Verder na ontrouw - deel 8

Ik heb even teruggezocht naar jouw verhaal. Jullie zijn nu een ruim jaar verder. Wat hebben jullie in die tijd ondernomen? Hoe is jouw man naar jou toe? Heeft hij verantwoordelijkheid genomen? Heeft hij spijt betoond, en nog steeds? Hebben jullie professionele hulp gehad/nog? Weten jullie waarom hij is vreemdgegaan? En is die reden weggenomen? Dat is ook heel belangrijk natuurlijk.

Ik denk dat kunnen vergeven wel echt essentieel is. Hoe kan je nu bij iemand blijven, met iemand leven die je niet kunt vergeven? Ik zou als ik jou was voor mezelf in ieder geval hulp zoeken, om uit te vogelen wat er voor jou nodig zou zijn om je man te vergeven. En dan kun je onderzoeken of je man je dat kan bieden.

Hier had het fysiek het effect dat ik maanden nauwelijks kon eten en slapen. Ik ben in een half jaar 15 kilo afgevallen. Ik had slaapmiddelen en licht antidepressiva nodig om overeind te blijven. Maar dat is wel gelukt. Moest ook wel, zoon ging in die tijd heel slecht en had veel zorg en aandacht nodig, ik raakte 2 keer mijn baan kwijt (niet daardoor) dus ik moest 2 keer solliciteren, al wankelend op mijn benen. En man werd levensbedreigend ziek. Ik heb me nooit ziekgemeld, in de ruim 2 jaar dat het bij ons alles bij elkaar geduurd heeft (vanaf dat man zei te willen scheiden, tot en met de scheiding en toen toch een doorstart, waarna pas bleek dat hij wel degelijk iemand anders had).

Op zich is het wel normaal dat de triggers minder worden ja. Je moet er toch ook niet aan denken dat het blijft zoals in het begin? Tijd doet echt een hoop. Een jaar is echt nog niks. Maar dat je je afvraagt of je jouw man überhaupt wel kan vergeven vind ik geen goed teken... Als je nog geen professionele hulp hebt, regel die dan alsnog. 

Pennestreek schreef op 09-10-2024 om 14:31:

Ik heb even teruggezocht naar jouw verhaal. Jullie zijn nu een ruim jaar verder. Wat hebben jullie in die tijd ondernomen? Hoe is jouw man naar jou toe? Heeft hij verantwoordelijkheid genomen? Heeft hij spijt betoond, en nog steeds? Hebben jullie professionele hulp gehad/nog? Weten jullie waarom hij is vreemdgegaan? En is die reden weggenomen? Dat is ook heel belangrijk natuurlijk.

Bedankt dat je de moeite hebt gedaan mijn verhaal terug te lezen. We zijn na het uitkomen gestart met relatietherapie. Na een aantal maanden bleek dit niet te werken. Het lukte mijn man niet om eerlijk te zijn, zich open te stellen en het contact met de minnares was niet gestopt (kwam ik pas veel later achter). Mijn man is nu een aantal maanden in individuele therapie, onderzoekt waar zijn gedrag vandaan komt, wat triggers zijn voor terugval. Het is voor hem nog niet helemaal helder. Wel dat dit al gestart is toen hij erg jong was. Therapeut geeft ook aan dat het een lange weg is voor echt gedragsverandering. Mijn man toont zeker berouw. Is veel meer thuis, neemt nog meer praktische zaken in huis op zich. Zegt echt te willen veranderen en niet meer tegen mij te liegen. 

Ik denk dat kunnen vergeven wel echt essentieel is. Hoe kan je nu bij iemand blijven, met iemand leven die je niet kunt vergeven? Ik zou als ik jou was voor mezelf in ieder geval hulp zoeken, om uit te vogelen wat er voor jou nodig zou zijn om je man te vergeven. En dan kun je onderzoeken of je man je dat kan bieden.

Ik ben nu inderdaad wel op zoek naar hulp. Ik stond er eerst niet voor open omdat ik vond dat mijn man aan zet was. Zeker nadat de relatietherapie een flater bleek. Maar voor mezelf is hulp ook goed en belangrijk.   

