Verder na ontrouw - deel 8

Wat heb je dat mooi en helder omschreven Henkie, knap en zeer herkenbaar dat proces!

Ik vergelijk dit een beetje met bijv een kinderwens, maar dit kind er nooit zal komen. Dit kan een situatie zijn dat 1 van beiden deze kinderwens niet heeft en de ander wel OF beiden wel, maar blijkt 1 vd partners onvruchtbaar. Resultaat is in beide gevallen hetzelfde, er zal geen kind komen.

In situatie 1 zal dit voor heel veel onrust zorgen binnen de relatie en is de kans zeer groot dat het tot een relatiebreuk leidt, want de wensen zijn verschillend en het verdriet dus ook. In situatie 2 heb je beiden dezelfde wens en kun je daardoor ook samen het verdriet delen, een wezenlijk groot verschil!

Sann3 schreef op 24-02-2024 om 00:52:

Dag allen,
Vier jaar geleden.. Geen enkele dag is zijn ontrouw uit mijn gedachte, hoe graag ik dat ook zou willen. 

Had nooit gedacht dat het verraad van je "maatje/partner" op welke manier ook zo lang in je hoofd blijft zitten. Inmiddels nu 1,5 jaar geleden. Onze relatie gaat echt wel goed (denk ik). Allebei willen we nog (lang) bij elkaar blijven maar...
Elke dag wakker worden is voor mij net als in de film Groundhog Day. Denk gelijk aan het verraad. Het maakt niet uit hoe de dag ervoor was. Soms een kortdurende gedachte soms blijft dit wat langer hangen. Ik zie toch ook forumleden die besloten om toen te gaan scheiden dat het hun nog steeds bezig houdt. Gaat dit ooit weg?. Duurt het 10 jaar?
Dat is de grote vraag.

@Henkie mooi verwoordt jullie proces. Denk je ook nog dagelijks wat er is gebeurd?

GekkeHenkie100 schreef op 25-02-2024 om 12:06:

[..]

Oei, dan kom je wel op mijn teerste plekjes. Maar allez. Heb hier een aardige weg afgelegd. Heb de eerste periode moeite gehad om mensen in de echte emotie dichtbij te laten. Dus dan was het jankend op de fiets, schreeuwend in de auto, slaand op het stuur, schrijvend, muziek luisterend. Ik vond het moeilijk om troost te ontvangen van mensen die het niet konden begrijpen (hadden meegemaakt). En het was moeilijk om troost te ontvangen van mijn vrouw door wie ik me juist zo in de steek gelaten voelde. Met vallen (elkaar niet begrijpen, vanuit pijn op elkaar reageren, afstand houden) en opstaan kwamen we samen verder. Paar voorbeelden:

- er zijn een paar momenten geweest waarom we samen jankend zaten/lagen. Leeg en verslagen. Beide zo verdrietig dat ons leven en huwelijk op dit punt was gekomen. Beide met onze eigen pijn, maar wel samen. We hadden dit beide niet gewild. Mijn vrouw kon mij dan troosten, strelen, vasthouden en zo samen rustiger worden. Dat zijn helende ervaringen geweest.

- verder keert die tyfuszooi geregeld terug in denken en voelen. Soms houd ik dat bij mezelf en soms vertel ik er wat over. Dan helpt het als zij dingen zegt als: bedankt dat je deze pijn draagt om samen verder te kunnen. Of: ik had dit niet mee willen maken, het was gebaseerd op leugens, ik koester de herinnering niet, ik zou mezelf wegsturen in die situatie. Ik word daar dan toch weer rustig van. In combinatie met elkaar vasthouden. Vooral: ervaren dat het gevoel er mag zijn.

- We hebben samen gekeken naar alles wat eraan vooraf gegaan is. Ik heb ook haar pijn gezien. En daardoor is mijn compassie gegroeid. Ook daardoor hebben we veel vaker momenten gehad waarop we de verbinding voelden.

