Verder na ontrouw - deel 8

Elpisto schreef op 12-02-2024 om 16:27:

[..]

Mooi gezegd. Soms kom ik hier nog wel eens mee lezen. Veel gehad, zeker aan de vrouwen op dit forum, in de zoektocht naar de waarheid en tegelijkertijd veel geleerd over mezelf. Nu er weer wat topics zijn over affaires, merk ik toch altijd dat ik het weer een stukje herleef.

Ik denk dat ik mezelf nog steeds de ruimte geef dat we hier niet samen uit komen, terwijl ik wel gelukkig ben. Dat gevoel is best een gek gevoel. Dat ik ergens er een soort van vrede mee heb, dat niet ik haar grote liefde ben, maar die ander. Toegegeven, dat komt ook door de vreselijke dingen die ze in ruzies destijds geroepen heeft. Maar soms loop ik daar dan nog wel eens in vast. Niet zo zeer de angst dat dit nog een keer gebeurd, maar de berusting dat ik voor haar niet ben of zal zijn, wat hij wel voor haar was. Of misschien beter gezegd: Dat ik niet voor haar ben, wat ze wel voor mij is.

Het zijn overpeinzingen waarvan ik soms nog wel eens een strijd voer met mezelf. Moet ik het bespreekbaar maken en kan ik er van op aan dat ik een oprecht en eerlijk antwoord krijg? Ik merk wel dat het op sommige vlakken me in de weg staat, dus er iets mee doen zal wel moeten ben ik bang.

Mooi en stom voorbeeld misschien: Er bestaat een kans dat ik in de nabije toekomst een bedrijf kan gaan overnemen. Een goedlopend bedrijf. En dan, tot mijn grote schrik eigenlijk, is de eerste gedachte die ik daar over heb: Maar wat als ze dit weer flikt, dan heeft ze voor 50% zeggenschap over mijn bedrijf.

Een domme realisatie van iets wat al een tijdje niet zo tastbaar meer aanwezig was.

Beetje off topic, maar juist als je een eigen bedrijf hebt is het verstandig om (alsnog) huwelijkse voorwaarden te regelen. Vooral omdat, als het slecht zou gaan met je bedrijf, je vrouw niet aansprakelijk zal zijn voor schulden of een faillissement. 

Dat gezegd hebbende: met het idee dat hij ooit een eigen bedrijf wilde, stond mijn man destijds op huwelijks voorwaarden. Toen we uit elkaar gingen, vond hij dat het bedrijf van hem was, inclusief de erin opgebouwde reserves. Die vlieger ging niet op, omdat we nooit verrekend hadden gedurende het huwelijk. Daar was ik enorm blij mee, want de reserves in dat bedrijf waren bedoeld als (gezamenlijke) pensioenvoorziening. En via de route van huwelijks voorwaarden zou hij dan geen pensioenoverdracht hoeven te doen. Hij zag op dat moment echt niet dat dat krom was en dat dat nooit de bedoeling was geweest van die huwelijks voorwaarden. Ook voor hem niet. Maar ook dat is dus iets om mee te nemen in je overwegingen en je besluiten. Een scheiding met een bedrijf is uitermate ingewikkeld. Ik zou dat dus heel erg goed regelen.

GekkeHenkie100 schreef op 09-02-2024 om 12:48:

Leest voor mij alsof je een mooi proces doorgaat Irtje. Na zo bedrogen te zijn is het in mijn ogen nodig om los te komen van je partner om je vervolgens af te vragen in hoeverre je je weer wilt en kunt verbinden aan je partner. Wat Ruud (wat onnodig scherp) zegt klinkt voor mij als: met doorgaan met een relatie waar je emotioneel van losgekoppeld bent houd je de ander ook op een manier voor de gek. Maar dat lees ik niet in jouw posts.

