Verder na ontrouw - deel 8

1980kim schreef op 18-10-2023 om 09:44:

Birf_F wat een heftig verhaal 😪
Een dikke knuffel voor jou .
Ik herken je gevoelens heel erg , maar soms is houden van ook los laten. Dat bedenk ik me de laatste tijd heel erg vaak. Ik hoop dat je snel het leven weer positief gaat ervaren

Mijn verhaal is wel totaal anders als het jouwe. Mijn man vecht voor mij maar het is zeker nog niet makkelijk , omdat het toch in mijn systeem zit wat hij heeft gedaan, met voor mij helaas iemand waar ik van dacht dat ze een echte vriendin was . Maar ons zo tegen elkaar heeft uitgespeeld... .En dat vind ik zo ziek dat iemand bewust iemand zo kapot kan maken.
Maar ja hij is er wel ingetrapt. Waar we beide nu hulp voor krijgen gelukkig.

@ iedereen Mijn therapeut vroeg zich af of er een lotgenoten groep bestond ergens waar je elkaar kunt ontmoeten ? Ik zelf kan in mijn omgeving helaas niks vinden . Weet niet of iemand dit weet ?

Wat moet je je verraden voelen.. met een vriendin.. 💔

Ik heb geen antwoord op je vraag. Ik hoop iemand anders wel.
Ik vind hier echt steun en begrip, mensen die ècht begrijpen waar je doorheen gaat en erbij kunnen zeggen: het wordt beter. Dan kan ik het toch meer geloven dan van een willekeurig iemand. En ik kan de tips nog teruglezen, dat vind ik fijn. Jij zoekt misschien meer mensen om in real life mee te praten? 

Anna Cara schreef op 18-10-2023 om 11:30:

[..]

Als je het plat slaat kan iemand binnen een relatie verliefd worden op een ander en de relatie verbreken. Ik vind dat je daarvoor niet kan afdwingen dat mensen 'voor jou' kiezen. Dat een partner vreemdgaat en daarvoor liegt is een uiterst smerige streek. En dan de schuld volledig neerlegt bij de trouwe partij, ook. Maar het zegt niets over vriendschap met anderen. Als je vanuit gelijk willen krijgen gaat communiceren of keuze in hun vriendschap wil, haken mensen af. Of jij.

Ik heb het contact met een aantal mensen stopgezet die echt een rol speelden in het vreemdgaan. Of nog met Truus omgaan. Overigens zie ik om mij heen bij scheidingen dat bevriende contacten veranderen. Of met voormalige schoonfamilie. Als jij denkt dat je gelukkiger wordt van deze stap. Wat houdt je dan tegen?

Xxx

Je hebt gelijk. Dat weet ik wel. Misschien deed ik dat wel, vanuit mijn gelijk communiceren. Ik ben er dus ook helemaal nog niet uit. Ik wil(de) volgens mij ook niet echt dat ze een kant kiezen, maar wat ik nodig had was dat ze wilden luisteren en een beetje met me meedenken. Maar begrip voor mij betekende voor hen misschien wel een andere vriend afvallen. Ik begrijp wel een beetje de spagaat, maar ik had ook iets nodig van ze wat ik niet kreeg.

Ik zat zo diep, kon geen gesprek bijbenen met mijn hoofd, zéker niet in een groep, wist na een gesprek met 1 iemand niet eens meer wat er nou besproken was. 
Voor mijn gevoel ging het zo: -rot voor je, maar ga iets leuks doen, deze dingen die wij leuk vinden, voornamelijk deze dingen met de hele groep. -maar dat kan ik helemaal niet. Ik ervaar deze klachten *insert alles over braincrash, niet slapen, gewond, vertrouwen in alles weg. Misschien met 1 iemand tegelijk een keer afspreken? -oh, oké. Ja, doen we. -Gebeurde dus nooit. (Met 1 iemand uit onze gezamenlijke vriendengroep nu toch nog wel dan. Maar daar weeg ik al mijn woorden zorgvuldig af. Onderwerp ex-man en vreemdgaan dansen we omheen. Ik heb niet het idee dat ik echt open kan zijn. Is dat dan een echte vriendschap? Moeilijk.)
En ik probeer dus begrip te hebben voor die spagaat, ik probeer begrip te hebben voor het feit dat ze waarschijnlijk ook niet wisten wat wel en dat het voor hen ook moeilijk was. Maar het paste er gewoon niet meer bij. 
En nu weet ik niet meer wat ik er mee moet doen. Als ik opsta, dan is dat zonder hun hulp gebeurt. Ben ik dan verbitterd en haatdragend als ik niet terugkeer bij ze? Of is het normaal dat mensen komen en gaan in je leven en is dat gewoon iets wat ik moet accepteren?

