Verder na ontrouw - deel 8

Draver23 schreef op 19-12-2024 om 14:57:

Zou ik hier mogen vragen hoe vaak jullie het op een dag over het overspel praten? En hoe lang in uren? En dan vooral in de shockfase, de eerste twee maanden. Wij werken beide vaak thuis en zien elkaar dus ook regelmatig. Het is bij ons nu anderhalf maand geleden uitgekomen en ik stel geregeld vragen over wat ze nu voelt, wat ze nu wil, wat het heeft betekend, wat haar heeft bewogen etc. De relatietherapeut zegt 30-45 minuten per dag maximaal en/of zij moet eigenlijk 2x per dag vragen hoe het gaat. Ik hou me daar vaak niet aan en wil soms gewoon even weten wat ze denkt. Ook even stoom afblazen. Wel gewoon op een rustige manier, maar ja wel natuurlijk moeilijke vragen stellen. Bij haar geeft het juist veel stress om eraan terug te denken. Ze houdt ook niet van (erover) praten. Ze geeft aan dat ze tot haar maximum zit en het op deze manier niet zes maanden volhoudt. Als we het er altijd en zonder aankondiging erover praten.
Ik voel: ze gaat vreemd en kan het niet eens opbrengen om erover te praten en om mij gerust te stellen.
Zij voelt: onmacht omdat ze er niets meer aan veranderen kan. Ze wil er gewoon niet telkens aan terugdenken (voelt zich ook erg schuldig).

Wat is wijsheid? Waarbij ik me goed besef of iig misschien moet beseffen dat een relatietherapeut het wel weet. Maar ik heb ook wat het idee dat onze therapeut overspel een soort logisch gevolg vindt van een slechte relatie en dat het er een beetje bijhoort (gechargeerd gezegd). Weinig empathie voor de bedrogene in ieder geval zo voelt het. Dus hoor ook graag hoe andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten/zaten dit hebben opgelost.

Bij mij bijna 6 maand geleden. Ik denk er 24/24 aan en wil er continu over praten. Ik weet dat dit niet mag, probeer me in te houden, maar het is soms sterker of mezelf. Als ik erover praat lucht het me op. Is niet altijd vinger wijzend bedoeld, vaak gewoon om te luchten. Als ik het niet doe, merk ik dat ik in mezelf keer, me verder verwijder van hem. 

Heb hem vandaag ook gezegd dat ik er vaak over praat omdat dit me opluchting.

Het is zo dat de partner wil praten om te begrijpen, of je het kan begrijpen, dat denk ik niet. Maar het is je je natuur om het te willen verklaren, begrijpen.

Diegene die vreemdging, wil graag zo snel mogelijk verder met de relatie en het bedrog achter zich laten. Ze staan veel verder kn dat proces omdat hun proces al langer bezig is.

Ons proces begint pas de dag dat het uitkomt.

Ik besef dat ik moet stoppen met roeren in die pot. Ik probeer dit. Maar het lukt me nu nog niet. 

Izza schreef op 19-12-2024 om 15:53:

Draver, je bent op een gegeven moment natuurlijk wel uitgepraat. Als ze het verhaal heeft gedaan kan jij nog 10x vragen hoe het zat maar het maakt het niet anders. Jouw behoefte is heel normaal. Maar hou je aan die richtlijnen. Je kiest voor je partner en dit hoort daarbij. Je partner moet berouw, spijt en openheid laten zien. Maar er continu over praten is voor beiden erg uitputtend. Het is wat het is. Praten op vaste momenten en in therapie. Niet continu. Geef het heel veel maanden om te laten wennen en slijten. Lukt jouw dat niet dan kan je stoppen.

Ik hoop Izza dat ik dit snel zal kunnen. Goed advies. Zo waar. Ik streef er naar. Dat zal misschien ook wat rust brengen. Soms kun je teveel denken en blijven praten. Ik besef het van mezelf. 

Draver23 schreef op 19-12-2024 om 17:59:

Net even met de relatietherapeut gemaild en hij vindt inmiddels 20 minuten om de dag genoeg tijd om het erover te hebben. De rest van de dag moet ik er zelf mee dealen. Voelt wat weinig voor mijn gevoel maar okee hij zal het wel weten.

Misschien kun je naar een andere therapeut, ik vind dat een bizar advies. Feitelijk wordt er gezegd: 20 minuten je hart luchten om de dag en voor de rest verdraag je het maar. Daar betaal je hopelijk niet voor..

