Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Dat
Elpisto schreef op 30-09-2024 om 15:40:
[..]
Ik denk dat we gewoon niet moeten willen weten wat er in de hoofden van onze vreemdgaande partners om gaat. Want ik denk niet dat het een antwoord is die we ooit gaan krijgen.
Ik zie dit toch heel anders, juist door te weten wat er gebeurt is kan je een verandering teweeg brengen. Zolang iemand hier nog heimelijk mee rondloopt blijft het levend. Imo kun je namelijk niet echt veranderen als je het een zegt te doen maar het ander denkt/doet. Dat is niet congruent en maakt dat de verandering oppervlakkig blijft omdat je diep van binnen dan nog steeds om iets (je geheim) heen moet draaien. Gedragspatronen blijven dan in stand want hoe kun je het een doen terwijl je weet dat je nog iets anders denkt (en misschien nog wel koestert).
Irtje schreef op 30-09-2024 om 15:52:
Dat
[..]
Ik zie dit toch heel anders, juist door te weten wat er gebeurt is kan je een verandering teweeg brengen. Zolang iemand hier nog heimelijk mee rondloopt blijft het levend. Imo kun je namelijk niet echt veranderen als je het een zegt te doen maar het ander denkt/doet. Dat is niet congruent en maakt dat de verandering oppervlakkig blijft omdat je diep van binnen dan nog steeds om iets (je geheim) heen moet draaien. Gedragspatronen blijven dan in stand want hoe kun je het een doen terwijl je weet dat je nog iets anders denkt (en misschien nog wel koestert).
Oke, ik verwoord het niet helemaal goed denk ik.
Ik weet natuurlijk in die zin, als de woorden van mijn vrouw destijds klopten, wat er in haar hoofd om ging. Het begrijpen doe ik echter niet. En dat is wel een essentieel verschil denk ik.
Uiteindelijk moet je namelijk ook daar uit gaan van de woorden van je partner. En wie zegt dat die woorden kloppen?
Ik weet dat mijn vrouw een tijdje bij een psycholoog gelopen heeft. En ik weet ook dat ze daar verzwegen heeft dat ze vreemd ging al een half jaar. In hoeverre heeft het dan zin om naar een psycholoog te gaan?
Irtje schreef op 30-09-2024 om 15:27:
[..]
Dag Peet52,
Dit wat jij aangeeft herken ik zo goed! Het is (voor mij persoonlijk) alsof er geen echte herstart mogelijk is als er geen echt schoon schip is gemaakt.
Daarmee bedoel ik dat hij echt alles verteld wat er gebeurd is omdat voor mijn gevoel dat past in verantwoordelijkheid nemen voor je daden en onder ogen zien wat je nu echt hebt gedaan en dit durft te delen, als onderdeel van het eerlijk kunnen zijn zeg maar. Dat betekent voor mij dan dat je sneller eerlijker naar mij en jezelf durft te zijn nu en in de toekomst als het even moeilijk is.
Maar het lijkt wel of de vreemdgangers dit niet begrijpen, alsof als je het klein houd en bagatelliseert, je delen en details achterhoudt je het dan minder erg maakt, alsof je dan blijft! Voor mij maakt dit juist dat het vertrouwen minder wordt omdat ik weet dat hij nog steeds zaken geheimhoudt wat dan tussen ons in blijft staan en ik alert blijf.
Dit is denk ik, naast wat rode vlaggen, de reden dat ook wij (voor nu) uit elkaar gaan. Ik kan de gedachte dat er meer geweest is niet loslaten en dat kost mij zoveel energie. Ook heeft het (te) lang geduurd dat hij ook echt de verantwoordelijkheid nam voor wat hij gedaan heeft waardoor gedragspatronen in stand bleven. Ruim 2 jaar geleden kon ik dit niet, geloofde wat hij mij vertelde en was totaal in shock wat er allemaal gebeurd is. Langzaam zie ik in dat het liegen en bedriegen een onderdeel van hem zijn en zolang hij dus niet eerlijk kan zijn over alles maakt dat dit gedrag in stand blijft, want in mijn ogen wil/kun je er dan eig. enlijk niet aan werken! Maar blijkbaar begrijpen ze niet dat dit imo de basis is voor het terug brengen van veiligheid en vertrouwen in de relatie.