Ik voorzie dat de Truus opgenomen wordt in de vriendengroep als het stof neergedaald is bij de rest. En dat betekent ook dat ik me maar terugtrek, want daar kan ik niet naar gaan zitten kijken. Dat kan ik gewoon niet. Of hij en ik zijn verdwenen uit die vriendengroep en het leven gaat gewoon door. 

Zeg het me maar als ik ergens een denkfout maak, hoor. Graag!

1980kim schreef op 18-10-2023 om 09:44:

@ iedereen Mijn therapeut vroeg zich af of er een lotgenoten groep bestond ergens waar je elkaar kunt ontmoeten ? Ik zelf kan in mijn omgeving helaas niks vinden . Weet niet of iemand dit weet ?

Hi natuurlijk is handig hier naar een lotgenotengroep te vragen (ik weet het ook niet) maar ik zou het ook terugspelen naar de therapeut zelf: het is toch aan hem/haar/x om de sociale kaart te kennen? Of verder op zoek te gaan en het bijvoorbeeld ook aan collega's te vragen. 

Bir_F schreef op 18-10-2023 om 09:18:

Ik ga het filmpje later vandaag kijken.
Vannacht had ik een soort openbaring. 🤷🏽‍♀️ Kijken of iemand dit herkent..
Ik dacht namelijk: ik zit nu al een jaar in deze put rond te kijken of ik er iets van kan begrijpen. Niet echt. Een beetje misschien. En nu begin ik op bepaalde vlakken de ladder omhoog vast te pakken.
Maar eigenlijk moet ik er aan de ándere kant uit klimmen. De kant van zelfliefde en zonder hem.
Dat betekent alleen ook dat ik mensen aan die kant niet meer in mijn leven ga hebben. Want die zijn niet aan die kant van de put. Die zijn in mijn oude leven en daar pas ik niet meer in. In mijn beleving kozen ze voor of hem goedpraten of ‘Zwitserland’ roepen en door leven zoals het altijd ging en doen wat ze altijd deden. Maar niet voor mij steunen en meedenken. Dan laat ik mensen achter. Ik zat denk ik nog te wachten in de put of ze misschien door kregen dat ik daar nog zat.

Mooi! Ja ik herken het wel. Het kan ook gebeuren dat je er aan de andere kant uitklimt en dat mensen dan verbaasd zijn omdat ze dachten dat je nog in de put zat en hen nodig had om er uit te klimmen. 

Bir_F schreef op 18-10-2023 om 12:28:

[..]

 Ik ben er dus ook helemaal nog niet uit. Ik wil(de) volgens mij ook niet echt dat ze een kant kiezen, maar wat ik nodig had was dat ze wilden luisteren en een beetje met me meedenken. Maar begrip voor mij betekende voor hen misschien wel een andere vriend afvallen. Ik begrijp wel een beetje de spagaat, maar ik had ook iets nodig van ze wat ik niet

Dit is denk ik in het algemeen wel een moeilijk punt. Als ‘echt met iemand meedenken’ niet zou kunnen omdat zo iemand dan partij kiest en niemand dat wil, dan raakt standaard iedereen z’n vrienden kwijt. Ik vind zelf dat daar best wat meer over nagedacht mag worden. Als vriendin zou je misschien beter eerlijk kunnen zeggen, ik wil geen partij kiezen maar ik ga wel helemaal proberen goed te begrijpen wat je zegt. Het is denk ik vaak zo dat er juist wordt geprobeerd om te begrijpen wat iemand zegt om ervoor te zorgen dat je geen partij gaat kiezen. Maar dat is best wreed toch? Wie moet dat dan doen? Een buitenstaander? Iemand uit je familie dat ligt vaak ook gevoelig… 

