Verder na ontrouw - deel 8

Ik vind "sorry en vergeving" altijd "leuk" klinken, maar kan er persoonlijk nooit heel veel mee; hoe iemand het ook uitlegt. Vergeten doe je het niet en daarmee is vergeving ook nooit 100% denk ik dan. Het blijft een zwakke plek.

Het is vaak meer een berusting, verdergaan, de tijd die voorbij gaat en ik denk: vooral dat de ander laat zien in daden dat er oprecht een eenmalige fout is gemaakt. Zelf ben ik alleen bij mijn bloedverwanten zoals bv mijn kinderen of ouder(s) bereid fouten in die grootte te "vergeven". Maar ook dan blijven er triggers en zijn er bij mij altijd grenzen tot aan waar ik dat doe.

Dat klinkt misschien hard, maar mijn grenzen liggen al verder naar achteren dan bij de gemiddelde mens en als er dáár dan nog iemand overheen durft te gaan, dan hak ik meteen de draad van verbinding door. Ik vind het wel een interessant onderwerp moet ik zeggen. 

Ik kan oprecht zeggen dat ik mijn man vergeven heb. Er is voor mijn en zijn gevoel ook absoluut geen ongelijkwaardigheid (meer) in onze relatie. Die was er wel. Hij voelde zich altijd mijn redder, de kostwinner, de sterke man. Of liever: vond dat hij dat moest zijn. En die overtuiging was zo sterk dat hij daarmee als vanzelf mij in een meer ondergeschikte rol duwde. Dat was niet bewust en juist goed bedoeld, maar ik voelde me wel altijd minderwaardig daardoor.
Ja, onze crisis heeft vooral mij heel veel pijn gedaan. Maar we hebben wel allebei onszelf en elkaar goed leren kennen. En daardoor is onze relatie veel beter en gelijkwaardiger geworden.
Natuurlijk had ik al die pijn liever niet gehad. Man heeft absoluut heel foute dingen gedaan. En daarmee mij, de kinderen en ook zichzelf beschadigd. En Truus. Die dacht met hem een nieuw leven op te bouwen, terwijl hij dat nooit van plan was. Achteraf schaamt hij zich kapot. Maar ik snap hoe het allemaal heeft kunnen gebeuren. Wat eraan ten grondslag lag. Hoe hij in elkaar zit. Ik snapte dat lang voordat hij het zelf snapte. Dat is ook waarom ik volgehouden heb. Kon volhouden. Maar ik heb hem dus echt vergeven. Ik kan nog steeds verdrietig worden  als ik terugdenk aan die tijd, als ik bedenk dat het ook verkeerd af had kunnen lopen. Maar intussen heb ik eigenlijk geen last meer van triggers. Is de boosheid echt wel verdwenen. En ben ik gewoon gelukkig met ons en ons gezin.

Breiertje schreef op 18-12-2024 om 22:15:

Heeft het ontrouw jullie veranderd? Ik merk dat ik niet meer ben wie ik was. Ik was heel gevoelig, altijd lief tegen iedereen. Echt een lief mens, mama, een goeie vriendin. Maar ik heb precies een ander karakter nu. Stel mezelf voorop. Precies ook niet meer gevoelig, haal mijn schouders vaak op voor dingen. Trek me weinig aan.
Vroeg me af of ontrouw je verandert, en of dit bij jullie blijvend was?

Alleen in positieve zin denk ik. Ik ben nog milder naar anderen geworden. En een stuk milder naar mezelf. Ik kon wel een beetje meer egoïsme gebruiken, zeker in onze relatie. Maar ook daarbuiten. Ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Heb veel over mezelf geleerd: ik kan het ook alleen, ik kan uit een enorm diep dal klimmen, ik ben erg sterk, zowel fysiek als mentaal, ik kan veranderen, ik ben een leuke en lieve moeder. Ik heb ook ontdekt dat ik veel lieve familie en vrienden heb. En ik heb geleerd hulp te vragen en te accepteren. Bovenal heb ik geleerd op mijn eigen gevoel af te gaan en dingen op mijn manier te doen.

Maar dat is nu. Toen ik er middenin zat was ik een hoopje ellende. Hoewel ik wist dat ik doorheen zou komen voelde ik me diep ongelukkig. Ongevoelig ben ik (helaas?) nooit geweest. Was soms wel lekker geweest lijkt me. 

