . En dat geld dan ook voor mezelf. Ik heb wel een lange tijd gedacht vooral in het begin van dat ik ook sneller de grens zou over gaan. Maar heb daar totaal geen behoefte aan. Denk als ik dat zou voelen ik ook niet meer verder wil met man. Maar zeker in het begin die gevoelens wel gehad. Sexy pakjes besteld etc etc...
En ik schreef eerder over de bubbel waar we nog in zaten en daar bedoel ik mee dat we als man en vrouw meer connectie hebben samen. Elke dag weer. Bij mij persoonlijk is het niet het geval dat ik het voor me hou. Als ik het wil vertellen dat doe ik dat. Ongeacht de oordelen Want dat interesseert me niet. Daar ben ik juist zo in gegroeid door dit alles. Het besef dat dit mijn leven is en dat ik het moet leiden. Man weet dit ook al is het voor hem een ander verhaal. Hij is er heel gesloten in maar ik heb naar hem duidelijk gemaakt dat hij dat niet van mij moet verwachten dat ik daar hetzelfde insta. Hij schaamt zich. Vind het voor mij heel vervelend. Maar daar heb ik zelf niet zoveel last van want het vreemdgaan hou ik bij hem. Je huwelijk kan nog zo slecht zijn. Vreemdgaan is een keuze. Je kunt ook de keuze maken om met je huwelijk te stoppen of eraan te werken het was niet mijn keuze en deze zou ik zelf nooit gemaakt hebben.
Iedereen weer een fijne dag. Nog steeds fijn om te lezen dat je niet alleen bent.
Peet52! schreef op 12-09-2023 om 10:01:
hey Yessie...wat een verhaal idd. Nog steeds fijn om te lezen dat je niet alleen bent.
Lieve Peet, Bijna eng hoeveel herkenning ik lees in jouw verhaal.
- Het op zoek gaan naar jezelf,
- het feit dat dit nodig was om me wakker te schudden,
- zelf geen behoefte aan sex zonder connectie,
- bestellen van sexy pakjes 😊,
- de schaamte bij man,
- de behoefte erover te praten bij mij (ik heb 1 persoon waar ik verhaal kwijt kan) en nu jullie natuurlijk
- de vrijbrief van man (wij noemen het mijn puntenkaart... die is nog helemaal leeg, nou ja, 1 stempeltje voor het zoenen op wintersport 😜)
Die laatste ervaring was wel helpend om aan te denken als ik een beeld kreeg van het vreemdgaan in mijn hoofd. Ik zie dan een film in mijn hoofd (zoals iemand op het forum schreef (ik denk Henk) dat je er muziek ♫ bij hoort, heel heftige beelden. Ben echt een beelddenker, heel akelig in deze situatie. Dan probeerde ik me te beschermen door het gevoel naar boven te halen van mezelf in die apres-ski bar, met die knappe sexy man die heel goed kon dansen en mij het gevoel gaf echt de moeite waard te zijn. Ik had ook een paar foto's gemaakt en daar keek ik dan naar toe om mezelf te troosten. Heel raar. Als een soort tegengif. De gevoelens die naar boven komen door het bedrog zijn zo heftig. Het is veel pijnlijker dan alles wat ik ooit meemaakte in mijn leven. Dat de man waarvan je zielsveel houdt je zo kan bedriegen.
Ik praatte hier ook met mijn man over. Dus geen geheimen van mijn kant. Ik ben altijd een open persoon geweest. Maar ben door allerlei omstandigheden (moeilijkheden en zorgen die het leven met zich meebrengen) denk ik wel te veel op de automatische piloot gaan leven. Ook wel beetje langs elkaar heen. Allebei hard gewerkt. Voordeel van dat harde werken is wel dat ik volledig onafhankelijk ben van man. Misschien is het zelf wel zo dat hij er op achteruit gaat in plaats van ik. Dus dat ik al wel fijn.
