Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
A.nne schreef op 03-11-2023 om 18:00:
[..]
Ja, ik vind zoiets wel belangrijk.
Nu krijg ik het gevoel dat het aan ons ligt, dat ik dingen niet heb gezien of gemerkt, het voelt als falen.
Ook mijn gevoel heeft lang gezegd dat het niet klopte, dat het een vaag verhaal was, maar hij bleef erbij dus ik kwam niet verder. En ga hem geloven.
Dus ja, als er een ander is wil ik dat weten. Want dan was ik toch niet gek, en dan lag het niet volledig aan 'ons' maar ook aan zijn keuze, en dan kan ik een keus maken wat ik wil. En dan weet ik wat ik in de toekomst aan hem heb. Is hij te vertrouwen ofniet..
Ik wil de waarheid.
Tuurlijk wil je de waarheid. Maar die ligt eigenlijk al voor je. Je weet al lang dat hij onbetrouwbaar is als partner. Dat hij je aan het lijntje houdt, maar ondertussen 'voor de zekerheid' wel de scheiding wil regelen. Dat is natuurlijk voor hem een ideale uitgangspositie om goed uit de scheiding te komen. Want jij zal eerder water bij de wijn doen omdat je heel graag samen door wil.
Wat ik probeer te zeggen is niet dat het niet normaal is een logisch dat je de waarheid wilt. Maar dat je die niet zal krijgen tenzij je harde bewijzen vindt. En dat is in deze omstandigheden niet waarschijnlijk. Dus ik hoop gewoon heel erg dat je goed voor jezelf op komt. Ik heb er zelf bijna een jaar over gedaan om niet meer dingen goed te willen doen voor hem. Zorgen dat de relatie met de kinderen goed bleef, bang zijn dat ik hem financieel tekort deed. Ja, ik vond het zelfs asociaal van mezelf dat ik na maanden uit elkaar en al maanden een nieuwe vriendin, zijn was niet meer wilde doen. De onderbroeken die zij uittrok hing ik bij mij aan de waslijn. Echt ik voelde mij en heks dat ik dat niet meer wilde doen. Ondertussen probeerde hij me een heleboel geld te ontfutselen.
De verhouding is heel scheef bij jullie. Dus pas op.
Wat anderen ook al schreven hierboven, begrijp ik Anne ook heel goed dat zij de waarheid van man’s gedrag boven tafel wil krijgen. Maar (een hele grote maar), na een periode van 1 jaar (of langer mss) is dit uiteindelijk niet meer het allerbelangrijkst denk ik.
Anne’s man zegt enkel ‘ik wil scheiden’ en/of ‘mijn gevoel is weg’ en dat is ondertussen zeer beschadigend voor de andere partij, Anne in dit geval. Ze gaat zelf op zoek naar redenen en verliest stukje bij stukje een deel van zichzelf en dat gaat op den duur zo ver dat zij al niet meer weet wie of wat Anne als persoon nog is. Dat is verwoestend en dat maakt dat de reden of waarheid er eigenlijk niet meer tot toe doet/zou moeten doen!
Ze leest nu hier in het draadje ‘ontrouw’ mee en ziet herkenbare punten. Natuurlijk ziet zij die, maar misschien is dit niet het geval binnen haar huwelijk. Ze loopt al een jaar op eierschalen om man maar te behagen, in de hoop dat zijn gevoelens veranderen en hij niet meer wil scheiden. Ze gaan met het gezin op vakantie en het lijkt weer bijna als vanouds, totdat ze weer thuis komen en man aan het werk gaat. Een mens wordt al overspannen van minder kan ik je vertellen…….
Misschien is er helemaal geen sprake van een ander, maar zit ‘de sleur’ in zijn hoofd? Wat doet het er eigenlijk nog toe wát de oorzaak is? Feit is dat dit geen leven is voor Anne en daarin zijn keuzes te maken, ongeacht wat de oorzaak is!
Het is oké dat ze niet meer op deze manier het huwelijk wil (of kán) voortzetten, ze mág hierin echt voor zichzelf kiezen en de scheiding in gang zetten.
In haar topic schreef zij dat professionele hulp voor zichzelf ging zoeken, hoop serieus dat ze dit ook gaat doen. Leren grenzen trekken en meer zelfliefde kweken, dat is hetgeen ik Anne gun.
