Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Nou die havens waren waarschijnlijk niet zo veilig. Dat leek zo aan de buitenkant. Maar achter de voordeur speelde er wel degelijk van alles.
Dat is altijd waar jij op hamert. Verlaat iemand zijn gezin omdat hij ontrouw is, dan is dat gezin vast niet helemaal in de haak geweest. En dat kan natuurlijk. Maar je vergeet standaard één ding. Iemand kan een veilige haven verwoesten in het begin van het proces van vreemdgaan. Door dan op het moment dat de veilige haven nog intact is en de relatie goed was, door een gevoel voor iemand anders te gaan koesteren daarmèè uit de verbinding te gaan. De verbinding die er vlak daarvoor nog wel was. Dat is wat jij standaard buiten beschouwing laat. Jij spreekt liever de magische formule uit dat er natuurlijk wel wat met de bedrogen partner is of wel wat met de relatie is waardóór het vreemdgaan verklaard kan worden. En je laat buiten beschouwing (waarom?) dat het vreemdgaan zelf (het begin ervan) juist andersom in een deel van de gevallen juist de oorzaak is van het niet meer goed functioneren van de relatie. Waarom laat je dat altijd buiten beschouwing Izza? Je toverformule: niemand gaat vreemd in een gezonde relatie klopt niet. Natuurlijk gaat iemand eerder vreemd als de relatie niet goed is. Maar jouw formule klopt niet. Want als iemand begint met iets van vreemdgaan in een relatie en dat doet in een gezonde relatie, is op dat moment (door de vreemdganger alleen in dit geval) de relatie ineens niet meer goed. Kan best dat dat in de minderheid van de gevallen zo is. Maar ik vind het kwalijk dat jij net doet alsof deze groep niet bestaat.
Izza schreef op 02-10-2024 om 13:44:
Nou die havens waren waarschijnlijk niet zo veilig. Dat leek zo aan de buitenkant. Maar achter de voordeur speelde er wel degelijk van alles.
En toch vind ik dat wat te kort door de bocht Izza.
In het geval van de problematiek die mijn vrouw heeft met zichzelf, zal dit gedrag blijven wat altijd aan de oppervlakte komt. Dat zit zo diep. Zij zal altijd tegen dit soort zaken blijven aan lopen, puur omdat ze niet geleerd heeft van zichzelf te houden. Puur omdat ze niet altijd dat geluk uit haar leven kan halen.
Ze heeft het bij haar vorige partner geflikt, waar ze mee samen woonde. Ze heeft het nu 2 keer bij mij geflikt. Dit zal altijd aan de oppervlakte komen. En uiteindelijk worden daar dan de argumenten bij bedacht.
Een mooi voorbeeld in onze situatie daar van, is dat ze nu zegt dat tijdens de verbouwing van onze woning, ik haar als een voetveeg behandeld heb. Wij zaten die periode bij mijn ouders in. 11 maand lang. Geen onvertogen woord. Ouders hebben niet 1 keer gedoe tussen ons meegekregen. Terwijl we 24-7 bij elkaar op de lip zaten. 0,0.
Vertel jij mij dan: Zijn wij met z'n 3en dan gek, heb ik dat stiekem gedaan terwijl we op bed lagen? Of is mijn vrouw argumenten aan het bedenken, om voor zichzelf dit recht te praten?
Ik weet hoe je er in staat, maar het zou je af en toe wel sieren als je die nuance kunt aanbrengen in je posts.
Toch vind ik het wel een interessante vraag: is een relatie tussen volwassenen ooit wel een veilige haven? We willen dat zeker, waarschijnlijk vanuit het 'kind-stuk' in onszelf, het plekje ein onze psych waar hechtingsstijlen en -verlangens zijn ontstaan. Maar is het realistisch? Eenderde van de getrouwde mensen gaat vreemd, bijna 1 op de 2 huwelijken eindigt in echtscheiding. Daarnaast er nog fysiek, emotioneel, en mentaal geweld in relaties of een gezamelijk gevormde toxische interactie.
We willen het, een veilige haven, we (denken het te) hebben het soms voor een tijdje. En we denken het soms te zien bij oudere echtparen waar we heel veel verhalen ook niet van gehoord hebben. Maar is het eigenlijk niet uiteindelijk een illusie?
MRI schreef op 02-10-2024 om 14:47:
Toch vind ik het wel een interessante vraag: is een relatie tussen volwassenen ooit wel een veilige haven? We willen dat zeker, waarschijnlijk vanuit het 'kind-stuk' in onszelf, het plekje ein onze psych waar hechtingsstijlen en -verlangens zijn ontstaan. Maar is het realistisch? Eenderde van de getrouwde mensen gaat vreemd, bijna 1 op de 2 huwelijken eindigt in echtscheiding. Daarnaast er nog fysiek, emotioneel, en mentaal geweld in relaties of een gezamelijk gevormde toxische interactie.
