Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 04-12-2024 om 14:05:

[..]

En inderdaad, who knows wat er met de tijd gebeurd. Voor mij betekende ze de wereld. Stiekem nog steeds wel, dat vertel ik haar natuurlijk niet. Maar ik ga dit absoluut niet terugdraaien. Ik zou niet eens weten wat daar de basis voor zou moeten zijn op dit moment. Een aantal lieve woordjes? No way.

Natuurlijk is jouw gevoel voor haar niet opeens weg en daarnaast is en blijft zij de moeder van je kinderen. Je hebt meer dan voldoende geprobeerd en zij meer dan voldoende jouw vertrouwen beschaamd, jouw grens is meer dan gerechtvaardigd Elpisto! 

Jullie kinderen hebben al genoeg op hun bordje gehad, lijkt mij, gun hen tenminste 1 stabiele ouder. Als zij echt oprecht het gezin terug zou willen, dan mag zij geheel zelfstandig met zichzelf aan de slag, maar niet (nógmaals) ‘over jullie ruggen’. En zal dat gezin er nooit meer komen, dan kan zij leren er in de toekomst wél beter mee om te gaan.

Mijn man en ik zijn na zijn affaire uit elkaar gegaan en apart gaan wonen en na een aantal jaren hebben we besloten toch weer samen verder te gaan. Maar ik denk niet dat ik dat gedaan zou hebben als hij me 2x had bedrogen. Ik ben malle eppie niet.

Ik zou voorzichtig zijn, Elpisto. Want als je weer met haar in zee gaat, kies je dus voor continu gedoe. Je bent hier op deze manier al jaren zoet mee. Het is naar dat zij problemen heeft en daar kun je ook compassie voor hebben, maar sommige mensen hebben dusdanige problemen dat zij anderen meetrekken in hun ellende.

Maar Elpisto is al duidelijk dat hij er niet in mee gaat. Hij klinkt ook standvastig. Blijf dat Elpisto! Still going strong!

Wat verdrietig en wat moeilijk Elpisto. Zo begrijpelijk dat je van haar houdt, het beste met haar voor hebt en deze wending van alles overhoop haalt. En tegelijk: zolang zij niet met zichzelf aan de slag gaat ben je gegarandeerd van drama. Je weet het. Misschien helpen die podcasts je om je hoofd koel te houden.

Ik stuitte op een verhaal waarbij mensen, ondanks de scheiding, toch nog samen therapie hebben gevolgd. Om allebei te leren van wat is geweest, de nieuwe gezinssituatie te laten werken en vanuit de overtuiging dat het ook iets zou opleveren voor eventuele volgende relaties. Of het verstandig is durf ik niet te zeggen… Maar je kunt zowel scheiden als samen hulp zoeken om te leren en verwerken. Sterkte man.

GekkeHenkie100 schreef op 04-12-2024 om 19:03:

Wat verdrietig en wat moeilijk Elpisto. Zo begrijpelijk dat je van haar houdt, het beste met haar voor hebt en deze wending van alles overhoop haalt. En tegelijk: zolang zij niet met zichzelf aan de slag gaat ben je gegarandeerd van drama. Je weet het. Misschien helpen die podcasts je om je hoofd koel te houden.

Ik stuitte op een verhaal waarbij mensen, ondanks de scheiding, toch nog samen therapie hebben gevolgd. Om allebei te leren van wat is geweest, de nieuwe gezinssituatie te laten werken en vanuit de overtuiging dat het ook iets zou opleveren voor eventuele volgende relaties. Of het verstandig is durf ik niet te zeggen… Maar je kunt zowel scheiden als samen hulp zoeken om te leren en verwerken. Sterkte man.

Klopt, dat heet SCHIP aanpak

Ik denk ook dat het voor de kinderen beter is als er duidelijkheid is ipv heen en weer gewiebel, om het even onbeleefd uit te drukken.
Houden van is nooit meteen weg, soms wel, maar meestal blijft er nog wel een "missen en gehecht zijn", al was het maar het gezinsleven, zelfs als dat niet ( helemaal) goed was. Logisch, een mens is een gewoontedier.
Na mijn scheiding, toen de lading als partners er af was, kon ik partner als mens weer leren waarderen. In de relatie was er niets meer mogelijk, daarna, partner-af, kwam er weer ruimte voor waardering. Daarmee konden we ( nouja...alsnog ik) de kinderen een goed nahuwelijk bieden en dat was veel waard voor iedereen. Soms is afstand goed en waardevol omdat er ruimte komt. 

