Verder na ontrouw - deel 8

Draver23 schreef op 05-12-2024 om 12:14:

Heel logisch dat je je zo voelt Elpisto! Die liefde was er en die gevoelens komen weer op als zij zich zo presenteert. En goed dat je jezelf in bescherming neemt. Jij verdient beter en zij verdient jou niet.

Wat mij overigens opvalt in de reacties en bij mezelf merk en in de statistieken terugzie, dat we de eerste keer vreemdgaan - hoe pijnlijk ook - vaak kunnen vergeven als de ander spijt heeft en berouw toont. Hoezeer we van tevoren ook denken dat de relatie bij de eerste keer al gelijk klaar is. De partner heeft de grenzen opgezocht en is daar overheen gegaan. Echt vreselijk, nooit meer doen. Maar de tweede keer is eigenlijk écht de grens. Ik ben slechts 1x bedrogen dus kan het ook niet met zekerheid zeggen maar als ik het verhaal van elpisto lees denk ik: doe dit jezelf niet aan. Dan heb je als bedriegende partij alles al gevoeld, meegemaakt wat het met je partner doet, geweten wat de gevolgen zijn en dan tóch weer in de fout gaan. Ja dan heb je het echt verbruid.
Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me.

Het stomme is , dat als ik heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel eerlijk ben richting mezelf, dat mijn hoofd dit inderdaad ook zo ziet. In mijn hoofd snap ik heel goed wat dit weer is, namelijk zij die die gozer aan de kant zet, om zich heen kijkt, en niemand meer ziet, omdat er niemand meer is ( op 2 vriendinnen na). Ik denk echt dat dat een trigger is geweest om toch met hangende pootjes terug te komen, toen ze vorige week zo diep zat. 

Maar qua hart, qua gevoel, zie ik haar bij mij aan tafel zitten en voel ik helemaal geen haat. Wel pijn en heel veel liefde. En ik denk dat dat voor mij andermaal de realisatie is dat ik dit gewoon niet kan. Ik kan niet op deze manier met haar in contact zijn, omdat ik dan andermaal zal kiezen om het te laten werken. 

In dat opzicht vond ik het van mezelf al een hele stap dat ik vorige week niet mee gegaan ben in het stopzetten van de scheiding. Dat wou ze namelijk. En ik heb daar mijn poot in stijf gehouden ( Winstmomentje voor mezelf dit hoor) door te stellen dat ik echt de scheiding niet tegen ga houden, op basis van een aantal lieve woordjes. 

Maar als ik mezelf de aankomende tijd niet constant blijf herhalen dat dit gewoon niet kan en dat dit nooit gaat veranderen, dan zou ik er zo weer in trappen. Dus dat is ook at ik doe. Helpt het mee dat ze me nu ook weer met rust laat trouwens en de contactmomenten dus beperkt zullen blijven tot de kinderwissel en wellicht dat ik op de kinderverjaardagen smorgens nog even langs kom, puur voor de kids. Maar meer niet.

Elpisto schreef op 06-12-2024 om 12:31:

[..]

Het stomme is , dat als ik heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel eerlijk ben richting mezelf, dat mijn hoofd dit inderdaad ook zo ziet. In mijn hoofd snap ik heel goed wat dit weer is, namelijk zij die die gozer aan de kant zet, om zich heen kijkt, en niemand meer ziet, omdat er niemand meer is ( op 2 vriendinnen na). Ik denk echt dat dat een trigger is geweest om toch met hangende pootjes terug te komen, toen ze vorige week zo diep zat.

Maar qua hart, qua gevoel, zie ik haar bij mij aan tafel zitten en voel ik helemaal geen haat. Wel pijn en heel veel liefde. En ik denk dat dat voor mij andermaal de realisatie is dat ik dit gewoon niet kan. Ik kan niet op deze manier met haar in contact zijn, omdat ik dan andermaal zal kiezen om het te laten werken.

