Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 19-12-2024 om 10:29:
[..]
Ja ik vind dat zelf ook onbegrijpelijk en in die zin begrijp ik ook mensen wel die een vreemdganger veroordelen die anderen via seksueel overschrijdend gedrag heeft benadeeld. Sowieso dat je als vrouw een relatie kunt hebben met een man die zo in het leven staat.
Dat gezegd hebbende zie ik wel dat de hoeveelheid kritiek op Linda de Mol die openlijk gespuid wordt vele malen groter is dan Jeroen Rietbergen Marco Borsato en de niet bij naam genoemde regisseur van de voice bij elkaar. Ja ze zal als telg van de de Mol clan al eerder geen frisse rol hebben gespeeld. En dat geldt nog meer voor John de Mol. Maar mèn wat is dat toch voor principe dat de vrouw in het geheel zo gebasht moet worden.
Ik vind het stom dat ze met hem doorgaat, zou mijn keuze niet zijn, maar aan de andere kant: waar bemoeien we ons mee?
Staat?
Of is het stond?
Maakt nogal verschil.
Dit is precies wat onze " vrienden" zeggen. Ze kunnen niet geloven dat iemand berouw heeft en kan veranderen.
LifeEvent! schreef op 19-12-2024 om 10:46:
[..]
Staat?
Of is het stond?
Maakt nogal verschil.
Dit is precies wat onze " vrienden" zeggen. Ze kunnen niet geloven dat iemand berouw heeft en kan veranderen.
Oh jij denkt dat een seksueel roofdier verandert omdat de publieke opinie tegen hem is? Keep dreaming. Natuurlijk zal hij het erg vinden dat hij betrapt is en het voortaan proberen te laten. Maar je weet als partner dat het altijd in zijn hoofd kan blijven spelen. Bovendien zou ik me solidair voelen met die jonge meisjes die hij benadeeld heeft.
(En voordat jij het op je eigen situatie betrekt: ik heb het dus niet over een affaire, waar iemand niet uit een seks- en aandachtsverslaving handelt, maar omdat hij of zij verliefde gevoelens heeft en de andere partij ook vrijwillig meedoet, of betaald wordt). Nee als iemand irl andere vrouwen heeft beschadigd, ben ik weg.
LifeEvent! schreef op 19-12-2024 om 10:46:
[..]
Staat?
Of is het stond?
Maakt nogal verschil.
Ik geloof er he-le-maal niets van dat een sexual predator verandert. En als dat wel zo zou zijn, dan zou ik alsnog niets met hem te maken willen hebben. Een man die (minderjarige) meisjes heeft misbruikt, is voor mij gewoon af, hoor.
MRI schreef op 19-12-2024 om 10:29:
[..]
Ja ik vind dat zelf ook onbegrijpelijk en in die zin begrijp ik ook mensen wel die een vreemdganger veroordelen die anderen via seksueel overschrijdend gedrag heeft benadeeld. Sowieso dat je als vrouw een relatie kunt hebben met een man die zo in het leven staat.
Dat gezegd hebbende zie ik wel dat de hoeveelheid kritiek op Linda de Mol die openlijk gespuid wordt vele malen groter is dan Jeroen Rietbergen Marco Borsato en de niet bij naam genoemde regisseur van de voice bij elkaar. Ja ze zal als telg van de de Mol clan al eerder geen frisse rol hebben gespeeld. En dat geldt nog meer voor John de Mol. Maar mèn wat is dat toch voor principe dat de vrouw in het geheel zo gebasht moet worden.
Ik vind het stom dat ze met hem doorgaat, zou mijn keuze niet zijn, maar aan de andere kant: waar bemoeien we ons mee?
Daarmee ben ik het uiteraard helemaal eens.
Ik vermoed wel dat de kritiek die Linda de Mol krijgt, er ook mee te maken heeft dat zij naar alle waarschijnlijkheid al eerder op de hoogte was van de seksuele escapades van haar partner, maar dat dat in familiekring "opgelost" is. Dat is immers wat haar broer verklaarde. En als je dan als vrouw weet waar je man toe in staat is, en je ziet dat hij gewoon weer met jonge meisjes werkt waarbij hij in een machtspositie zit en het risio op herhaling van het machtsmisbruik aanwezig is, en je houdt je mond dan dicht: daar kun je dan wel kritiek op verwachten.
Breiertje schreef op 18-12-2024 om 22:15:
Heeft het ontrouw jullie veranderd? Ik merk dat ik niet meer ben wie ik was. Ik was heel gevoelig, altijd lief tegen iedereen. Echt een lief mens, mama, een goeie vriendin. Maar ik heb precies een ander karakter nu. Stel mezelf voorop. Precies ook niet meer gevoelig, haal mijn schouders vaak op voor dingen. Trek me weinig aan.
