Verder na ontrouw - deel 8

Mijn ervaring is dat het echt beter is eerst je scheiding te verwerken. Hoe leuk die persoon ook is. En afleiding is heerlijk. Maar je neemt een overvolle rugzak mee in een nieuwe relatie. En uiteindelijk heb je minder tijd en aandacht voor je kinderen. Die merken het natuurlijk ook. 

Ik heb ooit ook iets gehad met iemand die net uit een relatie kwam. Dat merk je gewoon. Heel veel gedoe omdat alles nog moet landen of geregeld moet worden. 

Izza schreef op 31-10-2024 om 21:54:

Mijn ervaring is dat het echt beter is eerst je scheiding te verwerken. Hoe leuk die persoon ook is. En afleiding is heerlijk. Maar je neemt een overvolle rugzak mee in een nieuwe relatie. En uiteindelijk heb je minder tijd en aandacht voor je kinderen. Die merken het natuurlijk ook.

Ik heb ooit ook iets gehad met iemand die net uit een relatie kwam. Dat merk je gewoon. Heel veel gedoe omdat alles nog moet landen of geregeld moet worden.

Mijn ex is al bijna 10 jaar samen met zijn vrouw die hij direct had nadat ie 30 jaar met mij getrouwd was. Ik ken vooral mensen die van de ene naar de ander overstappen en daar echt wel mee samen blijven. Ik begin steeds meer te geloven dat partners die achter blijven een soort wishfull thinking hebben dat degene die snel met de volgende samen is "zichzelf meeneemt" of een "volle rugzak heeft" en dat daardoor die nwe relatie wel niet zal slagen. 

Izza schreef op 31-10-2024 om 21:54:

Mijn ervaring is dat het echt beter is eerst je scheiding te verwerken. Hoe leuk die persoon ook is. En afleiding is heerlijk. Maar je neemt een overvolle rugzak mee in een nieuwe relatie. En uiteindelijk heb je minder tijd en aandacht voor je kinderen. Die merken het natuurlijk ook.

Ik heb ooit ook iets gehad met iemand die net uit een relatie kwam. Dat merk je gewoon. Heel veel gedoe omdat alles nog moet landen of geregeld moet worden.

Ja ook mee eens hoor. Wissel niet de een voor de andere in maar verwerk en durf alleen te zijn door daar bewust voor te kiezen. 

MRI schreef op 31-10-2024 om 22:09:

[..]

Natuurlijk is hem dat gegund. Maar soms vraag ik me af of mensen niet te weinig aan kinderen denken bij het doorgaan met een nieuwe geliefde. Ik denk namelijk niet dat een verliefdheid je zomaar overkomt, op een bepaald niveau kies je daar toch voor (net als vreemdgangers trouwens). Ik heb expres twaalf jaar gewacht totdat ik opnieuw ging daten, omdat ik wist dat de vader van mijn kind er niet zo was voor hem (erg met nieuwe vrouwen bezig) en iemand moest er gewoon een tijd voor hem zijn in zijn jeugd. Toen er een nieuwe geliefde in zicht kwam ben ik ook niet gaan samenwonen. Eerst heel rustig introduceren bij kind en dan wel soms op vakantie. Maar ik vind iha dat kinderen veel te snel mee moeten met ouders die verliefd zijn. Maar goed, ik weet ook dat ik heel principieel ben in die dingen. Misschien te, maar dit is wie ik ben.

En ik ben het daar helemaal mee eens. Ik heb dezelfde principes. En die vallen niet weg als dit eventueel wat wordt. 

Overigens is er vandaag weer gigantisch gedoe geweest tussen zoon en moeder. Man man man.

MRI schreef op 31-10-2024 om 22:09:

[..]

Natuurlijk is hem dat gegund. Maar soms vraag ik me af of mensen niet te weinig aan kinderen denken bij het doorgaan met een nieuwe geliefde. Ik denk namelijk niet dat een verliefdheid je zomaar overkomt, op een bepaald niveau kies je daar toch voor (net als vreemdgangers trouwens). Ik heb expres twaalf jaar gewacht totdat ik opnieuw ging daten, omdat ik wist dat de vader van mijn kind er niet zo was voor hem (erg met nieuwe vrouwen bezig) en iemand moest er gewoon een tijd voor hem zijn in zijn jeugd. Toen er een nieuwe geliefde in zicht kwam ben ik ook niet gaan samenwonen. Eerst heel rustig introduceren bij kind en dan wel soms op vakantie. Maar ik vind iha dat kinderen veel te snel mee moeten met ouders die verliefd zijn. Maar goed, ik weet ook dat ik heel principieel ben in die dingen. Misschien te, maar dit is wie ik ben.

