Verder na ontrouw - deel 8

Bir_F schreef op 27-10-2023 om 00:33:

[..]

Nou, hierbij denk ik dus: wat weten die kinderen er nou van.. Die zitten met hun hoofd midden in de puberteit. Die hebben geen aandacht voor familiebanden, maar alleen voor vrienden en erbij horen. En bovenal ze weten toch zelf ook niet hoe ze het nu nieuw moeten gaan invullen, als de volwassenen het eigenlijk al niet weten? Moet ik daar niet meer in sturen?

Het is logisch dat pubers andere interesses hebben dan hun grootouders. Zeker als ze weten dat die grootouders eigenlijk weinig met ze hadden. Kinderen voelen dat haarfijn aan hoor. Als ze een zeer sterke en goede band hadden zouden ze zelf gaan vragen naar de grootouders. 

Bedenk dat jouw schoonouders bij je ex horen. Ze kiezen zijn kant en jullie relatie (zowel met ex als schoonouders) is niet goed. Laat los waar jij geen invloed op hebt. Geen excuses aanbieden (en jezelf weer klein maken of verwijten over je heenkrijgen). 

Concentreer je nu eens op jezelf en jouw familie en jouw vrienden. Als je schoonouders echt om hun kleinkinderen geven kunnen ze zelf contact met ze opnemen (via de kinderen zelf, via hun zoon of via jou). Als ze dat niet doen hebben ze geen interesse in hun kleinkinderen. 

Izza schreef op 27-10-2023 om 16:30:

[..]

Het is logisch dat pubers andere interesses hebben dan hun grootouders. Zeker als ze weten dat die grootouders eigenlijk weinig met ze hadden. Kinderen voelen dat haarfijn aan hoor. Als ze een zeer sterke en goede band hadden zouden ze zelf gaan vragen naar de grootouders.

Bedenk dat jouw schoonouders bij je ex horen. Ze kiezen zijn kant en jullie relatie (zowel met ex als schoonouders) is niet goed. Laat los waar jij geen invloed op hebt. Geen excuses aanbieden (en jezelf weer klein maken of verwijten over je heenkrijgen).

Concentreer je nu eens op jezelf en jouw familie en jouw vrienden. Als je schoonouders echt om hun kleinkinderen geven kunnen ze zelf contact met ze opnemen (via de kinderen zelf, via hun zoon of via jou). Als ze dat niet doen hebben ze geen interesse in hun kleinkinderen.

Dat klinkt zo verschrikkelijk hard; geen interesse in hun kleinkinderen. Dat kan ik niet geloven, echt niet. 

Dat er van alles is mis gegaan, ja. Dat ze misschien ook niet weten wat nu, ja. Dat ze hun zoon niet willen verliezen, ja. (Hoewel ik denk dat ze daar toch ook mee bezig zijn, want in eerste instantie hebben ze hem aardig de les gelezen over vreemdgaan. Daar is ex-man niet blij mee.)

Maar geen interesse in hun kleinkinderen, dat kan ik niet geloven. 

Het doet er niet toe hoe en waarom. Als ze willen komt het wel goed tussen de kinderen en opa en oma. En zo niet, dan niet. Kijk naar jezelf en naar je kinderen. Is het goed voor jou om te blijven piekeren over je schoonouders? En voor je kinderen? Nee dus. 

Mijn helpt meditation moments, een app voor korte mindfullnesoefeningen. Drie minuten s ochtends en avonds in bed doet bij mij al wonderen. Er zitten ook oefeningen bij over loslaten, die deed ik vooral als ik even alleen was. Het helpt. 

Bir_F schreef op 28-10-2023 om 22:51:

[..]

Dat klinkt zo verschrikkelijk hard; geen interesse in hun kleinkinderen. Dat kan ik niet geloven, echt niet.

Dat er van alles is mis gegaan, ja. Dat ze misschien ook niet weten wat nu, ja. Dat ze hun zoon niet willen verliezen, ja. (Hoewel ik denk dat ze daar toch ook mee bezig zijn, want in eerste instantie hebben ze hem aardig de les gelezen over vreemdgaan. Daar is ex-man niet blij mee.)

Maar geen interesse in hun kleinkinderen, dat kan ik niet geloven.

