Verder na ontrouw - deel 8

Ik denk dat je de essentie daar te pakken hebt "ik zit alleen nog maar in mijn hoofd terug te draaien wat er fout is gegaan". Zolang jij dat blijft doen staat je leven stil. Blijf je hangen in verdriet, schuldgevoel (wat heb ik verkeerd gedaan) en slachtofferschap. En daarmee gaan anderen zich op een gegeven moment afkeren waardoor jij je nog beroerder gaat voelen. 

De enige die dit kan stoppen ben jijzelf. Je maakt jezelf kapot op deze manier. Probeer manieren te vinden om weer van jezelf te houden, zelfverzekerd te worden en je leven weer op te bouwen. Je kunt het verleden niet terugdraaien. Het is volkomen zinloos om daarin te blijven hangen. Maar je hebt wel zeggenschap over de toekomst. Stel een plan op in kleine stapjes. Wat heb jij nodig om weer gelukkig te worden? Welke kleine stappen kan jij zetten om daar te komen? Dat kan iets heel simpels zijn (ik ga mij aanmelden bij de sportschool, een boek lezen, samen met mijn kind een bepaalde activiteit doen). 

En wat een vriendin heeft gedaan en haar enorm heeft geholpen. Ze maakte een lijst van minpunten aan haar ex (van grote zaken zoals vreemdgaan tot rommel maken en zeuren). En een lijst van alle positieve punten van haar leven alleen (tijd voor hobby's, opgeruimd huis, leven volledig naar eigen wens, geweldige seks, nieuw bankstel, geen rekening hoeven houden met de tijd etc). 

Jeetje, Bi

Bir_F schreef op 21-10-2023 om 18:01:

[..]

Misschien kan het helpen, maar ik wil niet zo gaan denken. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar dat komt op me over als maar hard genoeg tegen ons leven van toen schoppen om het in mijn eentje beter te hebben en dat voelt niet als mijn manier om uit de put te komen. Ik kan denk ik niet tegelijkertijd mild voor mezelf (leren) zijn en alles aan hem afbranden.

Bir-F, dit komt op mij over alsof jij vindt dat je enkel en alleen op deze aarde bent om je ex te behagen, en er voor hem te zijn, zelfs nu nog na de scheiding. 
Waarom niet gewoon de nare kantjes van je ex onder ogen willen zien? Vooral als het je kan helpen emotioneel losser te raken van hem. Wie vind jij dat je daar kwaad kwaad mee doet? Het kan zo goed voelen, om jezelf (eindelijk) eens goed op de 1e plaats te zetten. Dat verdien je toch?!

Haaika schreef op 25-10-2023 om 15:55:

Jeetje, Bi

[..]

Bir-F, dit komt op mij over alsof jij vindt dat je enkel en alleen op deze aarde bent om je ex te behagen, en er voor hem te zijn, zelfs nu nog na de scheiding.
Waarom niet gewoon de nare kantjes van je ex onder ogen willen zien? Vooral als het je kan helpen emotioneel losser te raken van hem. Wie vind jij dat je daar kwaad kwaad mee doet? Het kan zo goed voelen, om jezelf (eindelijk) eens goed op de 1e plaats te zetten. Dat verdien je toch?!

Dit dus. Die man is vreemdgegaan, heeft een alcoholprobleem en heeft jou  slecht behandeld. En nog steeds lijk hem op een voetstuk te plaatsen. Ben je onzeker en vol schuldgevoel. Tijd om je los te maken en eerlijk te kijken naar de positieve kanten van je toekomst zonder hem. En hopelijk naar een (ooit) gezonde relatie. 

Ik denk dat dit zinnetje misschien belangrijk is, die volgt op het advies positieve punten te noemen van een leven zonder hem en negatieve punten van hem als persoon.
“Ik kan denk ik niet tegelijkertijd mild voor mezelf (leren) zijn en alles aan hem afbranden.”

Ik snap dat wel en lees er iets in van, ik wil niet verder kunnen dóór hem af te branden. Dat betekent dus niet dat ze niet verder wil. En ook niet dat ze dingen goed gaat praten die niet goed zijn. Dat wordt er volgens mij wel in gelezen. 

Je hoeft zeker niet alles aan hem af te branden. Er waren immers ook leuke kanten! Die mag je blijven koesteren zonder blind te zijn voor de mindere zaken. Maar je moet wel verder kunnen in het leven. Kijk naar de positieve kanten van een leven zonder hem. Deze to lijkt vast te zitten ipv verder te kunnen gaan. Dan helpt het je te richten op positieve punten voor de toekomst. 

Lijkt vast te zitten? Dat vind ik wat star van jou. Nadat ze hier haar verhaal gedaan heeft heeft ze laten weten dat ze een ontwikkeling bij zichzelf opmerkt. 

