Verder na ontrouw - deel 8

Izza schreef op 31-10-2023 om 16:01:

Annie eens met de voorgaande reactie. Er is absoluut 100% seks geweest. En wellicht wel vaker dan eenmaal... Hij was de drempel van vreemdgaan immers al over. Ophouden zo naïef te zijn. Denk je werkelijk dat ze samen koffie hebben gedronken of een serie hebben gekeken? Bij een langdurig en veelvuldig contact zit echt een seksuele component. Naast de emotionele band die er waarschijnlijk ook wel zal zijn.

Het veelvuldig liegen past oin hetzelfde patroon. Pas toegeven onder zeer hoge druk en met bewijs. Dat zegt enorm veel over zijn onbetrouwbaarheid. Er zullen altijd zaken zijn die jij nooit komt te weten. Dat heb je te accepteren als je verder wilt.

Is hij eerlijk (nee)
Doet hij het weer (goed mogelijk, geen garantie)

Wat uiteindelijk helpt is veel tijd, openheid, geen nieuwe fouten en leugens en weten waarom hij bij jou wil blijven (huis, kinderen, aanzien, gemak, liefde etc). En heeft hij open kunnen aangeven waarom hij het deed? Minachting zal zeker nog blijven (en wellicht nooit volledig verdwijnen). Vergeven is mogelijk maar vergeten doe jij dit nooit meer. Als jij daar overheen kunt stappen en hij zijn best blijft doen heeft het een kans. Maar het liegen (wat hij nog steeds doet) en het herhaaldelijk in de fout gaan zijn rode vlaggen. Daar moet je helaas allert op blijven.

Ja ik weet dat het naïef is om te denken dat er geen seks was. Ik wil het zo graag geloven. Bij leugens werd hij vaak boos en was hij kortaf, hierover verteld hij meer en blijft rustig. Maar misschien zie ik wat ik wil zien. Zij heeft ook gezegd dat er geen seks was. Zij wilde dat hij ging scheiden en met haar verder ging, dus vraag ik me wel af waarom ze zou liegen. Ze kan toch beter zeggen dat er wel seks was als ze ons uit elkaar wil hebben. Maar goed, ik zal t nooit weten. 

Hij is wel redelijk open nu over wat er speelde en dat hij verliefd was. Maar hij weet zelf niet goed waarom hij niet gewoon afstand kon houden. Dit wil hij ook wel uitzoeken bij therapie. Hij doet nu erg zijn best om te laten weten waar hij is, om rekening met mij te houden, te vragen wat ik wil ed. Daar zie ik wel verandering in. Maar hij kan nu niet echt iets doen om de pijn te verzachten of om mij direct weer vertrouwen te geven. Het is zo kut hier door heen te moeten. 

We zijn trouwens 15 jaar samen.. Dan dacht je elkaar te kennen. Maar dat heb ik ook al bij meer terug gelezen, dat zegt blijkbaar niets. 

Annie75 schreef op 31-10-2023 om 19:57:

[..]

Ja ik weet dat het naïef is om te denken dat er geen seks was. Ik wil het zo graag geloven. Bij leugens werd hij vaak boos en was hij kortaf, hierover verteld hij meer en blijft rustig. Maar misschien zie ik wat ik wil zien. Zij heeft ook gezegd dat er geen seks was. Zij wilde dat hij ging scheiden en met haar verder ging, dus vraag ik me wel af waarom ze zou liegen. Ze kan toch beter zeggen dat er wel seks was als ze ons uit elkaar wil hebben. Maar goed, ik zal t nooit weten.

Hij is wel redelijk open nu over wat er speelde en dat hij verliefd was. Maar hij weet zelf niet goed waarom hij niet gewoon afstand kon houden. Dit wil hij ook wel uitzoeken bij therapie. Hij doet nu erg zijn best om te laten weten waar hij is, om rekening met mij te houden, te vragen wat ik wil ed. Daar zie ik wel verandering in. Maar hij kan nu niet echt iets doen om de pijn te verzachten of om mij direct weer vertrouwen te geven. Het is zo kut hier door heen te moeten.

We zijn trouwens 15 jaar samen.. Dan dacht je elkaar te kennen. Maar dat heb ik ook al bij meer terug gelezen, dat zegt blijkbaar niets.

Het probleem is doordat je het zo graag wilt geloven, dat je duidelijke signalen gaat missen of weg wuift.