De gedachten over je schoonouders zorgen dat jij maar blijft hangen in piekeren en niet helpende gedachten. Laat dat los. Jij hebt geen invloed op die mensen en kunt ze niet veranderen. En dat wil je wel iedere keer doen. Concentreer je op jezelf en je eigen toekomst! Luister naar je kinderen. Willen die naar opa en oma? Willen ze contact, bellen langsgaan etc. Dan stimuleer je dat en kunnen ze dat doen gezien de leeftijd. Wees positief over je ex en schoonouders en laat het verder los. 

Niemand is bezig met dit contact. Je kinderen niet, je ex niet en je schoonouders niet. Waarom jij dan wel? Dat is niet langer jouw taak of plek. Dit zijn volwassen mensen.

Als iemand echt contact wil komt dat vanzelf en anders niet. 

Izza schreef op 29-10-2023 om 15:33:

[..]

De gedachten over je schoonouders zorgen dat jij maar blijft hangen in piekeren en niet helpende gedachten. Laat dat los. Jij hebt geen invloed op die mensen en kunt ze niet veranderen. En dat wil je wel iedere keer doen. Concentreer je op jezelf en je eigen toekomst! Luister naar je kinderen. Willen die naar opa en oma? Willen ze contact, bellen langsgaan etc. Dan stimuleer je dat en kunnen ze dat doen gezien de leeftijd. Wees positief over je ex en schoonouders en laat het verder los.

Niemand is bezig met dit contact. Je kinderen niet, je ex niet en je schoonouders niet. Waarom jij dan wel? Dat is niet langer jouw taak of plek. Dit zijn volwassen mensen.

Als iemand echt contact wil komt dat vanzelf en anders niet.

Mee eens.

Het is natuurlijk ook wel zo dat jouw schoonouders tussen 2 vuren staan wat jou en je ex betreft. Het is en blijft hun vlees en bloed, ongeacht of ze vinden dat hij iets stoms heeft gedaan of niet. Dus het is logisch dat ze "partij kiezen" voor hun zoon, ook al hadden ze jou misschien wel veel liever als dochter gehad.

Ik ben bang dat het andersom is.. Dat ik hun zo graag als ouders zou hebben. 
Ik weet met mijn verstand heus dat jullie soort gelijk hebben. De hele situatie is voor iedereen ruk en ik moet accepteren dat het is zoals het is en niet alles hangt van mij af.
Maar ik kan daar echt met mijn gevoel niet bij stappen. Ik ga dan beredeneren: maar waarom niet ‘dingen uitpraten’ en misschien het contact in een ander jasje steken. Ook voor de kinderen.. (maar ik kan niet met 100 procent zekerheid zeggen dat dat echt mijn motivatie is.) 
En wat is er gebeurt met ‘een betere wereld begint bij jezelf’? 
Als ik echt diep graaf dan komt in me op: als ik het niet doe, dan laat iedereen me in de steek.. Als ik nou maar leuker was, meer als iedereen, als ik het maar beter deed, niet zomaar een mening heb ergens over, dan bleven ze. Ik kan een heel lijstje opnoemen, zo door mijn hele leven. Maar eigenlijk heb ik het te druk om er echt over na te denken. 😵‍💫 
Verder gaat het over de hele linie hier wel ietsje beter, hoor. Er is een vriendin van járen geleden terug mijn leven in gewandeld. Heb ik mee afgesproken. Werk gaat goed. Het enorm veel piekeren is wat minder. Morgen komt iemand me helpen in huis, omdat het boven mijn hoofd groeit door alle afspraken met hulpverlening enz. Het is echt iedere dag wat. Qua energie loop ik wel nog steeds op mijn tandvlees. Ik heb geen idee waar ik het vandaan moet halen. Ik probeer allerlei tips, maar ik blijf leeg. Ik slaap wel weer 6 uur of zo per nacht, maar ik lijk totaal niet uit te rusten. 

Jij moet je richten op jezelf en je kinderen. Als het niet goed gaat met jou kan je ook geen goede moeder zijn voor je kinderen DAT is belangrijk. Niet je bezighouden met "randzaken" je schoonouders, vrienden, je ex of de omgeving. Geen wonder dat je niet goed slaapt of blijft piekeren. Je hoofd stroomt op die manier gewoon over. 

Je haalt jezelf ook naar beneden "als ik nu leuker was geweest of X of Y had gedaan was dit niet gebeurd". Probeer daarmee te stoppen. Jij bent wie je bent en dat is prima! 