Breiertje schreef op 18-12-2024 om 22:15:

Heeft het ontrouw jullie veranderd? Ik merk dat ik niet meer ben wie ik was. Ik was heel gevoelig, altijd lief tegen iedereen. Echt een lief mens, mama, een goeie vriendin. Maar ik heb precies een ander karakter nu. Stel mezelf voorop. Precies ook niet meer gevoelig, haal mijn schouders vaak op voor dingen. Trek me weinig aan.
Vroeg me af of ontrouw je verandert, en of dit bij jullie blijvend was?

Ik heb dat ook gedacht, dat ik veranderd was. En in het begin reageerde ik absoluut anders op mensen en situaties dan vroeger. Maar dat is niet blijvend. Ik ben ondertussen weer de vrouw die ik altijd was, ik ben weer mezelf, maar wijzer. Maar ik herinner me nog goed hoe boos ik geweest ben omdat ik ook vond dat mijn man me met zijn ontrouw veranderd had. Het is tijdelijk.

Breiertje schreef op 18-12-2024 om 22:15:

Heeft het ontrouw jullie veranderd? Ik merk dat ik niet meer ben wie ik was. Ik was heel gevoelig, altijd lief tegen iedereen. Echt een lief mens, mama, een goeie vriendin. Maar ik heb precies een ander karakter nu. Stel mezelf voorop. Precies ook niet meer gevoelig, haal mijn schouders vaak op voor dingen. Trek me weinig aan.
Vroeg me af of ontrouw je verandert, en of dit bij jullie blijvend was?

Hai breiertje..

Ik ben zeker veranderd door de ontrouw. An mijn man...mijn maatje...mijn alles...de liefde van mijn leven.

Ik ben wakker geschud. Ik leefde zeg maar mijn leven maar voelde het niet. Door de ontrouw ben ik echt wakker geschud. Het is voor mij echt een trauma geweest. Mijn hemel...zo nooit verwacht. Maar toch. Het was echt waar. Ging door het vuur. Ben sowieso veranderd in mijn gedachten. Ga er nooit meer van uit dat mensen dat nooit zullen doen. Als mensen dat zeggen over hun partner. Dan denk ik altijd. Ja dat dacht ik ook. 

Ik ben niet meer naïef. Was ik wel. Heel erg.  Wordt steeds minder. Maar zit ook wel in me. Ga altijd van het goede van mensen uit. Ben meer mijn gevoel serieus gaan nemen. Stel meer mijn grenzen. Ben sterker geworden. Zo sterk zelfs door mijn eigen persoonlijke groei. Het helen van mijn innerlijke kind waardoor ik me niet meer opstelde als de redder van mijn man dat ik de stap heb kunnen zetten om te gaan scheiden. Hoe moeilijk ook. Maar het brengt me heel veel rust. Deze stap genomen na  voor mij nieuwe informatie na 3.5 jaar met onze herstart bezig geweest te zijn. Namelijk dat man al een jaar eerder met die collega was geweest. Het verwerken van een one night stand vond ik al lastig. Maar nog begrijpelijk na een feest en veel drank. Maar deze bekentenis...nee..die zou ik nooit kunnen verwerken en had ik ook niet meer voor hem over. Denk ook omdat ik steeds meer mijn eigen behoeftes in deze periode heb leren kennen. 

Hierboven een discussie over vergeving. Ik had mijn man vergeven. Maar ik kon het nooit achter mij laten. Vooral als er dan iets was werd ik getriggerd. Ik was gewoon echt af en toe de weg kwijt. Ik die altijd zo sterk was..alles aankon. ( voor de buitenwereld) ik was fel, boos, verdrietig noem maar op. 

Nu veel meer geleerd over mijn grenzen aangeven, dat ik niet iedereen meer vertrouw. Dat ik meer vertrouw op mijn gevoel.

Het is gewoon een heel lastig proces waar je beide keihard moet werken. En mijn inziens ook alles op tafel moet leggen. En dat is vaak een lastige in verband met de consequenties en of schaamte vanuit de vreemdganger.

En tja..mijn man heeft spijt..heel veel..en ik geloof oprecht dat hij dat meent. Maar ik kan het gewoon niet meer. 

