Verder na ontrouw - deel 8

RoodVruchtje schreef op 11-09-2023 om 21:53:

[..]

Eigenlijk vind ik dit maar een hele trieste post!

Gewoon mijn ervaring, Roodvruchtje. En wat vind je er juist zo triest aan? 😊

Yessie2000 schreef op 12-09-2023 om 11:15:

[..]

Lieve Peet, Bijna eng hoeveel herkenning ik lees in jouw verhaal.

• Het op zoek gaan naar jezelf,
• het feit dat dit nodig was om me wakker te schudden,
• zelf geen behoefte aan sex zonder connectie,
• bestellen van sexy pakjes 😊,
• de schaamte bij man,
• de behoefte erover te praten bij mij (ik heb 1 persoon waar ik verhaal kwijt kan) en nu jullie natuurlijk
• de vrijbrief van man (wij noemen het mijn puntenkaart... die is nog helemaal leeg, nou ja, 1 stempeltje voor het zoenen op wintersport 😜)

Die laatste ervaring was wel helpend om aan te denken als ik een beeld kreeg van het vreemdgaan in mijn hoofd. Ik zie dan een film in mijn hoofd (zoals iemand op het forum schreef (ik denk Henk) dat je er muziek ♫ bij hoort, heel heftige beelden. Ben echt een beelddenker, heel akelig in deze situatie. Dan probeerde ik me te beschermen door het gevoel naar boven te halen van mezelf in die apres-ski bar, met die knappe sexy man die heel goed kon dansen en mij het gevoel gaf echt de moeite waard te zijn. Ik had ook een paar foto's gemaakt en daar keek ik dan naar toe om mezelf te troosten. Heel raar. Als een soort tegengif. De gevoelens die naar boven komen door het bedrog zijn zo heftig. Het is veel pijnlijker dan alles wat ik ooit meemaakte in mijn leven. Dat de man waarvan je zielsveel houdt je zo kan bedriegen.

Ik praatte hier ook met mijn man over. Dus geen geheimen van mijn kant. Ik ben altijd een open persoon geweest. Maar ben door allerlei omstandigheden (moeilijkheden en zorgen die het leven met zich meebrengen) denk ik wel te veel op de automatische piloot gaan leven. Ook wel beetje langs elkaar heen. Allebei hard gewerkt. Voordeel van dat harde werken is wel dat ik volledig onafhankelijk ben van man. Misschien is het zelf wel zo dat hij er op achteruit gaat in plaats van ik. Dus dat ik al wel fijn.

Ik heb laatste tijd ook gesprekken met goede vriendin over monogamie. Het is vooral het liegen en bedriegen dat mij zo'n pijn doen. En zijn gevoel niet open te kunnen zijn bij mij over zijn gevoelens. Dit probleem had hij al voordat hij mij kende. Hij heeft dit in zijn opvoeding gewoon niet geleerd. En ook niet geleerd zijn eigen grenzen te bepalen. Hij was eigenlijk altijd bezig andere te pleasen. Ook op andere gebieden. Denk dat ik dat ergens wel zag, maar door druk leven ook niet voldoende aandacht voor gehad heb.

Het is ook belangrijk als bedrogene naar jezelf te kijken, in ons geval heeft hij 90% "schuld" en ik 10%. Er zijn echt een aantal dingen te benoemen die ik zelf heb laten liggen. Dit betekend niet dat ik zijn vreemdgaan op welke manier dan ook goedkeur. Maar als je niet (ook) naar jezelf kan kijken, dan mis je een stukje puzzel voor het herstel.

Ik voel een diepe band met hem, die veel verder gaat dan dat oppervlakkige van de affaire. Truus en hij waren eigenlijk niet echt in elkaar geïnteresseerd, was meer een soort foute geheime hobby, soort uitlaatklep voor beide.

Ik heb keer gelezen dat sommige mensen stress proberen te verlagen door het opzoeken van meer stress prikkels. En dat ze dit patroon zelf op deze manier in stand houden. Je krijgt op den duur een heel vertekend beeld.

