Verder na ontrouw - deel 8

Winnie86 schreef op 09-12-2024 om 12:11:

Hallo allemaal.
Ik had hier enkele maanden geleden mijn verhaal gepost maar dan besloten toch niet mee te lezen omdat jullie verhalen soms zo onduidelijk waren zonder de voorgeschiedenis te kennen en ik niet veel kon reageren.

Maar nu doe ik toch nog een poging, ik zit zo diep.

3m geleden kwam ik erachter dat mijn man al 2j een affaire had. Een bom natuurlijk na 23j en 3 kinderen.

We besloten samen verder te gaan.
Op papier lijkt het de ideale situatie.
Hij had nooit de intentie me te verlaten, hij houd van me en ik ben de vrouw van zijn leven. Hij is begripvol en steunt en troost me. We praten veel en vrijen terug 3x per week. We gaan veel meer samen weg (deden we eigenlijk niet meer sinds de kinderen er waren) en alles loopt in feite goed.

Alleen... ik geraak steeds meer en meer in de put. Ik denk de hele dag aan hem en haar (ik ken haar) samen. Ik ben nu zelf ons herstel aan het verpesten vrees ik, want ik ben soms verwijtend naar hem toe, trek hem de ene dag aan en heb de andere dag immense huilbuien. Zo is het niet leuk meer.
Maar ik kan het niet tegenhouden.

Ik heb een heleboel boeken die gaan over hoe je relatie te herstellen, we gaan samen naar de therapeut en ik ben zelf ook gestart met therapie voor mezelf.

Maar ik heb nog steeds geen idee hoe ik de negativiteit die me nu overspoelt moet stopzetten en mijn haar en hem samen uit mijn hoofd kan zetten.

Heel herkenbaar hoor. In het begin kan je nog niet àlles bevatten en zodra steeds meer duidelijk wordt lijkt het alsof of jouw gevoel na in de eerste shock periode (pas) naar voren komt.

Wij zijn ‘pas’ 2,5 jaar verder en zitten nog middenin dit proces (therapie, tijdelijk uit elkaar e.d.) en ik kan je niet zeggen hoe en of wij eruit komen.

Het is ook bepalend hoe je man hiermee omgaat en in hoeverre hij bereid is te werken aan zichzelf. Bij mijn man heeft dat (nadat hij moest toegeven het toch niet alleen te kunnen 😧duh….) alleen al twee jaar geduurd!

Sterkte en je kunt hier altijd terecht ook al ken je niet ieders verhaal. Het gaat erom dat ook jij je gehoord mag voelen!

Peet52! schreef op 09-12-2024 om 14:02:

[..]

Sterkte..heftig hé. Soms lijkt het dat je het allemaal aankan maar dan komt er weer zoveel in je hoofd naar boven. Het neemt je zo in beslag. Ik denk dat alleen mensen die zo bedrogen zijn zich hierin kunnen verplaatsen wat voor impact ontrouw heeft binnen een relatie. Voor mij voelde het echt als een trauma

Het enige wat ik je kan adviseren is doorleef het allemaal want het hoort er allemaal bij. Pas over een jaar of 2.5 kun je eens gaan denken dat je wat meer rust in je hoofd krijgt. En ga met jezelf aan het werk. Richt je niet alleen op je partner.

Wordt zelf sterker. Ga kijken welke patronen er zijn binnen jullie relatie en bij jezelf.

Suc6..weet helaas hoe moeilijk het is om het proces aan te gaan. Maar ook hoe eenzaam je je kunt voelen in dit proces.

Trauma is het juiste woord. Ik heb al veel meegemaakt in mijn leven maar dit is het ergste. Diegene die het meeste van je zou moeten houden, zelf voor je gekozen heeft en je ging beschermen, doet datgene wat je het meeste pijn doet.

Dat is toch niet te verdragen

Ik probeer wel aan mezelf te werken ook. Ik ga naast de relatietherapeut zelf naar mijn vroegere therapeute, ga naar de kinesist om oefeningen te doen om mijn lichaam te verzorgen, ga eens met een vriendin weg.

Winnie86 schreef op 10-12-2024 om 00:28:

[..]