Ja..nou heel herkenbaar hé. Zo vermoeiend ook. Kost zoveel energie.
Ik sprak net een collega. Die belde me. Die heeft hetzelfde meegemaakt en uiteindelijk gescheiden. Ze zei. Ik dorst de confrontatie niet aan. Ik was zwak. De waarheid is soms misschien te pijnlijk omdat het ook pijnlijk is. Maar wel nodig voor verdere herstel
Peet52! schreef op 30-09-2024 om 15:59:
[..]
Ja..nou heel herkenbaar hé. Zo vermoeiend ook. Kost zoveel energie.
Ik sprak net een collega. Die belde me. Die heeft hetzelfde meegemaakt en uiteindelijk gescheiden. Ze zei. Ik dorst de confrontatie niet aan. Ik was zwak. De waarheid is soms misschien te pijnlijk omdat het ook pijnlijk is. Maar wel nodig voor verdere herstel
Laat ik het anders stellen. Waar leg je de grens tussen wat je wel wil weten en wat je niet wil eten, en bepaal je op dat moment zelf waar je wel een antwoord op wil, en waar je geen antwoord op wil?
Ik vond dat namelijk, achteraf gezien, erg lastig. Ik heb namelijk echt een aantal vragen gesteld, waar ik achteraf gezien erg veel last van heb gehad. En waar ik me best lang over afgevraagd heb: Was het nou voor je gemoedstoestand nodig om deze vragen te stellen en is het het waard geweest om daar nu zoveel last van te hebben?
Uiteindelijk is dat namelijk wel iets wat tussen ons in is komen te staan. Omdat het in die zin zo delicaat was, dat het erg lastig was om daar met haar over in gesprek te komen. En achteraf gezien had ik het dus liever niet geweten.
Ik meen dat de affaire destijds eind april begonnen is, en het contact uiteindelijk geduurd heeft tot ergens in November. Ik vraag mezelf wel eens af of de keuze voor mij uiteindelijk anders was geweest, als ik geweten had dat het nog een half jaar eerder was gebeurd oid.
Ik heb destijds geaccepteerd dat je nooit alles volledig zult weten. Er zullen altijd bepaalde zaken niet besproken worden. Als je uit elkaar gaat maakt het immers toch niet meer uit. En als je een doorstart maakt zorgt het alleen maar voor pijn bij de partner en schaamte bij jezelf. Stel dat die ander veel beter was in bed dan jij ooit bent geweest, groter geschapen, of dat hij of zij bepaalde karaktertrekken had die je partner aanspreken. Jij kunt jezelf nu eenmaal niet veranderen. Dat zijn maar voorbeelden die een ander voor zich zal houden. En sommige dingen hoef ik ook gewoon niet te weten. Die zijn alleen maar extra kwetsend (of ze zijn toch niet te veranderen).
Maar iedereen heeft andere grenzen. En dat mag ook!
Is het bedrog nog steeds gaande of na de ontdekking volledig opgehouden?
Elpisto schreef op 30-09-2024 om 15:58:
[..]
Oke, ik verwoord het niet helemaal goed denk ik.
Ik weet natuurlijk in die zin, als de woorden van mijn vrouw destijds klopten, wat er in haar hoofd om ging. Het begrijpen doe ik echter niet. En dat is wel een essentieel verschil denk ik.
Uiteindelijk moet je namelijk ook daar uit gaan van de woorden van je partner. En wie zegt dat die woorden kloppen?
Ik weet dat mijn vrouw een tijdje bij een psycholoog gelopen heeft. En ik weet ook dat ze daar verzwegen heeft dat ze vreemd ging al een half jaar. In hoeverre heeft het dan zin om naar een psycholoog te gaan?