Vroeg me af of ontrouw je verandert, en of dit bij jullie blijvend was?
Herkenbaar.
Ik heb me mijn hele leven weggecijferd en opgeofferd voor iedereen. Deed altijd op de laatste plaats iets voor mezelf als alle andere al voorzien waren in hun behoeften.
Nu voel ik me soms nogal egoïstisch. Ik ga naar de kinesist, ga wandelen en laat mijn man eens alleen met de kinderen, ben gestart met infrarood, ga eens eten met een vriendin. Ik wil ook meer tijd met mijn man dus na 10j moeten de kinderen nu ineens af en toe bij een oppas, oma en opa zijn dat dus ook geen ramp natuurlijk.
Maar het is wel een hele ommekeer.
Persephone schreef op 19-12-2024 om 11:12:
[..]
Daarmee ben ik het uiteraard helemaal eens.
Ik vermoed wel dat de kritiek die Linda de Mol krijgt, er ook mee te maken heeft dat zij naar alle waarschijnlijkheid al eerder op de hoogte was van de seksuele escapades van haar partner, maar dat dat in familiekring "opgelost" is. Dat is immers wat haar broer verklaarde. En als je dan als vrouw weet waar je man toe in staat is, en je ziet dat hij gewoon weer met jonge meisjes werkt waarbij hij in een machtspositie zit en het risio op herhaling van het machtsmisbruik aanwezig is, en je houdt je mond dan dicht: daar kun je dan wel kritiek op verwachten.
Ja ook helemaal mee eens en ook terecht dat ze daar kritiek op krijgt. En toch... blijft de kritiek op haar nog altijd groter dan op de dader en haar broer John.
Winnie86 schreef op 19-12-2024 om 11:17:
[..]
Herkenbaar.
Ik heb me mijn hele leven weggecijferd en opgeofferd voor iedereen. Deed altijd op de laatste plaats iets voor mezelf als alle andere al voorzien waren in hun behoeften.
Nu voel ik me soms nogal egoïstisch. Ik ga naar de kinesist, ga wandelen en laat mijn man eens alleen met de kinderen, ben gestart met infrarood, ga eens eten met een vriendin. Ik wil ook meer tijd met mijn man dus na 10j moeten de kinderen nu ineens af en toe bij een oppas, oma en opa zijn dat dus ook geen ramp natuurlijk.
Maar het is wel een hele ommekeer.
Ja maar wel een ommekeer ten goede. En misschien wel net de 'les' die het leven je wilde leren (of beter gezegd: de les die jij er uit getrokken hebt): jij bent net zo belangrijk als de anderen. Dat is niet egoïstisch (dat zijn oude stemmen) dat is gezond imho.
LifeEvent! schreef op 19-12-2024 om 09:03:
https://www.shownieuws.nl/entertainment/bners/artikelen/bevestigd-linda-de-mol-en-jeroen-rietbergen-zijn-weer-samen
Een voorbeeld in de media.
Will Koopman: "Het allerbelangrijkste is dat die twee van elkaar houden. En als je kan vergeven waarom zou je het dan niet samen weer proberen?"
Ik vind dit wel een heel slecht voorbeeld en daarnaast, niet alles is altijd met de mantel der liefde te bedekken! Ook liefde kent z’n grenzen, vandaar ook het spreekwoord “liefde is ook loslaten”.
RoodVruchtje schreef op 19-12-2024 om 12:01:
[..]
Ik vind dit wel een heel slecht voorbeeld en daarnaast, niet alles is altijd met de mantel der liefde te bedekken! Ook liefde kent z’n grenzen, vandaar ook het spreekwoord “liefde is ook loslaten”.
Ja precies, er zijn ook vrouwen van de verkrachters van Gisele Pelicot, die hun man blijven steunen en liefhebben of toch met hem gaan trouwen. Want 'hij kan niet zo zijn', zeggen ze terwijl de beelden van de wandaden te zien zijn. Toegegeven: deze vrouwen zijn ook slachtoffer door het handelen van hun man en aan de andere kant: als ze bij zo iemand blijven, ondersteunen ze het gedrag. Mensen zijn tot veel vergeving in staat, maar soms is die 'vergeving' eigenlijk gewoon een andere naam voor uit eigenbelang geen consequenties durven of willen verbinden aan laakbaar gedrag. Blijft dat ik het raar vind dat Linda de Mol harder wordt aangepakt dan John en de daders.
sorry, beetje off topic
Pennestreek schreef op 18-12-2024 om 21:50:
Ik kan oprecht zeggen dat ik mijn man vergeven heb. Er is voor mijn en zijn gevoel ook absoluut geen ongelijkwaardigheid (meer) in onze relatie. Die was er wel. Hij voelde zich altijd mijn redder, de kostwinner, de sterke man. Of liever: vond dat hij dat moest zijn. En die overtuiging was zo sterk dat hij daarmee als vanzelf mij in een meer ondergeschikte rol duwde. Dat was niet bewust en juist goed bedoeld, maar ik voelde me wel altijd minderwaardig daardoor.