Ik sluit me wel aan bij wat de rest al zei: ik kan me ook niet zo goed voorstellen dat er verder niks gebeurd is. Het feit dat die vrouw zijn verhaal ondersteunt klinkt misschien logisch, maar ik heb geleerd dat logica niet echt een plek heeft in een situatie met een partner die er een affaire op na houd. Laten we wel zijn: als zij graag met hem verder wil, is wel het laatste wat ze gaat doen stoken in jullie relatie door te zeggen dat ze wel sex hebben gehad. Immwrs loopt ze dan het risico dat hij boos op haar word. 

Wat ik wel weet: wat je nu allemaal doet, relatie therapie en noem het allemaal maar op: het heeft geen enkele zin als niet alle informatie op tafel ligt. 

Zolang hij daar over liegt, zal het weinig uit halen. Ten tijde van de affaire van mijn vrouw had een goede vriend van mij hetzelfde. En die geloofde zelfs dat er niks gebeurd was terwijl hij wist dat ze samen naar een hotel waren gegaan. 

Het boos worden is wat mij betreft van hem een gigantische rode vlag. 

Tsja, waarom liegen minnaressen met de vreemdganger mee?
Ik denk omdat de vreemdganger dit wil. En diegenen die meer willen, voegen zich toch al compleet naar hun minnaar, ik denk om het allemaal zo goed mogelijk te doen in de ogen van hun minnaar. Grote kans dat hij haar heeft gezegd de leugen overeind te houden. En misschien nu nog steeds? Dat zou ik me dan vooral af vragen.

In mijn geval: de minnares zag een leven met mijn partner wel zitten, ze hoopte ook dat ik erachter zou komen (hoorde ik allemaal achteraf van haar), maar toch speelde ze de platonische vriendin die paar keer dat ze thuis bij mij op de bank zat.
Ze bungelde al 2 jaar, dus het had haar op dat moment sowieso meer kunnen opleveren als ze mij zelf op de hoogte had gebracht, maar waarschijnlijk dacht ze dat ze er zichzelf meer kwaad dan goed zou doen. 

"dubbel"

Minnaressen die nog hoop hebben en de man nog willen voor henzelf, zullen meeliegen om op een goed blaadje te blijven staan. Dat is diplomatie uit zelfbehoud. Minnaressen die zich afgedankt voelen zullen eerder geneigd zijn om uit wraak de trouwe partner eens alles onder de neus te komen wrijven. Waarbij ze zich niet zullen schamen om er dan nog een schepje bovenop te doen. Dus ik zou er nooit heel veel geloof aan hechten.

Zoals ik hier al eerder schreef …. Je verliefde man zal zich bij haar grotendeels gedragen zoals hij zich bij jou gedroeg in het begin van jullie relatie. Mensen zijn gewoontedieren. De brieven die mijn man aan Truus schreef waren copy paste van de brieven die hij aan mij schreef. Ik ben er dus vanuit gegaan dat alles wat ik mij kan voorstellen dat ze samen gedaan en gezegd hebben, dat ik er mag vanuit gaan dat dat ook gebeurd is. Je weet meer dan je denkt want je kent je man zijn gewoontes en zijn gedragingen. Niettegenstaande hij je belogen heeft, is dat nog steeds dezelfde man. En wat doet het er tenslotte toe… dat hij ontrouw was is zeker. Jullie zullen tijd nodig hebben en geen verdere leugens meer. Courage! 

Theekannetje, zo eens met jou. Aan de houding kun je als je het eenmaal gezien hebt doorzien. De mimiek, de lichaamstaal, het gedrag. Precies wat je zegt. 
En zelfs mijn neus heb ik tegenwoordig mee in het ruiken van.. 

Ik weet niet waar ik beginnen moet, maar ik lees veel dingen die heel herkenbaar zijn in de situatie waarin ik nu zit. 

Al 14 jaar samen, jonge kinderen, en uit het niets kwam hij 1.5jaar geleden thuis met "Ik weet niet of we nog een toekomst hebben samen". Ik begreep er niks van, hij leek zo te willen opgeven, ik heb aangedrongen om relatietherapie te gaan doen waar hij mee instemde. Meerdere afspraken gehad en elke keer opnieuw zoeken waar dit weg kwam, waarom hij dit wou, wat hij voelde maar we kwamen niet verder. 
Hij kwam niet verder dan: het gevoel is er niet meer. 