In dat opzicht vond ik het van mezelf al een hele stap dat ik vorige week niet mee gegaan ben in het stopzetten van de scheiding. Dat wou ze namelijk. En ik heb daar mijn poot in stijf gehouden ( Winstmomentje voor mezelf dit hoor) door te stellen dat ik echt de scheiding niet tegen ga houden, op basis van een aantal lieve woordjes.

Maar als ik mezelf de aankomende tijd niet constant blijf herhalen dat dit gewoon niet kan en dat dit nooit gaat veranderen, dan zou ik er zo weer in trappen. Dus dat is ook at ik doe. Helpt het mee dat ze me nu ook weer met rust laat trouwens en de contactmomenten dus beperkt zullen blijven tot de kinderwissel en wellicht dat ik op de kinderverjaardagen smorgens nog even langs kom, puur voor de kids. Maar meer niet.

Ik begrijp je zo goed: je ziet iemand voor je waar je van houdt en die ook een soort van overgeleverd lijkt aan wat op mij overkomt als een hechtingsstoornis (ik weet het geen diagnose stellen). Het is ook nog eens de moeder van je kinderen dus er is veel hechting aan elkaar. Maar je hoofd heeft goed door: ga je het weer aan dan zal jij weer overgeleverd zijn aan haar destructieve patronen. Want eigenlijk zie ik hier een vorm van intermittent reinforcement gebeuren: ze doet jouw en je kinderen vreselijke dingen aan en vervolgens komt ze lief en wanhopig terug en zie je die andere, kwetsbare kant van haar. Die roller coaster kan mensen die de partner zijn helemaal in de war maken. Het maakt namelijk de hechting dieper. Dat heet in de psychologie een traumabond. Je hart voelt het ook als diepe liefde want hechting is sterker dan liefde en genegenheid. Als dit aan de hand is, (voel zelf maar) is de enige manier om je er aan te onttrekken inderdaad volledig (vzv het kan qua kinderen) no contact gaan. Je zult op wilskracht en doorzettingsvermogen en bijna rationeel voor jezelf moeten kiezen want als je je hart laat spreken, kom je zo weer in die roller coaster terecht. Ik denk dat je het prima doorhebt allemaal maar begrijp ook hoe ontzettend zwaar het is als ze weer voor je zit. Ik vind dan ook het terugkomen en weer een beroep doen op jouw mooie hart en intenties bijna nog kwalijker dan het hele vreemdgaan. Dat kan je gewoon niet maken. Maar ik lees ook een soort getormenteerde ziel in haar. Maar goed, dat is haar probleem. Zet door voor jezelf en je kinderen. Maar zwaar is het zeker die tweespalt in jezelf. Heel veel sterkte

Peet52! schreef op 06-12-2024 om 17:18:

[..]

Wat een herkenbaarheid wat je hier schrijft. Zo ervaar ik het ook naar a.s. ex toe.

Ja snap ik, we hebben het hier ook tijdje terug over gehad en ik meen me te herinneren dat ik toen ook al dacht aan een traumabond bij jullie. 

Anna Cara schreef op 06-12-2024 om 07:39:

Peet, wie weet wat de toekomst brengt of hoe je er naar kijkt. Of je gescheiden bent en blijft. Of toch elkaar weer vindt. En ook dat is okay. Misschien is jouw nooit meer terug wat het is en blijft. Maar bedenk je je? Ook goed.

Houden van zet je niet zo maar 'uit'.

Ik denk dat voor jou en Elpisto het goed is om de relatie flink op te schudden (lees uit elkaar gaan). Er is veel gebeurt. Dit doorbreekt het patroon. En schudt wakker.

Hai Anna,

Wie Weet hoe het gaat lopen. Ik zit nu gewoon midden in een rouwproces. Hopelijk kan ik hem ooit als " vriend" beschouwen. Maar denk het niet. Daarvoor is mijn gevoel te sterk voor hem en de pijn te heftig van het bedrog en de leugens. 