Ja, onze crisis heeft vooral mij heel veel pijn gedaan. Maar we hebben wel allebei onszelf en elkaar goed leren kennen. En daardoor is onze relatie veel beter en gelijkwaardiger geworden.
Natuurlijk had ik al die pijn liever niet gehad. Man heeft absoluut heel foute dingen gedaan. En daarmee mij, de kinderen en ook zichzelf beschadigd. En Truus. Die dacht met hem een nieuw leven op te bouwen, terwijl hij dat nooit van plan was. Achteraf schaamt hij zich kapot. Maar ik snap hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Wat eraan ten grondslag lag. Hoe hij in elkaar zit. Ik snapte dat lang voordat hij het zelf snapte. Dat is ook waarom ik volgehouden heb. Kon volhouden. Maar ik heb hem dus echt vergeven. Ik kan nog steeds verdrietig worden als ik terugdenk aan die tijd, als ik bedenk dat het ook verkeerd af had kunnen lopen. Maar intussen heb ik eigenlijk geen last meer van triggers. Is de boosheid echt wel verdwenen. En ben ik gewoon gelukkig met ons en ons gezin.
Dit is heel herkenbaar. Truus heeft hij niet beschadigd. Dat heeft ze zelf gedaan. Ze zag mijn man als leuk tijdverdrijf om haar saaie huwelijk, zoals ze zelf zei "op te leuken"
Ze heeft mij beschadigd door mij naar zich toe te hengelen via onze kinderen, zich in ons gezin te draaien en mijn man bewust te verleiden. Het was vooropgezet "ze wilde hem"
Daarvoor heeft ze het bij een andere vriendin haar man geprobeerd. Maar die had haar door en verbood hen 1 op 1 contact.
MRI schreef op 19-12-2024 om 12:11:
[..]
Toegegeven: deze vrouwen zijn ook slachtoffer door het handelen van hun man en aan de andere kant: als ze bij zo iemand blijven, ondersteunen ze het gedrag. Mensen zijn tot veel vergeving in staat, maar soms is die 'vergeving' eigenlijk gewoon een andere naam voor uit eigenbelang geen consequenties durven of willen verbinden aan laakbaar gedrag.
volmondig mee eens.
Zou ik hier mogen vragen hoe vaak jullie het op een dag over het overspel praten? En hoe lang in uren? En dan vooral in de shockfase, de eerste twee maanden. Wij werken beide vaak thuis en zien elkaar dus ook regelmatig. Het is bij ons nu anderhalf maand geleden uitgekomen en ik stel geregeld vragen over wat ze nu voelt, wat ze nu wil, wat het heeft betekend, wat haar heeft bewogen etc. De relatietherapeut zegt 30-45 minuten per dag maximaal en/of zij moet eigenlijk 2x per dag vragen hoe het gaat. Ik hou me daar vaak niet aan en wil soms gewoon even weten wat ze denkt. Ook even stoom afblazen. Wel gewoon op een rustige manier, maar ja wel natuurlijk moeilijke vragen stellen. Bij haar geeft het juist veel stress om eraan terug te denken. Ze houdt ook niet van (erover) praten. Ze geeft aan dat ze tot haar maximum zit en het op deze manier niet zes maanden volhoudt. Als we het er altijd en zonder aankondiging erover praten.
Ik voel: ze gaat vreemd en kan het niet eens opbrengen om erover te praten en om mij gerust te stellen.
Zij voelt: onmacht omdat ze er niets meer aan veranderen kan. Ze wil er gewoon niet telkens aan terugdenken (voelt zich ook erg schuldig).
Wat is wijsheid? Waarbij ik me goed besef of iig misschien moet beseffen dat een relatietherapeut het wel weet. Maar ik heb ook wat het idee dat onze therapeut overspel een soort logisch gevolg vindt van een slechte relatie en dat het er een beetje bijhoort (gechargeerd gezegd). Weinig empathie voor de bedrogene in ieder geval zo voelt het. Dus hoor ook graag hoe andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten/zaten dit hebben opgelost.
LifeEvent! schreef op 19-12-2024 om 09:03:
https://www.shownieuws.nl/entertainment/bners/artikelen/bevestigd-linda-de-mol-en-jeroen-rietbergen-zijn-weer-samen
Een voorbeeld in de media.