3 jaar 3 jaar dit gevoel trek ik gewoon niet

Ik wil zo graag dat het goedkomt, maar kan ik het ook? Het voelt niet zo. Ik word precies de afgrond ingetrokken.

Het is niet voor iedereen 3 jaar. Maar na 3 maanden "eroverheen" zijn is niets. Volgens de meeste hulpverlening staat er een half jaar tot 2 jaar voor. 

En idd dwing jezelf uit de piekerstand door van je af te schrijven, muziek te luisteren een boek te lezen te wandelen af te spreken met mensen die naar je willen luisteren . Ik heb mijn man toen een brief geschreven met vragen waarvan een gedeelte bij zijn psycholoog door hem beantwoord is en daarna heeft hij weken gewerkt aan antwoorden aan mij in een brief terug mbv zijn psycholoog . Achteraf was het zichzelf dwingen eerlijk te zijn naar zichzelf (dus niet meer verzachten, verwijten ontkennen etc) dus ook naar mij. Een zgn schadebrief. 

Ook een brief naar zijn vader (veel van waardering nodig hebben kwam ook uit zijn jeugd voort) die brief heeft mij ook geholpen. 

Voor iedereen is het anders.

Belangrijk is je af te vragen of je nu weet wat je wil weten. Daarna moet er de mogelijkheid blijven om je vragen te herhalen. Heb ik soms nog. En die bereidheid van je man voelen tot antwoorden.

Blijf ook leuke dingen doen samen. Ik had soms echt geen zin door boosheid /walging. Toch is het steeds goed geweest. Stukje bij beetje heling. 

Waar ik veel moeite mee heb is het verleden. Ik kan nog steeds geen foto's uit die periode 2018 tm juni 2023 zien. Dan draait mijn maag om. Ook al heeft hij heel veel tijd gestoken om alle foto's met haar en/of haar gezin op beeld te verwijderen zodat ik er niet mee geconfronteerd wordt als ik wel zou kijken. (Ze was meer dan 10 jaar een vriendin) Dit niet kunnen kijken zonder klote gevoel hebben we bij therapie besproken 2 weken geleden. Ik kreeg het advies het niet te forceren. Misschien lukt het pas over een aantal jaar. En dat neem ik hem heel erg kwalijk!! Hij maar ook zij  hebben mij dat stukje verleden ontnomen. Ik zie ook zijn verdriet over dat hij mij dat aan heeft gedaan. Hij heeft het zelf "gescheiden van de affaire" Hij voelde zich gelukkig met mij maar leefde met een verslaving als geheim. Dat is nu weg en dat geeft hem bevrijding. Maar ik blijf achter met de verwoesting door dat geheim. Maar ik weiger dat dat mijn leven bepaalt! En tel de zegeningen in ons huwelijk 2.0 EN geniet van de geluksmomentjes samen en met het gezin en dat ik er niet aan denk, mij verliefd voel en naar hem verlang. Er zijn zat klote momenten dus ik laat die momentjes niet verpesten. En ik kan er dan weer mee vooruit. En die periodes worden steeds langer.... 🙏♥️

Maar Theekannetje: je zult naar je man ook wel eerlijk moeten zijn over je gevoelens. HIJ kan kan wel willen proberen om het gebeuren kleiner te maken, te doen of het niet zo belangrijk is, maar dat wil niet zeggen dat dat dus voor jou ook zo is. Dat zou effe makkelijk zijn!!!
Maak hem duidelijk wat het met je doet, maak hem duidelijk hoe veel pijn dit jou nog steeds doet: laat hem maar voelen en zien wat hij aangericht heeft. Pas dan kan hij oprechte spijt voelen en juist dat gaat weer helend op jou werken.
Je moet hem niet sparen!

Pippeltje schreef op 10-12-2024 om 17:53:

Maar Theekannetje: je zult naar je man ook wel eerlijk moeten zijn over je gevoelens. HIJ kan kan wel willen proberen om het gebeuren kleiner te maken, te doen of het niet zo belangrijk is, maar dat wil niet zeggen dat dat dus voor jou ook zo is. Dat zou effe makkelijk zijn!!!
Maak hem duidelijk wat het met je doet, maak hem duidelijk hoe veel pijn dit jou nog steeds doet: laat hem maar voelen en zien wat hij aangericht heeft. Pas dan kan hij oprechte spijt voelen en juist dat gaat weer helend op jou werken.
Je moet hem niet sparen!