Ik heb laatste tijd ook gesprekken met goede vriendin over monogamie. Het is vooral het liegen en bedriegen dat mij zo'n pijn doen. En zijn gevoel niet open te kunnen zijn bij mij over zijn gevoelens. Dit probleem had hij al voordat hij mij kende. Hij heeft dit in zijn opvoeding gewoon niet geleerd. En ook niet geleerd zijn eigen grenzen te bepalen. Hij was eigenlijk altijd bezig andere te pleasen. Ook op andere gebieden. Denk dat ik dat ergens wel zag, maar door druk leven ook niet voldoende aandacht voor gehad heb.
Het is ook belangrijk als bedrogene naar jezelf te kijken, in ons geval heeft hij 90% "schuld" en ik 10%. Er zijn echt een aantal dingen te benoemen die ik zelf heb laten liggen. Dit betekend niet dat ik zijn vreemdgaan op welke manier dan ook goedkeur. Maar als je niet (ook) naar jezelf kan kijken, dan mis je een stukje puzzel voor het herstel.
Ik voel een diepe band met hem, die veel verder gaat dan dat oppervlakkige van de affaire. Truus en hij waren eigenlijk niet echt in elkaar geïnteresseerd, was meer een soort foute geheime hobby, soort uitlaatklep voor beide.
Ik heb keer gelezen dat sommige mensen stress proberen te verlagen door het opzoeken van meer stress prikkels. En dat ze dit patroon zelf op deze manier in stand houden. Je krijgt op den duur een heel vertekend beeld.
De angst voor wat er zou gebeuren als het uit zou komen werd steeds groter. Gevoel van maakt allemaal niet meer uit want alles stort als een kaartenhuis in als ik erachter zou komen. Hij had nooit gedacht dat ik alles te weten zou komen. Zijn plan was het tot zijn dood te verzwijgen. Maar net als Anna Cara schrijft in de eerste post van dit forum: ik ben samen met mijn man heel blij dat het aan het licht kwam. Wel te laat natuurlijk, maar beter laat dan nooit. Moet er niet aan denken dat ik onwetend had gebleven tot het einde van mijn leven. En man ook niet. Hij denkt ook dat hij niet oud geworden was, want de stress van het bedrog vreet je vanbinnen op. Ik kan een hele lijst opnoemen van stress gerelateerde klachten die hij de afgelopen jaren had, hij legde gek genoeg niet het verband met de affaire maar met stress werk, prive zorgen.
Maar echt goed naar jezelf kijken en indien nodig in therapie gaan is echt een vereiste denk ik om er goed uit de komen. Het eerste half jaar na de eerste bekentenissen leek het ook beter te gaan met ons (er was ook geen bedrog meer fysiek). Pas na therapie kwam de echte grote verandering. Hij is toen ook zich gaan verdiepen in zijn kindertijd jeugd, en is patronen gaan herkennen. Deze zijn nu definitief doorbroken.
Dat merkt ik aan zijn woorden, maar ook aan zijn daden en gedrag. Een totale ommekeer. Veel meer open, veel meer inzichten in zichzelf. Aandacht voor de echt belangrijke dingen. Dit gun ik echt iedereen.
Bovenstaande klinkt heel fijn. maar ook hier nog regelmatig (soms dagelijks, soms wekelijks) een stevige dip. Is echt een achtbaan. Soms helemaal top/hoog en daarna duik naar beneden. Soms voelt het alsof ik zweef boven de grond zo fijn, soms lig ik huilend in mijn bed. Gelukkig weet ik dat het gevoel weer steeds weggaat.
De therapeut vertelde over de drama driehoek waar je in terecht komt en wat je moet leren herkennen zodat je er ook weer uit kan stappen. Kennen jullie de drama driehoek? Vooral als je samen in de dramadriehoek zit is dat heel toxic.
Pfff weer een heel verhaal, maar hoofd zit ook zo vol van alle shit 😊
Sterkte allemaal en geniet van de dag!
xx
Yessie, ik lees veel compassie met je man. Zelfs het ervaren van veel stress vanwege de grote leugens lijk jij een soort zielig te vinden voor hem. Dat mag van mij hoor, ik heb daar geen oordeel over maar vind het wel intrigerend, want waar blijf jij dan? Om in de termen van die dramadriehoek te blijven: zit je dan niet in de reddersrol?