- Durf het haast niet te zeggen, maar mijn gevoel is meer open komen te staan 😁. Daardoor lukt het vaker om de pijn in het gevoel te pakken in plaats van het hoofd. En (samen) stilstaan bij het gevoel maakt ook dat het gevoel weer gaat.
- En dan samen leuke dingen doen, nieuwe herinneringen maken, samen de film overschrijven. Wij hebben dat ook letterlijk gedaan door een aantal ‘memorabele’ plaatsen aan te doen. Voor ons werkte dat, zal niet voor iedereen gelden.

Mooi omschreven. Ik herken dat stuk wat jij omschrijft heel goed.

Je voelt je soms zo alleen en wanneer je samen verdriet hebt ervaar je het samen Dan onderga je het samen Ook al heeft diegene je dat aangedaan. Diegene heeft ook verdriet om wat er gebeurd is al is het vanuit een ander perspectief.

En het is moeilijk uit te leggen maar diegene die ontrouw is heeft ook verdriet. Verdriet om wat er gebeurd is ook al heeft diegene er zelf voor gekozen. Want daar sta ik wel voor. Mensen kiezen er zelf voor om een ander te bedriegen en vreemd te gaan. 

Ik uitte mijn emoties door alles op te kroppen..en dan kwam het eruit als een vulkaan. Wat een lawine aan verwijten kwam er dan uit. Compleet was ik onze nieuwe manier van communiceren vergeten. Maar het heeft wel een doel gehad. Een doel om alles te verwerken. En daardoor te helen Die boosheid die ik in me had..dat moest ik doorvoelen.

Merk nu na 3 jaar dat ik geen zin meer heb om boos te zijn. Ik voel het ook niet meer die boosheid. Maar tuurlijk blijven de triggers. Zelfs nog na 3 jaar. Heb ook geen flauw idee of dit ooit helemaal overgaat. Maar er zijn ook dagen dat ik er nauwelijks aan denk. Weet eigenlijk niet of ik er geheel niet meer aan denk. Of dat ik er elke dag aan denk.Dan zou ik daar bewuster bij stil moeten gaan staan maar dat doe ik niet meer.

Ik probeer nu meer te kijken wat het ons gebracht heeft. Wat het mij persoonlijk als mens gebracht heeft.

Morgen voor het eerst in mijn leven een gesprek met een coach. Vind het best doodeng maar wil er wel volledig voor gaan. 

Sann3 schreef op 24-02-2024 om 00:52:

Dag allen,
Vier jaar geleden biechtte mijn man eindelijk op dat hij wel een affaire gehad had. Ondanks alle keren dat ik hem vroeg naar zijn "verdachte" en bijzondere gedrag ontkende hij in alle toonaarden dat er een ander was. Inmiddels zijn we vier jaar verder, ik heb er voor gekozen om onze relatie een kans te geven. En in die vier jaar heeft hij echt zijn best gedaan en nog. Maar bij mij is er iets veranderd. Geen enkele dag is zijn ontrouw uit mijn gedachte, hoe graag ik dat ook zou willen. Het heeft mij onzeker gemaakt, over mijzelf, wie ik ben en wat ik wil. Het heeft ook gemaakt dat ik steeds minder verbinding voel met hem. Enerzijds denk ik van hem te houden, maar ik twijfel of dit is om dat we al zo lang samen zijn (30 jaar).. ik word er gek van. Ik vind het fijn om samen te zijn, een maatje te hebben, echter intimiteit (sex) heb ik steeds minder zin. Het houdt mij bezig....hou ik nog wel ECHT van hem, of is het omdat we al zo lang samen zijn, vanaf mijn 19e. Is dit hoe het hoor te zijn.... Ik vind het zo moeilijk en het maakt mij echt heel somber. Is dit herkenbaar voor jullie?

Hai Sanne.

Jeetje...4 jaar...heftig hé.  Dat het zolang door kan werken. Ik ben dit jaar 32 jaar met mijn man. Echt...zo lang. 