Je hoeft de vragen en gedachten over je schoonfamilie niet voorgoed los te laten, maar nu wel. Als je meer geheeld bent, heb je nog alle tijd om zo nu en dan eens aan die vragen te denken. 
Als ik denk aan jou beeld van de put en aan de andere kant er uit klimmen, je kunt het ook zo zien, je lag daar te spartelen onderin de put en de neiging kan groot zijn juist dan de schoonfamilie vast te grijpen omdat zij het dichtste bij degene staan die dit leed veroorzaakte. Nu je van alleen spartelen komt tot eruit klimmen, is het feit dat je je moet focussen op dat klimmen belangrijker nog dan aan welke kant je dat doet denk ik. Je doet het automatisch aan de goede kant als je je richt op waar jij houvast vindt. Is dat bij mensen die helpend zijn dan is het daar. En soms is het alleen. Maar nooit waar mensen alleen maar in de weg staan. 
Maar de weg uit de put is om uit de put te komen. Niet in de eerste plaats om bij bepaalde mensen wel en bepaalde mensen niet te horen. Om je te focussen op jouw heling nu mag je mensen die niet helpend zijn nu negeren, tijdelijk of voorgoed (die keus is aan jou) en mag je ook later maken. 

Ja, goed omschreven. Bedankt. ❤️ 
Nu de focus op klimmen. Meer is even niet nodig. Op mij en op mijn kinderen. Niet op wat er om me heen gebeurt of eigenlijk; wat er juist niet gebeurt. Proberen de mooie dingen te zien, die zijn er ook echt. 
Ik moet zeggen dat ik wel minder bewust pieker, zeg maar geen hele gesprekken en zo in mijn hoofd meer, maar het is nog steeds te vol. 

Hoi, 
Ik lees al een jaar regelmatig mee in dit topic en het vorige deel. Ik vind het wat spannend om mijn verhaal hier zo openbaar te delen, bang voor herkenning, maar ga toch wat delen op zoek naar hoop voor de toekomst denk ik. 

Mijn man vertelde vorig jaar te willen scheiden, dacht dat ik dat ook zou willen, want het ging toch slecht? Voor mij kwam het echter al donderslag bij heldere hemel. Ja, we leefden meer langs elkaar heen, maar ik dacht dat dit er bij hoort als je jonge kinderen hebt. Mijn idee van een huwelijk was dat je er voor elkaar bent, ook als het slecht gaat, dat je deelt wat je dwars zit en dat je er samen wel uit komt. Misschien naïef, maar ik dacht dat dit voor altijd was. 
Ik had al iets in de gaten dat er mogelijk wat speelde tussen hem en iemand anders. Heb hem daar ook naar gevraagd, maar hij ontkende. Ik wilde graag in therapie, want volgens mij kon het wel weer goed komen als we er aan zouden werken. Uiteindelijk stemde man in, gaf aan dat hij voor de kinderen door wilde en wilde kijken of het door therapie beter zou worden. Gedurende de therapie kwam ik er echter achter dat hij contact met een ander had. Zijn telefoon had hij altijd bij zich, liet hij geen onbewaakt moment achter. Toen ik zag dat hij 's nachts zijn telefoon zelfs mee nam naar de wc kreeg ik argwaan. Toen hij na een feestje in diepe slaap was, heb ik zijn telefoon gecheckt en bleek hij dus inderdaad contact te hebben met een ander. 
Lang verhaal kort, hij beloofde elke keer dat hij het contact zou verbreken. Zei dat ze alleen telefonisch contact hadden, ontkende dat er meer was tussen hun. Ik heb hem meermaals gevraagd om de waarheid te vertellen. Hem benoemd dat dit zijn laatste kans was om open en eerlijk te zijn, want als ik er later achter kwam dat hij toch nog ergens om loog, zou het klaar zijn. Hij zei elke keer dat er niets speelde, hij vond haar wel aantrekkelijk en kon goed met haar praten, maar dat was het. 
Na een aantal maanden ging het beter tussen ons. Tot ik eens zijn telefoongegevens ingedoken ben en ik er achter kwam hij dat in 3 maanden tijd (op dat moment was het voorbij) steeds meer met haar belde. Wat mij erg stak is dat hij na onze therapie, gerust anderhalf uur met haar belde. Ik ontdekt toch weer een appje tussen hun, waaruit wel bleek dat het over was, maar dat er uberhaupt contact was vond ik niet oké. Ook gaf hij uiteindelijk toe dat er een keer een kus was geweest. Woest was ik. Maar omdat het nu beter ging tussen ons, vond ik het enorm moeilijk om mij aan mijn woord te houden en hem er uit te gooien omdat hij niet eerlijk was geweest. Ik ben totaal over mijn eigen grens gegaan, of heb hem er over laten gaan, hoe je het ook wil zien. Ik ben toch verder met hem gegaan, want het ging nu goed en moest ik dan alles op de kop gaan zetten voor iets wat al gebeurd was? 

