Verder na ontrouw - deel 8

Peet52! schreef op 02-10-2024 om 19:59:

[..]

Zou je haar dan weer een kans geven denk je?

Heel eerlijk is dat iets waar ik niet eens over nadenken wil. Het verstand zegt natuurlijk van niet. Dit gaat mij met haar echt weer overkomen. Absoluut. Daar kan geen therapie of psycholoog tegenop, omdat zij nooit gaat erkennen dat dit voort komt uit de problemen die ze intern heeft. Het feit dat ze niet praat. Noem het maar op.

Het is makkelijker voor haar om de boel gewoon af te sluiten. Vergis je niet: Alles en iedereen die de afgelopen 20 jaar een onderdeel van haar leven zijn geweest, die heeft ze allemaal weggesneden, negeert ze, praat ze niet meer mee. Vriendinnen, famillie. 

Ik denk dat dat niet heel gezond is en dat zegt alles over haar. En dan zijn die vriendinnen juist diegene geweest die nog aan haar getrokken hebben en gezegd hebben: Joh, we willen er gewoon voor je zijn. Dat jullie niet meer samen zijn, wil niet zeggen dat onze vriendschap van 20 jaar op houd te bestaan.

Maar ze sluit alles af. Ze heeft helemaal niemand meer, behalve haar nieuwe vriend. En ik vind dat redelijk beangstigend. Maar dat komt wel overeen met de vorige keer. Alles om die bubbel in stand te houden. 

Maar goed, ik dwaal af. Om antwoord te geven op je vraag: Mijn deur zal altijd voor haar open staan als ze problemen heeft, of hulp nodig is. En ik mis haar nog elke minuut van elke dag. Maar ik moet ook realistisch zijn naar mezelf toe, denken aan mijn eigenwaarde. En dan denk ik niet dat ik haar ooit nog op die manier zou kunnen accepteren, naast me.

Persephone schreef op 02-10-2024 om 16:52:

[..]

Dat weet ik niet hoor, of die eerdere uitspraak geheel mank gaat. Kun je een goede relatie hebben met iemand die niet gelukkig is met zichzelf?

Van iemand die niet gelukkig is met zichzelf wordt nog steeds gehouden. Dat het moeilijk is om een relatie met iemand te hebben die bv depressief is of erg onzeker is, is zeker waar. Ik zie het bij 2 bevriende stellen. Waarvan de 1 al jaren depressief is. Maar ik maak ook veel stellen mee waarvan iemand in een burnout raakte. Heb je dan meteen geen goede relatie meer?

Elpisto..wat ben je eerlijk. Ik heb bij jou ook vaak gelezen. Ze krijgt geen 3e kans. Heb je het altijd in je achterhoofd gehouden of een gevoel gehad dat het nog een keer zou gebeuren. Je schreef dat altijd zo stellig. Alsof je dat eigenlijk al wist ofzo. 
Misschien zit ik er helemaal naast.
Maar het lijkt me wel ontzettend moeilijk om mee te maken wat jij mee maakt. Een 2e kans geven en dan toch weer de fout in gaan en wat praat je respectvol over je vrouw. Petje af hoor. 

En tuurlijk...ik heb gisteren ook even gelezen over dat liegen of achterhouden van informatie. De schaamte  erc etc. Maar ik heb nu gewoon voor mezelf een besluit genomen. Ik voel dat heel sterk .Ik heb daar gewoon geen zin meer in. 
Geen zin meer in leugens en bedrog. Ik wil me richten op mezelf en niet op man. Want ja..het is een lieve man. Zal respectvol over hem praten naar de kinderen. Maar ik weet dat ik meer waard ben. Kan er gewoon geen enkele energie meer voor opbrengen wat zijn beweeg redenen wel of niet geweest zijn. Het interesseert me eigenlijk niet zoveel meer. Zal nooit de waarheid te horen krijgen. 
Zoals anna cara beschrijft. Liegen is funest voor het herstel. 