Mijn ervaring is dat buitenstaanders hier weinig mee kunnen. Zeker als dit gezamenlijke vrienden zijn is dit heel complex. Die hebben het gevoel dat ze partij moeten kiezen. En dat willen ze niet. Ze zullen over het algemeen loyaal zijn aan de persoon waar ze zelf mee bevriend zijn (vaak is de partner er later bijgekomen). Dus stel hij had 3 goede vrienden en jij bent daarbij gekomen en vrienden met hun partners geworden dan komt het vaak voor dat jij de groep verlaat. En ze inderdaad na verloop van tijd de nieuwe partner weer in de groep opnemen (die hangt immers vast aan hun eigen vriend). Mensen kunnen zich er niets bij voorstellen en hebben daarnaast op de lange termijn geen zin in gezeur en geklaag van iemand waar het langdurig niet goed mee gaat. 

Bespreek jouw problemen dus niet met vrienden. Kies iemand uit (familie, sibling, een eigen goede vriendin die losstaat van je ex) om problemen mee te bespreken. Vraag vooraf of die persoon dat ook echt wil en kan. En probeer wel een beetje maat te houden (niemand wil maanden of jaren alleen maar ellende horen dat zuigt energie). Daarvoor zijn er hulpverleners. 

Ik heb vrienden verloren na de breuk. Maar gelukkig zijn de echte vrienden en mijn familie er nog steeds. Ga niet lopen wachten tot anderen je komen helpen. Uiteindelijk moet jij het zelf doen! Hoe hard ook. Alleen jij kunt jezelf weer terug op de rit krijgen. 

Werk met een therapie aan je gevoel voor eigenwaarde en om af te komen van het schuldgevoel.

 Dit.is.niet.jouw.schuld! 

Maar het belangrijkste laat hem los. Je bent nog veel te veel met hem bezig. Hij is verder gegaan met zijn leven. Jij moet hetzelfde doen. Anders blijf je in deze ellende zitten. 

Izza schreef op 18-10-2023 om 13:28:

(…)

Mensen kunnen zich er niets bij voorstellen en hebben daarnaast op de lange termijn geen zin in gezeur en geklaag van iemand waar het langdurig niet goed mee gaat.

Bespreek jouw problemen dus niet met vrienden. 

Dan zijn het ook geen vrienden vind ik. Iemand die zich er niets bij kan voorstellen die wil dat denk ik niet. Na een beetje luisteren naar iemand als Bir_F die uitstekend kan verwoorden wat ze voelt en denkt zou iedereen die maar een beetje luistert zich er iets bij kunnen voorstellen of je moet wel een heel laag IQ hebben. 

Soms wordt ‘het niet willen geloven’ of ‘er geen zin in hebben’ verpakt als ‘er niets bij kunnen voorstellen. In beide gevallen zou ikzelf dan vinden dat het geen vrienden zijn. 

Ook niet als een zogenoemde vriend het zou duiden als gezeur en geklaag (wat dan wel even zou kunnen maar niet lang). Maar het zo duiden al zou voor mij een bewijs zijn dat ik mij op andere vrienden moet richten. 

Ontrouw is voor bijna iedereen die er het slachtoffer van is een trauma, of je doorgaat met partner of niet. 
Als een trauma wordt behandeld, wordt bij mijn weten niet zozeer gezegd, je moet er niet meer aan denken, zo snel mogelijk loslaten.
Wel is de manier waarop je er aan denkt belangrijk. Het probleem van traumageralateerde klachten is namelijk dat je lijf het aanvoelt alsof je nog steeds in de situatie zit van het net uitkomen van het bedrog en het uit elkaar vallen van je wereld. Vergelijkbaar met de werking van emdr zou het denk ik beter zijn om mensen advies te geven leuke of nuttige activiteiten te doen die ze lukken of gewoon je werk te doen en dan juist wel gedachten aan het ontrouw, de (ex)partner en het gezinsleven van vroeger voor het bedrog toe te laten. Juist dan kan de scherpte er langszaam aan af raken. 
Ik denk zelf dat het mantra ‘loslaten’ niet zo absoluut uitgevoerd moet worden. Je kan het wel doen, maar ik heb het idee dat je dan een deel van je persoon afsplits. Als wordt bedoeld: probeer er niet altijd aan te denken is het anders natuurlijk. 
Het besef dat je niet door er maar veel over na te denken de ramp terug kunt draaien is wel van belang. 