Zo denk ik er ook over. Ik ben na mijn scheiding bewust een aantal jaren alleen geweest. Allereerst voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf; ik had de ruimte in mijn hoofd (en in mijn hart) helemaal niet voor een flirterette. Mijn kinderen (inmiddels allemaal volwassen) hebben dat enorm gewaardeerd, ze vonden het fijn dat ze mij helemaal voor zichzelf hadden en niet ook nog eens moesten wennen aan een nieuwe partner aan mijn kant. En zelf vond ik het fijn om alles rustig te kunnen verwerken en eindelijk, na een lang huwelijk, eens helemaal "partnerloos" te leven.

Een aantal jaren na mijn scheiding kwam ik een leuke man tegen, die nog maar net in een scheiding verwikkeld was. Dat had een rode vlag moeten zijn, maar ik was inmiddels zelf zo stabiel dat ik dacht dat ik dit wel aan zou kunnen, en met een roze bril op is een rode vlag ook maar gewoon een vlag. Dat werd dus niks, want hoewel hij zei dat hij toe was aan een nieuwe relatie en dat zijn huwelijk eigenlijk al langer weinig meer voorstelde, kreeg ik zijn scheidingsellende er natuurlijk toch gewoon bij. 

Inmiddels ben ik alweer zo lang alleen, dat ik niet eens meer echt zin heb in een relatie - maar dat is weer een ander verhaal .

Persephone schreef op 01-11-2024 om 09:24:

[..]

Zo denk ik er ook over. Ik ben na mijn scheiding bewust een aantal jaren alleen geweest. Allereerst voor mijn kinderen, maar ook voor mezelf; ik had de ruimte in mijn hoofd (en in mijn hart) helemaal niet voor een flirterette. Mijn kinderen (inmiddels allemaal volwassen) hebben dat enorm gewaardeerd, ze vonden het fijn dat ze mij helemaal voor zichzelf hadden en niet ook nog eens moesten wennen aan een nieuwe partner aan mijn kant. En zelf vond ik het fijn om alles rustig te kunnen verwerken en eindelijk, na een lang huwelijk, eens helemaal "partnerloos" te leven.

Een aantal jaren na mijn scheiding kwam ik een leuke man tegen, die nog maar net in een scheiding verwikkeld was. Dat had een rode vlag moeten zijn, maar ik was inmiddels zelf zo stabiel dat ik dacht dat ik dit wel aan zou kunnen, en met een roze bril op is een rode vlag ook maar gewoon een vlag. Dat werd dus niks, want hoewel hij zei dat hij toe was aan een nieuwe relatie en dat zijn huwelijk eigenlijk al langer weinig meer voorstelde, kreeg ik zijn scheidingsellende er natuurlijk toch gewoon bij.

Inmiddels ben ik alweer zo lang alleen, dat ik niet eens meer echt zin heb in een relatie - maar dat is weer een ander verhaal .

Naja, we zitten beide in dezelfde situatie, sinds ongeveer dezelfde periode, het is leuk en gezellig op de app en we staan er beide hetzelfde in: Zowiezo de kinderen voorop ( ze heeft 2 kinderen), latten in de week dat we de kinderen niet hebben. Nog los van het feit dat dit heeeeeeeeel pril is hoor. 

Nogmaals: Ik ga mijn idealen en principes niet over boord gooien, mocht ik weer verliefd worden. Absoluut niet. Mijn kinderen staan altijd op 1.

Maar goed, er is gisteren dus gigantisch gedoe geweest na een hele lekkere rustige week en ik sta echt stijf van de woede bijna. De meiden hebben aan mama verteld dat zoonlief een aantal dingen aan mij verteld heeft. Nou mag dat prima, ik heb de kinderen verteld dat ze geen geheimen hoeven te houden van mij en dat er overal gewoon over gepraat kan worden.

Heeft moeders zoonlief woedend opgebeld en gezegd: jij zorgt er voor dat papa en mama nog meer ruzie krijgen, je moet niet liegen, ik heb gezegd dat mama papa ook niet goed behandeld heeft ( Daar is op het vreemdgaan na ook niks van waar trouwens, ze was een fijne liefhebbende vrouw). Zoon was in paniek. Huilen. Wou absoluut niet meer met mama praten en niet meer naar mama toe.