Max88 schreef op 05-12-2024 om 02:23:

Ik denk ook dat het voor de kinderen beter is als er duidelijkheid is ipv heen en weer gewiebel, om het even onbeleefd uit te drukken.
Houden van is nooit meteen weg, soms wel, maar meestal blijft er nog wel een "missen en gehecht zijn", al was het maar het gezinsleven, zelfs als dat niet ( helemaal) goed was. Logisch, een mens is een gewoontedier.
Na mijn scheiding, toen de lading als partners er af was, kon ik partner als mens weer leren waarderen. In de relatie was er niets meer mogelijk, daarna, partner-af, kwam er weer ruimte voor waardering. Daarmee konden we ( nouja...alsnog ik) de kinderen een goed nahuwelijk bieden en dat was veel waard voor iedereen. Soms is afstand goed en waardevol omdat er ruimte komt.

Ik denk eerlijk gezegd ook dat dat meer het probleem is wat ze ervaart, dan dat ik dat ervaar. Ik heb wel echt rouw gehad om mijn vrouw te verliezen. Niet zo zeer het gezinsleven of wat we allemaal wel niet hadden. Voor mij was ze mijn maatje waar ik gigantisch mee kon lachen en ondanks haar ( en mijn) tekortkomingen, altijd voor zou hebben gekozen. 

Ik denk inderdaad dat haar verdriet meer voort komt uit de realisatie dat het gezin weg is en de dingen die ze eerst als niet waardevol gelabeld had ( de humor, de avonden samen, de leuke reizen) nu wel ineens waarde voor haar hebben. Ik denk dat mijn conclusie is dat ze niet zozeer mij mist, of van mij houd. Maar haar leven misschien toch niet zo miserabel was, als dat ze zich het voor gehouden heeft. 

Afijn, zoals anderen al aangeven: Ik ga daar niet meer in mee. Zelfs als die liefde wel oprecht was geweest en ze me elke dag zou bestoken met liefdesbetuigingen, zelfs dan zou ik dit nog niet kunnen. Wel is het een goede optie om mediation in te schakelen, of inderdaad relatietherapie zoals iemand al opperde. Niet om weer bij elkaar te komen, die zin is er voor mij wel af. Maar misschien wel om de communicatie voor de kids op een goed niveau te krijgen en houden. 

Ik merk namelijk dat ik heel erg last heb van het contact, wat er nu wel weer is. Allemaal leuk en aardig en ik had er waarschijnlijk een moord voor gedaan bij wijze van om dit de afgelopen 2/3 maand te horen allemaal. Maar het begint me nu echt al weer tegen te staan. Het is een soort verslaving waar je niet vanaf komt. Toevallig hebben we vanavond de wissel en daarin ga ik andermaal aangeven dat dit stoppen moet nu en dat ik haar anders ga blokkeren. 

Heel logisch dat je je zo voelt Elpisto! Die liefde was er en die gevoelens komen weer op als zij zich zo presenteert. En goed dat je jezelf in bescherming neemt. Jij verdient beter en zij verdient jou niet.

Wat mij overigens opvalt in de reacties en bij mezelf merk en in de statistieken terugzie, dat we de eerste keer vreemdgaan - hoe pijnlijk ook - vaak kunnen vergeven als de ander spijt heeft en berouw toont. Hoezeer we van tevoren ook denken dat de relatie bij de eerste keer al gelijk klaar is. De partner heeft de grenzen opgezocht en is daar overheen gegaan. Echt vreselijk, nooit meer doen. Maar de tweede keer is eigenlijk écht de grens. Ik ben slechts 1x bedrogen dus kan het ook niet met zekerheid zeggen maar als ik het verhaal van elpisto lees denk ik: doe dit jezelf niet aan. Dan heb je als bedriegende partij alles al gevoeld, meegemaakt wat het met je partner doet, geweten wat de gevolgen zijn en dan tóch weer in de fout gaan. Ja dan heb je het echt verbruid. 
Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me.

Draver23 schreef op 05-12-2024 om 12:14:

Heel logisch dat je je zo voelt Elpisto! Die liefde was er en die gevoelens komen weer op als zij zich zo presenteert. En goed dat je jezelf in bescherming neemt. Jij verdient beter en zij verdient jou niet.