De angst voor wat er zou gebeuren als het uit zou komen werd steeds groter. Gevoel van maakt allemaal niet meer uit want alles stort als een kaartenhuis in als ik erachter zou komen. Hij had nooit gedacht dat ik alles te weten zou komen. Zijn plan was het tot zijn dood te verzwijgen. Maar net als Anna Cara schrijft in de eerste post van dit forum: ik ben samen met mijn man heel blij dat het aan het licht kwam. Wel te laat natuurlijk, maar beter laat dan nooit. Moet er niet aan denken dat ik onwetend had gebleven tot het einde van mijn leven. En man ook niet. Hij denkt ook dat hij niet oud geworden was, want de stress van het bedrog vreet je vanbinnen op. Ik kan een hele lijst opnoemen van stress gerelateerde klachten die hij de afgelopen jaren had, hij legde gek genoeg niet het verband met de affaire maar met stress werk, prive zorgen.

Maar echt goed naar jezelf kijken en indien nodig in therapie gaan is echt een vereiste denk ik om er goed uit de komen. Het eerste half jaar na de eerste bekentenissen leek het ook beter te gaan met ons (er was ook geen bedrog meer fysiek). Pas na therapie kwam de echte grote verandering. Hij is toen ook zich gaan verdiepen in zijn kindertijd jeugd, en is patronen gaan herkennen. Deze zijn nu definitief doorbroken.

Dat merkt ik aan zijn woorden, maar ook aan zijn daden en gedrag. Een totale ommekeer. Veel meer open, veel meer inzichten in zichzelf. Aandacht voor de echt belangrijke dingen. Dit gun ik echt iedereen.

Bovenstaande klinkt heel fijn. maar ook hier nog regelmatig (soms dagelijks, soms wekelijks) een stevige dip. Is echt een achtbaan. Soms helemaal top/hoog en daarna duik naar beneden. Soms voelt het alsof ik zweef boven de grond zo fijn, soms lig ik huilend in mijn bed. Gelukkig weet ik dat het gevoel weer steeds weggaat.

De therapeut vertelde over de drama driehoek waar je in terecht komt en wat je moet leren herkennen zodat je er ook weer uit kan stappen. Kennen jullie de drama driehoek? Vooral als je samen in de dramadriehoek zit is dat heel toxic.

Pfff weer een heel verhaal, maar hoofd zit ook zo vol van alle shit 😊

Sterkte allemaal en geniet van de dag!

xx

Ik lees uw posts zo graag. Zo herkenbaar. Zo eerlijk. 

Peet52! schreef op 13-09-2023 om 10:48:

[..]

Het is inderdaad heel erg pijnlijk. Bij mij ook het pijnlijkste wat ik heb meegemaakt. Wauw...wist niet dat iemand die je zo vertrouwde je zo kon bedonderen..maar hier is inmiddels de pijn aardig verwerkt. Boze buien...alweer een tijdje geleden. En ervaar ik het niet meer als een trauma ( wat het voor mij wel degelijk geweest is na het uitkomen) maar als een gebeurtenis...een advies van hier iemand op het forum. En idd denk dat dat inmiddels ook zo is.

Wij hebben nog wel veel discussie. Maar niet perse over het vreemdgaan maar over onze rollen in onze relatie. Ik wil voornamelijk laten merken dat ik nooit meer mijn mond hou of dicht klap of niets zeg voor de lieve vrede. Dan liever alleen verder . Heb ook even die driehoek opgezocht waar jij het over had. En idd...kan wel zeggen dat communicatie best heel moeilijk is. Vaak laat je dingen toch oplopen en dan komt het er op een beroerde manier uit.

En je hoofd vol met shit...heel normaal. Lijkt me ook ontzettend moeilijk om een affaire van 16 jaar te verwerken..pfff..ga er maar aan staan. Mijn man was ook heel dankbaar voor een kans die hij kreeg. Vreselijk vind ik dat woord. Ik wilde dat ook niet horen. Was mijn eigen keuze en zijn keuze om verder te gaan. Dankbaarheid vind ik zo ongelijkwaardig. Krijg ik altijd te horen als mensen horen wat voor werk ik doe. Ik werk in de zorg...zo'n dankbaar werk...maar zeg ik altijd. Als ik er geen salaris voor kreeg dan zou ik het niet doen.