RoodVruchtje schreef op 04-11-2023 om 12:58:
Wat anderen ook al schreven hierboven, begrijp ik Anne ook heel goed dat zij de waarheid van man’s gedrag boven tafel wil krijgen. Maar (een hele grote maar), na een periode van 1 jaar (of langer mss) is dit uiteindelijk niet meer het allerbelangrijkst denk ik.
Anne’s man zegt enkel ‘ik wil scheiden’ en/of ‘mijn gevoel is weg’ en dat is ondertussen zeer beschadigend voor de andere partij, Anne in dit geval. Ze gaat zelf op zoek naar redenen en verliest stukje bij stukje een deel van zichzelf en dat gaat op den duur zo ver dat zij al niet meer weet wie of wat Anne als persoon nog is. Dat is verwoestend en dat maakt dat de reden of waarheid er eigenlijk niet meer tot toe doet/zou moeten doen!
Ze leest nu hier in het draadje ‘ontrouw’ mee en ziet herkenbare punten. Natuurlijk ziet zij die, maar misschien is dit niet het geval binnen haar huwelijk. Ze loopt al een jaar op eierschalen om man maar te behagen, in de hoop dat zijn gevoelens veranderen en hij niet meer wil scheiden. Ze gaan met het gezin op vakantie en het lijkt weer bijna als vanouds, totdat ze weer thuis komen en man aan het werk gaat. Een mens wordt al overspannen van minder kan ik je vertellen…….
Misschien is er helemaal geen sprake van een ander, maar zit ‘de sleur’ in zijn hoofd? Wat doet het er eigenlijk nog toe wát de oorzaak is? Feit is dat dit geen leven is voor Anne en daarin zijn keuzes te maken, ongeacht wat de oorzaak is!
Het is oké dat ze niet meer op deze manier het huwelijk wil (of kán) voortzetten, ze mág hierin echt voor zichzelf kiezen en de scheiding in gang zetten.
In haar topic schreef zij dat professionele hulp voor zichzelf ging zoeken, hoop serieus dat ze dit ook gaat doen. Leren grenzen trekken en meer zelfliefde kweken, dat is hetgeen ik Anne gun.
Bedankt voor je lieve berichtje. Ben blij dat ik dit forum heb gevonden, want in de meeste gevallen voel ik me hier erg gesteund en begrepen.
Ik ben bezig met professionele hulp samen met de huisarts kijken waar ik het beste terecht kan. Ik neig naar een psycholoog, maar je moet het ook maar treffen met diegene.
Weetje, als dit andermans verhaal was zou ik ook denken je bent gek, denk aan jezelf, ga weg, je verdiend beter.
Maar nu ik er zelf in zit, soms nog glimpen van mijn man zie, er nooit problemen zijn geweest in ons huwelijk, we het altijd zo goed samen hebben gehad totdat dit 1.5jr geleden begon.. ik kan hem nog niet loslaten. Mijn hoop, mijn vertrouwen in een goede afloop worden wel minder. Ik loop wel op 't laatst, ik ga dit niet heel lang meer trekken. Maar ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken en zeggen dat ik er echt alles aan heb gedaan, en dat kan ik later ook de kinderen vertellen. Mama heeft echt alles gedaan wat binnen haar macht lag.
A.nne schreef op 04-11-2023 om 14:04:
[..]
Maar ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken en zeggen dat ik er echt alles aan heb gedaan, en dat kan ik later ook de kinderen vertellen. Mama heeft echt alles gedaan wat binnen haar macht lag.
Absoluut Anne, twijfel daar NOOIT aan en betrek (of probeer) het nooit op jezelf als persoon!! Het ligt niet aan jou!!
Wees lief voor jezelf en ik hoop dat je de situatie niet nog heel lang laat doorsudderen totdat het het laatste restje Anne heeft afgebrokkeld 
Ik heb vroeger in een vergelijkbare situatie gezeten. Ik denk dat als je doet wat in je macht ligt, dat op zich helemaal niet zorgelijk is. Maar als je het gevoel hebt dat je er bijna aan onderdoor gaat, dan doe je dus niet meer wat in je macht ligt. Dan ligt dat wat je probeert te doen, niet meer in je macht, maar daar buiten.
Maar op zich denk ik dat het heel eervol kan zijn om te doen wat in je macht ligt. Daarbij is het wel handig er eens op te reflecteren in hoeverre dat wat jij dan aan het doen bent, bedoeld is om het weer goed te krijgen of dat het bedoeld is om helderheid te krijgen. Ik zou in jouw situatie vooral voor dat laatste gaan. En natuurlijk zoals anderen dat zeggen, zit daar ook een grens aan wat je daarvoor kunt doen. En kan het zijn dat het al buiten je macht is gaan liggen daar meer aan te doen dan wat je gedaan hebt.