Is dit de reden dat wij nog samen zijn. Deels denk ik van wel. Deels omdat we heel goed bij elkaar passen. Maar daarnaast ook totaal verschillend zijn. Ik was zooooo verliefd op hem vroeger...zoveel passie die we deelde. Maar ook zoveel strijd. Dat kon ik altijd een plekje geven omdat ik altijd terug greep naar die passie en liefde van de begin tijd. Nooit gaven we op..altijd vonden we weer onze weg naar elkaar. Altijd de grens opzoeken. Tot we best in een wat kabbelende periode terrecht kwamen. Voor mij heerlijk. Achteraf ging het helemaal niet goed met mij maar dat had ik niet door. Ik leefde mijn leven maar leefde niet echt. Ik voelde helemaal niets meer...ik deed gewoon mijn dingen die er van mij verwacht werden. Mijn man en ik hadden totaal geen verbinding meer. Achteraf gezien. Maar hij droeg natuurlijk ook een geheim met zich mee. Of dat ermee te maken had kan ik niet met zekerheid zeggen. Kan ook door mijn eigen patronen te maken hebben.

De dag dat hij het opbiechtte...mijn hemel...ik was in shock. Echt totaal in shock...

Anders dan bij jou heb ik totaal niets doorgehad.  Ik heb wel een keer doorgehad dat hij appte met haar maar dat was toen nog gewoon als een collega. 

Zijn jullie al die tijd bij elkaar gebleven?

Wij zijn 6 weken uit elkaar geweest en hebben 3 maanden appart gewoond. Daardoor kon ik wel echt doorvoelen dat ik hem miste. Dat ik hem slecht los kon laten. Is dat omdat we al zolang samen waren op dat moment. Ik zou het oprecht niet weten. 

Bij ons is het nu 3 jaar geleden..heb zeer regelmatig op het punt gestaan om echt de handoek in de ring te gooien. Mijn boosheid...pffff die vrat me op. Laatste keer dat ik dat wilde was voor mij cruciaal...ik heb echt besloten dat als ik me zo bleef voelen ik echt voor mezelf zou kiezen.  

Wij hadden een leven samen maar deden eigenlijk alles alleen. Nu leven we ons leven meer samen maar heb ik zelf wel meer aandacht voor wat ik wil en probeer dat ook aan te geven.

Ik denk dat ik nu wel kan zeggen dat we er beter uit zijn gekomen. Maar dat heeft heel veel energie , verdriet etc etc gekost...kan ik met zekerheid zeggen dat we voor altijd samen blijven..nee dat kan ik niet. Maar dat hoeft ook niet. Heb mezelf wel voorgenomen dat als ik weer in zo'n slechte periode kom als een paar maanden geleden ik de hoop opgeef dat ik het kan verwerken. Ik heb het voor nu een laatste kans gegeven. Het mag na 3 jaar toch wel enigzins verwerkt zijn. Triggers mogen er zijn maar dat ik me volledig weer verlies in wanhoop of boosheid of iets dergelijks dat wil ik niet meer. 

Goed je voor jezelf die grens hebt gesteld Peet. Op een gegeven moment moet het inderdaad een gebeurtenis worden. Niet iets waar je na jaren nog dagelijks mee bezig bent. Of volledig interugvalt als een enorm trauma. Dan kan je het niet verwerken (wat totaal niet vreemd is). En heeft de relatie geen kans. 

Voor mij was de verbreking de definitieve afsluiting. De ander doet er dan niet meer toe. Geen dagelijks confrontatie en een nieuw vers begin. Investeren in jezelf ipv een ander en zijn problemen. 

Hoi allemaal,

Ten eerste: wat ontzettend fijn dat dit forum bestaat! Ik heb heel veel berichten gelezen en het is (bijna) allemaal zo herkenbaar wat jullie schrijven.

Eind januari heb ik ontdekt dat mijn man een affaire had met een vrouwelijke collega. Ik werd getipt door een kennis van mij, dat diegene mijn man met een andere vrouw had gezien in een hotelbar hier in de buurt. Ik heb daarna in zijn telefoon gekeken en ik zag meteen een hele rij mails tussen hun, waarin ze diepgaande en flirterige gesprekken voerden. Ik las ook verwijzingen naar ontmoetingen tussen hun beide, ze zijn er meerdere keren onder werktijd samen tussenuit geknepen om af te spreken op een verlaten parkeerplaats en om wat te drinken in een bar van een hotel. Ik heb hem natuurlijk geconfronteerd met alles wat ik heb gevonden en al redelijk snel heeft hij alles toegegeven. 