Maar ook een mens kan op een gegeven moment maar een hoeveelheid stress aan. Ik voelde me net eigenlijk best goed. Zoveel stress de afgelopen 3.5 jaar. Mijn lichaam zat vol ontstekingen. En mijn hoofd liep in Juni echt helemaal over. Er kon niets meer bij. En maar alle ballen weer voor mijn gevoel in de lucht houden.  Ik had nu het gevoel dat mijn hoofd weer wat leger werd en ik weer energie kon opbrengen om weer aandacht te hebben voor mijn lichaam zodat de stress niet zoveel invloed meer had. De pijn in mijn lichaam minder werd. 

A.s. dinsdag een telefonische afspraak met een scheiding bureau.. echt dat zijn dat dingen waar ik zo geen zin in heb. Maar moet nu gewoon stappen zetten nu ik me zo sterk voel.
Echt lijkt alsof mijn gevoel helemaal verdwenen is voor man. Maandag was ik nog zo verdrietig. Alsof er een deel van mij geamputeerd was.Dinsdag heel boos. En gisteren dacht ik. Ik stuur geen appjes etc meer want dan voed ik ons contact. Ook voor mezelf moet ik hier heel sterk in zijn. Nu alleen contact over de kinderen.  Heel zakelijk zonder dat ik mijn gevoel met hem deel. Dat moet ik Helder voor ogen zien. Dit is een proces wat ik alleen moet gaan doen. Het kan niet meer samen met man want man en ik bestaan niet meer. En dat zie ik opeens heel helder. Dat had ik 3.5 jaar geleden niet. Toen kon ik hem niet met rust laten. Ik weet dat ik hier alleen doorheen moet met de mensen die het beste met mij voor hebben.

Ik had zondag of maandag nog gevraagd. Ik zou graag de hele waarheid willen. Ik heb daar recht op. Het mag ook via de mail als je het niet durft te vertellen. Maar nu denk ik. Laat maar....

Peet52! schreef op 03-10-2024 om 09:57:

Elpisto..wat ben je eerlijk. Ik heb bij jou ook vaak gelezen. Ze krijgt geen 3e kans. Heb je het altijd in je achterhoofd gehouden of een gevoel gehad dat het nog een keer zou gebeuren. Je schreef dat altijd zo stellig. Alsof je dat eigenlijk al wist ofzo.
Misschien zit ik er helemaal naast.
Maar het lijkt me wel ontzettend moeilijk om mee te maken wat jij mee maakt. Een 2e kans geven en dan toch weer de fout in gaan en wat praat je respectvol over je vrouw. Petje af hoor.

Ik ben altijd eerlijk. Daarom kan ik me ook zo goed in de spiegel aan kijken over hoe dit gelopen is. 

Nee, oprecht heb ik wel geloofd in haar verdriet en schuldgevoel die ze liet zien. En de liefde spatte er ook echt van af. Maar, dat was blijkbaar toch niet helemaal hoe het zat. Ik weet ook heel goed van mezelf, dat het de vorige keer eigenlijk vooral goed gekomen is, door hoe het gelopen is. In augustus hoorde ik dat er vanaf april al wat speelde. Halverwege september wou ze na een aantal bezoeken aan de psycholoog en een weekend alleen weg, graag verder. Vanaf dat moment konden we herstellen. Pas op 11 November hoorde ik van het vreemdgaan zelf. Dat waren bijna 2 maanden waarin we elkaar echt terug vonden, ik er voor haar probeerde te zijn. En we echt naar elkaar toe groeiden. Ik denk dat die tijd essentieel geweest is in mijn keuze om toch verder te gaan.

Ik heb ook respect voor haar. Voor hoe ze was. Mijn kijk daar op veranderd niet. De keuzes die ze nu maakt, zijn keuzes die mijn vrouw 4 maand geleden met geen haar op haar hoofd gemaakt had. Echt niet. Vreemdgaan misschien wel. Maar de kinderen weer zo laten stikken, daar was ze echt een te goede moeder voor. 