We willen het, een veilige haven, we (denken het te) hebben het soms voor een tijdje. En we denken het soms te zien bij oudere echtparen waar we heel veel verhalen ook niet van gehoord hebben. Maar is het eigenlijk niet uiteindelijk een illusie?
Dat vind ik zeker een interessante vraag. Mijn antwoord daarop is: nee, een relatie tussen 2 volwassenen is nooit een 100% veilige haven. Een relatie kan dat ideaal misschien soms benaderen, maar echt helemaal 100% is het nooit, omdat je aan het eind van de dag niet in het hoofd van die ander kan kijken. Liefde tussen 2 volwassenen (anders dan een ouder-kind relatie) is volgens mij ook nooit onvoorwaardelijk en kan dus -helaas- altijd overgaan, zelfs zonder bedrog.
Een relatie zien als 100% veilige haven vind ik dus onrealistisch en eerlijk gezegd daarom ook wat ongezond.
Persephone schreef op 02-10-2024 om 15:18:
[..]
Dat vind ik zeker een interessante vraag. Mijn antwoord daarop is: nee, een relatie tussen 2 volwassenen is nooit een 100% veilige haven. Een relatie kan dat ideaal misschien soms benaderen, maar echt helemaal 100% is het nooit, omdat je aan het eind van de dag niet in het hoofd van die ander kan kijken. Liefde tussen 2 volwassenen (anders dan een ouder-kind relatie) is volgens mij ook nooit onvoorwaardelijk en kan dus -helaas- altijd overgaan, zelfs zonder bedrog.
Een relatie zien als 100% veilige haven vind ik dus onrealistisch en eerlijk gezegd daarom ook wat ongezond.
Eens, niemand is 100% te vertrouwen; een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ik vertrouw mezelf ook niet voor de volle 100% in alle situaties.
Ik vind het soms ook lastig/onrealistisch te lezen/horen hoe soms mensen totaal aan zichzelf voorbij gaan in een relatie, pleasers zijn en de ander "ophemelen".
Persephone schreef op 02-10-2024 om 15:18:
[..]
Dat vind ik zeker een interessante vraag. Mijn antwoord daarop is: nee, een relatie tussen 2 volwassenen is nooit een 100% veilige haven. Een relatie kan dat ideaal misschien soms benaderen, maar echt helemaal 100% is het nooit, omdat je aan het eind van de dag niet in het hoofd van die ander kan kijken. Liefde tussen 2 volwassenen (anders dan een ouder-kind relatie) is volgens mij ook nooit onvoorwaardelijk en kan dus -helaas- altijd overgaan, zelfs zonder bedrog.
Een relatie zien als 100% veilige haven vind ik dus onrealistisch en eerlijk gezegd daarom ook wat ongezond.
Sluit ik me helemaal bij aan!
Max88 schreef op 02-10-2024 om 15:33:
[..]
Eens, niemand is 100% te vertrouwen; een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ik vertrouw mezelf ook niet voor de volle 100% in alle situaties.
Ik vind het soms ook lastig/onrealistisch te lezen/horen hoe soms mensen totaal aan zichzelf voorbij gaan in een relatie, pleasers zijn en de ander "ophemelen".
Daarom zeg ik ook nooit ‘nooit’ 😉
Persephone schreef op 02-10-2024 om 15:18:
[..]
Dat vind ik zeker een interessante vraag. Mijn antwoord daarop is: nee, een relatie tussen 2 volwassenen is nooit een 100% veilige haven. Een relatie kan dat ideaal misschien soms benaderen, maar echt helemaal 100% is het nooit, omdat je aan het eind van de dag niet in het hoofd van die ander kan kijken. Liefde tussen 2 volwassenen (anders dan een ouder-kind relatie) is volgens mij ook nooit onvoorwaardelijk en kan dus -helaas- altijd overgaan, zelfs zonder bedrog.
Een relatie zien als 100% veilige haven vind ik dus onrealistisch en eerlijk gezegd daarom ook wat ongezond.
Ben ik dan naïef, dat ik die onvoorwaardelijke liefde wel voor mijn vrouw voel? Oprechte vraag trouwens.
Nu vind ik "veilige haven" überhaupt een concept wat niet bij een volwassen relatie hoort, maar meer past bij de kind-ouder relatie.
Maar ik voel dus wel die onvoorwaardelijke liefde voor mijn vrouw. Zelfs nu nog. Zelfs nu zou ik 100000x keer moeten slikken als ze ineens weer voor mijn deur zou staan en terug zou willen komen.
Elpisto schreef op 02-10-2024 om 16:00:
[..]
Ben ik dan naïef, dat ik die onvoorwaardelijke liefde wel voor mijn vrouw voel? Oprechte vraag trouwens.
Nu vind ik "veilige haven" überhaupt een concept wat niet bij een volwassen relatie hoort, maar meer past bij de kind-ouder relatie.