Ik heb bij mijn dochter de gekste verhalen gehoord en omdat haar ex hele gladde praatjes had, draaide hij 3x een therapeut een rad voor ogen.

En mijn dochter moest na 2 weken maar eens uit de slachtofferrol kruipen. 

Ik heb er geen hoge pet van op als ik eerlijk ben.

Wij praatten er in het begin heel veel over. Uren per dag. En soms ging ik een paar dagen weg, dan zaten we in de nacht te appen. Het was vast niet gezond en toch goed. Zijn gaandeweg wel gaan begrenzen. Ik vind 20 minuten net als Max bizar. Veel te weinig voor een goed gesprek, elkaar begrijpen, emoties reguleren. Veel belangrijker lijkt mij hoe de gesprekken gaan. Kom je zelf en samen verder? Kom je dichter bij elkaar? Ervaar je iets van herstel, hoe langzaam ook? En de ene dag is er een andere behoefte dan de andere dag.
Als gesprekken een destructieve uitwerking hebben, dan is begrenzen hard nodig. Maar dan is 20 minuten niet de oplossing als jouw behoefte anders is. Dan zou ik het meer zoeken in spelregels: niet ongepland, welke momenten op de dag, eerst iets opschrijven en dan praten, om de buurt praten, op welke plek ga je praten, wanneer merk je dat er tijd is om te stoppen, welke onderwerpen of manier van praten moet je niet doen zonder begeleiding? 

Ik vind het ook te weinig. Ik heb op een dag zoveel vragen dat mijn hoofd overspoelt. Voor mij zijn het geen destructieve gesprekken. Ze helpen juist heel erg voor het herstel van mijn vertrouwen. Voor mijn vrouw levert het alleen veel stress op. Ze wil er niet constant aan herinnerd worden wat ze heeft gedaan en dat gevoel voelen. Ook omdat ze dan aan hem denkt. Ze is een binnenvetter en wil er dus ook niet teveel over praten. 
Ik moet mijn emoties reguleren. Dus als ik vragen heb als; ben je bij mij omdat de derde voor zijn vrouw koos? Of omdat we een kind hebben samen? Of om mij? Die vragen moet ik zelf maar gaan invullen en reguleren. 
Ze heeft iemand nodig die haar vergeeft en naast haar staat zegt ze. We zijn pas anderhalve maand verder. Dat dit proces gemiddeld anderhalf jaar gaat duren maakt haar misselijk bij de gedachte zei ze. Ja lieverd, dat doet vreemdgaan met een relatie en met vertrouwen. Goed, jullie merken al dat het even niet zo goed gaat hier...

Draver23 schreef op 19-12-2024 om 21:20:

Ik vind het ook te weinig. Ik heb op een dag zoveel vragen dat mijn hoofd overspoelt. Voor mij zijn het geen destructieve gesprekken. Ze helpen juist heel erg voor het herstel van mijn vertrouwen. Voor mijn vrouw levert het alleen veel stress op. Ze wil er niet constant aan herinnerd worden wat ze heeft gedaan en dat gevoel voelen. Ook omdat ze dan aan hem denkt. Ze is een binnenvetter en wil er dus ook niet teveel over praten.
Ik moet mijn emoties reguleren. Dus als ik vragen heb als; ben je bij mij omdat de derde voor zijn vrouw koos? Of omdat we een kind hebben samen? Of om mij? Die vragen moet ik zelf maar gaan invullen en reguleren.
Ze heeft iemand nodig die haar vergeeft en naast haar staat zegt ze. We zijn pas anderhalve maand verder. Dat dit proces gemiddeld anderhalf jaar gaat duren maakt haar misselijk bij de gedachte zei ze. Ja lieverd, dat doet vreemdgaan met een relatie en met vertrouwen. Goed, jullie merken al dat het even niet zo goed gaat hier...

Herkenbaar. Maar ik vraag door. Ik moet. Ik wil antwoorden op mijn vragen. Ook hij is een binnenvetter, en kan moeilijk over zijn emoties praten. Is echt niet communicatief op dat gebied. Ik moet het eruit sleuren. Zijn therapeut zegt dat ook. Dat je niet diep raakt bij hem, enkel oppervlakkig. Ik raak wel diep, maar kost me extreem veel energie. Hij zegt ook, ik wil niet herinnerd worden, het is voorbij, ik wil het vergeten. 

Hier gaat het goed tussen ons, gezien de omstandigheden. Met mij niet zo goed, ik voel me wegzinken en moet het  wegzinken bewust tegenhouden. 