Afijn, een jaar later. Na een ruzie, omdat hij zich niet aan afspraken hield en langer weg bleef zonder mij een bericht te doen, begon hij weer over scheiden. Volgens hem was het een tijd beter gegaan, maar waren we weer terug bij af. Ik had op dat moment ook wel wat twijfels over onze relatie, omdat we in onze communicatie nogal van elkaar verschillen en hij geen makkelijke prater is. Toch vond ik na lang wikken en wegen dat we het nog een kans moesten geven, weer in therapie gaan. Scheiden met jonge kinderen, al het gedoe daar bij, de kinderen minder zien, zou ik in de toekomst wel iemand vinden die echt goed bij mij past en die dan ook nog in de gescheiden gezinssituatie past? En we hadden het in de basis toch best goed samen?
Dus een afspraak gemaakt voor therapie. En ik ben toch nog eens in zijn google account gaan speuren en kwam er achter dat ik zijn locatiegeschiedenis kon zien. Toen kwam ik er achter dat hij heel vaak bij haar thuis was geweest. Dus man gevraagd of hij wel eens bij haar thuis was geweest, hij ontkende. Pas met bewijs gaf hij toe (zoals de vorige keren ook). Hij ontkende seks te hebben gehad, benoemde dat dat toch een stap te ver was. 

Situatie nu. We hebben nu een paar sessies therapie gehad. In eerste instantie zag ik nog hoop voor de toekomst en wilde hij in de therapie vooral ontdekken of het zin had om nog verder te gaan samen. Na een aantal weken (en de ontdekking dat hij daar vaak thuis was geweest) waren de rollen omgedraaid. Hij vond dat het beter ging tussen ons, meer communicatie, meer seks, en dus wilde hij verder. Ik daarentegen, twijfelde enorm. Want hoe weet ik dat hij dit nooit meer doet? Hoe weet ik of hij wel eerlijk tegen mij is? 
Momenteel kies ik er voor om met hem verder te gaan. Omdat we een gezin hebben wil ik kijken of het beter wordt. Of de pijn en het verdriet slijt en of ik hem weer kan gaan vertrouwen. Ik heb een soort EMDR gehad waardoor emoties iets minder zijn geworden, echter blijft alles wat ik weet in mijn hoofd rond spoken en komen daar nog zo veel meer beelden bij die ik wellicht zelf in vul van hoe het tussen hun is geweest. Dit staat ons erg in de weg. Ik ben regelmatig nog boos of verdrietig, tijdens de seks denk ik regelmatig 'wat als ze toch seks hebben gehad' en mijn man weet niet hoe hij met mijn emoties om moet gaan. Hij geeft aan dat hij het begrijpt, maar weet niet wat hij moet doen om het beter te maken, volgens hem verwacht ik reacties van hem die hij niet kan geven. Dit omdat hij echt geen prater is, niet goed weet hoe hij me moet gerust stellen, niet zelf kan bedenken wat goede reacties zijn. En soms probeert hij iets te zeggen en maakt me dat juist boos. Dus is het voor hem alsof hij niets goed doet. 
Mijn gevoelens en gedachten wisselen zo enorm per dag. Dan zie ik het positief in en lukt het me om er wat minder aan te denken en een dag later zie ik ze de hele tijd voor me. Ook voelt ik soms iets van minachting richting mijn man, omdat hij in staat is om zoiets laags te doen. Ik vind het lastig om het beeld van hem als lieve man die zijn best doet voor mij, samen te zien met het beeld van een medogenloze vreemdganger.