Ken jou verhaal. Heb het gelezen. Vind je een sterke vrouw. En je komt ook vaak voor je man op Je man doet knetterhard zijn best. En dat is heel belangrijk. Het is gewoon logisch dat je na zoiets mee gemaakt te hebben in je leven veranderd denk ik.

Ik Heb het aangegrepen om met mezelf aan het werk te gaan en te kiezen voor mezelf. Maar ook omdat ik wist dat ik niet meer aankon en het er ook niet meer voor over had.

Breiertje schreef op 18-12-2024 om 22:15:

Heeft het ontrouw jullie veranderd? Ik merk dat ik niet meer ben wie ik was. Ik was heel gevoelig, altijd lief tegen iedereen. Echt een lief mens, mama, een goeie vriendin. Maar ik heb precies een ander karakter nu. Stel mezelf voorop. Precies ook niet meer gevoelig, haal mijn schouders vaak op voor dingen. Trek me weinig aan.
Vroeg me af of ontrouw je verandert, en of dit bij jullie blijvend was?

Absoluut. Dat kan ook bijna niet anders, het is een ingrijpende gebeurtenis.

Ik ben mezelf daarin wel echt tegengekomen. Ik heb wel altijd richting haar aan onvoorwaardelijke liefde gedaan en heb daarin veel dingen gedaan, die ik als ik mijn eigen mening had gevolgd, niet gedaan had. En dat stukje, dat stukje onvoorwaardelijke liefde geven aan iemand. Ik denk dat dat wel kapot is. En dat ik dat niet meer aan iemand geven wil. 

https://www.shownieuws.nl/entertainment/bners/artikelen/bevestigd-linda-de-mol-en-jeroen-rietbergen-zijn-weer-samen

Een voorbeeld in de media.
Will Koopman: "Het allerbelangrijkste is dat die twee van elkaar houden. En als je kan vergeven waarom zou je het dan niet samen weer proberen?" 

De stroom negatieve reacties erover is enorm! 
Die voelen zij en ook wij. 
Vrienden die de deur dicht hebben gegooid omdat ze het niet begrijpen en mijn man nooit meer willen als vriend en als een slecht mens wegzetten. De letterlijke woorden waren van een vriendin : " met slechte mensen wil ik niet omgaan "
En anderen zeiden ook "alleen vrienden te willen met goede normen en waarden" 
We hebben het te accepteren maar doet wel heel veel pijn 😪

LifeEvent! schreef op 19-12-2024 om 09:03:

https://www.shownieuws.nl/entertainment/bners/artikelen/bevestigd-linda-de-mol-en-jeroen-rietbergen-zijn-weer-samen

Een voorbeeld in de media.
Will Koopman: "Het allerbelangrijkste is dat die twee van elkaar houden. En als je kan vergeven waarom zou je het dan niet samen weer proberen?"

De stroom negatieve reacties erover is enorm!
Die voelen zij en ook wij.
Vrienden die de deur dicht hebben gegooid omdat ze het niet begrijpen en mijn man nooit meer willen als vriend en als een slecht mens wegzetten. De letterlijke woorden waren van een vriendin : " met slechte mensen wil ik niet omgaan "
En anderen zeiden ook "alleen vrienden te willen met goede normen en waarden"
We hebben het te accepteren maar doet wel heel veel pijn 😪

Ja vreemdgaan wordt echt zo veroordeeld. Toen ik verder ging met man had ik heel stellig de mening. Het is mijn leven ongeacht wat iedereen ervan vind. Was voor mij ook een verandering als persoon. Alleen mijn moeder had er heel veel moeite mee. En daar had ik weer moeite mee omdat zij zelf vroeger ook die keuze gemaakt heeft om mijn vader een 2e kans te geven. En ik moest daar toen in mee gaan als kind.

Op een gegeven moment kwam ze een keer langs waarmee ze wilde aangeven. Zo ik geef mijn goedkeuring. Kom op zeg. Het is je eigen leven en wat anderen daarvan vinden. Tja...iedereen heeft het beste met je voor maar is soms wel heel erg lastig.

Ik merk dat nu ook dat mensen het goede voor met me hebben. En tuurlijk waardeer ik dat maar ben ook juist zo blij dat ik alles zelf kan bepalen. En dan al die meningen.