Die buien...heel herkenbaar. Kon soms zo omslaan bij mij. Van superverliefd naar ontzettend boos/ verdrietig. En die boze buien...zoooo die waren echt heftig bij mij. Ik maakte man echt van alles en nog wat uit.ik was een vulkaan die ontplofte. Ook hier geleerd. Het borrelt en het borrelt en op een gegeven moment ontplofte ik. En dat was heel heftig in het 2e jaar van het verwerken Maar het is allemaal nodig om te verwerken. En echt het wordt minder. De pijn wordt minder. Het verdriet wordt minder. Alleen heeft het tijd nodig. Je wilt vaak te snel..wilde ik ook. Het moest op een gegeven moment maar afgelopen zijn en verder. Maar zo werkt het niet. Ik wilde het ook niet wegstoppen als een overlevings mechanisme. Daar was ik vroeger een kei in. Als er iets was en ik kon er niet veel mee. Dan stopte ik het weg..en hoppa verder. Niet achterom kijken. Maar nu met mijn voornemen om volop alles te voelen lukt dit me niet meer maar wil ik ook niet zo leven.

Oh, dat begrijp ik volkomen ja. Mijn vrouw benoemd dat ook vaak: Ik ben zo dankbaar voor je. Of: Ik ben zo dankbaar dat je me niet opgegeven hebt.

Ik werd daar op den duur zo kriegelig van en het is ook gewoon niet waar: Ik had haar wel degelijk opgegeven, op een gegeven moment. Ik had wel degelijk de handdoek gegooid. Dat heb ik haar na de zoveelste keer ook medegedeeld: Ik had je wel opgegeven. En ik had wel een keuze gemaakt er niet meer voor je te zijn. Maar haar psychische problemen kwamen daar tussendoor en toen vond ik dat ik er in elk geval voor moest zorgen dat mijn kinderen een moeder zouden hebben. Dat ze daar weer bovenop kwam. Maar of wij er uit zouden komen op dat moment, kon me gigantisch gestolen worden. Daar schrok ze wel van, omdat ze zich nog steeds volgens mij niet goed gerealiseerd heeft hoe dun dat lijntje geweest is. Maar goed. 

Peet52! schreef op 13-09-2023 om 10:22:

[..]

Lieve Titv. Begrijp ik hieruit dat jij het toch nog een kans gaat geven?

Weet je dat ik dat nu niet weet... ben een soort van bevroren. Wil hem eik niet zien of horen maar ook weer wel... het is enorm irritant. Ik weet t dus gwn echt niet op dit moment en ik word er gek van. 

Ik heb t gevoel dat hij echt een issue heeft. De afg 2 jaar sinds t vreemdgaan zie ik gwn zoveel red flags, en mss was hij altijd zo maar zag ik ze nu pas? Ik weet t niet maar hij kan gewoon niet op een volwassen rustige manier praten, hij weet dat hij mij gekwetst heeft maar hij probeerd al zijn fouten te verkleinen, of is te moe om te praten, of gaat gwn weg want hij heeft geen zin in weer een ruzie maar t word ruzie door hem. Ik wil beat praten maar t loopt altijd uit op ruzie omdat hij dingen zegt als zo erg was mijn leugen niet of t vreemdgaan was gewoon een foutje... ik word daar dan zo boos van, alsof ik niet tot hem doordring. Zolang ik maar zwijg dan is alles ok voor hem, dan lacht hij, wil van alles doen met me, noem maar op.. maar ho als t een gesprek word over t vreemdgaan of zijn leugens en gedrag. 

Daarom weet ik t niet want ik krijg nooit antwoorden of oplossingen, kan dus ook niks begrijpen of overwegen. Ik merk omdat we nu niet samen wonen dat er zoveel meer rust is in huis, maar tegelijk voel ik me ook enorm eenzaam...