Hij geeft aan echt verder te willen met mij, hij zegt dat het vreemdgaan een uitvlucht is geweest voor de benauwde gevoelens waar hij mee kampt. Ik heb volledige openheid en eerlijkheid gevraagd, en na 3 weken kwam de reden voor zijn vreemdgaan eindelijk op tafel. Hoe beter het tussen ons gaat, hoe banger hij wordt om alles te verliezen vanwege trauma's uit vorige relaties, door die angst voelt hij zich niet gelukkig, en gaat dan door vreemd te gaan op zoek naar kleine geluksmomentjes.

Wat mij vooral heel erg veel pijn doet is de timing van zijn vreemdgaan. In de periode dat zijn affaire begon, hebben wij de sleutels gekregen van ons nieuwe nieuwbouwhuis waar we de afgelopen 2 jaar erg druk mee zijn geweest. De dag na de verhuizing werkte ik me een slag in de rondte in ons nieuwe huis, terwijl hij ondertussen met haar ging afspreken onder het mom van een kerstborrel op het werk. Ook stond ik ingepland voor een redelijk zware operatie, die ik heb moeten afzeggen omdat ik psychisch een wrak was.

Ik ben 24 uur per dag met dit verraad bezig. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo slecht gevoeld. Ik was zelf ontzettend gelukkig, met hem en met ons leven samen. Ik ben keihard van mijn roze wolk afgedonderd. Ik wil proberen er samen met hem uit te komen, maar dat valt me erg zwaar. Hij praat er niet graag over en begint dus zelf ook niet het gesprek. Ik geef wel veel aan dat ik echt behoefte heb om te praten, maar er veranderd niks. Daardoor voel ik me ontzettend eenzaam. Relatietherapie vond hij niet nodig omdat het probleem bij hem zit en niet in onze relatie. Daarom heb ik nu zelf een coach ingeschakeld om mee te kunnen praten. Ik vraag me af of ik ooit weer gelukkig kan worden in de toekomst. Hij ziet haar nog steeds meerdere keren per week, wat het er niet makkelijker op maakt.

Zijn er hier mensen die ervoor openstaan om bijvoorbeeld per mail contact te hebben? Zodat we onze ervaringen kunnen delen en elkaar op weg kunnen helpen? Dan hoor ik het graag.

Groetjes!

Krokus schreef op 27-02-2024 om 09:24:

Hoi allemaal,

Ten eerste: wat ontzettend fijn dat dit forum bestaat! Ik heb heel veel berichten gelezen en het is (bijna) allemaal zo herkenbaar wat jullie schrijven.

Eind januari heb ik ontdekt dat mijn man een affaire had met een vrouwelijke collega. Ik werd getipt door een kennis van mij, dat diegene mijn man met een andere vrouw had gezien in een hotelbar hier in de buurt. Ik heb daarna in zijn telefoon gekeken en ik zag meteen een hele rij mails tussen hun, waarin ze diepgaande en flirterige gesprekken voerden. Ik las ook verwijzingen naar ontmoetingen tussen hun beide, ze zijn er meerdere keren onder werktijd samen tussenuit geknepen om af te spreken op een verlaten parkeerplaats en om wat te drinken in een bar van een hotel. Ik heb hem natuurlijk geconfronteerd met alles wat ik heb gevonden en al redelijk snel heeft hij alles toegegeven.

Hij geeft aan echt verder te willen met mij, hij zegt dat het vreemdgaan een uitvlucht is geweest voor de benauwde gevoelens waar hij mee kampt. Ik heb volledige openheid en eerlijkheid gevraagd, en na 3 weken kwam de reden voor zijn vreemdgaan eindelijk op tafel. Hoe beter het tussen ons gaat, hoe banger hij wordt om alles te verliezen vanwege trauma's uit vorige relaties, door die angst voelt hij zich niet gelukkig, en gaat dan door vreemd te gaan op zoek naar kleine geluksmomentjes.

