Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
RoodVruchtje schreef op 02-10-2024 om 16:25:
[..]
Maar dan gaat jouw eerdere uitspraak van “als een relatie goed is, is er geen plaats voor een ander” geheel mank. Zo zwart/wit is het namelijk niet!
Dat weet ik niet hoor, of die eerdere uitspraak geheel mank gaat. Kun je een goede relatie hebben met iemand die niet gelukkig is met zichzelf?
Elpisto schreef op 02-10-2024 om 16:00:
[..]
Ben ik dan naïef, dat ik die onvoorwaardelijke liefde wel voor mijn vrouw voel? Oprechte vraag trouwens.
Nu vind ik "veilige haven" überhaupt een concept wat niet bij een volwassen relatie hoort, maar meer past bij de kind-ouder relatie.
Maar ik voel dus wel die onvoorwaardelijke liefde voor mijn vrouw. Zelfs nu nog. Zelfs nu zou ik 100000x keer moeten slikken als ze ineens weer voor mijn deur zou staan en terug zou willen komen.
Ja maar staat onvoorwaardelijke liefde dan gelijk aan ook een veilige relatie hebben? Jij wil toch ook van je vrouw scheiden en niet accepteren dat ze je bedriegt? Volkomen terecht, maar niet onvoorwaardelijk want je trekt een grens.
Maar afgezien daarvan, een relatie heb je met zijn tweeën, dat maakt het onveilig.
Persephone schreef op 02-10-2024 om 16:52:
[..]
Dat weet ik niet hoor, of die eerdere uitspraak geheel mank gaat. Kun je een goede relatie hebben met iemand die niet gelukkig is met zichzelf?
Of de vraag is, kan in een goede relatie één van de twee partners op een gegeven moment ongelukkig raken met zichzelf (zonder dat dat komt door een niet goede relatie)
Thera schreef op 02-10-2024 om 16:12:
Er bestaan relaties die als veilige havens voelen toch? Zonder te ontkennen dat 100% veilig niet bestaat. Dat is een beetje een semantische discussie.
Als het om termen gaat, geen moeder is perfect, maar we kunnen het wel hebben over een goed genoeg moeder en dan weet iedereen wat daarmee bedoeld wordt. Zo iets zou je ook met relaties kunnen doen.
Trouwens, Izza maakt zelf altijd dat onderscheid: relaties die goed zijn, daar gaat niemand vreemd. Wordt er vreemd gegaan, dan had je te maken met een relatie die niet goed was.
Dan kan het er nu wel over gaan of 100 % veilige havens relaties wel of niet bestaan, maar daar ging het niet om.
Nee het is geen semantische discussie want ik bedoelde dat juist het voelen van die veiligheid een illusie is.
Inderdaad is de discussie "relaties die goed zijn, daar gaat niemand vreemd. Wordt er vreemd gegaan, dan had je te maken met een relatie die niet goed was. " een andere
Ik denk dat ik je begrijp. Maar het teveel vertrouwen op het 100% zekere gevoel van een vertrouwde haven hebben, wat toxische elementen kan bevatten, neemt niet weg dat het 'als een veilige haven ervaren' van een relatie op zichzelf gezond kan zijn.
Het is dan niet iets wat verzelfstandigd kan worden, maar het bestaat bij de gratie van twee partners die voor elkaar gekozen hebben en elkaar op een gezonde (genoeg-gezonde) manier liefhebben. Maar het veilige bestaat er dan uit dat het niet steeds ter discussie staat.
Thera schreef op 02-10-2024 om 17:04:
[..]
Of de vraag is, kan in een goede relatie één van de twee partners op een gegeven moment ongelukkig raken met zichzelf (zonder dat dat komt door een niet goede relatie)
Dat is ook een goede vraag, en dat kan denk ik zeker. Ik denk wel dat dan het risico ontstaat dat die ooit goede relatie, toch onveilig of ongelijkwaardig gaat voelen. Hoeft uiteraard niet, maar kan wel.
Elpisto schreef op 02-10-2024 om 16:00:
[..]
Ben ik dan naïef, dat ik die onvoorwaardelijke liefde wel voor mijn vrouw voel? Oprechte vraag trouwens.