De gesprekken ja, die zijn moeilijk. Maar eens ze voorbij zijn doen we verder, tot het volgende gesprek dat ik start.

Wil hij niet praten? Daar is de deur.

Ik wou ook geen scheef poeper in huis. Ik moet hier ook door, dan moet hij die gesprekken maar kunnen verdragen. Lukt dit hem niet meer, dan moet hij maar vertrekken. 

Izza schreef op 19-12-2024 om 15:36:

[..]

In jullie geval speelt het geloof waarschijnlijk ook een belangrijke rol? Daarin zijn natuurlijk heel duidelijke kaders normen en waarden die vaak veel strenger zijn dan in de gewone samenleving. En hij zal wellicht juist ook vanwege de religie niet meer serieus worden genomen of als zondaar gezien? Wat ik niet begrijp is waarom mensen dan niet meer met jou willen omgaan. Je kunt toch ook alleen gaan of deden jullie alles samen? Wij hebben heel veel eigen sociale contacten.

Het zijn juist de vrienden die niet gelovig zijn die de deur dicht hebben gegooid. De vrienden die wel gelovig zijn en ook hebben we nieuwe vrienden gekregen, staan er anders in en hebben hem nooit veroordeeld en zijn het gesprek met hem aangegaan.

We leven in een gebroken wereld en zelfs de beste mensen kunnen ons teleurstelling geven , schieten tekort of veroorzaken pijn. Voor gelovigen is Jezus het voorbeeld. Hij vergaf en maakte vrij. 

Waarom ze niet met mij willen omgaan is dat ze niks met mijn man te maken meer willen hebben. Dus met mij afspreken is dan ingewikkeld omdat er dan geen spontane gesprekken mogelijk zijn omdat er een onderwerp vermeden moet worden. Of hoe anderen het zeiden, je hebt een onbegrijpelijke keuze gemaakt en daar kunnen we niet in mee. 

Na bijna 30 jaar is dat heel verdrietig. De vriendengroep is uit elkaar want er zijn er ook die ons wel steunen. Zij zitten ertussen. Spreken apart met hen en apart met ons af. Geen gezamelijke weekendjes, festivals en borrel avonden meer. Voor hen ook heel naar. Er is afgesproken elkaars mening te respecteren. 

Draver23 schreef op 19-12-2024 om 21:20:

Ik vind het ook te weinig. Ik heb op een dag zoveel vragen dat mijn hoofd overspoelt. Voor mij zijn het geen destructieve gesprekken. Ze helpen juist heel erg voor het herstel van mijn vertrouwen. Voor mijn vrouw levert het alleen veel stress op. Ze wil er niet constant aan herinnerd worden wat ze heeft gedaan en dat gevoel voelen. Ook omdat ze dan aan hem denkt. Ze is een binnenvetter en wil er dus ook niet teveel over praten.
Ik moet mijn emoties reguleren. Dus als ik vragen heb als; ben je bij mij omdat de derde voor zijn vrouw koos? Of omdat we een kind hebben samen? Of om mij? Die vragen moet ik zelf maar gaan invullen en reguleren.
Ze heeft iemand nodig die haar vergeeft en naast haar staat zegt ze. We zijn pas anderhalve maand verder. Dat dit proces gemiddeld anderhalf jaar gaat duren maakt haar misselijk bij de gedachte zei ze. Ja lieverd, dat doet vreemdgaan met een relatie en met vertrouwen. Goed, jullie merken al dat het even niet zo goed gaat hier...

Dit klopt van geen kant! 

Vergeven is ten eerste een proces

En niet jij maar zij moet naast je staan in de put waar ze je in heeft geflikkerd!

Ze gaat door waar ze mee bezig was, nl egoïsme! 

Draver, verdergaan na vreemdgaan bracht bij mij een rollercoaster van emoties. Maandenlang. Ik merkte dat ik ook de hele dag ermee bezig was en ook vragen had. Maar mijn man wilde vooral vooruitkijken want hij voelde zich enorm schuldig, schaamte en in de verdediging gedrukt bij mijn vragen. Daarom is het goed om heel bewust tijd te maken. Spaar je vragen op. Denk ook na waarom je dingen wil vragen en wat je gaat doen met de antwoorden (tip van psycholoog). Helpt het je niet verder? Vraag die vragen dan niet. 

Maak dan afspraak van tijd, bijvoorbeeld na het eten wil ik praten over het gebeuren. Probeer dan vooral onderzoekende zinvolle vragen te stellen en geen aanvallende. Dat maakte bij mij verschil. Datbkan veel langer zijn dan half uur. Maar soms niet. 