Wat mij vooral heel erg veel pijn doet is de timing van zijn vreemdgaan. In de periode dat zijn affaire begon, hebben wij de sleutels gekregen van ons nieuwe nieuwbouwhuis waar we de afgelopen 2 jaar erg druk mee zijn geweest. De dag na de verhuizing werkte ik me een slag in de rondte in ons nieuwe huis, terwijl hij ondertussen met haar ging afspreken onder het mom van een kerstborrel op het werk. Ook stond ik ingepland voor een redelijk zware operatie, die ik heb moeten afzeggen omdat ik psychisch een wrak was.

Ik ben 24 uur per dag met dit verraad bezig. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo slecht gevoeld. Ik was zelf ontzettend gelukkig, met hem en met ons leven samen. Ik ben keihard van mijn roze wolk afgedonderd. Ik wil proberen er samen met hem uit te komen, maar dat valt me erg zwaar. Hij praat er niet graag over en begint dus zelf ook niet het gesprek. Ik geef wel veel aan dat ik echt behoefte heb om te praten, maar er veranderd niks. Daardoor voel ik me ontzettend eenzaam. Relatietherapie vond hij niet nodig omdat het probleem bij hem zit en niet in onze relatie. Daarom heb ik nu zelf een coach ingeschakeld om mee te kunnen praten. Ik vraag me af of ik ooit weer gelukkig kan worden in de toekomst. Hij ziet haar nog steeds meerdere keren per week, wat het er niet makkelijker op maakt.

Zijn er hier mensen die ervoor openstaan om bijvoorbeeld per mail contact te hebben? Zodat we onze ervaringen kunnen delen en elkaar op weg kunnen helpen? Dan hoor ik het graag.

Groetjes!

Hai Krokus...

Wat een rollacoaster ben je in beland. Mijn advies is toch...praten, praten, praten....echt dat is zo belangrijk voor het verwerkingsproces.  En je man moet ook echt bereid zijn om je vragen te beantwoorden.

Hier denk wel een jaar lang elke avond gesprekken. Niet perse elke avond over het vreemdgaan. Maar ook over onze relatie. Over onzelf. Maar kwam dan vaak toch weer uit op dat onderwerp.

Je zult merken dat je verschillende fases gaat doorlopen. Verdriet, boosheid etc etc. Je man zal bereid moeten zijn om dit te incasseren. Het is zeker geen makkelijke weg...er zal een punt komen dat je man er niet meer over wilt praten. Hij zal verder willen terwijl jij er dagelijks mee opstaat en mee naar bed gaat. 

Ik heb heel veel gelezen over verder na ontrouw. Het is mogelijk. Je kunt er als stel zelfs sterker uitkomen. Wanneer je het als een kans ziet om meteen alles aan te pakken. 

Maar belangrijkste advies is dat je man wel doorheeft wat het met jou gedaan heeft. Vertrouwen moet stapje voor stapje weer opgebouwd. Dit kan echt heel erg lang duren en gaat met vallen en opstaan. 1 stap vooruit en dan weer een paar terug. 

En contact met de ander per direct stoppen. 

Heel veel sterkte. 

Krokus, "Relatietherapie vond hij niet nodig omdat het probleem bij hem zit en niet in onze relatie." daar vergist je man zich in. Zijn probleem zorgt immers ook voor problemen tussen jullie

Krokus schreef op 27-02-2024 om 09:24:

Hij geeft aan echt verder te willen met mij, hij zegt dat het vreemdgaan een uitvlucht is geweest voor de benauwde gevoelens waar hij mee kampt. Ik heb volledige openheid en eerlijkheid gevraagd, en na 3 weken kwam de reden voor zijn vreemdgaan eindelijk op tafel. Hoe beter het tussen ons gaat, hoe banger hij wordt om alles te verliezen vanwege trauma's uit vorige relaties, door die angst voelt hij zich niet gelukkig, en gaat dan door vreemd te gaan op zoek naar kleine geluksmomentjes.

Oei. Dit vind ik behoorlijk ehhh..... merkwaardig.

Hij ziet niets in relatietherapie, maar als hij bovenstaande opgeeft als verklaring voor zijn vreemdgaan, dan zou ik echt als voorwaarde om verder te kunnen, stellen dat hij dan zelf in therapie gaat.