Nu vind ik "veilige haven" überhaupt een concept wat niet bij een volwassen relatie hoort, maar meer past bij de kind-ouder relatie.
Maar ik voel dus wel die onvoorwaardelijke liefde voor mijn vrouw. Zelfs nu nog. Zelfs nu zou ik 100000x keer moeten slikken als ze ineens weer voor mijn deur zou staan en terug zou willen komen.
Zou je haar dan weer een kans geven denk je?
Izza schreef op 02-10-2024 om 10:48:
Peet jij hebt voor jezelf duidelijke grenzen opgesteld na het bedrog. Je partner is daarvan op de hoogte en heeft besloten daar niets mee te doen. Ik begrijp dat je dan geen 3e kans geeft. Er is al een 2e kans gegeven! Uiteindelijk is zelfrespect toch echt belangrijker dan een partner. Waarom zou die jou nog serieus nemen als jij toch wel vergeeft en dus over je heen laat lopen?
Collega ging (gaat) ook regelmatig vreemd. Dat is ook uitgekomen. Hij past nu dus beter op. En weet natuurlijk ook dat zij hem eerder toch ook heeft vergeven. Dus loopt zo'n vaart niet. En anders komt er een scheiding. Maar het zit er nu eenmaal in. En als je relatie dan na jaren wat in het slop raakt. Ik zie het zoveel gebeuren.
Ja..dat zeker. Een 3e kans zat er bij mij nooit in. En daarom kom ik ook niet terug op mijn besluit. Eerlijkheid( hoe raar dat ook klinkt na bedrog van je partner) was een harde grens.
GekkeHenkie100 schreef op 02-10-2024 om 10:48:
Jouw verhaal heeft me hier altijd geboeid Peet. Ik bewonder hoe je het proces bent aangegaan. Zoeken naar herstel, vergeving, eigen en gezamenlijke groei. Klinkt alsof je daarin jezelf niets hoeft te verwijten en daarin je kinderen iets moois hebt voorgeleefd.
En ik bewonder hoe je nu de schijnbaar onvermijdelijke conclusie trekt. Jouw man heeft het op zijn manier ook geprobeerd. Maar als hij verder niet wil of kan, dan houdt het op. En dat mag ook, dit is hoe hij zijn leven leidt. Alleen dan niet samen. Ik begrijp jouw behoefte aan openheid, de overtuiging dat je erop kunt rekenen dat de ander bereid is jouw vragen eerlijk te beantwoorden, de veiligheid dat niets onbesproken hoeft te blijven heel goed. Niet dat alles tot in elk detail gedeeld hoeft te worden, maar het gaat om de houding. En dan resteert rouw omdat de conclusie zo hard is, maar ook de schouders rechtop omdat je je het bent aangegaan en zoals je ook zegt daardoor echt gegroeid bent. Dat is de basis waarop je verder kunt.
Hai gekke Henkie.
Ja het waren zeker boeiende jaren. Met heel veel pijn verdriet. Veel liefde en verbinding. Elkaar helemaal weer leren kennen. Maar ik merk nu dus echt heel sterk dat ik ook echt energie heb gestoken in mijn innerlijke kind en de pijn die daar zat en geheeld moest worden. Gewerkt aan de relatie met mijn moeder. De rol waar ik in zat. Maar ook dat ik verschrikkelijk codepent was. Niet geheel verwonderlijk gezien mijn jeugd en de dingen die nog niet geheeld zijn.
Denk dat ik stapje voor stapje zelf heel sterk ben geworden. Ik heb me heel erg verbonden met mijn man deze 3.5 jaar maar toch ook het stuk codepentie die er was geheeld door de pijn uit mijn jeugd te helen waardoor ik nu op een meer volwassen manier in het leven sta, sterker ben. Daardoor verliep de communicatie tussen man en mij zo moeizaam als er een duscussie was. Ik wilde het op een volwassen manier bespreken en man wilde nog steds dingen bespreken vanuit zijn kind zijn. Op zoek naar mijn emotie tijdens zo'n discussie. Hij kan het dan niet uitstaan dat ik zo rustig blijf.
