Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Mijn man heeft vamavond meegegeten en geholpen om de kinderen naar bed te brengen. Hij heeft alleen maar gehuild.
Toen de kinderen op bed lagen veranderde hij weer in bikkelhard. Ik heb het hem aangedaan, ik heb hem zoveel pijn gedaan. Hij kan mij niet meer zien als de vrouw, als hij naar mij kijkt ziet hij die man. Ik heb hem maanden voorgelogen en ik wist dat het klaar zou zijn als hij hierachter kwam. Ik heb gehuild, alles geprobeerd te zeggen, maar spijt heeft hij niks aan en mijn pijn valt in het niet bij wat ik hem heb aangedaan. Als ik daar iets over zeg bagatelliseer ik zijn pijn. Ik heb gevraagd of hij wil scheiden. Hij zei: waar lijkt het op! Daarna vroeg ik hem nog wat soortgelijke dingen. Hij bleef gelijke antwoorden geven. Sprak het niet uit, geen ja of nee, alleen maar boze reacties van bevestiging. Alles is mijn schuld en ik kan hem geen tijd geven. Ik heb gevraagd om samen hulp te zoeken, gezegd dat ik alles voor hem over heb, maar hij heeft geen zin in dat psychologische gelul. Hij is zo zo ontzettend boos en hij vindt dat ik hem totaal niet begrijp. Ik vroeg waarom hij dinsdag met me naar bed wilde, maar dat vond hij normaal en kreeg ik ook verder geen antwoord op.
Na 45 min is hij boos vertrokken.
Ik begrijp de reactie van LiveEvent en dat maakt me erg aan het twijfelen of dat het inderdaad is. Maar ik heb hem vaker zo meegemaakt, hij kan zich volledig voor iemand afsluiten. De vorige keer dat hij zo was, was dit gericht tegen zijn moeder die hij daarna 2 jaar niet meer heeft gesproken.
Hij wil geen hulp, want hij kan het niet. Als hij zo zit kan ik hem alle tijd van de wereld geven, maar ik betwijfel of het zin heeft. Hij voelt zich nu door mij ontzettend gepusht, dat merk ik aan alles. Maar ik moet ook aan mezelf en onze kinderen denken. Hoe het de afgelopen dagen ging is onhoudbaar.
Nina0011 schreef op 20-06-2024 om 22:24:
Mijn man heeft vamavond meegegeten en geholpen om de kinderen naar bed te brengen. Hij heeft alleen maar gehuild.
Toen de kinderen op bed lagen veranderde hij weer in bikkelhard. Ik heb het hem aangedaan, ik heb hem zoveel pijn gedaan. Hij kan mij niet meer zien als de vrouw, als hij naar mij kijkt ziet hij die man. Ik heb hem maanden voorgelogen en ik wist dat het klaar zou zijn als hij hierachter kwam. Ik heb gehuild, alles geprobeerd te zeggen, maar spijt heeft hij niks aan en mijn pijn valt in het niet bij wat ik hem heb aangedaan. Ik heb gevraagd of hij wil scheiden. Hij zei: waar lijkt het op. Daarna vroeg ik hem nog wat soortgelijke dingen. Hij bleef gelijke antwoorden geven. Sprak het niet uit, geen ja of nee, en ik begrijp niet waarom. Alles is mijn schuld en ik kan hem geen tijd geven. Ik heb gevraagd om samen hulp te zoeken, gezegd dat ik alles voor hem over heb, maar hij heeft geen zin in dat psychologische gelul. Hij is zo zo ontzettend boos en hij vindt dat ik hem totaal niet begrijp.
Na 45 min is hij boos vertrokken.
Ik begrijp de reactie van LiveEvent en dat maakt me erg aan het twijfelen of dat het inderdaad is. Maar ik heb hem vaker zo meegemaakt, hij kan zich volledig voor iemand afsluiten. De vorige keer dat hij zo was, was dit gericht tegen zijn moeder die hij daarna 2 jaar niet meer heeft gesproken.