Hier had het fysiek het effect dat ik maanden nauwelijks kon eten en slapen. Ik ben in een half jaar 15 kilo afgevallen. Ik had slaapmiddelen en licht antidepressiva nodig om overeind te blijven. Maar dat is wel gelukt. Moest ook wel, zoon ging in die tijd heel slecht en had veel zorg en aandacht nodig, ik raakte 2 keer mijn baan kwijt (niet daardoor) dus ik moest 2 keer solliciteren, al wankelend op mijn benen. En man werd levensbedreigend ziek. Ik heb me nooit ziekgemeld, in de ruim 2 jaar dat het bij ons alles bij elkaar geduurd heeft (vanaf dat man zei te willen scheiden, tot en met de scheiding en toen toch een doorstart, waarna pas bleek dat hij wel degelijk iemand anders had).

Wat een heftige periode voor je! Hopelijk gaat het nu beter met je. 

Dat maakt me ook boos. Dat ik naast alle uitdagingen in het leven ook moet dealen met de affaire van mijn man. Ik kon dit er eigenlijk niet meer bij hebben.

Op zich is het wel normaal dat de triggers minder worden ja. Je moet er toch ook niet aan denken dat het blijft zoals in het begin? Tijd doet echt een hoop. Een jaar is echt nog niks. Maar dat je je afvraagt of je jouw man überhaupt wel kan vergeven vind ik geen goed teken... Als je nog geen professionele hulp hebt, regel die dan alsnog.

Goed dat je man nu individuele therapie heeft. Begrijp ik goed dat jullie nu geen relatietherapie (meer) hebben? Dat lijkt me dan wel weer verstandig om op te starten. Ik zou de behandelaar van je man daarnaar vragen. Misschien kan die jullie als koppel begeleiden, en anders weet hij vast iemand die bij jullie zou passen. En hij kan vast ook inschatten of dat nu al zinvol is, of dat je man eerst nog stappen moet zetten.

Ik heb zelf veel gehad aan het boek Houd me vast van Sue Johnson. Dat hoort bij de methode EFT (emotionally focussed therapy). Die methode gaat in op wat jullie van elkaar nodig hebben om je veilig te voelen bij elkaar, en op de niet-gezonde patronen in jullie relatie die dat in de weg staan. Het boek kun je prima zelfstandig gebruiken. Maar wellicht is de therapeut van je man bekend met deze methode en kan hij die bij jullie inzetten.

Mijn man heeft pas bij de therapeut die deze methode gebruikte ingezien dat het niet aan mij lag, maar aan zijn eigen copingmechanismes uit zijn jeugd. Dat die niet meer helpend maar juist destructief waren. Pas toen dat muntje viel, en hij echt naar zichzelf en zijn eigen aandeel kon gaan kijken, konden we elkaar weer vinden. Wat je zegt, dat je man meer in huis doet, meer thuis is, dat vond ik ook heel fijn. Hij nam op dat vlak zijn verantwoordelijkheid niet, en waardeerde ook niet dat ik dat allemaal op me nam. Sterker nog, hij vond me een grijze huismuis geworden, niet aantrekkelijk. Maar ja, iemand moet het doen, en hij was meestal de hort op. Is natuurlijk een dynamiek waar je beiden aan bijdraagt, maar je kunt voor een dynamiek als deze de schuld niet bij degene leggen die de gaten dichtloopt die de ander laat vallen. Vind ik, en vond hij uiteindelijk ook.