Ik denk dat je intuïtie voor een belangrijk deel meespeelt in of het klopt wat je verteld wordt. En het gaat er niet zozeer om dat ik het begrijp maar dat eerlijk zijn, naar jezelf en de ander, onderdeel is van het verwerkingsproces aan beide kanten. Je zet daarmee namelijk een gedragsverandering in.
Als je bij een psycholoog waar verder niemand bijzit ook niet eerlijk bent dan zet je dus die benodigde gedragsverandering niet in gang. Je saboteert dan gewoon je eigen proces en blijft doen wat je deed.
Irtje schreef op 30-09-2024 om 16:20:
[..]
Ik denk dat je intuïtie voor een belangrijk deel meespeelt in of het klopt wat je verteld wordt. En het gaat er niet zozeer om dat ik het begrijp maar dat eerlijk zijn, naar jezelf en de ander, onderdeel is van het verwerkingsproces aan beide kanten. Je zet daarmee namelijk een gedragsverandering in.
Als je bij een psycholoog waar verder niemand bijzit ook niet eerlijk bent dan zet je dus die benodigde gedragsverandering niet in gang. Je saboteert dan gewoon je eigen proces en blijft doen wat je deed.
Mwoah. Ik vind dat lastig. Ik heb altijd in dat hele proces wel gevoeld dat ik elke keer een of ander lulverhaal op de mouw gespeld kreeg. Dat was deze keer niet anders.
Maar, ik wist ook dat ze het niet toe ging geven. Ook nu niet. Alleen de zaken die ze niet kan ontkennen, omdat ik het al weet.
Maar zo werkt blijkbaar het brein. Of misschien is dat ook de verliefdheid die dat doet. Die zorgt er ook voor dat er niet heel goed nagedacht wordt, denk ik dan maar.
Izza schreef op 30-09-2024 om 16:17:
Ik heb destijds geaccepteerd dat je nooit alles volledig zult weten. Er zullen altijd bepaalde zaken niet besproken worden. Als je uit elkaar gaat maakt het immers toch niet meer uit. En als je een doorstart maakt zorgt het alleen maar voor pijn bij de partner en schaamte bij jezelf. Stel dat die ander veel beter was in bed dan jij ooit bent geweest, groter geschapen, of dat hij of zij bepaalde karaktertrekken had die je partner aanspreken. Jij kunt jezelf nu eenmaal niet veranderen. Dat zijn maar voorbeelden die een ander voor zich zal houden. En sommige dingen hoef ik ook gewoon niet te weten. Die zijn alleen maar extra kwetsend (of ze zijn toch niet te veranderen).
Maar iedereen heeft andere grenzen. En dat mag ook!
Is het bedrog nog steeds gaande of na de ontdekking volledig opgehouden?
Dag Izza,
Ik denk dat dit inderdaad voor iedereen anders is. Ik ben van mening dat als je samen door wilt er in ieder geval eerlijkheid moet zijn over wat er gespeeld heeft, kan ook zonder details, zodat je er samen een streep onder kunt zetten zoals Peet52 ook aangeeft. Je kunt dan in eerlijkheid het herstel proces ingaan en komen er niet steeds (delen) lijken uit de kast die het proces weer terugzetten. Daarnaast zoals ik al aangaf denk ik dat het ook tussen beide in blijft staan als hij moet cirkelen om iets dat er nog is maar wat de ander niet weet wat reden kan blijven om hier in te blijven hangen. Als je uit elkaar gaat maakt het inderdaad niet meer uit, dan kun je verder.
Ik weet niet of het bedrog gestopt is, maar steek er mijn hand niet voor in het vuur.
Elpisto schreef op 30-09-2024 om 16:27:
[..]
Mwoah. Ik vind dat lastig. Ik heb altijd in dat hele proces wel gevoeld dat ik elke keer een of ander lulverhaal op de mouw gespeld kreeg. Dat was deze keer niet anders.