Titiv schreef op 13-09-2023 om 20:08:

[..]

Weet je dat ik dat nu niet weet... ben een soort van bevroren. Wil hem eik niet zien of horen maar ook weer wel... het is enorm irritant. Ik weet t dus gwn echt niet op dit moment en ik word er gek van.

Ik heb t gevoel dat hij echt een issue heeft. De afg 2 jaar sinds t vreemdgaan zie ik gwn zoveel red flags, en mss was hij altijd zo maar zag ik ze nu pas? Ik weet t niet maar hij kan gewoon niet op een volwassen rustige manier praten, hij weet dat hij mij gekwetst heeft maar hij probeerd al zijn fouten te verkleinen, of is te moe om te praten, of gaat gwn weg want hij heeft geen zin in weer een ruzie maar t word ruzie door hem. Ik wil beat praten maar t loopt altijd uit op ruzie omdat hij dingen zegt als zo erg was mijn leugen niet of t vreemdgaan was gewoon een foutje... ik word daar dan zo boos van, alsof ik niet tot hem doordring. Zolang ik maar zwijg dan is alles ok voor hem, dan lacht hij, wil van alles doen met me, noem maar op.. maar ho als t een gesprek word over t vreemdgaan of zijn leugens en gedrag.

Daarom weet ik t niet want ik krijg nooit antwoorden of oplossingen, kan dus ook niks begrijpen of overwegen. Ik merk omdat we nu niet samen wonen dat er zoveel meer rust is in huis, maar tegelijk voel ik me ook enorm eenzaam...

Heel rot dat je je eenzaam voelt Titiv. Maar is dat ook niet de reden om steeds die breuk maar niet door te zetten, althans de angst daarvoor? 

Ik meen een patroon te zien van (en zeg het als ik het mis heb hoor) van steeds 'zeker weten dat je het niet meer wil' en dan toch weer terugkrabbelen en je dingen gaan afvragen waarom het toch zo is, waarom hij zo is, waarom hij niet kan praten dat hij liegt, dat er red flags zijn etc enz. Dat haalt je dan weer helemaal van je zelf en je oorspronkelijke kwaadheid en besluiten weg, lijkt het..  

Zou je het nou niet gewoon eens een tijdje zonder hem doen en ook zonder zijn beloftes en praatjes als jij je weer terugtrekt om te kijken hoe je je bijvoorbeeld over drie maanden of een half jaar voelt en even heerlijk van die rust in je leven geniet. En dat je dan ook gewoon je niet al die dingen over zijn persoonlijkheid hoeft af te vragen. Gewoon even jij, met jouw leven en de kinderen. Rust... 

sterkte

wat naar Titiv. Je blijft maar in die rollacoaster zitten. Vervelend dat je niet verder komt en zo blijft twijfelen. En het loslaten van je man zo moeilijk vind. Dat snap ik als geen ander.
Maar in plaats van dat je stappen vooruit zet tijdens het verwerken zetten jullie zoveel stappen achteruit. Het lijkt zo uitzichtloos. Kun je hem echt ooit vergeven dat hij is vreemd gegaan en het achter je laten..

Ik hoop dat je snel je rust vind. Bah wat naar allemaal😘

Titiv, ik voel met je mee, ik zit ook in die rollercoaster. Extreme gevoelswissels van liefde, enorme ‘goesting’ voor mijn man tot … afkeer, zelfs walging. En dat als donderslag bij heldere hemel. Niet persé een trigger voor nodig, evengoed out of the blue.

Ik ben erg gehecht aan muziek. Bepaalde muziekkeuzes beïnvloeden ook. Ik zit vaak op de baan voor het werk en heb de laatste 13 maanden de radio niet meer op gehad in de auto. Geen seconde het nieuws beluisterd (toch allemaal negatief), ik zou zelfs niet weten wat er actueel in de wereld gebeurt… alleen maar mijn playlist. Die breidt alsmaar uit. Vaak staat het keihard dat mensen me afkeurend nakijken op ‘t straat. De ene keer meezingend (super vals wel), maar vaak stil, menig keren verkeerslichten niet zien springen op groen tot frustratie van de bestuurder achter mij terwijl de tranen naar beneden vallen. Kilometers heb ik doelloos rondgereden in mijn afgesloten eigen cocon op wielen, gevangen in mijn escape-mobiel.