Je hebt gelijk Pippeltje, maar na al die jaren heb ik het gevoel dat ik kan kiezen op welk moment ik daar op terug kom of niet en dit weekend koos ik ervoor om op dat moment haar niet tussen ons te laten komen. Ik kan dat doen en eraan denken zonder dat ik er echt diepe pijn van heb. Ik voel het echt als een keuze … ik kan haar dit moment weer van ons laten afnemen of niet en ik koos voor ons op ons plekje.

Theekannetje schreef op 09-12-2024 om 15:02:

[..]

Dag Winnie, ik heb het ook allemaal doorlopen en bij ons is het nu 5 jaar geleden. Wat voor mij moeilijk was: je kunt je partner nooit echt helemaal ten gronde duidelijk maken wat dat bedrog met jou gedaan heeft. Zelfs al is er nog heel veel liefde, en enorm veel spijt, dat je vertrouwen zo geschonden is geweest juist door diegene die zegt dat jij z’n grote liefde bent (zegt mijn man ook altijd) zul je nooit kunnen begrijpen. Je blijft er als het ware “mee zitten”. Dat accepteren, dat het nooit meer wordt zoals vroeger, en ook accepteren dat je partner nooit echt 100% zal kunnen voelen wat jij hebt gevoeld (en nog voelt). Voor de vreemdgangers zelf is het proces makkelijker, want zij vertrouwen jou wel nog. Zij wisten al die tijd wel hoe de vork in de steel zat. Met hun hoofd is er nooit gespeeld. Dat maakt een wezenlijk verschil. Zij denken dat door spijt te betuigen en aan de relatie te werken de boel is opgelost, “want het is voorbij”. Maar voor diegene die beseft dat hij ten gronde is voorgelogen begint het pas. Want wie eens met succes zo lang gelogen heeft, hoe betrouwbaar is die nog in alles? Dat is wat de meeste bedriegers niet beseffen … hoezeer zij het beeld dat de partner van hen heeft voor altijd zelf hebben veranderd. En hoe moeizaam het is om geschonden vertrouwen weer te herstellen. Dat weten zij niet, want zij werden nooit zelf voor de gek gehouden door de persoon die ze het meest vertrouwden.

Ik ben ondertussen ook ziek geworden . Dit weekend wilde mijn man me meenemen naar Parijs naar de plek waar hij me ten huwelijk heeft gevraagd en waar we al die jaren regelmatig opnieuw naartoe gingen. We zijn dat blijven doen en het gebeurde dus ook tijdens de jaren van bedrog. En nu kan ik hem niet duidelijk maken dat die plek voor mij een andere betekenis heeft gekregen. Hij was ontroerd omdat hij me, misschien voor de laatste keer, mee hiernaartoe kon nemen. Hij heeft me daar gevraagd om “nog lang bij hem te blijven” (lees, “niet sterven”), maar hij negeert de affaire, die “voorbij is”, en dus ziet hij ons huwelijk als een lang en gelukkig geheel. Terwijl ik nog steeds het gevoel heb dat er een voor en een na was, dat heeft hij veel minder. Ik heb besloten op die plaats, dit weekend, er ook niets over te zeggen, omdat ik zag dat hij oprecht ontroerd was, maar ik heb het wel gedacht.

Wat ik eigenlijk bedoel is dit … ik denk dat je maar verder kan als je zulke dingen kunt aanvaarden. Dat kon ik ook maar na een paar jaar. Daarvoor is het bij jullie nog veel te vroeg. In het begin is het juist super belangrijk dat je die gevoelens die je hebt, juist wel uitspreekt naar je man. Op een respectvolle manier. 100 procent zal hij het nooit begrijpen, maar helemaal doen of er niets aan de hand is zo kort na de gebeurtenissen.. nee … dat zal niet lukken zo.

Theekannetje, slik, ik ken je verhaal niet maar klinkt zeer heftig. Een virtuele knuffel voor jou. Goed dat ik je op deze manier wat meer leer kennen. Zo krijgt je naam een beetje een gezicht. 

