Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Max88 schreef op 01-11-2024 om 15:28:
Hier ook bewust alleen gebleven en nog, deels na 11 jaar.
Je ontmoet iemand die door hetzelfde gaat en daar zit meteen de "enige" connectie, die zorgt dat je er open voor staat.
Ik ga eerlijk zijn, het zou goed kunnen gaan, maar weet waar je aan begint. Ik gun je echt het beste, maar ik denk dat je beter eerst de boel op orde kunt hebben; je kinderen rust, ipv je hart op hol met iemand die snel meer van je zal verlangen en dan ook nog 2 kinderen meebrengt.
Je woorden over latten laten zien dat je je in een racebaan stort. Wees voorzichtig👍
Nogmaals, zo steek ik niet in elkaar. Echt niet. Geloof me nou maar. Ik weet heel goed wat ik wel en wat ik niet doe.
Ik weet het echt niet, Anna Cara. Ik vind wel de verwijdering ineens heel groot. En ik kan zijn gedrag naar mij ineens niet goed plaatsen, zo onredelijk en onvolwassen.
S.ndra schreef op 01-11-2024 om 23:29:
Ik weet het echt niet, Anna Cara. Ik vind wel de verwijdering ineens heel groot. En ik kan zijn gedrag naar mij ineens niet goed plaatsen, zo onredelijk en onvolwassen.
Tja,ik ben niet meer objectief na mijn slechte ervaringen met dit (deja u) gedrag. Hoop dat je het kan doorbreken i.i.g.
Ik zie niet bij hem een schuldgevoel. Of misschien begrijp ik niet wat je bedoelt? Hij doet gemeen en onredelijk. Dat ken ik niet van hem. Chagrijnig af en toe of ongeduldig, dat wel, maar niet zoals nu. Het lijkt of het hem niks kan schelen hoe ik me voel of soms zelfs dat het de bedoeling is dat ik me naar voel. Hij maakt vervelende opmerkingen waar anderen bij zijn. Voor mij zit daar wel een grens, ik wil me niet hoeven te schamen vanwege mijn man.
De omstandigheden lijken heel erg op de vorige keer. Hij heeft het niet meer naar zijn zin op het werk, zit 2 nachten per week voor het werk aan de andere kant van het land, rommelt veel met zijn agenda. Soms is hij weg en als ik daar dan naar vraag is het van Dat heb ik toch gezegd, maar dat is dan echt niet zo. Onze gezamenlijke agenda werkt hij niet meer bij, maar ik moet natuurlijk wel op het thuisfront en de kinderen passen.
ik heb hem nooit gecontroleerd omdat ik dat niet wilde. Ik heb eerder ook niet het gevoel gehad dat dat nodig was. Toen hij vreemdging werkte controleren toch niet. En toen we doorgingen samen, hebben we daar naar mijn gevoel allebei voor gekozen en is het ook jarenlang goed gegaan. Maar nu weet ik het niet. Dit voelt slecht. Maar hij zegt niks, terwijl de onvrede uit zijn poriën gutst. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen.
Meid toch, tijd voor verandering. Elk verhaal, en hoe om te gaan met voormalig vreemdgaan en nieuwe vermoedens, zorg, ongelukkig zijn en degelijke, is anders. Dat hij lelijk praat maar vooral ook verzaakt naar de kinderen en ongevraagd wel gaat, en jou zo nog meer opzadelt met zorg voor hen zonder afstemming, is wel hele rode vlag én niet acceptabel lijkt mij. Misschien iets te kort door de bocht, maar je hebt wel keuzes omdat je man duidelijk niet wil praten maar echt naar en verdacht gedrag vertoont:. Of combi ervan. Het is (ook) jouw leven en dat leven is nu shitty. Door zijn gedrag. Keuzes:
1. Niets doen (lost jouw probleem niet op). Accepteren zal geen optie zijn neem ik aan.
2. Controles opstarten (tracker op of in auto? Telefoon inkijken?). Wilde je voorheen niet maar misschien brengt het dan sneller duidelijkheid?
