Verder na ontrouw - deel 8

RoodVruchtje schreef op 06-02-2024 om 11:54:

[..]

Soms lijkt het alsof ik posts heel anders lees, want die ‘velen’ heb ik hier nog nergens gelezen?!

Niemand heeft hier geschreven of beweerd dat het een kwestie van een knopje omdraaien is, wél dat je je tijd beter op jezelf of kinderen kunt richten ipv pogingen te blijven doen achter de ‘waarheid’ te komen.

Dé waarheid gaat er nooit komen en al zou dat wel zo zijn, dan nog kent een ieder zijn/haar eigen waarheid en een ja/nietes discussie. En natuurlijk is het begrijpelijk dat je antwoorden wilt, maar uiteindelijk blijft het resultaat helaas hetzelfde, hij (of zij) wil niet meer samen verder.

Er volgt een periode van rouw, boosheid, onbegrip, verdriet, maar soms helpt het ook om daar tussenin leuke dingen te ondernemen met bijv vrienden. Ook dat zal in het begin zeer geforceerd voelen, heb je daar totaal geen zin in, maar op een gegeven moment kom je er dan tóch achter dat het best leuk en gezellig was.

Op deze manier kun je jezelf toch proberen los te maken van die ander en wat meer zelfliefde kweken.

Sterkte Simone!

Klopt, er zijn er veel meer hier op het forum die erkennen dat dat loskomen verdomd moeilijk is en dat is het ook. Soms kan het ook helpen om daar gewoon erkenning voor te krijgen. Als ik over mezelf mag spreken… ik miste vooral de erkenning van mijn verdriet. Mensen die altijd heel vlug met hún oplossingen komen, doen dat natuurlijk goedbedoeld en gesteund op hun eigen ervaring, maar gaven mij soms het gevoel dat ik maar zwak was omdat ik in eerste instantie niet direct door dat verdriet heen raakte. Maar dat heeft gewoon tijd nodig. Pas daarna kun je naar de volgende stap. Dat verdriet mag er zijn, moet er zelfs zijn. En dan ben je soms nog niet toe aan de volgende stap in je leven.

Izza schreef op 03-06-2023 om 12:46:

Uiteindelijk moet je jezelf afvragen wat jij nog haalt uit de relatie en wat goed voor jou als persoon is. Velen kijken alleen naar de partner. Maar het gaat om jezelf en je kunt je eigen keuzes maken. Daar is wel veel kracht, onafhankelijk denken en zelfinzicht voor nodig wat vaak ontbreekt.

De ander heeft je het bedrog "aangedaan" maar jij kiest er zelf voor hoe je daarmee omgaat. En om erin te blijven hangen, boos te blijven of juist voor jezelf of elkaar te kiezen en verder te gaan.

Ik weet wel dat jarenlang moeten vechten niet goed is voor je mentale of fysieke gesteldheid. En dat er ook gezonde en leuke relaties mogelijk zijn waar dat gewoon niet hoeft.

Mooie post van Izza.
Na twee weken geleden bij mijn therapeut te zijn geweest en waarbij hij aangaf dat ik meer aan zelfzorg zou (moeten)/kunnen doen, zonder overigens uit de verbinding te gaan. Ik heb voor mijzelf uitgezocht en opgeschreven wat dit (zelfzorg) voor mij inhoud:

Zelfzorg is voor mij niet alleen leuke dingen (boetseren) doen en tijd voor mijzelf inbouwen maar vooral op mijzelf staan en vertrouwen en niet (meer) controlerend en wantrouwend door het leven gaan. Dan pas heb ik de regie over mijn eigen leven en gemoedstoestand weer in handen. 

Ik realiseerde mij dat ik vooral met hem en mijzelf aan het ‘vechten’ was, afwisselend boos en verdrietig en in de slachtofferrol kroop. Ik ben hier naar gaan kijken om zo te zien wat doe ik en hoe zou ik het anders kunnen/willen doen.