Bij een relatiebreuk zou ik wel steun vragen aan mijn vrienden en die zou ik ook krijgen. Dat wil niet zeggen dat ze partij moeten kiezen, maar je wel troost en ondersteuning bieden, luisteren naar je pijn. Waar zijn vrienden anders voor? Maar zij kunnen geen gedachten lezen. Ik heb zelf niets verteld toen ik zo diep zat enkele jaren geleden en ze hebben ook nooit iets aan mij gemerkt. Maar als je het moeilijk hebt zou je toch terecht moeten kunnen bij je vrienden als je daar nood aan hebt? Zeggen hoe je je voelt zonder hen tot een keuze te dwingen lukt perfect voor iemand die zich goed kan uitdrukken. 
In onze vriendengroep zijn er verschillende koppels gescheiden nadat er eentje vreemdging. Na verloop van tijd waren zij in staat om met elkaar samen met de nieuwe partners met de groep weer vanalles te ondernemen, zelfs op weekend gaan. Dat is natuurlijk niet van in het begin en ook afhankelijk van de manier waarop de relatiebreuk tot stand kwam of afgewikkeld werd. Maar daar is het bij Bir veel en veel te vroeg voor. Onze vriendengroep heeft NOOIT partij gekozen maar wel ondersteuning gegeven aan diegene die er om vroeg en het broodnodig had, je laat geen mensen verdrinken (behalve 1 keer omdat het echt om psychische mishandeling ging, hebben we die gast echt buiten gewipt).
Maar je vrienden kunnen geen gedachten lezen, je moet dat echt vragen. En natuurlijk niet altijd en overal. 
Ikzelf heb ervoor gekozen om het niet in de vriendengroep te gooien omdat we uiteindelijk niet gescheiden zijn, maar aan drie andere mensen verteld. En de groep vrienden heeft dat nooit aan mij gemerkt. Ze zeiden wel dat ik te mager werd. Ik wil maar zeggen… wie hulp wil, moet dat soms duidelijk vragen. 
Je moet het natuurlijk zelf doen uiteindelijk, maar een kom warme soep krijgen of een schouderklop, iemand hebben die je pijn ziet, doet ongelooflijk veel deugd. 

miss1984 schreef op 17-10-2023 om 23:20:

Lars Faber, the Breathwork coach op YouTube of Facebook heeft ook een aantal verhelderende filmpjes. Ik weet niet of de link werkt maar het is een podcast waarbij ik veel ohja momenten herkende. Misschien geeft het je inzicht of bruikbare tips.
Hij heet podcast 6 met Claudia Krumme- van Codependentie naar verslaving- naar vrijheid en zelfliefde. Als je naar de eerste 20 minuten luistert, ben ik er erg benieuwd naar of je het herkend.

https://youtu.be/itNkXPRe7zM?si=x5PAdXyYJ12X2zAR

Hoi miss, 

Ik heb de eerste 10 minuten bekeken nu en ik herken mezelf in de beschrijving, ja. Lage eigenwaarde, wegcijferen, geen grenzen kunnen bewaken, zijn behoeftes belangrijker vinden. Maar verder kijken dus. 

Overigens was er ook een alcoholverslaving bij hem. Heb ik hier nog niet genoemd, omdat ik dacht dat verder geen invloed had op mij en mijn vele vragen. Dat kwam bijna op hetzelfde moment duidelijk naar voren toen hij met de vreemdgaan mededeling kwam. Dat is heel sluipend gegaan, hij dronk (drinkt voor zover ik nu weet) overdag niet. Iedere avond en weekend stond in het teken van ‘is het al tijd voor bier’. Alleen wel zo dat het steeds nèt nog niet problematisch genoeg klonk, maar als sociaal geaccepteerde gezelligheid. Maar na enkele gesprekken bij hulpverlening besloot hij dat hij dat zelf wel op kon lossen. (Met de Truus? Geen alcohol meer nodig als hij niet bij mij is? Geen stress van de leugens meer weg hoeven te drinken? Struisvogelgedrag?) Geen idee, ik kon echt geen zinnig gesprek meer met hem voeren. 