De eerste maanden vooral was het heel erg.

En dan kom je thuis, met natte mouwen van al de weggeveegde tranen, en dan pakt hij me vast. Hij weet het dan wel.

En dan ben ik blij en kwaad tegelijk. Blij van hem terug te zien en dat hij me opwacht. Kwaad omdat hij niet voelt wat ik voel en hij dergelijke slingermomenten niet ondergaat, ik niet zie dat hij lijdt van dat gebeuren zoals ik doe en hij er luchtig doorheen gaat. Zo lijkt het toch.

Maar dat kan ook niet, hij weet niet wat het is om zo lang bedrogen te zijn geweest.

En dat is frustrerend oneerlijk. Het lijkt alsof de portie plezier en lust die hij in al zijn egoïsme heeft gehad, exponentieel wordt omgezet in opgedrongen verdriet en pijn voor mij. Hij had de keuze, elke keer opnieuw, wel 400-500 keer. Ik niet, het wordt mij opgedrongen.

Titiv schreef op 13-09-2023 om 20:08:

[…]

Ik heb t gevoel dat hij echt een issue heeft. De afg 2 jaar sinds t vreemdgaan zie ik gwn zoveel red flags, en mss was hij altijd zo maar zag ik ze nu pas?  

Dat kan, dan gaat je rouw niet alleen over het vreemdgaan maar ook over mogelijk  het verlies van de man die je in gedachten had maar die misschien niet bestond. Dat is heel hard als je dat misschien onder ogen moet komen, maar ik noem dat zo omdat ik denk dat je aan twijfel erover misschien wel kapot gaat. Beter laat je dan het grote verdriet toe dat het misschien dubbele rouw is en zorg je ondanks dat je nog niet weet hoe het verder gaat in ieder geval heel goed voor jezelf en de kinderen. Als je onrust iets minder groot is zal het ook beter lukken om te reflecteren. 

MRI schreef op 13-09-2023 om 20:26:

[..]

Heel rot dat je je eenzaam voelt Titiv. Maar is dat ook niet de reden om steeds die breuk maar niet door te zetten, althans de angst daarvoor?

Ik meen een patroon te zien van (en zeg het als ik het mis heb hoor) van steeds 'zeker weten dat je het niet meer wil' en dan toch weer terugkrabbelen en je dingen gaan afvragen waarom het toch zo is, waarom hij zo is, waarom hij niet kan praten dat hij liegt, dat er red flags zijn etc enz. Dat haalt je dan weer helemaal van je zelf en je oorspronkelijke kwaadheid en besluiten weg, lijkt het..

Zou je het nou niet gewoon eens een tijdje zonder hem doen en ook zonder zijn beloftes en praatjes als jij je weer terugtrekt om te kijken hoe je je bijvoorbeeld over drie maanden of een half jaar voelt en even heerlijk van die rust in je leven geniet. En dat je dan ook gewoon je niet al die dingen over zijn persoonlijkheid hoeft af te vragen. Gewoon even jij, met jouw leven en de kinderen. Rust...

sterkte

Ja ik geef dat meteen toe, alles verliezen, dat leven wat ze hadden, wat we samen hebben meegemaakt en doorstaan, ik heb ook fouten gemkt, geef ik ook meteen toe, het is veel, en teveel om opeens weg te moeten gooien of toch igg afscheid van moet nemen... 

Vanavond kwam hij langs en hebben we voor t eerst 3 uur lang gepraat zonder ruzie.