En wat MRI ook beschrijft. Hij komt weer met zijn gemis en dat ik de beste ben die hij had. Tja...wat kan ik daar nog mee ( hij staat er nu alleen voor)

Het enige wat ik kan doen is mijn rationele gedachten op loslaten hoe het echt zit. En niet getriggerd worden. Want het is echt destructief.

Pffff...en net even mail gestuurd naar manager. Ben gewoon aan het werk maar moet 4 e learnings maken. Dus aangegeven dat mijn hoofd aardig vol zit. Moet al zoveel regelen ook omdat ik 1 Januari een ander huis betrek. Nog nooit op mezelf gewoond heb. Het convenant wat steeds aangevuld en bijgeschaafd moet worden. Werken op zich gaat prima. Goede afleiding. Maar het hele weekend aan de e learnig. Nou antwoord. Tja begrijp je maar het moet. Echt wordt ik zo moedeloos van. Die hardheid in de zorg en zo meedenken met de mens ..niet dus.

2 andere collega's die langdurig ziek zijn in verband met scheiding en ik krijg dit antwoord. Moest even mijn frustratie kwijt☺️

Elpisto, als je nou iedere morgen hier een berichtje plaatst, dan kunnen de mensen die hier meeschrijven je iedere dag eraan herinneren dat je het alleen kan en dat je nu niet terug hoeft te gaan.

MRI schreef op 06-12-2024 om 12:41:

[..]

Ik begrijp je zo goed: je ziet iemand voor je waar je van houdt en die ook een soort van overgeleverd lijkt aan wat op mij overkomt als een hechtingsstoornis (ik weet het geen diagnose stellen). Het is ook nog eens de moeder van je kinderen dus er is veel hechting aan elkaar. Maar je hoofd heeft goed door: ga je het weer aan dan zal jij weer overgeleverd zijn aan haar destructieve patronen. Want eigenlijk zie ik hier een vorm van intermittent reinforcement gebeuren: ze doet jouw en je kinderen vreselijke dingen aan en vervolgens komt ze lief en wanhopig terug en zie je die andere, kwetsbare kant van haar. Die roller coaster kan mensen die de partner zijn helemaal in de war maken. Het maakt namelijk de hechting dieper. Dat heet in de psychologie een traumabond. Je hart voelt het ook als diepe liefde want hechting is sterker dan liefde en genegenheid. Als dit aan de hand is, (voel zelf maar) is de enige manier om je er aan te onttrekken inderdaad volledig (vzv het kan qua kinderen) no contact gaan. Je zult op wilskracht en doorzettingsvermogen en bijna rationeel voor jezelf moeten kiezen want als je je hart laat spreken, kom je zo weer in die roller coaster terecht. Ik denk dat je het prima doorhebt allemaal maar begrijp ook hoe ontzettend zwaar het is als ze weer voor je zit. Ik vind dan ook het terugkomen en weer een beroep doen op jouw mooie hart en intenties bijna nog kwalijker dan het hele vreemdgaan. Dat kan je gewoon niet maken. Maar ik lees ook een soort getormenteerde ziel in haar. Maar goed, dat is haar probleem. Zet door voor jezelf en je kinderen. Maar zwaar is het zeker die tweespalt in jezelf. Heel veel sterkte

Deze dynamiek is zo herkenbaar en echt en ook zo moeilijk te doorbreken. Zit er middenin en het kost zoveel energie en doorzettingsvermogen om te doorbreken.

Ik begin wel steeds beter mijn en zijn dynamiek te zien en begrijpen en beide zijn we daarnaast onafhankelijk van elkaar in therapie om om te gaan met ons eigen (trauma) verleden en de invloed die dit heeft op je gedrag in relaties. Het is een lange weg waarvan we beide niet weten waar naartoe en of we die samen helemaal aflopen maar het wederzijds begrip en communicatie hierover is nog nooit zo open en goed geweest.