Will Koopman: "Het allerbelangrijkste is dat die twee van elkaar houden. En als je kan vergeven waarom zou je het dan niet samen weer proberen?"
De stroom negatieve reacties erover is enorm!
Die voelen zij en ook wij.
Vrienden die de deur dicht hebben gegooid omdat ze het niet begrijpen en mijn man nooit meer willen als vriend en als een slecht mens wegzetten. De letterlijke woorden waren van een vriendin : " met slechte mensen wil ik niet omgaan "
En anderen zeiden ook "alleen vrienden te willen met goede normen en waarden"
We hebben het te accepteren maar doet wel heel veel pijn 😪
In jullie geval speelt het geloof waarschijnlijk ook een belangrijke rol? Daarin zijn natuurlijk heel duidelijke kaders normen en waarden die vaak veel strenger zijn dan in de gewone samenleving. En hij zal wellicht juist ook vanwege de religie niet meer serieus worden genomen of als zondaar gezien? Wat ik niet begrijp is waarom mensen dan niet meer met jou willen omgaan. Je kunt toch ook alleen gaan of deden jullie alles samen? Wij hebben heel veel eigen sociale contacten.
Draver23 schreef op 19-12-2024 om 14:57:
Zou ik hier mogen vragen hoe vaak jullie het op een dag over het overspel praten? En hoe lang in uren? En dan vooral in de shockfase, de eerste twee maanden. Wij werken beide vaak thuis en zien elkaar dus ook regelmatig. Het is bij ons nu anderhalf maand geleden uitgekomen en ik stel geregeld vragen over wat ze nu voelt, wat ze nu wil, wat het heeft betekend, wat haar heeft bewogen etc. De relatietherapeut zegt 30-45 minuten per dag maximaal en/of zij moet eigenlijk 2x per dag vragen hoe het gaat. Ik hou me daar vaak niet aan en wil soms gewoon even weten wat ze denkt. Ook even stoom afblazen. Wel gewoon op een rustige manier, maar ja wel natuurlijk moeilijke vragen stellen. Bij haar geeft het juist veel stress om eraan terug te denken. Ze houdt ook niet van (erover) praten. Ze geeft aan dat ze tot haar maximum zit en het op deze manier niet zes maanden volhoudt. Als we het er altijd en zonder aankondiging erover praten.
Ik voel: ze gaat vreemd en kan het niet eens opbrengen om erover te praten en om mij gerust te stellen.
Zij voelt: onmacht omdat ze er niets meer aan veranderen kan. Ze wil er gewoon niet telkens aan terugdenken (voelt zich ook erg schuldig).
Wat is wijsheid? Waarbij ik me goed besef of iig misschien moet beseffen dat een relatietherapeut het wel weet. Maar ik heb ook wat het idee dat onze therapeut overspel een soort logisch gevolg vindt van een slechte relatie en dat het er een beetje bijhoort (gechargeerd gezegd). Weinig empathie voor de bedrogene in ieder geval zo voelt het. Dus hoor ook graag hoe andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten/zaten dit hebben opgelost.
Naar elkaar toe bewegen. Ik denk dat 45 minuten per dag best een goed maximum is om te stellen aan dit soort gesprekken. Ze zijn mentaal vermoeiend, voor beide partijen. Ik kan me niet herinneren dat wij er destijds dit soort maximums op gezet hebben, maar zeker de eerste paar weken hebben we heel veel gepraat, over van alles en nog wat, beweegredenen, het verloop, onze relatie. Noem het allemaal maar op. Na verloop van tijd is alles er wel over gezegd wat er over gezegd dient te worden, totdat zich triggers aan deden en dan probeer je het er weer over te hebben.
Al vind ik " onmacht omdat er niets meer aan te veranderen valt" wel een beetje een non-argument. Zij heeft dit gedaan en je wil met elkaar verder, dan is net doen alsof het niet gebeurd is, in die zin, niet zo heel erg handig, onder het mom van "Tsja, gebeurd is gebeurd".
Draver, je bent op een gegeven moment natuurlijk wel uitgepraat. Als ze het verhaal heeft gedaan kan jij nog 10x vragen hoe het zat maar het maakt het niet anders. Jouw behoefte is heel normaal. Maar hou je aan die richtlijnen. Je kiest voor je partner en dit hoort daarbij. Je partner moet berouw, spijt en openheid laten zien. Maar er continu over praten is voor beiden erg uitputtend. Het is wat het is. Praten op vaste momenten en in therapie. Niet continu. Geef het heel veel maanden om te laten wennen en slijten. Lukt jouw dat niet dan kan je stoppen.