Hoi iedereen! Ik moet even mezelf uitleggen, zie ik..
Na alle posts hier ben ik zeker wel verder gekomen! Ik merkte bij mezelf op dat ik het zó ontzettend fijn vond dat ik hier helemaal begrepen werd. Wat ik in mijn hoofd voor spoor aan het volgen ben en jullie adviezen, uit éigen ervaring, kwamen veel beter binnen dan alles wat ik al gehoord had. In het echte leven leken mensen me altijd maar half te begrijpen en hoe aardig en goed het bedoeld was wat ze zeiden, hoe empatisch ze ook reageerden, hun tips klonken voor mij als: hier heb je een pleister.. Even later gutste alles daar weer langs natuurlijk. Bij jullie kon ik eigenlijk pas iets doen met wat er gezegd werd. 
Wat ik hierboven zeg, bedoelde ik eigenlijk meer voor alle andere mensen waar ik een rotgevoel bij heb overgehouden. In mijn hoofd heb ik een enorm hoge lat voor mezelf gelegd en onbewust ook voor anderen. Niet te halen, voor niemand. Ook niet voor mezelf. Jullie zeiden: compassie hebben voor jezelf. Ik handelde uit onkunde. Als vanzelf zie ik nu ook dat die mensen uit de vriendengroep het heus niet slecht bedoelden, maar ook niet goed wisten wat ze met de hele situatie aan moesten en uit onkunde handelden en dus ook compassie verdienen. Maar.. ik hoef dat niet meer met ze te bespreken of te verwijten. Alle ‘wat als’ en ‘had ik maar’ en ‘zij konden toch ook anders misschien..’ heeft geen enkele zin, het draait niks terug. Ze blijven achter in het leven waar ik niet meer in leef. Ik ga mijn eigen leven vinden, mijn pad. Jullie hadden gelijk wat betreft het krampachtig vasthouden aan wat er niet meer is. Want nu besef ik ineens ook dat die mensen eigenlijk niet míjn vrienden waren, ik pas daar niet bij. Ik stond aan de zijlijn als de vrouw van mijn best te doen leuk genoeg te zijn, maar als ik vooruit ga wil ik vrienden (en dat hoeven er niet eens veel te zijn) die mij aardig vinden om míj. Gewoon ik. Ik weet zeker dat ik die ga vinden. Dus dat is dat hoofdstuk van het verhaal uitgelegd. 

Dan is er nog mijn schoonfamilie. Vandaag bij de coach hadden we een soort inzicht. Ik vind familie een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Daar doe ik het meest mijn best voor, eerst mijn gezin, dan familie en al het andere komt pas 10 treden daaronder. Ik kon absoluut niet begrijpen, dat staat werkelijk zó ver van mij af, dat zij de Truus voorzagen van onderdak (bij mij in de straat 😵‍💫) toen ze door haar man uit huis was gegooid omdat zij wel haar werk moest kunnen blijven doen binnen het bedrijf. Ik heb met alles in me tegen iedereen die het wilde horen geroepen néé, ik kan dat niet aan! Maar blabla, woorden, blablablabla en het gebeurde toch. Ik werd niet gehoord. Ik voelde me daardoor zó waardeloos voor hen, dat zij voor mijn psychisch welzijn werd gezet. Ik kan dat niet begrijpen en zij konden mij niet begrijpen. En ik kon niet begrijpen dat ze dan mij niet op kwamen zoeken, toen ik het andersom niet meer kon (door alle dingen die ik al uitgelegd heb en het feit dat de ex-man daar in een tuinhuisje zat te wonen..) Maar die hoef ik dus ook niet meer in mijn leven. Die passen niet bij mij. Eigenlijk heb ik daar geen compassie voor. Eerst een heleboel onbegrip wat me neerhaalde en nu ben ik boos. Boos is denk ik goed? 

De ex-man is weer een ander verhaal. Die staat echt niet op een voetstuk. Het is denk ik ‘het gezin’ dat voor mij op een voetstuk staat. Ik heb geen hoop dat het nog goed komt. Ik weet wèl dat hij handelde uit onkunde. Compassie voor hem voel ik niet. Ook nog geen echte boosheid. Maar dat spoor heb ik nog niet verder uitgedacht. Wat Thera zegt klopt wel, ik wil niet verder dóór tegen hem aan te schoppen. Ik wil wel verder en met mezelf kunnen leven. En ik vind ook dat hij mij zéker beter had moeten behandelen. En dat hij zijn mond open had moeten doen. 

Haaika schreef op 25-10-2023 om 15:55:

Jeetje, Bi

[..]