3. Harde grenzen stellen en communiceren (dat je niet zo verder wil, er nu iets moet veranderen en wat je niet meer accepteert en wat is je actie bij overschrijden)
4. Tijdelijk weggaan (harde lijn, om zijn houding en gedrag te doorbreken kun je dit ook als schokeffect inzetten). Gewoon paar dagen. Zonder kinderen mee te nemen of oppas te regelen. Doorbreek jouw normale routine. Sta klaar met trolley als hij thuiskomt uit werk en zeg zo kan het voor mij niet langer. Ik ga x dagen weg. Daarna gaan we praten over wat er aan de hand is én hoe we verder gaan.
Spreekt iets hiervan je aan? Ik moest echt lef verzamelen om te gaan controleren. En ik ben ook (kort) weggegaan na weer iets niet okays. Maar het leverde mij wel wat op. Hem ook terugkijken.
Idee?
Xxx
Elpisto schreef op 01-11-2024 om 22:48:
[..]
Nogmaals, zo steek ik niet in elkaar. Echt niet. Geloof me nou maar. Ik weet heel goed wat ik wel en wat ik niet doe.
Goedemorgen! Ik heb eerder aangegeven dat ik onder de indruk ben van hoe je omgaat met deze situatie en hoe je je staande houdt. Klinkt als ‘uit het goede hout gesneden’ en je bent bereid te doen wat goed is. Ook tegen eigen emoties in. En we geloven allemaal dat je kinderen op 1 staan en jij daar alles voor doet. Doe je goed en dat blijf je ook doen.
En toch: je bent superman niet, en dat hoeft ook niet. Je hebt simpelweg niet de tijd gehad om te helen de afgelopen maanden. Ik las een quote: wij zijn geneigd ons aangetrokken te voelen tot iemand (1) die ons kan geven wat we gemist hebben en (2) met wie we een destructief patroon herhalen in de hoop het nu anders te doen en zo de pijn te helen. Allemaal onbewust natuurlijk. Maar daarom vraagt het wat binnenwerk: wat maakt dat jij je tot deze vrouw aangetrokken voelt en waarom nu? En dan doe je het wat mij betreft te kort af met ‘zo zit ik niet in elkaar’. En: voor haar geldt hetzelfde. Zij voelt zich ook om mogelijk onbewuste redenen tot jou aangetrokken. En voor haar geldt ook de vraag of dat verstandig is.
Iedereen hier gunt jou alle geluk. Maar wat mij betreft juist daarom ook de reactie om op de rem te staan. Daarmee heb ik geen idee of het verstandig is om hiermee door te gaan, maar druk je graag op het hart dat je meer nagaat wat hieronder zit. Je hebt wel eens gezegd dat je misschien in relatietherapie had moeten gaan. Misschien is dat nog steeds zo. Jouw vrouw was is veel opzichten een lieve vrouw. En tegelijk had ze iets destructiefs in zich. Wat maakt dat je voor haar bent gevallen? Wat maakt dat je sommige dingen niet hebt gezien? Wat maakt dat je zoveel hebt geaccepteerd en bent gebleven? Wat maakt dat je nu niet hetzelfde overkomt? Kan het zijn dat jij heel goed ergens je ogen voor kan sluiten? En waarom is dat?
Het brengt je duidelijk iets (en dat is heel begrijpelijk), maar wat is dat en is dat nu wat helpt? Het legt in ieder geval dat je behoefte hebt aan iets. Wat Max zegt denk ik ook: dat je nu überhaupt al aan latten denkt klinkt alsof je je ergens in stort. Misschien wel meer dan jijzelf denkt.
S.ndra schreef op 02-11-2024 om 04:56:
Ik zie niet bij hem een schuldgevoel. Of misschien begrijp ik niet wat je bedoelt? Hij doet gemeen en onredelijk. Dat ken ik niet van hem. Chagrijnig af en toe of ongeduldig, dat wel, maar niet zoals nu. Het lijkt of het hem niks kan schelen hoe ik me voel of soms zelfs dat het de bedoeling is dat ik me naar voel. Hij maakt vervelende opmerkingen waar anderen bij zijn. Voor mij zit daar wel een grens, ik wil me niet hoeven te schamen vanwege mijn man.
