Verder na ontrouw - deel 8

Peet52! schreef op 03-10-2024 om 14:54:

tja..kan alleen maar zeggen dat mijn man er ook voor kiest om iedereen van zich af te houden. Hij vertelt het nergens. Zolang niemand het weet dan lijkt alles normaal. Net als de vorige keer. Alleen de mensen waar hij niet aan ontkomt. Maar hij doet aan struisvogel politiek en dat is zijn keuze.
Ik ken hem niet anders. Daarom maak ik ook deze keuze zo resoluut. Hij deelt wat hij wilt delen. Wel heel jammer want deze 3.5 jaar heeft hij steeds meer stukjes van zichzelf laten zien en kan ik ook echt zien dat wij soulmates waren. Daarom vind ik dit verraad extra zwaar. Maar maakt de keuze tegelijkertijd ook makkelijker.

De kinderen zijn hier wat ouder...en je hebt gelijk dat het is hoe wij als ouders mee omgaan. Maar ze krijgen toch een hoop mee. En voor de kinderen ga ik geen heisa meer maken met man. Ik sluit het echt af. Het is aan hem hoe hij de relatie met zijn kinderen onderhoudt. Ze zijn 22 en 17 dus hebben een grote eigen inbreng en de mogelijkheid om zelf dat contact te onderhouden. Daar maken zij hun eigen keuzes in.
Gisteren hoorde ik wel van dochter. Die was even bij hem langs geweest dat hij had gezegd. Ik ga voor jullie leven...nou...wat een uitspraak weer. Dat heeft hij de afgelopen 3.5 jaar ook de hele tijd tegen mij gezegd. Hier werd ik op een gegeven moment wel kriegel van omdat je ook verder moet gaan en je ontwikkelen. Maar daarin merk ik ook zijn beperkte emotionele vaardigheden. Het verder denken. En zie ik weer patronen.

En sommige dingen blijven lastig. Jouw ex zit in de bubbel..is met heel andere dingen bezig. Maar ja..is uiteindelijk ook haar eigen keuze. Eigen keuze dat ze dingen op deze manier aanpakken hoe onvolwassen dat ook is. Ook omdat als de bubbel uit een spat er niets overblijft. Want hoe kun je echte liefde voelen vanuit deze situatie.
Snap je twijfels rond het contact opnemen maar ja..wat zou dat jou opleveren

Het enige wat je kunt doen is goed voor jezelf zorgen zodat als de scheiding eenmaal rond is en als je wat meer rust kan ervaren. Want je zit nu ook gewoon nog in een rollacoaster. Je er sterker uitkomt en dat alles sneller een plek krijgt.

Nou het is allemaal wat zeg..

Die is maar met 1 ding bezig. Dat merk je aan alles. Ik zat gisteren te appen met een vriend en toen vroeg zoonlief direct: Met wie zit je te appen? Dat heeft die nog nooit gedaan. Die ziet natuurlijk zijn moeder de hele dag met die telefoon in de klauwen lopen.

Ergens doet me dat nog veel meer verdriet, dan die hele scheiding. Ze veranderd van een betrokken, liefdevolle moeder, naar eentje die niks anders doet dan afsnauwen en geen leuke dingen meer doet met haar kinderen. Ik hoop wel dat ze dat snel kwijt raakt. Het wordt er voor die kinderen niet leuker op.

Die twijfels over het contact, gaan mij vooral om het feit dat ik hoop dat vanuit dat herstelde contact, haar ouders er weer voor haar kunnen zijn. Dat die even een beetje op de rem kunnen trappen, m.b.t. de kinderen. Er is nu niemand die haar zegt: Meid, doe nu even kalm aan. Je moet dit een plekje geven, je kinderen moeten dit een plekje geven. Ja ik, maar daar ben ik maar mee gestopt want dat levert nog een hoop meer gezeur op. 

En ik gun de kinderen ook gewoon hun opa en oma. Dat ze nog weer een extra liefdevol nest, voor zover dat mogelijk is, hebben bij hun opa en oma.

Overigens is het ook praktisch: Schoonouders hebben nog een sleutel van onze woning en die zou ik straks wel graag terug willen. 