En ik ook kan zeggen dat ik man kon confronteren afgelopen zondag. Had ik anders misschien ook niet gedaan. Ik zie het nu echt als zijn verlies. Hij heeft deze tijd niet aangepakt terwijl we het hier heel vaak over gehad hebben. En weet je..het interesseert me niet meer. Zolang ik nu gewoon afleiding zoeken leuke dingen kom ik hier echt wel over heen. Hij is mij gewoon echt niet waard na dit zwijgen van hem. En idd details heb ik nooit willen weten
Daarom ben ik het heel erg eens met wat er hier vaak geadviseerd word. Ga met jezelf aan de slag. Je wordt er zoveel sterker van. Ik schreef net in een bericht naar een aantal vriendinnen dat ik heel erg blij ben geweest met deze 3.5 jaar. Ik heb mezelf zo goed keren kennen. Misschien zelfs de betere versie van mezelf. Van daaruit zie ik de toekomst best zonnig. Ik sta rechtop. Vandaag ook gewoon gewerkt. Ook aan de kinderen laten zien. Het gaat echt gewoon door. Dus ik sta er zoveel sterker in dan 3.5 jaar geleden.
Misschien dat ik morgen weer een rot dag heb maar hé..dat is ook niet erg
Elpisto schreef op 02-10-2024 om 16:00:
[..]
Ben ik dan naïef, dat ik die onvoorwaardelijke liefde wel voor mijn vrouw voel? Oprechte vraag trouwens.
Nu vind ik "veilige haven" überhaupt een concept wat niet bij een volwassen relatie hoort, maar meer past bij de kind-ouder relatie.
Maar ik voel dus wel die onvoorwaardelijke liefde voor mijn vrouw. Zelfs nu nog. Zelfs nu zou ik 100000x keer moeten slikken als ze ineens weer voor mijn deur zou staan en terug zou willen komen.
Ik bedoelde ook dat het voor de kinderen geldt. Maar ook voelde het voor mij veilig (na een zeer onveilige jeugd) bijm mijn man. Hij droeg mij op handen voor mijn gevoel, ook tijdens de affaire van 5,5 jaar met mijn vriendin. Behalve tijdens de Covidperiode, toen hadden we regelmatig vreselijke ruzies. Achteraf is toen ook de seks begonnen tussen hen nadat ze al 3,5 jaar een affaire hadden. We hebben toen op zijn verzoek ook relatietherapie gehad want hij was bang mij te verliezen. Bizar natuurlijk terwijl hij juist bezig was onze relatie kapot te maken. Hij zag dat er echter los van, door dat zieke brein van hem.
Voor mijn gevoel was na het ontdekken van hun overspel mijn veilige echt weg. Ook tijdens die ruzies waar vrienden en familie soms uitspraken dat het beter was dat we uit elkaar zouden gaan is er geen moment in mij opgekomen te willen scheiden. Ik begreep hem niet meer, ik zag een hele andere man. En toch tussendoor zorgde hij voor verrassingsuitjes, kreeg ik liedjes van hem waarin zijn liefde voor mij tit uiting kwam. Uiteraard heb ik nu geleerd na 15 maanden therapie dat niemand ook mijzelf niet, niet te vertrouwen is. Maar ik heb veel verdriet gehad om dat verlies van het gevoel van rotsvast vertrouwen.
LifeEvent! schreef op 02-10-2024 om 20:25:
[..]
Ik bedoelde ook dat het voor de kinderen geldt. Maar ook voelde het voor mij veilig (na een zeer onveilige jeugd) bijm mijn man. Hij droeg mij op handen voor mijn gevoel, ook tijdens de affaire van 5,5 jaar met mijn vriendin. Behalve tijdens de Covidperiode, toen hadden we regelmatig vreselijke ruzies. Achteraf is toen ook de seks begonnen tussen hen nadat ze al 3,5 jaar een affaire hadden. We hebben toen op zijn verzoek ook relatietherapie gehad want hij was bang mij te verliezen. Bizar natuurlijk terwijl hij juist bezig was onze relatie kapot te maken. Hij zag dat er echter los van, door dat zieke brein van hem.