Wat mij overigens opvalt in de reacties en bij mezelf merk en in de statistieken terugzie, dat we de eerste keer vreemdgaan - hoe pijnlijk ook - vaak kunnen vergeven als de ander spijt heeft en berouw toont. Hoezeer we van tevoren ook denken dat de relatie bij de eerste keer al gelijk klaar is. De partner heeft de grenzen opgezocht en is daar overheen gegaan. Echt vreselijk, nooit meer doen. Maar de tweede keer is eigenlijk écht de grens. Ik ben slechts 1x bedrogen dus kan het ook niet met zekerheid zeggen maar als ik het verhaal van elpisto lees denk ik: doe dit jezelf niet aan. Dan heb je als bedriegende partij alles al gevoeld, meegemaakt wat het met je partner doet, geweten wat de gevolgen zijn en dan tóch weer in de fout gaan. Ja dan heb je het echt verbruid.
Fool me once, shame on you. Fool me twice, shame on me.

Ik verdien absoluut beter ja. Het helpt ook wel mee dat ik ook niet echt voel dat dit is wat ze wil hoor. Het voelt meer als een stuiptrekking van haar. Zo van, naja dan maar kijken of ik terug kan naar hem. En ik heb al vaker de afgelopen weken tegen mezelf gezegd: Mijn gevoel zat altijd goed en dat ga ik nooit meer negeren.

Ja ze houd nog steeds vol dat ze deze keer niet vreemd gegaan is. Ja het was niet netjes dat ze direct bij een ander was en alles wat er gebeurd is had echt niet moeten gebeuren, maar ze is niet vreemd gegaan hoor. Das heel normaal blijkbaar, dat je op 1 dag verteld dat je wil scheiden, en op de andere dag al bij een andere kerel slaapt. Das natuurlijk allemaal vriendschappelijk.

Dat ze zelfs nu nog dit soort opmerkingen maakt, zegt wel alles over de empathie die ze niet heeft. Ik maakte me ook nog wel oprecht zorgen toen ze aan gaf in de ziektewet te zitten en huilend aan de telefoon hing, maar dat is alweer als sneeuw voor de zon vertrokken. 

Dus daarom nu deze grens maar gaan trekken: Geen contact meer en graag alleen bellen of appen als er iets is met de kinderen. 

Heftig Elpisto...

Idd de relatie kan aanvoelen als een verslaving. Het is aan jou om sterk te blijven. Mits je dat wilt natuurlijk.
Ook ik heb af en toe nog last van die gedachten. Vooral omdat het gemis groot is. Maar dan denk ik even rationeel terug en denk..ik wil echt niet meer terug naar die onrust en het altijd met mijn partner bezig zijn. Hoe moeilijk ook..en geloof me het gemis is echt groot. Ik weet dat ik beter af ben zonder deze relatie.  De patronen zijn zo ingesleten. Soms schrijf ik een mail aan man...maar weet me gelukkig te beheersen omdat dat altijd een trigger zal zijn. Elkaar voeden met emoties en gevoelens. Daar lijkt het bij jullie ook wel op. 
Het lijkt er ook wel een beetje op dat jij de redder bent..jij bent haar thuishaven. De stabiele factor. Maar zelfs daar komt wel eens een eind aan als de grenzen echt bereikt zijn. Je zal stevig in je schoenen moet staan want zo te lezen doet het je nog echt heel veel. En dat herken ik zo erg. Maar soms zijn de grenzen gewoon echt bereikt. 
Het beste is geen contact. Behalve zakelijk. Lastig als je nog hele jonge kinderen hebt.
Hier gaat dat makkelijker omdat onze kinderen ouder zijn. De jongste wordt bijna 18. Die onderhouden nu zelf het contact met hun vader.

Maar van de week van dochter gehoord dat vader zich zo eenzaam voelt. Mijn hemel mijn hart brak. Mijn codepentie ging weer helemaal aan. Ik voelde het verdriet..ook voor hem. Want het is géén slechte man alleen is mijn grens bereikt. En dat mag ook. Hoeveel grenzen wil iemand over gaan voordat het genoeg is.
Ik zou echt oprecht willen dat mijn a.s. ex en ik vrienden konden blijven. Maar dat zou voor mij een verschrikkelijke valkuil zijn omdat het gevoel en die connectie altijd aanwezig zal zijn. Ik zou er zo weer voor gaan en alles weer bagataliseren. Wat natuurlijk niet zo is. Ik moet af en toe echt tegen mezelf zeggen. Je bent gewoon vreselijk bedonderd. Maar ik zou niet gelukkig meer met mezelf zijn als ik dat nog een keer zou doen. 