Wij hebben 1,5 jaar na het uitkomen van de kortstondige affaire van mijn vrouw opnieuw beloftes aan elkaar gedaan. Terugkijkend zie ik dat ik tot die tijd altijd ruimte heb gehouden dat we er samen niet uitkwamen. Het gaf mij lucht om bij de dag te leven, niet vooruit te kijken en niet van mijzelf te vragen dat ik ten koste van alles (mijzelf) zou moeten blijven. Dat heeft natuurlijk ook z’n weerslag op de ander, die weet en voelt dat er geen onvoorwaardelijk commitment is. Met de beloftes voel ik nu juist rust: wij gaan samen oud worden. Dat is de intentie waar ik mee leef. Ik leef nu met de verwachting dat dit never nooit meer gaat gebeuren. Heb ik die zekerheid? In m’n hoofd wel, in m’n gevoel niet. Maar het geeft rust dat ik mezelf nu niet meer de vraag stel of ik door wil en kan. De klotemomenten die er nog steeds zijn kan ik misschien wel beter verdragen omdat ik er geen vragen aan hoef te verbinden.

Dit is natuurlijk niet ‘de’ manier, maar voor mij werkt het.

Mooi Henkie! Ik gun jullie van harte dat het ook gaat lukken, samen (gelukkig!) oud worden.

Wij hebben elkaar geen nieuwe beloftes gedaan. Mijn man draagt ook geen trouwring (meer), hij vindt dat allemaal overbodig. Waar het om gaat is je gevoel. En daar heeft hij een punt, al ben ik meer van de symboliek en had ik het wel fijn gevonden als hij zijn trouwring weer was gaan dragen. Maar ik maak er geen punt van. Ik voel en weet dat het nu echt echt echt goed zit. Een tijd geleden kwam met de kinderen de vraag ter tafel: wat is het allergrootste cadeau dat je ooit gekregen hebt? En hij reageerde echt direct met de opmerking: dat jullie moeder zoveel geduld heeft gehad met me en me een tweede kans heeft gegeven. Dat zei mij meer dan genoeg! En onlangs, na het bericht over het zelfgekozen levenseinde van Van Agt en zijn vrouw kreeg ik een appje van hem: zo gaan wij het ook doen, ergens rond 2060. Had hij niet hoeven doen, maar zulke spontane uitspraken maken voor mij heel helder dat we in ieder geval nooit meer in de situatie van 8 jaar geleden zullen komen. Niet dat ik nu 100% zeker ben dat we altijd bij elkaar zullen blijven, maar wel dat we eventuele twijfels direct met elkaar zullen bespreken.

Pief schreef op 12-02-2024 om 17:21:

[..]

Elpisto ik zou ook huwelijkse voorwaarden regelen als je dat bedrijf overneemt. Anders is de kans aanwezig dat je bedrijf niet kan voortbestaan, als het inderdaad mis gaat tussen jullie. En dat kan altijd gebeuren, ook zonder vreemdgaan.

En wat pennestreek zegt, het zorgt er ook voor dat je privé er niet in meegezogen wordt als het mis gaat met het bedrijf.

Oh, dat gaat ook gebeuren hoor. Geloof mij, ik werk als accountant, dus ik weet als geen ander hoe ik dit wil gaan regelen. Het ging me meer om die gedachte: die zou tot aan 2 jaar geleden nooit in me op gekomen zijn in die zin. In elk geval niet als 1e gedachte, als je begrijpt wat ik bedoel.

Elpisto schreef op 12-02-2024 om 18:09:

[..]

Oh, dat gaat ook gebeuren hoor. Geloof mij, ik werk als accountant, dus ik weet als geen ander hoe ik dit wil gaan regelen. Het ging me meer om die gedachte: die zou tot aan 2 jaar geleden nooit in me op gekomen zijn in die zin. In elk geval niet als 1e gedachte, als je begrijpt wat ik bedoel.

Probeer het dan juist als iets positiefs te zien, dat je uit zo’n vervelende ervaring iets heel positiefs hebt geleerd

In reactie op Pennestreek en Henkie. Wij hebben ook opnieuw een belofte afgelegd naar elkaar en sindsdien draagt man zijn trouwring elke dag. Hij had deze ring nauwelijks aangehad tijdens ons 20+ jarige huwelijk. Hij kon er niet goed aan wennen (is ook wennen zo'n ring aan je vinger). Ik vond dat altijd jammer, maar zocht er niets achter. Zelf draag ik ook weinig sieraden, iets met prikkelverwerking denk ik 😊. Alleen mijn trouwring heb ik altijd gedragen. Sterker nog: als ik hem vergat miste ik wat.