Ik zou graag horen van mensen die ook verder zijn gegaan met het huwelijk, of de gevoelens en gedachten minder worden en hoe lang dat bij jullie heeft geduurd. Herkent iemand ook de negatieve gevoelens als minachting? Ik vindt het zo lastig om te accepteren dat dit is gebeurd.. Ik wil verder, maar weet niet goed hoe. Het staat nu zo tussen ons in. Ik vind dat hij moet veranderen, dat hij moet weten waarom hij als het niet goed gaat met ons/hem dit niet aan kan geven maar in plaats daarvan naar een ander gaat (in het verleden ook eens gebeurd met een zoen). Maar hoe merk ik of hij daarin veranderd is? Of is het de tijd die zal uitwijzen of hij het nooit meer doet, of toch de fout in gaat. Maar dan blijft die angst altijd.. Heeft iemand dusdanig inzicht of verandering bij de partner gezien dat het echt lukt om te vertrouwen dat hij/zij het niet meer zal doen? 

Annie75 schreef op 31-10-2023 om 14:02:

Hoi,
Ik lees al een jaar regelmatig mee in dit topic en het vorige deel. Ik vind het wat spannend om mijn verhaal hier zo openbaar te delen, bang voor herkenning, maar ga toch wat delen op zoek naar hoop voor de toekomst denk ik.

Mijn man vertelde vorig jaar te willen scheiden, dacht dat ik dat ook zou willen, want het ging toch slecht? Voor mij kwam het echter al donderslag bij heldere hemel. Ja, we leefden meer langs elkaar heen, maar ik dacht dat dit er bij hoort als je jonge kinderen hebt. Mijn idee van een huwelijk was dat je er voor elkaar bent, ook als het slecht gaat, dat je deelt wat je dwars zit en dat je er samen wel uit komt. Misschien naïef, maar ik dacht dat dit voor altijd was.
Ik had al iets in de gaten dat er mogelijk wat speelde tussen hem en iemand anders. Heb hem daar ook naar gevraagd, maar hij ontkende. Ik wilde graag in therapie, want volgens mij kon het wel weer goed komen als we er aan zouden werken. Uiteindelijk stemde man in, gaf aan dat hij voor de kinderen door wilde en wilde kijken of het door therapie beter zou worden. Gedurende de therapie kwam ik er echter achter dat hij contact met een ander had. Zijn telefoon had hij altijd bij zich, liet hij geen onbewaakt moment achter. Toen ik zag dat hij 's nachts zijn telefoon zelfs mee nam naar de wc kreeg ik argwaan. Toen hij na een feestje in diepe slaap was, heb ik zijn telefoon gecheckt en bleek hij dus inderdaad contact te hebben met een ander.
Lang verhaal kort, hij beloofde elke keer dat hij het contact zou verbreken. Zei dat ze alleen telefonisch contact hadden, ontkende dat er meer was tussen hun. Ik heb hem meermaals gevraagd om de waarheid te vertellen. Hem benoemd dat dit zijn laatste kans was om open en eerlijk te zijn, want als ik er later achter kwam dat hij toch nog ergens om loog, zou het klaar zijn. Hij zei elke keer dat er niets speelde, hij vond haar wel aantrekkelijk en kon goed met haar praten, maar dat was het.
Na een aantal maanden ging het beter tussen ons. Tot ik eens zijn telefoongegevens ingedoken ben en ik er achter kwam hij dat in 3 maanden tijd (op dat moment was het voorbij) steeds meer met haar belde. Wat mij erg stak is dat hij na onze therapie, gerust anderhalf uur met haar belde. Ik ontdekt toch weer een appje tussen hun, waaruit wel bleek dat het over was, maar dat er uberhaupt contact was vond ik niet oké. Ook gaf hij uiteindelijk toe dat er een keer een kus was geweest. Woest was ik. Maar omdat het nu beter ging tussen ons, vond ik het enorm moeilijk om mij aan mijn woord te houden en hem er uit te gooien omdat hij niet eerlijk was geweest. Ik ben totaal over mijn eigen grens gegaan, of heb hem er over laten gaan, hoe je het ook wil zien. Ik ben toch verder met hem gegaan, want het ging nu goed en moest ik dan alles op de kop gaan zetten voor iets wat al gebeurd was?