Maar goed. Het is gewoon allemaal verspilde energie in die zin. Ze zit echt weer in die boosheid fase. Ik zou morgen een afspraak hebben met de POH. Die had ik begin van dit verhaal al gemaakt. Zoals ik me toen voelde leek dat verstandig. Nu heb ik er de afgelopen 4 week zelf heel hard aan getrokken en voel ik mezelf echt een stuk beter, dus zat ik al te twijfelen of ik er nog heen zou gaan. Maar goed, ik had dus geregeld 4 week geleden met mijn vrouw dat zij dan de kinderen zou opvangen, omdat dit in mijn week valt.

Krijg ik net een berichtje, dat ze toch niet kan komen vrijdag. Nu wou ik dus eigenlijk die afspraak al afbellen, maar dit is toch ook weer een nieuw soort gemeen man. Wat nou als ik die afspraak echt nodig was geweest. 

En je laatste stukje wat je schrijft. Dat is voor mij de reden dat ik die man niet meer inlicht. Het is niet mijn verantwoording. Het zal mij pijn bezorgen en daar kies ik niet meer voor. 
Maandag was ik zo verdrietig. Hij kwam zijn spullen ophalen en ik zag hem net weg lopen. Ik was even weg gegaan. Ik riep hem toch weer. Zocht die troost bij hem. Maar wat ik merkte..hij kon het me niet meer geven
 Ik wilde het niet. Ik duwde hem weg. 
Dinsdag van mijn kant weer boze app jes...en toen las ik iets...ik voed mezelf daarmee. Door het contact in stand te houden. Maar het brengt me niets.

Hier al een keer iemand geadviseerd dat dat contact bij ons cold turkey verbroken moet worden. En ik denk dat dat goed is.

Anders zijn er toch weer verwachtingen. Maar die verwachtingen kunnen zij niet meer waarmaken. 
En daarom mijn besluit..ik heb hem niet meer nodig..voor niets!!! 

Dus je hebt toch weer een teleurstelling dat je vrouw die afspraak afzegt terwijl ze jou nu niet als prioriteit heeft. En het doet je weer pijn.

Beetje dwars door jullie mooie uitwisseling heen: een podcast tip. ‘Wijs in verlangen: steeds weer opnieuw vreemdgaan’ (van 14 september). Een vrouw die zich verplaatst in de schoenen van mensen die (steeds) vreemdgaan, maar ook benoemt hoe destructief het is. Voor mij is dat zo’n mooi evenwicht: compassie voor lelijk gedrag waar altijd een reden voor is en tegelijk erkennen hoe destructief en pijnlijk het is. Ze is overigens ervaringsdeskundige (als degene die is vreemdgegaan). Kan natuurlijk triggers bevatten. Dacht er een paar keer bij dat het goed zou zijn als mensen die vreemdgaan (of dat overwegen) hiermee ook op weg geholpen worden.

Elpisto schreef op 03-10-2024 om 16:19:

[..]

Ja, eerlijk gezegd doet dat wel een beetje pijn. Zij heeft mijn verdriet hierover gezien. Wist hoe moeilijk ik het hier mee heb. Ik heb zelfs na een week of 2 nog tegen haar gezegd: De lol is er op dit moment voor mij wel een beetje vanaf.

Dat ze dan nu op deze manier die afspraak eigenlijk voor mij af zegt. Dat voelt wel een beetje als een dolk in mijn rug ja. Zeker als je bedenkt dat ik er voor haar geweest ben, in een periode dat ze zo diep zat, terwijl ik eigenlijk toen mijn eigen gevoel over het bedrog aan de kant moest zetten voor haar. Dan vind ik het wel van heel erg weinig respect getuigen als je op deze manier

Heb haar daar toch ook nog maar even een app over gestuurd. Misschien handiger om dat niet meer te doen. Want het contact is al een week of wat goed zakelijk. Maar ik vond dat ik me hier wel over uit mocht laten.

Denk dat je altijd haar redder bent geweest. Want naar wie gaat ze straks toe als het met die nieuwe vriend niet lukt als ze ruzie heeft.

Hoe sterk ben je dan als ze je om hulp vraagt.

Ik heb me heel erg verdiept in codepent gedrag en hoe dit werkt. Mijn eigen rol hierin. 

Meerdere mensen( coach) maar ook medium zij direct. Jij bent een gever. En daar maken mensen ( mis) bruilk van. 

Aan onzelf de taak om dit te doorbreken. De ander kan dit niet. Dit zal jou eigen proces zijn. Het begint met te herkennen wat je rol is en hoe je je grenzen kan en mag aangeven.