Dankbaar voor😌

Irtje schreef op 07-12-2024 om 13:30:

[..]

Deze dynamiek is zo herkenbaar en echt en ook zo moeilijk te doorbreken. Zit er middenin en het kost zoveel energie en doorzettingsvermogen om te doorbreken.

Ik begin wel steeds beter mijn en zijn dynamiek te zien en begrijpen en beide zijn we daarnaast onafhankelijk van elkaar in therapie om om te gaan met ons eigen (trauma) verleden en de invloed die dit heeft op je gedrag in relaties. Het is een lange weg waarvan we beide niet weten waar naartoe en of we die samen helemaal aflopen maar het wederzijds begrip en communicatie hierover is nog nooit zo open en goed geweest.

Dankbaar voor😌

Herkenbaar. Apart therapie volgen was voor ons ook heilzaam. En daarna relatietherapie bij zijn en bij een onafhankelijke psycholoog en coach echtpaar 3 weekenden. Dus ook 2 verschillende psychologen. We zijn beiden een reis naar elkaar begonnen en we hebben elkaar weer gevonden. Daar ging ook een lied over. Deze kregen we opgestuurd van een vriendin die hierbij aan ons moest denken en was zo treffend! Misschien ook voor jullie. 

Mijn man had 1 zin veranderd. Ipv "wij doen elkaar alleen maar zeer... ",en ik deed jou heel veel zeer...." 

https://open.spotify.com/track/2tUsq8z4w2Q1dUUiLRnpyo?si=7p7RsI6cSG2Q56XhjGImgA

Annaniem2023 schreef op 06-12-2024 om 18:11:

Elpisto, als je nou iedere morgen hier een berichtje plaatst, dan kunnen de mensen die hier meeschrijven je iedere dag eraan herinneren dat je het alleen kan en dat je nu niet terug hoeft te gaan.

Dat is heel erg lief van je. Maar ik weet dat ik het alleen kan. Dat weet ik echt wel. Dat is me de afgelopen 3 maand ook gelukt. Het is die december maand in combinatie met haar gedrag die er in hakt. Het was in die zin makkelijker geweest als ze er niet was. Maar goed, aan de andere kant: Voor de kinderen is dit wel een stuk beter zo. Ik vierde gisteren de verjaardag van mijn meiden en dan komt ze smorgens, als er geen visite is, langs om een gebakje te eten. Dat soort dingen vinden de kids erg fijn en ik ben blij dat in elk geval dat wel weer kan. 

En het is me gelukt die verjaardag, helemaal in mijn eentje. Wel moe nu

Elpisto schreef op 08-12-2024 om 13:57:

[..]

Ik vierde gisteren de verjaardag van mijn meiden en dan komt ze smorgens, als er geen visite is, langs om een gebakje te eten. Dat soort dingen vinden de kids erg fijn en ik ben blij dat in elk geval dat wel weer kan.

En het is me gelukt die verjaardag, helemaal in mijn eentje. Wel moe nu

Een heel mooi streven én resultaat in zo’n korte periode, ga zo door!

Hallo allemaal.
Ik had hier enkele maanden geleden mijn verhaal gepost maar dan besloten toch niet mee te lezen omdat jullie verhalen soms zo onduidelijk waren zonder de voorgeschiedenis te kennen en ik niet veel kon reageren.

Maar nu doe ik toch nog een poging, ik zit zo diep.

3m geleden kwam ik erachter dat mijn man al 2j een affaire had. Een bom natuurlijk na 23j en 3 kinderen. 

We besloten samen verder te gaan.
Op papier lijkt het de ideale situatie.
Hij had nooit de intentie me te verlaten, hij houd van me en ik ben de vrouw van zijn leven. Hij is begripvol en steunt en troost me. We praten veel en vrijen terug 3x per week. We gaan veel meer samen weg (deden we eigenlijk niet meer sinds de kinderen er waren) en alles loopt in feite goed.