Maar, ik wist ook dat ze het niet toe ging geven. Ook nu niet. Alleen de zaken die ze niet kan ontkennen, omdat ik het al weet.Maar zo werkt blijkbaar het brein. Of misschien is dat ook de verliefdheid die dat doet. Die zorgt er ook voor dat er niet heel goed nagedacht wordt, denk ik dan maar.
Hmmm… Ik zie het eerder als berekend, en omdat de waarheid niet op tafel komt blijft/ kan dit ‘berekende’ gedrag dus blijven bestaan. Zij/hij neemt dan nog steeds niet de verantwoordelijkheid voor haar/zijn daden en imo kan je dan ook niet echt werken aan herstel en gedragsverandering die nodig is voor een volwaardige relatie 2.0
Hoe raar het ook klinkt en vandaar dat ik dit topic ook zo ‘mooi’ en behulpzaam vind…..
Het bedrog enerzijds en ontwikkeling van iemand binnen dit bedrog anderzijds, is erg interessant, althans, voor mij persoonlijk dan.
Dat mijn reacties en bijdragen door sommigen werden weggezet als ‘hard’ of mij zelfs werd gevraagd of ik het überhaupt zelf weleens had meegemaakt? Heel begrijpelijk uiteraard, maar uiteindelijk vooral geschreven uit diverse ervaringen van geruime tijd geleden (20+ jaren).
Alle pijn, welke niet meer zo vers als van sommige schrijvers hier, en vooral ontwikkeling van zelfliefde en grenzen (kunnen) stellen. Deze ontwikkeling lees ik bijv nu ook heel sterk bij Elpisto en Peet52 en ik hoop dat ook zij dit zelf kunnen erkennen bij hen zelf? Dat dit, ondanks alle verdriet, ook een gigantisch positieve ontwikkeling voor henzelf is?!
oké, misschien nog iets te vroeg om het écht te (kunnen) doorvoelen, maar het gaat je echt zoveel meer brengen voor de rest van je leven!
Geen echte inhoudelijke bijdrage wellicht, maar wel goed bedoeld voor hen die het kunnen gebruiken en door een zeer moeilijke tijd gaan. 
Treurig te lezen dat bij Elpisto, Peet en BirF het toch op een breuk is uitgelopen. Wens jullie toe dat het ook een verder loslaten is van wat was en het begin van iets nieuws. Maar eerst maar die k*tzooi verwerken en praktische dingen oplossen.
Ik heb destijds veel details gevraagd. Had ze liever niet geweten en tegelijk geen spijt. Ik voelde dat ik een trauma moest verwerken, maar wist niet goed wat omdat ik er niet bij was. De details hebben destijds geholpen. Ze hebben ook geholpen voor mijn vrouw om te beseffen wat ze had gedaan en tot dan toe relatief onschuldig achtte. Dat veranderde toen ze mijn pijn zag bij het vertellen. Maar het meest nog heeft het geholpen erop te vertrouwen dat ze bereid was volledig openheid te geven. Dat ik (en onze relatie) daarin het belangrijkst was.
Kan me goed voorstellen dat je minder details vraagt bij een langlopende affaire en/of bij het beëindigen van de relatie. En had zelf toch iets minder willen weten. Nog steeds triggeren bepaalde plekken (waar zij intiem zijn geweest), bepaalde opmerkingen (lieve dingen tegen mij die ze ook tegen hem heeft gezegd), etc.
Meestal kan ik vinden en voelen dat wat ze hebben gezegd en gedaan in een soort van vlaag van verstandsverbijstering is geweest. Je bedriegt niet alleen je partner, maar ook jezelf en de minnaar/minnares. Met al die bullshit die is gebaseerd op traumabonding, fantasie, leugens, etc. Maar precies daarom zijn details ook pijnlijk. Als ik mij goed voel kan ik het relativeren, als ik mij niet goed voel kan het weer even heel vers voelen.
GekkeHenkie100 schreef op 30-09-2024 om 23:34:
Treurig te lezen dat bij Elpisto, Peet en BirF het toch op een breuk is uitgelopen. Wens jullie toe dat het ook een verder loslaten is van wat was en het begin van iets nieuws. Maar eerst maar die k*tzooi verwerken en praktische dingen oplossen.
