Verder na ontrouw - deel 8

Irtje schreef op 16-10-2024 om 16:43:

Een tweetal gerelateerde vragen aan degenen die nog bij elkaar zijn;

Hoe zijn jullie omgegaan met de controle dwang en wat was er nodig om dit los te laten? Is het mogelijk om dit los te laten?

Hadden jullie nog vermoedens/gedrag gezien wat wees op een terugval? En triggerde dat de controle dwang?

Ik heb het losgelaten. Ik vond, dat controle en dwang geen plek hadden in de relatie 2.0. misschien naïef, zeker gezien de uitkomst. Maar ik moest voor mezelf geloven dat dit iets eenmaligs was om verder te kunnen gaan. Daar hoorde wat mij betreft geen, sorry voor mijn bewoording, controle of wantrouwen bij. 

Vrouw had wel alles open staan in die zin qua telefoon code, zelfs totdat ze bij die 2e gozer ging slapen. Maar ik wist van hoe het de vorige keer ging dat als ze niet willen dat je het vind, je het echt niet vindt. 

Dus ja, ik heb verder nooit wantrouwen gehad of controle. Toen ik wel weer signalen kreeg, heb ik daar actie op ondernomen en daarom gaan we nu wel scheiden. 

Izza schreef op 16-10-2024 om 18:21:

[..]

Als jij echt door wilt zal je die controle moeten loslaten. Als je je partner niet kunt vertrouwen is een relatie niet mogelijk. Vertrouwen is de basis. Je zult geen zekerheid hebben dat het nooit meer zal gebeuren. Alleen voelsprieten die (hopelijk) beter zijn afgesteld.

Die zijn zeker scherp afgesteld momenteel maar dan juist is vooral de vraag hoe betrouwbaar? Maak ik van een mug nu geen olifant? Het is knap lastig om hiermee gebalanceerd te navigeren.

Irtje schreef op 16-10-2024 om 16:43:

Een tweetal gerelateerde vragen aan degenen die nog bij elkaar zijn;

Hoe zijn jullie omgegaan met de controle dwang en wat was er nodig om dit los te laten? Is het mogelijk om dit los te laten?

Hadden jullie nog vermoedens/gedrag gezien wat wees op een terugval? En triggerde dat de controle dwang?

Ik heb hier zelf niet zoveel last van gehad. Geen behoefte om te controleren. Maar kan het me goed voorstellen als je veelvuldig bent voorgelogen en partner herhaaldelijk is teruggevallen. Paar dingen hielpen en helpen mij:

- ik kan goed vermijden 😁. Dwz. doen of het er niet is

- dat wat ik nooit heb gewild is al gebeurd. Het kan nog eens gebeuren, maar het traumatische ken ik al. Het geeft mij rust te denken: mocht het nog eens gebeuren na alles was we hebben geleerd en uitgewisseld, dan zit ik in een verkeerde relatie en is het over. Ik ben dus niet bang voor herhaling van het trauma, hooguit dat wij tot de conclusie komen dat ons leven samen ophoudt.

- ik heb geen enkele illusie dat ik niet voor de gek te houden ben. Hier was een moment dat ik het zo niet vertrouwde dat ik toen ze sliep eens op haar telefoon heb gekeken. Appjes waren heel onschuldig. Dus ik volgende ochtend opgebiecht dat ik had gekeken. Voelde ik me ontzettend schuldig over. En ‘ik hoefde me nergens zorgen over te maken’. Bleek later dat er een verborgen app naast was waar alle spannende dingen werden uitgewisseld. Door doortrapt dat zij samen beide appgroepen naast elkaar gebruikten en dus heel goed wisten wat wel en niet voor partners zichtbaar moest zijn. Maar heeft mij geholpen: als ze het wil kan ze het doen zonder dat ik het zie.

- ik wil gewoon niet leven vanuit controle

- maar meest belangrijke is wat Anna-Cara ook zegt: vertrouwen op intuïtie. Ik heb toen wel gevoeld dat het niet deugde. Maar dat zelf weg gepraat en laten wegpraten. Dat doe ik nooit weer. Wel moeilijk onderscheid te maken tussen angst en intuïtie. Maar ik focus me meer op: hoe is onze verbinding, heb ik het gevoel dat ze eerlijk is? 