De omstandigheden lijken heel erg op de vorige keer. Hij heeft het niet meer naar zijn zin op het werk, zit 2 nachten per week voor het werk aan de andere kant van het land, rommelt veel met zijn agenda. Soms is hij weg en als ik daar dan naar vraag is het van Dat heb ik toch gezegd, maar dat is dan echt niet zo. Onze gezamenlijke agenda werkt hij niet meer bij, maar ik moet natuurlijk wel op het thuisfront en de kinderen passen.
ik heb hem nooit gecontroleerd omdat ik dat niet wilde. Ik heb eerder ook niet het gevoel gehad dat dat nodig was. Toen hij vreemdging werkte controleren toch niet. En toen we doorgingen samen, hebben we daar naar mijn gevoel allebei voor gekozen en is het ook jarenlang goed gegaan. Maar nu weet ik het niet. Dit voelt slecht. Maar hij zegt niks, terwijl de onvrede uit zijn poriën gutst. Ik weet eigenlijk niet wat ik moet doen.
Al dit gedrag (weggaan zonder reden, boze uitvallen als ik iets zei of vroeg, niks meer doen in huis en met de kinderen) deed de mijne ook al die tijd en er speelde heel veel wat ik niet wist.
Pas toen ik zei, na het uitkomen en toch weer rode vlaggen, dat ik wegging veranderde hij. Ik ben mega gaan controleren en confronteren, niet leuk maar heeft wel wat opgeleverd. Nu tijdelijk uit elkaar en hij is in therapie, wat hij heel lang niet wilde want was niet nodig, en ik zie nu echt een verandering. Of het ons gaat redden weet ik niet, dat zal de tijd leren.
Je intuïtie is in deze je grootste goed en ik heb geleerd dat dit vaak klopt. Dus zoals AC zegt, grenzen trekken, controleren of je gelijk hebt (dan snel duidelijkheid) en eventueel (tijdelijk) weggaan. Dit kan, wil en hoef je niet te accepteren!
Sterkte!
S.ndra schreef op 02-11-2024 om 04:56:
Ik zie niet bij hem een schuldgevoel. Of misschien begrijp ik niet wat je bedoelt? Hij doet gemeen en onredelijk. Dat ken ik niet van hem. Chagrijnig af en toe of ongeduldig, dat wel, maar niet zoals nu. Het lijkt of het hem niks kan schelen hoe ik me voel of soms zelfs dat het de bedoeling is dat ik me naar voel. Hij maakt vervelende opmerkingen waar anderen bij zijn. Voor mij zit daar wel een grens, ik wil me niet hoeven te schamen vanwege mijn man.
Ik zou vooral op jouw intuïtie vertrouwen en niet mijn inbreng. Maar deel graag mijn perspectief en ervaring. Ik ben er zo niet trots op, maar ik heb terugkerend ook dergelijk gedrag laten zien. Tenminste: ik kan heel erg onverschillig worden en dan interesseert het mij niets meer. Ik zeg geen lelijke dingen, ik zeg vooral niets en straal aan alles uit dat ik dat ook niet wil. Ik verlang er dan gewoon heeeel erg naar om alleen te zijn. Dat levenslang alleen worstelen met het leven ken en kan ik. Ons brein vindt veiligheid in een herkenbare situatie. Dus liever iets naars dat herkenbaar is dan iets prettigs dat we niet kennen. En voor mij is dat vermijden en afleiden.
Maar als ik probeer te beschrijven: ik vind het moeilijk om emotionele behoeften aan te geven (en überhaupt te voelen). Daardoor kan ik veel verdragen en heb niet snel opspelende emoties. Ik heb lang gedacht dat dat een teken van kracht en stabiliteit was… Maar dan komt er een punt waarop ik tekort begin te voelen. Dat mijn behoeften (die ik dus niet aangeef) niet belangrijk zijn, dat er onvoldoende wederkerigheid is, ik voel mij niet gezien, etc. Ik zak daar steeds een beetje verder in weg en dingen in mij worden groter. En ik negatiever, somberder en uiteindelijk onverschillig. Echt klotegedrag. Ook omdat ik mijn vrouw dan echt de kans niet geef om iets voor mij te betekenen, dus het is een vorm van zelfsabotage. En oude pijn (ook van de affaire) is in alle hevigheid aanwezig.