Hij stortte echt zijn hart uit. De uitkomst doet pijn. T kwam erop neer dat hij al ong 3 jaar niet weet hoe en wat hij voeld en wil maar mij absoluut niet kwijt wilde, liegen was de enige uitweg dacht hij, ook na t vreemdgaan, ook zei hij dat hij inziet dat hij mij niet goed behandeld en dat ik t niet verdien, en dat hij van me houd. Maar dat er iets missing is vooral na t vreemdgaan... alsof hij toch nooit meer iets goed kan doen, zijn woorden. Tja, wat moet ik daarmee? Ik heb wel beseft dat ik uiteraard sinds t vreemdgaan niet meer mezelf ben, ik ben afstandelijk, heb vaak mood swings, tja jullie begrijpen wrl wat ik bedoel... zoals ennei zegt, je huilt je kapot en dan staat hij daar lachend met zijn armen open, maar eik snap je dat niet, wrm moet hij lachen en wij pijn lijden, hij is de oorzaak vd pijn...

We hebben afgesproken om mekaar echt even met rust te laten. Alle shit ligt nu wel onderhand op tafel, erover blijven praten heeft geen zin. 

Ik moet dit ook echt verwerken, 2 jaar lang dacht ik dat ik aan t vechten was en hij ook maar eik had hij opgegeven, ja dan snap ik zijn gedrag nu wel. En die red flags tja dat heb ik goed gezien dus. Hij is nooit makkelijk geweest, was altijd al geen prater, maar hij ging voor me door t vuur 100%, nu is die wil er niet meer van zijn kant, dat moet hij dus zelf nu maar uitzoeken en dan zien we wel. Ik ben vooral erg in de war. Kan t niet plaatsen. Maar dat komt wel hoop ik....

 

Ennei schreef op 13-09-2023 om 23:01:

Titiv, ik voel met je mee, ik zit ook in die rollercoaster. Extreme gevoelswissels van liefde, enorme ‘goesting’ voor mijn man tot … afkeer, zelfs walging. En dat als donderslag bij heldere hemel. Niet persé een trigger voor nodig, evengoed out of the blue.

Ik ben erg gehecht aan muziek. Bepaalde muziekkeuzes beïnvloeden ook. Ik zit vaak op de baan voor het werk en heb de laatste 13 maanden de radio niet meer op gehad in de auto. Geen seconde het nieuws beluisterd (toch allemaal negatief), ik zou zelfs niet weten wat er actueel in de wereld gebeurt… alleen maar mijn playlist. Die breidt alsmaar uit. Vaak staat het keihard dat mensen me afkeurend nakijken op ‘t straat. De ene keer meezingend (super vals wel), maar vaak stil, menig keren verkeerslichten niet zien springen op groen tot frustratie van de bestuurder achter mij terwijl de tranen naar beneden vallen. Kilometers heb ik doelloos rondgereden in mijn afgesloten eigen cocon op wielen, gevangen in mijn escape-mobiel.

De eerste maanden vooral was het heel erg.

Ik herken de behoefte om te luisteren naar beladen muziek. Nu luister ik er niet naar als ik aan het autorijden ben, omdat ik mijn koppie erbij wil houden, maar het luisteren naar muziek zodat je zo bewust ben van je eigen pijn, is voor mij als een verwerking waarbij de zoutstenen  op mijn hart van mij af gespoeld worden door de tranen die daarvoor nodig zijn. De laatste tijd kan ik mij voelen in de muziek van Emma Kok, Voila. Niets toepasselijker en nuttiger dan dit nummer. 

Praten met mensen die die stenen juist hebben neergelegd, is goed want dan kan je ook zien dat ze er spijt van hebben en je in hun armen nemen zodat je mag voelen dat er nog iets tussen elkaar is. Maar jezelf momenten gunnen waarin je met je hart kan huilen en je voelt hoe je hart daarna verlicht aanvoelt door het ‘afspoelen’ van hetgeen wat je hart zo verkrampte, draagt ook bij aan het plaatsen van emoties en het kunnen ademen zonder dat het pijn doet.