Geloof mij, ik heb zeker die 1e week, 2 week aan haar getrokken. Kom toch terug. Dit gaat nergens over. We gaan van 0 naar 100 in 10 seconden. In 2 week tijd van niks aan de hand, naar scheiding. Maar op 1 dag na, was ze niet te vermurwen. Wat er daarna gebeurd is, sterkt mij in mijn overtuiging dat dit nooit veranderen zal. Dit zit in haar. Ze moet met haar problemen aan de gang. Problemen waar ze al 20 jaar voor weg loopt. En ik weet vrij zeker dat ze dat niet gaat doen.

Ze worstelt er mee. Dat laat ze in die zin niet horen, maar je merkt het aan alles. Gisteren was ze bij mij thuis voor de kinderen, zoals elke 2 week op woensdag. En we negeren elkaar verder. En dan toch heeft ze allemaal weer speciale dingen voor mij opgehaald. Dingen die ik lekker vind. Eten gemaakt. Was gedraaid. Noem het maar op. En toen dacht ik even aardig te zijn en te vragen: Goh mooie ketting ja. Is die nieuw? En toen ontplofte ze weer. 

Nee, dit kan ik echt niet meer terug draaien voor haar. Dat gaat me mijn vrienden kosten, mijn famillie, mijn eigenwaarde. Dat kan echt niet. En als ik dat maar vaak genoeg herhaal, dan hoop ik dat ik er ook 100% in ga geloven. 

Elpisto schreef op 03-10-2024 om 10:29:

[..]

Ik ben altijd eerlijk. Daarom kan ik me ook zo goed in de spiegel aan kijken over hoe dit gelopen is.

Nee, oprecht heb ik wel geloofd in haar verdriet en schuldgevoel die ze liet zien. En de liefde spatte er ook echt van af. Maar, dat was blijkbaar toch niet helemaal hoe het zat. Ik weet ook heel goed van mezelf, dat het de vorige keer eigenlijk vooral goed gekomen is, door hoe het gelopen is. In augustus hoorde ik dat er vanaf april al wat speelde. Halverwege september wou ze na een aantal bezoeken aan de psycholoog en een weekend alleen weg, graag verder. Vanaf dat moment konden we herstellen. Pas op 11 November hoorde ik van het vreemdgaan zelf. Dat waren bijna 2 maanden waarin we elkaar echt terug vonden, ik er voor haar probeerde te zijn. En we echt naar elkaar toe groeiden. Ik denk dat die tijd essentieel geweest is in mijn keuze om toch verder te gaan.

Ik heb ook respect voor haar. Voor hoe ze was. Mijn kijk daar op veranderd niet. De keuzes die ze nu maakt, zijn keuzes die mijn vrouw 4 maand geleden met geen haar op haar hoofd gemaakt had. Echt niet. Vreemdgaan misschien wel. Maar de kinderen weer zo laten stikken, daar was ze echt een te goede moeder voor.

Geloof mij, ik heb zeker die 1e week, 2 week aan haar getrokken. Kom toch terug. Dit gaat nergens over. We gaan van 0 naar 100 in 10 seconden. In 2 week tijd van niks aan de hand, naar scheiding. Maar op 1 dag na, was ze niet te vermurwen. Wat er daarna gebeurd is, sterkt mij in mijn overtuiging dat dit nooit veranderen zal. Dit zit in haar. Ze moet met haar problemen aan de gang. Problemen waar ze al 20 jaar voor weg loopt. En ik weet vrij zeker dat ze dat niet gaat doen.