En...even nog iets anders. Ik heb met getekend voor mijn nieuwe flat. Het is dus een feit. De scheiding en alles en a.s. verhuizen. Pffff...het is een hoop regelwerk maar nu ik net getekend heb geeft het ook wel nieuwe energie ofzo. Zoiets van ik kan het allemaal. Op naar een nieuwe uitdaging.

Met a.s. ex heb ik af en toe nog telefonisch contact in verband met de scheiding.De ergste boosheid is bij mij gezakt. Ik heb het achter me gelaten dat ik antwoorden of de waarheid krijg. Merk wel dat in plaats van de boosheid het verdriet naar boven komt. Maar ook voor hem.  Ik vind dit voor hem ook allemaal heel pijnlijk want ik weet 100% zeker dat als hij die extra keer vreemdgaan( als dat alles is..wat ik niet denk) nooit verteld had wij nu gewoon nog samen waren.

Wat ik nu wel ervaar is heel veel rust in mezelf. Ik hoef niet meer met een ander bezig te zijn en dat koste me altijd heel veel energie. Dat merk ik nu achteraf.

Peet52! schreef op 05-12-2024 om 12:52:

Heftig Elpisto...

Idd de relatie kan aanvoelen als een verslaving. Het is aan jou om sterk te blijven. Mits je dat wilt natuurlijk.
Ook ik heb af en toe nog last van die gedachten. Vooral omdat het gemis groot is. Maar dan denk ik even rationeel terug en denk..ik wil echt niet meer terug naar die onrust en het altijd met mijn partner bezig zijn. Hoe moeilijk ook..en geloof me het gemis is echt groot. Ik weet dat ik beter af ben zonder deze relatie. De patronen zijn zo ingesleten. Soms schrijf ik een mail aan man...maar weet me gelukkig te beheersen omdat dat altijd een trigger zal zijn. Elkaar voeden met emoties en gevoelens. Daar lijkt het bij jullie ook wel op.
Het lijkt er ook wel een beetje op dat jij de redder bent..jij bent haar thuishaven. De stabiele factor. Maar zelfs daar komt wel eens een eind aan als de grenzen echt bereikt zijn. Je zal stevig in je schoenen moet staan want zo te lezen doet het je nog echt heel veel. En dat herken ik zo erg. Maar soms zijn de grenzen gewoon echt bereikt.
Het beste is geen contact. Behalve zakelijk. Lastig als je nog hele jonge kinderen hebt.
Hier gaat dat makkelijker omdat onze kinderen ouder zijn. De jongste wordt bijna 18. Die onderhouden nu zelf het contact met hun vader.

Maar van de week van dochter gehoord dat vader zich zo eenzaam voelt. Mijn hemel mijn hart brak. Mijn codepentie ging weer helemaal aan. Ik voelde het verdriet..ook voor hem. Want het is géén slechte man alleen is mijn grens bereikt. En dat mag ook. Hoeveel grenzen wil iemand over gaan voordat het genoeg is.
Ik zou echt oprecht willen dat mijn a.s. ex en ik vrienden konden blijven. Maar dat zou voor mij een verschrikkelijke valkuil zijn omdat het gevoel en die connectie altijd aanwezig zal zijn. Ik zou er zo weer voor gaan en alles weer bagataliseren. Wat natuurlijk niet zo is. Ik moet af en toe echt tegen mezelf zeggen. Je bent gewoon vreselijk bedonderd. Maar ik zou niet gelukkig meer met mezelf zijn als ik dat nog een keer zou doen.

En...even nog iets anders. Ik heb met getekend voor mijn nieuwe flat. Het is dus een feit. De scheiding en alles en a.s. verhuizen. Pffff...het is een hoop regelwerk maar nu ik net getekend heb geeft het ook wel nieuwe energie ofzo. Zoiets van ik kan het allemaal. Op naar een nieuwe uitdaging.

Met a.s. ex heb ik af en toe nog telefonisch contact in verband met de scheiding.De ergste boosheid is bij mij gezakt. Ik heb het achter me gelaten dat ik antwoorden of de waarheid krijg. Merk wel dat in plaats van de boosheid het verdriet naar boven komt. Maar ook voor hem. Ik vind dit voor hem ook allemaal heel pijnlijk want ik weet 100% zeker dat als hij die extra keer vreemdgaan( als dat alles is..wat ik niet denk) nooit verteld had wij nu gewoon nog samen waren.

Wat ik nu wel ervaar is heel veel rust in mezelf. Ik hoef niet meer met een ander bezig te zijn en dat koste me altijd heel veel energie. Dat merk ik nu achteraf.