Heb het maar proberen te sussen en gezegd dat hij echt geen seconde moet denken dat hij ook maar 1 procent aandeel gehad heeft in onze scheiding en dat dat aan papa en mama ligt en absoluut aan niemand anders. En dat die dat nooit meer vergeten moet. Direct de vrouw voor het eerst deze week een bericht gestuurd. Netjes, maar duidelijk: Je kunt dit niet maken. Hij deelt voor het eerst iets over hoe hij zich voelt en wat hem dwars zit en dan doe je dit, dit is niet OKE. Je belt hem nu maar op om je excuses te maken.

Krijg ik eerst 3 verwijten om de oren, die niks met dit van doen hebben, daarna excuses en dat we dit soort zaken samen moeten bespreken ( Mind u, ze bespreekt niks met mij). En nadat ik haar duidelijk gemaakt heb dat dit gewoon niet kan op deze manier, krijg ik: Dat heb je dan goed gedaan met dat uithoren van je......

Nog los van het feit dat zoonlief zelf naar me toe kwam, echt wat een idioot. Ik ben echt razend. Het verstand gehad daar verder niet meer op in te gaan. Krijg ik net een appje van mijn schoonvader dat vrouw een uitreiking heeft gedaan naar hun, voor het eerst in 2 jaar. Die is het echt volledig kwijt. 

Verliefd worden is mooi in de juiste omstandigheden. In de onjuiste omstandigheden laat het mensen dingen doen waarvan ze achteraf denken … “was ik dat”? In de verliefdheidsrush wordt veel kapot gemaakt. Het maakt dat je blind wordt voor alles buiten die verliefdheid. Je ziet enkel het voorwerp van de verliefdheid, en dan nog met een serieuze roze bril. Eigenlijk is het zinsverbijstering.

Het is alsof je onder invloed van cocaïne allerlei serieuze beslissingen neemt.

Dat geldt voor de vreemdganger, maar eigenlijk voor iedereen.

elledoris schreef op 31-10-2024 om 22:04:

[..]

Mijn ex is al bijna 10 jaar samen met zijn vrouw die hij direct had nadat ie 30 jaar met mij getrouwd was. Ik ken vooral mensen die van de ene naar de ander overstappen en daar echt wel mee samen blijven. Ik begin steeds meer te geloven dat partners die achter blijven een soort wishfull thinking hebben dat degene die snel met de volgende samen is "zichzelf meeneemt" of een "volle rugzak heeft" en dat daardoor die nwe relatie wel niet zal slagen.

Die mensen ken ik ook. Dat mensen samenzijn zegt alleen niets over de relatie. Vaak zie ik dat ze tegen een berg aan problemen oplopen met elkaars kinderen, exen, loskomen uit oude relaties en de omgeving. Ze zijn misschien samen maar dat is niet iets waar ik zin in heb. Als ik mijn leven verder prima voor elkaar heb. Het zegt mij vooral dat mensen niet alleen kunnen zijn. Zich niet goed staande kunnen houden. En in het geval van mannen dat ze graag weer verzorgd en ontzorgd willen worden. Dat is niet hoe ik mijn leven zie. Staat volledig los van hoe ik een ex zie. Die gun ik het beste. Ik heb immers niets van doen met zijn leven na mij. 

petsephone, ik heb heel bewust hetzelfde gedaan. Een eigen leven opgebouwd met de kinderen. Er kwamen best wat leuke mannen voorbij maar die waren voor de dagen dat de kinderen er niet waren. En dus geen echte relaties want die kosten altijd veel tijd en energie. En met een relatie komen ook verwachtingen van de ander (wanneer kan ik je zien etc). Je kunt zeggen de kinderen gaan voor. Maar in een relatie is het ook rekening houden met elkaar. 

En to, de kans bestaat dat vrouw jullie zoon uiteindelijk een keer zat is. Hij gaat ook puberen en zich afzetten zegen haar. En laat zich niet vormen in haar nieuwe leven. Straks wil hij zelf niet meer. En ik zou hem niet dwingen. 