Ze worstelt er mee. Dat laat ze in die zin niet horen, maar je merkt het aan alles. Gisteren was ze bij mij thuis voor de kinderen, zoals elke 2 week op woensdag. En we negeren elkaar verder. En dan toch heeft ze allemaal weer speciale dingen voor mij opgehaald. Dingen die ik lekker vind. Eten gemaakt. Was gedraaid. Noem het maar op. En toen dacht ik even aardig te zijn en te vragen: Goh mooie ketting ja. Is die nieuw? En toen ontplofte ze weer.

Nee, dit kan ik echt niet meer terug draaien voor haar. Dat gaat me mijn vrienden kosten, mijn famillie, mijn eigenwaarde. Dat kan echt niet. En als ik dat maar vaak genoeg herhaal, dan hoop ik dat ik er ook 100% in ga geloven.

Ik lees wat je beschrijft over dat aantrekken en afstoten. Dat is precies wat ook bij die vriendin gebeurd. Ik spreek hem nu vaker, ook omdat we lotgenoten zijn geworden en ik hoor en zie zijn liefde voor haar. Maar het is trekken aan een dood paard zei hij laatst en gaat er aan onderdoor. Zij zegt dat de kinderen happy zijn met deze nieuwe situatie maar mijn dochter is bevriend met haar dochter en dat is absoluut niet zo. Tenenkrommend dat ze zichzelf zo voor de gek houdt! Dat andere huwelijk heeft ze ook niet kapot gemaakt vindt ze (zijn vrouw was nb ook een vriendin) maar het was toch al op z'n eind aan het lopen. Dat is ook wat mijn truus zegt. Ze voelt zich niet schuldig naar mij want ik had vaak gezegd in Covid tijd dat ik niet meer gelukkig was en dat ze met mijn man een affaire had was omdat hij haar gaf wat ze miste bij die loser en slechte vader voor haar kinderen van haarzelf en bovendien verveelde ze zich want ze werkt niet. Dat ik het hele dorp het weet neemt ze mij kwalijk. Tja de wil om te veranderen is in ieder geval bij haar volledig zoek. En daar gaat het mij om. Dit is iig funest voor het herstel van de pijn die ze mij heeft bezorgd en de wil haar te vergeven. 

LifeEvent! schreef op 03-10-2024 om 11:46:

[..]

Ik lees wat je beschrijft over dat aantrekken en afstoten. Dat is precies wat ook bij die vriendin gebeurd. Ik spreek hem nu vaker, ook omdat we lotgenoten zijn geworden en ik hoor en zie zijn liefde voor haar. Maar het is trekken aan een dood paard zei hij laatst en gaat er aan onderdoor. Zij zegt dat de kinderen happy zijn met deze nieuwe situatie maar mijn dochter is bevriend met haar dochter en dat is absoluut niet zo. Tenenkrommend dat ze zichzelf zo voor de gek houdt! Dat andere huwelijk heeft ze ook niet kapot gemaakt vindt ze (zijn vrouw was nb ook een vriendin) maar het was toch al op z'n eind aan het lopen. Dat is ook wat mijn truus zegt. Ze voelt zich niet schuldig naar mij want ik had vaak gezegd in Covid tijd dat ik niet meer gelukkig was en dat ze met mijn man een affaire had was omdat hij haar gaf wat ze miste bij die loser en slechte vader voor haar kinderen van haarzelf en bovendien verveelde ze zich want ze werkt niet. Dat ik het hele dorp het weet neemt ze mij kwalijk. Tja de wil om te veranderen is in ieder geval bij haar volledig zoek. En daar gaat het mij om. Dit is iig funest voor het herstel van de pijn die ze mij heeft bezorgd en de wil haar te vergeven.

Mwoah, ik heb het zelf best wel aardig op de rit. Emotioneel gezien. 

Ik denk dat die echte klap wel gaat komen als de scheiding rond is. Aan de andere kant voelt het ook wel echt als berusting. Ik heb hier alles aan gedaan. Ik heb haar in alles gefaciliteerd. We hebben talloze prachtige herinneringen gemaakt. Tradities gemaakt met de kinderen. Een liefdevol huis voor de kinderen. Dit is het einde. Niet het einde van alles, maar in elk geval het einde van mijn vrouw, als onderdeel van mijn verhaal. 