Bij ons is het uiteindelijk helemaal goed gekomen. Maar daar is vergeving dus wel een heel groot onderdeel van (geweest). En over en weer begrip voor elkaar en elkaars manier van communiceren. Daarom is relatietherapie zo belangrijk. Naast allebei aan jezelf werken (heb ik ook gedaan, ik heb een jaar lang een coach gehad voor mezelf). Daarnaast is het heel belangrijk om samen weer leuke dingen te doen. Wij hebben een tijd lang een avond per week gereserveerd voor ons samen. Dat was de ene week om iets leuks te gaan doen en de andere week om de 'zware gesprekken' te voeren. We hadden de afspraak om niet tussendoor met elkaar in discussie te gaan, maar alles wat we voelden, vonden, opmerkten, wilden bespreken in die 2 weken op te sparen. Daar zitten 3 voordelen aan. 1. je zit niet meer hoog in je emotie, waardoor je de ander beter kunt 'horen', 2. je hebt de tijd om goed na te denken over wat je nu eigenlijk voelt en dat goed onder woorden te brengen, inclusief het effect dat het heeft op jou en 3. je hebt de tijd om er rustig over te praten. Op deze manier hebben we heel veel pijnpunten constructief aan kunnen pakken. Ook veel triggers op deze manier besproken, waardoor ik aan man heel goed duidelijk kon maken wat er precies triggers waren en hoe ik me daardoor voelde, plus wat ik van hem op zo'n moment nodig had om er weer overheen te komen. Hij leerde daardoor bij mij ook die triggers herkennen, waardoor hij daar steeds beter en sneller op kon reageren. Heel fijn was dat.

Een laatste opmerking nog: je moet echt loslaten dat het 'niet eerlijk is' of dat er ooit 'gerechtigheid' komt. De balans is voor altijd naar 1 kant doorgeslagen. Je moet voor elkaar zien te krijgen dat dat een afgesloten hoofdstuk wordt en dat je opnieuw begint. Echt een relatie 2.0. Je man kan op geen enkele manier ooit goedmaken wat hij heeft gedaan. Als je dat van hem verwacht zal hij de rest van jullie leven op zijn tenen moeten blijven lopen, kun jij hem doorlopend 'straffen' voor wat hij heeft gedaan. Dat staat een gezonde relatie in de weg. Dat stukje zul jij zelf moeten doen, daar kan hij niet bij helpen.

Het is niet gemakkelijk, het duurt jaren, maar het kan zeker goed komen.

Izza schreef op 09-10-2024 om 14:58:

Blauwgeel dat klinkt echt niet goed. Jij hebt nog steeds behoorlijke lichamelijke en mentale klachten. Heel begrijpelijk maar om een doorstart te kunnen maken moet je kunnen vergeven. Vergeten doe je dit nooit meer. Maar zonder vergeving is een doorstart onmogelijk. Ik ben een groot voorstander van therapie. Maar uiteindelijk is dat natuurlijk afgerond en jij moet het toch zelf doen. Dat kan niemand voor jou doen. Opnieuw in behandeling is misschien een goede optie. Maar wees dan Heel eerlijk naar jezelf. Kan ik er normaal mee omgaan? Kan ik het achter mij laten?

Ik heb een doorstart geprobeerd. En therapie. Maar voor mij was duidelijk dat ik al die jaren (want dat kost het) van moeite liever in mijzelf en de kinderen wilde steken. En niet in andermans problemen. Dat het respect ook weg was. De breuk was verdrietig maar daarna begon de zon weer te schijnen. Ik geniet weer van het leven. Heb een prima omgang met ex. Juist omdat ik het toen pas volledig achter mij kon laten. Geen relatie was voor mij geen triggers en wantrouwen meer. Dat was iets uit het verleden omdat je niet meer dagelijks geconfronteerd wordt met de reden van al dat verdriet. En nieuwe relatie daarna was gelijkwaardig. Dat was met ex nooit meer gelukt. Een bedrieger heeft toch een achterstand. Moet zich extra bewijzen. Dat wilde ik niet meer.

Stel jezelf een termijn waarin het weer beter moet gaan. Waarin jij kunt vergeven. Lukt het dan nog niet vraag jezelf af waarom jij dit jezelf wilt blijven aandoen. Sommige mensen blijven namelijk hangen. Uiteindelijk heb jij zelf de keuze (los van je partner en wat hij doet). Jij moet het achter je kunnen laten. Anders kom je nooit verder.