Hij wil geen hulp, want hij kan het niet. Als hij zo zit kan ik hem alle tijd van de wereld geven, maar ik betwijfel of het zin heeft. Hij voelt zich nu door mij ontzettend gepusht, dat merk ik aan alles. Maar ik moet ook aan mezelf en onze kinderen denken. Hoe het de afgelopen dagen ging is onhoudbaar.
Ja ik denk ook wel dat wat LE zegt kan werken maar wel in een situatie dat beiden bereid zijn er aan te werken en hulp te zoeken. Bovendien heeft zij als bedrogen partij ook haar geloof dat haar aangeeft dat vergeving een groot goed ding is. Dat zet het ego van de bedrogen partij makkelijker opzij.
Ik blijf zeggen: het enige wat je kunt doen, is aangeven dat jij wel verder wilt, dat je hem nu loslaat maar dat je op hem blijft wachten. Heel moeilijk allemaal. veel sterkte
Nina ik zou in ieder geval heel duidelijk de grens trekken met die aanstellerij naar de kinderen toe. Huilen ga je maar elders doen. Dit maakt hen van slag. Zij hebben hier last van. En zoveel verdriet was er niet want zodra de kinderen uit beeld waren werd hij bikkelhard en ijskoud?
En nogmaals hii is zelf 2x vreemdgegaan. Maar jij moet door het stof en bent fout...
Herstel kan alleen als beiden eraan willen werken.
Oh en niet meer intiem zijn. Jij wilt daarmee verbinding. Hem en dat gevoel terugkrijgen. Maar dat zal op een andere manier moeten. En nu doet hij jou pijn. Daarnaast kan je beleving van intimiteit beschadigd raken hierdoor.
Hi Nina. Doffe ellende… Wat is er veel gebeurd waar jullie herstel in te vinden hebben. In mijn ogen is zijn gedrag meer emotioneel onvolwassen dan manipulatief. Het leest alsof hij bovenal verschrikkelijk veel pijn heeft en zich daar geen raad mee weet. Ik kan dat vanuit mijn ervaring met bedrog wel voorstellen. Die alleroverheersende pijn en het ongeloof. Ik denk dat je er inderdaad goed aan doet hem tijd te geven. Maar niet zonder grenzen van jouw kant. Bijvoorbeeld in het uiten naar de kinderen.
Tijd kan wonden helen, maar niet als je de tijd niet gebruikt. Het zou ontzettend mooi zijn als jullie samen kunnen onderzoeken hoe het zover heeft kunnen komen. En dan bedoel ik zoveel meer pijn dat alleen wat jij hebt gedaan. Wat hij heeft gedaan is ook over alle grenzen gegaan. Dat hij er niet voor je was toen je hem nodig had is ook een vorm van in de steek laten. Wat maakt dat jullie in staat zijn geweest elkaar zo in de steek te laten? Elkaar pijn te doen? Wat mij betreft zijn er geen excuses voor vreemdgaan. In de zin: je hebt altijd keuzes en je broek gaat niet vanzelf uit. Maar er zijn wel redenen dat je in staat bent geweest om iets te doen waar je nu zelf van zegt ‘had ik het maar nooit gedaan’. Waarbij ik geloof dat we daar allemaal toe in staat zijn (en tegelijk geloof ik ook nog steeds dat ik dat nooit zou doen 😁). Maar daar mag gaandeweg ook compassie ontstaan voor jezelf en voor elkaar. Het zou ontzettend mooi zijn als jullie dat kunnen verdiepen, zelfs als je uit elkaar gaat. Doe je dat niet, dan draag je beide deze pijn en ervaring mee. En dan krijg je misschien wel wat jouw schoonvader heeft: bitterheid, pijn die hij heeft gehad op jou projecteren.
Wij hebben in dat proces zoveel geleerd over onszelf en elkaar. Het heeft ons uiteindelijk dichter bij elkaar gebracht. Er zijn ook momenten geweest waarop ik geloof in een toekomst samen kwijt was. Dan hield ik mijzelf voor dat ik niet nu over de toekomst hoefde te beslissen, maar ik het van dag tot dag kon bekijken.
