Verder na ontrouw - deel 8

Ik kwam zojuist in de opgeslagen artikelen van zijn psycholoog deze tegen. 
Mijn man gebruikte compartimentalisatie. 
Die psychische verklaring had hij nodig om los te kunnen laten hoe het kwam dat hij heilig geloofde in onze relatie en daarnaast zulke afschuwelijke dingen deed. Hij vond bv eerlijkheid en trouw heel belangrijk als normen en waarden maar zag tegelijkertijd niet dat hij het in dat andere stuk van hem (compartiment) zelf niet was!
Dat stond niet in relatie met elkaar. Bizar! 
Wat Yessie ook ergens zegt en ook ontdekte tijdens het proces bij haar man: ons brein zit ontzettend ingewikkeld in elkaar. 

 https://www-investigatesc-com.translate.goog/6-secrets-cheaters-who-got-caught-dont-want-you-to-know/?_x_tr_sl=en&_x_tr_tl=nl&_x_tr_hl=nl&_x_tr_pto=rq#:~:text=Emotional%20Impact%20When%20Cheaters%20Get%20Caught&text=Some%20may%20experience%20overwhelming%20remorse,the%20hurt%20they've%20inflicted

Even een update van mij.
Helaas geen geweldige, maar ik merk dat ik toch eerder hier weer kom als ik in een dip zit. 
Want tot een week geleden ging het best goed met me, de nodige ups en downs achter de rug. Vreemd hoe dat werkt: het ene moment denk ik: ja, hier gaan we zeker uitkomen. Het andere moment denk ik: ik kan er maar beter mee stoppen. 
Ons kleintje is nu ruim 9 maanden, bijna 8 maanden geleden betrapte ik mijn man op ontrouw met collega. 

Mijn man is op zich goed bezig mij te ondersteunen. Wil ervoor gaan, heeft goede hoop dat het goed komt. Probeert zich echt in te zetten in onze relatie. Maar het gaat niet altijd even handig. 
En twee jonge kinderen erbij maakt het proces niet veel makkelijker. 
Sinds vorige week zit ik weer in een flinke dip. Allebei ziekjes, flinke trigger gehad (ik hoorde mijn man aan de telefoon met een (andere) vrouwelijke collega). Niks aparts verder, maar het feit dat hij zo gezellig met haar kon praten en het feit dat ze een vrouw is, liet mij meteen weer terugzakken naar toen.  

Mijn man weet niet goed meer wat mij te zeggen als ik in een flinke dip zit en als ik wil praten over mijn verdriet. Begint dan over zichzelf of iets dergelijks. We hebben daar gister een fikse ruzie over gehad, waarbij ik in the heat of the moment het verwijt kreeg dat er nooit ruimte was voor zijn verhaal. Iets wat mij enorm boos maakte, want dit was wat ik wekenlang heb moeten horen na het betrappen. Hij zou zelf aangeven wat hij nodig had. Dat doet hij dus blijkbaar toch niet, want nu kreeg ik dat verwijt. Hij nam het meteen terug, maar alsnog heeft hij het gezegd. Dus het speelt. 

GekkeHenkie, jij hebt een tijd geleden een post geschreven waarin je vertelde wat je vrouw jou vertelde om je te steunen. Als je er doorheen zat. Iets met 'dankbaarheid dat je er nog bent', en nog een aantal andere zinnen. Ik vond dat toen een hele mooie post en dacht toen nog: ach, ik wou dat mijn man tegen me zei. Kan de post nu niet zo snel weer terugvinden, maar zou het graag nog van je horen. 

Ik merk zelf dat ik nu veel last ervaar van het feit dat ik niet zo goed meer aan durf te geven wat ik wil. Als ik bijvoorbeeld een voorstel krijg van een vriendin om een dagje uit te gaan, gaan mijn gedachten meteen naar mijn man. 'Vind hij dit wel oké? Kan ik dit maken? Of krijg ik dit over een paar jaar weer naar mijn hoofd geslingerd?'.
Als ik het dan vraag aan man en hij vindt het verder prima, dan denk ik: 'Maar vind hij het echt goed?' 

Ik weet dat dit onderdeel is van mijn trauma, omdat ik dat verwijt toen zo vaak naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen. 
Dat maakt me nu ook weer bang: gaat dit nog beter worden? Of blijf ik, of blijven wij, in deze dynamiek hangen? Kan ik me niet beter losmaken van hem? 