Niet mee eens. Zie boven. Als je dat als niet-bedrogen-partner wil/nodig hebt, dan is een doorstart inderdaad niet mogelijk in mijn ogen. Maar als je dit nodig hebt, heb je dus ook niet echt, waarlijk, de ander vergeven.

blauwgeel schreef op 09-10-2024 om 13:28:

Ik wil iedereen veel sterkte wensen die nu toch midden in een scheiding zit. Ik kan me voorstellen dat het heel verdrietig is dat dit de uitkomst is, na alle moeite die je in 'herstel' gestoken hebt. Toch denk ik dat ook de periode van herstel bijdraagt aan de strijdlust die ik nu bij jullie zie. Onze therapeut zei eens tegen mij; een tweede keer zal het minder pijn doen. Je gaat jezelf beschermen.

Ik geloof voor mezelf ook dat dit zo werkt. Toen de affaire uitkwam was dit zeker traumatisch. Ik heb veel signalen gehad. Maar kon mezelf niet voorstellen dat mijn man dit echt zou doen. Todat het niet meer ontkent kon worden. Nu weet ik hoe hij kan zijn. Als er nog zoiets gebeurt weet ik dat ik voor mezelf moet kiezen.

Ik snap goed dat het voor jullie nu ook makkelijker is om de wegen als partners te scheiden.

Veel sterkte voor jullie allemaal met de scheiding!

Ik weet niet of het makkelijker is. Immers zijn we de vorige keer niet daadwerkelijk het scheidingsproces in gegaan.

Wat ik me van de vorige keer nog wel kan herinneren, toen ik ook de melding kreeg dat ze wou scheiden, was dat ik destijds wel een stuk verdrietiger was dan dat ik nu ben. Ik heb toen wel echt mijn ogen er uit gehuild. Misschien is dat verschil wel de afstand die we nu gecreëerd hebben direct, door week op week af te gaan. Het enige moment dat we mekaar nog zien is op de wisseldag en eventueel bij sporten van de kids.

Ik denk niet dat het minder pijn doet dan de vorige keer, eerlijk gezegd. Je herleeft wel heel sterk een trauma en dat maakt het wel in die zin wat pijnlijker. De wetenschap dat je voor iemand dus echt niet bent geweest, wat diegene wel voor jou is geweest. Dat blijft wel pijnlijk. Het doet je afvragen hoe echt het allemaal geweest is. 

Pennestreek schreef op 09-10-2024 om 15:13:

[..]

Niet mee eens. Zie boven. Als je dat als niet-bedrogen-partner wil/nodig hebt, dan is een doorstart inderdaad niet mogelijk in mijn ogen. Maar als je dit nodig hebt, heb je dus ook niet echt, waarlijk, de ander vergeven.

Ik lees hier anders regelmatig dat de ander een laatste of nieuwe kans krijgt. Dat is toch een vorm van gunnen. Jij als bedrogen partner gunt de ander wat. Maar op jouw voorwaarden. En vergeven kan maar vergeten niet. Die ander zal levenslang ander gedrag moeten laten zien binnen de relatie. Natuurlijk moeten beiden veranderen. Maar er zit toch een mate van ongelijkheid in omdat de persoon die vergeven is extra zijn best moet doen om aan zijn problemen te blijven werken. En de bedrogene moet heel goed alle onrust en het wantrouwen achter zich kunnen laten. Je relatie is door zo'n gebeurtenis niet meer gelijkwaardig zoals in het begin. 

Bij mij zijn de mentale en lichamelijke gevolgen ook diep. Ik word 's nachts rond 3.00u wakker en besef dan steeds opnieuw wat er gebeurd is en dat dit geen nare droom is maar werkelijkheid. Ben in begin 10 kg afgevallen, had geen eetlust, voelde me vaak onrustig.

Ook toen ik nog niets wist van het bedrog had ik er last van. Ik voelde onrust om sommige momenten die ik niet kon verklaren. De ontrouw heeft in mijn geval lang geduurd, dus weet ook niet alles precies meer en man ook niet. Maar waarschijnlijk voelde ik man en was daarom onrustig. Heel apart.