- na ons proces kan ik geloven dat mijn vrouw dit nooit meer doet. En toch soms een oprisping van angst met ‘stel je voor’. Ergens kwamen wij de vraag tegen ‘zijn er dingen die je liever niet wilt vertellen’? Die vraag stel ik haar dan. En intuïtief heb ik tot op heden haar antwoord geloofd en dan word ik toch rustiger. 

Anna Cara schreef op 17-10-2024 om 00:40:

[..]

Uit elkaar gaan kun je gebruiken om te ervaren of je hem mist. Weer als partner wil. Weer wil kiezen voor hem. En of jullie monogaam willen en kunnen zijn.

Je geeft mij de indruk dat je intuitie roept? Klopt dat?

Xxx

Ja, ik denk het wel, maar kan mijn vinger er niet opleggen. Hij zegt dat er nooit meer iets gebeurt is maar ik vind het gewoon moeilijk te geloven.

We gaan tijdelijk uit elkaar om te zien wat we willen, of we elkaar missen en of ik een soort reset vwb die allesoverheersende controle kan doen. Het kost gewoon zoveel energie en tijd en ik word er geen leuker mens van.

In begin had ik ook nodig wat LifeEvent schrijft. Vooral het gevoel dat hij dit zelf ook belangrijk vond en er zelf heel open over wilde zijn. Heeft wel even geduurd voor die omslag kwam. Het is een mindset die veranderd moet worden. 

Na verloop van tijd werd het vertrouwen groter en had ging het vanzelf. Ik wil het zelf nu ook niet meer (maar kan nog wel als ik er behoefte aan heb), moet er niet aan denken rest van mijn leven op mijn hoede te moeten zijn. Ik zie het nu ook zo: het is zijn keuze om open en eerlijk te zijn. Hij heeft gezien hoe schadelijk het is voor de ander, en zelf heeft hij ook een enorm schuldgevoel en veel schaamte en spijt. 
Open en eerlijk leven is zoveel fijner, ik wist dat heel mijn leven al 

GekkeHenkie100 schreef op 17-10-2024 om 06:41:

[..]

- dat wat ik nooit heb gewild is al gebeurd. Het kan nog eens gebeuren, maar het traumatische ken ik al. Het geeft mij rust te denken: mocht het nog eens gebeuren na alles was we hebben geleerd en uitgewisseld, dan zit ik in een verkeerde relatie en is het over. Ik ben dus niet bang voor herhaling van het trauma, hooguit dat wij tot de conclusie komen dat ons leven samen ophoudt.

Dit voel ik ook heel sterk. Bij man was er al voor dat ik hem leerde kennen een probleem. Aardig gevonden willen worden en geen grenzen kunnen aangeven. En tegelijkertijd uitstraling van een zelfverzekerde man. Heel raar.
Dus heel  ons huwelijk draaide mijn intuïtie overuren. Ik negeerde dit, want voelde ook de liefde voor mij.
Nu gebeurd is (heel langdurig en vaak) waar ik altijd bang voor was en probeerde te voorkomen door situaties te vermijden waar dit zou kunnen gebeuren, is deel van deze angst weg. Klinkt heel tegenstrijdig. Als je het wil kan je altijd iemand bedriegen, in ons geval: hij wilde mij niet bedriegen, maar hij had een innerlijke wond die de aandacht nodig had van die affaire. In zijn hoofd dacht hij dat hij daardoor betere vader en man kon zijn. Nu ziet hij heel duidelijk dat dat onzin was, dat hij dat zichzelf wijsmaakte. Hij ziet ook dat het zijn ontwikkeling heeft tegengehouden. Want diep van binnen voel je dat het fout is en dat je een loser bent als je dit een ander aandoet.

Ben gegroeid en nog sterker geworden. Zinloos om angst te hebben. Loslaten en genieten van het leven zoveel je kan. 

Yessie2000 schreef op 17-10-2024 om 09:39:

[..]

