Verder na ontrouw - deel 8

Anna Cara schreef op 13-12-2021 om 10:11:

Ondertussen is het zo'n twee jaar geleden dat de buurman van verderop binnenstapte met de bom. Beiden lang getrouwd. Kinderen. Mijn man met die vrouw. Een helse periode volgde. Waarin mijn man smeekte om een kans. Die ik na tijdje nadenken gaf. Want houden van. Want gezin. En toen mijn man maanden later opnieuw betrapt werd met diezelfde vrouw vroeg ik hem te gaan. Blijkbaar is een affaire erg verslavend, ondanks dat de Anna-man zeker wist met mij verder te willen. Maar vatbaar voor de waardering die hij kreeg, de aandacht, de spanning van nieuw, zij die alles geweldig aan hem vond. Terugkijkend vind mijn man zich een verschrikkelijke man. Snapte het zelf amper. Zoveel leugens. En haar niet echt willen. En mij wel.

Ik had altijd gezegd dat ik weg zou zijn als hij niet genoeg aan mij had. Maar toch besloot ik het tijd te geven en in therapie te gaan. Want het deed wat met mij. Mijn zelfbeeld. Mijn beeld van mijn man, ons huwelijk, het niet begrijpen, normen en waarden onder vuur zoals vertrouwen en respect ...

Ik ben tot op de dag van vandaag heel blij dat die echtgenoot mij informeerde. En ook dat ik de relatie toch nog een kans gaf. Maar makkelijk is het niet. Niet voor mij. Niet voor hem. Het verdriet zit diep, de boosheid moest eruit. En we zijn er nog niet. Fijn dat ik hier terecht kan. Met mijn gevoel, twijfels of juist kan helpen voor wie net pas de ontdekking heeft gedaan.

Wie heeft spijt van de keuze om verder te gaan?

Ik lees al een tijdje mee. Op deze laatste vraag, heb ik tnt geen antwoorden gezien..... 

Ik denk dat daar ook het grote verschil zit tussen een korte affaire of een parallelle relatie. Als er sprake is geweest van een jarenlang contact heeft iemand gewoon een (bijna) volledige relatie ernaast. Dan gaat het echt niet meer alleen om intimiteit maar heb je ook uitvoerige gesprekken, je onderneemt dingen samen en vaak raken anderen ook wel op de hoogte. Dan gaat dat op een gegeven moment normaal worden en wen je daaraan. Eerdere bezwaren verdwijnen naar de achtergrond want het gaat toch prima zo? En houden van kan van meerdere mensen. Je wilt je vaste partner niet kwijt en geeft daar waarschijnlijk nog steeds om (alleen niet meer zoals in het begin). Maar hebt daarnaast iemand erbij die het leven aanvult en leuk maakt. En waarmee je de mindere momenten met je vaste partner kunt overbruggen. Ik kan mij best indenken dat je echt niet meer weet wat je op bepaalde data gedaan hebt of misschien met wie. Dat is immers gewoon geworden en de hoeveelheid data is enorm. 

En wat hier gezegd wordt "maar ik wilde niet bij jou verder hoor". Maakt hem dubbel zo waardeloos. Want hij gebruikt het als excuus naar zichzelf en als goedmaker naar jou. Daarbij heeft hij de ander waarschijnlijk weer wat anders voorgehouden. Dus liegen en bedriegen. En dat is echt wel een karaktertrek die in iemand zit. 

Mee eens hoor MRI. Wat betreft dat laatste weet de minnaar(es) er bijna altijd wel van. Die maakt meestal nog een bewuste keuze voor een halve man zeg maar. Sommige minnaressen vinden dat ook prima en willen hun eigen relatie behouden of juist bewust geen vaste relatie (of de partner is überhaupt geen relatiemateriaal). Ik lees vaak het misverstand dat een truus hem ook volledig zou willen hebben maar dat hoeft natuurlijk totaal niet het geval te zijn. Veel mensen willen gewoon een spannend avontuur of FWB (iemand voor erbij). 