Na zoveel jaar samen en jonge kinderen laat ik me niet zo makkelijk op die manier aan de kant zetten. Hij had ups and downs. 
Vaak afstandelijk, niet weten wat hij wil, het fysieke contact niet fijn vinden (zelfs een knuffel vond hij vaak niet prettig). Maar ook momenten dat hij wel weer wat dichterbij kwam. 
Hoge woord er bij hem uit, hij wou scheiden. 
Ik boos, hoe kun je nu zo makkelijk je jonge gezin opgeven? We hadden het zo goed samen, waar komt dit vandaan? 
We zoeken een andere relatietherapeut. 
Ook daar komen we helaas niet veel verder.. ja dat hij wil scheiden, want hij is ongelukkig. Maar krijg verder weinig tekst en uitleg.. 

Ik leg me er bij neer.. hij wil scheiden, ik weet niet wat ik nog moet doen. Oké, we regelen een mediator. Ik stop met vechten. 
En warempel na een tijdje zie ik mijn man ineens terug! Bij navraag geeft hij aan ook te merken dat z'n gevoel weer positief is richting mij. Hij wil weer fysiek contact, praat meer, echt even zoals ik hem altijd kende. 
Mediator toch door laten lopen, want dat voelde voor hem fijner. Hij had niet verwacht dat z'n gevoel bij zou draaien en wilde het even aan zien.. prima. 

Samen nog op zomervakantie geweest, rondom die periode hele fijne weken gehad. 
En hij begin weer met werken en raakt weer in een dip. Afstandelijk, niet graag bij me willen zijn, waar komt dit nou ineens weer vandaan? 
Hij weet het niet.. 

Ik ben er op dat moment even klaar mee. Ik trek zijn wispelturigheid niet meer.
We hebben nu een time out. Wonen wisselend thuis met de kinderen, even rust voor beide. Om te kijken hoe vinden we een gescheiden leven? Wat voel ik nou eigenlijk? Wat wil ik nou? 

Al helemaal in het begin heb ik hem gevraagd of er een ander was, nee was zijn antwoord. Dit heb ik het laatste jaar meerdere keren gevraagd. 
Waarom? Omdat dat eigenlijk voor mij de enige verklaring is voor z'n gedrag. Dan zouden veel dingen voor mij op z'n plek vallen. 
Maar volgens hem is er niemand. 

Dan moet ik maar geloven dat hij zo makkelijk ons gezin opgeeft?! En daar zo weinig tekst en uitleg aan kan geven. 

Of zou er toch een ander zijn? Ik mag niet meer in z'n telefoon, die heeft hij constant bij zich, wachtwoorden gewijzigd. Ik kan nergens in, dus kan niks controleren. 
Hij is ook niet vaker van huis, had geen rare afspraken etc. Dus daar zie ik geen ander gedrag in. Dus wanneer zou hij het dan moeten doen? 

We wonen nu dus niet samen, hij heeft de dagen dat hij de kinderen niet heeft vrij spel. Geen idee wat hij doet. We hebben afgesproken weinig tot geen contact te hebben om echt te kijken hoe we dit ervaren, of we elkaar gaan missen. 

Ben benieuwd of jullie dingen herkennen uit m'n verhaal. Tips of adviezen hebben. 

@Anne

Ik volg jouw topic ook en goed dat je je ook in dit topic hebt ingelezen. Dat van die telefoon had je vlgs mij nog niet gemeld in je andere topic, maar dat zijn wel alarmbellen helaas. Vaak is er gevraagd of er geen ander in het spel kon zijn, het gedrag met zijn telefoon is toch wel een rode vlag! 

Je schrijft dat hij in de vakantie weer wat gezelliger was, maar vanaf het moment dat hij ging werken weer afstandelijker. Doet mij vermoeden dat er mss een collega is waarmee hij closer is? Maar goed, hoe kom je daar achter als hij niet praat, zelfs niet als je hem er naar vraagt? 

Ik ga hier verder niet in op je situatie, dat heb ik al in je andere draadje geschreven. Wilde enkel even reageren op zijn telefoongedrag.

A.nne schreef op 03-11-2023 om 07:17:

Ik weet niet waar ik beginnen moet, maar ik lees veel dingen die heel herkenbaar zijn in de situatie waarin ik nu zit.

Al 14 jaar samen, jonge kinderen, en uit het niets kwam hij 1.5jaar geleden thuis met "Ik weet niet of we nog een toekomst hebben samen". Ik begreep er niks van, hij leek zo te willen opgeven, ik heb aangedrongen om relatietherapie te gaan doen waar hij mee instemde. Meerdere afspraken gehad en elke keer opnieuw zoeken waar dit weg kwam, waarom hij dit wou, wat hij voelde maar we kwamen niet verder.
Hij kwam niet verder dan: het gevoel is er niet meer.