Ik wil binnenkort weer een paar sessies relatietherapie inplannen om het hierover te hebben.
Even een paar hersenspinsels die sinds vorige week weer voor slapeloze nachten zorgt.

Sterkte voor iedereen die nu in een moeilijke periode zit!🫂

GekkeHenkie100 schreef op 14-10-2024 om 21:35:

@Elpisto: het is misschien heel ongepast, maar jouw verhaal leest als een hele slechte film. Al een paar keer gedacht dat het niet gekker kon en dan toch. Niet te doen. Ze doet het helemaal zelf en loopt weg voor haar verantwoordelijkheid. En tegelijk: wat frustrerend dat zo’n t*ringlijer zoveel invloed op haar heeft.

@Ylja: had mezelf nooit die suffe naam moeten geven 😁. Maar zo voelde ik mij toen ik in de relatie bleef na de bekentenis. Waar je misschien op doelt: ik vind het fijn als mijn vrouw af en toe haar waardering uitspreekt voor het feit dat ik de last van het vreemdgaan draag als prijs voor het samen doorgaan. Nog steeds, want eigenlijk nog elke dag denk ik er wel aan (ruim twee jaar later). Was dat wat je bedoelde? Stuur maar een pb als je het fijn vindt als ik dat bericht op zoek. En verder: lijkt me een heel mooi onderwerp voor therapie. Als je dat van jezelf en elkaar kunt begrijpen ben je een heel eind. Take care!

Ja ik kan me er nog niet echt wat bij voorstellen eerlijk gezegd. Dit gaat zo van de ene in de andere verbazing. 

Maar goed, ik kan er niks mee. Ik wil het gewoon afronden nu en het ouderschapsplan ondertekenen, convenant opsturen en dan kan ik in elk geval zorgen dat ik de veilige haven blijf. En dan hopen dat het verstand dan weer terug komt ter zijner tijd. Dan kan ze in elk geval voor haar kinderen weer de juiste keuzes maken. 

Peet52! schreef op 14-10-2024 om 10:56:

Gisteren zag ik dat man weer gezocht had naar date match ..weet ik veel wat.
Merkte dat de tranen omhoog kwamen. 

Waarom controleer jij hem nog? Hij is "gewond" en is (wat begrijpelijk is) ook de weg kwijt. Wat had je gehoopt dat die opgezocht had: hoe krijg ik mijn partner terug??

Ps. neem een ander account en verwijder die van jullie gezamenlijk.

Renate46 schreef op 15-10-2024 om 16:37:

[..]

Waarom controleer jij hem nog? Hij is "gewond" en is (wat begrijpelijk is) ook de weg kwijt. Wat had je gehoopt dat die opgezocht had: hoe krijg ik mijn partner terug??

Ps. neem een ander account en verwijder die van jullie gezamenlijk.

Misschien om de waarheid te achterhalen die hij zelf 3.5 jaar tijdens onze herstart even vergeten is te vertellen. Dat lijkt me niet zo heel erg raar. Is wel 6 jaar van mijn leven geweest met bedrog. En bevestiging zoeken.

En ...wat een mindset is dat zeg. Ik ben compleet wel even de weg kwijt af en toe wat er nu eigenlijk gebeurd is. Hoe iemand waar je in zo'n bubbel mee leeft, zoveel verbinding. Zo glashard in je gezicht. Echt recht in je gezicht kan liegen. Ik kan je vertellen dat doet echt wat met een mens en met je eigen beoordeling vermogen. Want dan kun je allerlei redenen bedenken waarom iemand dat gedaan zou kunnen hebben maar op een gegeven moment kunnen we ook gewoon constateren dat dat wel erg slecht is.
Maar hier zal ik mijn heling in moeten gaan vinden.