Alleen... ik geraak steeds meer en meer in de put. Ik denk de hele dag aan hem en haar (ik ken haar) samen. Ik ben nu zelf ons herstel aan het verpesten vrees ik, want ik ben soms verwijtend naar hem toe, trek hem de ene dag aan en heb de andere dag immense huilbuien. Zo is het niet leuk meer.
Maar ik kan het niet tegenhouden. 

Ik heb een heleboel boeken die gaan over hoe je relatie te herstellen, we gaan samen naar de therapeut en ik ben zelf ook gestart met therapie voor mezelf.

Maar ik heb nog steeds geen idee hoe ik de negativiteit die me nu overspoelt moet stopzetten en mijn haar en hem samen uit mijn hoofd kan zetten. 

Winnie 3 maanden is echt niets... Dit is een proces wat wel 3 jaar kan duren. Jullie zijn nu bezig om het weer gezellig te krijgen. Maar uiteindelijk gaat het om gedragsverandering en het aanpakken van onderliggende problemen. Dat kost heel veel tijd. Geef het dat ook. En verwacht geen snelle oplossing met seks, uitstapjes of therapie. En vergeten doe jij dit nooit. Het blijft een smet op de relatie. Het kan zeker goed komen. Maar dan moet jij kunnen vergeven en dat kost veel tijd. Sterkte! 

Winnie86 schreef op 09-12-2024 om 12:11:

Hallo allemaal.
Ik had hier enkele maanden geleden mijn verhaal gepost maar dan besloten toch niet mee te lezen omdat jullie verhalen soms zo onduidelijk waren zonder de voorgeschiedenis te kennen en ik niet veel kon reageren.

Maar nu doe ik toch nog een poging, ik zit zo diep.

3m geleden kwam ik erachter dat mijn man al 2j een affaire had. Een bom natuurlijk na 23j en 3 kinderen.

We besloten samen verder te gaan.
Op papier lijkt het de ideale situatie.
Hij had nooit de intentie me te verlaten, hij houd van me en ik ben de vrouw van zijn leven. Hij is begripvol en steunt en troost me. We praten veel en vrijen terug 3x per week. We gaan veel meer samen weg (deden we eigenlijk niet meer sinds de kinderen er waren) en alles loopt in feite goed.

Alleen... ik geraak steeds meer en meer in de put. Ik denk de hele dag aan hem en haar (ik ken haar) samen. Ik ben nu zelf ons herstel aan het verpesten vrees ik, want ik ben soms verwijtend naar hem toe, trek hem de ene dag aan en heb de andere dag immense huilbuien. Zo is het niet leuk meer.
Maar ik kan het niet tegenhouden.

Ik heb een heleboel boeken die gaan over hoe je relatie te herstellen, we gaan samen naar de therapeut en ik ben zelf ook gestart met therapie voor mezelf.

Maar ik heb nog steeds geen idee hoe ik de negativiteit die me nu overspoelt moet stopzetten en mijn haar en hem samen uit mijn hoofd kan zetten.

Sterkte..heftig hé.  Soms lijkt het dat je het allemaal aankan maar dan komt er weer zoveel in je hoofd naar boven.  Het neemt je zo in beslag. Ik denk dat alleen mensen die zo bedrogen zijn zich hierin kunnen verplaatsen wat voor impact ontrouw heeft binnen een relatie. Voor mij voelde het echt als een trauma 

Het enige wat ik je kan adviseren is doorleef het allemaal want het hoort er allemaal bij. Pas over een jaar of 2.5 kun je eens gaan denken dat je wat meer rust in je hoofd krijgt. En ga met jezelf aan het werk. Richt je niet alleen op je partner. 

Wordt zelf sterker. Ga kijken welke patronen er zijn binnen jullie relatie en bij jezelf.

Suc6..weet helaas hoe moeilijk het is om het proces aan te gaan. Maar ook hoe eenzaam je je kunt voelen in dit proces. 