Na zoveel jaar samen en jonge kinderen laat ik me niet zo makkelijk op die manier aan de kant zetten. Hij had ups and downs.
Vaak afstandelijk, niet weten wat hij wil, het fysieke contact niet fijn vinden (zelfs een knuffel vond hij vaak niet prettig). Maar ook momenten dat hij wel weer wat dichterbij kwam.
Hoge woord er bij hem uit, hij wou scheiden.
Ik boos, hoe kun je nu zo makkelijk je jonge gezin opgeven? We hadden het zo goed samen, waar komt dit vandaan?
We zoeken een andere relatietherapeut.
Ook daar komen we helaas niet veel verder.. ja dat hij wil scheiden, want hij is ongelukkig. Maar krijg verder weinig tekst en uitleg..

Ik leg me er bij neer.. hij wil scheiden, ik weet niet wat ik nog moet doen. Oké, we regelen een mediator. Ik stop met vechten.
En warempel na een tijdje zie ik mijn man ineens terug! Bij navraag geeft hij aan ook te merken dat z'n gevoel weer positief is richting mij. Hij wil weer fysiek contact, praat meer, echt even zoals ik hem altijd kende.
Mediator toch door laten lopen, want dat voelde voor hem fijner. Hij had niet verwacht dat z'n gevoel bij zou draaien en wilde het even aan zien.. prima.

Samen nog op zomervakantie geweest, rondom die periode hele fijne weken gehad.
En hij begin weer met werken en raakt weer in een dip. Afstandelijk, niet graag bij me willen zijn, waar komt dit nou ineens weer vandaan?
Hij weet het niet..

Ik ben er op dat moment even klaar mee. Ik trek zijn wispelturigheid niet meer.
We hebben nu een time out. Wonen wisselend thuis met de kinderen, even rust voor beide. Om te kijken hoe vinden we een gescheiden leven? Wat voel ik nou eigenlijk? Wat wil ik nou?

Al helemaal in het begin heb ik hem gevraagd of er een ander was, nee was zijn antwoord. Dit heb ik het laatste jaar meerdere keren gevraagd.
Waarom? Omdat dat eigenlijk voor mij de enige verklaring is voor z'n gedrag. Dan zouden veel dingen voor mij op z'n plek vallen.
Maar volgens hem is er niemand.

Dan moet ik maar geloven dat hij zo makkelijk ons gezin opgeeft?! En daar zo weinig tekst en uitleg aan kan geven.

Of zou er toch een ander zijn? Ik mag niet meer in z'n telefoon, die heeft hij constant bij zich, wachtwoorden gewijzigd. Ik kan nergens in, dus kan niks controleren.
Hij is ook niet vaker van huis, had geen rare afspraken etc. Dus daar zie ik geen ander gedrag in. Dus wanneer zou hij het dan moeten doen?

We wonen nu dus niet samen, hij heeft de dagen dat hij de kinderen niet heeft vrij spel. Geen idee wat hij doet. We hebben afgesproken weinig tot geen contact te hebben om echt te kijken hoe we dit ervaren, of we elkaar gaan missen.

Ben benieuwd of jullie dingen herkennen uit m'n verhaal. Tips of adviezen hebben.

Ik heb het volgens mij in het begin van je topic al een keer benoemd, dat ik vermoedde dat er wat anders aan de hand was.

Het is wel lastig natuurlijk, omdat je hier ervaringen krijgt van mensen waarbij dit soort gedrag inderdaad betekende dat er een ander was. Maar dat wil natuurlijk niet 1 op 1 zeggen dat er ALTIJD een ander moet zijn.

Ik kan het zo niet 1,2,3 terug halen waarom ik toen aansloeg op je verhaal en al dacht dat er een ander was, maar dat van die telefoon is natuurlijk wel een HELE grote rode vlag. Heb je dat al eens gevraagd, waarom die code veranderd is? Voor mij was het antwoord op die vraag namelijk destijds DE bevestiging dat er iets niet snor zat. Dat was echt een antwoord waarvan je wist " dit bedenkt ze ter plekke". Weet je partner dat jij weet dat die codes veranderd zijn? 

Ja, hij weet dat ik nergens in kan. Hij heeft een zakelijke telefoon gekregen en daar ging hij steeds meer privé dingen heen halen. Zijn privé telefoon is een oudje, erg traag. Dus dat was de reden, en dat begrijp ik als ik z'n oude telefoon zie. 