Krokus schreef op 27-02-2024 om 09:24:

Hij geeft aan echt verder te willen met mij, hij zegt dat het vreemdgaan een uitvlucht is geweest voor de benauwde gevoelens waar hij mee kampt. Ik heb volledige openheid en eerlijkheid gevraagd, en na 3 weken kwam de reden voor zijn vreemdgaan eindelijk op tafel. Hoe beter het tussen ons gaat, hoe banger hij wordt om alles te verliezen vanwege trauma's uit vorige relaties, door die angst voelt hij zich niet gelukkig, en gaat dan door vreemd te gaan op zoek naar kleine geluksmomentjes.

Ja dat is dan inderdaad eerder verslavingsgedrag dan dat hij verliefd is op een ander. Maar inderdaad niet minder pijnlijk voor de partner en hoog tijd dat hij dit onderkent, zich ervan abstineert en vooral in therapie gaat ervoor. Doet hij dat niet dan kun je wachten op een terugval.

Ik ben het helemaal met jullie eens hoor. Heb hem ook meerdere keren gevraagd om hulp te zoeken voor zijn problemen. Maar hij is daar nog steeds "over aan het nadenken". En dat geeft mij dan het gevoel dat hij niet serieus zijn issues wil gaan aanpakken, en dat maakt me weer enorm onzeker. Hem dwingen om in therapie te gaan wil ik niet, want als het niet echt uit hemzelf komt heeft het mijn inziens weinig zin. Dus ik heb besloten om het nog wat tijd te geven, om te kijken hoe hij dit gaat aanpakken. Doet hij er niks mee, zegt dat mij eigenlijk wel genoeg. Hoe pijnlijk ook.

Krokus schreef op 27-02-2024 om 13:32:

Ik ben het helemaal met jullie eens hoor. Heb hem ook meerdere keren gevraagd om hulp te zoeken voor zijn problemen. Maar hij is daar nog steeds "over aan het nadenken". En dat geeft mij dan het gevoel dat hij niet serieus zijn issues wil gaan aanpakken, en dat maakt me weer enorm onzeker. Hem dwingen om in therapie te gaan wil ik niet, want als het niet echt uit hemzelf komt heeft het mijn inziens weinig zin. Dus ik heb besloten om het nog wat tijd te geven, om te kijken hoe hij dit gaat aanpakken. Doet hij er niks mee, zegt dat mij eigenlijk wel genoeg. Hoe pijnlijk ook.

Ik begrijp je gedachtegang mbt vetgedrukte, maar ik vind dat je dit zeker wel als eis kunt stellen in deze situatie! Hetgeen waar hij zogenaamd ‘bang’ voor is n.a.v. zijn vorige relaties waait niet vanzelf over.

Sterker nog, door er nu niets aan te doen zal hetgeen hij bang voor is juíst gebeuren, het is destructief gedrag! Daarnaast heb ook jij hier de negatieve gevolgen van mogen ondervinden en nóg, dus ja, je mag hem daarvan zeker bewust maken.

Krokus, een tijdje geleden plaatse iemand hier een YouTube filmpje van een expert op het gebied van herstel na ontrouw. Daarin worden heel duidelijk rode vlaggen genoemd. Partners die geen therapie willen, geen tijd hebben, niet willen of kunnen praten, geen vertrouwen in de therapeut of therapie. Of bagitaliseren van het probleem. Daarbij is herstel behoorlijk kansloos...

De affaire is ontstaan door problemen en die moeten duidelijk worden. En door de affaire is een relatieprobleem ontstaan! Dat zal zich niet vanzelf herstellen. Zeker niet met een partner die totaal geen inzicht heeft in zichzelf, jou of jullie.. 

Trekken aan een dood paard heeft inderdaad geen zin (therapie is zeer intensief en vraagt veel inzet en motivatie). Maar dan is de boodschap ook duidelijk voor jou toch? 

Verder is praten met een ander natuurlijk geen affaire of vreemdgaan. Ik neem aan dat er ook andere zaken zijn voorgevallen (en laat je daarin niet naïef voorliegen).