Ik denk inderdaad dat er een leven voor en na is, ook mijn man blijft het als een geheel zien. 

Winnie86 schreef op 10-12-2024 om 00:28:

[..]

3 jaar 3 jaar dit gevoel trek ik gewoon niet

Ik wil zo graag dat het goedkomt, maar kan ik het ook? Het voelt niet zo. Ik word precies de afgrond ingetrokken.

Winnie,

Ik ontdekte het 5 bijna 6 maand geleden. Ook wij proberen te herstellen maar mijn gevoelens en emoties gaan alle richtingen uit. Het ene moment heb ik adem, hét andere moment lijk ik te verdrinken. 

Mijn therapeut benoemt dit als post traumatisch stress syndroom. Als een soldaat die in oorlogsgebied overeind blijft, en eens hij thuiskomt in zijn veilig land, instort. Iedereen zegt, nou, hier ben je toch veilig, maar toch zakt hij dieper en dieper weg. 

Ik erken het helemaal. Tips kan ik je niet geven.

Die beelden schakel ik uit. Dat is goed als je dit doet zeggen de professionals. Een tijd heb ik ze zelfs bewust opgeroepen om de pijn te voelen, als ik een paar goede momenten had. Want ik was toen bang dat ik het aan het verdringen was.

Sterkte

Ik weet wat het is. Elke dag opnieuw rechtstaan en ademen. In en uit. Zo voelt het voor mij. 

Theekannetje schreef op 10-12-2024 om 18:22:

[..]

Je hebt gelijk Pippeltje, maar na al die jaren heb ik het gevoel dat ik kan kiezen op welk moment ik daar op terug kom of niet en dit weekend koos ik ervoor om op dat moment haar niet tussen ons te laten komen. Ik kan dat doen en eraan denken zonder dat ik er echt diepe pijn van heb. Ik voel het echt als een keuze … ik kan haar dit moment weer van ons laten afnemen of niet en ik koos voor ons op ons plekje.

Hier geloof ik niet in. Het is je ogen sluiten op dat moment voor de waarheid. Het was niet die vrouw die tussen jullie in stond op dat moment. Het was jouw gevoel wat op dat moment er tussen stond. En je hebt hem op dat moment laten geloven dat je met hem meevoelde. Terwijl er iets heel anders in je omging.

Wie hou je voor de gek?

Pippeltje schreef op 10-12-2024 om 19:41:

[..]

Hier geloof ik niet in. Het is je ogen sluiten op dat moment voor de waarheid. Het was niet die vrouw die tussen jullie in stond op dat moment. Het was jouw gevoel wat op dat moment er tussen stond. En je hebt hem op dat moment laten geloven dat je met hem meevoelde. Terwijl er iets heel anders in je omging.

Wie hou je voor de gek?

Neen hoor, ik voelde het precies zoals ik het beschrijf. Ik heb een keuze, elke keer. Dat maakt me juist sterk. Dat ik eraan kan denken en tegelijk bewust loslaten. Het is een heel proces om zo ver te komen. Ik denk dat dat vergeven is. Want zoals hier zoveel wordt herhaald … vergeten kan je niet. Vergeven wel.

Breiertje schreef op 10-12-2024 om 18:31:

[..]

Theekannetje, slik, ik ken je verhaal niet maar klinkt zeer heftig. Een virtuele knuffel voor jou. Goed dat ik je op deze manier wat meer leer kennen. Zo krijgt je naam een beetje een gezicht.

Dankjewel.

Theekannetje schreef op 10-12-2024 om 20:16:

[..]

Neen hoor, ik voelde het precies zoals ik het beschrijf. Ik heb een keuze, elke keer. Dat maakt me juist sterk. Dat ik eraan kan denken en tegelijk bewust loslaten. Het is een heel proces om zo ver te komen. Ik denk dat dat vergeven is. Want zoals hier zoveel wordt herhaald … vergeten kan je niet. Vergeven wel.

Voor mij herkenbaar. Nog geregeld wordt er iets geraakt, voel ik pijn, zijn er beelden, recent zelfs weer wat dromen gehad. Soms kies ik ervoor dat te delen met mijn vrouw, soms ook niet. Het is er, maar het haalt me niet meer onderuit. Ik heb dan ook niet iets van mijn vrouw nodig. En als ik dat wel voel kan ik het aangeven. Het is even de confrontatie dat dit ooit is gebeurd. Soms vind ik het belangrijker dat een moment niet verstoord wordt dan dat er aandacht is voor pijn die aanklopt.