Het is ook belangrijk als bedrogene naar jezelf te kijken, in ons geval heeft hij 90% "schuld" en ik 10%. Er zijn echt een aantal dingen te benoemen die ik zelf heb laten liggen. Dit betekend niet dat ik zijn vreemdgaan op welke manier dan ook goedkeur. Maar als je niet (ook) naar jezelf kan kijken, dan mis je een stukje puzzel voor het herstel.
Nee, hoor. Iemand kan nooit schuld hebben aan de beslissing van een ander om te liegen en bedriegen.
Er kan hooguit schuld zijn aan het verval van de relatie (als dat al de reden voor het vreemdgaan zou zijn), maar de beslissing om een leugen te vertellen (of meerdere) en een affaire te beginnen, is toch echt de beslissing van de vreemdganger alleen. Ik vind het echt pijnlijk (en schadelijk) om te denken dat de bedrogene op enigerlei wijze schuld zou hebben aan het vreemdgaan.
@Persephone:
Inderdaad niet handig geformuleerd. Die 10% is schuld aan het verval van de relatie waardoor kans op bedrog groter wordt. Dus inderdaad nul schuld aan start affaire!!! Helemaal eens. Man zegt dat het helemaal niets met mij te maken heeft, maar puur met zijn eigen probleem. Dat het ook helemaal los staat van de liefde voor mij.
Echter vind het helemaal niet gek dat ik compassie heb met hem. Met zijn onderliggende probleem en zijn verdriet. Hij heeft nog veel meer compassie met mij en mijn verdriet. En dat laat hij merken in woorden daden en gevoel. Hij maakt heel veel tijd voor ons vrij, zegt afspraken af als dat noodzakelijk is om aan ons herstel te werken, regelt leuke uitjes, schrijft lange brieven, helpt met praktische zaken (vooral in begin lag ik echt aan gruzelementen en kreeg ik niets uit handen, leek op een soort shock toestand), hij heeft zich echt 1000% ingezet voor mij en ons gezin. Hij is mij zo dankbaar dat hij deze kans krijgt. Al die tijd dacht hij dat ik hem meteen wou dumpen als ik erachter zou komen. Hij wilde mij absoluut niet kwijt. Dat snap ik ook wel, want ik ben zelf ook best blij met mezelf 😜
Dus even voor alle duidelijkheid. Ik heb geen probleem, maar mijn man had wel een groot probleem vanaf zijn kindertijd (veel aandacht nodig en geen grens kunnen aangeven aan anderen). En ik ben hier de dupe van geworden.
Zo is hoe wij dit zien.
Echter grijp ik deze kans aan om OOK kritisch naar mezelf te kijken. Nooit te oud om te leren.
Maar is voor iedereen anders en geen situatie is exact met elkaar te vergelijken.
Ik zit dus niet in de redder rol, maar in de helper rol (de succes driehoek).
En als ik in de drama driehoek zit (wat nog regelmatig gebeurd), zit ik of in de aanklagersrol (boosheid) of in de slachtoffer rol.
@Jessie...wat fijn dat je jouw verhaal met ons wil delen. Je komt me over alsof je de affaire al een heel stuk verwerkt hebt, je kunt er in ieder geval heel nuchter naar kijken en over schrijven. Natuurlijk zul je het er nog wel moeilijk mee hebben maar hoe je schrijft leest het alsof je erg sterk in je schoenen staat. Tof hoor !
Ik sta er een beetje versteld van hoeveel van jullie Tinder geprobeerd hebben...goh...nu voel ik me toch een beetje een mutsje.. Hahaha
Ik heb daar nooit aan gedacht, heb ook eigenlijk nooit getwijfeld aan mijn uiterlijk. Ik snap werkelijk niet wat hij in Truus gezien heeft. Hij achteraf ook niet. Hij zegt dat het eigenlijk een vrouw was waar hij zich normaal gesproken niet voor om zou draaien. Maar toch heeft dat hem al die maanden niet uit gemaakt. Hij heeft dat toen niet zo gezien. Ze hebben elkaar zo gek gemaakt en opgegeild dat het uiterlijk schijnbaar niet belangrijk was, ze was vooral gewillig...