Nu hij hem elke dag draagt geeft mij dat toch een fijn gevoel en spreek dat ook uit. Hij heeft nu ook het zelfde gevoel. 

Waar ik mezelf ook op betrapt heb is denken dat de ander wel weet wat je denkt of voelt. Dus vergeten om het duidelijk uit te spreken.

Laatst sprak hij het volgende uit: het is alsof mijn hart altijd maar op een kiertje open was heel mijn leven lang. Nu ik weet hoe ik in elkaar zit kan ik beter de deur openzetten. 

Wij waren een combi van een vermijdend gehechte man en een veilig gehechte vrouw, maar ik had wel een hele sterke intuïtie. Ik heb alleen nooit geleerd om goed te luisteren naar mijn intuïtie. Daardoor had ik tijdens mijn huwelijk vaak een angstig en onveilig gevoel. Daar waren ook alle redenen voor, alleen werd dit voor mij goed verborgen gehouden door mijn man. Nu alles eindelijk uitgekomen is, vielen alle puzzelstukjes langzaam op zijn plek.

Maar zoals vele andere hier beschrijven heb ik nog vaak een naar gevoel als ik terugkijk. Dat is wel heel spijtig. Hij zegt dat er ook veel mooie herinneringen samen zijn die we moeten koesteren. Zover ben ik nog niet. Ik bedenk dan steeds wat er ook was in die periode (mijn man is zichzelf en mij nooit trouw geweest, bedrog heeft jarenlang geduurd) En ik dacht altijd dat we een heel sterk team waren en een droompaar. De teleurstelling ben ik nog niet te boven.

RoodVruchtje schreef op 12-02-2024 om 18:12:

[..]

Probeer het dan juist als iets positiefs te zien, dat je uit zo’n vervelende ervaring iets heel positiefs hebt geleerd

Dat is wel een nogal extreem gebruik van de uitspraak dat sommige mensen klagen dat er doorns tussen de rozen zitten maar dat je ook blij kunt zijn dat er rozen tussen de doorns zitten. 

Thera schreef op 16-02-2024 om 20:30:

[..]

Dat is wel een nogal extreem gebruik van de uitspraak dat sommige mensen klagen dat er doorns tussen de rozen zitten maar dat je ook blij kunt zijn dat er rozen tussen de doorns zitten.

Tja, ook kun je het op deze manier opvatten, al heb ik meer gehad aan hetgeen ik eerder schreef.

Dag allen,
Vier jaar geleden biechtte mijn man eindelijk op dat hij wel een affaire gehad had. Ondanks alle keren dat ik hem vroeg naar zijn "verdachte" en bijzondere gedrag ontkende hij in alle toonaarden dat er een ander was. Inmiddels zijn we vier jaar verder, ik heb er voor gekozen om onze relatie een kans te geven. En in die vier jaar heeft hij echt zijn best gedaan en nog. Maar bij mij is er iets veranderd. Geen enkele dag is zijn ontrouw uit mijn gedachte, hoe graag ik dat ook zou willen. Het heeft mij onzeker gemaakt, over mijzelf, wie ik ben en wat ik wil. Het heeft ook gemaakt dat ik steeds minder verbinding voel met hem. Enerzijds denk ik van hem te houden, maar ik twijfel of dit is om dat we al zo lang samen zijn (30 jaar).. ik word er gek van. Ik vind het fijn om samen te zijn, een maatje te hebben, echter intimiteit (sex) heb ik steeds minder zin. Het houdt mij bezig....hou ik nog wel ECHT van hem, of is het omdat we al zo lang samen zijn, vanaf mijn 19e. Is dit hoe het hoor te zijn.... Ik vind het zo moeilijk en het maakt mij echt heel somber. Is dit herkenbaar voor jullie?

Wat zijn de gevolgen toch groot Sann. Hoe heeft hij zijn best gedaan de afgelopen 4 jaar? Heb je het gevoel dat hij je toen gaf en nu geeft wat nodig is voor herstel? Of: wat heb je nodig van hem om hiermee om te gaan?

Ik denk dat we allemaal de afweging (moeten) maken: is de liefde het waard om de pijn te (ver)dragen? Want dat is wat helaas onvermijdelijk is: die pijn, die aanvechting, die beelden, die herinneringen. Mijn ervaring is wel dat als we er samen verdrietig om kunnen zijn ik dat beter kan verdragen. En het geregeld ook weer leidt tot gevoel van verbinding.