Maar voor mij zit er dus echt wel verschil tussen de ene vreemdganger en de andere. En dus ook hoe ik daar tegenaan kijk. 

Ik denk dat dit voor ons allemaal geldt; namelijk dat je vanuit eigen normen en waarden/perspectief tegen de ene of andere situatie/vreemdganger aankijkt. Elke situatie en persoon is anders, kent zijn eigen nuances, en is nooit zwart/wit.

Volgende week heb ik een afspraak met onze therapeut zonder hem. Dit is echt even mijn intern proces waar ik mee aan de bak moet.Voelt goed en van daaruit gaan we weer verder.

LifeEvent! schreef op 15-01-2024 om 07:55:

[..]

Ik lees al een tijdje mee. Op deze laatste vraag, heb ik tnt geen antwoorden gezien.....

Dag LiveEvent,

Mijn proces is nog te kort gaande om hier een antwoord op te kunnen geven. Wel kan ik zeggen dat ik het allemaal heel moeilijk en dubbel vind en ik eerlijk niet weet hoe en waar ik over een aantal jaren sta.

Wat ik hier bij de meesten lees is dat de impact die het op je relatie blijft hebben wel zachter wordt maar nooit verdwijnt. Of je, en hier kan ik alleen voor mijzelf spreken, er goed aan doet weet ik oprecht niet. Dat al voor iedereen anders zijn.

Spijt om verder te gaan. Ik ben een tijdje verder gegaan maar uiteindelijk toch besloten ermee te stoppen. Van de keuze het toch te proberen geen spijt gehad. Maar ik merkte wel dat ik het daarna pas echt kon afsluiten. Je kunt het namelijk nooit vergeten. Het blijft altijd en voor mij was dat toch een soort smet op de relatie. Daarnaast kost het herstellen van zo'n gebeuren jaren. Dat vond ik zonde van mijn tijd en energie. Ipv dat iedere keer weer in een ander te moeten steken kon ik die aandacht op mijzelf en de kinderen richten. Dat heeft mij enorm goed gedaan. En daarna te zien dat er ook andere mannen en volwaardige relaties mogelijk zijn. Je denkt na een langdurige relatie dat je niemand meer zult vinden die zo geweldig is. Maar gelukkig hoeft dat niet zo te zijn. Ik heb nu totaal geen triggers meer en heb zoveel meer rust. 

Anna Cara schreef op 14-01-2024 om 22:53:

@Melancholie, heel naar als je partner het aanlegt met een bekende. Dat doet veel pijn. Ik ben wel beetje verrast dat je jouw man slachtoffer noemt. Is dit niet iets van 'op de blaren zitten'? En ik snap wel dat Truus boos is. Zij dacht of hoopte met jouw man verder te gaan. Mijn Truus, ook een goede bekende die in mijn huis over de vloer kwam, werd ook heel lelijk naar mij en giga zielig doen naar hubby. Zij is heel fel, was ook boos dat hij niet voor haar ging en ze is in mijn ogen gestoord. Deed ook gestoorde dingen. Waar heeft jouw ma(n dan angst voor?

Ja dat slachtoffer ben ik nog niet uit maar het was om aan te geven hoezeer hij het gevoel had dat hij niet van haar kon 'vluchten 'nadat hij het wilde uitmaken. Maar goed hij is echt bang dat ze ons iets aan wil doen. Alarmsystemen aangeschaft. De vraag: kunnen onze kinderen nog veilig door het dorp fietsen? Ze is echt gestoord. Ik weet niet wat ik ervan moet denken en of dit paranoia is. Ik was steeds bezig met mijn eigen verdriet en boosheid maar nu vraag ik me af of ik ook bang moet zijn . Hij heeft een kant van haar gezien die ik niet ken...of is dit deel van zijn probleem/verwerkingsproces?