Ik heb ook geen spannende pakjes of compleet andere kleren gekocht, nooit aan gedacht. Hij heeft wel nieuwe kleren moeten kopen want ik heb al zijn hemden die hij naar het werk gedragen heeft (waar zij misschien de knoopjes van los gemaakt heeft) weggegooid. Ik kon het niet verdragen dat ik al die tijd die hemden had gestreken waar zij tegen aan had gestaan...bah..
Ik ben het erg eens met het feit dat de bedrogene nooit de schuld van een affaire kan krijgen. Zelfs al zou je de bitch from hell zijn dan nog moet je er over praten of de beslissing nemen om te gaan scheiden en niet van twee walletjes willen eten.
@Boogschutter, dank je wel voor je reactie. Dat van die kleding had ik nog niet zo bij stilgestaan. Maar inderdaad, bah. Binnenkort eens opruiming houden 😄
Man zegt dat hij verliefd was op de aandacht die hij ontving, niet op de persoon. Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen. Wat ik ook vaker teruglees is de schijnwereld van de affaire. In zijn geval erg korte en vluchtige ontmoetingen, zonder verdere verplichtingen of sores. Geen echte interesse in elkaar als persoon. Heel raar.
Ik heb ook ervaring met een periode dat hij nog niet zelf goed inzag waar het probleem bij hem zat. En dus nog niet aan zichzelf aan het werken was. Die periode heeft ruim half jaar geduurd. Geen fysiek contact meer met Truus, maar nog wel mailcontact. Omdat hij ook nog niet de hele waarheid verteld had, wilde hij controle houden over de situatie. Was dus een gedeeltelijke bekentenis. Als ik sommige verhalen lees, lees ik deze eerste fase. Belangrijk om te beseffen dat het nooit echt goedkomt als je in deze fase blijft hangen. Nul contact met Truus en goed naar zichzelf kijken (bedrieger) is echt een vereiste voor een nieuwe start 2.0 relatie denk ik. Ik grijp deze periode aan om zelf ook eens goed naar mezelf te kijken en een spiegel voor te houden. Ik heb toch ook wel paar dingentjes vanuit mijn opvoeding waar ik vanaf wil. Wordt tijd om deze zaken van me af te schudden, nooit te laat voor mentale groei.😉
Pas na de volledige bekentenis half jaar later en ook volledig verbreken van contact (er was nog af en toe mailcontact) is de echte verandering gekomen en het echte herstel begonnen. Nu in fase van herbouw van vertrouwen, stapje voor stapje. Ik heb veel vertrouwen in het nu, maar twijfel soms nog of hij nu echt alles heeft verteld. Omdat ik zoveel moeite heb moeten doen om alles eruit te trekken.
Hij beseft nu ook dat hij beter in 1 keer alles had kunnen opbiechten. Maar durfde dat niet. Lafaard...
Wij hebben ook de afspraak gemaakt dat hij meld als hij Truus tegenkomt of als zij contact op neemt. Gewoon om vertrouwen te herstellen.
Tot nu toe meld hij dit steeds. En hij vertelt mij steeds wat hij de volgende dag op de planning heeft staan. Klinkt allemaal beetje claustrofobisch misschien, maar werkt voor ons. Is nodig in dit stadium, en voelt goed.
Ik heb zelf ook een keer met Truus gesproken, voelde geen haat ofzo. Had ik wel verwacht. Ging er wel boos op af, maar dat zakte meteen weg. Is eigenlijk best zielig en treurig wat ze deden en wat ze hun gezin aandeden. En vooral dat ze dat niet inzagen. Is heel ziek vind ik.