Maar ik voel dus wel die onvoorwaardelijke liefde voor mijn vrouw. Zelfs nu nog. Zelfs nu zou ik 100000x keer moeten slikken als ze ineens weer voor mijn deur zou staan en terug zou willen komen.
Ik denk dat het voor jou allemaal nog te vers is, maar verwacht dat je er over een jaar al heel anders over denkt!
Er bestaan relaties die als veilige havens voelen toch? Zonder te ontkennen dat 100% veilig niet bestaat. Dat is een beetje een semantische discussie.
Als het om termen gaat, geen moeder is perfect, maar we kunnen het wel hebben over een goed genoeg moeder en dan weet iedereen wat daarmee bedoeld wordt. Zo iets zou je ook met relaties kunnen doen.
Trouwens, Izza maakt zelf altijd dat onderscheid: relaties die goed zijn, daar gaat niemand vreemd. Wordt er vreemd gegaan, dan had je te maken met een relatie die niet goed was.
Dan kan het er nu wel over gaan of 100 % veilige havens relaties wel of niet bestaan, maar daar ging het niet om.
Wat ik bedoel te zeggen is dat iemand die vreemd gaat niet gelukkig is. Niet met zichzelf (zoals de partner van Elpisto) of niet of niet meer in de relatie. Uiteindelijk maakt het niet zoveel verschil. Het langdurig kunnen liegen en bedriegen zijn karaktereigenschappen (geworden). En je weet soms zelfs na jarenlange relaties niet wat er nu werkelijk in iemand omgaat.
RoodVruchtje schreef op 02-10-2024 om 16:09:
[..]
Ik denk dat het voor jou allemaal nog te vers is, maar verwacht dat je er over een jaar al heel anders over denkt!
Ja misschien is dat het. Aan de andere kant: Ik heb het natuurlijk al een keer mee gemaakt 2,5 jaar geleden. En ook daarna is die liefde altijd onvoorwaardelijk geweest. Nu ben ik überhaupt iemand die altijd het goede in een persoon ziet, zelfs als diegene het zelf niet ziet.
Maar ik heb zelf dat gevoel dat die liefde altijd onvoorwaardelijk zal blijven wel. Ik denk juist, dat als het stof een beetje gesetteld is, ik zelfs wel weer zou zeggen: Joh, ook als er met jou wat niet goed gaat, de deur staat altijd voor je open.
Gek is dat toch?
Ik vind dat wel mooi. Al is het ook wel goed denk ik om de vraag of je nog een relatie wilt met zo iemand en de vraag of je nog van iemand houdt niet automatisch aan elkaar te koppelen.
Maar waarom ik het mooi vind is omdat ik denk dat dit van jou echtere liefde is dan liefde voor iemand vanwege het feit dat die ander van jou houdt. Dat is namelijk hoewel menselijk toch een best beperkte vorm van liefde. Die onmiddellijk op zou houden op het moment dat die persoon niet meer van jou houdt.
Izza schreef op 02-10-2024 om 16:14:
Wat ik bedoel te zeggen is dat iemand die vreemd gaat niet gelukkig is. Niet met zichzelf (zoals de partner van Elpisto) of niet of niet meer in de relatie. Uiteindelijk maakt het niet zoveel verschil. Het langdurig kunnen liegen en bedriegen zijn karaktereigenschappen (geworden). En je weet soms zelfs na jarenlange relaties niet wat er nu werkelijk in iemand omgaat.
Maar dan gaat jouw eerdere uitspraak van “als een relatie goed is, is er geen plaats voor een ander” geheel mank. Zo zwart/wit is het namelijk niet!
Elpisto schreef op 02-10-2024 om 16:16:
[..]
Ja misschien is dat het. Aan de andere kant: Ik heb het natuurlijk al een keer mee gemaakt 2,5 jaar geleden. En ook daarna is die liefde altijd onvoorwaardelijk geweest. Nu ben ik überhaupt iemand die altijd het goede in een persoon ziet, zelfs als diegene het zelf niet ziet.
Maar ik heb zelf dat gevoel dat die liefde altijd onvoorwaardelijk zal blijven wel. Ik denk juist, dat als het stof een beetje gesetteld is, ik zelfs wel weer zou zeggen: Joh, ook als er met jou wat niet goed gaat, de deur staat altijd voor je open.
Gek is dat toch?
Onder die omstandigheden zou je kunnen zeggen dat liefde onvoorwaardelijk is. Ikzelf zou het eerder een langdurige genegenheid noemen.
Van mijn kinderen houd ik onvoorwaardelijk. Als ik van bijvoorbeeld mijn zoon zou horen dat hij een afgrijselijk misdrijf zou hebben begaan, dan is mijn liefde voor hem niet weg. Als ik van mijn niet-bestaande vriend zou horen dat hij aan minderjarige meisjes heeft gezeten, dan zou mijn liefde patsboem weg zijn. Daarom geldt voor mij dat de liefde tussen volwassenen die niet ouder-kind zijn, nooit echt onvoorwaardelijk kan zijn.