Verder wens ik hier iedereen heel veel suc6 en sterkte. Het forum heeft mij erg geholpen toen ik verder wilde met mijn man. Helaas is het bij ons niet gelukt en had dat graag anders gezien maar soms is er ook gewoon een grens bereikt waarin je echt moet zeggen tot hier en niet verder.
Ik ga nu een nieuwe fase in. De scheiding is in gang gezet. Ik ga een andere fase in die hier niet op zijn plaats is om te delen. 
Iedereen bedankt voor al het meelezen en adviezen wat ik soms heel lastig vond omdat ik me zo kwetsbaar voelde. Mijn hemel wat heb ik het zwaar gehad de afgelopen 3.5 jaar. Achteraf niet te doen. Heb ik hier vaak wel gedeeld dat ik er soms wel spijt van had dat ik de keuze had gemaakt om verder te gaan met man. Maar wat heb ik veel geleerd.
Ik ben me ervan bewust dat ik vooruit moet kijken en niet meer achterom moet kijken. Maar jeetje...32 jaar. 
Knuffel aan iedereen en heel veel sterkte en kracht aan diegene die nog midden in het proces zitten of er zelfs net achter komen.😘

peet heel veel sterkte in jouw proces! Hopelijk laat je over een tijdje nog eens weten hoe het met je gaat. Het beste gewenst!

Izza schreef op 16-10-2024 om 10:54:

peet heel veel sterkte in jouw proces! Hopelijk laat je over een tijdje nog eens weten hoe het met je gaat. Het beste gewenst!

Hai Izza...ja zal ik zeker doen..en bedankt heb wel wat kracht nodig💪

Heel veel sterkte Peet, komt zeker goed met jou. 32 jaar loslaten kost tijd, kracht en doorzettingsvermogen.

Een tweetal gerelateerde vragen aan degenen die nog bij elkaar zijn; 

Hoe zijn jullie omgegaan met de controle dwang en wat was er nodig om dit los te laten? Is het mogelijk om dit los te laten?

Hadden jullie nog vermoedens/gedrag gezien wat wees op een terugval? En triggerde dat de controle dwang?

Wij lopen hier momenteel op vast en gaan (tijdelijk?) uit elkaar om lucht in de situatie te brengen maar ik zie nog niet hoe dit het vertrouwen/controledwang gaat oplossen!? 

Irtje schreef op 16-10-2024 om 16:43:

Een tweetal gerelateerde vragen aan degenen die nog bij elkaar zijn;

Hoe zijn jullie omgegaan met de controle dwang en wat was er nodig om dit los te laten? Is het mogelijk om dit los te laten?

Hadden jullie nog vermoedens/gedrag gezien wat wees op een terugval? En triggerde dat de controle dwang?

Als jij echt door wilt zal je die controle moeten loslaten. Als je je partner niet kunt vertrouwen is een relatie niet mogelijk. Vertrouwen is de basis. Je zult geen zekerheid hebben dat het nooit meer zal gebeuren. Alleen voelsprieten die (hopelijk) beter zijn afgesteld.

Irtje schreef op 16-10-2024 om 16:50:

Wij lopen hier momenteel op vast en gaan (tijdelijk?) uit elkaar om lucht in de situatie te brengen maar ik zie nog niet hoe dit het vertrouwen/controledwang gaat oplossen!?

Als het goed is jouw partner volledig transparant. Mijn man heeft zijn telefoon met social media en what's app op de computer geïnstalleerd en ook op mijn telefoon deel ik mee in FB en Insta. Ik zie dus soms apps en messageberichten aan hem, eerder dan hijzelf. 

Ook heeft hij zijn locatie continu aan. Als die het soms niet doen omdat er geen bereik is stuurt hij een foto met een item waar ik om vraag, bv voor iets gaan staan waar hij op dat moment is wat ik herken. (dit stelde hij nb zelf voor) Was ik niet opgekomen. 

Hij vindt dit volkomen logisch want hij heeft het vertrouwen geschaad. Ik ben het daarom niet eens met Izza dat ik de controle los moet laten. Wel dat ik naar mijn voelsprieten moet luisteren en het niet meer moet wegbagatalliseren. 

Hij vindt het moeilijk als ik wantrouwen laat zien maar dan in de zin van moeilijk dat dit is ontstaan door zijn toedoen. Het herinnert hem eraan wat hij heeft gedaan. 

Hoe lang het controle gevoel zal zijn? Geen idee! Maar hij ziet het als de gevolgen van zijn afschuwelijke daden en dit is wel het minste wat hij terug kan doen zegt hij. 

Dus het is volkomen logisch dat je controle dwang/drang hebt. Voor jezelf is het fijn als je het los kan gaan laten. Ik merk bv dat ik soms een paar dagen geen behoefte hèb om te checken. Dat is een fijn gevoel. Maar neem jezelf dat niet kwalijk. We zijn beschadigd en helen kost tijd!! 

Als je partner echt berouw heeft en je niet kwijt wil, begrijpt hij dat en heeft dat voor je over!