MRI schreef op 20-06-2024 om 22:41:
[..]
Ja ik denk ook wel dat wat LE zegt kan werken maar wel in een situatie dat beiden bereid zijn er aan te werken en hulp te zoeken. Bovendien heeft zij als bedrogen partij ook haar geloof dat haar aangeeft dat vergeving een groot goed ding is. Dat zet het ego van de bedrogen partij makkelijker opzij.
Ik blijf zeggen: het enige wat je kunt doen, is aangeven dat jij wel verder wilt, dat je hem nu loslaat maar dat je op hem blijft wachten. Heel moeilijk allemaal. veel sterkte
Mijn geloof is zeker een hele grote factor. Ik probeer naar mijn man met de ogen van Jezus te kijken maar dat heeft een aantal maanden geduurd voor ik dat kon. Wel kon ik in die tijd en nog steeds, terecht bij Hem, met mijn wanhoop, intense pijn en verdriet en bad ik om Zijn leiding in mijn leven. Langzaam werd dat duidelijker.
Klopt wat je zegt MRI! Steeds aangeven dat je door wil , steeds aangeven dat het je spijt van je bedrog en je leugens (zijn aandeel in de relatie komt ook aan de beurt dat zit nu nog verstopt door de schok=trauma , zijn onmacht pijn en verdriet) maar als die mist is opgetrokken komt dat wel.
Geef aan dat je op hem blijf wachten, niet pushen door steeds te melden dat je aan jezelf moet denken en aan je kinderen. Dat hij in het verleden lang boos bleef is een andere situatie. Ik kreeg na een paar weken het verwijt van mijn man dat hij geen hoop had op herstel omdat ik "langer dan andere mensen kon blijven hangen in het verleden en toen noemde hij het voorbeeld dat ik het lang moeilijk had met het stelen van mijn auto 28 jaar geleden". Woest werd ik! Nu vindt hij het van zichzelf ook een achterlijke vergelijking. Hij heeft wel meer dingen gezegd die eerste maanden die totaal niet relevant waren en mij heel boos maakte. Ik heb toen ook app contact verbroken en wilde hem niet meer zien. Ik zette de kinderen voor zijn deur af en reed dan weer weg Ik ben ook een half jaar niet in zijn huis geweest, ik kon het niet. Dan zei hij dat dat slecht was voor de kinderen. Mijn psycholoog noemde dat gedrag , wel cognitief maar geen emotioneel schuldbesef. Dat was ook een zelfbeschermingsmechanisme en dat veranderde door gesprekken met zijn psycholoog (ik wilde geen relatietherapie maar ieder een eigen psycholoog) het lezen van het artikel "eerste hulp bij vreemdgaan" van relatiehuis Rijnmond (link staat hierboven) en de tijd.
TIJD!
Nina, wat mij opvalt is dat je niet in gaat hier op wat je schreef dat hij eerst wat deed en na jouw vreemdgaan verliefd werd en bij jou weg wilde voor andere vrouw. Hoe zit dit nou?
Ik begrijp namelijk niet goed dat jij in rol zit van vreemdgaander en foute vrouw, terwijl je zegt dat hij jou wilde verlaten. Waarom ben jij niet boos daarover? Waarom zie jij hem niet als ook vreemdgegaan?
Mijn man ging vreemd en ik was helemaal van slag uit ongeloof. Verdrietig maar later werd ik boos. Heel heel boos. En de enorme boosheid maskeerde vooral mijn pijn. Ook ik zag mijn man met haar voor zich. Ook mijn man zei sorry maar wat kocht ik daarvoor? Ik twijfelde sterk aan verder gaan met hem. Hoe kon ik? Waarom zou ik? Wij kwamen terecht in bepaalde communicatie en dat zie ik beetje terug in jouw beschrijving van gesprekken en gedrag. Wilde ook meteen weten of ik wilde scheiden. Dat jij die vraag over scheiden meermaals voorlegt heeft geen zin. Hoofd en hart botsen. Wat ik nodig had was met rust gelaten worden. Tijd. En ik wist het oprecht even niet meer. Of ik wel kon vergeven. Wel verder wilde met de man die mij pijn had gedaan.