Wat mij erg geholpen heeft is het gedrag van ex verder te laten voor wat het is. Beseffen dat wat je eerder deed (en wat ik jullie zie doen) partnergedrag is. Je maakt je zorgen over de ander, wilt misschien nog steun of troost. Of wilt de ander helpen of beïnvloed in zijn of haar keuzes. Die rol heb je jarenlang ook gehad. En die moet je nu echt loslaten. Het is niet meer aan jou om anderen te informeren, de ander te helpen of voor de ander zaken in te vullen. Begin een proces van loslaten. Richt je op jezelf en het opbouwen van je eigen leven. 

Ik heb dat persoonlijk nooit doorgehad. Wist wel dat onze relatie heftig was. Woedeuitbarstingen van man. Toen ik 40 was was ik dat zo zat. Weet nog dat ik er helemaal klaar mee was. Spuugzat was ik hem.Man had al spullen naar zijn moeder gedaan. Kwam nog even thuis om wat te halen en was zo zielig. Smeekte om nog een kans...en ja hoor...mijn redder/ oftewel hulpaholic ging weer aan.
Met als gevolg uiteindelijk vreemdgaan. En man man wat had ik moeite met hem loslaten. Dagelijks stuurde ik berichtjes..belde hem...toonde mijn verdriet. Maar hij kon mij niet helpen. Zijn reacties...hij reageert nu precies hetzelfde. Dus na 6 weken uit elkaar en ik man zag fysiek...tja...hij was ook zo zielig. Hij was mij kwijt..enige reden dat ik kan bedenken dat dit patroon zo bij mij ingesleten zat en dat we weer verder gingen. En wat hadden we elkaar gemist. Soulmates waren we..nu lees ik dat dit vaker zo is in toxic relaties. Door al die heftige situaties die je mee maakt. Woedeuitbarstingen waardoor ik me op een gegeven moment heel klein voelde. Afgelopen periode heb ik me pas beseft dat ik daardoor wel degelijk heel onzeker geworden ben en codepent. Ook door dat mijn innerlijk kinde schreeuwde om gezien te worden.

En ik merkte dus deze week dat ik weer in het oude patroon wilde gaan maar merkte dat ik geen troost meer wilde ontvangen van man..waarom...hij die mij zoveel pijn heeft gedaan. Een kans heb ik hem gegeven. Ondanks mijn jeugd en wist dat het eigenlijk voor mij onhaalbaar was om dit te boven te komen. En daarna nog zo'n leugen. Nee idd izza...hij verdient geen enkele aandacht meer van mij.

Maar nu ik zelf weet wat mijn patroon is/ was is er nu eindelijk ruimte om het te doorbreken. Omdat ik het herken bij mezelf. Baal ik ervan..ja natuurlijk. En ik zal nog best veel moeilijke momenten krijgen. Maar wat ik bovenal voel...ik voel vrijheid...heel veel vrijheid!! En het voelt heerlijk.

Izza schreef op 03-10-2024 om 18:24:

Je maakt je zorgen over de ander, wilt misschien nog steun of troost. Of wilt de ander helpen of beïnvloed in zijn of haar keuzes. Die rol heb je jarenlang ook gehad. En die moet je nu echt loslaten. 

Of wel zorgen maken maar niet meer als partner daar iets mee doen. Want je je ook zorgen maken over mensen die niet je partner zijn. De nadruk moet er op liggen wat je met je zorgen doet vind ik. En niet er op dat (om te voorkomen dat je daar de verkeerde partner-dingen mee doet)  je je perse geen zorgen meer moet maken. 

Ik denk dat je daar wel even de tijd voor mag nemen, met dat loslaten, voelen enz. Het is een heel proces met vallen en opstaan.
Ik heb het zelf genomen zoals het kwam. Het laten zijn zoals het was.
Of dat nou 10 weken of 10 jaar duurt, een direct of uitgesteld proces is, dat maakt niet zoveel uit; het was mijn proces.

oeps foutje, dubbel geplaatst.

Peet52! schreef op 02-10-2024 om 10:01:

[..]

Ja dat zeker. Of in ieder geval je persoonlijke issues aanpakken.