Het kan ook zijn dat als je teveel bezig bent het weer goed te krijgen, dat eigenlijk in de weg staat van het andere doel, helderheid te krijgen. Je energie zal wel heel beperkt zijn op dit moment. Het kan zijn dat als je die vooral inzet om te bedenken van jouw kant wat je nog kan doen om man zover te krijgen dat hij ook in gaat zien dat er een toekomst voor jullie is, dat je dan gewoon geen energie meer hebt om te bedenken wat je zou kunnen doen om meer achter de waarheid te komen, welke dat dan ook is.
Nu zullen er zijn die zeggen dat je helemaal niets meer moet doen aan 'man' of 'waarheid rondom man'. Als je zegt dat je op 't laatst loopt, dan is daar wel wat voor te zeggen. Het mooiste zou zijn als je tegelijk kunt gaan leven alsof je voor jezelf leeft en de kinderen en jezelf op die manier ook gaat zien als iemand die dat kan, dat je dan daarvanuit jezelf wel toestaat over man na te denken, maar niet op de oude manier. Beetje abstract. Ik heb het wel zo'n beetje zo gedaan en zei tegen mensen die me waarschuwden dat ik niet met hem bezig moest zijn dat ik mijzelf dat kan toestaan omdat het goed met me ging.
Anne ik zie dat je tal van topics post over eigenlijk hetzelfde probleem. Je man wil de relatie beëindigen en jij die het niet kan en wil begrijpen en aan alle kanten het wil voorkomen. En nu zou hij mogelijk ook nog ontrouw zijn.
Op een gegeven moment kan een relatie ook over zijn. Dat je ooit voor iemand kiest hoeft niet te betekenen dat het levenslang is. Ongeacht die ring of kinderen. Jouw man geeft dit al langere tijd aan. En wat mij betreft is het een groot misverstand dat een relatie altijd hard werken is. Dat hoeft echt niet. Er zijn gelukkig ook relaties mogelijk die (bijna) als vanzelf gaan. Waar iemand niet aan je loopt te duwen en trekken maar er een natuurlijke aantrekkingskracht is. En iemand jou gewoon accepteert zoals je bent!
En de waarheid krijg je toch niet. Sterker nog als ik man was en ik wilde al scheiden zou ik het niet nog erger maken en ook mooi mijn mond houden. De waarheid is niet in zijn voordeel. Uiteindelijk ga je er gewoon aan onderdoor (zoals nu lijkt te gebeuren).
Uiteindelijk hebben kinderen het meeste aan ouders die goed met elkaar omgaan. Ongeacht of ze bij elkaar zijn. Want wat voor voorbeeld is een liefdeloos huwelijk? En wat hebben kinderen aan de waarheid dat papa vreemd is gegaan? Dat brengt ze alleen schade toe. Het is hun vader en ze zijn loyaal.
Uiteindelijk zou het ook voor jou geen verschil meer hoeven maken. Of hij wil scheiden omdat hij jou niet meer wil of een ander heeft. In beide gevallen wil hij niet meer met jou zijn. Heel verdrietig maar soms de harde waarheid.
weet je Anne, ik ben benieuwd als jij nu eens de touwtjes in handen zou nemen en met je spreekwoordelijke vuisten op tafel zou slaan. Tegen man zou zeggen dat je grens is bereikt en je weigert nog op deze manier verder wilt gaan?! Dat je de scheiding dus in gang gaat zetten.
Zou goed kunnen dat dit juist hetgeen is waarop hij wacht, dat jij de stekker eruit trekt en niet hij.
Izza schreef op 06-11-2023 om 13:43:
En de waarheid krijg je toch niet. Sterker nog als ik man was en ik wilde al scheiden zou ik het niet nog erger maken en ook mooi mijn mond houden. De waarheid is niet in zijn voordeel. Uiteindelijk ga je er gewoon aan onderdoor (zoals nu lijkt te gebeuren).
Erger voor jezelf (als jij die man was) of voor de vrouw? De waarheid is misschien niet in zijn voordeel, maar wel in haar voordeel. Ze wil haar man terug maar ik denk dat ze als dat niet kan, in ieder geval de waarheid terug wil.