Je wil verder met hem toch? Geef hem dan tijd. Vindt rust. Voor jezelf, je kinderen en hem.
Mijn motto is scheiden kan altijd nog.
LifeEvent! schreef op 21-06-2024 om 06:47:
[..]
Mijn geloof is zeker een hele grote factor. Ik probeer naar mijn man met de ogen van Jezus te kijken maar dat heeft een aantal maanden geduurd voor ik dat kon. Wel kon ik in die tijd en nog steeds, terecht bij Hem, met mijn wanhoop, intense pijn en verdriet en bad ik om Zijn leiding in mijn leven. Langzaam werd dat duidelijker.
Ik begrijp nu beter waarom jij erop lijkt te hameren, ongeacht wie welk verhaal vertelt, dat Iedereen! Eruit! Moet! Komen! Met! De! Vreemdganger! Jouw adviezen komen enorm dwingend en ongenuanceerd over.
Het is uiteraard prima dat jij er vanuit je geloof voor koos om je man te vergeven, maar het is ook prima als iemand anders ervoor kiest de relatie niet voort te zetten of daarover te twijfelen.
Nina0011: laten we het woord "manipulatie" even laten zitten. Of jouw man jou bewust manipuleert of niet, feit blijft dat hij zijn eigen aandeel totaal niet ziet en werkelijk ALLE schuld bij jou neerlegt. Daarbij gedraagt hij zich onvoorspelbaar en onverantwoordelijk: voortdurend huilen waar de kinderen bij zijn, de eerste dag dat hij voor zijn eigen kinderen komt zorgen kan-ie het niet alleen af maar moet zijn vader mee, hij dringt aan op sex om je vervolgens weer koud en kil te behandelen etc. En relatietherapie hoeft ook niet, want JIJ bent de schuldige en niet hij.
Dit is ook de man die jou in de kou liet staan tijdens/na je zwangerschap en die tot 2 keer toe een affaire had die alleen maar stopte toen hij gesnapt werd. Wat jij hebt gedaan is echt niet erger dan wat hij heeft gedaan, ook al wil hij je graag anders doen geloven.
Ik zou je willen aanraden afstand en ruimte te nemen. Ik zou stoppen met spijt te betuigen en door het stof te gaan. Ik zou heel duidelijk maken dat zowel jij als hij nu tijd en ruimte nodig hebben om na te denken en dat je er op dit moment voor open staat om in een later stadium in therapie samen te onderzoeken waarom julie allebei de ander zoveel pijn hebben gedaan en of er ruimte is om hier samen uit te komen, maar dat je er voor nu voor kiest om je op je kinderen en jezelf te richten. En zeer eens met o.a. GekkeHenkie: je mag zeker grenzen stellen in hoe zij zich uit naar de kinderen: voortdurend huilen in hun bijzijn kan gewoon niet.
De tijd en ruimte die ontstaat zou ik gebruiken om ook bij jezelf te onderzoeken of je hier nog heil in ziet. En de afstand zorgt ervoor dat zijn -succesvolle- pogingen om alle schuld bij jou neer te leggen, stoppen. Want zijn gedrag maakt nu dat jij vooral voelt dat jij het verpest hebt (dat lees ik ook steeds terug in je posts), maar hij heeft het ook verpest. En daar valt misschien best uit te komen (als je man bereid is ook naar zichzelf te kijken), maar het hoeft niet. Je mag er ook voor kiezen dat het over is. En je hoeft ook helemaal niet nu te beslissen.
Ik wens je veel ruimte en rust toe.
Persephone schreef op 21-06-2024 om 09:07:
[..]