Ik realiseer mij dat ik niet (meer) bang ben om weg te gaan maar dat ik voor nu kies om te blijven omdat mij dat nu meer oplevert dan weggaan. Het maakt dat ik krachtig op mijzelf sta en (weer) eigen beslissingen neem zonder mij telkens af te vragen wat zou hij hiervan vinden en/of dat dit maakt dat… Als hij die noodzaak tot bezoek toch weer heeft dan is dat zijn keuze en hoef ik daar verder niet onder te lijden daar wij dan gewoon geen toekomst hebben.

Zo’n opluchtende en ruimte gevende gedachten dit…. Het betekent niet dat alle eerder beschreven negatieve gedachten en gevoelens helemaal weg zijn maar als het gebeurd dat ik het zie en er dan los van kan komen.

Dit wilde ik even met jullie delen😊

RoodVruchtje schreef op 07-02-2024 om 13:14:

mooi inzicht Irtje!

Dank je ☺️ 

In aanvulling; ik zag ook dat ik degene was die bezig was om dat wat stuk is te repareren . Maar hij zou degene moeten zijn die alle moeite moet doen om te repareren. Ik ben ook hier mee gestopt en ga gewoon kijken wat hij (gaat) doen. Op basis hiervan beweeg ik in mijn en ons proces en kan ik bepaalde beslissingen nemen dan wel een kant opgaan.

MRI schreef op 17-07-2023 om 15:03:

[..]

Mooie podcast maar wel erg gericht op vreemdgaan in een affaire (of eenmalig) en niet zozeer op partners van mensen die een seksverslaving hebben. Daar zou ik graag eens een podcast over horen en houd me aanbevolen als iemand die weet

Gertjan van zessen heeft hier een mooie podcast over gemaakt afgelopen najaar (tussen de lakens met Gertjan van Zessen). Echt de moeite waard om te luisteren.
https://open.spotify.com/episode/76p1FVS7l86yNTrNBmvT8h?si=eQKAcHPnQR-AosELRabUTw

Deed mij beseffen dat zijn gedrag niet aan mij en de relatie lag maar dat het iets is in hem (al dan niet aangeleerd in zijn kindertijd). Dit maakt het niet goed, zorgt er juist voor dat het vertrouwen in hem waarschijnlijk nooit meer terugkomt. Het maakt dat ik mij realiseer dat deze relatie misschien niet tot samen oud worden zal lijden en ik dus echt voor mijzelf (zie mijn post over zelfzorg) moet kiezen. 

We zijn nog wel samen omdat mij dat nu meer bied maar ik ben niet (meer) bang om alleen verder te gaan. 

Maakt dit mij nu een slecht mens? Ik denk het niet, ik denk dat ik gewoon afmaak wat hij ooit ingezet heeft, een afslag nemen zonder hem, met als grootste verschil dat ik hem daarin dan wel ken en hem hiervan op de hoogte stel, iets wat hij nooit gedaan heeft.

Irtje schreef op 08-02-2024 om 20:57:

[..]

Maakt dit mij nu een slecht mens? Ik denk het niet, ik denk dat ik gewoon afmaak wat hij ooit ingezet heeft, een afslag nemen zonder hem, met als grootste verschil dat ik hem daarin dan wel ken en hem hiervan op de hoogte stel, iets wat hij nooit gedaan heeft.

Lekkere basis om verder te gaan. Je hoort het vaak over vrouwen dat ze op een dag zeggen tegen hun man dat ze al jaren het gevoel kwijt zijn. Je hebt dus al jaren gezwegen en gelogen. Ben je in mijn ogen net zo slecht als een vreemdgaander dan wel niet erger.

Ruud1971! schreef op 09-02-2024 om 10:37:

[..]

Lekkere basis om verder te gaan. Je hoort het vaak over vrouwen dat ze op een dag zeggen tegen hun man dat ze al jaren het gevoel kwijt zijn. Je hebt dus al jaren gezwegen en gelogen. Ben je in mijn ogen net zo slecht als een vreemdgaander dan wel niet erger.