Zo gaat a.s. ex een dagje helpen met wat dingen over te brengen naar mijn nieuwe huis. Zegt moeder..ohhh...kun je dat. Ik zeg ja waarom niet. We kunnen toch gewoon met elkaar omgaan. Hij is ook de vader van onze kinderen. Onze zoon vind het heel fijn als ik normaal contact heb met hem. Die zal het juist heel fijn vinden als zijn vader betrokken is bij de verhuizing. En anderen snappen dat echt niet. 

Dat is ook wel iets wat me in verwarring brengt soms. Iemand heeft je zoveel pijn gedaan met zijn ontrouw en leugens. Maar aan de andere kant is het geen slecht mens. Heel lastig om soms mee om te gaan. Het schommelt soms alle kanten op. 

In mijn omgeving is niemand op de hoogte. Dat deed ik bewust, omdat ik de keuze zelf wil nemen, en me niet laten beïnvloeden. Want na wat hij deed zouden ze hem zeker veroordelen. 
Het is met kerst 6 maand geleden. Hij is goed bezig, gaat en wil vooruit. Ik heb het gevoel dat ik stilsta. Nadat ik al die maanden mijn focus op hem en zijn   herstel gelegd heb, en er veel heb over gelezen, merk ik dat ik dit aan het loslaten ben. Ik zoek meer op over ontrouw verwerken, welk effect heeft dit op mij... 
Ik kwam een term tegen, en die herken ik helemaal. 'emotionele verdoving'. Het niets meer voelen. 
Ik kan echt dagen zo diep in mezelf gekeerd zijn. Heel af en toe eens een betere dag, maar dan begin ik de dicussie weer en is het terug naar af. Ik moet stoppen met die vragen te stelen. Want als hij antwoordt, geloof ik hem niet. Of krijg ik nieuwe vragen. Zegt hij de waarheid, of niet? Weet ik alles.... 
Op den duur maak ik mezelf gek. Ik kan nooit weten of ik alles weet, enkel hij weet wat er is gebeurd. Ik heb geen Truus waar ik het verhaal kan checken... 
Maar aan de andere kant, hier zijn geen gevoelens voor anderen. Dat is dan iets waar ik niet mee om moet gaan.
Ik ben veranderd ja. 
Het is niet makkelijk. Ik heb het zooooo lastig.
Maar ook hij is veranderd. En daar moet ik ook aan wennen. Hij is attent, knuffelt... Dat ken ik ook niet. 
Hij knuffelen of streelde nooit.
Onlangs streelde hij mijn been in bed. Ik vroeg, 'heb je zin?' 
hij: 'niet speciaal' 
Ik' huh, waarom streel je mijn been dan? '
Hij:' gewoon, omdat ik je graag zie. Het is niet omdat ik je streel dat ik seks vraag'
Tjah, hij streelde nooit, dus ik weet dan niet echt waarom hij het nu doet.
Ik moet hem terug leren kennen. 
Ik moet wennen aan het feit dat hij nu wel regelmatig wil vrijen met me. Vroeger deed hij niets.
Ik moet wennen. Aan het vrijen want hij is anders nu. Het vrijen is 'intiem' voor hem. Vroeger was dit zo niet. Hij geniet er enorm van. Dan zie ik wel. 
En ik, ik voel niets. Ik ben verdoofd. Voor hem, voor mijn kids. Niets raakt me. Zo raar... 

LifeEvent! schreef op 19-12-2024 om 09:03:

https://www.shownieuws.nl/entertainment/bners/artikelen/bevestigd-linda-de-mol-en-jeroen-rietbergen-zijn-weer-samen

Een voorbeeld in de media.
Will Koopman: "Het allerbelangrijkste is dat die twee van elkaar houden. En als je kan vergeven waarom zou je het dan niet samen weer proberen?"

De stroom negatieve reacties erover is enorm!

Ja, de kwestie - Jeroen Rietman gaat dan ook wel over heel iets anders dan "alleen" ontrouw. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand een man als deze weer terug zou nemen.

Ik heb me van mijn omgeving in die zin nooit wat aangetrokken. Of naja, nooit wat aangetrokken. Dat is niet helemaal waar. Maar het is niet onderdeel geweest van mijn besluitvorming. Ik weet nog dat diegene die het hardst riep dat hij het niet zou kunnen verwerken, een half jaar geleden zelf vreemdgegaan is. Dus ja, ik vond dat soort opmerkingen nietszeggend.