Ik heb destijds veel details gevraagd. Had ze liever niet geweten en tegelijk geen spijt. Ik voelde dat ik een trauma moest verwerken, maar wist niet goed wat omdat ik er niet bij was. De details hebben destijds geholpen. Ze hebben ook geholpen voor mijn vrouw om te beseffen wat ze had gedaan en tot dan toe relatief onschuldig achtte. Dat veranderde toen ze mijn pijn zag bij het vertellen. Maar het meest nog heeft het geholpen erop te vertrouwen dat ze bereid was volledig openheid te geven. Dat ik (en onze relatie) daarin het belangrijkst was.
Kan me goed voorstellen dat je minder details vraagt bij een langlopende affaire en/of bij het beëindigen van de relatie. En had zelf toch iets minder willen weten. Nog steeds triggeren bepaalde plekken (waar zij intiem zijn geweest), bepaalde opmerkingen (lieve dingen tegen mij die ze ook tegen hem heeft gezegd), etc.
Meestal kan ik vinden en voelen dat wat ze hebben gezegd en gedaan in een soort van vlaag van verstandsverbijstering is geweest. Je bedriegt niet alleen je partner, maar ook jezelf en de minnaar/minnares. Met al die bullshit die is gebaseerd op traumabonding, fantasie, leugens, etc. Maar precies daarom zijn details ook pijnlijk. Als ik mij goed voel kan ik het relativeren, als ik mij niet goed voel kan het weer even heel vers voelen.
Tuurlijk is dat verstandsverbijstering. Of eerlijk gezegd: Ik denk dat het de bubbel is. Mijn vrouw heeft niet voor niets alles en iedereen weggesneden, ze heeft nu alleen nog die kerel en 1 vriendin van vroeger. Dat is het. Voor de rest niks meer. Alles om deze keer die bubbel wel in stand te houden. Knapt ze daar uit, dan wordt het echt gevaarlijk. En dat weet ze diep van binnen ook. Dus dit moet goed komen met die kerel.
Nogmaals: De vrouw die ik ken, waar ik 13 jaar samen mee ben geweest, die had er niet 1 seconde over nagedacht om de kinderen voor te stellen. Zeker niet binnen 3 week. Niet 1. Maar dat patroon ontwikkelde zich de vorige keer ook. Het verstand is foetsie. 3 week geleden riep ze nog dat ze echt in dat contract wou hebben dat we 6 maand lang geen nieuwe partner mogen voorstellen, nu zegt ze dat dat een leugen is, dat ze dat er niet meer in wil hebben en dat die regel bij mij weg kwam....
Let wel, dat was nog voordat ik wist dat er een ander was en voor mezelf weet ik heel goed dat ik even een tijd ga pakken om mijn mentale toestand weer op orde te krijgen. En ik vraag me heel erg af of ze dat soort dingen nu voor de buhne doet, of dat ze echt haar verstand verloren is en niet meer kan herinneren dat ze dat gezegd heeft.
RoodVruchtje schreef op 30-09-2024 om 18:44:
Hoe raar het ook klinkt en vandaar dat ik dit topic ook zo ‘mooi’ en behulpzaam vind…..
Het bedrog enerzijds en ontwikkeling van iemand binnen dit bedrog anderzijds, is erg interessant, althans, voor mij persoonlijk dan.
Dat mijn reacties en bijdragen door sommigen werden weggezet als ‘hard’ of mij zelfs werd gevraagd of ik het überhaupt zelf weleens had meegemaakt? Heel begrijpelijk uiteraard, maar uiteindelijk vooral geschreven uit diverse ervaringen van geruime tijd geleden (20+ jaren).