Bir-F, dit komt op mij over alsof jij vindt dat je enkel en alleen op deze aarde bent om je ex te behagen, en er voor hem te zijn, zelfs nu nog na de scheiding.
Waarom niet gewoon de nare kantjes van je ex onder ogen willen zien? Vooral als het je kan helpen emotioneel losser te raken van hem. Wie vind jij dat je daar kwaad kwaad mee doet? Het kan zo goed voelen, om jezelf (eindelijk) eens goed op de 1e plaats te zetten. Dat verdien je toch?!

Oh, en bij alles wat hij nu makkelijk op zijn manier mijn kant op schuift denk ik als eerste: waarom doe je dat zelf niet? 
Ik heb een dikke muur van niks tussen ons in gebouwd.

Ik denk dat hij degene is die hoopt dat als het stof neergedaald is dat ik dan weer normaal ga doen. En dan zijn normaal, waar ik van alles voor hem doe. Maar dat gaat niet gebeuren. Dat mag de Truus fijn overnemen. Ze komt er nog wel achter.. 🤪

Dan is er nog mijn schoonfamilie. Vandaag bij de coach hadden we een soort inzicht. Ik vind familie een van de belangrijkste dingen in mijn leven. Daar doe ik het meest mijn best voor, eerst mijn gezin, dan familie en al het andere komt pas 10 treden daaronder. Ik kon absoluut niet begrijpen, dat staat werkelijk zó ver van mij af, dat zij de Truus voorzagen van onderdak (bij mij in de straat 😵‍💫) toen ze door haar man uit huis was gegooid omdat zij wel haar werk moest kunnen blijven doen binnen het bedrijf. Ik voelde me daardoor zó waardeloos voor hen, dat zij voor mijn psychisch welzijn werd gezet. Ik kan dat niet begrijpen en zij konden mij niet begrijpen. En ik kon niet begrijpen dat ze dan mij niet op kwamen zoeken, toen ik het andersom niet meer kon (door alle dingen die ik al uitgelegd heb en het feit dat de ex-man daar in een tuinhuisje zat te wonen..) Maar die hoef ik dus ook niet meer in mijn leven. Die passen niet bij mij. Eigenlijk heb ik daar geen compassie voor. Eerst een heleboel onbegrip wat me neerhaalde en nu ben ik boos. Boos is denk ik goed?
 

Maar, nu ik mezelf teruglees weet ik nog niet goed hoe dat nou moet met de kinderen en hun opa en oma.. 😵‍💫 

Ik vind familie belangrijk. Het lijkt erop dat zij dat minder belangrijk vinden, anders zouden ze hun kleinkinderen toch wel zelf opzoeken als ik ze niet meer meeneem daarheen? Maar dat gebeurt niet. Ook hun vader bezoekt opa en oma niet met ze. Als ik tegen de kinderen zeg ‘ga eens naar opa en oma’, dan willen ze niet/hebben geen tijd enz.

Dit vind ik wel heel lastig. Misschien is dat mijn waarde die ik eraan hecht en verwacht ik van anderen dat ze die ook hebben? 

En nog even een toevoeging: vanuit mij gedacht zou dat nu nog kunnen betekenen dat ik mijn pijn en verdriet en boosheid over de gang van zaken weg stop en over zwijg, voor de waarde van familie voor de kinderen. Wegcijferen dus. 

to bedankt voor je uitleg. Je schoonouders hebben jou slecht behandeld. Ze zoeken de kinderen niet op. Jouw ex neemt ze niet mee en (het belangrijkste) iouw kinderen hebben zelf niet eens behoefte aan die mensen. Laat hen dus los! Verantwoordelijkheid van je ex om zijn kant van de familie te onderhouden. Niet van jou. Jij bent niets meer van hen. 