Continu vragen stellen maakt de vibe onprettig. Er moet ook ruimte zijn voor het leven zonder over vg te praten. 

Sterkte. Het kost veel tijd dit herstellen. 

RoodVruchtje schreef op 19-12-2024 om 12:01:

[..]

Ik vind dit wel een heel slecht voorbeeld en daarnaast, niet alles is altijd met de mantel der liefde te bedekken! Ook liefde kent z’n grenzen, vandaar ook het spreekwoord “liefde is ook loslaten”.

Een slecht voorbeeld? Ze geven aan keihard te hebben gewerkt aan hun huwelijk, je was er toch niet bij? 

Bedekken met de mantel der liefde? Wie zegt dat het bedekken is? 

Het valt mij wederom op dat de negatieve reacties hier op dit forum over herstel, steeds van personen komen die zelf een negatieve ervaring hebben gehad. 

Dit is ook wat ik bij onze "vrienden" zie die afstand hebben genomen of de vriendschap hebben verbroken. Hun eigen pijn en ervaringen zijn verweven in hun oordeel over mij en mijn man.  

Dus ik begrijp waar het mee te maken heeft.

Ik heb ook 2 vriendinnen die ook zo'n ervaring hebben (de ene na prostitutie en vechtscheiding daarna, van haar man en de andere na stelselmatig vreemdgaan en zelf vertrok ) die in eerste instantie ook op die manier reageerde, ik moest "vooral hard van hem weg rennen" en scheiden. Maar wat zwaarder woog was de pijn die hun scheiding bij hun kinderen teweeg had gebracht. Dus toen ze zagen dat mijn man en ik na een half jaar steeds meer samen waren en het steeds beter ging tussen ons, zijn berouw en wanhoop zagen en  bovenal onze liefde voor elkaar, hoopten ze dat we ons huwelijk konden redden en onze kinderen een scheiding konden besparen. 

LifeEvent! schreef op 20-12-2024 om 00:54:

[..]

Het zijn juist de vrienden die niet gelovig zijn die de deur dicht hebben gegooid. De vrienden die wel gelovig zijn en ook hebben we nieuwe vrienden gekregen, staan er anders in en hebben hem nooit veroordeeld en zijn het gesprek met hem aangegaan.

We leven in een gebroken wereld en zelfs de beste mensen kunnen ons teleurstelling geven , schieten tekort of veroorzaken pijn. Voor gelovigen is Jezus het voorbeeld. Hij vergaf en maakte vrij.

Waarom ze niet met mij willen omgaan is dat ze niks met mijn man te maken meer willen hebben. Dus met mij afspreken is dan ingewikkeld omdat er dan geen spontane gesprekken mogelijk zijn omdat er een onderwerp vermeden moet worden. Of hoe anderen het zeiden, je hebt een onbegrijpelijke keuze gemaakt en daar kunnen we niet in mee.

Na bijna 30 jaar is dat heel verdrietig. De vriendengroep is uit elkaar want er zijn er ook die ons wel steunen. Zij zitten ertussen. Spreken apart met hen en apart met ons af. Geen gezamelijke weekendjes, festivals en borrel avonden meer. Voor hen ook heel naar. Er is afgesproken elkaars mening te respecteren.

Nou ja, hoe verdrietig het ook is, het fijne is dat je dan ook die ex vrienden weer kan vergeven. sterkte

LifeEvent! schreef op 20-12-2024 om 08:21:

[..]

Een slecht voorbeeld? Ze geven aan keihard te hebben gewerkt aan hun huwelijk, je was er toch niet bij?

Bedekken met de mantel der liefde? Wie zegt dat het bedekken is?

Het valt mij wederom op dat de negatieve reacties hier op dit forum over herstel, steeds van personen komen die zelf een negatieve ervaring hebben gehad.

Dit is ook wat ik bij onze "vrienden" zie die afstand hebben genomen of de vriendschap hebben verbroken. Hun eigen pijn en ervaringen zijn verweven in hun oordeel over mij en mijn man.

Dus ik begrijp waar het mee te maken heeft.

Ik heb ook 2 vriendinnen die ook zo'n ervaring hebben (de ene na prostitutie en vechtscheiding daarna, van haar man en de andere na stelselmatig vreemdgaan en zelf vertrok ) die in eerste instantie ook op die manier reageerde, ik moest "vooral hard van hem weg rennen" en scheiden. Maar wat zwaarder woog was de pijn die hun scheiding bij hun kinderen teweeg had gebracht. Dus toen ze zagen dat mijn man en ik na een half jaar steeds meer samen waren en het steeds beter ging tussen ons, zijn berouw en wanhoop zagen en bovenal onze liefde voor elkaar, hoopten ze dat we ons huwelijk konden redden en onze kinderen een scheiding konden besparen.