Ik heb mezelf altijd voorgehouden: Zij voelen niet wat ik voel. En ik heb daar wel lang over nagedacht destijds: Volg ik mijn principes en trek ik een streep, of volg ik mijn gevoel. Want gek genoeg, was mijn gevoel er helemaal niet eentje van walging of haat of wat dan ook. Dus in die zin vind ik wat de omgeving er van vind niet heel belangrijk. Destijds waren er ook niet bijzonder veel mensen op de hoogte van wat er gespeeld had, een handvol van mijn beste vrienden en mijn ouders. Voor de rest niemand.

De 2e keer was dit lastiger. Ikzelf heb het groepje wel weer heel klein gehouden. Ik zou zeggen dezelfde cirkel als de vorige keer. Maar door het verloop van wat er daarna gebeurde, mevrouw sliep direct bij die gozer, werd overal direct gesignaleerd met die gozer, ze heeft zich direct misdragen ergens op een feest 1 dorp verderop en ze deden klef bij de sportschool in ons dorp, ging het wel vrij snel rond en lag het bij school. Daar krijg ik dan weer de schuld van natuurlijk. Een bevestiging wel van wat ik al dacht: Ze heeft echt wat narcistische trekjes en heel veel moeite met naar zichzelf kijken. Ze snapt niet dat het verhaal wat ze ophangt, zelfs als het waar zou zijn, zo idioot is, dat mensen zelf hun conclusies daar wel aan verbinden. 

Breiertje schreef op 19-12-2024 om 09:33:

In mijn omgeving is niemand op de hoogte. Dat deed ik bewust, omdat ik de keuze zelf wil nemen, en me niet laten beïnvloeden. Want na wat hij deed zouden ze hem zeker veroordelen.
Het is met kerst 6 maand geleden. Hij is goed bezig, gaat en wil vooruit. Ik heb het gevoel dat ik stilsta. Nadat ik al die maanden mijn focus op hem en zijn herstel gelegd heb, en er veel heb over gelezen, merk ik dat ik dit aan het loslaten ben. Ik zoek meer op over ontrouw verwerken, welk effect heeft dit op mij...
Ik kwam een term tegen, en die herken ik helemaal. 'emotionele verdoving'. Het niets meer voelen.
Ik kan echt dagen zo diep in mezelf gekeerd zijn. Heel af en toe eens een betere dag, maar dan begin ik de dicussie weer en is het terug naar af. Ik moet stoppen met die vragen te stelen. Want als hij antwoordt, geloof ik hem niet. Of krijg ik nieuwe vragen. Zegt hij de waarheid, of niet? Weet ik alles....
Op den duur maak ik mezelf gek. Ik kan nooit weten of ik alles weet, enkel hij weet wat er is gebeurd. Ik heb geen Truus waar ik het verhaal kan checken...
Maar aan de andere kant, hier zijn geen gevoelens voor anderen. Dat is dan iets waar ik niet mee om moet gaan.
Ik ben veranderd ja.
Het is niet makkelijk. Ik heb het zooooo lastig.
Maar ook hij is veranderd. En daar moet ik ook aan wennen. Hij is attent, knuffelt... Dat ken ik ook niet.
Hij knuffelen of streelde nooit.
Onlangs streelde hij mijn been in bed. Ik vroeg, 'heb je zin?'
hij: 'niet speciaal'
Ik' huh, waarom streel je mijn been dan? '
Hij:' gewoon, omdat ik je graag zie. Het is niet omdat ik je streel dat ik seks vraag'
Tjah, hij streelde nooit, dus ik weet dan niet echt waarom hij het nu doet.
Ik moet hem terug leren kennen.
Ik moet wennen aan het feit dat hij nu wel regelmatig wil vrijen met me. Vroeger deed hij niets.
Ik moet wennen. Aan het vrijen want hij is anders nu. Het vrijen is 'intiem' voor hem. Vroeger was dit zo niet. Hij geniet er enorm van. Dan zie ik wel.
En ik, ik voel niets. Ik ben verdoofd. Voor hem, voor mijn kids. Niets raakt me. Zo raar...

Ik weet niet of dat raar is. Je beschermt je voor de pijn.