Bij was het de man die dit gedrag had. En ik maar trekken en duwen om er achter proberen te komen wat er nou aan de hand was. Weet ik tot op de dag van vandaag nog niet. Maar voelt wel degelijk alsof ik in een grote heb geleefd en behoorlijk bedrogen ben. 

Zo zie ik dat niet, ik realiseer mij gewoon steeds beter dat niks voor eeuwig is (er zijn geen garanties) en daarnaast dat ik niet (meer) bang ben alleen verder te gaan.

We zijn volop in ontwikkeling maar IK ga niet meer mega pleasen en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat we bij elkaar blijven want dan blijft hij achterover leunen. Deze bal ligt nu bij hem en ik ga het zien of hij deze actief oppakt.

Irtje schreef op 09-02-2024 om 11:27:

Zo zie ik dat niet, ik realiseer mij gewoon steeds beter dat niks voor eeuwig is (er zijn geen garanties) en daarnaast dat ik niet (meer) bang ben alleen verder te gaan.

We zijn volop in ontwikkeling maar IK ga niet meer mega pleasen en er alles aan doen om ervoor te zorgen dat we bij elkaar blijven want dan blijft hij achterover leunen. Deze bal ligt nu bij hem en ik ga het zien of hij deze actief oppakt.

Dit vind ik wel wat anders dan "we zijn nu nog wel samen omdat dit mij nu meer biedt". 

elledoris schreef op 09-02-2024 om 11:26:

[..]

Bij was het de man die dit gedrag had. En ik maar trekken en duwen om er achter proberen te komen wat er nou aan de hand was. Weet ik tot op de dag van vandaag nog niet. Maar voelt wel degelijk alsof ik in een grote heb geleefd en behoorlijk bedrogen ben.

Ik heb ruim 15 jaar in een grote leugen geleefd waarin vriend een fijn eigen tweede leven had. Er was geen sprake van serieuze opbouw van onze relatie. Ik hield alles in stand, ten koste van mijn eigen gezondheid en ontwikkeling. Dit ga ik dus niet meer doen. IT takes two to tango en wat dat betreft legt de lead nu bij hem.

Ik zeg niks anders dan dat ik gewoon met een plan B bezig ben. Mocht het niet werken of hij begaat weer een misstap dan ben ik voorbereid en niet meer zo naïef en goedgelovig als eerst.

Ruud1971! schreef op 09-02-2024 om 10:37:

[..]

Lekkere basis om verder te gaan. Je hoort het vaak over vrouwen dat ze op een dag zeggen tegen hun man dat ze al jaren het gevoel kwijt zijn. Je hebt dus al jaren gezwegen en gelogen. Ben je in mijn ogen net zo slecht als een vreemdgaander dan wel niet erger.

Ze zegt duidelijk dat ze hem daarvan op de hoogte stelt, dus liegen? Net zo slecht als een vreemdganger? 

Ik denk dat jij de post waarop je reageert nog eens moet lezen.

Leest voor mij alsof je een mooi proces doorgaat Irtje. Na zo bedrogen te zijn is het in mijn ogen nodig om los te komen van je partner om je vervolgens af te vragen in hoeverre je je weer wilt en kunt verbinden aan je partner. Wat Ruud (wat onnodig scherp) zegt klinkt voor mij als: met doorgaan met een relatie waar je emotioneel van losgekoppeld bent houd je de ander ook op een manier voor de gek. Maar dat lees ik niet in jouw posts.

Wij hebben 1,5 jaar na het uitkomen van de kortstondige affaire van mijn vrouw opnieuw beloftes aan elkaar gedaan. Terugkijkend zie ik dat ik tot die tijd altijd ruimte heb gehouden dat we er samen niet uitkwamen. Het gaf mij lucht om bij de dag te leven, niet vooruit te kijken en niet van mijzelf te vragen dat ik ten koste van alles (mijzelf) zou moeten blijven. Dat heeft natuurlijk ook z’n weerslag op de ander, die weet en voelt dat er geen onvoorwaardelijk commitment is. Met de beloftes voel ik nu juist rust: wij gaan samen oud worden. Dat is de intentie waar ik mee leef. Ik leef nu met de verwachting dat dit never nooit meer gaat gebeuren. Heb ik die zekerheid? In m’n hoofd wel, in m’n gevoel niet. Maar het geeft rust dat ik mezelf nu niet meer de vraag stel of ik door wil en kan. De klotemomenten die er nog steeds zijn kan ik misschien wel beter verdragen omdat ik er geen vragen aan hoef te verbinden. 