Ik heb een hele tijd geleden een keer gevraagd of ik z'n telefoon mocht zien, maar dat weigerde hij. 
Er was geen ander. 
Zelfs gezegd dat het mij zou kunnen helpen als ik toch even mocht kijken, zodat ik er meer vertrouwen in krijg. 
Maar het mocht niet... 

Ik heb totaal geen bewijs? Dus ik heb niet het gevoel dat ik all the way kan gaan en mijn zin kan door drukken. 

Ik vermoed als er iemand is, dat het om een collega gaat. Maar z'n belgeschiedenis bijvoorbeeld kom ik nooit achter. Het gaat om z'n zakelijke telefoon, dus zelfs hijzelf krijgt die afschriften niet. Kan hier moeilijk met z'n werkgever over gaan praten. 

A.nne schreef op 03-11-2023 om 17:31:

Ja, hij weet dat ik nergens in kan. Hij heeft een zakelijke telefoon gekregen en daar ging hij steeds meer privé dingen heen halen. Zijn privé telefoon is een oudje, erg traag. Dus dat was de reden, en dat begrijp ik als ik z'n oude telefoon zie.

Ik heb een hele tijd geleden een keer gevraagd of ik z'n telefoon mocht zien, maar dat weigerde hij.
Er was geen ander.
Zelfs gezegd dat het mij zou kunnen helpen als ik toch even mocht kijken, zodat ik er meer vertrouwen in krijg.
Maar het mocht niet...

Ik heb totaal geen bewijs? Dus ik heb niet het gevoel dat ik all the way kan gaan en mijn zin kan door drukken.

Ik vermoed als er iemand is, dat het om een collega gaat. Maar z'n belgeschiedenis bijvoorbeeld kom ik nooit achter. Het gaat om z'n zakelijke telefoon, dus zelfs hijzelf krijgt die afschriften niet. Kan hier moeilijk met z'n werkgever over gaan praten.

Misschien een rare vraag, maar: maakt het echt uit voor jou? Kijk naar zijn gedrag, dat al heel erg lang zo is. Wil je daar echt de speelbal van blijven? 

Kijk wat goed is voor jou. Wij zijn sinds een jaar uit elkaar. Of een ander de aanleiding was weet ik niet. Hij zegt natuurlijk van niet, maar zat wel binnen een maand nadat wij uit elkaar waren op het familiefeest van zijn nieuwe vriendin. Maar ik hoef het niet te weten. En eerlijk gezegd interesseert het me ook niet. Het gaat nu om mij en de kinderen. Niet meer om hem. Daar is het al veel te lang over gegaan. 

Pief schreef op 03-11-2023 om 17:42:

[..]

Misschien een rare vraag, maar: maakt het echt uit voor jou? Kijk naar zijn gedrag, dat al heel erg lang zo is. Wil je daar echt de speelbal van blijven?

Kijk wat goed is voor jou. Wij zijn sinds een jaar uit elkaar. Of een ander de aanleiding was weet ik niet. Hij zegt natuurlijk van niet, maar zat wel binnen een maand nadat wij uit elkaar waren op het familiefeest van zijn nieuwe vriendin. Maar ik hoef het niet te weten. En eerlijk gezegd interesseert het me ook niet. Het gaat nu om mij en de kinderen. Niet meer om hem. Daar is het al veel te lang over gegaan.

Ja, ik vind zoiets wel belangrijk. 

Nu krijg ik het gevoel dat het aan ons ligt, dat ik dingen niet heb gezien of gemerkt, het voelt als falen. 

Ook mijn gevoel heeft lang gezegd dat het niet klopte, dat het een vaag verhaal was, maar hij bleef erbij dus ik kwam niet verder. En ga hem geloven. 

Dus ja, als er een ander is wil ik dat weten. Want dan was ik toch niet gek, en dan lag het niet volledig aan 'ons' maar ook aan zijn keuze, en dan kan ik een keus maken wat ik wil. En dan weet ik wat ik in de toekomst aan hem heb. Is hij te vertrouwen ofniet..

Ik wil de waarheid.

wat ik geleerd heb is dat je toch nooit echt gaat weten wat er gebeurde tussen de 2. Je kan van alles aanhoren, bewijzen zoeken, graven en vragen stellen, het heeft geen zin want maakt t iets uit wat er gebeurde?? Sex of geen sex, samen slapen, samen uit eten, t veranderd allemaal niets aan t feit dat hij vreemdging. Dus mijn advies, laat t los, ik weet t doet pijn, t idee alleen al dat hij iets deelde met een ander maar echt waar t maakt niets uit. Tuurlijk deden ze iets samen wat t ook was, t maakt t niet minder erg of erger.