Izza schreef op 01-11-2024 om 13:23:

petsephone, ik heb heel bewust hetzelfde gedaan. Een eigen leven opgebouwd met de kinderen. Er kwamen best wat leuke mannen voorbij maar die waren voor de dagen dat de kinderen er niet waren. En dus geen echte relaties want die kosten altijd veel tijd en energie. En met een relatie komen ook verwachtingen van de ander (wanneer kan ik je zien etc). Je kunt zeggen de kinderen gaan voor. Maar in een relatie is het ook rekening houden met elkaar.

En to, de kans bestaat dat vrouw jullie zoon uiteindelijk een keer zat is. Hij gaat ook puberen en zich afzetten zegen haar. En laat zich niet vormen in haar nieuwe leven. Straks wil hij zelf niet meer. En ik zou hem niet dwingen.

Dat is die nu wel al ja. En dat is wel per dag verschillend, maar je merkt dat hij zich heel erg terugtrekt, juist omdat ze stomme keuzes maakt, stomme dingen zegt. Waarvan hij weet: Dat is gewoon niet waar. Hij is vooral boos op zijn moeder, dat ze hele vervelende dingen over papa zegt, terwijl hij zoiets heeft: Ja maar wacht even, mama was diegene die altijd vervelend deed tegen papa.

Letterlijk zijn woorden. En dat ze dan gewoon boos opbelt, puur en alleen omdat hij eindelijk zijn gevoelens richting mij geuit had. Ik had haar daar expres niet over geappt. Ik had zoiets van: Ik kan daar nog niet met haar over praten. Als die dat wil, moet die dat op zijn tempo doen, wanneer hij dat wil. En omdat ik idd bang was voor deze reactie. Want oh wee als mevrouw in de spiegel moet kijken. Dat doet ze voor niemand, zelfs niet voor haar zoon.

Ik ga hem zeker ook niet dwingen, maar totdat die 12 is gaat mevrouw daar echt niet mee akkoord. 

Hier ook bewust alleen gebleven en nog, deels na 11 jaar.

Je ontmoet iemand die door hetzelfde gaat en daar zit meteen de "enige" connectie, die zorgt dat je er open voor staat.

Ik ga eerlijk zijn, het zou goed kunnen gaan, maar weet waar je aan begint. Ik gun je echt het beste, maar ik denk dat je beter eerst de boel op orde kunt hebben; je kinderen rust, ipv je hart op hol met iemand die snel meer van je zal verlangen en dan ook nog 2 kinderen meebrengt.
Je woorden over latten laten zien dat je je in een racebaan stort. Wees voorzichtig👍

Anna Cara schreef op 30-10-2024 om 05:14:

Ondertussen weet ik dat we onze intuïtie niet moeten onderschatten. Als jouw man weer naar doet en je hebt een deja vu, neem het dan serieus. Toen mijn man (weer) naar gedrag ging vertonen bleek overigens wel dat er weer contact was tegen de afspraken in.

En natuurlijk vind jij die man niet leuk en vraag je je af hou ik nog wel van hem. Naar gedrag is onaatrekkelijk. Ik vroeg mij af wanneer is houden niet meer genoeg. En het is terecht dat we grenzen stellen. Een relatie is een keuze, ook wij kunnen ervoor kiezen om weg te stappen van een naar gedrag vertonende partner. Wat ook steeds duidelijker wordt is welk gedrag we vertonen in zwaar weer. Je schrijft dat jullie zware tijden hebben. Niks makkelijker dan afreageren op je naaste.

Zou het helpen om het bespreekbaar te maken? En wil je dat eigenlijk nog wel?

Xxx

Ik heb wel geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar het lukt momenteel niet om ook maar ergens over te praten. Alles wat ik doe en zeg is verkeerd en hij rolt alleen maar met zijn ogen. Kind haalt onvoldoende, is mijn schuld. Hij kreeg een woedeaanval over een paar handdoeken bij het leeghalen van de woning van mijn ouders. Etc. Ik ervaar hetzelfde grote gat als toen, dat je elkaar helemaal niet meer kunt bereiken. En toen wist ik het ook niet, dat hij iemand had. Toen ik toen zei dat ik ermee wilde stoppen, toen biechtte hij zijn affaire op. De huidige situatie levert me heel veel stress op. Tegelijk merk ik dat ik gewoon de puf niet meer heb om er achteraan te gaan. 

Heel naar hoe dat nu gaat met je zoon, Elpisto. Ik heb helaas geen tips, maar leef met je mee.