Voor mijn gevoel was na het ontdekken van hun overspel mijn veilige echt weg. Ook tijdens die ruzies waar vrienden en familie soms uitspraken dat het beter was dat we uit elkaar zouden gaan is er geen moment in mij opgekomen te willen scheiden. Ik begreep hem niet meer, ik zag een hele andere man. En toch tussendoor zorgde hij voor verrassingsuitjes, kreeg ik liedjes van hem waarin zijn liefde voor mij tit uiting kwam. Uiteraard heb ik nu geleerd na 15 maanden therapie dat niemand ook mijzelf niet, niet te vertrouwen is. Maar ik heb veel verdriet gehad om dat verlies van het gevoel van rotsvast vertrouwen.
Ja dat zeker. Dat rots vaste vertrouwen. Dat gevoel dat je dat kwijt bent. Dat vond ik het heftigste 3.5 jaar geleden
Ik kon mijn hand niet meer door het vuur doen voor hem. Het veilige..tja dat was weg.
Terwijl man ( zo leek het althans) mij ook altijd op handen droeg. Mijn vriendin zei wel eens. Hij houdt meer van jou dan jij van hem. En dat zegt hij me nog steeds. Dat ie altijd van me gehouden heeft en dat altijd zal doen. Lijkt wel een beetje op love bombing ofzo. Want hoezo dan. Ik geloof er helemaal niets van.
MRI schreef op 02-10-2024 om 17:01:
[..]
Ja maar staat onvoorwaardelijke liefde dan gelijk aan ook een veilige relatie hebben? Jij wil toch ook van je vrouw scheiden en niet accepteren dat ze je bedriegt? Volkomen terecht, maar niet onvoorwaardelijk want je trekt een grens.
Maar afgezien daarvan, een relatie heb je met zijn tweeën, dat maakt het onveilig.
Ik denk niet dat dat gelijk staat aan een veilige relatie nee. Ik was ook niet degene die met die veilige haven aan kwam.
Peet52! schreef op 02-10-2024 om 20:30:
[..]
Ja dat zeker. Dat rots vaste vertrouwen. Dat gevoel dat je dat kwijt bent. Dat vond ik het heftigste 3.5 jaar geleden
Ik kon mijn hand niet meer door het vuur doen voor hem. Het veilige..tja dat was weg.
Terwijl man ( zo leek het althans) mij ook altijd op handen droeg. Mijn vriendin zei wel eens. Hij houdt meer van jou dan jij van hem. En dat zegt hij me nog steeds. Dat ie altijd van me gehouden heeft en dat altijd zal doen. Lijkt wel een beetje op love bombing ofzo. Want hoezo dan. Ik geloof er helemaal niets van.
Ja dat herken ik. Hij zei het zelf ook wel eens. Vond het heel moeilijk dat ik "ik hou van je" niet uit mijn mond kreeg. Ook niet naar de kinderen toe. Deels omdat ik het niet geleerd en meegekregen heb maar ook voelde ik mij dan heel kwetsbaar ofzo. Ik was altijd van de snoeiharde meningen en sterk zijn. Ook ziek zijn vond ik een teken van zwakte. Toen ik ernstig ziek werd kon ik dat moeilijk accepteren en moest ik uitzoeken hoe dat precies kwam en wilde ik ook heel sterk overkomen. Maar ik kon niks. Mijn man heeft jaren alles moeten doen naast werken en gezin draaiend houden, gaf zijn sporten en uitjes met vrienden op voor mij. Het is zo verdrietig dat er dus 2 kanten zijn. Hij begreep zelf achteraf ook niet waarom hij zoveel van mij kon houden en tegelijk mij zo kon beschadigen. De psycholoog heeft dat wel uitgelegd. De leugens waren om de relatie te beschermen. Maar hij hield zichzelf voor dat het geen leugens waren want "verzwijgen is geen liegen" vond hij. Het duurde maanden voordat hij dat inzag. Ik denk dat jouw man die 1,5 extra jaar ook niet op wilde biechten omdat hij je niet wilde verliezen en zichzelf voorhield dat die zoen(en) niks voorstelden. Hield mijn man ook in het begin vol dat het geen 5,5 jaar maar 2 jaar was. Het was een zelfbescherming want zo lang je het zelf afzwakt hoef je het niet heftig te voelen. Ook was er eerst alleen cognitief schuld besef en later werd het emotioneel en gingen zijn ogen echt open en zag wat hij had verwoest. Toen werd hij letterlijk ziek, kon zijn bed niet meer uitkomen en lag alleen maar te shaken. Stapje voor stapje zijn we elkaar weer gaan ontdekken en ondervond hij dankzij therapie hoe die "leugen en verslavingspaden" in zijn hoofd zijn ontstaan.