Nu, na ruim 2 jaar na het ontdekken/bekennen van de eerste dingen, veel wijzer wat betreft de oorzaak (o.a. grens niet aangeven, aandacht nodig hebben om eigen zelfbeeld op te krikken, soort verslaving aan het gevoel dat het opleverde en daarna weer slecht over zichzelf voelen, cirkeltje dus), nog steeds regelmatig een somber gevoel. 
Ook gevoel van schaamte terwijl ik er niets aan kan doen. (ook veel schaamte bij man)

Ik vergelijk het soms met amputeren van been, je blijft daar verdrietig over dat je dat been moet missen. Ik had het zo graag anders gewild, voor ons allebei. Heeft hem ook alleen ellende gebracht, dat ziet hij zelf nu ook heel scherp.

blauwgeel schreef op 09-10-2024 om 13:35:

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar ervaringen over mentale en lichamelijke klachten na het uitkomen van de affaire. Ik merk dat het mijn óntzettend geraakt heeft. Ik voel me tot op mijn bot gekwetst. Geniet niet meer erg van het dagelijks leven. Doe meer op de automatische piloot. Ben niet gelukkig met mezelf en mijn uiterlijk en ervaar lichamelijke klachten. Ben zo ontzettend boos, op mijn man en op truus.

De triggers worden wel minder. Het is niet meer 24/7 aanwezig. Ik vind dit wel een aparte gewaarwording. Want áls er een trigger komt, is het wel meteen heel heftig. Maakt het me misselijk, boos, verdrietig. Ik vraag me af; is het wel goed dat ik er niet meer steeds aan denk. Houd ik mezelf niet voor de gek door de werkelijkheid soms meer op de achtergrond te plaatsen.

Na het uitkomen heb ik me twee dagen ziek gemeld. Daarna heb ik weer alle ballen hoog gehouden. Maar het breekt me op, voel me uitgeput..

Wat had jij nodig voor herstel? Hoe heb je voor jezelf gezorgd? En heb je op enig punt je bedreigende partner kunnen vergeven. Ik denk nu dat ik dat nooit zal kunnen. Maar misschien is vergiffenis ook niet perse nodig voor herstel.

Het is echt een gevoel van pure rouw, angst ook. Twee dagen nadat ik erachter kwam heb ik mijn kinesist gebeld en gesmeekt om me ertussen te nemen voor ademhalingsoefeningen omdat ik geen lucht meer kreeg. Ik was ook constant rillerig, mijn hart racete en ik kon niet meer nadenken. Slapen was een ramp, altijd die beelden van hen op mijn netvlies gebrand.

Nu zijn we een dikke 5 weken verder en het puur lichamelijke is al iets beter gelukkig. Ik kan terug ademen, al moet ik wel goed opletten dat ik niet terug beginnen te hyperventileren bij stress en mijn hart klopt terug normaal.

Wat er met momenten wel bijkomt is een dof, depressief gevoel. Dan voel ik me helemaal afgevlakt. En met 3 kinderen is dat niet te doen. Of net een immense piek van emoties met intense huilbuien. Ik dacht even aan antidepressiva, maar ik denk dat ik beter in de emoties duik en ze toelaat.

Ik probeer genoeg activiteiten te doen nu, meer voor het oudercomité, uit eten met een vriendin, winkelen, wandelen. Maar ik ben thuisblijfmama en ben dus wel veel thuis en met de kinderen bezig. Dan probeer ik het verdriet zo ver als mogelijk op slot te zetten.

Wat ook wel deugd doet, misschien raar, is de tijd die ik met mijn man heb. We zijn 10j niet weg geweest en zijn nu elk weekend al gaan eten, naar de cinema, ..

Vergeven... ik denk eigenlijk dat het bij mij niet echt  in de eerste plaats om vergeven gaat. Ik wil het eerst en vooral begrijpen. En als ik het echt helemaal snap zien we wel verder. Ik ben eigenlijk niet eens woedend op hem of zo.

Izza schreef op 09-10-2024 om 17:35:

[..]