Ja ik heb wel spijt dat ik verder ben gegaan te proberen te vergeven en te vergeten. Ik had naar mijn initiële boosheid moet luisteren en het meteen verbreken. Nu heeft het me vele verdrietige jaren van mijn leven gekost. Maar ja, hoe gaat dat? Je houdt van iemand, ziet zijn mooie kanten ook, hij belooft van alles (wat hij ook best meende maar niet waar kon maken gewoon) dus je blijft het proberen. Maar ja, achteraf is het makkelijk praten natuurlijk

Beste Izza en MRI 
Het ligt niet zo zwart wit als jullie stellen.
Een jarenlang contact betekent niet automatisch een relatie "ernaast." 
Het begon met verliefdheid die uitgesproken werd door mijn vriendin naar mijn man waardoor hij haar met andere ogen ging bekijken ipv alleen maar "een leuk mens" . Zij had al jaren een waardeloos huwelijk wat ze graag met ons en anderen besprak. Wij gaven dan adviezen of luisterden naar haar klaagzangen. 
De eerste 3 jaren van de affaire na de dag dat ze haar verliefdheid bekende, was de spanning van het verboden contact hebben genoeg. De kinderen waren daar het eerste half jaar (bij ophalen en brengen thuis of schoolplein) ook aanwezig.
Maar zoals het bij verslaving werkt, is er steeds meer nodig om dat "fijne gevoel" van begeerd worden, aandacht te krijgen en spanning te voelen.
 (zoals onze psychologen, mediator en relatietherapeut het uitgelegd hebben)
Dus volgde er 2,5 jaar stiekeme afspraakjes om koffie te drinken en knuffels zonder seks
Omdat de frequentie laag was doordat het alleen soms s'ochtend kon als ik een keer een afspraak had, corona en haar man die veel thuis werkte bleef het spannend. 
Onze relatie was na het 3e jaar niet goed meer door conflicten in de corona dus wij hadden veel ruzie en amper intimiteit meer. Hij stelde toen relatietherapie voor om ons huwelijk te redden. Zij wilde hem wel geven wat hij bij mij en zij in haar waardeloze huwelijk tekort kwam (in relatietherapie heeft hij dit nooit verteld uiteraard want hij was bang dat onze relatie dan voorbij was) dus werd het van seksuele handelingen steeds verder uitgebreid naar seks hebben ipv koffie drinken en knuffelen en va toen werd het alsof hij een hoer bezocht. Ze deden hun "ding" even in hun bed, ze wachtte hem nl op in badjas omdat ze al jarenlang zogenaamd ziek thuis zit en pas 's middags weer genoeg energie had en dan ging hij  weer. Geen gesprekken en al helemaal niet over wat ze aan het doen waren. 
Hij kon het daardoor zeer goed scheiden (dubbelleven) ook omdat er veel tijd tussen hun contact zat omdat de gelegenheid ontbrak totdat ik een gemaakt afspraakje ontdekte op zijn whats app een half jaar geleden.  
Mijn onderbuik gevoelens werden in 1 klap waarheid. 

Zo'n affaire als deze (er zijn er nl 7) berust op 3 pijlers. 
Aantrekkingskracht, gelegenheid en geheim.
Als er 1 pijler zoals in ons geval "het geheim" wegvalt is de affaire ten einde. 
Er was dus geen sprake van een relatie zoals door jullie wordt gesteld..

Het gevolg was wel een spoor van vernieling in onze gezinnen (gedeelde) vriendenkring en familie. 

Hij heeft va het begin dat ik het ontdekt heb veel berouw getoond. Geaccepteerd dat ik hem 5 maanden niet wilde zien of spreken ( behalve bij de gesprekken bij de mediator, op school en bij overdracht van de kinderen) geduldig mijn woede over zich heen laten komen en geïncasseerd dat hij veel is kwijtgeraakt. 
De mediator gaf steeds aan dat we geen overhaaste beslissingen moesten nemen. Ze vond dat we eerst de tijd moesten nemen om dit te verwerken om een relatie van bijna 30 jaar te kunnen afsluiten. 
Sinds 5 weken hebben we nu af en toe gesprekken samen en ben ik een keer meegeweest naar zijn psycholoog en hij met mij naar mijn psycholoog. 
Mijn liefde is niet weg voel ik en we huilen nu samen om wat verloren en kapot is gemaakt door hem. De vraag is nu of het genoeg is om hem te kunnen vergeven en verder te kunnen. 
Voorlopig wil ik dat hij niet thuis komt en we af en toe gaan afspreken om te kijken wat "er over is" van onze huwelijk. 