Een heleboel herkenbare gevoelens inderdaad. 

Ik baal er vooral van, omdat het met mij echt wel "oke" ging. Is natuurlijk misschien ook niet helemaal een gezonde verwerkingsmethode, maar ik deed net of ze niet bestond en dat maakte het naarmate de dagen voorbij gingen wel steeds draaglijker. Het was ook in die zin makkelijker, want zij zocht geen contact en ik kon het allemaal redelijk laten rusten. 

Ik ben inderdaad haar redder in die zin. Ik moet er altijd maar zijn en ik ben er ook altijd. Ook nu was ik er weer, op het moment dat zij zich voor het eerst echt slecht voelde. En aan de ene kant: Dat is wie ik ben. Je kunt op me bouwen en als ik ergens kan helpen, dan zal ik dat altijd doen. Bij een famillielid, bij een vriend, of bij haar. Maar ik denk dat ik me moet realiseren dat ik dat voor haar niet meer kan zijn. Juist omdat elke keer dat zij er voor mij moest zijn, ze niet thuis gaf omdat zij degene was die mijn leed veroorzaakte. 

Het stomme is: Ik heb altijd geroepen dat ik nooit de stekker uit ons zou trekken. Dat ik vind dat er nog zoveel dingen zijn, waaronder relatietherapie, die we zouden kunnen proberen voordat we tot de conclusie komen dat het blijkbaar niet werkt. Maar zij is degene die er vandoor gaat, tot bezinning komt ( als het al oprechte bezinning is) en dan moet alles maar weer gaan zoals het gaat en komt ze aan met relatietherapie en alles voor me willen doen. Dat vloeit overigens ook vlot wel weer weg hoor, want inmiddels is het vrij rustig op de app. En nu ga ik toch diegene zijn die gaat zeggen: We gaan dit gewoon niet meer doen. Dit kan gewoon niet meer. Dit was voor jou blijkbaar op 2 momenten in onze relatie niet goed genoeg. Dat is je goed recht. Hoe je daar mee om gaat, kun je over discussiëren. Maar dat zegt in elk geval dat dit gewoon nooit meer gaat werken. 

Maar in dit verhaal wel de fout gemaakt om er in mee te gaan door een dagje samen met de kids een kerstmarkt te bezoeken. En dan voel ik eigenlijk nu een week later mezelf daar zo slecht over. Voor mijn kids niet hoor, die hebben genoten dat we bepaalde tradities nu wel nog als gezin gedaan hebben. Kerstboom voor bij mij uitgezocht, kerstballen (ze mogen elk jaar zelf een kerstbal uitzoeken, zo gek als ze maar willen) en dus inderdaad een kerstmarkt bezoeken. Maar ik merk dat ik daar gewoon absoluut niet aan toe ben. Ik wil weer terug naar het weinige contact wat we hadden, zodat ik verder kan gaan met mezelf en dit een plekje te geven. Want hoewel ik dacht dat het een plek had,merk ik wel dat dat totaal niet zo is. Zeker met het oog op de dagen die er aan zitten te komen. De verjaardagen dit weekend, sinterklaas vanavond, kerst. 

Ik heb met vrienden dit van te voren wel al besproken: Ik hoop dat die relatie niet te snel uit gaat, want dan heb ik haar weer aan mijn deur staan. En als dat te snel is, gaat dat shit opleveren. Nou, hier zijn we. 

Het is bijhoorlijk aantrekken en afstoten. Daar lijkt het in ieder geval op zoals je het beschrijft. En tja dat is een patroon wat zich blijft herhalen en wat je ook gewend bent. Nu zaak dat je je gaat richten op jezelf en ook dat je dat kunt weerstaan. Verrekte moeilijk. Weet er alles van. Maar echt niet gezond. Want uiteindelijk ga je er zelf echt aan onderdoor als iemand zo met je omgaat. En ben je jezelf kwijt. Zoals je al in een eerder beschrijft. De gevoelens van minderwaardigheid die je toch ervaart door alles wat er gebeurd is. Het is juist belangrijk dat je een partner naast je hebt die je naar een hoger niveau tilt en niet andersom. En vaak heb je dat zelf helemaal niet door. Ik ben er deze 3.5 jaar pas achter gekomen dat het zo werkte bij ons. En dat onze relatie toxic was en we beide echt ( zeker de laatste 3.5 jaar) verslaafd waren aan elkaar. En een verslaving moet je echt aanpakken..cold Turkey. Dus echt geen contact. Dan voed je die verslaving weer. Dus dagjes uit..fijn als gezin. En misschien kan dat echt weer in de toekomst. Maar als je echt besluit alleen verder te gaan niet verstandig. Want er zijn ook zo heel veel leuke dingen aan de ander. Je maatje idd.