Ik lees hier anders regelmatig dat de ander een laatste of nieuwe kans krijgt. Dat is toch een vorm van gunnen. Jij als bedrogen partner gunt de ander wat. Maar op jouw voorwaarden. En vergeven kan maar vergeten niet. Die ander zal levenslang ander gedrag moeten laten zien binnen de relatie. Natuurlijk moeten beiden veranderen. Maar er zit toch een mate van ongelijkheid in omdat de persoon die vergeven is extra zijn best moet doen om aan zijn problemen te blijven werken. En de bedrogene moet heel goed alle onrust en het wantrouwen achter zich kunnen laten. Je relatie is door zo'n gebeurtenis niet meer gelijkwaardig zoals in het begin.

Deze heb ik even een tijdje over nagedacht, om voor mezelf na te gaan of het iets met gunnen te maken had. 

Ik denk, maar dan spreek ik natuurlijk puur voor mezelf, dat het juist andersom was: Ik gunde haar al het verdriet en de angst die ze op dat moment voelde. Zo van, ik ben door een hel gegaan, nu mag jij. Ik denk dat het stukje gunnen nooit een onderdeel is geweest van mijn besluit. 

Dat het in die zin nooit meer gelijkwaardig wordt, vind ik dan wat lastiger te vangen. Ik heb persoonlijk nooit echt last van wantrouwen gehad. Ik denk ook niet dat daar plek voor is, op het moment dat je echt verder wil met elkaar. De eerste weken/maanden natuurlijk wel. Het liegen gaat zo ver, dat je je op een gegeven moment wel afvraagt met wie je van doen hebt. En dat was zeker in het begin wel lastig. Maar ik vond dat juist wel een proces waar je dan met zijn beide door heen gaat. 

Patronen doorbreken is in die zin veel lastiger en ik zou dan ook altijd adviseren om samen in relatietherapie te gaan. Dat hebben wij nagelaten. Toegegeven: Mijn vrouw steekt gewoon op deze manier in elkaar blijkbaar. Of ik dat dan niet gezien heb, of het niet heb willen zien. Ik denk, achteraf, dat dat het tweede is. De signalen waren wat dat betreft niet zo heel erg denderend. Elke serieuze relatie die ze in haar leven gehad heeft, eindigde op dezelfde manier. Dat is een patroon, waar je niks aan kan doen. 

Dus in die zin, weet ik niet of het echt wat met gunnen te maken heeft. Het is wat dat betreft een beetje dubbel. Ik gun haar het beste, omdat ze de moeder van mijn kinderen is en mijn kinderen het goed moeten hebben. Maar emotioneel, persoonlijk, gun ik het haar, dat ze bij het leven bedonderd wordt door die nieuwe gozer en zichzelf straks als 45-jarige single ellendig en alleen op een flatje ergens in een achterbuurt terug vindt en denkt: What the F heb ik met mijn leven gedaan.

Verliefd worden op een ander, dat kan. Niet gelukkig zijn in je relatie, dat kan ook. Maar de manier waarop je daar mee om gaat zegt veel, denk ik, over hoe je in elkaar steekt als persoon. En dat staat wel zo ver weg van wat ik vind ( en vroeger ook van wat zij vond) dat ik haar als persoon wel echt heel ver weg van me wil hebben. 

Ik las laatst een quote en die vond ik wel treffend: The grass is not greener on the other side, but it will look like that, because u water it. 

Winnie86 schreef op 09-10-2024 om 22:05:

[..]

Het is echt een gevoel van pure rouw, angst ook. Twee dagen nadat ik erachter kwam heb ik mijn kinesist gebeld en gesmeekt om me ertussen te nemen voor ademhalingsoefeningen omdat ik geen lucht meer kreeg. Ik was ook constant rillerig, mijn hart racete en ik kon niet meer nadenken. Slapen was een ramp, altijd die beelden van hen op mijn netvlies gebrand.

Nu zijn we een dikke 5 weken verder en het puur lichamelijke is al iets beter gelukkig. Ik kan terug ademen, al moet ik wel goed opletten dat ik niet terug beginnen te hyperventileren bij stress en mijn hart klopt terug normaal.