Ik begrijp je betoog maar zie dat toch echt anders. Voor mij is een affaire iets dat korstondig is. Een avontuur waarmee je ieder moment kunt stoppen en wat daadwerkelijk niets te betekenen heeft. Geen langdurig contact zoals bij jou dat jaren heeft geduurd. Waarbij het alleen stopte door ontdekking. Iemand die bij je thuis kwam, van alles weet over hem en zijn leven. En waarmee hij dus van alles heeft gedeeld. Na zo'n lange periode is er een emotionele band. Niet iedere relatie is hetzelfde he? Ik zeg niet dat het gelijkwaardig is aan jou. Maar dit is geen korte spannende affaire of ONS. En met een prostituee ga je niet koffiedrinken, kletsen en kinderen ophalen... Hij is zaken aan het afzwakken als hij het zo benoemd naar jou...

LifeEvent! schreef op 15-01-2024 om 18:15:

Beste Izza en MRI
Het ligt niet zo zwart wit als jullie stellen.
Een jarenlang contact betekent niet automatisch een relatie "ernaast."
Het begon met verliefdheid die uitgesproken werd door mijn vriendin naar mijn man waardoor hij haar met andere ogen ging bekijken ipv alleen maar "een leuk mens" . Zij had al jaren een waardeloos huwelijk wat ze graag met ons en anderen besprak. Wij gaven dan adviezen of luisterden naar haar klaagzangen.
De eerste 3 jaren van de affaire na de dag dat ze haar verliefdheid bekende, was de spanning van het verboden contact hebben genoeg. De kinderen waren daar het eerste half jaar (bij ophalen en brengen thuis of schoolplein) ook aanwezig.
Maar zoals het bij verslaving werkt, is er steeds meer nodig om dat "fijne gevoel" van begeerd worden, aandacht te krijgen en spanning te voelen.
(zoals onze psychologen, mediator en relatietherapeut het uitgelegd hebben)
Dus volgde er 2,5 jaar stiekeme afspraakjes om koffie te drinken en knuffels zonder seks
Omdat de frequentie laag was doordat het alleen soms s'ochtend kon als ik een keer een afspraak had, corona en haar man die veel thuis werkte bleef het spannend.
Onze relatie was na het 3e jaar niet goed meer door conflicten in de corona dus wij hadden veel ruzie en amper intimiteit meer. Hij stelde toen relatietherapie voor om ons huwelijk te redden. Zij wilde hem wel geven wat hij bij mij en zij in haar waardeloze huwelijk tekort kwam (in relatietherapie heeft hij dit nooit verteld uiteraard want hij was bang dat onze relatie dan voorbij was) dus werd het van seksuele handelingen steeds verder uitgebreid naar seks hebben ipv koffie drinken en knuffelen en va toen werd het alsof hij een hoer bezocht. Ze deden hun "ding" even in hun bed, ze wachtte hem nl op in badjas omdat ze al jarenlang zogenaamd ziek thuis zit en pas 's middags weer genoeg energie had en dan ging hij weer. Geen gesprekken en al helemaal niet over wat ze aan het doen waren.
Hij kon het daardoor zeer goed scheiden (dubbelleven) ook omdat er veel tijd tussen hun contact zat omdat de gelegenheid ontbrak totdat ik een gemaakt afspraakje ontdekte op zijn whats app een half jaar geleden.
Mijn onderbuik gevoelens werden in 1 klap waarheid.

Zo'n affaire als deze (er zijn er nl 7) berust op 3 pijlers.
Aantrekkingskracht, gelegenheid en geheim.
Als er 1 pijler zoals in ons geval "het geheim" wegvalt is de affaire ten einde.
Er was dus geen sprake van een relatie zoals door jullie wordt gesteld..