Ben er nu inmiddels achter dat mensen zo gecompliceerd kunnen zijn. En daar hoor ik ook bij. Besef heel goed dat mijn groei voor man niet bij te houden was. Hij dacht echt. Als ik maar elke dag zeg hoeveel ik van haar hou. Hoe mooi ik ben..de mooiste van de hele wereld. In het begin is dat heel fijn natuurlijk.

En ik kan ook terug kijken op een hele mooie 3.5 jaar. Alleen maakt het dat ook extra pijnlijk. Om de kinderen intens verdrietig te zien. Dat ik echt tegen mezelf moet zeggen. Neem je groei mee en zorg dat je overeind blijft. Dat ik dingen nu heel scherp zie. En altijd met vraagtekens zal blijven zitten. Dat hij me de waarheid niet gunt. Want dat heb ik hier al ooit eerder opgeschreven. Ik denk dat er echt meer gebeurd is en dat zij niet de enige is geweest. Dat zei mijn intuïtie. Alleen dacht ik dat die vertroebeld was door mijn wantrouwen.

En man..die schiet in zijn afweer mechanisme. Kan dit nu zo duidelijk merken in zijn communicatie. En daarom denk ik dat bovenstaande klopt. Alleen zal ik daar nooit achter komen. Moet dit gaan accepteren. En daar heeft dit forum ook bij geholpen. Alle verhalen. Mijn naïeve ik zegt.....nee dat kan toch niet. Iemand kan je niet zo bedonderen. Maar nu ik zo gegroeid ben..ben ik sterker geworden.

Ik kan nu zien...zie het nog heel helder voor.. dat man zei. Peet....het was maar 1 keer hé..echt glashard. Dus ja. Hard gelag dat iemand zo recht in je gezicht je aan kan kijken en zo kan liegen. Ik heb hier geleerd dat dit mogelijk is. Dat mensen kunnen liegen. Dus ja dat sterkt me en ben heel blij dat ik nu deze grens aangegeven heb. Wil niet zeggen dat het makkelijk zal zijn . Maar voel me sterker dan 3.5 jaar geleden omdat ik inmiddels veel gedrag van mezelf herken en van man.

Peet, ik durf er bijna mijn handen voor in het vuur te steken dat dit altijd klopt. Uiteindelijk heeft bij mij mijn intuïtie ook altijd goed gezetten. Ik vertrouw tegenwoordig in alles  daarop en wijk er niet meer vanaf. Zoals ik altijd zeg luister naar het gefluister. 

Twijfel nooit aan jezelf. Veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Zie mijn profielfoto

Izza schreef op 03-10-2024 om 18:24:

Wat mij erg geholpen heeft is het gedrag van ex verder te laten voor wat het is. Beseffen dat wat je eerder deed (en wat ik jullie zie doen) partnergedrag is. Je maakt je zorgen over de ander, wilt misschien nog steun of troost. Of wilt de ander helpen of beïnvloed in zijn of haar keuzes. Die rol heb je jarenlang ook gehad. En die moet je nu echt loslaten. Het is niet meer aan jou om anderen te informeren, de ander te helpen of voor de ander zaken in te vullen. Begin een proces van loslaten. Richt je op jezelf en het opbouwen van je eigen leven.

Vooral dat zorgen maken is lastig los laten ja. Dat merk ik wel echt. Als ik dan gisteren weer in de kantine zit en daar een paar hoor praten over die nieuwe kerel, dan merk ik echt dat ik de neiging krijg om haar appjes te sturen: Praat nou eens met mensen over hem, want het is een zwijn. En die wil je toch niet bij je kinderen hebben.

3 week geleden had ik dat gedaan, nu kan ik de neiging onderdrukken. Dus er zit vooruitgang .

Nee maar dat is natuurlijk wel de spijker op de kop inderdaad. Loslaten dat het niet langer mijn verantwoordelijkheid is om haar bij te staan in keuzes. Zelfs niet m.b.t. de kinderen. Die bespreekt ze nu met iemand anders. Al vind ik dat stukje met die afspraak wel laf, als je dan constant dingen roept als " De kinderen en jij zullen altijd mijn wereld zijn" " Ik zal altijd van je blijven houden" dan lijkt het me toch niet te veel moeite om die afspraak niet te breken. Maar goed, ik moet misschien eens wat minder zwaarte aan haar woorden gaan hangen. 

miss1984 schreef op 04-10-2024 om 05:54:

[..]