Ik begrijp nu beter waarom jij erop lijkt te hameren, ongeacht wie welk verhaal vertelt, dat Iedereen! Eruit! Moet! Komen! Met! De! Vreemdganger! Jouw adviezen komen enorm dwingend en ongenuanceerd over.
En met die instelling heb je dan toch niet goed de bijbel gelezen..
Ik heb er een poos geleden in een preek ook nog over gehoord. Echtbreken wordt gezien als een van de ergste zonden en je hebt absoluut van God ‘toestemming’ om dan je huwelijk te verbreken.
Vergeving is alleen mogelijk (en wordt op aangedrongen in de bijbel) bij oprecht berouw. Bij geen berouw hoeft er geen vergeving te zijn. Dan mag je je moeite bij Hem neerleggen.
Bir_F schreef op 21-06-2024 om 09:58:
[..]
En met die instelling heb je dan toch niet goed de bijbel gelezen..
Ik heb er een poos geleden in een preek ook nog over gehoord. Echtbreken wordt gezien als een van de ergste zonden en je hebt absoluut van God ‘toestemming’ om dan je huwelijk te verbreken.
Vergeving is alleen mogelijk (en wordt op aangedrongen in de bijbel) bij oprecht berouw. Bij geen berouw hoeft er geen vergeving te zijn. Dan mag je je moeite bij Hem neerleggen.
Bedoel je mijn instelling, of die van LifeEvent?
Gisteravond laat appte hij me weer. Het speet hem. Uiteindelijk hebben we gebeld en rustig gepraat. Hij wilde vanavond thuis komen en blijven. Ik heb gezegd dat we er goed over na moeten denken.
De laatste paar reacties hier kwamen weer goed binnen. Dankjewel iedereen voor jullie fijne reacties. Helpt me echt heel erg om het van verschillende kanten te kunnen zien.
@Anna Cara, ik zie het zeker wel als vreemdgaan en ik ben daar heel boos over. En verdrietig en gekwetst. Ontzettend zelfs. Maar op de 1 of andere manier blijf ik dat zelf ook wegcijferen om wat ik zelf heb gedaan. Kan het niet uitleggen. Die laatste vrouw zie ik elke 2 weken en dat is ontzettend confronterend. En dat zeg ik mijn man ook. Maar doordat ik er vlak na het ontdekken snel "zogenaamd" overheen ben gestapt, omdat ik ook met mn eigen geheim zat. Voelt het ook echt alsof ik er niet teveel van mag vinden. Ofzo. Kan het niet uitleggen. Ben zelf ook gewoon ontzettend in de war en ga zelf ook alle kanten op qua emoties.
Klinkt goed Nina. Wat in ons proces heel moeilijk was: de pijn van de ander horen zonder dat eigen pijn geraakt werd. Het is verschrikkelijk moeilijk om naar elkaar te luisteren, elkaar liefdevol aan te horen, echt proberen je in de ander te verplaatsen als ondertussen je eigen pijn zo voelbaar is. Ik heb het op een aantal momenten heel moeilijk gevonden om van mijn vrouw te horen wat mijn aandeel in de relatie was, zo bang dat ik daarmee het vreemdgaan in de schoenen geschoven kreeg. Dat waren zulke klotemomenten (die dagen/weken konden duren). Het kan voor jullie allebei gelden omdat je allebei zoveel pijn hebt van wat de ander heeft gedaan.
Het hielp ons om te proberen te begrijpen waar het vandaan komt. Wat maakt dat jullie van elkaar houden? Wat maakt dat je met emoties omgaat zoals je ermee omgaat? Wat heb je gemist in je relatie en welke eventuele andere pijn wordt daarmee geraakt (waar de ander niets aan kan doen)? Wat maakt dat je beide in staat bent geweest grenzen te overschrijden ipv het in de relatie op te lossen? Wat hebben jullie van elkaar nodig? Wanneer verlies je de hoop en hoe ga je daarmee om?