Alle pijn, welke niet meer zo vers als van sommige schrijvers hier, en vooral ontwikkeling van zelfliefde en grenzen (kunnen) stellen. Deze ontwikkeling lees ik bijv nu ook heel sterk bij Elpisto en Peet52 en ik hoop dat ook zij dit zelf kunnen erkennen bij hen zelf? Dat dit, ondanks alle verdriet, ook een gigantisch positieve ontwikkeling voor henzelf is?!
oké, misschien nog iets te vroeg om het écht te (kunnen) doorvoelen, maar het gaat je echt zoveel meer brengen voor de rest van je leven!
Geen echte inhoudelijke bijdrage wellicht, maar wel goed bedoeld voor hen die het kunnen gebruiken en door een zeer moeilijke tijd gaan.
Hallo roodvruchtje.
Denk dat je zeker gelijk hebt. Ik vond je vaak best hard ( of misschien niet hard maar eerlijk)maar dat komt ook omdat ik toen zo kwetsbaar was. Zo zoekende. Je gevoelens zijn zo tegenstrijdig als je verder met een ontrouwe partner gaat. Je bent boos maar houdt ook van diegene. Je bent verdrietig. Je vraagt jezelf af waarom je verder gaat. Eigenlijk is het een proces die je aangaat wat heel onnatuurlijk is omdat als ik namens mijzelf spreek alle grenzen over gaat.
Maar ik hebt het aangepakt. Heb dingen geheeld. Patronen bij mezelf doorbroken. Grenzen leren stellen. Mijn gevoel weer laten spreken. Naar mijn innerlijke kind geluisterd
Ben er ook achter gekomen dat ik nooit hard zal worden. Zal altijd emphatisch blijven naar andere mensen toe. Altijd de andere kant bekijken. Snap nu dat sterk zijn niets met hard te maken heeft.
Wat mijn huwelijk betreft. Ik begrijp dat het bezoeken van een medium echt best wel raar overkomt. Maar wat heeft het mij geholpen. En zo bizar...ik zie dingen ondanks het verdriet heel duidelijk. Mijn intuïtie vertelde me dat er altijd meer was. Maar dan ook gedurende mijn huwelijk. Maar heb dit nooit serieus genomen.
De manier hoe man vertelde over die zoen in 2018. Zo makkelijk hoe dat gegaan is. En hij vertelde dat zij hem daarna niet met rust liet. En er daarna in 2019 weer tijdens een feest sex is geweest. Hij erin getrapt was. Tussendoor heb ik hem nog betrapt met appen naar haar. Hij dit afdeed als ze heeft veel aandacht nodig. Laat mij wel inzien dat hij me wel heel makkelijk voorgelogen heeft. Ik denk dat er echt wel sprake is geweest van een affaire. Al blijft hij dit in alle toonaarden ontkennen. Ik denk dat als je die grens over bent gegaan en je elkaar dagelijks ziet er veel meer gebeurd is dan ik ooit te weten zoal komen. Ik zal nooit achter de waarheid komen. Dat is natuurlijk heel vervelend vooral als je al zo lang samen bent. Want wat heeft je leven dan voorgesteld. Wat is echt en wat niet. Maar mijn groei deze 3.5 jaar heeft me sterk gemaakt maar gelukkig niet hard.
De verhalen hier laten mij ook zien dat dit kan gebeuren. Dat mensen elkaar voorliegen alsof het een 2e natuur is. Begrijp ik het. Nee zeker niet. Dus ook al kan ik het me niet voorstellen dat er meer gebeurd is weet mijn intuïtie dat er meer gebeurd moet zijn. Ik heb dat vroeger wel eens gevoeld. Altijd genegeerd. Nooit uitgesproken. Nooit geen confrontatie aangegaan. Dat durfde ik nooit.