Wat er met momenten wel bijkomt is een dof, depressief gevoel. Dan voel ik me helemaal afgevlakt. En met 3 kinderen is dat niet te doen. Of net een immense piek van emoties met intense huilbuien. Ik dacht even aan antidepressiva, maar ik denk dat ik beter in de emoties duik en ze toelaat.

Ik probeer genoeg activiteiten te doen nu, meer voor het oudercomité, uit eten met een vriendin, winkelen, wandelen. Maar ik ben thuisblijfmama en ben dus wel veel thuis en met de kinderen bezig. Dan probeer ik het verdriet zo ver als mogelijk op slot te zetten.

Wat ook wel deugd doet, misschien raar, is de tijd die ik met mijn man heb. We zijn 10j niet weg geweest en zijn nu elk weekend al gaan eten, naar de cinema, ..

Vergeven... ik denk eigenlijk dat het bij mij niet echt in de eerste plaats om vergeven gaat. Ik wil het eerst en vooral begrijpen. En als ik het echt helemaal snap zien we wel verder. Ik ben eigenlijk niet eens woedend op hem of zo.

Begrijpen waarom mensen tot zoiets afschuwelijks als je gezin en partner te bedriegen terwijl je er tegelijk ontzettend veel van houdt gaat niet lukken. Mijn man begrijpt het zelf ook niet hoe hij dat kon en hoe dat werkte in zijn hoofd. Hij had echt een psycholoog nodig om dat uit te leggen. Wat wel meteen duidelijk was voor hem, is dat hij een vreselijke egoïst is geweest en naast dat het voor mij traumatisch is geweest is dat het voor hem ook, te beseffen dat hij daartoe in staat was! Hij kon zichzelf niet eens meer zien in de spiegel, kreeg suïcidale gedachten etc
Maar dat duurde even omdat zijn beschermingsmechanisme aanging. Dus hij had eerst cognitief ipv emotioneel schuldgevoel. 
Pas toen hij de volle verantwoordelijkheid nam en mijn woede en verdriet ging incasseren, niet meer ging verdedigen of verwijten terug ging maken etc was er dieper contact mogelijk. 
De zgn "geboden voor een vreemdganger" 
Beschreven door relatie huis Rijnmond. Ik zal hieronder de link delen. 

Lezen over zijn type affaire (er zijn er 7) podcasts luisteren., lotgenotencontact, slaapmedicatie, wandelen en afstand van elkaar de eerste maanden om de shock te kunnen verwerken waren helpend en daarnaast praten, praten, heel veel praten met psychologen met mensen die ons het beste gunnen en hem niet hebben laten vallen maar bovenal ons geloof in God hielpen en helpen ons erdoor heen! 

Het willen begrijpen lukte ons niet. Het blijft bij psychologische en Bijbelse uitleg dat mensen in afschuwelijke wezens kunnen veranderen. Micha de Winter omschreef dat ook zo, las ik pas in een interview toen hij zich had verdiept in het menselijk brein over de vraag waarom de meeste mensen niet deugen. 

https://www.relatiehuisrijnmond.nl/nieuws/waarom-gaan-mensen-vreemd/

Als je op de link klikt, vervolgens naar beneden doorscrollen naar "vreemdganger" dan krijg je het bestand. (lukte niet om dat hier te delen) 

https://www.volkskrant.nl/binnenland/dat-de-meeste-mensen-zouden-deugen-vind-ik-een-naieve-gedachte~bc348614/

Dit is het interview wat ik bedoel. 

blauwgeel schreef op 09-10-2024 om 13:35:

Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar ervaringen over mentale en lichamelijke klachten na het uitkomen van de affaire. Ik merk dat het mijn óntzettend geraakt heeft. Ik voel me tot op mijn bot gekwetst. Geniet niet meer erg van het dagelijks leven. Doe meer op de automatische piloot. Ben niet gelukkig met mezelf en mijn uiterlijk en ervaar lichamelijke klachten. Ben zo ontzettend boos, op mijn man en op truus.