Sinds vorige week zijn we een volgende fase ingegaan. Hij woont weer thuis! Na bijna 15 maanden. De kinderen zijn dankbaar. We hebben met het gezin de laatste avond in zijn huis met champagne geproost op de toekomst en zijn laatste spullen verhuisd.
Ik kan mij voorstellen Peet dat je deze leugen als de doodsteek voor je relatie ziet. Toch hoop ik dat jullie Liefde voor elkaar het allerlaatste woord heeft en vertrouwen weer kan groeien en accepteren dat die nooit meer 💯 wordt helaas..... Maar dat wordt het voor mij ook niet meer in een nieuwe relatie (als ik was gescheiden)
Wat mooi Life Event! Alle goeds gewenst!
Peet, ik begrijp goed dat een jaar langer affaire, jou hard raakt. Jouw film als bedrogene gaat nog langer terug. Waarom durven velen toch niet echt eerlijk te worden? Ook niet als je erom vraagt en zelfs smeekt. Zoals ik deed.
Hier ook een echtgenoot die verschrikkelijk lang en stevig heeft gelogen en gebagatelliseerde verhalen om zijn sexueel gedreven affaire met Truus kleiner te maken. Na het uitkomen (door betrapt te worden) probeerde hij het bij paar weken te houden. Het bleek vele vele járen in werkelijkheid. En dat heb ik zelf moeten opgraven. Met bewijs moest hij eerlijk(er) worden. Wat vond hij dat moeilijk. Hortend en stotend. Boos worden. Zeggen dat ik spoken zag. Ontkennen. Bewijs én heel erg stevig blijven volhouden van mijn kant en zeggen ik ga niet bij je weg maar ik moet het weten, maakte dat hij eerlijker werd. Pas nadat hij zelf nieuw contact bekende doorbrak hij zijn eigen patroon.
Schaamte en angst maakten zijn leugens. Hij wilde mij geen pijn doen. Mij niet kwijt. En eenmaal gelogen durfde hij niet meer erop terug te komen. Ook het idee wat maakt het nog uit dat het langer was. En deze lelijke waarheden maakten hem nog meer een kl##tzak vond hij zelf. Een onbetrouwbare man. Hij wilde zo niet zjn. Maar was het wel. Hij geloofde zelfs een deel van zijn woorden. Zijn leugens. En was ook soort van trots dat hij geprobeerd had te stoppen. Maar ook zichzelf veroordelen dat het niet lukte. Overigens Truus ook. Zij zei ook tegen mij dat zich zo schaamde over de duur en daarop zelf geloofde dat het 'maar' 2 jaar was.
Ze liegen tegen zichzelf omdat ze die persoon niet leuk vinden. En tegen ons om ons te beschermen tegen meer pijn en verdriet. En om die lelijke zwarte kanten en gemaakte keuzes te verbloemen.
Hoe dan ook, het (blijven) liegen is het meest schadelijke gebleken voor het herstel.
Ze liegen tegen zichzelf omdat ze die persoon niet leuk vinden. En tegen ons om ons te beschermen tegen meer pijn en verdriet.
Dat eerste geloof ik zeker, van het tweede ben ik niet zo overtuigd. Het liegen en draaien dient natuurlijk maar 1 doel: kleiner maken, minimaliseren - alles om er zelf maar zo goed mogelijk uit te komen. Dingen pas toegeven als liegen echt geen enkele zin meer heeft. Of dat nou is omdat de waarheid maakt dat ze zichzelf niet meer leuk vinden of omdat ze door willen met de bedrogene: het liegen dient alleen maar hun eigen belang.