Even als voorbeeld: het kan zijn dat jouw man uit loyaliteit naar zijn vader doet wat hij doet. Hij heeft immers gezien hoe het zijn vader belast heeft. Dat hij onbewust doet wat zijn vader deed. Of zelfs voelt dat als hij het anders zou doen hij zijn vader afwijst. Dit soort complexiteiten kunnen hier spelen.
Als je dit proces aangaat samen, dan ga je nog heel veel momenten denken dat het zinloos is. Dat de pijn te groot is. En daarmee is uit elkaar ook een optie. Op momenten heb ik ook gedacht dat mijn leven dan makkelijker zou zijn en misschien was dat op dat moment ook zo geweest. Maar elke low die je samen doorworstelt is ook weer een stukje heling. Samen en in jezelf.
Nina0011 schreef op 21-06-2024 om 10:52:
Gisteravond laat appte hij me weer. Het speet hem. Uiteindelijk hebben we gebeld en rustig gepraat. Hij wilde vanavond thuis komen en blijven. Ik heb gezegd dat we er goed over na moeten denken.
De laatste paar reacties hier kwamen weer goed binnen. Dankjewel iedereen voor jullie fijne reacties. Helpt me echt heel erg om het van verschillende kanten te kunnen zien.
@Anna Cara, ik zie het zeker wel als vreemdgaan en ik ben daar heel boos over. En verdrietig en gekwetst. Ontzettend zelfs. Maar op de 1 of andere manier blijf ik dat zelf ook wegcijferen om wat ik zelf heb gedaan. Kan het niet uitleggen. Die laatste vrouw zie ik elke 2 weken en dat is ontzettend confronterend. En dat zeg ik mijn man ook. Maar doordat ik er vlak na het ontdekken snel "zogenaamd" overheen ben gestapt, omdat ik ook met mn eigen geheim zat. Voelt het ook echt alsof ik er niet teveel van mag vinden. Ofzo. Kan het niet uitleggen. Ben zelf ook gewoon ontzettend in de war en ga zelf ook alle kanten op qua emoties.
Maar hier zit dus de ruimte voor de manipulatie van jouw man. En dat kan hij best onbewust doen natuurlijk. Het feit dat hij wel boos mag zijn en jij niet van jezelf legt diepere patronen van jullie relatie bloot. Misschien voor jezelf met een therapeut aan werken? sterkte
lifeEvent: je schrijft" Ik probeer naar mijn man met de ogen van Jezus te kijken"
Daar voel ik een jezelf boven de menselijke emoties plaatsen in. En natuurlijk hebben we allemaal die prachtige vergevingsgezinde vonk in ons. Maar zoals ik al eerder zei: eigenlijk kan je de ander niet vergeven, dat kan alleen een Hogere Macht doen. En maar al te vaak probeert men de ander te 'vergeven' om door te kunnen gaan met de relatie. Dat mag maar men moet dan niet verbaasd zijn als in een later stadium de emoties uit de krochten van het eenvoudige menszijn komen opborrelen. Ik zie je mooie intenties hoor, maar het voelt of er iets dwingends in zit. Het kan ook hovaardigheid zijn, te snel willen gaan en daardoor natuurlijk emoties overslaan. Vergeving is voor mij niet een daad van wilskracht maar de beschrijving van het eindstadium als alle emoties zijn doorlopen.
Natuurlijk is het fijn als jullie er mooier uitkomen en dat hoop ik voor jullie. Ik vind allebei een eigen psycholoog bijvoorbeeld een hele goede greep. Kun je nader toelichten waarom je dat wilde? Ik heb het niet altijd zo op relatietherapeuten, tenzij ze enorm goed de dynamiek kunnen blootleggen en niet zich meteen als een soort mediator opstellen.
Persephone schreef op 21-06-2024 om 10:01:
[..]
Bedoel je mijn instelling, of die van LifeEvent?
Oh, niet handig gequote. Van LifeEvent.
Bir_F schreef op 21-06-2024 om 11:37:
[..]
Oh, niet handig gequote. Van LifeEvent.
Dacht ik al hoor, maar wilde het even checken 
.