Huil je hart vrij, laat het je niet beklemmen.

ik lees hier al een tijdje mee, ben er nog niet aan toe geweest om mijn verhaal te delen te heftig 😪

Maar waardeer jullie eerlijkheid hier oprecht en doet me zo pijn om te lezen dat meer mensen zo schandalig behandeld kunnen worden door hun partner en erg giftige personen in mijn geval een (vriendin) althans zo voelde dat voor mij. 

Ik schrik ook echt dat er zoveel mensen op deze aardbol zijn die zo bewust iemand kapot kunnen maken 

Jullie verhalen maken me wel duidelijk dat het echt is wat ik voel en dit bij het proces hoort.  Ik schrik wel enorm van  hoeveel tijd daar in gaat zitten pff ik heb dan nog een hele weg te gaan.  

Lieve mensen zo dapper wat jullie hier schrijven en fijn dat jullie tips en gevoelens willen delen ❤️

1980kim schreef op 14-09-2023 om 09:57:

ik lees hier al een tijdje mee, ben er nog niet aan toe geweest om mijn verhaal te delen te heftig 😪

Maar waardeer jullie eerlijkheid hier oprecht en doet me zo pijn om te lezen dat meer mensen zo schandalig behandeld kunnen worden door hun partner en erg giftige personen in mijn geval een (vriendin) althans zo voelde dat voor mij.

Ik schrik ook echt dat er zoveel mensen op deze aardbol zijn die zo bewust iemand kapot kunnen maken

Jullie verhalen maken me wel duidelijk dat het echt is wat ik voel en dit bij het proces hoort. Ik schrik wel enorm van hoeveel tijd daar in gaat zitten pff ik heb dan nog een hele weg te gaan.

Lieve mensen zo dapper wat jullie hier schrijven en fijn dat jullie tips en gevoelens willen delen ❤️

❤️

1980kim schreef op 14-09-2023 om 09:57:

ik lees hier al een tijdje mee, ben er nog niet aan toe geweest om mijn verhaal te delen te heftig 😪

Maar waardeer jullie eerlijkheid hier oprecht en doet me zo pijn om te lezen dat meer mensen zo schandalig behandeld kunnen worden door hun partner en erg giftige personen in mijn geval een (vriendin) althans zo voelde dat voor mij.

Ik schrik ook echt dat er zoveel mensen op deze aardbol zijn die zo bewust iemand kapot kunnen maken

Jullie verhalen maken me wel duidelijk dat het echt is wat ik voel en dit bij het proces hoort. Ik schrik wel enorm van hoeveel tijd daar in gaat zitten pff ik heb dan nog een hele weg te gaan.

Lieve mensen zo dapper wat jullie hier schrijven en fijn dat jullie tips en gevoelens willen delen ❤️

Beste Kim,

Ja, dat gevoel van herkenning bij heel veel dingen. Fijn om de ervaringen van andere te lezen. En tegelijkertijd schrikbarend hoe vaak het voorkomt. Als ik nu een op het oog gelukkig gezinnetje zie, dan denk ik: je weet het dus nooit.

Denk dat ze het niet echt bewust doen (ons kapot maken). Ik weet vrij zeker dat man het nooit gedaan zou hebben als hij wist wat hij nu weet. Hij zegt steeds dat hij altijd bezig was (voor zijn gevoel) om mij geen pijn te doen en lief voor mij te zijn. Dat heb ik ook altijd zo gevoeld. Ik was zo verbaast, lamgeslagen, in de war, toen ik langzaam achter de waarheid kwam. Het was in begin heel verlammend. Nu na jaar gaat het nog steeds op en af.

Binnen 1 dag van heel gelukkig naar diep verdrietig. Heel extreem. 

Kost inderdaad zoveel tijd en energie. Ik kijk geen tv meer en verwaarloos contacten. Ben er elke dag mee bezig om het te verwerken en een plek te geven. In begin heb ik eindeloos door foto's gebladerd omdat ik het gewoon zo onwerkelijk vond dat het echt gebeurd was. Als ik wakker werd moest ik eerst weer realiseren dat het geen droom was.

Veel sterkte voor jou Kim!

Wauw Flanagan wat heb je dat mooi geschreven♥️