Ik kan mij vinden in de reactie van mri. Hoe moeilijk ook. Het hele gebeuren heeft mij veel sterker gemaakt. Ik sta anders in het leven (op een positieve manier) en heb ook een andere kijk op relaties gekregen. Bewaak beter mijn grenzen en heb meer zelfinzicht gekregen. Ik kijk trouwens ook met een positief gevoel terug op het huwelijk. Dat is niet mislukt. Ondanks het bedrog hebben wij een mooie tijd gehad samen. Het is weliswaar anders gegaan dan gedacht maar ik heb daarna een nieuw leven teruggekregen waar ik enorm van kan genieten. Geluk haal ik niet langer uit een ander of een relatie maar uit mijzelf. Een relatie kan een mooie aanvulling zijn op mijn leven maar zonder partner ben ik net zo gelukkig. Juist dat besef stelt mij in staat heel anders naar relaties te kijken en kritisch te zijn in het aangaan van nieuwe relaties. Ik zie heel veel mensen in relaties zitten waar ik grote vraagtekens bij heb. Mensen die afhankelijk zijn of niet alleen kunnen of willen zijn. Die jarenlang grote offers brengen voor een ander. Die een bedrieger een 2e kans geven om later alsnog bedrogen te worden. Ik zie (anders dan vroeger) een langdurige relatie niet meer als een prestatie (terwijl dat maatschappelijk wel zo is). Het gaat voor mij om de kwaliteit. En ik heb ook gemerkt dat het helemaal niet realistisch is om alles bij een persoon te zoeken. Of van 1 persoon te verwachten.
Als aanvulling. Dat man er zo makkelijk over praat. Het zo makkelijk afdoet. Was maar een zoen. Wat ik overigens ook niet geloof wil wel zeggen wat zijn waarden en normen zijn. Het verborgen houden voor mij zelfs nadat we een herstart hebben gedaan. Ik hier heel diep in ben gegaan.
En dat heeft er niets mee te maken dat ik details wilde. Maar wel de waarheid. Daar had ik echt wel recht op.
Door mijn groei kan ik dit nu wel beter plaatsen en het ook bij hem houden.
Het is zijn verlies dat hij zo in het leven staat. Hij heeft de mogelijkheid gehad om eerlijk te zijn. Om schoon schip te maken
Voor mij nu een taak om dingen op te gaan pakken. Hoe moeilijk ook. Gisteren een gesprek met dochter gehad. Die is heel erg wijs. Daarna met zoon. Die was heel erg boos. Dus hij is met zijn vader op pad geweest. Ik had dit gevraagd. Ik zei jij verteld maar waarom er een scheiding komt. Zonder al teveel details maar ik had wel zoiets dat is jouw verantwoording. Jij kijkt je zoon maar in de ogen.
Dus nu zijn we ouders van 2 prachtige kinderen. Dat zal altijd blijven en die rol blijft hij hopelijk ook oppakken.
Gisteravond een gesprek met zoon gehad. Die maakt zijn zorgen meteen duidelijk. Over dat zijn vader miste. Ik gezegd dat ik hem ook vreselijk miste. Maar er ook bij gezegd dat als we nu samen zouden zijn ik heel erg boos zou zijn en dat dat voor hen ( kinderen) niet gezond is. Dat we dan een verschrikkelijke ruzie zouden hebben/ krijgen. En dat ik dat niet wil voor hem.
Hij uitte ook meteen zijn zorgen of er een andere man in huis zou komen. Verteld dat dit echt niet aan de orde is en dat dat ook niet gaat gebeuren zolang hij in huis woont. Dat kan ik met stelligheid zo zeggen want dat voel ik ook zo. En meteen vertelde hij van een vriend waarvan zijn ouders zijn gescheiden en dat de moeder al een date had gehad.. ( hij zei..ze zijn niet eens een jaar gescheiden)daar kun je dus aan merken dat het die jongens wel bezig houd. Ik vertelde. Het kan gebeuren dat sommige mensen al heen snel een andere partner hebben.
Maar al met al een fijne avond gehad met hem..veel gepraat en geknuffeld. Wel voorop gesteld dat we als ouders er altijd zullen zijn.
Ik had deze 3.5 jaar altijd de hoop dat mochten we het niet redden we altijd vrienden konden blijven. Iemand op dit forum heeft dit een keer geschreven. En dat gaf me zo'n verlichting. Maar nu...weet ik het eigenlijk niet of ik dat wel wil. Ik denk het eigenlijk niet. Vooral vanwege die leugens en het verzwijgen.