Man heeft nooit maar 1 seconde gedacht om met haar verder te willen, dat scheelt misschien ook. Hij wist altijd dat hij van mij hield, maar beseft nu heel erg goed dat hij mij veel tekort gedaan heeft. Hij is zo veranderd in het afgelopen half jaar en dat voelt heel goed. Eigenlijk beter dan ooit, alleen zo jammer dat daar zo iets verschrikkelijks voor nodig was om op dit punt te geraken. Dat litteken zal altijd blijven, zoals bij vele van jullie.
hier was truus ook niet de mooiste, zelfs ik zou mn hoofd niet draaien voor haar maar ja ze was er gewoon op dat moment en ze was "leuk", ze hadden dezelfde muziek smaak ed. Ze hadden een klik. Ik ken haar niet, enkel van haar instagram, en idd ze lijkt best gezellig, dat is ook alles,vooral veel videos en fotos van haar op vakantie, veel drank en veel mannen...
Hier trouwens ook bepaalde kleding weggesmeten, bv een jas die hij aanhad toen zij een selfie van hen nam en naar mij stuurde nadat hij mij alles had opgebiecht 🤮
Ik denk dat je er best wel sterker uit kan komen maar dit kost jaren. Hier wil man niks weten van scheiden en heb ik t ff op hold gezet want nu opeens wil hij heel veel praten... ik hoor t aan, leef mn leven en zie wel hoe t loopt... tuurlijk is er van mijn kant nog veel gevoel dus als een bitch toch die scheiding aanvragen nu zit niet in me... toch weet ik ook dat ik hem nooit meer vertrouw, en nooit meer zie zoals ik hem zag... het is zo moeilijk. Soms denk ik dat t beter is dat hij mij gewoon loslaat en iemand anders ontmoet en tegelijkertijd hoop ik stiekem op een eind goed al goed tussen ons. Heel irritant.
O ja "leuk"...dat zei mijn man ook tegen haar. Hij heeft nooit tegen haar gezegd 'ik vind je knap of mooi' want dat vond hij toen ook niet. Maar hij zei tegen haar 'ik vind je leuk' en 'ik vind je lekker' zal hij ook wel gezegd hebben. Ook heeft hij altijd gezegd dat hij nooit voor haar zou kiezen als het uit kwam, dat hij geen toekomst voor hun beiden zag.
Zo stom om dan alles op het spel te zetten. En eigenlijk is zij dan in mijn ogen ook een stomme muts. Als iemand dat tegen mij zou zeggen dan zou ik me heel goedkoop voelen en denken 'waar heeft hij mij dan voor nodig?'
Titiv schreef op 12-09-2023 om 20:29:
hier was truus ook niet de mooiste, zelfs ik zou mn hoofd niet draaien voor haar maar ja ze was er gewoon op dat moment en ze was "leuk", ze hadden dezelfde muziek smaak ed. Ze hadden een klik. Ik ken haar niet, enkel van haar instagram, en idd ze lijkt best gezellig, dat is ook alles,vooral veel videos en fotos van haar op vakantie, veel drank en veel mannen...
Hier trouwens ook bepaalde kleding weggesmeten, bv een jas die hij aanhad toen zij een selfie van hen nam en naar mij stuurde nadat hij mij alles had opgebiecht 🤮
Ik denk dat je er best wel sterker uit kan komen maar dit kost jaren. Hier wil man niks weten van scheiden en heb ik t ff op hold gezet want nu opeens wil hij heel veel praten... ik hoor t aan, leef mn leven en zie wel hoe t loopt... tuurlijk is er van mijn kant nog veel gevoel dus als een bitch toch die scheiding aanvragen nu zit niet in me... toch weet ik ook dat ik hem nooit meer vertrouw, en nooit meer zie zoals ik hem zag... het is zo moeilijk. Soms denk ik dat t beter is dat hij mij gewoon loslaat en iemand anders ontmoet en tegelijkertijd hoop ik stiekem op een eind goed al goed tussen ons. Heel irritant.
Lieve Titv. Begrijp ik hieruit dat jij het toch nog een kans gaat geven?