Theekannetje schreef op 09-12-2024 om 15:02:

[..]

Dag Winnie, ik heb het ook allemaal doorlopen en bij ons is het nu 5 jaar geleden. Wat voor mij moeilijk was: je kunt je partner nooit echt helemaal ten gronde duidelijk maken wat dat bedrog met jou gedaan heeft. Zelfs al is er nog heel veel liefde, en enorm veel spijt, dat je vertrouwen zo geschonden is geweest juist door diegene die zegt dat jij z’n grote liefde bent (zegt mijn man ook altijd) zul je nooit kunnen begrijpen. Je blijft er als het ware “mee zitten”. Dat accepteren, dat het nooit meer wordt zoals vroeger, en ook accepteren dat je partner nooit echt 100% zal kunnen voelen wat jij hebt gevoeld (en nog voelt). Voor de vreemdgangers zelf is het proces makkelijker, want zij vertrouwen jou wel nog. Zij wisten al die tijd wel hoe de vork in de steel zat. Met hun hoofd is er nooit gespeeld. Dat maakt een wezenlijk verschil. Zij denken dat door spijt te betuigen en aan de relatie te werken de boel is opgelost, “want het is voorbij”. Maar voor diegene die beseft dat hij ten gronde is voorgelogen begint het pas. Want wie eens met succes zo lang gelogen heeft, hoe betrouwbaar is die nog in alles? Dat is wat de meeste bedriegers niet beseffen … hoezeer zij het beeld dat de partner van hen heeft voor altijd zelf hebben veranderd. En hoe moeizaam het is om geschonden vertrouwen weer te herstellen. Dat weten zij niet, want zij werden nooit zelf voor de gek gehouden door de persoon die ze het meest vertrouwden.

Ik ben ondertussen ook ziek geworden . Dit weekend wilde mijn man me meenemen naar Parijs naar de plek waar hij me ten huwelijk heeft gevraagd en waar we al die jaren regelmatig opnieuw naartoe gingen. We zijn dat blijven doen en het gebeurde dus ook tijdens de jaren van bedrog. En nu kan ik hem niet duidelijk maken dat die plek voor mij een andere betekenis heeft gekregen. Hij was ontroerd omdat hij me, misschien voor de laatste keer, mee hiernaartoe kon nemen. Hij heeft me daar gevraagd om “nog lang bij hem te blijven” (lees, “niet sterven”), maar hij negeert de affaire, die “voorbij is”, en dus ziet hij ons huwelijk als een lang en gelukkig geheel. Terwijl ik nog steeds het gevoel heb dat er een voor en een na was, dat heeft hij veel minder. Ik heb besloten op die plaats, dit weekend, er ook niets over te zeggen, omdat ik zag dat hij oprecht ontroerd was, maar ik heb het wel gedacht.

Wat ik eigenlijk bedoel is dit … ik denk dat je maar verder kan als je zulke dingen kunt aanvaarden. Dat kon ik ook maar na een paar jaar. Daarvoor is het bij jullie nog veel te vroeg. In het begin is het juist super belangrijk dat je die gevoelens die je hebt, juist wel uitspreekt naar je man. Op een respectvolle manier. 100 procent zal hij het nooit begrijpen, maar helemaal doen of er niets aan de hand is zo kort na de gebeurtenissen.. nee … dat zal niet lukken zo.

Daar worstel ik zo erg mee. Ik heb het gevoel dat ik het moet begrijpen om verder te kunnen.  Maar ik moet het waarschijnlijk gewoon aanvaarden en dat lukt me inderdaad (nog) niet.

Ik praat wel veel, maar heb wel het gevoel dat ik in herhaling blijf vallen en er niet verder mee kom.

Ik ben vandaag naar haar huis gereden omdat ik zo hard op zoek ben naar antwoorden. Of misschien wil toetsen of hrt klopt wat mijn man me allemaal gezegd heeft.

Veel sterkte met je ziekte, ik wens je nog vele gelukkige jaren toe!