Winnie86 schreef op 09-12-2024 om 12:11:

Hallo allemaal.
Ik had hier enkele maanden geleden mijn verhaal gepost maar dan besloten toch niet mee te lezen omdat jullie verhalen soms zo onduidelijk waren zonder de voorgeschiedenis te kennen en ik niet veel kon reageren.

Maar nu doe ik toch nog een poging, ik zit zo diep.

3m geleden kwam ik erachter dat mijn man al 2j een affaire had. Een bom natuurlijk na 23j en 3 kinderen.

We besloten samen verder te gaan.
Op papier lijkt het de ideale situatie.
Hij had nooit de intentie me te verlaten, hij houd van me en ik ben de vrouw van zijn leven. Hij is begripvol en steunt en troost me. We praten veel en vrijen terug 3x per week. We gaan veel meer samen weg (deden we eigenlijk niet meer sinds de kinderen er waren) en alles loopt in feite goed.

Alleen... ik geraak steeds meer en meer in de put. Ik denk de hele dag aan hem en haar (ik ken haar) samen. Ik ben nu zelf ons herstel aan het verpesten vrees ik, want ik ben soms verwijtend naar hem toe, trek hem de ene dag aan en heb de andere dag immense huilbuien. Zo is het niet leuk meer.
Maar ik kan het niet tegenhouden.

Ik heb een heleboel boeken die gaan over hoe je relatie te herstellen, we gaan samen naar de therapeut en ik ben zelf ook gestart met therapie voor mezelf.

Maar ik heb nog steeds geen idee hoe ik de negativiteit die me nu overspoelt moet stopzetten en mijn haar en hem samen uit mijn hoofd kan zetten.

Wij zijn nu bijna 1,5 jaar verder. Dus wat Izza zegt, 3 mnd is niets! Toen zat ik nog in de fase van hem dood wensen en niets met hem te maken willen hebben. Dus elk proces is ook nog weer eens anders. Natuurlijk ben je boos, verdrietig, dan weer dankbaar dat je gezin nog bij elkaar is, walging over hen samen, walging over zijn egoïsme, dat heb ik nog steeds maar wordt steeds minder. 

Ik hoorde de vergelijking van mijn psycholoog dat het is alsof je keihard je teen stoot en dat het steeds minder gevoelig wordt en het na een hele tijd als je de teen nogmaals stoot het dan nog voelt.

Het is belangrijk dat je man blijft doen zoals hij nu doet.

En die beelden..... Ik heb EMDR gehad 2 x, hielp niets. Onze relatietherapeut zei dat ik er zelf invloed op heb. Ik kan er aan toegeven of de beelden een halt toeroepen. Dat vergt oefening en lukt niet altijd. Soms buig ik de beelden om maak er dan een fantasieverhaal van. Maar belangrijk is dat mijn man het voelt als ik beelden heb en mij troost en laat zien hoeveel spijt hij dan heeft.

Sterkte! 

Winnie86 schreef op 09-12-2024 om 12:11:

Hallo allemaal.
Ik had hier enkele maanden geleden mijn verhaal gepost maar dan besloten toch niet mee te lezen omdat jullie verhalen soms zo onduidelijk waren zonder de voorgeschiedenis te kennen en ik niet veel kon reageren.

Maar nu doe ik toch nog een poging, ik zit zo diep.

3m geleden kwam ik erachter dat mijn man al 2j een affaire had. Een bom natuurlijk na 23j en 3 kinderen.

We besloten samen verder te gaan.
Op papier lijkt het de ideale situatie.
Hij had nooit de intentie me te verlaten, hij houd van me en ik ben de vrouw van zijn leven. Hij is begripvol en steunt en troost me. We praten veel en vrijen terug 3x per week. We gaan veel meer samen weg (deden we eigenlijk niet meer sinds de kinderen er waren) en alles loopt in feite goed.