Afijn, een jaar later. Na een ruzie, omdat hij zich niet aan afspraken hield en langer weg bleef zonder mij een bericht te doen, begon hij weer over scheiden. Volgens hem was het een tijd beter gegaan, maar waren we weer terug bij af. Ik had op dat moment ook wel wat twijfels over onze relatie, omdat we in onze communicatie nogal van elkaar verschillen en hij geen makkelijke prater is. Toch vond ik na lang wikken en wegen dat we het nog een kans moesten geven, weer in therapie gaan. Scheiden met jonge kinderen, al het gedoe daar bij, de kinderen minder zien, zou ik in de toekomst wel iemand vinden die echt goed bij mij past en die dan ook nog in de gescheiden gezinssituatie past? En we hadden het in de basis toch best goed samen?
Dus een afspraak gemaakt voor therapie. En ik ben toch nog eens in zijn google account gaan speuren en kwam er achter dat ik zijn locatiegeschiedenis kon zien. Toen kwam ik er achter dat hij heel vaak bij haar thuis was geweest. Dus man gevraagd of hij wel eens bij haar thuis was geweest, hij ontkende. Pas met bewijs gaf hij toe (zoals de vorige keren ook). Hij ontkende seks te hebben gehad, benoemde dat dat toch een stap te ver was.

Situatie nu. We hebben nu een paar sessies therapie gehad. In eerste instantie zag ik nog hoop voor de toekomst en wilde hij in de therapie vooral ontdekken of het zin had om nog verder te gaan samen. Na een aantal weken (en de ontdekking dat hij daar vaak thuis was geweest) waren de rollen omgedraaid. Hij vond dat het beter ging tussen ons, meer communicatie, meer seks, en dus wilde hij verder. Ik daarentegen, twijfelde enorm. Want hoe weet ik dat hij dit nooit meer doet? Hoe weet ik of hij wel eerlijk tegen mij is?
Momenteel kies ik er voor om met hem verder te gaan. Omdat we een gezin hebben wil ik kijken of het beter wordt. Of de pijn en het verdriet slijt en of ik hem weer kan gaan vertrouwen. Ik heb een soort EMDR gehad waardoor emoties iets minder zijn geworden, echter blijft alles wat ik weet in mijn hoofd rond spoken en komen daar nog zo veel meer beelden bij die ik wellicht zelf in vul van hoe het tussen hun is geweest. Dit staat ons erg in de weg. Ik ben regelmatig nog boos of verdrietig, tijdens de seks denk ik regelmatig 'wat als ze toch seks hebben gehad' en mijn man weet niet hoe hij met mijn emoties om moet gaan. Hij geeft aan dat hij het begrijpt, maar weet niet wat hij moet doen om het beter te maken, volgens hem verwacht ik reacties van hem die hij niet kan geven. Dit omdat hij echt geen prater is, niet goed weet hoe hij me moet gerust stellen, niet zelf kan bedenken wat goede reacties zijn. En soms probeert hij iets te zeggen en maakt me dat juist boos. Dus is het voor hem alsof hij niets goed doet.
Mijn gevoelens en gedachten wisselen zo enorm per dag. Dan zie ik het positief in en lukt het me om er wat minder aan te denken en een dag later zie ik ze de hele tijd voor me. Ook voelt ik soms iets van minachting richting mijn man, omdat hij in staat is om zoiets laags te doen. Ik vind het lastig om het beeld van hem als lieve man die zijn best doet voor mij, samen te zien met het beeld van een medogenloze vreemdganger.

Ik zou graag horen van mensen die ook verder zijn gegaan met het huwelijk, of de gevoelens en gedachten minder worden en hoe lang dat bij jullie heeft geduurd. Herkent iemand ook de negatieve gevoelens als minachting? Ik vindt het zo lastig om te accepteren dat dit is gebeurd.. Ik wil verder, maar weet niet goed hoe. Het staat nu zo tussen ons in. Ik vind dat hij moet veranderen, dat hij moet weten waarom hij als het niet goed gaat met ons/hem dit niet aan kan geven maar in plaats daarvan naar een ander gaat (in het verleden ook eens gebeurd met een zoen). Maar hoe merk ik of hij daarin veranderd is? Of is het de tijd die zal uitwijzen of hij het nooit meer doet, of toch de fout in gaat. Maar dan blijft die angst altijd.. Heeft iemand dusdanig inzicht of verandering bij de partner gezien dat het echt lukt om te vertrouwen dat hij/zij het niet meer zal doen?