Het gevolg was wel een spoor van vernieling in onze gezinnen (gedeelde) vriendenkring en familie.

Hij heeft va het begin dat ik het ontdekt heb veel berouw getoond. Geaccepteerd dat ik hem 5 maanden niet wilde zien of spreken ( behalve bij de gesprekken bij de mediator, op school en bij overdracht van de kinderen) geduldig mijn woede over zich heen laten komen en geïncasseerd dat hij veel is kwijtgeraakt.
De mediator gaf steeds aan dat we geen overhaaste beslissingen moesten nemen. Ze vond dat we eerst de tijd moesten nemen om dit te verwerken om een relatie van bijna 30 jaar te kunnen afsluiten.
Sinds 5 weken hebben we nu af en toe gesprekken samen en ben ik een keer meegeweest naar zijn psycholoog en hij met mij naar mijn psycholoog.
Mijn liefde is niet weg voel ik en we huilen nu samen om wat verloren en kapot is gemaakt door hem. De vraag is nu of het genoeg is om hem te kunnen vergeven en verder te kunnen.
Voorlopig wil ik dat hij niet thuis komt en we af en toe gaan afspreken om te kijken wat "er over is" van onze huwelijk.

Ach weet je, je hoeft je voor mij totaal niet te verdedigen dat je misschien nog mogelijkheden ziet samen verder te gaan. Ik begrijp best dat zaken niet eenvoudig liggen. Ik zei alleen hoe het voor mij zou liggen, maar dat is hoe ik me nu voel. Ik denk dat er ook mensen over mijn situatie dingen zeiden die ze, als puntje bij paaltje zou komen, niet zouden kunnen volhouden. Dus doe vooral wat goed voelt. Je man mag in zijn handjes knijpen met  zo'n lieve vrouw

@izza
Dus de defenitie van een affaire is kortstondig volgens jou? 

Wat houdt een emotionele band in volgens jou? 

Toen de affaire seksueel werd heeft hij idd geen koffie meer gedronken met haar. Ik begrijp je scepsis hoor! 
Het klinkt allemaal behoorlijk bizar. Als ik onze  psychologen, relatietherapeut (die betrokken bleef bij ons allebei na haar pensioen) en mediator niet had gesproken, had ik het ook vergezocht gevonden. 
Truus heeft voor mijn man het ook bij andere mannen op dezelfde manier geprobeerd hoorde ik achteraf van haar andere vriendinnen. Ze verveelde zich (rothuwelijk, geen werk, volgens haar een mannen complex door vroeg overleden vader) dus die bezoekjes van hem waren erg welkom voor vermaak. Ze heeft er spijt van nu de gevolgen in de omgeving zichtbaar zijn (ze wordt net als mijn man uitgekotst) maar ja wij hadden toch ook geen goed huwelijk? Dus wat het laatste gedeelte betreft van de affaire heeft ze geen spijt. Daar was ik ook schuldig aan vindt ze, had haar nl toch vaak gefrustreerd verteld hoe het ging tussen mijn man en mij?

@mri
Mijn geloof speelt ook een zeer grote rol wb vergeving bij oprecht berouw en dat ik mijn wanhoop en pijn bij God neer kan leggen. 
In de eerste maanden zag ik het als "spijt omdat hij alles kwijt was", de oudste kinderen wilden hem ook een paar weken niet zien en was ik echt razend. Ik wilde dat hij meteen het huis verliet, vertelde tegen iedereen (tot frustratie van truus en co) waarom hij het huis uit was, regelde een mediator en ben toen gaan "voelen" 
20 kg afgevallen, psychische hulp voor mijn kinderen gaan regelen, veel gepraat etc
Nu voel ik meer rust.
Dat ik weer met hem praat wil niet zeggen dat het weer goed komt. 
De kinderen zijn blij dat ik hem na maanden weer wil zien. 
Voor hen is het belangrijk dat we als ouders op een redelijke manier contact hebben en dat kon voor mij alleen door het verhaal van de affaire compleet te krijgen, hoe pijnlijk ook.