De triggers worden wel minder. Het is niet meer 24/7 aanwezig. Ik vind dit wel een aparte gewaarwording. Want áls er een trigger komt, is het wel meteen heel heftig. Maakt het me misselijk, boos, verdrietig. Ik vraag me af; is het wel goed dat ik er niet meer steeds aan denk. Houd ik mezelf niet voor de gek door de werkelijkheid soms meer op de achtergrond te plaatsen.

Na het uitkomen heb ik me twee dagen ziek gemeld. Daarna heb ik weer alle ballen hoog gehouden. Maar het breekt me op, voel me uitgeput..

Wat had jij nodig voor herstel? Hoe heb je voor jezelf gezorgd? En heb je op enig punt je bedreigende partner kunnen vergeven. Ik denk nu dat ik dat nooit zal kunnen. Maar misschien is vergiffenis ook niet perse nodig voor herstel.

Lichamelijk heb ik er wel heel erg veel last van gehad.

Slapen was een drama. In slaap komen ging wel, maar rond een uur of 04:00 standaard, schoot ik in paniek wakker, voelde ik naast me in bed of het een slechte droom was en kwam dan niet meer in slaap. Dat heeft wel een goede 3 week geduurd voordat dat een beetje uit mijn systeem was.

Ook erg veel transpireren vanuit het niets, ik moest soms wel 3 shirts mee naar het werk. En ook eten ging me niet zo heel erg lekker af. In 5 week tijd ben ik al met al ongeveer 18 kilo afgevallen.

Mentaal viel het me op zich mee. Het was een bepaalde mindset zoeken. Dit had altijd zo moeten zijn en wat ik in mijn relatie ook gedaan zou hebben, het zou voor haar nooit genoeg zijn geweest om niet terug te vallen in het zoeken van aandacht bij anderen. Ik denk dat die realisatie me de afgelopen anderhalf week wel heel erg geholpen heeft bij het, voor zover dat kan, een plek geven. Dat wil niet zeggen dat het nog wel dagelijks door mijn hoofd gaat, maar niet meer op de manier of hevigheid waarmee het de eerste 3 week ging. Toen was het toch vooral antwoorden proberen te zoeken, puntjes aan elkaar proberen te knopen en me proberen te realiseren wat ik anders had kunnen doen.

Zoals gezegd, afgelopen zondag stond ze weer huilend bij de wissel met de kinderen omdat " het niet goed met haar ging". 3 week geleden had ik daar aan toegegeven en had ik haar geprobeerd te troosten. Toen ze nu mij een knuffel probeerde te geven en mijn hand probeerde vast te pakken, heb ik gezegd dat ik daar geen interesse in had en ben ik weg gegaan. En dan komt direct bij haar de reactie: Ik wil niet dat je boos op me bent, ik wil er voor je zijn. 3 week geleden had ik dat met beide handen aangegrepen. En nu zei ik: Dat kan niet langer meer. 

Het is sterk zijn, energie steken in je zelf. En in het geval van mij: Ook mezelf weer een beetje terug vinden. Wat vind ik eigenlijk leuk, wat deed ik niet meer omdat mijn vrouw dat niet wou hebben. Dus weer begonnen met voetballen, sporten. Dat mocht van haar allemaal niet. Waarschijnlijk bang dat als ik weer fit zou worden, vrouwen interesse in mij zouden tonen. Iets met hoe de waard zijn gasten vertrouwd. 

Maar goed, lichamelijk heb ik er dus wel echt een tijdje last van gehouden. Mentaal voel ik me best sterk.

Elpisto wat een groei en ontwikkeling laat je al zien! Duidelijk je grens aangeven. Jullie moeten beiden troost en steun elders zoeken. En hoe zij dat verder gaat doen is haar probleem. Je kunt geen troost krijgen van de persoon die jou het verdriet aandoet waarvoor je troost nodig hebt. 

En inderdaad beginnen met nadenken over je eigen toekomst. Wat wil jij graag en daar hoort invulling van de tijd en dus een oude hobby weer oppakken ook bij. Sporten heeft mij enorm geholpen. En teamsport is goed voor de sociale contacten.