Dit is natuurlijk niet ‘de’ manier, maar voor mij werkt het.

GekkeHenkie100 schreef op 09-02-2024 om 12:48:

Leest voor mij alsof je een mooi proces doorgaat Irtje. Na zo bedrogen te zijn is het in mijn ogen nodig om los te komen van je partner om je vervolgens af te vragen in hoeverre je je weer wilt en kunt verbinden aan je partner. Wat Ruud (wat onnodig scherp) zegt klinkt voor mij als: met doorgaan met een relatie waar je emotioneel van losgekoppeld bent houd je de ander ook op een manier voor de gek. Maar dat lees ik niet in jouw posts.

Wij hebben 1,5 jaar na het uitkomen van de kortstondige affaire van mijn vrouw opnieuw beloftes aan elkaar gedaan. Terugkijkend zie ik dat ik tot die tijd altijd ruimte heb gehouden dat we er samen niet uitkwamen. Het gaf mij lucht om bij de dag te leven, niet vooruit te kijken en niet van mijzelf te vragen dat ik ten koste van alles (mijzelf) zou moeten blijven. Dat heeft natuurlijk ook z’n weerslag op de ander, die weet en voelt dat er geen onvoorwaardelijk commitment is. Met de beloftes voel ik nu juist rust: wij gaan samen oud worden. Dat is de intentie waar ik mee leef. Ik leef nu met de verwachting dat dit never nooit meer gaat gebeuren. Heb ik die zekerheid? In m’n hoofd wel, in m’n gevoel niet. Maar het geeft rust dat ik mezelf nu niet meer de vraag stel of ik door wil en kan. De klotemomenten die er nog steeds zijn kan ik misschien wel beter verdragen omdat ik er geen vragen aan hoef te verbinden.

Dit is natuurlijk niet ‘de’ manier, maar voor mij werkt het.

Mooi gezegd. Soms kom ik hier nog wel eens mee lezen. Veel gehad, zeker aan de vrouwen op dit forum, in de zoektocht naar de waarheid en tegelijkertijd veel geleerd over mezelf. Nu er weer wat topics zijn over affaires, merk ik toch altijd dat ik het weer een stukje herleef. 

Ik denk dat ik mezelf nog steeds de ruimte geef dat we hier niet samen uit komen, terwijl ik wel gelukkig ben. Dat gevoel is best een gek gevoel. Dat ik ergens er een soort van vrede mee heb, dat niet ik haar grote liefde ben, maar die ander. Toegegeven, dat komt ook door de vreselijke dingen die ze in ruzies destijds geroepen heeft. Maar soms loop ik daar dan nog wel eens in vast. Niet zo zeer de angst dat dit nog een keer gebeurd, maar de berusting dat ik voor haar niet ben of zal zijn, wat hij wel voor haar was. Of misschien beter gezegd: Dat ik niet voor haar ben, wat ze wel voor mij is. 

Het zijn overpeinzingen waarvan ik soms nog wel eens een strijd voer met mezelf. Moet ik het bespreekbaar maken en kan ik er van op aan dat ik een oprecht en eerlijk antwoord krijg? Ik merk wel dat het op sommige vlakken me in de weg staat, dus er iets mee doen zal wel moeten ben ik bang. 

Mooi en stom voorbeeld misschien: Er bestaat een kans dat ik in de nabije toekomst een bedrijf kan gaan overnemen. Een goedlopend bedrijf. En dan, tot mijn grote schrik eigenlijk, is de eerste gedachte die ik daar over heb: Maar wat als ze dit weer flikt, dan heeft ze voor 50% zeggenschap over mijn bedrijf.

Een domme realisatie van iets wat al een tijdje niet zo tastbaar meer aanwezig was.