Ik ben beter gaan begrijpen waar dit patroon vandaan komt. Dat is een combinatie van kindpijn en iets dat toen voor mij werkte en herhaling in mijn liefdesrelatie. Het werkte voor mij om zonom te gaan met wat ik moeilijk vond. Ik ben er echt in gegroeid en tegelijk is een patroon hardnekkig. Recent weer een paar weken geworsteld met mijzelf. Grenzen vanuit en voor jou zijn ontzettend belangrijk. Om te beginnen: dit is mijn gedrag en ik ben de enige die daarvoor verantwoordelijk is. Ik mag de oplossing niet van mijn vrouw verwachten. Dat moet hij echt herkennen. Mogelijk ligt er iets bij jou, maar zijn (emotioneel onvolwassen) reactie is helemaal van hem. Tegelijk helpt het mij wel als mijn vrouw mij liefdevol uitnodigt om te delen en te voelen (zonder weer voor mij te gaan zorgen). Ik vind het zo fijn als zij het kan benaderen als: wat naar dat dit patroon en oude pijn jou in de weg zit en wat naar dat je dan destructief gedrag laat zien waarmee je mij belast - en dat wil ik niet. Overigens ook omdat dat weer patronen in haar activeert.
In het dagelijks leven zijn er zoveel kleine keuzes (wel/niet uitspreken, wel/niet tijd doorbrengen, wel/niet nieuwsgierig zijn) die voorkomen dat je uit verbinding raakt. Met jezelf en elkaar.
Wil dus vooral zeggen: heb compassie en begrens. Helemaal als hij jou de schuld geeft en daarmee misschien wel gedrag voor zichzelf rechtpraat dat hartstikke krom is.
En note to self: soms laat ik heel lelijk en emotioneel onvolwassen gedrag zien, maar meestal loop ik met een grote grijns door het leven 😁.
GH100, wat een prachtige bijdrage. Jij kan het zo goed verwoorden. Zo voel ik het ook heel erg. En af en toe een terugval is niet erg en heel normaal denk ik.
Je er bewust van zijn helpt al zoveel.
@Sandra: zijn boosheid, onverschilligheid is wel te verklaren. Sluit me aan bij Anna en Irtje. Je moet wel je grens aangeven. Bij mij heeft weekje alleen op vakantie veel geholpen. En ook het duidelijk kiezen om wat er ook gebeurd van jezelf te houden en goed voor jezelf te zorgen. Door dat te doen laat alles verschuiven. Kruip uit je vaste patronen. Heeft mij heel erg geholpen en nog steeds helpend.
Controlerend gedrag is op de lange termijn niet helpend, maar op de korte termijn in sommige gevallen nodig om een doorbraak te forceren. Zo werkte het bij ons wel in elk geval.
En als hij daardoor niet wakkergeschut wordt, dan is dat zijn verlies.
Veel sterkte voor jou Sandra
GekkeHenkie100 schreef op 02-11-2024 om 11:15:
[..]
Ik zou vooral op jouw intuïtie vertrouwen en niet mijn inbreng. Maar deel graag mijn perspectief en ervaring. Ik ben er zo niet trots op, maar ik heb terugkerend ook dergelijk gedrag laten zien. Tenminste: ik kan heel erg onverschillig worden en dan interesseert het mij niets meer. Ik zeg geen lelijke dingen, ik zeg vooral niets en straal aan alles uit dat ik dat ook niet wil. Ik verlang er dan gewoon heeeel erg naar om alleen te zijn. Dat levenslang alleen worstelen met het leven ken en kan ik. Ons brein vindt veiligheid in een herkenbare situatie. Dus liever iets naars dat herkenbaar is dan iets prettigs dat we niet kennen. En voor mij is dat vermijden en afleiden.
Maar als ik probeer te beschrijven: ik vind het moeilijk om emotionele behoeften aan te geven (en überhaupt te voelen). Daardoor kan ik veel verdragen en heb niet snel opspelende emoties. Ik heb lang gedacht dat dat een teken van kracht en stabiliteit was… Maar dan komt er een punt waarop ik tekort begin te voelen. Dat mijn behoeften (die ik dus niet aangeef) niet belangrijk zijn, dat er onvoldoende wederkerigheid is, ik voel mij niet gezien, etc. Ik zak daar steeds een beetje verder in weg en dingen in mij worden groter. En ik negatiever, somberder en uiteindelijk onverschillig. Echt klotegedrag. Ook omdat ik mijn vrouw dan echt de kans niet geef om iets voor mij te betekenen, dus het is een vorm van zelfsabotage. En oude pijn (ook van de affaire) is in alle hevigheid aanwezig.