Alleen... ik geraak steeds meer en meer in de put. Ik denk de hele dag aan hem en haar (ik ken haar) samen. Ik ben nu zelf ons herstel aan het verpesten vrees ik, want ik ben soms verwijtend naar hem toe, trek hem de ene dag aan en heb de andere dag immense huilbuien. Zo is het niet leuk meer.
Maar ik kan het niet tegenhouden.

Ik heb een heleboel boeken die gaan over hoe je relatie te herstellen, we gaan samen naar de therapeut en ik ben zelf ook gestart met therapie voor mezelf.

Maar ik heb nog steeds geen idee hoe ik de negativiteit die me nu overspoelt moet stopzetten en mijn haar en hem samen uit mijn hoofd kan zetten.

Dag Winnie, ik heb het ook allemaal doorlopen en bij ons is het nu 5 jaar geleden. Wat voor mij moeilijk was: je kunt je partner nooit echt helemaal ten gronde duidelijk maken wat dat bedrog met jou gedaan heeft. Zelfs al is er nog heel veel liefde, en enorm veel spijt, dat je vertrouwen zo geschonden is geweest juist door diegene die zegt dat jij z’n grote liefde bent (zegt mijn man ook altijd) zul je nooit kunnen begrijpen. Je blijft er als het ware “mee zitten”. Dat accepteren, dat het nooit meer wordt zoals vroeger, en ook accepteren dat je partner nooit echt 100% zal kunnen voelen wat jij hebt gevoeld (en nog voelt). Voor de vreemdgangers zelf is het proces makkelijker, want zij vertrouwen jou wel nog. Zij wisten al die tijd wel hoe de vork in de steel zat. Met hun hoofd is er nooit gespeeld. Dat maakt een wezenlijk verschil. Zij denken dat door spijt te betuigen en aan de relatie te werken de boel is opgelost, “want het is voorbij”. Maar voor diegene die beseft dat hij ten gronde is voorgelogen begint het pas. Want wie eens met succes zo lang gelogen heeft, hoe betrouwbaar is die nog in alles? Dat is wat de meeste bedriegers niet beseffen … hoezeer zij het beeld dat de partner van hen heeft voor altijd zelf hebben veranderd. En hoe moeizaam het is om geschonden vertrouwen weer te herstellen. Dat weten zij niet, want zij werden nooit zelf voor de gek gehouden door de persoon die ze het meest vertrouwden. 

Ik ben ondertussen ook ziek geworden . Dit weekend wilde mijn man me meenemen naar Parijs naar de plek waar hij me ten huwelijk heeft gevraagd en waar we al die jaren regelmatig opnieuw naartoe gingen. We zijn dat blijven doen en het gebeurde dus ook tijdens de jaren van bedrog. En nu kan ik hem niet duidelijk maken dat die plek voor mij een andere betekenis heeft gekregen. Hij was ontroerd omdat hij me, misschien voor de laatste keer, mee hiernaartoe kon nemen. Hij heeft me daar gevraagd om “nog lang bij hem te blijven” (lees, “niet sterven”), maar hij negeert de affaire, die “voorbij is”, en dus ziet hij ons huwelijk als een lang en gelukkig geheel. Terwijl ik nog steeds het gevoel heb dat er een voor en een na was, dat heeft hij veel minder. Ik heb besloten op die plaats, dit weekend, er ook niets over te zeggen, omdat ik zag dat hij oprecht ontroerd was, maar ik heb het wel gedacht. 

Wat ik eigenlijk bedoel is dit … ik denk dat je maar verder kan als je zulke dingen kunt aanvaarden. Dat kon ik ook maar na een paar jaar. Daarvoor is het bij jullie nog veel te vroeg. In het begin is het juist super belangrijk dat je die gevoelens die je hebt, juist wel uitspreekt naar je man. Op een respectvolle manier. 100 procent zal hij het nooit begrijpen, maar helemaal doen of er niets aan de hand is zo kort na de gebeurtenissen.. nee … dat zal niet lukken zo.