Thera schreef op 18-10-2023 om 12:54:

[..]

 Als vriendin zou je misschien beter eerlijk kunnen zeggen, ik wil geen partij kiezen maar ik ga wel helemaal proberen goed te begrijpen wat je zegt. 

Dit had echt heel fijn geweest als iemand dat gezegd had. 

Izza schreef op 18-10-2023 om 13:28:

Mijn ervaring is dat buitenstaanders hier weinig mee kunnen. Zeker als dit gezamenlijke vrienden zijn is dit heel complex. Die hebben het gevoel dat ze partij moeten kiezen. En dat willen ze niet. Ze zullen over het algemeen loyaal zijn aan de persoon waar ze zelf mee bevriend zijn (vaak is de partner er later bijgekomen). Dus stel hij had 3 goede vrienden en jij bent daarbij gekomen en vrienden met hun partners geworden dan komt het vaak voor dat jij de groep verlaat. En ze inderdaad na verloop van tijd de nieuwe partner weer in de groep opnemen (die hangt immers vast aan hun eigen vriend).

Dit is wel de situatie, ja. 

En probeer wel een beetje maat te houden.

Dit probeer ik nu echt, maar wat is dat moeilijk! Het is altijd nog in mijn hoofd. 

Ga niet lopen wachten tot anderen je komen helpen. Uiteindelijk moet jij het zelf doen! Hoe hard ook. Alleen jij kunt jezelf weer terug op de rit krijgen.

Ik begin het in te zien. 😵‍💫 Bedankt voor je eerlijkheid. 

Werk met een therapie aan je gevoel voor eigenwaarde en om af te komen van het schuldgevoel.

Dit.is.niet.jouw.schuld!

Maar het belangrijkste laat hem los. Je bent nog veel te veel met hem bezig. Hij is verder gegaan met zijn leven. Jij moet hetzelfde doen. Anders blijf je in deze ellende zitten.

Thera schreef op 18-10-2023 om 14:56:

[..]

Dan zijn het ook geen vrienden vind ik. Iemand die zich er niets bij kan voorstellen die wil dat denk ik niet. Na een beetje luisteren naar iemand als Bir_F die uitstekend kan verwoorden wat ze voelt en denkt zou iedereen die maar een beetje luistert zich er iets bij kunnen voorstellen of je moet wel een heel laag IQ hebben.

Soms wordt ‘het niet willen geloven’ of ‘er geen zin in hebben’ verpakt als ‘er niets bij kunnen voorstellen. In beide gevallen zou ikzelf dan vinden dat het geen vrienden zijn.

Ook niet als een zogenoemde vriend het zou duiden als gezeur en geklaag (wat dan wel even zou kunnen maar niet lang). Maar het zo duiden al zou voor mij een bewijs zijn dat ik mij op andere vrienden moet richten.

Ik vind dit dus echt heel moeilijk. 😩 

Het zijn geen slechte mensen, dat weet ik heus wel. Maar wel erg gericht op gezelligheid en leuke dingen doen met een groep. Best veel alcohol. Is dat noodzakelijkerwijs een probleem? Nee, dat denk ik niet. En er werd heus ook wel over de kleine problemen gepraat, gedoetjes met de kinderen of op werk bijv. Maar het werd voor mij wel een probleem toen bleek dat ik met mijn grote shit niet bij ze terecht kon. Dat ze eigenlijk niet bereid waren om buiten de gezelligheid om mij eens op te zoeken. Toen ik niet meer meedeed met gezelligheid was ik volgens mij snel vergeten. Dat doet me heel erg pijn. Meer dan 20 jaar en ik heb die vriendschappen dus ook helemaal verkeerd ingeschat. 

En dan heb ik nog niet eens over mijn schoonfamilie gepraat. 😭