Toen ik verder ging met man ben ik me wel echt gaan richten op onze relatie 2.0.  Maar ik was dan ook helemaal weer verliefd en hij ook. Denk dat als je het een kans wil gaan geven je dit allemaal moet ondergaan. Alle facetten die erbij horen.

Ik herken het stukje van jou dat je snel wilt. Je wilt dat het over gaat. Al die gedachten etc. Maar dat gaat niet. Je bent net pas aan het begin. Hou voor ogen dat dit nog wel een paar jaar duurt. 

Ook herken ik het stukje van de vragen die je hebt. Bij alle antwoorden die ik kreeg kwamen er weer nieuwe vragen naar boven. Het stopte niet. Vooral niet in het begin.

Na het 1e jaar vond ik dat het maar eens afgelopen moest zijn met al die kruisverhoren. Wat ik toen ging doen was het voor mezelf houden. Wat voelde ik me toen eenzaam. Werkt dus ook niet.

Ik denk echt dat ik het op een gegeven moment best wel verwerkt had.( vergeten niet) Alleen doorzag ik de patronen in onze relatie waar ik geen vrede meer mee had. Ik ben mezelf meer gaan richten op mijn eigen behoeften. Ik was een enorme pleaser en kon dat op een gegeven moment ook herkennen en doorvoelen wanneer dat gevoel naar boven kwam. En ik verzette me daar tegen. Want in een volwassen relatie hoef je dat gevoel niet te hebben.

Die emotionele verdoving.. Denk dat ik in die fase was voordat hier alles uitkwam. Ik leefde alleen voor anderen. Mijn man/ kinderen/ moeder. Waarin denk ik man op de laatste plek stond want die leek mij nooit nodig te hebben.Die was zelf sterk( achteraf dus niet) nu heb ik geleerd dat ik voor mijn gevoel alleen voorwaardelijke liefde ontving. En omdat ik dat niet meer trok kwam ik ook in een soort van emotionele verdoving. Dus alleen liefde krijgen als er wat tegenover stond. Nu kan ik dat beter inzien. En zelfs nu nog ben ik hier gevoelig voor. Het zit zo diep geworteld bij mij ( mijn innerlijk kind die altijd sterk moest zijn)

  Mijn gevoel kwam weer naar boven toen man opbiechtte vreemd te zijn gegaan. En toen mijn gevoel weer gevoeld kon worden had ik toen al als voornemen. Ik ga nooit meer terug naar die tijd. Want je leeft je eigen leven niet.

En nu heel sterk het gevoel. Je leeft maar 1 keer. En ik ben nu 55 dus moet er nog wel wat uithalen. Daarom echt mijn voornemen om vooruit te kijken. 

Breiertje schreef op 19-12-2024 om 09:33:

En ik, ik voel niets. Ik ben verdoofd. Voor hem, voor mijn kids. Niets raakt me. Zo raar...

Vind ik niet zo heel erg raar hoor, als het nog maar 6 maanden geleden is. Je bent nog in shock en in overlevingsstand. Dat blijft niet zo, hoor.

Persephone schreef op 19-12-2024 om 10:14:

[..]

Ja, de kwestie - Jeroen Rietman gaat dan ook wel over heel iets anders dan "alleen" ontrouw. Ik vind het onbegrijpelijk dat iemand een man als deze weer terug zou nemen.

Ja ik vind dat zelf ook onbegrijpelijk en in die zin begrijp ik ook mensen wel die een vreemdganger veroordelen die anderen via seksueel overschrijdend gedrag heeft benadeeld. Sowieso dat je als vrouw een relatie kunt hebben met een man die zo in het leven staat. 

Dat gezegd hebbende zie ik wel dat de hoeveelheid kritiek op Linda de Mol die openlijk gespuid wordt vele malen groter is dan Jeroen Rietbergen Marco Borsato en de niet bij naam genoemde regisseur van de voice bij elkaar. Ja ze zal als telg van de de Mol clan al eerder geen frisse rol hebben gespeeld. En dat geldt nog meer voor John de Mol. Maar mèn wat is dat toch voor principe dat de vrouw in het geheel zo gebasht moet worden. 

Ik vind het stom dat ze met hem doorgaat, zou mijn keuze niet zijn, maar aan de andere kant: waar bemoeien we ons mee?