Ik sterk me heel erg in de volgende quote die ik las ( oke, vreselijk cheezy, maar het slaat wel de spijker op de kop):

 " When love becomes challenging, you have a choice: Take the easy way out and walk away or Stand together and fight".

De realisatie dat ze nooit voor het stukje " Stand together and fight" gekozen heeft, geeft mij de rust die ik nodig ben om dit te verwerken.

Hier ook. Zo verbonden geworden als gezin. Zoveel mooie en gezellige dingen gedaan en ondernomen. Zo tegenstrijdig ook vaak na het bedrog.

Misschien zullen anderen denken..het was maar een zoen. Maar voor mij een jaar. En denk dat iedereen wel kan beamen dat je dan weer gaat terug denken. Je weer foto's gaat kijken. Er vallen voor mij wel meer dingen op hun plaats. Want er was altijd een voor en een na. Nu is dat een jaar eerder en er waren een aantal gebeurtenissen die ik nu beter kan plaatsen.

Ik heb nog gedacht...zal ik haar man inlichten. Maar dat doe ik niet. Ik wil vooruit kijken en niet meer achterom. Ze hadden samen hun verhaal al klaar.

Maak me best veel zorgen om mijn zoon. Best hele moeilijke jaren achter de rug met hem en hij voor zichzelf. Was dit jaar met een vriend naar het buitenland geweest en het leek wel of hij daar herboren van terug kwam. En nu zie ik wel weer wat gedrag terugkomen van 3.5 jaar geleden. En denk dat ik dat man ook heel erg kwalijk neem. Hij is ook vader. Vreemdgaan is gewoon echt gericht op jezelf en eigen genot of afleiding van je problemen/ saaie leven of de sleur die je ervaart.  Maar het besef is er niet dat ze een hele omgeving mee nemen om zich heen.
Want hoe goed je het ook begeleid. Kinderen nemen dit altijd mee in hun verdere leven. En dat heb ik mijn kinderen altijd willen besparen. Vooral gezien mijn eigen jeugd. Aan ons nu de taak om het anders te doen dan mijn ouders het gedaan hebben.

En elpisto..wat jij ook zegt. Mijn omgeving. Vrienden, collega's , familie. Iedereen is zo begaan. Ik voel zoveel liefde van  de mensen om me heen , iedereen staat zo voor me klaar. Had ik echt nooit verwacht omdat het echt als een déjà vu voelt van 3.5 jaar geleden.  

Ik denk dat kinderen heel erg flexibel zijn, maar dat het wel heel erg gaat over hoe pak je het met elkaar op. Daar ben je wel twee partijen bij nodig. Ik kan nog zo politiek correct mogelijk antwoorden, liegen, noem het maar op, als hun moeder domme dingen blijft zeggen en doen. Dat gaat tot zo ver.

Ik sta ook heel erg in dubio om haar ouders te bellen. Daar heeft ze geen contact meer mee, maar ik zou hun haast willen bellen, de situatie uit leggen en zeggen: Man, zet toch je shit aan de kant met elkaar en neem contact op, want ze heeft niemand meer. 

Maar ergens denk ik dat dat de verkeerde keuze zal zijn. Dat weerhoud me er nog van. 

Overigens ken ik dat gevoel inderdaad wel. Het is goed om te weten dat zoveel mensen mij steunen in deze situatie. Het helpt echt. En diezelfde mensen hadden haar ook willen steunen. Maar dat kan met die bubbel natuurlijk niet. 

tja..kan alleen maar zeggen dat mijn man er ook voor kiest om iedereen van zich af te houden.  Hij vertelt het nergens. Zolang niemand het weet dan lijkt alles normaal. Net als de vorige keer. Alleen de mensen waar hij niet aan ontkomt. Maar hij doet aan struisvogel politiek en dat is zijn keuze. 
Ik ken hem niet anders. Daarom maak ik ook deze keuze zo resoluut. Hij deelt wat hij wilt delen. Wel heel jammer want deze 3.5 jaar heeft hij steeds meer stukjes van zichzelf laten zien en kan ik ook echt zien dat wij soulmates waren. Daarom vind ik dit verraad extra zwaar. Maar maakt de keuze tegelijkertijd ook makkelijker.