Thera schreef op 06-11-2023 om 14:51:
[..]
Erger voor jezelf (als jij die man was) of voor de vrouw? De waarheid is misschien niet in zijn voordeel, maar wel in haar voordeel. Ze wil haar man terug maar ik denk dat ze als dat niet kan, in ieder geval de waarheid terug wil.
Tja je kunt zoveel willen maar uiteindelijk is het aan hem om zijn versie van het verhaal te doen. De waarheid zal waarschijnlijk in het midden liggen. Maar als hij toch wil scheiden is het eerder in zijn voordeel om te ontkennen natuurlijk. Vraag is hier natuurlijk ook of er sprake is van ontrouw. We weten het niet. Wellicht kan ze beter de focus op zichzelf leggen aangezien het nu niet goed gaat.
Met al je zinnen kan ik het wel eens zijn. Al geven ze niet echt antwoord op mijn vraag.
Alleen één ding, je schrijft "Maar als hij toch wil scheiden is het eerder in zijn voordeel om te ontkennen natuurlijk. " Die snap ik niet zo goed. Waarom in zijn voordeel? Hij wil niet dat ze boos wordt, daarom? Hij wil voor de wereld de schijn ophouden dat het niet zijn schuld is? Ik zou denken, als hij niet wil scheiden is het in zijn voordeel. Maar als hij toch wil scheiden, dan gaat alles toch veel sneller als hij het feit dat er een ander is (even ervanuit gaande dat het zo is) dan bekent?
Thera schreef op 06-11-2023 om 17:22:
Met al je zinnen kan ik het wel eens zijn. Al geven ze niet echt antwoord op mijn vraag.
Alleen één ding, je schrijft "Maar als hij toch wil scheiden is het eerder in zijn voordeel om te ontkennen natuurlijk. " Die snap ik niet zo goed. Waarom in zijn voordeel? Hij wil niet dat ze boos wordt, daarom? Hij wil voor de wereld de schijn ophouden dat het niet zijn schuld is? Ik zou denken, als hij niet wil scheiden is het in zijn voordeel. Maar als hij toch wil scheiden, dan gaat alles toch veel sneller als hij het feit dat er een ander is (even ervanuit gaande dat het zo is) dan bekent?
Naja afgaande op de posts die ik van Anne gelezen heb, doet ze werkelijk alles voor hem en hangt ze nog heel erg aan "hun". Denk je dan dat Anne van plan is er een hele vervelende scheiding van te maken? Die kans is er natuurlijk wel als blijkt dat hij haar in het ootje neemt.
Maar, once again, ik spreek dan vanuit mijn eigen ervaring: hier werd ook uitgesproken dat er gescheiden moest worden en achteraf bleek daar een ander te zijn, na veel draaien en liegen. Dus dat is uiteraard niet universeel. Het telefoon verhaal blijf ik wel een giga rode vlag vinden.
Thera schreef op 06-11-2023 om 17:22:
Met al je zinnen kan ik het wel eens zijn. Al geven ze niet echt antwoord op mijn vraag.
Alleen één ding, je schrijft "Maar als hij toch wil scheiden is het eerder in zijn voordeel om te ontkennen natuurlijk. " Die snap ik niet zo goed. Waarom in zijn voordeel? Hij wil niet dat ze boos wordt, daarom? Hij wil voor de wereld de schijn ophouden dat het niet zijn schuld is? Ik zou denken, als hij niet wil scheiden is het in zijn voordeel. Maar als hij toch wil scheiden, dan gaat alles toch veel sneller als hij het feit dat er een ander is (even ervanuit gaande dat het zo is) dan bekent?
Als je wilt scheiden wil je dat zo goed en snel mogelijk. Zonder enorme ruzie want dat zorgt voor enorme vertraging en kost bakken met geld. De ander staat dan natuurlijk totaal anders in het overleg (en je moet over tal van zaken overleggen).
Daarnaast is er natuurlijk nog het leven daarna. Je moet als ouders door 1 deur. Bent nooit werkelijk van je ex af. En wellicht wil je ook niet dat je kinderen of omgeving boos op je worden of je laten vallen.
Tot slot zijn er nog genoeg mensen die best nog wel om de ander geven en iemand geen pijn willen doen. De scheiding is al erg genoeg. Een affaire maakt het alleen nog maar erger.
Izza schreef op 06-11-2023 om 20:04:
[..]