Ik ben beter gaan begrijpen waar dit patroon vandaan komt. Dat is een combinatie van kindpijn en iets dat toen voor mij werkte en herhaling in mijn liefdesrelatie. Het werkte voor mij om zonom te gaan met wat ik moeilijk vond. Ik ben er echt in gegroeid en tegelijk is een patroon hardnekkig. Recent weer een paar weken geworsteld met mijzelf. Grenzen vanuit en voor jou zijn ontzettend belangrijk. Om te beginnen: dit is mijn gedrag en ik ben de enige die daarvoor verantwoordelijk is. Ik mag de oplossing niet van mijn vrouw verwachten. Dat moet hij echt herkennen. Mogelijk ligt er iets bij jou, maar zijn (emotioneel onvolwassen) reactie is helemaal van hem. Tegelijk helpt het mij wel als mijn vrouw mij liefdevol uitnodigt om te delen en te voelen (zonder weer voor mij te gaan zorgen). Ik vind het zo fijn als zij het kan benaderen als: wat naar dat dit patroon en oude pijn jou in de weg zit en wat naar dat je dan destructief gedrag laat zien waarmee je mij belast - en dat wil ik niet. Overigens ook omdat dat weer patronen in haar activeert.
In het dagelijks leven zijn er zoveel kleine keuzes (wel/niet uitspreken, wel/niet tijd doorbrengen, wel/niet nieuwsgierig zijn) die voorkomen dat je uit verbinding raakt. Met jezelf en elkaar.
Wil dus vooral zeggen: heb compassie en begrens. Helemaal als hij jou de schuld geeft en daarmee misschien wel gedrag voor zichzelf rechtpraat dat hartstikke krom is.
En note to self: soms laat ik heel lelijk en emotioneel onvolwassen gedrag zien, maar meestal loop ik met een grote grijns door het leven 😁.
Mooi, herkenbaar en eerlijk omschreven. Ook jouw persoonlijkheid is er eentje van de goeden👍
S.ndra schreef op 02-11-2024 om 04:56:
Ik zie niet bij hem een schuldgevoel. Of misschien begrijp ik niet wat je bedoelt? Hij doet gemeen en onredelijk. Dat ken ik niet van hem. Chagrijnig af en toe of ongeduldig, dat wel, maar niet zoals nu.
Mensen kunnen zo doen omdat ze een schuldgevoel bij zichzelf niet kunnen verdragen. Juist als ze weten dat ze een schuldgevoel zouden moeten hebben gaan ze negativiteit projecteren op anderen.
Thera schreef op 02-11-2024 om 13:00:
[..]
Mensen kunnen zo doen omdat ze een schuldgevoel bij zichzelf niet kunnen verdragen. Juist als ze weten dat ze een schuldgevoel zouden moeten hebben gaan ze negativiteit projecteren op anderen.
Heel herkenbaar! Dit wordt ook wel narcismedynamiek genoemd. Dit gedrag vertoonde mijn man enorm. Veel wat hij mij verweet deed hij zelf zoals onrespectvol naar hem zijn, mijn gezin opblazen, liegen, achterbaks zijn, kort lontje hebben, niets voor hem over hebben, arrogant zijn etc hij was er ook echt in gaan geloven en zag niet in, dat hij diegene was!! Het heeft echt wel een paar maanden geduurd voordat hij dit met hulp van de psycholoog inzag. Hij heeft behalve van zijn bedrog ook daar zoveel spijt van!
Dwz dat hij na een paar maanden pas begreep waarom hij mij in 1 klap anders zag en waarom hij mij zo had behandeld.
Een humoristische bijdrage over monogamie en daten.
https://www.linda.nl/column/monogamie-kasper-van-kooten/
O wauw, GekkeHenkie, wat een prachtige bijdrage. Ik herken er veel in. Wat knap dat je zo naar jezelf kunt kijken, en het dan ook nog kunt opschrijven ook.