Dit voel ik ook heel sterk. Bij man was er al voor dat ik hem leerde kennen een probleem. Aardig gevonden willen worden en geen grenzen kunnen aangeven. En tegelijkertijd uitstraling van een zelfverzekerde man. Heel raar.
Dus heel ons huwelijk draaide mijn intuïtie overuren. Ik negeerde dit, want voelde ook de liefde voor mij.
Nu gebeurd is (heel langdurig en vaak) waar ik altijd bang voor was en probeerde te voorkomen door situaties te vermijden waar dit zou kunnen gebeuren, is deel van deze angst weg. Klinkt heel tegenstrijdig. Als je het wil kan je altijd iemand bedriegen, in ons geval: hij wilde mij niet bedriegen, maar hij had een innerlijke wond die de aandacht nodig had van die affaire. In zijn hoofd dacht hij dat hij daardoor betere vader en man kon zijn. Nu ziet hij heel duidelijk dat dat onzin was, dat hij dat zichzelf wijsmaakte. Hij ziet ook dat het zijn ontwikkeling heeft tegengehouden. Want diep van binnen voel je dat het fout is en dat je een loser bent als je dit een ander aandoet.

Ben gegroeid en nog sterker geworden. Zinloos om angst te hebben. Loslaten en genieten van het leven zoveel je kan.

Ik blijf dat gek vinden. Ex ontkent hier nog steeds dat er wat speelde, en dat het allemaal vriendschappelijk was. En inmiddels weet ik al heel veel dingen die er op wijzen dat dat echt niet zo is ( Is natuurlijk ook onzin). Als ik dat haar dan voor de voeten gooi, dan zie je der gewoon kleiner worden.

Afijn, hier is het al een aantal dagen rustig. Gisteren weer gezien, wel weer wat verwijten van haar kant, maar ook weer verdrietig. Loopt de hele dag met mij in de kop ( haar woorden). Naja, het zal me wat. Zoals het nu lijkt, gaan we in elk geval morgen het ouderschapsplan tekenen. En het convenant doorspreken. Per half november heeft ze een eigen huurhuisje voor een maand of 2/3, daarna (wederom, van anderen gehoord) gaat ze bij haar nieuwe kerel in. 

Yessie2000 schreef op 17-10-2024 om 09:39:

[..]

Dit voel ik ook heel sterk. Bij man was er al voor dat ik hem leerde kennen een probleem. Aardig gevonden willen worden en geen grenzen kunnen aangeven. En tegelijkertijd uitstraling van een zelfverzekerde man. Heel raar.
Dus heel ons huwelijk draaide mijn intuïtie overuren. Ik negeerde dit, want voelde ook de liefde voor mij.
Nu gebeurd is (heel langdurig en vaak) waar ik altijd bang voor was en probeerde te voorkomen door situaties te vermijden waar dit zou kunnen gebeuren, is deel van deze angst weg. Klinkt heel tegenstrijdig. Als je het wil kan je altijd iemand bedriegen, in ons geval: hij wilde mij niet bedriegen, maar hij had een innerlijke wond die de aandacht nodig had van die affaire. In zijn hoofd dacht hij dat hij daardoor betere vader en man kon zijn. Nu ziet hij heel duidelijk dat dat onzin was, dat hij dat zichzelf wijsmaakte. Hij ziet ook dat het zijn ontwikkeling heeft tegengehouden. Want diep van binnen voel je dat het fout is en dat je een loser bent als je dit een ander aandoet.

Ben gegroeid en nog sterker geworden. Zinloos om angst te hebben. Loslaten en genieten van het leven zoveel je kan.

Dit herken ik ook. Hij had veel vriendinnen, meer dan vrienden. Die gingen zonder uitzondering allemaal scheiden, bij 3 stellen zijn we op de bruiloft geweest. Die meiden hadden ook allemaal relatie advies van hem nodig. Ze vertelden mij hoe gelukkig ik moest zijn met hem en dat ze jaloers waren dat ik zo'n lieve en knappe man had. Bij 1 vrouw had ik toen een sterk onderbuikgevoel maar weet het aan mijn pas bevallen hormonen. Toch heeft hij dat contact toen verbroken omdat ik er ongelukkig door werd. Zij was daar toen boos over. Bij de rest vond ik er soms wat van maar ging zelf ook met mannen 1 op 1 uit eten of borrelen of winkelen of een keer naar het strand. Ik heb mijzelf wijsgemaakt dat hij mij nooit zou bedriegen omdat hij zelf langdurig is bedrogen. En hij droeg mij op handen. Knuffelde veel, zei vaak van mij te houden (ik had moeite daarmee ook naar mijn kinderen, dat vond hij vaak moeilijk) regelde verrassingsuitjes, stuurde verliefde liedjes, kocht  cadeautjes, ook tijdens de affaire ging hij daarmee door. Ik voelde zijn liefde idd. 