Ik had van de week nog een telefoongesprek waarin hij aangaf dat we zo goed bij elkaar passen. En tja een ander ooit...dat kan niet want hij heeft de beste al gehad. Dan denk ik..ja..je had de beste. Had er zuinig mee omgegaan. En ging er even door mijn hoofd heen. Euhhh...de beste..maar zo voel ik dat niet ( minderwaardigheid naar mezelf) Maar ik antwoordde...iddd ik ben de beste. 

Andere mensen snappen ook niet dat ik zo over man praat.( zo begaan ) Maar als je in zo'n relatie hebt gezeten dat heb je het eigenlijk al jaren heel moeilijk gehad. Dus tja..het bedrog..dat kan er dan ook nog wel bij. En zelfs nu...zie ik echt de leuke zorgzame man..ik moet echt af en toe mijn gedachten resetten....ik weet gewoon echt dat ik nooit terug kan..hij is uiteindelijk niet goed voor me. Mensen om me heen houden denk af en toe echt een slag om de arm..maar ik ben heel zeker van mijn besluit.

Peet52! schreef op 05-12-2024 om 19:42:

Het is bijhoorlijk aantrekken en afstoten. Daar lijkt het in ieder geval op zoals je het beschrijft. En tja dat is een patroon wat zich blijft herhalen en wat je ook gewend bent. Nu zaak dat je je gaat richten op jezelf en ook dat je dat kunt weerstaan. Verrekte moeilijk. Weet er alles van. Maar echt niet gezond. Want uiteindelijk ga je er zelf echt aan onderdoor als iemand zo met je omgaat. En ben je jezelf kwijt. Zoals je al in een eerder beschrijft. De gevoelens van minderwaardigheid die je toch ervaart door alles wat er gebeurd is. Het is juist belangrijk dat je een partner naast je hebt die je naar een hoger niveau tilt en niet andersom. En vaak heb je dat zelf helemaal niet door. Ik ben er deze 3.5 jaar pas achter gekomen dat het zo werkte bij ons. En dat onze relatie toxic was en we beide echt ( zeker de laatste 3.5 jaar) verslaafd waren aan elkaar. En een verslaving moet je echt aanpakken..cold Turkey. Dus echt geen contact. Dan voed je die verslaving weer. Dus dagjes uit..fijn als gezin. En misschien kan dat echt weer in de toekomst. Maar als je echt besluit alleen verder te gaan niet verstandig. Want er zijn ook zo heel veel leuke dingen aan de ander. Je maatje idd.

Ik had van de week nog een telefoongesprek waarin hij aangaf dat we zo goed bij elkaar passen. En tja een ander ooit...dat kan niet want hij heeft de beste al gehad. Dan denk ik..ja..je had de beste. Had er zuinig mee omgegaan. En ging er even door mijn hoofd heen. Euhhh...de beste..maar zo voel ik dat niet ( minderwaardigheid naar mezelf) Maar ik antwoordde...iddd ik ben de beste.

Andere mensen snappen ook niet dat ik zo over man praat.( zo begaan ) Maar als je in zo'n relatie hebt gezeten dat heb je het eigenlijk al jaren heel moeilijk gehad. Dus tja..het bedrog..dat kan er dan ook nog wel bij. En zelfs nu...zie ik echt de leuke zorgzame man..ik moet echt af en toe mijn gedachten resetten....ik weet gewoon echt dat ik nooit terug kan..hij is uiteindelijk niet goed voor me. Mensen om me heen houden denk af en toe echt een slag om de arm..maar ik ben heel zeker van mijn besluit.

Nou ik heb hier gisteravond dus inderdaad het stopgesprek gehad. Uitgelegd dat ik denk dat we echt op verschillende pagina's zitten voor wat betreft wat we missen en dat dit zo gewoon niet verder kan. En haar reactie daarop zegt me eigenlijk dat dat onderbuikgevoel echt de juiste keuze is geweest.

Dus ja. Hopelijk laat ze me nu dan wel met rust. En toch voel ik weer dat rouwgevoel. Stom achterlijk gedoe dit. Het is niet eerlijk dat ze me hier mee lastig blijft vallen. Je hebt je keuze gemaakt 2x, laat mij dan nu ook op mijn voorwaarden deze keuze maken.