Ja natuurlijk zijn ieders opmerkingen gekleurd door de eigen keuzes. Dat geldt ook voor mensen die doorgaan met de partner en hopen dat het nooit meer zal gebeuren. Maar allebei partijen kunnen gelijk hebben. Zowel degenen die zeggen: ga weg, als degenen die zeggen: probeer het nog een keer. In het eerste geval kan er bevestiging komen: hij ging weer vreemd of de partner bleef er eeuwig verdriet om hebben. Maar de tweede visie kan ook bevestigd worden: het partnerschap herstelt zich wonderwel. Dus ja, om elkaar nou de maat daarover te gaan nemen lijkt me niet zinnig. We zijn allemaal bedrogen, we zijn allemaal mensen die ook maar wat proberen en het is aan ieder van ons gegund vanuit haar visie iets ter tafel te brengen.

LifeEvent! schreef op 20-12-2024 om 08:21:

[..]

Een slecht voorbeeld? Ze geven aan keihard te hebben gewerkt aan hun huwelijk, je was er toch niet bij?

Bedekken met de mantel der liefde? Wie zegt dat het bedekken is?

Het valt mij wederom op dat de negatieve reacties hier op dit forum over herstel, steeds van personen komen die zelf een negatieve ervaring hebben gehad.

Dit is ook wat ik bij onze "vrienden" zie die afstand hebben genomen of de vriendschap hebben verbroken. Hun eigen pijn en ervaringen zijn verweven in hun oordeel over mij en mijn man.

Dus ik begrijp waar het mee te maken heeft.

Ik heb ook 2 vriendinnen die ook zo'n ervaring hebben (de ene na prostitutie en vechtscheiding daarna, van haar man en de andere na stelselmatig vreemdgaan en zelf vertrok ) die in eerste instantie ook op die manier reageerde, ik moest "vooral hard van hem weg rennen" en scheiden. Maar wat zwaarder woog was de pijn die hun scheiding bij hun kinderen teweeg had gebracht. Dus toen ze zagen dat mijn man en ik na een half jaar steeds meer samen waren en het steeds beter ging tussen ons, zijn berouw en wanhoop zagen en bovenal onze liefde voor elkaar, hoopten ze dat we ons huwelijk konden redden en onze kinderen een scheiding konden besparen.

Er zullen ook vast mensen zijn die hun ontrouw liever verwerken zonder godsdienst en de reacties van jou juist als storend ervaren maar dat is het mooie van een forum je mag tot op zekere hoogte je eigen mening geven

Breiertje schreef op 19-12-2024 om 16:24:

[..]

Bij mij bijna 6 maand geleden. Ik denk er 24/24 aan en wil er continu over praten. Ik weet dat dit niet mag, probeer me in te houden, maar het is soms sterker of mezelf. Als ik erover praat lucht het me op. Is niet altijd vinger wijzend bedoeld, vaak gewoon om te luchten. Als ik het niet doe, merk ik dat ik in mezelf keer, me verder verwijder van hem.

Heb hem vandaag ook gezegd dat ik er vaak over praat omdat dit me opluchting.

Het is zo dat de partner wil praten om te begrijpen, of je het kan begrijpen, dat denk ik niet. Maar het is je je natuur om het te willen verklaren, begrijpen.

Diegene die vreemdging, wil graag zo snel mogelijk verder met de relatie en het bedrog achter zich laten. Ze staan veel verder kn dat proces omdat hun proces al langer bezig is.

Ons proces begint pas de dag dat het uitkomt.

Ik besef dat ik moet stoppen met roeren in die pot. Ik probeer dit. Maar het lukt me nu nog niet.

Ik ervaar dat juist anders omdat dit een heel ander proces is namelijk egoïsme en alleen met zichzelf bezig zijn.

Jouw proces (van verwerken, wat betekent dit, eerlijk naar jezelf kijken ed) start inderdaad zodra het uitkomt en de ander stapt/voegt pas later in dit proces in als zij dat kunnen en willen. Zolang zij nog niet kunnen en willen praten over wat er gebeurt is,het waarom ed. zitten zij nog niet in het gezamenlijke verwerkingsproces (afdalen in de put) om hier samen uit te kunnen en willen komen.