Dag Annie,

Heel herkenbaar verhaal. Jouw man liegt zich te barsten. Zo is er nul komma nul kans dat er geen seks geweest is. Hij was bij haar thuis, dat was heus niet om een kop koffie drinken. Bij mij is het 5 jaar geleden en alles is weer OK nu tussen ons. Maar mijn man en vele andere vreemdgangers hier geven alleen met mondjesmaat toe wat bewezen is. Uit schaamte. Ik heb echt hemel en aarde moeten bewegen om mijn man te doen inzien dat niet de affaire onze relatie het meest heeft beschadigd, maar het blijven liegen erover. Inderdaad… hoe kan jij ooit nog weten wat waar is en wat niet? Dat soort vertrouwen weer opbouwen is aartsmoeilijk. Bij ons lukte het alleen door de tijd zijn werk te laten doen … Na 5 jaar zonder incidenten en leugens, geen tegenstellingen in woord en daad, komt het vertrouwen terug. De liegende partij moet echt wel dubbel en dik zijn best doen en zelfs niet de kleinste leugen “om bestwil” vertellen, anders kun je van nul af aan terug herbeginnen. Dus … geen woorden maar daden. Mijn man zorgde er zelfs voor dat ik hem steeds kon traceren, ik had al zijn paswoorden… Na 5 jaar hebben we dat achter ons gelaten. Maar helemaal verdwijnt het nooit… als mijn gevoel zegt dat er iets niet klopt, bespreek ik dat meteen. De alertheid blijft, maar zorgt er daardoor ook voor dat de verbinding blijft. We bevragen elkaar regelmatig. Ik zorg er wel voor dat ik steeds uit mijn eigen gevoel spreek zonder in beschuldigingen te vervallen, maar ik maar me ook niet meer met een kluitje in het riet sturen.

Dat gevoel van minachting herken ik. Daar heb ik het moeilijk mee gehad. Ik keek vroeger toch wel naar mijn man op, dacht dat hij zelfzeker was en sterk in zijn schoenen stond, maar liet zich toch zo gemakkelijk inpalmen en gedroeg zich daarna zich als een gedresseerd hondje. Toen. Als Truus zei “spring” dan vroeg hij “hoe hoog?” Ze was 20 jaar jonger en zij zijn secretaresse, maar zij was de baas in hun relatie. Hij was afhankelijk van haar. Verslaafd aan haar bewondering en bewieroking. 

Vandaar ook zijn schaamte.

Maar hij was verliefd en ik heb ook al onnozel gedaan als ik verliefd was (vroeger, voor ons huwelijk). Een mens heeft zichzelf niet meer in de hand dan. Uiteindelijk heb ik daar wel begrip voor opgebracht. Achteraf kan hij zelf niet geloven dat hij zo blind was. Maar dat heeft tijd nodig, een afkickperiode. Daarom is het ook absoluut noodzakelijk dat hij, als hij het meent dat hij jullie relatie wil redden, ALLE contact met Truus verbreekt. Anders zal het niet lukken.

En hij moet stoppen met liegen. Beschaamd of niet. Dat is echt noodzakelijk.

Of hij gaat verder met jou, ofwel niet.

Of hij wil een open relatie, maar dan moet hij maar mans genoeg zijn om dat te vertellen. Dan kan jij tenminste een keuze maken.

Wees hard. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.

Liefs

Annie eens met de voorgaande reactie. Er is absoluut 100% seks geweest. En wellicht wel vaker dan eenmaal... Hij was de drempel van vreemdgaan immers al over. Ophouden zo naïef te zijn. Denk je werkelijk dat ze samen koffie hebben gedronken of een serie hebben gekeken? Bij een langdurig en veelvuldig contact zit echt een seksuele component. Naast de emotionele band die er waarschijnlijk ook wel zal zijn. 

Het veelvuldig liegen past oin hetzelfde patroon. Pas toegeven onder zeer hoge druk en met bewijs. Dat zegt enorm veel over zijn onbetrouwbaarheid. Er zullen altijd zaken zijn die jij nooit komt te weten. Dat heb je te accepteren als je verder wilt. 

Is hij eerlijk (nee)
Doet hij het weer (goed mogelijk, geen garantie)

Wat uiteindelijk helpt is veel tijd, openheid, geen nieuwe fouten en leugens en weten waarom hij bij jou wil blijven (huis, kinderen, aanzien, gemak, liefde etc). En heeft hij open kunnen aangeven waarom hij het deed? Minachting zal zeker nog blijven (en wellicht nooit volledig verdwijnen). Vergeven is mogelijk maar vergeten doe jij dit nooit meer. Als jij daar overheen kunt stappen en hij zijn best blijft doen heeft het een kans. Maar het liegen (wat hij nog steeds doet) en het herhaaldelijk in de fout gaan zijn rode vlaggen. Daar moet je helaas allert op blijven.