Peet, ik durf er bijna mijn handen voor in het vuur te steken dat dit altijd klopt. Uiteindelijk heeft bij mij mijn intuïtie ook altijd goed gezetten. Ik vertrouw tegenwoordig in alles daarop en wijk er niet meer vanaf. Zoals ik altijd zeg luister naar het gefluister.

Twijfel nooit aan jezelf. Veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Zie mijn profielfoto

Die intuïtie is een groot goed inderdaad. Of misschien ken je iemand gewoon door en door nadat je zo lang bij elkaar bent geweest.

Ik zei na de 2e week dat mijn vrouw bij die groep ging sporten al: Vrouw, pas op. Die kerel krijg ik echt een heel slecht gevoel bij...

Idem dito de vorige keer, na een week of 2 benoemde ik al precies wat er aan de hand was en met wie. Ook gelijk. 

Ik durf wel te zeggen dat ik haar beter kan dan dat ze zichzelf kent. Daarom is ze nu ook zo boos weer. Ze vind echt dat IK de deur dichtgegooid heb m.b.t. ons, omdat ik mijn vriendengroep er in betrokken heb. Dat vindt ze oprecht. 

Thera schreef op 02-10-2024 om 16:20:

Ik vind dat wel mooi. Al is het ook wel goed denk ik om de vraag of je nog een relatie wilt met zo iemand en de vraag of je nog van iemand houdt niet automatisch aan elkaar te koppelen.
Maar waarom ik het mooi vind is omdat ik denk dat dit van jou echtere liefde is dan liefde voor iemand vanwege het feit dat die ander van jou houdt. Dat is namelijk hoewel menselijk toch een best beperkte vorm van liefde. Die onmiddellijk op zou houden op het moment dat die persoon niet meer van jou houdt.

Deze had ik even gemist. Ik denk dat de vraag of ik nog een relatie met haar zou willen, los staat van de onvoorwaardelijke liefde die ik voor haar voel. 

Als in: Ik zal altijd proberen klaar te staan voor haar. Als dit met die kerel kapot gaat en ze kan nergens heen, dan zal ik altijd mijn deuren voor haar openen. Ik zal haar nooit laten stikken en ik zal haar altijd blijven helpen. Ik heb haar eeuwige liefde beloofd, eeuwige trouw. Dat zij die geloften gebroken heeft, wil toch niet zeggen dat ik die geloften verbreken hoef? 

Maar dat staat wel los van het feit of ik haar weer als geliefde naast me zou willen hebben. Dat kan gewoon niet meer. Daarvoor heeft ze me echt een te grote kras bezorgd. Dat moeten we allebei niet willen.

Elpisto schreef op 04-10-2024 om 08:39:

[..]

Vooral dat zorgen maken is lastig los laten ja. Dat merk ik wel echt. Als ik dan gisteren weer in de kantine zit en daar een paar hoor praten over die nieuwe kerel, dan merk ik echt dat ik de neiging krijg om haar appjes te sturen: Praat nou eens met mensen over hem, want het is een zwijn. En die wil je toch niet bij je kinderen hebben.

3 week geleden had ik dat gedaan, nu kan ik de neiging onderdrukken. Dus er zit vooruitgang .

Nee maar dat is natuurlijk wel de spijker op de kop inderdaad. Loslaten dat het niet langer mijn verantwoordelijkheid is om haar bij te staan in keuzes. Zelfs niet m.b.t. de kinderen. Die bespreekt ze nu met iemand anders. Al vind ik dat stukje met die afspraak wel laf, als je dan constant dingen roept als " De kinderen en jij zullen altijd mijn wereld zijn" " Ik zal altijd van je blijven houden" dan lijkt het me toch niet te veel moeite om die afspraak niet te breken. Maar goed, ik moet misschien eens wat minder zwaarte aan haar woorden gaan hangen.

Zoals liefde moet groeien, geldt dit ook voor loslaten en veel mensen denken dat dat vele stukken makkelijker gaat als diegene is vreemdgegaan. Helaas werkt dat niet zo, liefde is namelijk niet onderverdeeld in hokjes waarbij een knop aanwezig is die je kunt omzetten.

De eerste boosheid lijkt hierbij wat te helpen, maar na boosheid volgen meerdere fases zoals verdriet, het alleen terugdenken aan de leuke tijden etc…..Tijd is, hoe cliché ook, je beste vriend!