Sann bij heel veel mensen die langdurig samen zijn is er sprake van gewenning en gemak binnen de relatie. Je mag elkaar er is nog steeds een vorm van liefde. Maar liefde heeft natuurlijk vele vormen (je voelt immers ook liefde voor familie of je huisdier). Dus wat maakt die liefde voor je partner anders in jouw geval? Het is logisch dat de affaire niet weg is. Ik zeg wel eens vergeven kan vergeten nooit. Een blijvende smet op je relatie. 
Vraag is alleen kan jij daaraan voorbij gaan? 
En ondanks die smet van hem als persoon houden? 
Wil je samen oud worden?
Als de kinderen uit huis zijn wil je dan ook samen blijven alleen met hem zonder afleiding van het gezin? 
Komen de problemen met intimiteit door hem of door bijvoorbeeld de overgang of andere problemen bij jou?

Als jij na 4 jaar niet los kunt komen van de affaire zou ik serieus denken om alleen verder te gaan. Niet iedereen kan ontrouw accepteren. 

GekkeHenkie100 schreef op 24-02-2024 om 08:26:

 Mijn ervaring is wel dat als we er samen verdrietig om kunnen zijn ik dat beter kan verdragen. En het geregeld ook weer leidt tot gevoel van verbinding.

Hoe moet ik dit zien Henkie? Ik kan me hier niks bij voorstellen. 

Ruud1971! schreef op 25-02-2024 om 07:58:

[..]

Hoe moet ik dit zien Henkie? Ik kan me hier niks bij voorstellen.

Oei, dan kom je wel op mijn teerste plekjes. Maar allez. Heb hier een aardige weg afgelegd. Heb de eerste periode moeite gehad om mensen in de echte emotie dichtbij te laten. Dus dan was het jankend op de fiets, schreeuwend in de auto, slaand op het stuur, schrijvend, muziek luisterend. Ik vond het moeilijk om troost te ontvangen van mensen die het niet konden begrijpen (hadden meegemaakt). En het was moeilijk om troost te ontvangen van mijn vrouw door wie ik me juist zo in de steek gelaten voelde. Met vallen (elkaar niet begrijpen, vanuit pijn op elkaar reageren, afstand houden) en opstaan kwamen we samen verder. Paar voorbeelden:

- er zijn een paar momenten geweest waarom we samen jankend zaten/lagen. Leeg en verslagen. Beide zo verdrietig dat ons leven en huwelijk op dit punt was gekomen. Beide met onze eigen pijn, maar wel samen. We hadden dit beide niet gewild. Mijn vrouw kon mij dan troosten, strelen, vasthouden en zo samen rustiger worden. Dat zijn helende ervaringen geweest.

- verder keert die tyfuszooi geregeld terug in denken en voelen. Soms houd ik dat bij mezelf en soms vertel ik er wat over. Dan helpt het als zij dingen zegt als: bedankt dat je deze pijn draagt om samen verder te kunnen. Of: ik had dit niet mee willen maken, het was gebaseerd op leugens, ik koester de herinnering niet, ik zou mezelf wegsturen in die situatie. Ik word daar dan toch weer rustig van. In combinatie met elkaar vasthouden. Vooral: ervaren dat het gevoel er mag zijn.

- We hebben samen gekeken naar alles wat eraan vooraf gegaan is. Ik heb ook haar pijn gezien. En daardoor is mijn compassie gegroeid. Ook daardoor hebben we veel vaker momenten gehad waarop we de verbinding voelden. 

- Durf het haast niet te zeggen, maar mijn gevoel is meer open komen te staan 😁. Daardoor lukt het vaker om de pijn in het gevoel te pakken in plaats van het hoofd. En (samen) stilstaan bij het gevoel maakt ook dat het gevoel weer gaat.
- En dan samen leuke dingen doen, nieuwe herinneringen maken, samen de film overschrijven. Wij hebben dat ook letterlijk gedaan door een aantal ‘memorabele’ plaatsen aan te doen. Voor ons werkte dat, zal niet voor iedereen gelden.

Wat een mooi proces Henkie. En wat mooi dat je het deelt...