Naïef dus. Ik herken wat Yessie schrijft, die achterdocht met boosheid naar mijzelf is nu weg. Ik zeg het meteen als ik wat voel aan wantrouwen en dan stuurt hij dus zo'n foto (stelde hij zelf voor) ook laat hij zijn telefoon liggen. Hij vindt het nu heerlijk dat hij van die stress af is dat ding voortdurend in zijn bereik te hebben. Ook hebben we truus alarm code afgesproken. Helaas komen we haar nog regelmatig tegen. Zij zoekt hem dan op door in zijn buurt te gaan staan. Hij loopt steeds weg als hij door heeft dat ze er staat. Haar andere vriendin (bij wiens man ze het ook heeft geprobeerd) ziet het ook met lede ogen aan. Zij hebben het contact verbroken maar truus vertelde doodleuk dat ze hoopt ooit weer dat fijne contact met haar man terug te krijgen. Schaamteloos! 

LifeEvent! schreef op 17-10-2024 om 14:10:

[..]

Dit herken ik ook. Hij had veel vriendinnen, meer dan vrienden. Die gingen zonder uitzondering allemaal scheiden, bij 3 stellen zijn we op de bruiloft geweest. Die meiden hadden ook allemaal relatie advies van hem nodig. Ze vertelden mij hoe gelukkig ik moest zijn met hem en dat ze jaloers waren dat ik zo'n lieve en knappe man had. Bij 1 vrouw had ik toen een sterk onderbuikgevoel maar weet het aan mijn pas bevallen hormonen. Toch heeft hij dat contact toen verbroken omdat ik er ongelukkig door werd. Zij was daar toen boos over. Bij de rest vond ik er soms wat van maar ging zelf ook met mannen 1 op 1 uit eten of borrelen of winkelen of een keer naar het strand. Ik heb mijzelf wijsgemaakt dat hij mij nooit zou bedriegen omdat hij zelf langdurig is bedrogen. En hij droeg mij op handen. Knuffelde veel, zei vaak van mij te houden (ik had moeite daarmee ook naar mijn kinderen, dat vond hij vaak moeilijk) regelde verrassingsuitjes, stuurde verliefde liedjes, kocht cadeautjes, ook tijdens de affaire ging hij daarmee door. Ik voelde zijn liefde idd.

Naïef dus. Ik herken wat Yessie schrijft, die achterdocht met boosheid naar mijzelf is nu weg. Ik zeg het meteen als ik wat voel aan wantrouwen en dan stuurt hij dus zo'n foto (stelde hij zelf voor) ook laat hij zijn telefoon liggen. Hij vindt het nu heerlijk dat hij van die stress af is dat ding voortdurend in zijn bereik te hebben. Ook hebben we truus alarm code afgesproken. Helaas komen we haar nog regelmatig tegen. Zij zoekt hem dan op door in zijn buurt te gaan staan. Hij loopt steeds weg als hij door heeft dat ze er staat. Haar andere vriendin (bij wiens man ze het ook heeft geprobeerd) ziet het ook met lede ogen aan. Zij hebben het contact verbroken maar truus vertelde doodleuk dat ze hoopt ooit weer dat fijne contact met haar man terug te krijgen. Schaamteloos!

En toch denk ik dat je daarin bepaalde dingen wel al kunt terug zien. Er zijn namelijk maar heeeeeeeeeeel weinig mannen die op een dergelijke manier vrienden kunnen zijn met vrouwen, zonder daar iets bij te voelen. Of iets achter te zoeken/ te willen.

 En nu snap ik dat er een heleboel vrouwen gaan komen die gaan roepen dat dat allemaal best moet kunnen, maar geloof mij: Dat laten dat soort kerels jullie geloven en het enige feit dat je dat zeggen kunt, is omdat je waarschijnlijk nog nooit enig signaal hebt afgegeven dat je er in geïnteresseerd bent. 

Nou, ik ga dat niet roepen, Elpisto. Ik geloof namelijk ook dat vriendschappen tussen mannen en vrouwen vaak ingewikkeld zijn, omdat 1 van beide partijen een andere bedoeling dan strikt vriendschap heeft. Het KAN wel (ik heb ook een paar langdurige vriendschappen met mannen waarbij er niks anders speelt), maar een man die zelfs meer vriendinnen dan vrienden heeft, vind ik heel opmerkelijk. 