.
De scheiding is al erg genoeg. Een affaire maakt het alleen nog maar erger.
Mijn overweging vanuit uit mijn ervaring (die nogal gekleurd is, dat besef ik heel goed):
Ik denk dat degene die een affaire heeft en niet met de partner verder wil niet beseft of wil beseffen (!) welke impact die affaire heeft op de trouwe partner die op haar manier haar best aan het doen is/was.
Zelf blijven geloven in alle redenen die bedacht zijn voor zichzelf om het goed te praten is voor diegene veel belangrijker dan wat de partner voor gevoelens daarover heeft.
Al die dingen die jij nu schrijft zijn de overwegingen van iemand die verder in de toekomst kan kijken dan het, hoe zal ik het noemen.. pleziertje, het even goed voelen van het nú van vreemdgaan.
Bir_F, bedoel je dat de vreemdgaande partner die wil scheiden eigenlijk meestal heel beperkt denkt? Vooral gericht op het goedpraten van zijn/haar eigen daden?
Elk verhaal zal natuurlijk weer anders zijn, maar ik denk dat dit wel vaak het geval zal zijn. Alhoewel, zou het? Je moet dat wel kunnen.. Ik denk niet dat iedereen dat kan, zichzelf zo erg voor de gek houden. Misschien is het een minderheid die dat kan. Zou het niet zo zijn dat de meerderheid gewoon stopt met denken? En dat dat ook de reden is dat er ook niet zoveel meer uitkomt als de partner probeert gesprekken te voeren.
Dan heb je nog de vreemdgaande mensen met een persoonlijkheidsstoornis die in staat zijn het allemaal om te draaien en pardoes hun partner te beschuldigen van vreemdgaan. Vaak wordt gedacht dat het een truc is om de aandacht af te leiden. Maar het is soms gekker dan dat. Ze kunnen het niet van zichzelf verdragen dat ze niet perfect zijn en zitten dus met een groot probleem. Hun uitweg is dan om hun partner tot schuldige te maken en daar hun gevoelens die eigenlijk over henzelf gaan op te kunnen projecteren.
Het is nogal ingewikkeld. Iedere situatie is weer anders, maar ik denk dat er wel patronen te onderscheiden zijn.
Izza schreef op 06-11-2023 om 20:04:
[..]
Als je wilt scheiden wil je dat zo goed en snel mogelijk. Zonder enorme ruzie want dat zorgt voor enorme vertraging en kost bakken met geld. De ander staat dan natuurlijk totaal anders in het overleg (en je moet over tal van zaken overleggen).
Daarnaast is er natuurlijk nog het leven daarna. Je moet als ouders door 1 deur. Bent nooit werkelijk van je ex af. En wellicht wil je ook niet dat je kinderen of omgeving boos op je worden of je laten vallen.
Tot slot zijn er nog genoeg mensen die best nog wel om de ander geven en iemand geen pijn willen doen. De scheiding is al erg genoeg. Een affaire maakt het alleen nog maar erger.
Maar hier is dan toch iets voor het gemak over het hoofd gezien? Het liegen erover wordt vaak als erger ervaren dan het vreemdgaan zelf. En het komt toch bijna altijd wel uit later. Dus ik bedoel maar, het klinkt allemaal wel heel lief (die laatste reden die je noemt) en het ook heel behoedzaam. Maar ik krijg er wel een beetje kriebels van omdat het zo bedachtzaam en evenwichtig lijkt, maar er gewoon een denkfout in zit. De boosheid zal groter zijn, de pijn zal groter zijn, als er eerst wordt ontkend maar het later uitkomt. Ik denk plat gezegd toch dat mijn kriebels te maken hebben met het feit dat er in naam van bedachtzaamheid alleen maar heel laf gehandeld wordt. En misschien komen die kriebels ook wel hiervan dat ik denk dat ik het ook zo zou denken als ik vreemdganger zou zijn. Maar dan dus laf ben en niet bedachtzaam.
Over snelheid van scheiden, zou dat niet sneller gaan als bekend gemaakt wordt dat er een affaire is? Of zou de vreemdgaande partner die wil scheiden bang zijn dat de partner hem vergeeft en wil houden? Het is toch vaak juist een heel slepende kwestie als de vreemdgaande partner blijft zeggen (zonder echt in gesprek te willen) ja, ik weet het niet, maar ik voel het niet meer. Nee, ik heb geen echte reden, maar ja..