De kinderen zijn hier wat ouder...en je hebt gelijk dat het is hoe wij als ouders mee omgaan. Maar ze krijgen toch een hoop mee. En voor de kinderen ga ik geen heisa meer maken met man. Ik sluit het echt af. Het is aan hem hoe hij de relatie met zijn kinderen onderhoudt. Ze zijn 22 en 17 dus hebben een grote eigen inbreng en de mogelijkheid om zelf dat contact te onderhouden. Daar maken zij hun eigen keuzes in. 
Gisteren hoorde ik wel van dochter. Die was even bij hem langs geweest dat hij had gezegd. Ik ga voor jullie leven...nou...wat een uitspraak weer. Dat heeft hij de afgelopen 3.5 jaar ook de hele tijd tegen mij gezegd. Hier werd ik op een gegeven moment wel kriegel van omdat je ook verder moet gaan en je ontwikkelen. Maar daarin merk ik ook zijn beperkte emotionele vaardigheden. Het verder denken. En zie ik weer patronen.

En sommige dingen blijven lastig. Jouw ex zit in de bubbel..is met heel andere dingen bezig. Maar ja..is uiteindelijk ook haar eigen keuze. Eigen keuze dat ze dingen op deze manier aanpakken hoe onvolwassen dat ook is. Ook omdat als de bubbel uit een spat er niets overblijft. Want hoe kun je echte liefde voelen vanuit deze situatie. 
Snap je twijfels rond het contact opnemen maar ja..wat zou dat jou opleveren 

Het enige wat je kunt doen is goed voor jezelf zorgen zodat als de scheiding eenmaal rond is en als je wat meer rust kan ervaren. Want je zit nu ook gewoon nog in een rollacoaster. Je er sterker uitkomt en dat alles sneller een plek krijgt.

Nou het is allemaal wat zeg..

Anna Cara schreef op 03-10-2024 om 14:51:

[..]

Ik dank nog steeds degene die wél mij informeerde. Had ook anoniem gemogen. Besodemieterd worden en in een leugen leven gun ik niemand.

Idem dito ja. Deze keer wist ik het zelf als eerste, maar godzijdank bestaan er zulke mensen op de wereld die mij na dat feest waar ze zich misdroeg de volgende dag direct belden. 

En toch hè: als ik dat zou zien, een vrouw van een goede vriend, die zich zo misdragen heeft als zij gedaan heeft, dan had ik echt ingegrepen op dat moment zelf. 

Anna Cara schreef op 03-10-2024 om 14:51:

[..]

Ik dank nog steeds degene die wél mij informeerde. Had ook anoniem gemogen. Besodemieterd worden en in een leugen leven gun ik niemand.

Ja daarom zou ik het ook wel willen.  Vooral de waarheid. Maar denk dat het voor mij een hoop ellende gaat opleveren. 

En eigenlijk wil ik vooruit kijken en mijn leven gewoon gaan oppakken. En een normale( zonder emotie) relatie met man.

Het werk van mijn man geeft hem aanzien..is zijn veilige bubbel. Als ik daar aan ga zitten dan heb ik daar ook last van zeg maar. Dus ja

.dat is mijn overweging. Een egoïstische misschien. Misschien denk ik er over een week wel anders over.

Ik heb haar wel een bericht gestuurd via messenger. Maar ze leest het niet. Haar man ook in eerste instantie. Maar toen toch mijn verstand gebruikt in plaats van in mijn emotie te handelen