Persephone schreef op 17-10-2024 om 14:39:

Nou, ik ga dat niet roepen, Elpisto. Ik geloof namelijk ook dat vriendschappen tussen mannen en vrouwen vaak ingewikkeld zijn, omdat 1 van beide partijen een andere bedoeling dan strikt vriendschap heeft. Het KAN wel (ik heb ook een paar langdurige vriendschappen met mannen waarbij er niks anders speelt), maar een man die zelfs meer vriendinnen dan vrienden heeft, vind ik heel opmerkelijk.

Ik zeg ook niet dat het niet kan. Vandaar mijn " heeeeeeel weinig mannen". Er zullen uitzonderingen zijn. Maar over het algemeen heeft een man, wanneer die op die manier interesse toont in andere vrouwen (meervoud) of net even te joviaal is naar vrouwen, er altijd andere bijbedoelingen bij. En wachten ze op een signaal van desbetreffende vrouw. 

Elpisto schreef op 17-10-2024 om 14:26:

[..]

En toch denk ik dat je daarin bepaalde dingen wel al kunt terug zien. Er zijn namelijk maar heeeeeeeeeeel weinig mannen die op een dergelijke manier vrienden kunnen zijn met vrouwen, zonder daar iets bij te voelen. Of iets achter te zoeken/ te willen.

Helemaal eens en ik denk ook best een belangrijk punt. Heb recent 2 podcasts geluisterd met ‘de derde’. En het verhaal was ongeveer dat je er niets aan kunt doen en er niet tegen bestand bent. Het triggerde behoorlijk, ook omdat de leuke kant (voor de derde en de overspelige partner dan) ervan uitvoerig aan bod kwam.

Maar, ik snap het: als er verliefdheid/ verlangen is is het niet te stoppen. Is het verslavend en verdovend. Precies daarom geloof ik dat de oplossing zit in voorkomen dat er verliefdheid en verlangen groeit. Dat is niet helemaal te voorkomen, maar je kunt ervoor kiezen het niet te voeden. Ik beland via werk geregeld in persoonlijke gesprekken met vrouwelijke collega’s. Soms voel ik daar niets extra bij en soms maakt het iets los. Geen verliefdheid maar gewoon een gevoel dat de ander een mooi mens is. Wat mij betreft geen probleem, maar voor mij wel reden om er vervolgens extra alert op te zijn. Bijvoorbeeld: geen appjes sturen dat het zo’n fijn gesprek was, geen initiatief nemen om op korte termijn nog eens af te spreken, geen dubbelzinnige dingen zeggen. En dan is het zo dat ik de dag erna misschien nog eens terugdenk aan een mooie ontmoeting, maar dat ebt dan ook weer weg. Dat is niet omdat ik mezelf zo’n nette kerel vind, maar juist omdat ik weet dat ik er gevoelig voor kan zijn. En de overtuiging dat er heel veel mensen zijn met wie wij als mensen gelukkig zouden kunnen samenleven. Om dat een relatie iets is dat je opbouwt en dat hechting ontstaat door met iemand samen te zijn.

Dit blijft voor mij een ding in ons verhaal (elk verhaal is uniek…). Mijn vrouw was niet uit op een affaire, zij zou dat zelf niet initiëren. Het was dat een man met verkeerde bedoelingen haar heeft uitgenodigd voor een kopje koffie en met hele subtiele stappen haar steeds verder bracht. Tot het punt waarop zij zelf actief mee ging doen en grenzen nog verder heeft opgeschoven. En zij had niet het bewustzijn wat maakte dat dit haar zo’n fijn gevoel gaf. De therapeut zei het scherp: het is misdadig om iemand die in een relatie zit te benaderen met de intentie om diegene te veroveren.

Dus ik ben voor terughoudendheid in de omgang tussen mannen en vrouwen buiten de relatie. Mand.

Elpisto schreef op 17-10-2024 om 15:16:

[..]

Ik zeg ook niet dat het niet kan. Vandaar mijn " heeeeeeel weinig mannen". Er zullen uitzonderingen zijn. Maar over het algemeen heeft een man, wanneer die op die manier interesse toont in andere vrouwen (meervoud) of net even te joviaal is naar vrouwen, er altijd andere bijbedoelingen bij. En wachten ze op een signaal van desbetreffende vrouw.

We waren het eens, hoor .