Ik vind dat dus echt heel rot.. 
En misschien begrijp ik wel een beetje waardoor het komt. Ik was degene die daarin de kar trok de laatste jaren. Ik stelde steeds in het weekend voor er met het gezin heen te gaan, als ik eerst voorzichtig gekeken had of de neus van ex-man de juiste kant op stond voor die vraag. Dat werd steeds minder. Hij had meestal geen zin. 
Toen ging ik op den duur maar alleen, doordeweeks. Soms met kinderen, soms alleen. Hield ik ze op de hoogte van ons en hoorde ik hoe het daar ging en hoe het ging met Jan en alleman.
Het hing alleen van mij af. Deed ik niks, deed niemand iets. Ja, die 2 keer per jaar op vakantie en af en toe een verjaardag.
Vervolgens ontploft alles en voor mij lijkt het alsof nu nog steeds iedereen daarin naar mij blijft kijken. Doe ik niks, doet niemand iets. 
Maar ik heb nooit gezegd dat ze bij mij niet welkom zijn. Ik heb aangegeven dat ik het niet meer kan, bij hun op visite komen. Dat ik eigenlijk tot niks meer in staat was, dat ik niet sliep, amper at, niet meer kon nadenken, dat mijn hoofd gewoon niet werkte, dat niks me lukt alleen nog opstaan voor de kinderen en proberen half half aanwezig te zijn. Ze hebben me in die staat gezien, daar is niks aan te betwijfelen of het zo was. Iedereen en zijn moeder hier in het dorp heeft mij in zien storten en ben ik bij over de tong gegaan. Ik was 20 jaar hun schoondochter en ik keek naar ze alsof ze mijn eigen ouders waren. Ik begrijp dus wèrkelijk niet dat ze niet mij opzochten en me probeerden te helpen. En inmiddels dus ook hun kleinkinderen niet opzoeken. 
Ik ontplofte overigens ook.. Ik kan me niet alles herinneren wat ik gezegd heb, maar het zal echt niet allemaal fraai en redelijk geweest zijn. Alles klonk in mijn oren als verwijten en daar ben ik in het moment dan heel hard tegen in gegaan. Ik kan heel fel zijn als ik denk dat iets onrechtvaardig is richting mij of mijn kinderen. Ik denk dat ik zelfs ‘victimblaming’ in de mond heb genomen. 🫣 
Ik zie nu in dat mijn ‘op tafel gooien wat ik denk’, mijn duidelijke mening geven en denken dat ik dan gehoord word en een inhoudelijke reactie terug ga krijgen in die familie niet zo erg gewaardeerd wordt. Zij doen meer aan verpakken in woorden die niks betekenen en vervolgens hun eigen plan trekken. 
En dan denk ik: zou ik het dan toch bij mezelf moeten zoeken hierin? Moet ik me excuseren voor wat ik misschien gezegd waarmee ik ze voor het hoofd heb gestoten? Of is dit zo’n situatie waarbij ik aan de andere kant uit mijn put klim en zij daar niet zijn? 

Izza schreef op 26-10-2023 om 22:27:

(het belangrijkste) iouw kinderen hebben zelf niet eens behoefte aan die mensen. 

Nou, hierbij denk ik dus: wat weten die kinderen er nou van.. Die zitten met hun hoofd midden in de puberteit. Die hebben geen aandacht voor familiebanden, maar alleen voor vrienden en erbij horen. En bovenal ze weten toch zelf ook niet hoe ze het nu nieuw moeten gaan invullen, als de volwassenen het eigenlijk al niet weten? Moet ik daar niet meer in sturen?

Bir_F schreef op 27-10-2023 om 00:33:

[..]

Nou, hierbij denk ik dus: wat weten die kinderen er nou van.. Die zitten met hun hoofd midden in de puberteit. Die hebben geen aandacht voor familiebanden, maar alleen voor vrienden en erbij horen. En bovenal ze weten toch zelf ook niet hoe ze het nu nieuw moeten gaan invullen, als de volwassenen het eigenlijk al niet weten? Moet ik daar niet meer in sturen?

Bir-F ik herken jouw neiging om dit soort dingen te sturen heel erg goed. Ik zit ook midden in een scheiding na een heel lang huwelijk. 

Ik heb inmiddels een paar dingen geleerd die ik echt heel moelijk vond. Ten eerste wilde ik graag als gezin normaal met elkaar om blijven gaan, wilde ik graag allebei met onze vrienden die we al dertig jaar kennen om kunnen blijven gaan, wilde ik dat ik en mijn man normaal met elkaar om bleven gaan en wilde ik de relatie tussen hem en de kinderen goed houden. Mijn schoonfamilie belde mij juist heel vaak om even bij te praten. 

Al die dingen hierboven heb ik moeten loslaten. Omdat hij zich zo raar opstelde dat de kinderen het helemaal niet meer zagen zitten om dingen samen te doen, hem eigenlijk liever zelf ook niet meer zagen dan het absolute minimum, hij zijn familie heeft verboden met mij contact te hebben en de vrienden al ruim voordat ik zelf wist dat we gingen scheiden had ingelicht.

Ik vond dat allemaal heel moeilijk en ook zo onnodig, en zo jammer voor de kinderen. Maar voor mezelf is het eigenlijk beter. En ik weet dat het heel moelijk is om na zo'n lang huwelijk je op jezelf te richten, maar als je kijkt naar wat goed voor jou is, wat kies je dan?

Focus je daar op. 

Mijn schoonmoeder belt me sinds het verbod niet meer. Die vriendengroep zie ik niet meer, ik zie mijn exman helemaal niet meer en ik stimuleer de kinderen niet meer om vaker naar papa te gaan. Ik reageer neutraal, vang ze op meer hun teleurstelling over hun vader en accepteer dat het is wat het is. En geloof me als je je door dit hele proces hebt geworsteld van loslaten loslaten loslaten, dan geeft het zoveel lucht. 

Misschien verandert de situatie nog wel eens, maar ik kijk nu naar 1 ding: wat is goed voor mij en voor mijn kinderen. En dat is het enige dat telt.